Wat een triestige week

Dag allemaal,

De laatste keer dat ik schreef was ik aan het staken.

Ik miste immers mijn Groote broer en Loebas.

Ik denk dat de dag dat ik begon te staken, ze dan plots na het ontbijt begonnen in te pakken.

We reden heel lang dus we waren op weg naar huis.

Maar... we reden niet tot in Wolvertem.

PFFFFF

Zal toch niet waar zijn.

Maar ik kreeg ze wel even aan de lijn dus ik was blij.

Loebas en Groote broer verzekerden me dat ze me “morgen” zouden zien.

Ze hadden immers vernomen dat de baasjes elke maandag naar Opa Vic en Oma-Grootmoeder-Meter Rita gingen vanaf nu.

Oh dacht ik.. dan kan ik ook opa al mijn spannende verhalen vertellen.

Ik was zooooo blij.

Na een lange dag werken voor “de bank” was het dan zover.

Eerst een tussenstop bij de broers en dan bij de ouders van mijn baasje.

Zoals altijd kregen wij - jajaj ik ook - bubbeltjes.

Nu hadden we de afgelopen 3 weken wel hier en daar een bubbeltje geproefd en gedronken, maar niets kon tippen aan die bij opa.

We knuffelden die avond wel heeeel veel.

Wat waren we blij dat we terug dicht bij hen waren.

De week ging snel voorbij en door omstandigheden gingen we zelfs 3 keer bij Loebas..

Dank u liefste BMW dat je me hielp met mijn snode plan.

Al snel was de eerste werkweek voorbij en begon de tweede.

En nu had ik het goed onthouden : Maandag = Vic & Rita dag...

JIPIE

Vrolijk kwispelend ging ik bij Opa zitten.

Hij zei wel “ah dag Sloefie” maar hij deed raar.

We knuffelden een beetje maar hij leek zo wat afwezig.

Hij had niet veel honger en ging al snel van tafel om terug in zijn kwik-kwak-zetel.

Dat is zo een zetel waar je inzit en via een knopje er bijna uitgekwikt wordt.

En daarna kan je je terug via datzelfde knopje in laten kwakken.

Was een leuke zetel, maar ik mocht er nooit alleen op zitten.

Dus als Opa er inzat... dan zat ik daar.

Oma-Grootmoeder-meter vertelde dat het moeilijk ging.

Opa viel af en toen ... net toen ze eens snel naar de winkel ging.

Samen met baasje besloten we dat we nog meer bij opa gingen langsgaan.

We gingen er direct met Mr Dries overpraten.

Ik was blij dat we dit gingen doen... 

Meer tijd bij opa en misschien ook wel wat rust voor Rita.

Met bevende pootjes vroegen we het aan Mijnheer D.

Hij stuurde ons bijna direct terug naar huis zo akkoord ging hij 

DANK U Mr D.

Dat was dan al geregeld... nu nog even het ambetante papierwerk en we are set to Go.

IK BLIJ

Daar Sandra toch wel ziekjes leek te zijn, hadden we wel een afspraak met haar dokter

Ah ja.. ze mocht Opa toch niet meer ziek maken dan hij al was : Vrijdag namiddag ingepland.

In de voormiddag gingen we nog een zware meeting doen en dan was het weekend met opa.

Nu...

had ik geweten wat ik nu wist had ik helemaal niet zo verlangd naar het vorige weekend.

PFFFF... 

Ben ik een beetje egoïstisch geweest omdat ik zo hard bij opa zijn?

In de zware meeting werd Sandra opgebeld door oma.

Meestal betekent dat dit “str*** aan de knikker”

“Sandra ... je vake is gevallen... we gaan nu naar de kliniek... kom je straks aub”

ALARM ALARM

Het was wel de stem van oma, maar dit klonk niet zo de rustige oma.

WAT IS ER AAN DE HAND.

Snel Groote broer en Mimi verwittigen. 

Zij gingen het wel tegen Steven en Doortje zeggen.

Steven had nog een showke te geven voor de mensen in maatpak en ging nadien direct doorkomen.

Doortje en Sandra gingen dan maar snel met hun tweetjes op pad.

JA ik mocht ook mee.

Ik was blij en tegelijk had ik ook heel veel schrik.

“Als Opa Vic gevallen is en nu naar de kliniek is...  Wat betekent dat dan ?” 

En wat met de dokter afspraak.

