Dag 9 : Havana in alle rust

Hallo lezertjes over de hele wereld,

Vandaag ging de GFC groep op uitstap met de bus. Daar hadden we echt geen zin in. Dus deden we dit niet mee. We waren nochtans weer meer dan op tijd wakker hoor. En toen kreeg Sandra een zot idee : laten we snel de was even doen. Hier op deze boot heb je een wasserette en dus kan jezelf de was doen. Nu, laat het duidelijk zijn : Sandra heeft de machine enkel ondergoed, kousen en een trainingshort toevertrouwd. Maar om 8u was de was gedaan en konden we de groep nog uitgaan wuiven.

Nadien zijn we in alle rust een eitje met toast gaan eten en ons mentaal voorbereid op de ‘zware’ dag in de zon. Bij deze voorbereiding hoort natuurlijk ook aangepaste kledij. Sandra stond met haar zak klaar, toen ik haar heel voorzichtig zei dat ik slecht nieuws had : de zon was op verlof vertrokken. Sandra dacht dat het van korte duur was en we gingen dus een rustig plaatsje op de boot zoeken. Die waren er wel met hopen hoor, want de meeste zetels waren gewoon leeg. Sandra koos er 2 uit en ging zitten. Terwijl baasje een van de laatste roddelblaadjes begon te lezen, heb ik geworsteld met de handdoek tot hij perfect lag om een dutje te doen.

Plots stond Renilde daar. “Ik heb niet veel tijd want ik wil nog ontbijten. Tot Straks”. Rond 11u zagen we elkaar terug op dezelfde plaats. Ah ja, want ik was bezig aan mijn ochtend dutje. We hebben dan even met ons 3en blijven hangen, maar het leek steeds kouder te worden. Er besloten terug te keren naar de kajuit, de stadkledij aan te doen en nog eens van boord te gaan om wat Rum te gaan kopen. Gisteren was dit niet meer gelukt en nu had hadden we veel tijd. Maar na een over-en-weer gingen we snel terug aan boord want de zon had haar weg teruggevonden dachten we.

De groep ging om 17u ten laatste terug te zijn, dus we besloten aan de bar te wachten tot ze toekwamen. Om 19u besloten we toch maar naar de kajuit te gaan en ons al klaar te maken want om 19u30 werden we verwachten bij het specialiteitenrestaurant Jacques. Net toen we ons dienden aan te bieden kwam dan het bericht dat ze toegekomen waren en dat iedereen om pas om 20u30 verwacht werd. Jacques, is zoals jullie al kunnen vermoeden een Frans getint restaurant waar we lekker aten. Zelfs ik kreeg een speciaal beentje.

Nadien was het direct naar bed, want we waren oh zo moe.

Slaapwaf lieve lezers

Sloefie

Dag 8 : Havana City Tour

Hey beste vriendjes,

Vandaag hadden we een extreem drukke dag. Om 7 uur zouden we de haven van Havana beginnen binnen varen en volgens Ilse lagen we aan de mooie kant. Sandra had haar wekker dus maar net voor 7u gezet, maar zoals alle ander dagen waren we weer op voor het 7 u was.

Deze nacht was Sandra al eens gaan piepen en ze vertelde me dat we aan het dobberen waren voor de haven. Ah ja, want de Pilot van de haven kwam maar om 7u aan boord, dus veel vroeger zou er niets gebeuren. Toen we buiten op het terras kwamen, zagen we nog net de Pilot aan boord gaan. De boot kwam langzaam terug op gang en we ‘dreven’ de haven binnen. Je mag nooit op de eerste indruk afgaan, maar we zagen heel veel mooie gebouwen die tamelijk tot zwaar vervallen waren. Hoe dichter we kwamen, hoe sterker er een rare geur ons tegemoet kwam.  Het werd duidelijk dat de stad nog diende te ontwaken en dat er een groot verschil was tussen arm en rijk.  Het verschil was schrijnend : langs de ene kant zag je super mooie villas en tegelijk zag je enkele mannen water scheppen uit de oceaan..

