Ze hebben ons dus weer liggen gehad, de baasjes.
Ik was gisteren zo overtuigd dat we vandaag naar huis reden.
Maar het was mispoes :(
We stonden zoals alle dagen veeeeeeel te vroeg op.
Maar daar het lekker warm was, vond ik het nog niet zo erg.
We deden ons ochtend ritueel : douchten en maakten ons klaar.
De brokjes smaakten best wel lekker.
En met het idee dat we naar huis reden smaakte het nog lekkerder.
Maar pfffff
De kleerkasten bleven weer onaangeroerd.
De Picnic zak werd terug gevuld en we waren weg.
Zijn wij op wereldreis misschien ?
Gaan we ooit wel terug gaan naar Loebas, Groote Broer?
Zien we oma-grootmoeder-meter en opa Victor ooit wel terug?
Ik maak me serieuze zorgen.
We reden en reden
Zoals gisteren was er evenveel berg op als berg af te bespeuren.
Maar we stopten niet op de zelfde plaats.
We reden over een heel smal bruggetje over de Marne.
“Net op Tijd” zei Sandra plots.
HEIN?!?
We probeerden de deur te openen, maar dat lukte niet.
We belden aan, maar er kwam geen reactie.
Wat nu.. ?
Zijn we tot hier gereden voor niets ?!
We probeerden de laatste oplossing : telefoneren.
Hallo.
Goede morgen meneer. We hadden een afspraak
Ah ja.. ik kom af. Ik zit aan de andere kant van het dorp.
Tot zo
Oef,
Meneer de boer was hier bijna.
We zijn dan maar in het zonnetje gaan zitten genieten.
5 min later kwam er een jonge kerel piepen gevolg door zijn trouwe viervoeter.
Het was nu al duidelijk : we waren welkom.
Bonjour mr de chien.
Alles va bien ?
Mr chien liet ons de wijngaard, de pers en het hele process zien en vertelde ook de verschillen tss de verschillende eco labels.
Hij wou wel zo hoog mogelijk geraken maar BIO dat vond hij een brug te ver : geen enkele spuitje mocht dan nog, je kon enkel tegen de beestjes en onkruid zeggen “hier was zwaar metaal” en bleven ze weg.
De jonge boer was er zeker van dat als hij dat zou doen dat hij na enkele jaren ook geen wijngrond meer had.
Naar gewoonte proefden we enkele soorten en besloten de baasjes - rekening houdend met de bestellingen uit den Belgique - nog wat flessen te kopen.
Ook die flessen verdwenen in de koffer.
?!?! HOE gaan de baasjes het klaarspelen met de kleerkasten als we ooit naar huis rijden ?!?!
Nadien kwispelden we tot de volgende keer en we reden verder.
We deden de route toeristic en zagen waar de champagne ontstond.
Maar er stonden zoveel Belgen dat we er er niet stopten.
Al die buitenlanders :)
Uiteindelijk zijn we net naast de Marne gaan picknicken.
Deze keer geen tafel met bankje, maar op een bank in de schaduw met een mooi zicht.
Toen de zon op het bankje begon te schijnen stak het ene baasje zich weg op een ander bankje...
Ik denk dat mijn baasje even gemediteerd heeft.
Net toen we wegreden stopte er een auto plots voor onze neus.
We konden geen kant meer uit.
Mimi en ik stonden met onze grote tanden in de startblokken.
Niemand gaat ons aanvallen!
Maar toen sprong daar een jong meisje uit...
Oh het was Ilse.
Die kende ik ook nog van de tijd van de telefoon.
OMG.
Moeten we nu zo ver rijden om bekenden tegen te komen?!
Na wat over en weer getater, mochten wij vertrekken.
Ah ja.. want zo kon Ilse haar voiture op ons plaatsje zetten.
We reden deze keer slechts enkele minuten.
De volgende boer was de boer van onze collega Bart.
Allez die gaat elk jaar bij boer Casters plukken.
GOED ZOT he.... druifjes plukken en ze niet mogen opeten.
En blijkbaar spendeert hij daar al zijn verlof.
NOG ZOTTER.
Maar ieder zijn ding.
Laat Bart maar plukken...onze baasjes zullen het wel drinken.
Nadien reden we naar Epernay.
Ah ja... Mimi had tot enkele dagen geleden nog nooit in de champagne geweest.
Nu wist ze al hoe kleine boeren het doen, dus ik gidste naar een van de grootste boeren.
We waren allemaal een beetje moe van het verlof en dus koos ik die met het treintje: Mercier.
Nadien mochten we nog even proeven..
De baasjes vonden de kleine boeren beter.
Nadien reden we nog een klein slaapkwartier tot aan onze slaapplaats.
We hadden geluk.. onze trouwe vierwieler mocht als laatste op de parking.
Alle andere die nu nog toekwamen dienen op de openbare parking te gaan staan.
Na den aperitief werden de kleertjes gewisseld voor het avondeten.
Het gastronomisch menu was volgens de baasjes minder lekker dan de menu van de avonden ervoor.
“Tja dat heb je zo met overdaad” denk ik zo.
In de slaapkamer was er terwijl topoverleg.
Wij pelouchen gingen morgen in opstand komen.
Het verlof heeft lang genoeg geduurd.
Wij willen terug naar het werk.
Dat is rustiger voor ons.
Dus morgen gaan we allemaal in staking.
Niet naar huis = geen blog
Nadat de stakingsaanzegging op hun bed lag, zijn we op onze slaapplaatsjes gekropen.
Snel nog het licht uitdoen
En morgen de grote dag : wie wint ?!?
Tot morgen
De strijdvaardige sloefie
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten