Dag 6 : Roatan

Hallo lezers van mijn blog,

Hier zijn we weer voor een iets korter verslagje. “Korter?” Ja korter, want we hebben deze keer niet zo heel veel mee gemaakt. Deze ochtend vertrok de groep al heel vroeg naar de het wilde westen en we hadden ons hiervoor niet opgegeven. Ik zou mijn beste snuffelcapaciteiten gebruiken en zo zouden we het stadje eens bezoeken.

Deze keer lagen we niet in een haven en dus dienden we een tender gebruiken. Daar we wel tijd hadden, maakten we ons klaar op en gingen dan rustig ontbijten op het achterdek. Toen we daar toekwamen zat de baasjes van langnekje er ook te genieten... we hebben hun kop-aan-kop wel niet verstoord hoor, en we zijn wat verder gaan zitten.

Tegen 11u mochten we vrij tenderen, wat betekende dat we niet meer in het rijtje dienden te staan om een kleurkaart op te pikken. In de eerste uren was die immers wel het geval “eerst kwam rood, dan blauw” en dan diende je maar te wachten tot ze je kleur afriepen.

Toen we dan van boord stapten viel me een ding op…. Het waren allemaal mensen van een andere huidskleur. IK mag niet zeggen dat ze pikzwart waren he, maar zo zagen ze er wel uit. En het was er zo broederig heet.. pfff moeten we hier echt door?

We waren nu van boord, dus konden we er ook maar het beste van maken. In het haventje was alles piekfijn in orde en leek alles nieuw. Oh wat was het contrast groot toen we dan op de weg kwamen. Ik dacht dat we terug in Ecuador waren, zo smalle baantjes en nog smallere voetpadjes. Overal werden de toeristen gelokt met goedkope rondritjes op het eiland. Daar hadden al zeker geen zin in, want dan hadden even goed met GFC kunnen meegaan. Dus we wandelden dapper verder.

Na een tijdje vroegen we ons wel af wanneer begint het stadje nu? Want dit kon het toch niet zijn. Mr William stond daar met zijn plakje te zwaaien over alle mogelijk super locaties, en Sandra vroeg die gewoon “hoe ver nog tot het stad”. Volgens Mr Williams ons verklapte dat het slechts 5 – 10 minuten meer was, maar dat het wel warm was en dat het in zijn auto lekker fris was. Mr. Williams we zullen er over nadenken, maar eerste willen we wat wandelen. Tot later misschien.

Maar hoe lang we ook bleven wandelen de wegen bleven even small, en de ‘stank’ van de autos even erg. Wat we op viel was dat die mensen wel geen ruzie konden maken over kabeltjes : die hingen gewoon in grote hoeveelheden bij elkaar en boven de grond. Als die in de knoop geraakten, dan ging daar niet veel meer uitkomen. Maar het was duidelijk wat de oplossing was : 2 mannen waren volop bezig om ... nog wat draden bij te trekken.

Na een uurtje wandelen en steeds het zelfde te zien, hielden we het voor bekeken en gingen we terug naar de boot. En daar stond mr Williams .. Hebben jullie nu zin? Neen, we gaan eerst even terug op het schip en als het wat mindere warm is in de latere namiddag komen we nog eens terug.

Terug op het schip vielen we in onze routine : rugzak weg, badpak aan en hop naar de schaduw. Ik stelde voor om eens tot aan het spa-dek te wandelen en daar ons een zeteltje te zoeken. Dan zaten we al zeker met de kop/hoofd in de schaduw .. We waren er helemaal alleen, en het was er nochtans zalig. We namen een zetel voor ieder en gingen op dromenjacht. Tegen 3 uur kwam er al wat meer volk en werden we gewekt door ... Langnekje. De baasjes van Langnekje hadden tussen 5 en 6.30 een massage en dus mocht langnekje bij ons blijven.

Sandra ging in het bubbelbad wat afkoelen vertelde ze en na een uurtje zat ze er nog in. Er waren Canadezen komen bijzitten en ze waren aan de praat geraakt. Tegen 18u zijn we dan terug naar het gewone zwembad gegaan want daar kon je ook makkelijker (fris)drank bestellen.

We hebben de baasjes niet zien terugkeren toen we vertrokken naar de kamer, misschien is het er zo goed dat ze wel gewoon blijven daar bij die meneer en mevrouw Spa. Na een verkwikkende douche zijn we naar de Martini’s gegaan. En zoals jullie al vermoeden is het een bar waar je ook martini’s kan krijgen. Neen dat hebben we niet gedronken want dat drinken we niet zo graag. Maar we zaten daar want er waren 4 dames met hun strijkstokken bezig. Ilse is er op een moment komen bijzitten want zij had ook geen gezeldschap voor de dag. Iedereen wou uitrusten en wat later eten. Zo’n half uur later kwamen de baasjes van langnekje ook aan. Samen hebben we met ons 6 ( Ilse, Rudi & Renild, Langnekje  & Sloefie en Sandra)  nog even geapperitiefd en dan zijn we gaan eten.

Nu zijn we net op de kamer en ben ik al snel begonnen aan de blog ... want ik hou dit niet lang meer uit. Van niets te doen wordt je oh zo moe.

Dus... nu .. oogjes toe en tot morgen

Sloefie (en Langnekje die nog op bezoek is)

Dag 5 : Harvest Caye

Hallo iedereen,

Deze ochtend moesten we niet vroeg uit bed en we gingen het er dan ook eens van pakken. Maar om 7u was Sandra al aan het rondlopen en ze vond dat ik ook al moest opstaan. PFFFF het is wel verlof he.

Samen hebben we op het terras wat genoten van hoe we de haven van Harvest Caye in Belize aanmeerden. Het uitzicht was direct om U tegen te zeggen. Harvest Caye heeft slechts 1 aanlegsteiger en is pas sinds november vorig jaar in dienst. Blijkbaar is het eigendom van Oceania Cruises zelf en hierdoor kan je dan ook overal betalen met de boordkaart.  

Maar voor we van boord gingen, hadden Sandra en ik nog wel iets anders gepland: om 10u werden we verwacht in de SPA om een lekkere relaxerende massage gevolgd door een gezichtsbehandeling.  We genoten vooral als die dame mijn pootjes masseerden: van al dat vele tokkelen waren mijn pootjes wat stijf geworden.  

We hadden om 12u30 afgesproken met de baasjes van Langnekje, maar Sandra had hen ook gezegd als jullie vroeger van boord willen, stuur gewoon een berichtje. Het plaatsje was immers maar de grootte van een klein dorp, dus we gingen elkaar zeker tegen het lijf lopen.  Toen Sandra nog niets gehoord of gelezen had van de baasjes, heeft ze zelf maar een berichtje gestuurd dat ze nog 15 min ging wachten met een drankje en dat we dan van boord gingen.

Toen we van boord gingen checkte Sandra even bij die meneer die gisteren vertelde dat we diende te melden dat we als groep weggingen, en hij confirmeerde dat de 10021 al van boord waren gegaan.  De hitte kwam ons tegemoet.  Na een wandeling onder een luifel van zo’n 500 meter kwamen we officieel toe in het stadje. Amai mijn pootjes : zo heet dat die stenen waren. Ik ben maar snel in de zak gesprongen van Sandra want ik wil geen rode kreeft zijn.

Na enkele kleine souvenirs winkels links en rechts kwamen we aan een immens zwembad met redders en met wel 300 stoelen.  We keken even rond, maar we besloten dicht bij de oceaan een plaatsje te zoeken. Slechts een paar honderd meter verder zagen we plots duizenden strandstoelen op duiken. Maar hoe vonden we nu iemand terug in de massa stoelen. Net toen we dachten we geven het op en we plaatsen ons gewoon dicht bij een bar en toilet, kwamen we GFC’ers tegen die al op de terugweg waren. Het was te warm en ze hadden honger. En iedereen zat helemaal vanachteren op het eiland “je kan het niet missen… het is net voor het privé strand en rechts van de bar”  We vreesden dat die helemaal achteraan wel eens heel ver was, maar na amper 300 m zwaaide juffrouw hoedje  - Ilse - ons al.. We zeiden hallo allemaal en zochten een lege strandstoel in de schaduw. Nu als er zo’n duizend stoelen zijn heb je wel veel keus, als ze dan in de schaduw moeten zijn dan heb je al wat minder. Maar we hadden het perfect plaatsje gevonden en wat bleek … Langnekje had een stoel voor mij gehouden.  Toch een schat van een liefje dat ik heb.

Na een cocktail besteld te hebben besloten we ons even af te koelen in de oceaan. Ik kreeg mijn speciaal pakje aan en ik mee zwemmen. Het water was gewoon ZALIG.  Dat was duidelijk de hondenhemel hier. Hier zou ik wel willen blijven, maar tja als ik dan Sandra alleen naar huis moet laten gaan dan komt dat ook niet goed.  Ik ga haar overtuigen hier zeker nog langs te komen. Bij de tweede ronde drankjes bestelde Sandra ook een bord nachos. MMM, de eerste keer in het verlof. Dat zal smaken.. NIETS daarvan, de kaassaus die erop was gedaan was koud en het leek of het al uren klaar stond.  Pech aan de rekker.