Net voor 8u kwamen we aan plaats 360 en kwamen we mooi naast de kade tot stilstand. En het leek wel op de seconde getimed : net toen Sandra terug binnenkwam werd er op de deur geklopt.. “Room Service”  Sandra deed open en snel werd duidelijk dat ze een foutje had gemaakt / of ze het verkeerd hadden begrepen : in plaats van 1 bord met 3 spiegeleieren,  had ze 3 borden met 2 sunny side up gekregen. Nu eet ze dit super graag, maar 6 eieren zie ik haar niet opeten.  Zelfs met mijn hulp kregen we het niet op.

Iedereen was mooi op tijd op het appel : 9u30 in de martinis bar. En toen gingen we van boord. Sandra had het zekere voor het onzekere genomen: mij goed weggestoken dat ik niet gehondknapt kon worden en haar green-card veilig in de safe gelaten. Ze wou immers een vlotte en snelle toegang krijgen en volgens sommigen werden er willekeurig Amerikanen geweigerd ook al hadden ze een visum.  De mevrouw van immigratie nam het paspoort, wou dat Sandra het haar voor haren oren opbergde en  SNAP een foto werd genomen. Direct nadien kregen we een stempel in het paspoort en we waren in Cuba.  Toen kwam de volgende vraag op : wisselen we  Euro’s om in de lokale wisselmunt of toch maar niet. Ilse liep snel naar de gids en vroeg hem om advies. We dienden niet te wisselen J  We zouden normaal alles kunnen betalen met Euros .. Neen, niet met dollars want Cuba en Amerika, dat klikt nog niet echt

Eens iedereen door de immigratie was kon het avontuur beginnen. Eerste vervoermiddel om de stad te herkennen : de ‘toffetaxi’. Het was een geel ding die net het omgekeerde was van Sandra haar moto – 1 wiel vooraan en 2 wielen achteraan. Maar in zo’n toffetaxi kan je maar met 2 personen zitten dus er werd wat gezocht naar een geschikte ritparner. Uiteindelijk kwamen ze uit op de pa van de 2 zonen. Ja we noemen die zo want hij is met zijn 2 volwassen zonen op reis. Pa had ongeveer het karikatuur van Sandra en dus de 3 wieler zou in evenwicht moeten blijven. We hadden een supertijd – ook al denk ik dat de massa in onze toffetaxi veel hoger was dan bij de anderen, wij stoven regelmatige de anderen gewoon voorbij. Die meneer Papa van de zonen, was ook een echte fotograaf en diene had ehet chte materiaal mee. Je zag Sandra af en toe echt jaloers zijn op zijn foto-materiaal… maar gelukkig was ik er om haar gerust te stellen : Handbagage gewicht was belangrijk – je hebt de beste keuze gemaakt.

Na zo’n 40 min door de stad te cruisen met de toffetaxi stonden we op de ‘plaats van de revolutie’. Hier spreekt de baas van Cuba zijn volk toe en ook hier mocht popie-jopie eens hallo zeggen tegen de mensheid. Het is een tamelijk groot plein met duidelijke communistische trekjes . Op 2 gebouwen aan rond het plein stonden 2 afbeeldingen van hun meest favoriete leiders. Vraag me niet naar de namen want ik weet het niet zo goed meer L

Na een korte fotopauze mochten we op een zeer verfrissende bus. Deze reed ons nog wat verder door de binnenstad terwijl onze Engelse gids zijn lesje opdreunde. Maar plots stopten we op de zijkant en bleven we dan wel 20 minuten staan. Onze chauffeur werd gekidnapt door de politie : hij diende te bewijzen dat hij met de bus mocht rijden, dat de bus verzekerd was en zo veel meer. Terwijl was er net voorbij onze bus een klein autootje gestopt in het midden van de baan(volgens mijn snuffel capaciteiten zou die geen nummerplaat hoeven te dragen) Daar onze bus daar half geparkeerd stond en dat klein onnozel ding echt gewoon met pinkers op (zonder chauffeur) stond, werd gans de bus op een mooi auto-concencerto.

