Dag 18 - Laatste excursie Capilano

Goede middag , avond , nacht, ochtend.

Schrappen jullie wat het beste de lading dekt?

Deze ochtend was het weer zo ver.
De lawaaimaker stond veeeeeel te vroeg.
Om 6u stond die al te kwelen.
Ik wou hem het zwijgen opleggen, maar ik was te traag.
Sandra sprong uit haar bed.
Doortje vroeg zich af waarom de wekker zo vroeg afging op een zeedag.
EUH?
Zeedag?
We zijn wel Vancouver aan het binnenvaren Doortje.
EUH?
Oei. Dan moet ik opstaan.

 

Voor de eerste keer kwamen we in Vancouver toe terwijl we wakker waren.
Normaal was de boot al aan de kade toen je wakker werd de laatste dag.
Vandaag hadden het geluk, we kwamen net aan de Lions Gate brug.
Herinner je maar de blog van de eerste dag.

Toen de overblijvende kleding, toiletgerief en draden veilig opgeborgen waren, was het tijd voor het ontbijt.
We wouden afsluiten in stijl en dus besloten we te ontbijten in de Main Dining.
Neen we gingen geen groot menu eten, maar genieten van de laatste lekkerheden.
We namen een croissantje,  chocoladebroodje, eitje, spekjes en een wafel.

MMMMMM

Het was super lekker.
Oh wat ga ik de boot missen.
Maar tja..
We kunnen niet blijven genieten, de baasjes moeten ook centjes gaan verdienen.

We namen afscheid van Geneymo en gaven hem een tip voor de zorgen.
Hij was blijkbaar heel blij met het groene briefje.
Hij hoopte dat bij de volgende cruise we hem terug hadden.
DAAAAAAAAAAG
ZWAAAI ZWAAI

Met ons op de rug in de ruime rugzak en de trolley in de hand verlieten we de kajuit.
Laatste stop op de boot : het koffiekot.
De laatste bestelling wij de dame : een kwadruppel expresso en een latte machiato met lactosevrije melk.
MMMMM
Niet veel later kwam Didier gepakt en gezakt toe.
Ook hij kreeg zijn laatste droom bestelling : applegozet met extra shot capuccino.
Ook hij genoot zichtbaar.

Om 8u30 was het dan zover.
De baasjes lieten hun seacard een laatste keer scannen.
Bye bye Millenium.
Je was een toffe boot.

Je zou verwachten dat je door strenge immigratie en controle van de bagage zou moeten gaan.
Maar niets daarvan.
Het was gewoon een zalig terugkeer van Amerika naar Canada:

• Eerst een snuffeltocht naar nummertje 33  want dat was de label die aan de bagage hing.
• Dan was het zoeken naar onze kleerkasten en bagage. Nu dat was tamelijk simpel, want alle bagage in 33 was van de groep en iedereen had verschillende dingen mee. Poepsimpel dus
• Gelukkig hadden ze karretjes want met rollende kleerkasten en trolleys in de hand, kun je moeilijk ook nog een paspoort en het douane papiertje vast houden.
• Een vriendelijk lachen naar meneer
• De vragen beantwoorden van mevrouw en WELCOME to Canada.

Blijkbaar was het ook voor onze buschauffeur te makkelijk gegaan.
Hij was immers nog ver weg en we dienden dus nog te wachten in de terminal.

AGAINST THE WALL.

Oei ?!?
Wat hebben we nu fout gedaan?
Wie is hier de crimineel?

Maar het bleek gewoon een overijverige dame die haar status van excursie beambte wou laten gelden.
Ze wou dat we allemaal tegen het muurtje stonden.
Zo stonden we immers niet in de weg van alle andere passagiers die van boord kwamen.

PFFFF
Oke dan maar.

Na een half uurtje tegen de muur geplakt te zijn, mochten we uiteindelijk vertrekken.
We gingen voorbij alle bussen.
HEY DIDIER.
We gaan toch met een bus weg?
Ja ja.
Niet zagen Sloefie...
Stappen!
Het leek makkelijker voor Didier en de chauffeur om niet te proberen een slotje in de busterminial te krijgen, maar gewoon buiten af te spreken.
Iedereen diende met al zijn rijdende kleerkasten en  trolleys de stevige helling naar de buitenwereld op.
Iets verder op de straat stond immers het busje te wachten op ons.

En weg waren we.
Nee nee
We gingen nog niet naar de luchthaven.
Daarvoor was het nog veeeeeel te vroeg.
Daar onze vlucht pas na 5u in de namiddag voorzien was, hadden we nog een hele dag om ons bezig te houden.
We gingen eerst naar Noord Vancouver om daar  een laatste park onveilig te maken.

Maar voor Didier wou vertellen wat of waar, had hij eerste een mededeling.
Volgens zijn administratie verjaarde er immers iemand op 24 juni.
En ja hoor.
We hebben nog maar eens gezongen voor oma Rita.
Ik weet niet hoe oud ze nu al is geworden, want we zijn nu toch al heeeeeel lang aan het vieren.
Nu leek ze het toch al wat leuker te vinden.
OEF

Terug naar de uitstap.
Deze keer geen beestjes in de hoofdrol, maar een brug.
JA JA
Een brug.
Niet zomaar een brug, maar een brug met een historiek.
We bezochten de Calipso Hangbrug met het bijhorende park.
(n.v.d.r. we hebben Sloefie proberen uit te leggen dat het Capilano was, maar voor hem bleef het Calipso).

De (oorspronkelijke) Calipso hangbrug werd meer dan 130 jaar geleden gebouwd als transportmiddel tussen 2 inheemse clans. 
Ze gaven de brug de naam van de rivier waarover ze ging :  Kia'palano, wat niets anders dan prachtige rivier betekentde.
Na verloop van tijd werd de naam wat vereenvoudigd in spelling en werd het Capilano.
Hihihi,
Baasjes denken dat ik dom ben, maar ik weet heel goed hoe de brug noemde hoor.
Ik wil gewoon wat met hun pootjes spelen. 

Het park bestaat uit 2 delen, met je raad het al de brug als verbinding tussen beide.
Eens je aan de overkant bent kan je avontuurlijke dingen zoals in bomen wandelen en roofvogels bewonderen.
Maar je diende wel eerst de zeer wankele (maar stevige) hangbrug over.
We hadden een goed plan.
We zouden de brug voorzichtig overstappen en daar genieten van een lekker drankje.

MISPOES

We waren nog maar net op de brug zelf of Doortje kreeg problemen.
Haar oortjes deden raar en ze begon rond te draaien in haar hoofd zei ze.
We namen het zekere voor het onzekere.
We hielden het verkeer een beetje op, zodat het iets minder hobbelig was in te 3 stappen naar de rand.
Gelukkig was er een bankje net aan de brug.
Na een tijdje kwam de oude Doortje terug te voorschijn.

OEF.

Sandra heeft de brug op en af gedaan om wat foto's te nemen.
Maar ze bleef toch liever met haar pootjes op vaste grond hoor.

Nu we waren niet alleen.
Monique mocht niet naar de overkant.
De brug was veel te hobbelig om met een wielwagen er op te rijden.
Ze moest dus met lede ogen naar iedereen kijken.
Emeri, haar man, bleef geplichtsgetrouw bij haar.
Maar toen de baasjes vertelden dat zij wel bij Monique bleven en dat hij kon in de bomen kruipen, was hij snel weg.