Om 18u ging de boot terug vertrekken, dus we dienden om 17u30 al zeker terug aan boord te zijn.  Met de hulp van een golfkarretje waren goed op tijd binnen. Ieder ging snel terug naar de kajuit om zich te verfrissen en op tijd klaar te zijn om samen met de andere GFC’ers de flessen te kraken.   Om 17u45 waren we net klaar en we konden direct beginnen aperitieven. Een mevrouw van de boot kwam ons verschillende vragen stellen “zetten we nog wat tafels bij? Halen we nog wat glazen? Doen we de flessen open?” Ik begreep er niets van, ze ziet toch dat we flessen mee hebben en glazen. Waarom al die vragen.. Maar Sandra had het in het snotje “Mevrouw, ik denk dat je dat best aan Ilse vraagt . Zij is de groepleidster” “Oei, ik dat echt dat u dat was” “Neen hoor, ik ben maar gewoon mee”

Sandra nam wat foto’s van het gebeuren en hoe langer de aperitief duurde hoe ‘beter’  ze werden.  Neen Victor van vorige cruise was er niet bij om zijn tenen tegen zijn neus te zetten, maar er zijn wel speciale dingen gebeurd.  Maar ik Sloefie heb een contract moeten tekenen en mag daar dus niets over zeggen “what happens on the boot, stays on de boot”

Nadien zijn we iets gaan ieten  en zoals elke dag is het eten hier super lekker of je nu in de specialiteitenrestaurant gaat of in de grand dining.  En vandaag hadden we zelfs geluk : we kregen ook eens gekoelde witte wijn. De vorige dagen was deze lauw tot warm geweest. Dan mag je uit een lijst van 10 kiezen dan blijkt dat de meeste eigenlijk niet gekoeld staan. Maar vandaag was het dus anders.

Na het eten, zijn we nog even gaan kijken of de show vandaag wat tof was, maar ik ging liever aan het verslag schrijven. Dus hier zitten we dan .. Sandra is voor de eerste keer haar foto’s aan het kopiëren en ik heb bijna het verslagje afgewerkt.

Nu pyjama aan en dodo doen

Slaapwel

Sloefie de waakhond

Dag 4 : Cozumel

Amai wat was dat vandaag, ik ben er nog niet goed van... Maar ik kan er niet over blaffen als ik het jullie niet eerst uitleg … dus laten we maar van het begin beginnen.

Deze ochtend begon Sandra haar iDing plots muziek te maken. Is het nu al tijd om op te staan? Ik ben nog te moe. Ik wil nog niet uit bed.

Sandra vond het toch ook een beetje raar hoor, want ze keek even buiten en het was nog zwart buiten. Dit kan niet juist zijn. Snel even naar de telefoon van de boot gekeken en daar stond een ander uurtje op: we moesten een uur langer slapen. Was dit de wraak van Ilse om de aprilvis te doen met haar? We zijn niet meer in bed gekropen want we waren toch al wakker of iets dat er moest voor doorgaan en hebben maar wat in de boekjes gelezen.

Een uurtje later maakten we ons klaar. OM 7u15 pil werd er op de deur geklopt. Sandra liet meneer pinguïn binnen en die begon de tafel voor ons te dekken. Ik begreep er gewoon niets van… Wat komt die nu hier doen? We moeten vertrekken om beentjes te gaan eten en nu begint die hier de tafel te dekken. Pffff... Krijg ik weer geen eten? Als dat hier zo blijft doorgaan, ga ik ondervoed terug naar huis gaan en dan moet ik weer naar de hondendokter. Maar toen hij een bord met eitjes en een bord met spekjes op tafel zet, waren al mijn zorgen voorbij. Sandra had voor mij een bord spekje besteld gisterenavond. Ik heb toch een lief baasje hoor. Ze had haar wel wat misteld met de toast want voor 3 eitjes had ze maar 2 toastjes.

Nadien gingen we nog snel onze ijzerwinkel kuisen, het allerlaatste boompje op schip bevoorraden en dan waren we op weg. Bijna iedereen van de grote groep ging mee op uitstap en toen iedereen er was gingen we van boord. Ik herkende het haventje direct en wist direct dat Sandra niet gelukkig ging worden. Er is immers een HRC op het eiland maar deze ligt op zo’n 5 km van de haven. Ik zal maar niets zeggen en hopen dat ze het niet opmerkt. Na wat op en neer te lopen vonden we onze gids en die nam ons mee naar de startplaats van het avontuur : de jeepsafari.

Nu ik weet wat jeep is en ik ben al op safari geweest, dus ik begreep het weer niet helemaal L Gaan we hier wilde lolifanten tegen komen? Of gaan we opzoek naar de broers en zussen van Langnekje? Wow, dat zou wel heel tof zijn voor haar.