Uiteindelijk stapte de chauffeur met wat gegrom in de bus en we reden verder. We hielden uiteindelijk halt aan een soort toeristisch  mini-bokrijk : hier zouden we kennis maken met de magic 3 :  de correcte manier van een sigaar opsteken , een super kleine expresso en wat cubaans water.  Ik kan jullie verklappen het was zalig en ik was nadien een heel klein beetje haai. Sandra heeft dan maar wat verder gedronken en gerookt.. en nadien de Romeo&Julia voorzichtig uitgedaan. “van deze gaan we wel aan boord na het avondeten eens genieten zonder al die lamfertrand” en nog enkele gingen akkoord.  Afspraak om 22u30 in het rokerskot aan de pool.

Na deze uitspatting begon een korte wandeling door de binnenstad en zwaaiden we even naar onze boot. We waren op weg naar onze lunchplaats : daar kregen we eerst een Mojitto van het huis, een dikke lekkere soep en dan een visje. Volgens Sandra was het visje super lekker, maar een hond die graag vis heet … die moet nog uitgevonden worden hoor.  Na een aardbei-ijscreme die Sandra natuurlijk afsloeg ging de wandeling door de stad verder.  

Uiteindelijk kwamen we terug aan de grote steenweg waar 6 typische cubaanse wagens ons opwachtte.  Per 3 of 4 werd een wagen gekozen en je kreeg er de chauffeur  automatisch bij. Onze wagen was een van 1955 en de eigenaar die er mee reed vertelde in zeer gebrekkig engels dat hij toen ook geboren was.  De auto reed wel wel goed maar ingang geraken was nog al schokkend. Onze chauffeur zette zijn muziek wat luider zodat hij niet hoefde te praatte (want begrepen elkaar toch niet) en weg waren we ..  Na een korte in de buitenwijk van Havana kwamen we dan bij het museum van Hemmingway. Hier woonden hij een hele tijd en ontving hij ook regelmatig gasten.  Sandra was heel stillekes geworden – ik vermoed door de hitte een beetje bevangen.  Na een uitleg over het huis mochten we dan op visite. Allez, je kan door de openstaande deuren naar binnenkijken maar het gaf je toch een mooie indruk hoe ‘zot’ hij wel was. En je zou niet Sloefie de speurhond noemen, als je niet stiekem met de hulp van security even binnen mocht.  Sandra heeft het bewijs als ze ooit de foto’s er bij zet. Nadien was het tijd om respect te tonen voor mijn bondgenoten. Hemminway had naast zijn zwembad een kleine begraafplaats voor zijn liefste viervoeters de honden. Ik heb Sandra gevraagd of ik daar even alleen kon zijn.

Nadien stapten we allemaal terug in ons stalenros en gingen we de autostrade op om via een andere weg Havana terug binnen te rijden.  Maar stel jullie een autoastrade niet voor zoals wij die kennen : hier mogen bussen gewoon op stoppen, mag je met kaard en par rijden (he Ilse), en kan je ook gewoon met fiets of te voet gaan.  Op een bepaalde ogenblik reden we dan van de autostrade af en plots was mr de chauffeur in zijn nopjes. Hij vertelde “nu jullie mijn dorp zien… ik hier wonen” Sandra wist eerst niet goed wat antwoorden, maar vertelde dat ze blij was dat ze ook even konden zien hoe hij woonde. Wel, ik heb er eigenlijk een nachtmerrie over gehad. We zagen wel de mooie oceaan, maar nadien reden we door een wijk waar gebouwen die volgens mij tijdens de koude oorlog waren gezet, langzaam aan het wegbrokkelen waren. De chaufeur leek heel trots te zijn om zijn gebouw, we hebben maar geknikt en stiltjes geweend.