Sandra mocht toch niet direct bij opa gaan.. ze moest toch eerst medicamentjes hebben?

Ik begreep het helemaal niet.

Ze belde haar dokter op en ze kwamen overeen dat ze er wel ergens tussen zou mogen springen.

oh ik ben gerust... Dr Christel zou haar wel helpen.

Maar tja nu Opa nog.

Toen we in de kliniek toekwamen was het er akelig stil.

We hoorden oma met een groene jas praatten.

“Scans.... MRI....operatie...neen....”

We klopten op de gesloten deur en mochten binnen.

Daar lag opa Vic.

Zij benen bewogen snel en hij had een neusding op.

Hij leek me te zeggen “dag Sloefietje” ... maar ik ben niet zo zeker.

Toen we daar wat zaten, praatte hij met momenten op een heel traag tempo mee en nadien was hij weer stil.

Ik wou dichtbij opa kruipen maar Sandra zei me dat ik dat nu beter niet kon doen.

PFFFF.

Plots beefde en trilde hij helemaal.

Het was zo akelig dat ik snel terug in de handtas ben gekropen, mijn oren over mijn ogen deed en stilletjes weende.

Zo zag ik opa niet graag bezig hoor.

Gelukkig stopte het na ene tijdje.

Mr Groene Jas vertelde meter-grootmoeder-oma dat ze een kamer zouden regelen voor opa.

En dat ze mocht blijven slapen.

HEIN?

Moet opa hier blijven in deze akelige ruimte..

Als opa hier is.. ik ook. 

Daar dit nog een uurtje zou duren... gingen we snel over-en-weer naar dr Christel.

Sandra was blijkbaar toch weer ziek en kreeg medicamentjes mee. Ze was terug aan het bassen als een echte hond:

Toen we terug in de kliniek kwamen, reden ze met opa Vic net naar zijn kamer.

Wist ik veel dat dit de allerlaatste kamer ging zijn waar hij ging slapen.

We hebben nog wel met hem gepraat maar hij reageerde niet echt meer.

Hij deed zijn ogen wel nog open, maar ik weet niet of hij mij nog herkende hoor.

OPA VIC.... ik ben het hoor.

Samen met Groote broer - ahja Steven was ook toegekomen - en oma bleef ik de hele nacht bij opa.

We sliepen niet echt goed, want elk geluidje van opa maakte ons wakker.

In de ochtend kwamen Doortje en baasje met ontbijt.

Kun je geloven dat we totaal geen honger hadden, terwijl het al sinds gisteren middag niets meer brokjes meer hadden.

We zijn met ons 5 samen gebleven.

Mr witte jas kwam nog wat uitleg geven aan de mensen... terwijl bleven de pelouchen dicht bij opa.

Niet zoveel nadat Steven en Groote broer toekwamen werd het nog stiller.

Opa was niet meer.

Geen knuffels meer, geen speciaal-voor-de-pelouchen-bordjes aan tafel meer..

Geen “ah dag Sloefie” 

Deze week hebben we hard gewerkt.

We vonden de brief van opa Vic naar zowel familie als vrienden terug.
We hebben koppen geteld en e-mails verstuurd. 
We hebben broodjes gesmeerd en postzegels gelikt.
En omdat mijn broer en ik nog nooit op een facteur hebben geblaft, werden alle brieven vliegensvlug gebracht door facteurs in heel het land.

Gisteren namiddag hebben we opa Vic een laatste waf en blaf gegeven.

Bijna alle familieleden, alle vrienden waren aanwezig.

Zowel Steven, oma-grootmoeder-meter, iemand van de Pompeloeren ( de studentenclub van vroeger), en mijn baasje namen het woord.

Ze deden allemaal zo hun best en maakten aan de laatste waf en blaf een hele mooi aandenken.

Ook dat ene must-liedje werd gespeeld : Opa wou “my Way” horen. Hij had alles voorbereid om zelf te beslissen hoe en wanneer.

Alleen heeft hij de kans niet gekregen en nam de natuur het heft in eigen handen.

OPA VIC

Ik ga je missen

Sloefie
in naam van alle Pelouchen

Dag 22 : we zijn in staking

Goede morgen...

Zoals voorspeld gisteren....

Toen we deze ochtend opstonden,  maakten de baasjes zich gewoon klaar en vertrokken ze naar het ontbijt.

De waren  net snel genoeg om mee te lopen.

PFFFF

De baasjes zijn blijkbaar kwaad met onze stakingsaanzeg.

Maar daar we   geen enkel teken gekregen hebben dat er naar huis vertrokken.... stopt de blog voor vandaag

Tot de volgende keer 

De stakende honden en beren

Dag 21 : de kleine en de grote

Goede avond allemaal,

Ze hebben ons dus weer liggen gehad, de baasjes.

Ik was gisteren zo overtuigd dat we vandaag naar huis reden.

Maar het was mispoes :(

We stonden zoals alle dagen veeeeeeel te vroeg op.

Maar daar het lekker warm was, vond ik het nog niet zo erg.

We deden ons ochtend ritueel : douchten en maakten ons klaar.

De brokjes smaakten best wel lekker.

En met het idee dat we naar huis reden smaakte het nog lekkerder.

Maar pfffff

De kleerkasten bleven weer onaangeroerd.

De Picnic zak werd terug gevuld en we waren weg.

Zijn wij op wereldreis misschien ?

Gaan we ooit wel terug gaan naar Loebas, Groote Broer?

Zien we oma-grootmoeder-meter en opa Victor ooit wel terug?

Ik maak me serieuze zorgen.

We reden en reden

Zoals gisteren was er evenveel berg op als berg af te bespeuren.

Maar we stopten niet op de zelfde plaats.

We reden over een heel smal bruggetje over de Marne.

“Net op Tijd” zei Sandra plots.

HEIN?!?

We probeerden de deur te openen, maar dat lukte niet.

We belden aan, maar er kwam geen reactie.

Wat nu.. ?

Zijn we tot hier gereden voor niets ?!

We probeerden de laatste oplossing : telefoneren.

Hallo.

Goede morgen meneer. We hadden een afspraak

Ah ja.. ik kom af. Ik zit aan de andere kant van het dorp.

Tot zo

Oef,

Meneer de boer was hier bijna.

We zijn dan maar in het zonnetje gaan zitten genieten.

5 min later kwam er een jonge kerel piepen gevolg door zijn trouwe viervoeter.

Het was nu al duidelijk : we waren welkom.

Bonjour mr de chien. 

Alles va bien ?

Mr chien liet ons de wijngaard, de pers en het hele process zien en vertelde ook de verschillen tss de verschillende eco labels.

Hij wou wel zo hoog mogelijk geraken maar BIO dat vond hij een brug te ver : geen enkele spuitje mocht dan nog, je kon enkel tegen de beestjes en onkruid zeggen “hier was zwaar metaal” en bleven ze weg.

De jonge boer was er zeker van dat als hij dat zou doen dat hij na enkele jaren ook geen wijngrond meer had.

Naar gewoonte  proefden we enkele soorten en besloten de baasjes - rekening houdend met de bestellingen uit den Belgique - nog wat flessen te kopen.

Ook die flessen verdwenen in de koffer.

?!?! HOE gaan de baasjes het klaarspelen met de kleerkasten als we ooit naar huis rijden ?!?!

Nadien kwispelden we tot de volgende keer en we reden verder.

We deden de route toeristic en zagen waar de champagne ontstond.

Maar er stonden zoveel Belgen dat we er er niet stopten.

Al die buitenlanders :)

Uiteindelijk zijn we net naast de Marne gaan picknicken.

Deze keer geen tafel met bankje, maar op een bank in de schaduw met een mooi zicht.

Toen de zon op het bankje begon te schijnen stak het ene baasje zich weg op een ander bankje... 

Ik denk dat mijn baasje even gemediteerd heeft.

Net toen we wegreden stopte er een auto plots voor onze neus.

We konden geen kant meer uit.

Mimi en ik stonden met onze grote tanden in de startblokken.

Niemand gaat ons aanvallen!

Maar toen sprong daar een jong meisje uit...

Oh het was Ilse.

Die kende ik ook nog van de tijd van de telefoon.

OMG.

Moeten we nu zo ver rijden om bekenden tegen te komen?!

Na wat over en weer getater, mochten wij vertrekken.

Ah ja.. want zo kon Ilse haar voiture op ons plaatsje zetten.

We reden deze keer slechts enkele minuten.

De volgende boer was de boer van onze collega Bart.

Allez die gaat elk jaar bij boer Casters plukken.

GOED ZOT he.... druifjes plukken en ze niet mogen opeten.

En blijkbaar spendeert hij daar al zijn verlof.