De auto’s werden verdeeld, Sandra werd gebombardeerd als Chauffeur (ah ja, niet iedereen had zijn rijbewijs bij, niet iedereen had zin om te rijden) Plots diende Sandra in 3 auto’s te gaan zitten want die mensen hoopten dat ze met hen ging rijden. Ik denk dat die mensen toch een beetje verkeerd zijn : waar halen ze het in hun hoofd om Sandra het draaiwieltje toe te vertrouwen. Ik – Sloefie, de reizende gids, alias bagagesnuffelaar, alias zonneklopper - zeg het jullie nu al “Hier komen problemen van”. Maar zoals ze al afgesproken hadden, ging Sandra met mijn vriendinnetje rijden zodat ik tijd met haar kon doorbrengen...

We vertrokken : de motor werden gestart, iedereen zetten hem in 1ste of in D en weg waren we. Of dat was toch de bedoeling. 2 van 6 jeeps bleven roerloos staan... Yup ook die van Sandra. De gids kwam langs en vertelde Sandra een truc : Eerst moet je in N zetten, dan in de 1 en dan in de D en dan zal het lukken. Rare truc, maar het voertuig kwam in beweging. Ik durfde niets te zeggen, maar iedereen begon wat opmerkingen te maken.

“we rijden precies met vierkante wielen…”

“Amai die auto slingert…”

En neen Sandra was perfect aan het rijden hoor. Het was enkel zo dat ons jeepje het wat moeilijk had en ook geen zin had om echt te werken. Maar werken moest hij, anders bijt ik hem in zijn achterband.

Toen we de beste zitpositie hadden gevonden, dienden we plots door een smalle poort te rijden en daar dienden we te parkeren. Hein, is het al voorbij? We waren op de eerste stopplaats : we konden snorkelen. Drama, Sandra had wel aan haarzelf gedacht want ze had een badpak aan. Maar aan jullie lieve lezer had ze niet gedacht. Haar watercamera lag nog in de linker schuif van de rechter kast in kajuit 9019. En dat ze dan ook nog mijn kleertjes vergeet ;( Hoe kon ze dat toch weer vergeten. Maar we zullen het haar maar snel vergeven he.

Na zo’n 20 minuutjes drijven op zee en visjes bekeken te hebben, was het 10 min droogtijd voor we vertrokken richting de jeeps. Daar kregen we nog iets te drinken : water, cola, sprite of mexicaans water. Ik heb zwijgplicht dus ga niets zeggen wat we allemaal dronken HIK.

Alle jeeps werden gestart, Sandra deed het auto-ritueel en weg waren we. We reden door een mooie streek, langs bijna perfect wegen en zagen mooie palmbomen. Na zo’n 45 minuten gingen we van de grote baan af en reden we tot een ‘huisje’ aan de kust. Hier kregen we onze lunch … om 11u. Rudi had al dagen gezegd dat hij geen mexicaan lustte en dat ze hem dat niet moesten voorschotelen… Nu kan ik verkeerd zijn maar ik geloof dat zijn bord wel als eerste leeg was. We genoten na het eten nog een kwartiertje van het strand en blauwe zee en gingen terug verder.

We rolden verder voor een uurtje en stopten dan in een klein dorpje. We werden uitgenodigd in een Tequila museum en kregen buiten een uitleg over de rode, witte en gouden Tequila en ook een korte wandeling in het museum. Die meneer die ons alles heel goed vertelde gaf ons dan allemaal een klein glaasje en we kregen wel 5 soorten dingen op basis van Tequila. Ik vond het niet zo lekker want het brandde een beetje in mijn keel maar baasje zei dat het wel te pruimen was. De anderen vertelden dat het lekker was en dat die of die oh zo super was. Maar toen we dan een fles(je) konden kopen, was het precies toch niet zo lekker geweest. De verteller had een uurtje van zijn tijd opgegeven en zijn winst was wel geteld 0 flessen verkocht. Die gaat niet zo blij zijn geweest maar zijn maten moesten maar niet zo pushy zijn.

Nadien gingen we nog naar een unicum : een Maya ruïne met net daar naast een katholiek kerkje. De legende gaat dat de Spanjaarden de Maya tempel afbraken om het kerkje te kunnen bouwen en dat ze de lokale bevolking wijsmaakten dat hun god mee verhuisde naar de kerk. Waarom konden die Spanjaarden dan hun god niet gewoon vragen om direct naar de tempel te gaan want dat was toch sneller en goedkoper geweest? Ik met mijn hondenverstand kan er niet bij. Zou het iets menselijks zijn?

Nadien reden we nog een periode net naast het water (ik durf niet zeggen dat het oceaan is want als het dan zee is dan gaat die oceaan een dikke nek krijgen) Ik zag zoveel mooie dingen dat ik wel wat wou stoppen om het laten vast te leggen op de fotoplaat maar we reden maar verder en verder. Plots reden we dan toch van de weg af en speelden we enkele minuten fietsers. We stopten niet veel verder aan een super mooi plaatsje. We kregen 15 min om de juiste foto te maken en dan gingen we langzaam terug naar het schip gaan. En langzaam werd het wel.