Uiteindelijk kwamen we terug in de stad en werden we afgezet aan ons 5de vervoermiddel. Ahja : de toffetaxi, de bus, onze pootjes, de auto en nu…. Kaard en par. (opmerking van de nalezer: ik denk dat sloefie iets teveel water ophad)  Met 3 of 4 klommen we in de open koets en kregen we nog een stukje van dezelfde stad voorgeschoteld. We genoten wel maar ik was uiteindelijk wel heel blij toen we terug aan het schip kwamen en onze veilige kajuit konden opzoeken.  De geur op sommige plaatsen was voor mijn snuffelneus niet te harden.  

Eens aan boord gingen we snel allemaal iets drinken aan de poolbar alvorens ons klaar te maken voor ons 2^de specialiteitenrestaurant. Red ginger was een aziatisch getind restaurant waar ik Sandra heb zien genieten van elke hap die ze nam. Ze had  R&R en M&L wat geadviseerd over wat er allemaal op de kaart stond, maar het was duidelijk hemels.

Nadien werd het tijd om snel aan mijn verslag te beginnen en dan aan hopelijk rustgevende dodo te beginnen.

Slaapwel van de vermoeide snuffehond

Sloefie

Dag 7 : Zeedag

Goede avond,

Amai, van zo’n dagje op zee niets doen wordt je toch moe. Deze ochtend waren we weer veeeel te vroeg op. Het was nog geen 7u en Sandra was al aan het rond wandelen. Kan die nu niet eens in haar bed blijven liggen zodat ik nog wat langer kan slapen?

Na een gezond ontbijt (een appelsiensapje en een toastje met smeerkaas) zijn we ons vertrouwd plaatsje gaan zoeken.  Ook al was er al heel veel volk rond de pool, in de schaduw vonden we het perfecte plaatsje : 2 zetels naast elkaar met langs elke kant een tafeltje. Hier kunnen we de dag wel doorbrengen. 

Sandra las nog wat verder in de Story reeks terwijl Langnekje en ik onze favoriete hobby uitoefenden: 2-voeters kijken. Maar van al dat kijken wordt je ook wel moe en dan zijn we blijkbaar in slaap gesukkeld. Plots was er lawaai en dus sprong ik recht: de baasjes van Langnekje kwamen net toe en vroegen haar hoe het ging. Langnekje deed alsof ze nog sliep zodat de baasjes haar verder lieten slapen. Slimme zet, die ga ik onthouden voor later. Een klein uurtje later kwamen ze van het ontbijt terug en namen ze ook nog 2 zetels iets van ons.

Rond de middag begint dan het middag-fenomeen: hoe ouder de mens, hoe stipter om 12u dag hij rechtstaat en naar het restaurant wandelt om iets te eten. Nu Sandra hoort nog absoluut niet bij die leeftijdscategorie dus de middagshift sloegen we over. Het voordeel van die mensendans is wel dat er ook een stoelendans aangekoppeld is waardoor R&R steeds dichter bij kwamen zetelen.

Om 2u kwam er dan plots een vreemd en toch herkenbaar geluid: mijn maagje rommelde van de honger. Sandra is dan voor mij enkele kleine hapjes gaan halen zodat ik niet recht diende te staan. Maar tegen dat mijn hapjes op waren had Sandra dan ook wat honger gekregen en besloten de mensen een hamburger / hotdog te eten van uit de pool grill.  Veel eten wouden ze niet doen, want ’s avond wordt er dan weer veel te veel getafeld.

Toen het begon op te frissen namen Langnekje, R&R, Sandra en ik afscheid van elkaar en gingen we ons wassen. We hebben ons nadien maar wat ingesmeerd met wat nazon want alles pikte een beetje onder de douche.