NOG ZOTTER.

Maar ieder zijn ding.

Laat Bart maar plukken...onze baasjes zullen het wel drinken.

Nadien reden we naar Epernay.

Ah ja... Mimi had tot enkele dagen geleden nog nooit in de champagne geweest.

Nu wist ze al hoe kleine boeren het doen, dus ik gidste naar een van de grootste boeren.

We waren allemaal een beetje moe van het verlof en dus koos ik die met het treintje: Mercier.

Nadien mochten we nog even proeven..

De baasjes vonden de kleine boeren beter.

Nadien reden we nog een klein slaapkwartier tot aan onze slaapplaats.

We hadden geluk.. onze trouwe vierwieler mocht als laatste op de parking.

Alle andere die nu nog toekwamen dienen op de openbare parking te gaan staan.

Na den aperitief werden de kleertjes gewisseld voor het avondeten.

Het gastronomisch menu was volgens de baasjes minder lekker dan de menu van de avonden ervoor.

“Tja dat heb je zo met overdaad” denk ik zo.

In de slaapkamer was er terwijl topoverleg.

Wij pelouchen gingen morgen in opstand komen.

Het verlof heeft lang genoeg geduurd.

Wij willen terug naar het werk.

Dat is rustiger voor ons.

Dus morgen gaan we allemaal in staking.

Niet naar huis = geen blog

Nadat de stakingsaanzegging op hun bed lag, zijn we op onze slaapplaatsjes gekropen.

Snel nog het licht uitdoen 

En morgen de grote dag : wie wint ?!?

Tot morgen

De strijdvaardige sloefie 

Dag 20 : we rijden rondjes

Hallo allemaal,

Ik dacht dat we deze ochtend verder naar het Noorden gingen rijden... 

Alles startte normaal.

We werden weer eens vroeg uit bed gejaagd door de TUUT TUUT...

Maar ik dacht .. dat is normaal want we moeten nog ver rijden.

Iedereen maakte zich klaar voor het ontbijt.

Alleen...

De kleerkasten bleven open!?!

De sminkdozen bleven aan de wasbak ?!?!

Wat is er aan de hand.

Misschien gaan we pas na het ontbijt inpakken.

Misschien hadden de baasjes wel grote honger en dus gingen we eerst ontbijten.

Het ontbijt was lekker.

We kregen spekjes en beentjes, terwijl de baasjes een beetje frans brood namen kaas en confituur.

Neen ....geen rode.

Sandra heeft nog steeds een hekel aan wat rood is, maar er was ook gele agrum-confituur.

We kregen zelfs een bakje water en melk.

Mmmmm

Maar na het ontbijt bleef alles gewoon liggen.

Ze namen wel de Picnic zak en wat gekoelde drankjes.

Maar geen kleertjes.

Wat krijgen we nou zeg !?!?

Sloefie, ben je klaar... we vertrekken.

MAAR ..

HOE !?!

WAT !?!

Ik begreep er geen jota van.

Maar om de rust te behouden, sprong ik braaf in de zak.

Voor we echt vertrokken, reden we nog even naar de bakker.

Mimi hielp haar baasje met een baguette - want zo heet het brood hier- naar de auto te slepen.

We reden berg op, berg af

We draaiden naar links, we draaiden naar rechts

En we reden verder en verder weg van onze kleerkast.

OF TOCH NIET ?!?

We reden de hof op bij vreemde mensen.

Maar daar kwam al een ver familielid kwispelend goede dag zeggen.

OKÉ ... Deze stop keurde ik goed.

Terwijl de baasjes binnengingen, wafte ik met Mevrouw Border Collier.

Zij verklapte me dat de baasjes wel even bezig zouden zijn met bubbeltjes.

BUBBELTJES ?!?

Ik heb ook al mee gemogen naar de bubbeltjes, maar die waren er in grote hoeveelheden aanwezig.

Ik ben dan samen met mevrouw Collier binnengeglipt.

En daar werd het duidelijk !

We waren bij de boer die bubbels maakte in de kleine flessen.

Opa Victor heeft die ook regelmatig op tafel staan.

MMMM

Toen de baasjes gedaan hadden met proeven, namen we enkel flessen mee.

We reden verder en verder

Op een zeer mooie plek namen we ons brood en kaas uit de auto en picknickten we...

Een lunch met een view.

Wie kan dat nu zeggen ????

Na de lunch reden we terug verder.