Tot het stadje kon onze jeep nog goed mee. Hij sputterde af en toe weleens en reed van 0 tot 140 in 1 miniseconden in de bocht en als we constant 60 reden, reden we volgens mr jeep slechts 20. Maar eens in de stad kregen we toch wel moeilijkheden : we reden niet vlot meer, we verloren onze 3de plaatst en waren plots voorlaatste, we deden mee aan een hots-en-bots parkoers. en dan… stopte de jeep gewoon aan het groene licht. TufTuf gaf het op. We mochten proberen wat we wouden, niets lukte: herstarten deed hem gewoon zeggen TUUT en dan was het terug gedaan. Na enkele pogingen had Sandra al een ontdekking gedaan : als hij dan toch terug gestart was, mocht je niet aan de gas komen want dan viel hij terug stil. Dus ze zette hem in 1 (de laagste versnelling) en zo bolden we op wandelsnelheid verder. De andere auto’s achter ons leken enthousiast te zijn want die begonnen allemaal te tuten, en nadien begonnen ze ons nog roepend aan te moedigen. De achterste wagen die bestuurd werd door een van de gidsen ging ons dan maar wat duwen. Maar dat lukte ook niet echt, want met zijn strandjeepke kreeg hij onze mr jeep niet echt bollend. Dan maar terug in 1ste en laten bollen aan de rechterkant. We werden voorbijgestoken door brommertjes, fietsen, en ja ook voetgangers. Na zo’n 5 minuten (die eerder 5 u leken) sprong de copiloot van de strandjeep uit zijn jeep en kwam naast ons wandelen : zet jullie daar maar bij de apotheek. Er komt een andere jeep jullie oppikken. Je zult het niet geloven maar tot op de parking van de apotheek zijn we dus niet geraakt. Mr Jeep kreeg een aanvaring met een vluchtheuvel en stond lekker op de heuvel te staan. De strandjeep gaf hem nog mot op zijn achterwerk maar ook dat maakte niet veel uit. “Allez kom tuftuf, nog slecht 2 meters moet je bollen, en dan zijn we van de baan” moedigde mr jeep aan en gaf Sandra de opdracht probeer nog maar eens. Mr jeep kwam terug in beweging en na 2m stopt hij en zij TUUT-BOINK gedaan. “dank u mr jeep”

Enkele minuten later werden we dan opgepikt door een van de andere jeeps en werden we bij de groep ( 100 m verder) afgezet. Iedereen maakte grapjes over ons, maar ik vond toch dat Sandra het hoofd heel koel heeft gehouden. Goed gedaan

Nadien wandelden we terug naar schip en we waren net op tijd binnen. Het All on board was om half vijf en de laatste van de groep werd binnen geschreven om 4.29. De meneer aan de controle was niet echt zo tevreden en Sandra diende het uit te leggen aan hem :

“we zijn een groep van 25 en we komen dus nu allemaal samen aan boord. De ene is wat sneller dan de anderen maar iedereen (buiten die ene zonder kaart) is al op de pier”

“Heb je dat aan de receptie gezegd dat jullie met 25 op privetour waren?”

“euh dat weet ik niet meneer, want ik ben niet de leidster. . die dame met een hoedje op is de leidster vraag het haar eens. dag meneer”

Iedereen had zo’n dorst gekregen dat we de veilige thuiskomst gingen vieren aan de poolbar. We zijn een beetje blijven plakken aan de bar, maar toen het wat frisser werd en de zee wat onstuimiger gingen we allemaal naar de kajuit. Bijna de ganse groep had deze avond een reservatie bij Polo Grill, een van de 4 specialiteitenrestaurants aan boord. We hebben er super lekker gegeten : Sandra nam een Clam showder en een surf-en-turf.

Terwijl Sandra nog wat aan het nagenieten is en een storyke leest, ben ik hier als een brave verslaggever ons relaas aan het uittokkelen.

“Zo is het wel gemakkelijk he Sandra. Mij al het werk laten doen, en er een fotoke bij zetten dat is te veel gevraagd zeker”

Een antwoord moet ik duidelijk niet verwachten want er ligt al wat extra hout op de bed. Ik ga hier dus maar afsluiten en ook dodo doen.

Tot morgen

De vliegende reporter

Sloefie 

Dag 17: Isla Santa Cruz - Puerto Ayora

Dag allemaal,

Toen ik vanmorgen eens in mijn reiskoffer dook schrok ik een beetje. Ik zag de bodem.

Snif. Het einde van het schoon leven is in zicht.

Gedaan met eten op bed, warmte, natte landings, droge landings, long IJsland ijsthee, uitslapen tot iets na zes.

Snif.

Vandaag mochten we trouwens wat langer uitslapen. We gingen vandaag naar de grote stad, Puerto Ayora.

Nu ja. Grote stad. Tot nu toe zijn we op een verlaten postkantoor na niet veel sporen van mensen tegengekomen.

En dus vandaag krijgen we alles ineens op ons bord.

Na het lekkere ontbijt konden we in de rij gaan staan voor onze voorlaatste landing. Een droge deze keer. Ons schip lag een beetje buiten de haven maar vergeleken met andere dagen was het druk druk druk.

Allereerst was er al een boot met eten en drinken naast onze boot komen liggen. Ah ja voor de volgende vlieger toeristen die ook allemaal honger en dorst zullen leiden. En voor de rest lagen er veel bootjes en boten te wachten op toeristen, voor een eendagsexcursie of meerdere dagen. En rubberbootjes die met veel lawaai van links naar rechts vaarden en terug. Vespa's op het water om zo te zeggen.

Het was in feite een van onze langste landingen en met al die boten ook een van de meer dooreengeklutste. Maar uiteindelijk kwamen we toch veilig aan. En ons busje stond al te wachten.

Ah ja. Niet te veel te voet vandaag want we waren terug in de bewoonde wereld.

Eerst moesten we naar de Darwin Stichting. Lang, lang geleden opgericht in België door een mijnheer die hier de natuur en zo kwam bestuderen. In de sporen van Darwin.

En wat deed men daar al? Veel administratie maar daar komen geen toeristen naar kijken. Maar ook een aantal kweekprogrammas voor schildpadden. Lonesome George was hier jarenlang op pension. Tot zijn dood. Iedereen dacht dat hij de Laatste van zijn soort was maar nee hoor, ze hebben ondertussen ook nog een neef gevonden in SAN Diego en hopelijk zet die nu het ras voort. 

Ook het hoofdkwartier van het nationale park ligt hier. Je passeert dan ook af en toe een nors kijkende soldaat. Die droomt waarschijnlijk van het vasteland.

Enfin, we kregen dus een aantal kweektuintjes te zien van dieren en planten en mochten dan zelf helemaal op ons eentje terug naar het haventje wandelen. Vervelen gingen we ons niet want er waren heel wat winkeltjes gevestigd langs de Avenida Darwin.

Wat we zeker niet mochten missen was de vismarkt.

Wat was daar aan de hand? 

Wel op een vismarkt hebben ze (meestal) verse vis.

En de vismarkt is dicht tegen het water.

En hier zijn veel vogels en dieren die jagen op vis.

...

Enkele visboerinnen waren dus de verse vis aan het kuisen en in hapklare brokken te hakken. En waar gehakt en gekuist wordt, daar is ook al eens afval. En daar zaten pelikanen, reigers, aalscholvers, zeeleeuwen, ... op te wachten. De mannen van de vuilbak moesten niet passeren op de vismarkt, daar bleef niets meer over voor hun.

Hihi.

Slimme visboerinnen. En slimme beesten.

En dan kwam onze belangrijke opdracht van de dag ... we gingen voor groene jongen spelen.

Hoezo groene jongens en meisjes?

Wel op het einde van elke Cruise organiseert de kapitein een boomplantactie waarbij elke passagier een jong scheutje plant op een van de vulkanen boven Puerto Ayora. Met die boomplantactie worden telkens uitheemse bomen vervangen door originele inheemse boompjes.

Een heel nobel doel dus.

En mijnheer Didier had ons allemaal ingeschreven. Allez, ons baasjes ingeschreven. Wij hadden vrijstelling voor hard labeur. Wij waren op vakantie. Hihi.

Alles was wel goed georganiseerd hoor.

Twee dagen op voorhand moest iedereen zijn schoenmaat opgeven voor de laarzen die we kregen - mocht het dan toch wat te vochtig zijn. En we kregen elk een uniek nummer voor onze boom zodat we later kunnen komen kijken hoe het met onze boom is, of ie wel goed groeit en zo.

Eigenlijk was het wel grappig. Aan de plat plaats was de weg over honderden meter afgezet. Er waren stoeltjes voor wie niet rechtstaand laarzen kan aan en uitdoen. Er waren bassins om de handen te wassen. Er waren kinderen om de plantjes aan te reiken. Er waren fotografen. De max.

Ik zie mijn baasjes zo nog niet de volgende beplanting van de hof in um doen. Het is misschien wel een idee, voor een buurtfeest of zo.

O ja. Hebben we de boompjes bewaterd? 

Hmm.

Neen. Er liep teveel volk rond en als er teveel volk staat te kijken dan wil het niet altijd lukken.

En dan was het tijd om de laarzen terug uit te doen. 