Het was spijtig dat we betaalden voor het park maar de avonturen niet echt deden.
Maar er zijn ergere dingen en de baasjes zagen er het positieve van in.
Het zonnetje straalde, er was een terrrasje... dus dan drink je toch gewoon iets genietend van de zon.
Een slechte water (een appelsienwater die bleek een mangowater te zijn die totaal naar iets anders smaakte) en een diet pepsi van de fontein bleken de drankjes te worden.
Er was immers geen alcohol te bespeuren op de kaart van het terras.

Toen Emeri terug was van zijn eerste deel van het avontuur, besloten de baasjes toch even op avontuur te gaan.
Neen, niet over die brug.
Ben je helemaal zot geworden.
Neen, ze gingen een cliff walk doen.
Nu stelde ik me voor dat we met op stokken en tussen touwen zo net langs de ravijn zouden moeten klauteren.
Maar het was net iets minder avontuurlijk.
Het was een wandeling op hangende looppaden net naast de rotswand boven de rivier met extra veel treden omhoog.
Het was mooi en je zag hierdoor toch ook een beetje het typische regenwoud.
Doortje had wel een beetje bang, maar blijkbaar was een handje van Sandra voldoende om deze reis te volbrengen.

Eens terug vertelden we tegen Monique en Emeri dat ook dit deel niet echt voor Monique was.
Het aantal treden was veel, het wandelpad smal.
Monique vond het allemaal niet zo erg en Emeri ging niet veel later zelf op onderzoek.

Knor knor
De maagjes begonnen te protesteren.
Ze kregen honger na het te vroege ontbijt.
Net toen Sandra iets ging zoeken om te eten, kwam oma Rita ook net toe van het eerste deel.
Een extra portie chickenstrips en diet pepsi werden meegebracht voor haar.
Steven had zich een frietje met pulled meat, kaas en saus genomen.
Hem zien smullen deed andere GFC'ers ook een portie bestellen.

Na enkele uren in het park te hebben doorgebracht was het dan echt tijd om afscheid te nemen.
BYE BYE Canada.
Het busje bracht ons naar de luchthaven waar een heeeeeeel lange file was bij de incheckbalie.
Het leek even dat we in Zaventem of Amsterdam waren.
Daar waren er immers vakbondsacties en dus ging alles trager of niet.
Maar hier bleek het gewoon het opstarten van de balies te zijn.
Na een kwartiertje waren we van de rijdende kleerkasten af.
JAJA.
Volgende keer zullen we iets beter opletten dat we niet te veel in de kleerkast steken.
Sandra beloofde het het aan de balie terwijl ze eigenlijk verbaasd was.
Ze had de bagage gewogen en alles was mooi onder het maximaal gewicht.
En hier was het plots te zwaar.
Enfin. We kwamen er met de zoveelste waarschuwing van af.

En dan was het nu tijd voor het leukste deel van de luchthaven.
Douane en emigratie gingen vlot.
Security zelf net iets minder : de Security agenten mogen immers alles bemamperen  wat ze we willen.
En deze keer had Steven prijs.
Gelukkig zat Groote broer veilig in de rugzak bijons en was het enkel onduidelijkheid over het spuitmateriaal.

We kregen nog een klein uurtje in de lounge de tijd om ons mentaal voor te bereiden op de lange vlucht.
Waarom is op vakantie gaan toch ook steeds zo ver vliegen?
Wanneer gaan ze nu eindelijk die teletijdsmachine uitvinden die ze al jaren in de boekjes beschrijven.

Iets na 5u mochten we dan aan boord.
Er is een groot verschil tussen Amerikanen, Canadezen en Belgen .
Weet je wat?
De eerste 2 groepen gaan mooi in het rijtje staan en wachten hun beurt af.
De laatste groep vind steeds een manier om vooraan in het rijtje aan te sluiten.
Oh was er een rij?
Oei niet gezien.
Maar ik hoor bij hen en die zijn net voor mij.
Dus ik blijf hier staan.

Na het opstijgen begint het dan.
Het uren bezig zijn met te nietsen.
Corona heeft hier ook niet echt geholpen.
Want waar je vroeger een drankje en een nootje kreeg als welkom aan boord, moet je het nu doen met een ingepakt ontsmettingsdoekje en een flesje water.
Voor het slapengaan kregen we nog wat te eten.
De baasjes konden kiezen tussen pasta en rijst met kip.
Voor de veiligheid werd het rijst.
Zij namen de rijst en saus, wij kregen de kip.

Terwijl iedereen een andere filmpje begon te kijken, ben ik maar aan het verslagje begonnen.
Je moet je toch met iets bezighouden.
Maar blijkbaar was de aaaaipad toch niet echt opgeladen.
Want de batterij is nu ver plat.
En dat betekent voor mij dat ik mag stoppen.

Slaapwel van op hoogte.
Tot morgen voor de rest van deze dag of is het dan de volgende dag?

De vliegende hond
Sloefie

Dag 3 - Stress, aflevering 3

Dag beste lezertjes en knuffeltjes,

Hier terug GB.

Gisteren konden jullie de verhalen van mijn kleine broer lezen, vandaag mag ik terug opdraven met wat meer Stress-nieuws …

Vandaag werd er alweer gevlogen met name.

En dat betekent heel wat gesleur, gezucht en natuurlijk … stress.

(Een wijze raad van Tante Kaat: wel je minder stress, ga dan gewoon werken of neem vakantie in je tuin. Johan Verminnen heeft daar ook al een liedje over gemaakt.)

En ja, om zes was de telefoon alweer aan het blèren. Niet dat het nodig was, de baasjes waren heel de nacht onrustig geweest en waren natuurlijk voor de bel wakker.

Gepoets, gedouch, gegrom, gepuf, gedurende drie kwartier. Dan waren we klaar om naar de eetkamer te vertrekken.

We zaten in een groot hotel en dus hoopten we op een lekkere grote kluif want we waren met ons drieën toch heel braaf en moedig geweest de laatste dagen.

Het werd in de plaats een beetje geklutst ei, een pare magere reepjes spek en een slappe koffie. Geen materiaal voor een stevige waakhond. De baasjes vonden dat wel fijn, want dat was beter voor de lijn. (Nvdr. We veronderstellen een mooie gekromde lijn. Een rechte lijn vraagt wel wat anders als ontbijt.)

En dan was het wachten op het busje.

Vandaag was het niet de Oekrainse supporter van Standard de Liege als chauffeur. En de bus was duidelijk te koud gewassen want hij was een maatje groter geworden.

Enfin met hulp van de hotelportiers was het busje snel gevuld met bagage en konden we de lange trip naar de luchthaven van Vancouver beginnen. Lang door de files trouwens en omdat je om de honderd meter stil stond voor een rood licht. Stress alsof je naar het werk reed in Brussel met andere woorden.

Enfin, na een half uurtje werd het verkeer vlotter en waren we aan de parking op de luchthaven voor vertrek naar de Ustates Knights (groetjes aan de grote Urbain, de man die Vlaanderen leerde lachen in de parochiezaal).

Faze 1 : alle nodige papieren boven halen.

- Paspoort : check * 4
- Esta : check maar toch niet nodig want alles ging electronisch (en dus gegarandeerd mis)
- Doopbewijs : check * 4, daar hadden we gisteren een uur mee verprutst in het Pacific Center
- Stoelengeldbewijs : check * 4 . Ik zie jullie vragende ogen al.  Ah ja, je moet toch bewijzen dat je een stoel op het vliegtuig hebt betaald. Dus dan is dat toch stoelengeld! Zoals bij een begrafenis in de kerk, zonder stoelengeld geen bidprentje.

Faze 2 : het gevecht met de computers

De vliegtuigmaatschappij wou er zeker van zijn dat we wel welkom waren bij de Yankees. Dus moesten we een computer zo ver krijgen dat ie Yes wou zeggen. (Hoe meer de baasjes van computers afwisten, hoe harder de computer NO!!!! zei.)

Eindelijk was het dan toch voor iedereen gelukt. Alles voor de baasjes, want wij peluchen gingen alweer incognito aan boord.

Faze 3 : lijken we op de Daltons of niet

Huh? Jullie zijn niet in een strip van Lucky Luke belandt. Geen paniek. In grote Canadese luchthavens passeer je de Amerikaanse Immigratiedienst al voor het vertrek. Echt 100% moet het toch nog niet werken als je ziet hoeveel bandieten er in dat land rondlopen. Tot in het Witte Huis toe.

We waren trouwens de groep van vier. (Neen niet de Chinese groep van vier, die ligt al lang onder de zoden). Een agente was zo moedig om ons in een keer te controleren. Dat werd dus rechterpoot scannen, rechterduim scannen, linkerpoot scannen, linkerduim scannen en dan nog een foto voor smoelenboek (of een. Wanted affiche). Alles tezamen een kleine 10 minuten. Sloefie had nog een niesbui maar de mevrouw kon ons niet horen. Gadver, bijna waren we de klos. Sloefie toch.

En dan kwam het land van de vrijheid …

(Neen Frank Vandenbroucke stond niet aan de deur tot de terminal maar het voelde toch zo aan. De maskers mochten af en er mocht terug gelachen worden.

Faze vier : hoe ons meer dan twee uur bezig houden op een afgesloten deel van een luchthaven waar naast sterke drank en sterke parfum shoppen, niet veel te beleven is.

Wel we hadden wel zin in een koffie en zo. Omdat de vlucht maar drie uurtjes (!) zou duren, kregen we ook geen eten aan boord. Dus werden er wat knabbeltjes voor op het vliegtuig ingeslagen. Samen met mijn baasje peuzelde ik al een “Bacon, Gouda & Egg sandwich naar binnen. We stonden wat slapjes op de benen.

En dan maar wachten en wachten en wachten. Eerst in de S*bucks, dan aan de gate 73.

Veel volk leek er gelukkig toch niet te zijn voor de vlucht, misschien kregen we onze eigen zetel.

Faze vijf : aan boord gaan …

Twee dagen geleden was er een kleine schermutseling over plaats voor de handbagage. Vandaag was dat niet nodig. Er was een zee van ruimte.

PANIEK!!!!!!!!!!!!!

Het was een Boeing. Een 737  MAX!!!!!!!!!

Maar die blijven niet in de lucht hangen want hun sturing is zo straf als Emmental kaas.

Zelfs mijn baasje leek er gerust is en die heeft nochtans al veel bugs gevonden en geschreven in zijn leven.

Ik begon alvast met een rozenkrans te zoeken.

Plots kwam nog een hele meute reizigers toe, de vliegtuiten van Montreal en Toronto waren met vertraging geland. Pfff. En plots had je rijen waar er zes mensen naast elkaar zaten en andere met een.

Maar we waren al te laat en de vlieger schoot uit de startblokken.

Maar na tien minuutjes spurten we naar een vrije rij en zo hadden we allemaal wat meer ademruimte.

Zzzzzzzz

Bzzzzzz

Boenk.

PANIEK!!!!!!!!!!

Tis ne MAX, we zijn uit de lucht gevallen!!!! Oei, we waren geland.

Paniek niet nodig dus.

Wachten in de stoel tot het vliegtuig stil stond.

Wachten in de gang tot de deur opengaat.

Wachten aan de bagage tot de koffers er uit komen gevallen.

Wachten aan de bushalte tot er een busje kwam.

Ondertussen was mijn baasje dan toch zenuwachtig geworden. De aaifoon werd uitgezet. En weer aan, En weer uit. En weer aan.

Gadver Proximus. (Een wijze les van een oude werknemer, vertrouwen is goed maar controleren is beter.) En dat had mijn baasje niet gedaan. Foei. Proximus en Alaska? Nog nooit van gehoord mijnheer.

De Oranje mannetjes en vrouwtjes waren wel lekker aan het bellen. Een geluk bij een ongeluk, de gele mannetjes en vrouwtjes konden ook niet bellen.

Gadver, gadver.

Enfin, het buste was er. De chauffeur was niet van Oekraïne maar van de Atabascan people. Een native American dus, in het schoon Vlaams een Indiaan.

En die bracht ons naar het hotel.

Dan was het alweer wachten tot we een plastieken sleutel kregen voor de kamer (een nogal donker geval in typisch jaren ’90 uitvoering).

Dan was het alweer wachten tot iedereen beneden was voor de uitleg van mijnheer Didier.

We gingen een wandeling maken tot aan het standbeeld van Kapitein Cook. Jaja, de kapitein die heel de pacific afgevaren heeft, is ook in Anchorage geweest toen er nog geen ankerplaats was. (Heb je de grap ?)

Allemaal?

Neen hoor. De baasjes hadden snode plannen. Na jaren te zwoegen op BTW en wisselkoersen, waren ze tot de constatie gekomen dat de lokale Apple winkel de goedkoopste was op heel de wereld (geen state tax, geen city tax, nada tax).

En dus werd er gepast en gekeurd en gekocht alsof er geen limiet stond op de kredietkaart.

Ik ben niet zeker maar ik denk dat er ook halsbandjes voor hondjes bij waren. Misschien voor onze verjaardag!

En nu met ik snel stoppen met tikken want er wordt hier geroepen dat het eten en de LIIT klaar staan op tafel.

Tot later alweer als we niet teveel ijsthee hebben gedronken.

GB.

Dag 2 - Vancouver

Haloa vrienden,

Ah neen… we zitten niet in de warme oorden. Maar in wat koudere oorden : Canada.

Dus zal ik maar herbeginnen.

Hey there… How are you all doing folks…

Na de lange reis gisteren zou je verwachten dat de mensenvrienden wel wat zouden uitslapen.

Niet dus. 

Het licht ging om 3u al aan…

Gaan ze hier weer zot doen ?!

Ah oef.. ze gaan gewoon naar toilet denk ik.

Het lichtje werd terug uitgedaan.

Nog even slapen..

En hopla….

Om 4u en 5u vonden ze het weer nodig om ons uit onze hondeslaap te halen.

De baasjes konden wel terug in slaap dommelen, maar tja wij honden niet..

We hebben dan maar de aaaaaipad genomen en er wat zitten op smurfen.

We vonden een tof filmpje over een hondje dat de wijde wereld verkende.

Super interessant voor deze periode.

Om 7u ging dan de lawaaimaker af.. 

Baasje Sandra sprong uit het bed en in de douche.

Aha het is nu voor echt…

Doortje stond met een beetje tegenzit op, maar toen Mimi wat likjes gaf was alles vergeten.

Klaar voor beentjes en brokjes te eten gingen we samen naar beneden.

Daar zaten OMG(Oma Meter Grootmoeder) en Steven al klaar.

Na het lekker ontbijt wat het tijd voor onze kleine wandeling (een leuk boompje)

Toen we terug binnen kwamen we Didier, onze reisleider, tegen.

Didier, Is er al nieuws over die PCR Test ?

Neen.. van de andere 2 zijn de mails binnen maar van Sandra niets.

Didier had wel een mail gekregen “ingeval iemand positief is wat moet er gebeuren”.

Oei oei

Waar is de mail van Sandra?

En wat zouden de resultaten zijn?

Na een recreatieperiode was het tijd voor de uitstap.

We gingen met een gewone lijnbus…

Maar naar waar zouden we gaan?

Net toen we de hoek om stapten, kwam de bus er aan.

Wij hondjes mochten gratis mee dat was duidelijk.

Maar de mensen moesten met een kaart tegen een machine aaien.

Blijkbaar lukte dat niet zo goed.

Na dat er 4 van de 21 probeerden, mochten we van de buschauffeur gewoon opstappen.

Iedereen reed dus gratis mee.

We reden tot het einde van de lijn.

Maar van ongeveer de helft wist ik het al of beter gezegd roken we het al.

We stapten uit aan Stanley Park, een super leuk stadpark.

We deden er een kleine wandeling.

Eerste stop was de “bever vijver” (Beavers Lake).

Nu bevers of water heb ik er niet gezien, enkel waterlelies en een soort van paasbloemen.

Nadien zagen we enkele eekhoorns.

Ze waren iets groter dan de Belgische en pikzwart.

Deze beestjes leken ons wat te wantrouwen want ze waren direct weg.

We wandelen door het bos door tot aan het water.

Het echte water.

WOW…

We zagen de de Lions Gate brug.

Ik herkende ze van vorige keer dat we hier waren.

Toen zaten we op een boot en gingen we eronderdoor.

Zouden we dit nu ook doen?

Na de verplichte groepsfoto wandelden we verder.

We verlieten de oever van de haven.

Er stonden een hoop palen met een tekening in en  wat verf op samen.

Sandra vertelde mij stilletjes dat het Totems waren.

Dat zijn volgens de oorspronkelijke bewoners een soort van familie teken dat vereerd werd.

We wandelden terug naar de bus en reden terug naar ’t stad.

Oh dit herken ik nog.

Hier waren we enkele jaren geleden ook op wandel.

Ja ja..

Daar is het cruise terminal en daar zien we een treinstation.

Ik was trots dat ik mijn vriendjes Pelouchen kon rondgidsen.

We wandelden een ouder deel van de stad in.

En kwamen aan een klok die raar deed.

Er kwam stoom uit de oren van de klok.

En dat was nog niet alles.

Normaal verwacht je van een klok enkel dat ze gewoon Bim bam bom doet.

Maar deze begon gewoon om het kwartier te fluiten.

Het was een stoomklok.

Didier vertelde ons van een klein beeldje iets verder op een pleintje.

We moesten dat zeker gaan zien.

De mensen hebben ver gezocht….

Wij honden hebben overal gaan rieken …

..

Maar we hebben het Gassy Jack niet gevonden..

We zagen wel de bottenwinkel van Didier.

Didier keek met droevige ogen naar de winkel.

Sinds hij steunzolen draagt kan hij geen cowboybotten meer aan.

We kregen even pauze.

De baasjes kozen voor een portie Mexicaanse beentjes.

Nog even werden enkele winkels gewindowshopped 

En dan werd het serieus.

We werden naar de slachtbank gebracht.

Ale … 

Om Amerika binnen te mogen moesten de baasjes voldoen aan een hele boel eisen:

- ESTA aangevraagd hebben : CHECK

- Volledig gevaccineerd zijn : CHECK

- Vliegtuigtickets hebben met al de voorgaande info opgeladen CHECK

- Een negatieve Covid test ondergaan binnen de 24u voor voet op Amerikaanse bodem te zetten …. NOT CHECK

Didier had geregeld dat hele groep – wij honden gingen enkel mee voor de morele steun – getest kon worden.

We dienden ons daarvoor aan te bieden in de Pacific Center om 15u.

Nu dat wisten we allemaal goed liggen, want daar was ook de cruise terminal hadden we gehoord. 

We waren dus goed op tijd aan de ingang van het gebouw.

Maar de juiste locatie vinden leek wel extra moeilijk.

Volgens de documentatie zou het op het gelijkvloers zijn, maar daar was niets.

De speurneuzen vonden een indicatie op een bord.

Het was een beetje verdacht, maar tja.. de tijd drong.

2 verdiepen naar boven en daar stonden terug bordjes.

Zou het daar dan toch zijn.

NOPPES.

Dat testcentrum was blijkbaar enkel voor de passagiers die met de boot gingen vertrekken.

Niet voor ons dus.

Oei.

Zijn we op een verkeerde plaats ? Verkeerd adres?

Gelukkig waren de mensen wel heel behulpzaam en werd er gebeld, gebeld en nog eens gebeld.

Bleek het testcentrum waar wij dienden te hebben weggestoken te zitten achter de winkeltjes.

Hoe kan dat een mens en een hond te weten komen als er nergens iets staat.

Maar we hadden het gevonden.

Sandra werd super zenuwachtig.

Tot nu toe was er nog geen mail over de test van gisteren toegekomen.

Dus “wat als dat nu eens niet goed was”.

De druk begon haar echt te veel te worden.

Zelfs na als een van de eersten in haar neus te laten peuteren, kalmeerde ze niet.

We probeerden te troosten.

Oma-Meter-Grootmoeder, meedereizigers en Doortje hadden geen invloed.

Zelfs mijn superpowers deden niets.

Er bleef dus niets anders over dan haar gewoon te laten zijn.

Na een uurtje wachten kwam de verpleegster met een pakje papier buiten.

Gelukkig bleek iedereen negatief en kon iedereen mee.

Sandra kalmeerde een beetje maar toch.

Eerlijk denk ik dat baasje een beetje te moe was geworden van het vele wandelen.

Sinds de operatie in januari is ze toch nog niet echt de oude.

Ze blijft zo snel moe worden en als ze dat niet wil toegeven … 

 tja als kindjes moe worden…….

We zijn naar het hotel teruggekeerd zodat ze toch even kon rusten.

We waren nog maar net in de kamer en de boompjes werden al in stukjes gedaan.

Oef ze gaat straks terug wat meer te genieten zijn.

Ah ja… 

Vanavond werden we immers verwacht op ronddraaiende toren.

Ik kon het me niet echt voorstellen wat het was.

Maar blijkbaar was dat gewoon een toren met daarin een draaiende vloer.

Jij zat op een stoel aan de buitenkant en de wereld draaide voor jou.

Ik kan je dus confirmeren : de wereld is rond.

Na het eten en de wandeling terug, hebben we Sandra snel in haar bedje gestopt.

Terwijl de baasjes al in dromenland gingen, diende ik nog hard te werken.

Gisteren had Groote broer verslag uitgebracht, nu was het mijn job.

Maar nu ben ik toch ook wat moe geworden hoor.

Slaapwel en tot morgen.

PS. Hoe zou het nu met die eerste test zijn

Dag 1 - stress, stress, stress

Dag allemaal lieven lezertjes en pluche hondjes en beertjes,

Het is volbracht.

We zijn er.

Oef.

Eindelijk rust, tot vanmiddag toch want dan is het alweer stress, stress, stress, …

Maar waar was ik gebleven?

Oh ja, stress.

Baasjes zijn toch rare wezens hoor. Om horendol van te worden. Echt.

Waren de valiezen dus al meer dan een week op voorhand klaar. Een week op voorhand. Jawel.

Dus je zou denken, dat wordt rustig uitslapen tot de ochtend van vertrek.

Maar nee hoor.

ik vroeg zo al eens waar ik me moest verstoppen. Niet dat ik stress had hoor, verre van.

Ah je gaat bij Sloefie en Mimi - ah ja want in de grote fotorugzak heb ik een heel comfortabele reiskamer maar in de stinkende gele fotozak is er geen plaats voor hondjes.

En weet iedereen dat wel die het moet weten?

Ik denk het, broer.

En mag Loebas mee?

Nee, broer, Loebas kan niet mee. Die is te groot en die zou op de vlieger een ticket moeten hebben. Net als echte honden op de trein ook een ticket moeten hebben.

En wat gaat Loebas dan doen?

Loebas mag hier over de rest van de peluchen blijven waken, broer.

Ik denk dat ie liever meegaat, baas.

— (stilte)

Ik zag dat baasje meer met zijn hoofd bij het werk was dan bij de vakantie. Dat is zo een van zijn mindere kwaliteiten. Als er geen stress is, is er geen ? Leven ?

Enfin ik hoorde van Sloefie en Mimi ook al dat er genoeg stress was aan hun kant.

Maar kom, het werd een lang weekend. Sommigen hoorden vreemde stemmen, andere zagen brandende tongen en wij peluchen zijn nog eens in de wijnfrigo gedoken terwijl de baasjes naar Antwerpen waren bij de een of andere sinjoor met Spaande roets.

’s Avonds werden alle valiesjes en rugzakken mooi volgeladen en klaargezet. Ik kreeg eindelijk een plaatsje in een handtas, dank je doortje, en het laatste zaagfestijn voor het vertrek kon van start gaan (er werd weer een heel bos omgesnurkt).

Om vijf uur (!) hoorden we al het eerste gestommel of zo vroeg leek het toch.

Er werd gedoucht, geontbijt, gekoffiet en gepaft alsof het straks een zwaar examen wiskunde was.

En de luchthaventaxi was maar besteld voor kwart na zeven. Sjonge, jonge, jonge. Stresskonijnen zijn onze baasjes.

Sloefie was ook een beetje gestresseerd. Hij was bang dat Sandra hem zou vergeten.

Maar Sloefie toch, je weet dat ze de vlieger zelf zal doen omkeren als ze merkt dat je vergeten bent.

En zo had de mensenziekte stress ook al een van onze pluchen aangetast. Het leek wel de ziekte waar iedereen over spreekt.

Ik had het strategisch aangepakt. Ik had een plaatsje voor ons gezocht bij de cricket en sigaretten. Die werden zeker niet vergeten.

Ha, ken de zwaktes van de mensen en maak er je profijt van …

Na nog wat heen en weer gerij waren we uiteindelijk compleet. Drie peluchen en vier baasjes waren klaar om de grote trektocht naar de ijsberen en gletsjers aan te vatten.

——

Een kwartier te vroeg stond onze chauffeur al aan onze deur. Je weet maar nooit met de files rond de wereldstad Vilvoorde of de verrassende wegenwerken van Hans Bonte.

We werden samen met een vuilzak naar buiten gedragen, gelukkig belanden wij in de koffer en de vuilzak op straat. Pfff, onze neus was er dankbaar voor.

Nadat ook alle baasjes bijeengescharreld waren, konden we vertrekken naar het grote verzamelpunt voor alle reizen van Mijnheer Didier, het Ennepetalplein. Tot grote vreugde van de buren stond daar al een grote groep reizigers zich warm te keuvelen.

In het liedje gaat het van “het busje komt zo, het busje komt zo”.

Maar zoals Borsato ons al leerde, liedjes zijn bedrog. Het busje liet op zich wachten. Ook de reislijder liet op zich wachten, ook al moest die het minst ver komen.

Maar de stress was niet nodig, met een Belgische vertraging kwamen zowel de leider als de bus opdagen en konden we met enige vertraging beginnen aan ons eerste avontuur in meer dan twintig maanden, euh twee jaar, … IJsberen let op je tellen.

Iedereen was op post, dus we konden vertrekken …

Stress 1 - hoe zou het op de Brusselse Ring zijn? Die zal wel weer vast zitten… Neen hoor, het bolde redelijk vlot.

Stress 2 - hoe zou het op de E19 zijn? Die zal wel weer vast staan vanaf Mechelen Noord … Neen hoor, het bolde af en toe wat traag maar eigenlijk voor een dinsdag toch redelijk vlot.

Stress 3 - hoe zou het op de Antwerpse Ring zijn? Die zal wel weer een grote parking zijn … Neen hoor, het bolde redelijk vlot.

Stress 4 - zouden onze Antwerpse medetoeristen wel op tijd opgestaan zijn? Want die van stad, amai ze … Neen hoor, iedereen was mooi op tijd en dankzij een gedeelde nummerplaat konden veel medereizigers het toilet uitgebreid keuren.

Stress 5 - hoe zou het op de E19 zijn? Ah ja, we moeten wel in Nederland geraken, dus nog meer E19 onder de banden. Wel, alles ging vlot tot aan de grensovergang. De Nederlanders hadden maandag werkendag en geen verlofdag. Hun stichtend voorbeeld Calvijn hield niet zo van feestdagen, en nu moeten de Hollanders daar maar mee leven. Werken maakt zalig, zullen we maar zeggen.

Stress 6 - hoe zou het op de A16 zijn? Die zal wel weer vanaf Breda tot Rotterdam stil staan… Neen hoor, het bolde redelijk vlot.

(Nota van de eindredactie: de hondjes bleven wakker maar de eindredactie ging nog een tukje slapen want er was niets te beleven onderweg).

Stress 7 - hoe zou het op de A4 zijn? Die zal wel weer een grote parking zijn… Neen hoor, het bolde ook hier redelijk vlot.

En hop, ondanks alle onterechte stress waren we nog voor de middag aangekomen in Haarlemmermeer, beter gekend als Schiphol.

Het kan niet altijd meezitten. En dus moest onze bus een extra rondje maken voor we allemaal konden uitstappen. Voordeel: we konden de lange tentengang zien waar dit weekend duizenden toeristen moesten aanschuiven alverons een plaatsje te krijgen op een vliegmachine. De gangen waren … leeg.

Ook waar de bus wel mocht stoppen, duurde het even door als een kip zonder kop rondlopende toeristen.

Maar na vijf minuten werden ook wij gelost en konden we met baggage en al naar de vertrekhal. (Stressmoment #8) Ook hier waren geen wachtrijen en velden noch wegen te bespeuren. In tegendeel, een keer de juiste incheckbalie gevonden, konden we dadelijk met de valiezen op de weegschaal (Stressmoment #9) en kregen we ons papiertje om op de vlieger te mogen.

Onze bagage mogen we daar ook achterlaten.

En dan was het enkel nog wat veiligheidsmaatregelen doorlopen.

Wie de verkeerde schoenen aan had, mocht op zijn kousen verder. Wie de verkeerde broeksriem aanhad … juist ja.

Doortje moest wel gaan uitleg aan een boze ka wat ze allemaal in haar rugzak mee had. Maar werd dan toch vrij gelaten, met handbagage. Gelukkig maar, zo konden we ook mee op reis. Effe een stressmoment voor de peluchen of wat dacht je.

Na de controle van de paspoorten (stressmoment #10) stonden we eindelijk in het beloofde land, de vertrekhal.

Schiphol is groot en het duurde dus wel effe voor we bij de juiste slurf waren aanbeland.

Wegens de vieze ziekte Co***19 was de lounge dicht en dus moesten we zelf zorgen voor eten, drinken en muziek en dans. Het werd een Engelse sandwich met kaas of ei en spek met een drankje. De muziek en dans hebben we maar zo gelaten.

En dan was het wachten en wachten en wachten.

En dan nog wat meer wachten.

Om een uur ging de gate zogezegd open. Maar anderhalf uur later pas kwam de crew eraan en begon alles tot leven te komen. Sommige Indiërs probeerden iedereen voor te steken maar de mijnheer van security liet dit niet gebeuren. Maar erg lette ie niet op want met groep drie waren toch mee om dan in business class te gaan zitten waar ze geen kaartjes hadden voor gekozen.

Baasje Sandra had wel haar super-Delta kaart mee, maar die was niet zwaar genoeg om alle vier dadelijk aan boord te gaan.

We moesten dus wachten (stress #11) tot het merendeel van business class aan boord was en de echte frequente vliegers, dan wrong mijn baasje zich ook in de wachtrij. Want ja, er zijn altijd van die mensen die achteraan zitten maar hun bagage in de voorste rijen laten staan. En waar moeten wij dan wel onze bagage achterlaten (stress #12).

Gelukkig volgde de rest ook. We hadden zetels op rij 10, direct volgend op rij 6. Ha, KLM kan niet goed tellen. Wij peluchen kunnen dat wel beter hoor. Na zes komt acht, want zeven brengt ongeluk bij de Chinezen.

Er was gelukkig nog wat plaats in de bagagerekken. Maar er was wel concurrentie die een oogje had op de zelfde plaatsen "want hij liever de bak boven zijn hoofd niet te gevuld".

Enfin, na enige decibels, een brede rug, een valies die botste tegen een hoofd en een vinger die te lang in een hendel van een valies bleef zitten, was de rust teruggekeerd en alle bagage zat veilig opgeborgen.

We waren klaar voor onze eerste trans-Atlantische vlucht van het derde decennium.

En dan was het tijd om te vertrekken. Weg stress. Alaska, here we come! 

(nu volgt een onderbreking wegens rammelende maag en droge mond, wordt voortgezet)

(in geval van overmacht, lees teveel alcohol, kan het vervolg sine die uitgesteld worden)

Dag 1bis - de verveling slaat toe

Hips, we zzijn tterugg met een volle mond en een droge maag. (Of iets in die aard).

Waar waren we gebleven?

Juist ja, we waren de lucht in gegaan, met wat vertraging en niet omdat Schiphol overvol was maar ja.

Nu wachtte ons allemaal een vlucht van vele uren over de stille Atlantische Oceaan en over de Noordpool enzo.

We kregen alvast een spa blauw in onze pollen gestopt. Een originele, geen namaak zoals wel vaker gebeurt in Nederland.

We zaten op de eerste rij van de specialekes (ja wat had je verwacht !). Met een muur i.p.v. stoelen voor ons. Maar dat wou wel zeggen dat we geen schermpje of tabletje voor ons hadden. Dat viel wel wat tegen voor mij want ik zit daar graag op om iedereen in het oog en oor te houden en tegelijk toch ook de film niet te missen.


Snif.

Af en toe kregen we dan wel af en toe een beetje eten uit de keuken. Het was eens balletjes met puree, een boterham met kaas, een samengevouwen pizzabodem gevuld met kaas (?). Drank was wel gerantsoeneerd, toch als je een colaatje wou. Wijn of bier gaven ze met plezier. We bleven met een droge mond achter … en niet van den alkool!

Baasje had niet veel zin in spelletjes spelen en zo. En dus deden we allebei een beetje het zelfde, slapen en  nietsen.

Na veel genix, begon de vlieger dan toch onder de hoogste toppen van de bergen te vliegen. Het einde was in zicht.

Ik kroop in mijn schuilplaats en baasje in zijn bottines. En dan was het wachten op de grote klap …

Van de wielen op de grond.

Voordeel van een specialleke te zijn, is dat je redelijk snel het machien uit bent, dadelijk na de business mannen en vrouwen.

En zo begon een lange trektocht door de luchthaven.

Slef, slef, sloffer de slof.

Eerst moesten we op een spelconsole onze paspoorten invullen. Een van ons pakte niet op papier blijkbaar. Neen, niet Sloefie. Wij waren nog altijd incognito verstopt.

Dan kwamen we bij een serieuze grenswacht.

Die gaf het equivalent van rode en groene kaarten. Een groene kaart en je mocht Canada binnen, een rode en je moest een Covid-test laten doen.

We hadden het nog niet door maar we hadden een rode kaart gekregen,

Nog wat verder stond dan een verkeersagente … en die stuurde iedereen de groene en rode kant op.

Bingo, we hadden gewonnen. Sloefie moest met zijn baasje naar de keuzecontrole, wij moesten doorstappen naar de uitgang.

Snif. Snotter. Gaan we hen ooit nog terugzien.

“Gelukkig” was Sloefie niet de enige gelukkige voor een test. Wel drie van de eenentwintig moesten in hun neus laten peuteren.

We troepten allemaal samen aan de uitgang, nogal ongerust.

Een niet-zo-vriendelijke keffer jaagde ons allemaal naar buiten. Maar oh nee, als hier al die Canadezen op familie mogen wachten, sommige met zonder mondmasker, dan zou ik hier ook wachten op mijn kleine broer. Nem.

Mijnheer Didier had al het busje gevonden en iedereen mocht al zijn bagage opladen. Wij blijven natuurlijk wachten op de “gelukkige”.

Na een tien minuten zagen we ze dan eindelijk terug. Niet dat het al achter de rug was. Ze stonden eindelijk aan de kop van de rij neuspeuteraars.

Na nog eens tien minuten zagen we ze eindelijk verlost. Niet dat ze er blij uitzagen. Ze mochten tijdelijk het land in, om op de uitslag te wachten. Dat kon drie dagen en nachten duren.

Konden we eindelijk naar onze bus, het leek me een schoolbus bijna. En weg waren we richting ons Hotel.

Er was veel file en af en toe zocht de chauffeur een alternatief, maar het bleef druk.