Maar ik denk dat we dichter reden ..

Ah ja 

Hoe moet je het anders verwoorden dat je verder rijdt maar toch dichter bij iets komt?!?

We zochten hard maar vonden de boer eerst niet.

Wat bleek?!?

We stonden aan de achterkant van de boerderij i.p.v. aan de voorkant.

Het was dus normaal dat de boer niet kwam opendoen.

DOMKOP Sandra

Meneer Boonen bleek familie te zijn vaan Tommeke Tommeke.

We hebben heel veel verschillende bubbels moeten rieken en de baasjes mochten ze ook proeven.

Ze roken wel heeeeeeeeel lekker.

De baasjes zochten de beste uit en namen zo wat flessen mee.

We reden dichter en dichter.

We stopten bij een andere boer.

Die geur kende ik.. het was een boer waar ik nog geweest was.

Na het proeven namen we weer flessen mee.

Ik begin iets te vrezen... maar ik zwijg.

Ik wacht af.

Na al dat geproef reden we nog even tot aan de winkel.

Onze kaas en drankjes waren op en dus diende we wat aan te  vullen.

Nadien reden we terug naar onze slaapplaats.

Daar werd alles uitgeladen en terug ingeladen.

Maar op een totaal andere manier.

OEF.. ik had me zorgen gemaakt voor niets.

De koffer was maar half vol meer.

Morgen kan de kleerkast terug mee :)

Het frigootje in de kamer werd gevuld met de kaas en drank zodat alles goed fris bleef.

De dames kleedde zich om voor het diner.

Het was te warm buiten vonden we en dus bleven wij op de kamer met airco genieten.

Laat de baasjes maar buiten gaan en gaan eten.

Volgens wat ik begreep nadien was het lekker eten.

Ze hadden blijkbaar wel wat gelachen met de Japanners die naast hen zaten en die liever het been dan het vlees hadden.

TJA

Daar is toch niets verkeerd mee ?!?!

Enfin

Ik diende mijn verslagje te schrijven terwijl de anderen zich slaap klaar maakten.

En nu..

Ga ik dromen en aftellen tot morgen.

Want morgen gaan we naar groote broer.

Ik ben er zeker van.

Een keer kunnen ze me liggen hebben

Maar geen twee maal

Tot morgen 

Sloefie 

Dag 19 : we rijden naar het Noorden

Hallo allemaal

Hier de bokkende reporter....

Laat me jullie uitleggen waarom.

Deze ochtend waren we vroeg wakker.

En de baasjes waren hard aan het werk.

Alles werd ingepakt..

Zouden we terugkeren naar huis?

Zouden we bij Loebas gaan?

We kregen een lekker ontbijt, net zoals de vorige dagen.

Daarna namen we afscheid van Rudi.

“ Daaag meneer Rudi.. tot volgende week”

En weg waren we.

We reden en reden...

We stopten even en we reden verder...

We reden en reden...

We aten een stukje broos met beentjes.

We reden verder...

Zo saai !!!!!

Ik was zo overtuigd dat we naar huis reden.

Ah ja.. waarom zou je anders zoooo lang rijden.

Zeg nu zelf.

Maar de pijltjes naar Brussel kwamen niet.

We reden verder maar plots geen Autoroute meer.

HEIN?!?!

We reden en reden...

Uiteindelijk stopten we voor de avond.

Ik denk dat baasje te moe was om heel de weg ineens te doen zoals maandag.

We checken in het hotel in.

Het was een heel mooie kamer.

Ik kreeg een apart bed samen met de vriendjes.

Na het eten gingen we snel slapen.

Oh morgen rijden we dus duidelijk verder.

Ik ga ook maar snel slapen.

Want deze ochtend dacht ik al dat ik nu in mijn bedje zou slapen.

Dat was mispoes.

Nu nog eens slapen en we rijden verder

Tot morgen

De hoopvolle Sloefie 

Dag 18 : To Piet Or not to Piet

Goede avond,

Hier de bloggende hond met het verslag van vandaag.

Hihi

Ik klink als een Nieuwsreporter op die manier.

Zouden ze bij de krant niemand zoeken?!

Maar allez laten we maar terugkeren naar het orde van de dag.

Deze ochtend was het uitslapen geblazen.

Of dat was ons beloofd.

Maar om 8u was het TUUT TUUT.