Hilarisch. Gelukkig heeft niemand het gefilmd. 

Volgende stop op het programma: eten.

Dat eten ging door op een boerderij.

Wel een rare boerderij. Want die mijnheer liet zijn koeien grazen tussen de ... landschildpadden. En geen kleine exemplaren hoor maar echt grote.

Het middageten deed dadelijk denken aan de eerste tien visdagen van onze reis, alleen was er wel heel veel meer keuze. Er was natuurlijk watersoep maar ook vis en vlees en kip en desserts. Zucht, desserts.

Na de desserts en de koffie was er ook nog een optreden van een lokale jeugsdansgroep die een potpourri bracht van ecuadoriaanse dansen. Je moest er dan de passende geluiden uit de. Ergen of aan zee bijdenken. Uiteindelijk leek het heel hard op de dansen tijdens het zandvliegenfestival op de trein. Daar mocht op het einde iedereen ook meedansen.

Na de koffie en de dans kwam dan het serieuze werk. Samen met een van de gidsen gingen we wandelen met/tussen landschildpadden. Je denkt dat die schildpadden niet snel vooruitkomen. Maar als je even niet kijkt ... zijn ze plots tien meter verder gehobbeld. 

Sloefie en ik zijn toch maar voor de veiligheid aan de fotozak blijven hangen, elk in ons privé draagzakje. Echt luxe zijn zakjes trouwens. Dat van mij had iets groter mogen zijn in feite maar ik heb niet geklaagd.

Na de wandeling was het tijd voor de rit terug naar de haven. En de keuze was dan tussen nog wat rondlopen en shoppen of teruggaan aan boord en genieten van een lekkere ijsthee.

En de keuze was snel gemaakt.

Shoppen.

Nee hoor. Grapje. Ijsthee natuurlijk en genieten van de laatste zon.

Na het avondeten was er voor een keer geen briefing maar wel een slideshow met de foto's die onze gidsen gemaakt hadden tijdens onze trip. Team Didier kwam er ook een keer in voor. Jippie. Alleen waren wij niet zo goed niet te zien. Snif.

O ja er was toch een briefing. Over hoe we morgen naar de  luchthaven gingen.

Maar dat was maar theorie zoals morgen wel zal bewijzen.

Dag 16: Isla Plaza Sur en Cerro Dragon

Dag allemaal.

Ik weet het, ik weet het. 

Jullie hebben al een twee weken niets meer gehoord van mijn broertje of mij.

Foei, foei, foei. 

We kunnen de schuld op ons baasjes steken. En dat het verlof gedaan is en zo. 

Maar neen. We zijn volwassen honden, we gaan ons niet wegsteken achter onze mensenbaasjes.

Foei, foei, foei.

Snif.

Ik zal het niet meer doen

...

Dit jaar toch.

Waar waren we gebleven?

O ja. Gisteren was ik verpleegster van dienst voor mijn baasje (zorgen dat hij zijn kippensoep en toast met jam opeet zodat hij niet flauw valt en op tijd en stond controleren of er nog genoeg toiletpapier en natte doekjes zijn). 

Sloefie en ik konden vannacht dan toch iets meer rusten en slapen.

Vanmorgen terug controle op het ontbijt van mijn baasje. Zijn witte kleur was al iets verminderd - niet makkelijk om met al die zon nog een niet verbrand stukje vel te vinden. Maar ik ben niet alleen waakhond maar ook speurhond. Het zag er dus iets beter uit.

Oef. 

Dan mochten Sloefie en ik vanochtend dan toch van boord en mee op excursie. 

Vanochtend ging de droge landing zijn. Op den stukje van een oude vulkaan. Niet zo moeilijk hoor ik al iemand opmerken in het publiek. Inderdaad. Gelijk heeft ie. Alles in Galapagos heeft te maken met vulkanen.

Bravo beste lezer. U heeft de dooddoener van de dag gewonnen. 

South Plaza.

South Plaza en zijn broertje North Plaza zijn dus twee stukjes van een oude vulkaanrand die nog boven water uitsteken. Op beide vind je de zelfde dieren vogels, planten en rotsen? Wat is het verschil. South is voor de toeristen, North is voor de wetenschappers.

Huh?

Wel op het zuidelijk eiland mogen er wel toeristen komen. Op het noordelijk mag er geen mens voet aan wal zetten tenzij af en toe een wetenschapper, om de paar maanden.

En zo betalen de toeristen voor het natuurbehoud op het eiland waar zezelf niet op mogen. Slim gezien van de cuadorianen zullen we maar denken of eerder van de Galapagos Stichting. Die in België trouwens opgericht is. Maar dat weten was sinds morgen. Oeps, ik heb mijn muil voorbij gepraat. 

Droge landing dus op Zuid Plaza. 