Een uur later, stonden we dan toch aan het hotel. Het lukte ook niet van de eerste keer. De chauffeur stond verkeerd geparkeerd en moest nog eens het blokje rijden. En dan kon ie nog niet parkeren want ondertussen stond een on-intelligente japanner (auto) op zijn plaats.

Zucht.

Terug sleuren met valiezen en rugtassen tot aan de balie.

Mijn baasjes hadden alweer een kaart van de supportersclub of zo want we kregen dadelijk een kamer.

Tijd om efkes op het bed te gaan liggen. Of een doesjke te pakken.

Honger hadden niet maar dorst des te meer. Dus gingen we beneden nog iets drinken.

En mijn baasje ging zelfs nog eens wandelen. (Ik weet het, hondjes gaan normaliter mee, maar ik was echt hondsmoe)

En dan was het tijd voor dodo en veel gesnurk en gezucht.

Slaapwel allemaal,

Morgen moeten we allemaal naar een neuspeuteraar. Hopelijk komt alles goed,.

Zwaai zwaai,

Groote Broer in Canada - voor Eefkes

Zou het er dan toch van komen?

 Dag lieve lezertjes en lezerinnetjes,

Sloefie heeft me de laatste dagen wat zitten jennen - dat is wat broers doen he - omdat ik nog geen stukje geschreven heb. Ik heb, met een modern woord, writer’s block. Maar broer wil daar niet van weten. 

Om eerlijk te zijn, ik vind me de laatste tijd wat overbodig. Sinds dat vuil vies beest uit china iedereen is beginnen ziek of bang maken, heb ik eigenlijk niets meer om handen.

...

oei dat heb ik vorig jaar al geschreven! 

In het eerste jaar van de vieze beestjes waren de baasjes van plan om een grote toer te doen in de sneeuw bij de ijsberen. 

Sloefie en ik waren zo teleurgesteld dat er geen ijsberen zitten op de Zuidpool. En dus mochten we in 2020 naar de witte beren. 

Alleen was dat ook het jaar van de vieze beestjes uit china. En van de grote mensen moesten we allemaal thuis blijven en zeker niet op een vliegtuig of cruiseboot stappen.

Zucht.

We zijn dan wel lekker twee weekjes gaan wandelen op wat Oostenrijkse weiden maar dat is toch niet het zelfde hoor. Daar lopen enkel Milka koeien rond.

Maar we gingen zeker volgend jaar naar de ijsberen. Beloofd.

Dag Jan.

De vieze beestjes waren niet van plan om te vertrekken. 

De baasjes kregen wel een grote dikke spuit in hun ... maar het mocht niet baten, we mochten nog altijd niet over de plas. En de enige witte wilde beesten waren losgeslagen koeien. 

Maar we gingen zeker volgend jaar naar de ijsberen. Beloofd.

En dus bleven we opgesloten voor de rest van het jaar. 

En dan kwam de lente. En we mochten van de baas terug een dagje per week samen met beemer naar het werk rijden. Eindelijk terug wat werk voor mij.

Niet dat ik veel werk had als geleidehond. De meeste mensen bleven toch thuis werken.

De mensen van de keuken waren wel blij dat we kwamen werken. En we mochten ook wat vaker komen. Zo hadden ze elke dag toch wat te doen. En ik ook. 

En zo stilletjesaan waren wij hondjes aan het hopen dat we dit jaar dan toch witte beren zouden kunnen zien. 

Niet dat ons baasjes ons op de hoogte hielden hoor. Neen. Als een echte Sherlock moesten we overal gaan snuffelen naar aanwijzingen. We telden de zakjes van AS Adventure. We besnuffelden al de sportdrankjes. 

Hmmm.

Dan hoorde Sloefie discussie over valiezen. Aha.

Dan begon baasje ook wandelhemden uit de kast te halen. Aha.

En dan kwamen er ook dikke lange onderbroeken boven water. ahoeioei. 

En dan kwam ook de grote gele rugzak boven water. Oeioei.

Allez alles tezamen lijkt het er wel op dat er iets op til is. 

En vanmorgen kwamen ook de duffelbags en inpakzakjes naar beneden. 

En ja hoor alles kan er in. 

Nu ga ik zelf nog beginnen pakken. Oei.

Nu nog uitvogelen wanneer we echt gaan vertrekken.

Arrivederci,

of hoe zeggen ze dat in Alaska?

Gr. Br.

Dag 19 - Inpakken ....

Dag mijn lieve mensen vrienden...

Ik ga jullie nu al waarschuwen... Alles wat jullie nu gaan lezen is geen fictie maar hebben mijn baasjes vandaag spijtig genoeg moeten meemaken...

Vandaag mocht ik de baasjes wat vroeger wekken, want ze dienden zich mentaal klaar te maken op een van de administratieve verplichtingen van de reis. Ook al ging de cruise verder tot in Seattle, ze dienden in Vancouver even aan wal te gaan om officieel de mensen van de VS-immigratie te zien. Ze hadden meerdere opties gekregen van wanneer en hoe ze de immigratie konden passeren, maar beide zijn de laatste dagen nogal lui zijn en dus besloten ze ‘op het schip te blijven’. Dit betekende dat ze tegen 9u45 in de grote Vista Lounge moesten zijn en dan samen met de andere thuisblijvers samen naar de immigratie te gaan.

Maar voor ze zich in de administratieve molen wilden gooien, moesten ze eerst wat ontbijten en dus maakten mijn baasjes zich snel klaar en trokken naar het Lido Restaurant. Daar namen ze hun dagelijks toastje met beleg en fruit ... en jaja Steven was nog steeds in Yoghurt-staking. Toen ze aan de kajuit terugkwamen zat er een briefje in hun brievenbus. De ontschepingsinformatie ... GRRR mensen mijn baasjes gaan nog niet weg... ze blijven nog een dag... Laat ze nu toch eens gerust!!!

Steven deed de envelop open en vertelde ‘het valt nog mee ... we moeten van boord rond 8u15’ en hij deed de envelop terug dicht. Sandra vond het eigenlijk een beetje raar dat er kaartjes in de envelop zaten die ze aan de bagage konden doen. Steven zei...

“We moeten onze bagage buiten zetten tegen 1u deze nacht”

Nog meer verbaasd nam Sandra de envelop en zag daar plots “Airport Transfer”. Sandra keek heel kwaad en vroeg aan Steven

“heb jij de brief goed gelezen? Heb jij gezien dat we bij de groep van mensen zijn die ze naar de luchthaven brengen?”

“euh neen”

“hoe... jij hebt die brief toch gelezen”

“euh het uur alleen maar”

Sandra is recht gesprongen en terwijl ze naar buiten liep “tot sebiet... ik heb tot 9u45 he omdat hier goed te krijgen. ” Ik sprong snel in haar zak mee.

“euh ja”

Toen Sandra beneden aan de front desk toekwam, stond er gelukkig niet te veel volk. Ze vroeg hoe het kwam dat ze ‘airport transfer’ hadden gekregen, want dat ze er niet naar gevraagd had. Ook zei ze dat ze er niet aan dacht om al om 10u op de luchthaven toe te komen voor een vlucht om 23u. Dus dat die transfer tof was als dat om 16u kon. De mevrouw aan de balie zei dat het om 8u15 was en niet later en dat we mee moesten want dat ze dit kregen omdat we ook opgepikt waren van de luchthaven. Sandra vertelde die mevrouw dat ze dat niet van plan was. Die mevrouw zei haar wel je moet... En Sandra antwoorde

“Mevrouw, ik wil wel nog om 8u15 van deze boot vertrekken en mijn valiezen in de terminal oppikken... Maar als ik van de boot ben, ben ik mijn eigen baas en gaat deze boot mij niet meer vertellen wat kan en niet kan”.