Gelukkig werd er met een slets naar de lawaaimaker gegooid waardoor hij toch voor een volle 10 min zweeg.

Nadien kwam iedereen in actie.

PFFF

Verlof noemen ze dat.

Ik denk dat ik nog eens contact ga opnemen met de hondenvakbond. 

Want dit kan toch niet meer : geen super mooi weer, vroeg opstaan en dan nog elke dag verantwoordelijk zijn voor de blog.

PFFFF

Eens we allemaal klaar waren voor de wereld buiten de kamer, bleek het eindelijk niet zo’n slecht weer te zijn.

Het zonnetje kwam piepen en het was niet zo koud.

Ik zal nog even de kat uit de boom kijken voor ik ga staken.

Sandra zorgde voor het her-verst brood want een Frans brood dat niet aangesneden is kan je op een miraculeuze manier doen tonen alsof het nieuw was.

We leerde onze gastheer dus iets nieuws.

Eens we ontbeten hadden was er nog wat tijd voor we aan de activiteit van de dag begonnen.

Het was lekker warm buiten en er staat een zwembad, dus vonden de baasjes het een leuk idee om snel een plonsje te wagen.

Natuurlijk was het water nog niet extreem warm en na zo’n 10 minuten hielden ze het voor bekeken.

Snel sprongen ze een voor een onder de warme douche en maakten zich klaar.

Ik weet niet wat er aan de hand was, maar volgens mij was het een unicum.

Ik was bijna een meter naar beneden getuimeld van het verschieten.

Vertel vertel hoor ik jullie al denken.

Wel,....

De beide baasjes hadden geen broek maar een kleedje of een rok aan. 

Jaja

Jullie lezen het goed !

Zowel Doortje als Sandra hadden iets aan dat ze nooit aandoen.

Ik durf het niet aan Rudi te vragen , maar ik vermoed dat hij wel in zijn nopjes was.

Enfin....

Na een rit langs mooie wegen kwamen we aan in Les Vans.

Nu hoor ik je vragen wat is daar nu speciaal aan.

Wel....

Daar woont mr SOS.

Hij heeft hier samen met zijn zoon een klein restaurant.

Het eten en de wijntjes waren super lekker.

En dan komt zo de vraag “wat hebben we vandaag geleerd?”

Ten eerste was er geen SOS Piet te bekennen.

Ah neen, hij zat met zijn pop-up in Antwerpen

Ten tweede spreken ze daar een soort van Nederlands.

Raar he, want we zaten wel in Frankrijk.

Ten derde, moet je wel veel tijd hebben om lekker te eten.

En dat terwijl de zon zo hard scheen.

Ahja ik maakte er nog een ten vierde van : bij laatste nagerecht moet je je taloor aflekken.

Oh wat zou ik onder mijn pootjes krijgen als ik dat zou gedaan hebben, maar blijkbaar moest dit !?!?!

Zalig toch.

Het was al voorbij 5 uur toen we terug aan ons persoonlijk zwembad kwamen.

PFFFF zo laat.

En je raadt het al : we zijn nog wat gaan zwemmen.

Maar miljaar zeg.. wat een sterke wind.

Ik diende mijn zwembroek goed vast te houden om niet mee te gaan vliegen.

Meneer Rudi vertelde dat het de Mistral was die ons kwam goede dag zeggen.

“Dag Mistral...

Ik heb dag gezegd en maak nu maar dat je weg bent”  dacht ik.

Pffff zo koud die wind.

Snel kwamen we uit de zwembad.

Juist naats het huis warmden we ons op want daar was meneer mistral niet

Na nog maar eens een omkleedsessie werd er nog wat lekkers gedronken.

Niemand had nog honger dus er werden geen brokjes op tafel gezet.

Toen het te koud werd buiten, gingen we met ons allen voor de tv hangen en keken we naar 1.5 film.

Ah ja.

De eerste was niet zo goed en dus stopten ze halverwege.

Ik begreep hem ook niet zo goed.

Het diende een komedie te zijn, maar niemand moest lachen van de scenes.

De tweede ging over een verboden liefde tijdens de oorlog en was blijkbaar gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Toen de film af was, maakte iedereen zich snel klaar voor het dodo doen.

Ik diende wel snel dit verslag nog te pennen.

Maar als je een geroutineerde verslaggever bent, duurt dat niet al te lang.

Dames, Heren,

Ik wens jullie nog een leuke avond...

Maar ik ga nu lekker slapen.

Toedeloe...

Sloefie 

Redacteur van dienst 

Dag 17 : Even terug naar de kindertijd

Hallo bloglezers,

Hier een niet zo happy hond, maar laat me maar beginnen bij het begin.

Deze ochtend werden we wakker in een nieuwe omgeving.

Alles was nieuw.

En toen wist ik het weer...

Ah ja..

We gingen op bezoek bij de zon die bij meneer Rudi logeerde

Ik denk dat de zon al op daguitstap vertrokken was want buiten druppels en een koude wind had ik nog niets gezien.

Toen we uit onze kamer kwamen was meneer al naar de bakker vertrokken.

Mmm wat voor lekkers zou hij mee hebben dacht ik.

Toen hij terug kwam, rook het hemels.

Nu was ik helemaal benieuwd.

Ik diende echter geduldig te zijn en te wachten.

Na een kleine discussie kwamen de baasjes en Rudi overeen.

We waren op verlof waar de zon is en dus ontbeten we buiten onder het afdak.

Na het ontbijt wisten we niet zo goed wat we gingen doen.

Iedereen had zon verwacht en het was aan het mieseren.

MISERIE MISERIE dacht ik.

Sandra ging achter de aaaitop en tankte alle foto’s van de voorbije dagen.

De mooiste foto’s werden direct aan lieve Rudi getoond.

Hij kreeg zelfs het filmpje van de vlooienbaan te zien.

Onze gastheer had een programma in zijn hoofd dat tegen de regen kon. Wat we allemaal gingen doen wou hij nog niet verklappen maar er was voor alles wat wils.

Ik dacht direct aan brokjes en boompje.

Rudi draaide veel aan het wieltje want er waren wel veel bochten.

Broers en ik vlogen van de ene kant naar de andere kant van de auto.

Soms wou de auto precies niet meer berg op en kermde hij luid, maar telkens geraakte hij toch op de top hoor.

Na zo een uurtje draaiden we van de baan af en reden we een grote oprijlaan op.

OMG waar gaan we nu heen!?!?

We stopten bij een betere wijnboer van de regio en de baasjes gingen proeven : rosé , witte en voor sommige ook nog rood.

Terwijl mochten wij rennen tussen de druivenstruiken.

Het is er heel leuk om verstoppertje te spelen.

Nadat we uitgeproefd waren, gingen we naar de “ik zoek iets en ik vind het daar” winkel. 

We kregen een kwartiertje vrijaf om door de winkel te snuffelen.

Zowel Rudi als de baasjes hadden vanalles mee..

Waar gaan ze dat nu nog allemaal kwijt geraken in de auto ?!?

Ik zie het zo gebeuren dat we vanachteren bij de bagage moeten dacht ik.

Pffff

Nu redenen we een stukje terug.

Wat waren we verrast toen we stopten om iets te eten.

We aten lekkere pannekoeken.... 

De baasjes zo’n speciale met slagroom en ijs.

Wij kregen er met wat beentjes.

Mmmmm lekker

Daar het regende had het geen zin om naar het huisje terug te gaan, want we konden toch niet gaan zwemmen.
Doortje was hier als kind geweest en herinnerde zich een chican in het water.

Rudi wist direct waar dat was en stelde voor even tot daar te rijden.

Als kind was hij immers daar op de camping geweest.

Beide gingen volgens mij dus gewoon terug naar hun jeugd.

In tussentijds stopten we nog even bij de Pont d’Arc.

Het is een grote brug in steen over het water waar enkel vogels over kunnen.

Volgens de “kids”  was alles  een pak toeristischer dan vroeger. Speciale parkings met brede paden voor de voetgangers.

Er was duidelijk geen sprake van wildparkeren of stoppen waar je wil.

Plots begon het uit te klaren.

JIPIE de zon is daar.

En even plots was het “gaan we niet terug naar huis”

Het zal lekker warm zijn in het water.

Na een snelle plons beurt, dienden we ons klaar te maken om te gaan eten.

Papa van Rudi mocht ook terug mee.

Deze keer zijn we gaan eten in een cabanne langs de weg.

We hadden wel geen last van de auto’s en hadden een mooi zicht.

Neem daar nog lekker eten bij en onze avond kon niet meer stuk.

Nu ben ik wel extra moe hoor.

De baasjes liggen al in dromenland.

Slaaaaaapwel

Tot morgen 

Sloefie de blogger