Na het lekker eten, is Sandra snel in bed gekropen en ik aan die korte verslag je begonnen. Morgen zal het andere koek worden want morgen hebben we een HEEL druk programma. Maar daar morgen meer over

SLAAPWEL  Lieve Lezertjes

Sloefie

Dag 6 : Roatan

Hallo lezers van mijn blog,

Hier zijn we weer voor een iets korter verslagje. “Korter?” Ja korter, want we hebben deze keer niet zo heel veel mee gemaakt. Deze ochtend vertrok de groep al heel vroeg naar de het wilde westen en we hadden ons hiervoor niet opgegeven. Ik zou mijn beste snuffelcapaciteiten gebruiken en zo zouden we het stadje eens bezoeken.

Deze keer lagen we niet in een haven en dus dienden we een tender gebruiken. Daar we wel tijd hadden, maakten we ons klaar op en gingen dan rustig ontbijten op het achterdek. Toen we daar toekwamen zat de baasjes van langnekje er ook te genieten... we hebben hun kop-aan-kop wel niet verstoord hoor, en we zijn wat verder gaan zitten.

Tegen 11u mochten we vrij tenderen, wat betekende dat we niet meer in het rijtje dienden te staan om een kleurkaart op te pikken. In de eerste uren was die immers wel het geval “eerst kwam rood, dan blauw” en dan diende je maar te wachten tot ze je kleur afriepen.

Toen we dan van boord stapten viel me een ding op…. Het waren allemaal mensen van een andere huidskleur. IK mag niet zeggen dat ze pikzwart waren he, maar zo zagen ze er wel uit. En het was er zo broederig heet.. pfff moeten we hier echt door?

We waren nu van boord, dus konden we er ook maar het beste van maken. In het haventje was alles piekfijn in orde en leek alles nieuw. Oh wat was het contrast groot toen we dan op de weg kwamen. Ik dacht dat we terug in Ecuador waren, zo smalle baantjes en nog smallere voetpadjes. Overal werden de toeristen gelokt met goedkope rondritjes op het eiland. Daar hadden al zeker geen zin in, want dan hadden even goed met GFC kunnen meegaan. Dus we wandelden dapper verder.

Na een tijdje vroegen we ons wel af wanneer begint het stadje nu? Want dit kon het toch niet zijn. Mr William stond daar met zijn plakje te zwaaien over alle mogelijk super locaties, en Sandra vroeg die gewoon “hoe ver nog tot het stad”. Volgens Mr Williams ons verklapte dat het slechts 5 – 10 minuten meer was, maar dat het wel warm was en dat het in zijn auto lekker fris was. Mr. Williams we zullen er over nadenken, maar eerste willen we wat wandelen. Tot later misschien.

Maar hoe lang we ook bleven wandelen de wegen bleven even small, en de ‘stank’ van de autos even erg. Wat we op viel was dat die mensen wel geen ruzie konden maken over kabeltjes : die hingen gewoon in grote hoeveelheden bij elkaar en boven de grond. Als die in de knoop geraakten, dan ging daar niet veel meer uitkomen. Maar het was duidelijk wat de oplossing was : 2 mannen waren volop bezig om ... nog wat draden bij te trekken.

Na een uurtje wandelen en steeds het zelfde te zien, hielden we het voor bekeken en gingen we terug naar de boot. En daar stond mr Williams .. Hebben jullie nu zin? Neen, we gaan eerst even terug op het schip en als het wat mindere warm is in de latere namiddag komen we nog eens terug.

Terug op het schip vielen we in onze routine : rugzak weg, badpak aan en hop naar de schaduw. Ik stelde voor om eens tot aan het spa-dek te wandelen en daar ons een zeteltje te zoeken. Dan zaten we al zeker met de kop/hoofd in de schaduw .. We waren er helemaal alleen, en het was er nochtans zalig. We namen een zetel voor ieder en gingen op dromenjacht. Tegen 3 uur kwam er al wat meer volk en werden we gewekt door ... Langnekje. De baasjes van Langnekje hadden tussen 5 en 6.30 een massage en dus mocht langnekje bij ons blijven.

Sandra ging in het bubbelbad wat afkoelen vertelde ze en na een uurtje zat ze er nog in. Er waren Canadezen komen bijzitten en ze waren aan de praat geraakt. Tegen 18u zijn we dan terug naar het gewone zwembad gegaan want daar kon je ook makkelijker (fris)drank bestellen.

We hebben de baasjes niet zien terugkeren toen we vertrokken naar de kamer, misschien is het er zo goed dat ze wel gewoon blijven daar bij die meneer en mevrouw Spa. Na een verkwikkende douche zijn we naar de Martini’s gegaan. En zoals jullie al vermoeden is het een bar waar je ook martini’s kan krijgen. Neen dat hebben we niet gedronken want dat drinken we niet zo graag. Maar we zaten daar want er waren 4 dames met hun strijkstokken bezig. Ilse is er op een moment komen bijzitten want zij had ook geen gezeldschap voor de dag. Iedereen wou uitrusten en wat later eten. Zo’n half uur later kwamen de baasjes van langnekje ook aan. Samen hebben we met ons 6 ( Ilse, Rudi & Renild, Langnekje  & Sloefie en Sandra)  nog even geapperitiefd en dan zijn we gaan eten.

Nu zijn we net op de kamer en ben ik al snel begonnen aan de blog ... want ik hou dit niet lang meer uit. Van niets te doen wordt je oh zo moe.

Dus... nu .. oogjes toe en tot morgen

Sloefie (en Langnekje die nog op bezoek is)

Dag 5 : Harvest Caye

Hallo iedereen,

Deze ochtend moesten we niet vroeg uit bed en we gingen het er dan ook eens van pakken. Maar om 7u was Sandra al aan het rondlopen en ze vond dat ik ook al moest opstaan. PFFFF het is wel verlof he.

Samen hebben we op het terras wat genoten van hoe we de haven van Harvest Caye in Belize aanmeerden. Het uitzicht was direct om U tegen te zeggen. Harvest Caye heeft slechts 1 aanlegsteiger en is pas sinds november vorig jaar in dienst. Blijkbaar is het eigendom van Oceania Cruises zelf en hierdoor kan je dan ook overal betalen met de boordkaart.  

Maar voor we van boord gingen, hadden Sandra en ik nog wel iets anders gepland: om 10u werden we verwacht in de SPA om een lekkere relaxerende massage gevolgd door een gezichtsbehandeling.  We genoten vooral als die dame mijn pootjes masseerden: van al dat vele tokkelen waren mijn pootjes wat stijf geworden.  

We hadden om 12u30 afgesproken met de baasjes van Langnekje, maar Sandra had hen ook gezegd als jullie vroeger van boord willen, stuur gewoon een berichtje. Het plaatsje was immers maar de grootte van een klein dorp, dus we gingen elkaar zeker tegen het lijf lopen.  Toen Sandra nog niets gehoord of gelezen had van de baasjes, heeft ze zelf maar een berichtje gestuurd dat ze nog 15 min ging wachten met een drankje en dat we dan van boord gingen.

Toen we van boord gingen checkte Sandra even bij die meneer die gisteren vertelde dat we diende te melden dat we als groep weggingen, en hij confirmeerde dat de 10021 al van boord waren gegaan.  De hitte kwam ons tegemoet.  Na een wandeling onder een luifel van zo’n 500 meter kwamen we officieel toe in het stadje. Amai mijn pootjes : zo heet dat die stenen waren. Ik ben maar snel in de zak gesprongen van Sandra want ik wil geen rode kreeft zijn.

Na enkele kleine souvenirs winkels links en rechts kwamen we aan een immens zwembad met redders en met wel 300 stoelen.  We keken even rond, maar we besloten dicht bij de oceaan een plaatsje te zoeken. Slechts een paar honderd meter verder zagen we plots duizenden strandstoelen op duiken. Maar hoe vonden we nu iemand terug in de massa stoelen. Net toen we dachten we geven het op en we plaatsen ons gewoon dicht bij een bar en toilet, kwamen we GFC’ers tegen die al op de terugweg waren. Het was te warm en ze hadden honger. En iedereen zat helemaal vanachteren op het eiland “je kan het niet missen… het is net voor het privé strand en rechts van de bar”  We vreesden dat die helemaal achteraan wel eens heel ver was, maar na amper 300 m zwaaide juffrouw hoedje  - Ilse - ons al.. We zeiden hallo allemaal en zochten een lege strandstoel in de schaduw. Nu als er zo’n duizend stoelen zijn heb je wel veel keus, als ze dan in de schaduw moeten zijn dan heb je al wat minder. Maar we hadden het perfect plaatsje gevonden en wat bleek … Langnekje had een stoel voor mij gehouden.  Toch een schat van een liefje dat ik heb.

Na een cocktail besteld te hebben besloten we ons even af te koelen in de oceaan. Ik kreeg mijn speciaal pakje aan en ik mee zwemmen. Het water was gewoon ZALIG.  Dat was duidelijk de hondenhemel hier. Hier zou ik wel willen blijven, maar tja als ik dan Sandra alleen naar huis moet laten gaan dan komt dat ook niet goed.  Ik ga haar overtuigen hier zeker nog langs te komen. Bij de tweede ronde drankjes bestelde Sandra ook een bord nachos. MMM, de eerste keer in het verlof. Dat zal smaken.. NIETS daarvan, de kaassaus die erop was gedaan was koud en het leek of het al uren klaar stond.  Pech aan de rekker.

Om 18u ging de boot terug vertrekken, dus we dienden om 17u30 al zeker terug aan boord te zijn.  Met de hulp van een golfkarretje waren goed op tijd binnen. Ieder ging snel terug naar de kajuit om zich te verfrissen en op tijd klaar te zijn om samen met de andere GFC’ers de flessen te kraken.   Om 17u45 waren we net klaar en we konden direct beginnen aperitieven. Een mevrouw van de boot kwam ons verschillende vragen stellen “zetten we nog wat tafels bij? Halen we nog wat glazen? Doen we de flessen open?” Ik begreep er niets van, ze ziet toch dat we flessen mee hebben en glazen. Waarom al die vragen.. Maar Sandra had het in het snotje “Mevrouw, ik denk dat je dat best aan Ilse vraagt . Zij is de groepleidster” “Oei, ik dat echt dat u dat was” “Neen hoor, ik ben maar gewoon mee”

Sandra nam wat foto’s van het gebeuren en hoe langer de aperitief duurde hoe ‘beter’  ze werden.  Neen Victor van vorige cruise was er niet bij om zijn tenen tegen zijn neus te zetten, maar er zijn wel speciale dingen gebeurd.  Maar ik Sloefie heb een contract moeten tekenen en mag daar dus niets over zeggen “what happens on the boot, stays on de boot”

Nadien zijn we iets gaan ieten  en zoals elke dag is het eten hier super lekker of je nu in de specialiteitenrestaurant gaat of in de grand dining.  En vandaag hadden we zelfs geluk : we kregen ook eens gekoelde witte wijn. De vorige dagen was deze lauw tot warm geweest. Dan mag je uit een lijst van 10 kiezen dan blijkt dat de meeste eigenlijk niet gekoeld staan. Maar vandaag was het dus anders.

Na het eten, zijn we nog even gaan kijken of de show vandaag wat tof was, maar ik ging liever aan het verslag schrijven. Dus hier zitten we dan .. Sandra is voor de eerste keer haar foto’s aan het kopiëren en ik heb bijna het verslagje afgewerkt.

Nu pyjama aan en dodo doen

Slaapwel

Sloefie de waakhond