Niet dat het daardoor makkelijk was. Sloefie en ik zaten gelukkig in de rugzak nog. Voor de mensen was is het Eem moeilijke sprong om aan land te komen, vooral voor wie wat moeilijk te been was. Maar uiteindelijk was iedereen van team Mijnheer Didier aan land. 

We moesten eerst wat klauteren over grote stenen. Dan moesten we heel goed opletten dat we niet op een zeeleeuw stapten. Want dielagen her en der te zonnen. Niet alleen zeeleeuwen maar ook landleguanen, een keer we van de pure lava tot aan de stukken met cactussen en andere stukken begroeiing waren gewandeld.

Die cactussen deden Sloefie denken aan de grote Joshua bomen in de woestijn. Ik ging hem niet tegenspreken (hij is al in de Mojave geweest, ik niet). Maar de gids vertelde dat ze een beetje verwant waren met de prikkende peren uit de woestijn. Alleen kunnen ze hier tot 12 meter hoog worden. Voor de zeeleeuwen zijn ze. Iet zo belangrijk maar voor de leguanen des te meer. Die lusten zo een jonge per wel. Daarom ook dat de jonge cactussen toch heel lange naalden hebben om toch niet te lekker te zijn voor de leguanen. Oudere cactussen kunnen wel tegen het verlies van een van hun peren en ze kunnen ook de leguanen overleven.

Ergens in de jaren 80 moet het hier een jaar heel nat geweest zijn. De cactussen wisten niet wat er gebeurde en sloegen zoveel mogelijk van dat regenwater op. Maar ze werden zo dik en zwaar dat het merendeel bij de eerste grote stormwind omvielen en stierven.dat was een ramp voor de leguanen want naast eten zijn de cactussen hier een bron vooral van zoet water. De landleguanen gingen dus verdorsten in een oceaan van zout water. 

Gelukkig waren niet alle cactussen omgevallen en konden zowel de cactussen als de leguanen blijven leven. Men was eindelijk ook begonnen met het herplanten van cactussen. Een kleine 60. Met een gaasje errrond om ze te beschermen tegen al te bijtgrage leguanen. En een speciale plastic schaal er onder voor het opvangen van regen of ochtenddauw. Het blijft een droog eiland gedurende meer dan tien maanden. 

Maar eigenLIjk met de cactus ben ik een beetje afgedwaald. We wandelden verder langs de lage kant van Plaza. Ik dacht op een bepaalde plaats dat we een oude weg overstaken met mooie gladde stenen. Maar nee hoor. Niks weg. Het was een pad langs waar zeeleeuwen van de hoge rand van het eiland naar de zee trokken. En dat deden ze al eeuwenlang. En zo waren de stenen heel mooi gepoleist. In het regenseizoen was het bijna als een roetsjbaan zo glad.  

Niet dat we veel leeuwen zagen. Aan de landingsplaats was het wel druk maar hier geen leeuwen te zien. Veel verder waren er wel terug wat meer. Neen het was geen oudmannekesgesticht. Eerder een gebuisde mannekes gesticht. Wie zijn vrouwtjes was kwijtgeraakt of niet sterk genoeg was om zelf vrouwtjes aan de haak te slaan, kon daar wat op rust komen. 

Wij mochten niet te dicht komen. Er liepen nogal wat gefrustreerde leeuwen rond. Zo een beetje zoals in het Vlaamse parlement of de Antwerpse gemeenteraad. Hihi. Misschien is dat wel de oplossing voor de Belgische politiek. Een eiland voor de kust waar misnoegde politiekers hun oude dag kunnen slijten.

Na nog wat wandelen stonden we op de hoge rand van het eiland. Dit was het paradijs voor vogels. Hier en daar was de zee iets dieper het land ingetrokken. En elke inham was een diepe snee in de rotsen met nesten voor verschillende soorten vogels. 

In de lucht was het een drukte van jewelste van blauwvoeten en roodvoeten en zwartvoeten en pijlstaarten en gesplitste staarten en zo voort. Gevaarlijk voor mensen dat wel. Want die lopen met hun gezicht in de lucht en die letten niet op stenen op de grond en die doen dan wel eens een tuimel.

Hihi.

Puf puf puf. 

Het was wel warm, zo gedragen op de gele rugzak.

Puf puf puf. 

Na een twee uur wandelen/slenteren gingen we terug aan boord. Onze laatste drogelanding tussen de dieren.

Tijd voor de lunch.

Na de lunch was er nog een uitje voorzien naar Cerro Dragon.

Maar ... de baasjes zaten er een beetje door.

En dus werd er wat gerust en gedronken en gerust en nog wat gedronken tot iedereen terug aan boord was. 

Morgen gaan we naar de hoofdstad om de groene jongens uit te hangen.

Daaag