De mevrouw ging even weg en kwam precies niet terug. Herinner je nog dat Sandra een deadline had om het op te lossen, dus elke minuut dat het later werd, begon er precies wat meer stoom uit haar oren te komen. Uiteindelijk kwam die mevrouw terug... “oké, jullie hoeven niet mee te gaan naar de luchthaven om 8u15... Maar dan betekent dat wel dat jullie zelf moeten zorgen dat jullie er geraken.” “Ja en so? Denk je dat ik dat niet kan misschien? En mevrouw ga je ons dan schrappen van die lijst? Of gaat die buschauffeur nodeloos wachten op ons en andere passagiers ophouden?” “So what? Jullie zijn toch van de boot... En die chauffeur moet maar slim genoeg zijn dat als jullie niet komen opdagen dat jullie niet meewillen”. Ik dacht nu gaat de bom hier helemaal barsten en gebruikte mijn pootjes om mijn oortjes te beschermen. Maar Sandra draaide zich om en riep nog “dank u wel mevrouw” en weg was ze.

Snel ging ze terug naar de kajuit en wisselde haar short voor haar lange broek, nam haar jas en zei: “Steven ben je klaar om naar buiten te gaan:” Steven nam dan maar snel ook zijn vest en samen vertrokken ze stipt om 9u45 naar de Vista Lounge. Daar ik ook door de immigratie moest, mocht ik mee met Steven. Ah ja, Sandra die heeft zo’n speciale kaart en dus moest ik zien dat ik mee was met de juiste persoon als die twee opgesplitst zouden worden. De Vista lounge zat tot de nok vol... vooral de oudste generatie passagiers had blijkbaar beslist om toch maar niet naar de stad te gaan – het was koud en windering. Mijn baasjes waren nog van de jongsten aan boord en dus besloten ze tegen de muur te hangen want alle zetels waren vol. Ik bleef in een broekzak zitten. Dat is lekker warm en je wordt er niet moe van. Het werd 10u en nog was er geen beweging. Plots riep iemand dat het de fout was van de passagiers die vertrokken. Die waren blijkbaar te traag van boord aan het gaan en dus werden wij opgehouden.

Uiteindelijk zijn er 2 Canadese dames in een mooi rood Holland America-pakje komen uitleggen dat we nog even geduld dienden te hebben en dat mensen die naar de stad wilden dat echt wel mochten doen. Als ze tegen 14u terug op het schip waren en in tussen tijd ook de immigratie hadden gepasseerd, was dat ook goed voor heb. Een tiental mensen stond op en vertrok, maar de rest van de menigte begon langzaam de 2 dames wat te belagen. “hoe lang willen jullie ons hier nog vast houden? Waarom moesten wij hier nu al bijna driekwartier zitten? ...” “Waarom gebruiken jullie de microfoon niet. We verstaan jullie niet.” Steven vertelde me stilletjes dat hij dacht dat het niet lang meer zou duren of dat die 2 dames zouden buiten gejouwd worden.

Uiteindelijk mochten we na een klein uur mooi op een rijtje en in groepjes van 75 van de boot. Nu de baasjes stonden recht en dus waren ze bij de eersten die vertrokken. Een jong meisje ging de weg tonen zodat we niet zouden verdwalen of in Canada belanden. We waren transit passagiers en dat betekende dat we in Amerika ( de boot is Amerika) of in het transit gedeelte van de terminal mochten komen. Maar niet verder want dan zouden we straf krijgen. Tegen de tijd dat we van de boot gewandeld waren, was de groep nog 10 mensen groot. Het meisje bleef maar doorgaan en keek zelfs niet achterom om te kijken of iedereen wel volgende.

Eens in de terminal was er een vriendelijke douanemeneer die vroeg naar ‘transit’-kaartje en zei hij dat we verder mochten wandelen. Door een smalle gang ging de wandeling verder en we begonnen de richting die de madam uitging raar te vinden. We vroegen haar... “we gaan niet naar het stad he... “ Geen antwoord en ze wandelde verder en de groep dunde verder uit. Plots stopte Sandra... Steven liep bijna op haar en ging nog enkele stappen verder. Sandra zei dat het verkeerd was en dat we in het Canadees grondgebied waren. Steven keek raar en kwam terug op zijn stappen. De Indische mevrouw die daar echter rond hing begon te roepen:

“You crossed the line! You crossed the line... You are now in Canada... No turning back here”.

Ja, 4 van de 6 stonden al over de lijn en stonden dus met hun voeten in Canada; 1 persoon stond nog in de transitzone en Sandra...wel die stond daar dubieus... Die mevrouw probeerde haar te overhalen haar 2^de been bij haar 1^ste been te zetten en Sandra wou haar 1^ste been bij haar 2^de been zetten. Ze stond immers met 1 been in Canada maar ook met 1 been in de transitzone. Dat meisje wist het plots helemaal niet meer en de mevrouw eiste dat ze in het Canadees gedeelte ging staan. De discussie over het tweede been duurde nog wat en Sandra zag al een ander groep door komen maar dan naar de juiste richting. Sandra zei tegen die mevrouw “wij kunnen er toch niet aan doen dat we dat meisje diende te volgen en dat die trees er niets van kent. Wij horen bij die groep en dus laat ons daar terug naar toe gaan”.

“Neen. Dat kan niet... Jullie zijn in Canada en dus moeten jullie nu eerst de Canadese immigratie doen, dan de douane en dan kunnen jullie in de rij gaan staan om terug op de boot te geraken”.

“Mevrouw met alle respect. Maar wij hebben niet de nodige documenten die we moeten invullen. Wij hebben die dingen niet gekregen omdat wij ook niet in Canada willen zijn!”

“Tja dat is dan pech... maar jullie gaan toch die papieren moeten hebben.”

“Mevrouw... wij hebben hier de kaartjes van “in transit” in de hand, kunnen we dan niet gewoon terug naar de boot gaan zoals de andere werknemers van de boot dat kunnen?”

Uiteindelijk kwamen er nog veiligheidsmensen bij en dus beginnen de discussies opnieuw. Sandra heeft toch soms ne grote mond hoor en die bleef maar verder gaan tegen die mensen. Ze had aan die trees al een paar keer gezegd “ik wil hier een officier van de boot hebben... nu”. Dat meisje zei dat ze het ging doorzeggen, maar om de 2 minuten herhaalde Sandra haar eis, want ze vermoedde dat het anders toch niet opgelost ging worden. De rest van de bende zag het al niet meer zitten en die zwegen. Ik ook. Ik wel niet opgesloten worden in Siberië. De enige wie je hoorde was Sandra en die veiligheidsmensen.

De Indische mevrouw was bijna hysterisch geworden en vervangen door een oudere mijnheer van Sicuriti. MAAR... uiteindelijk heeft er toch een van die mensen eens deftig geluisterd naar wat Sandra voorstelde en uiteindelijk mocht het groepje de ingang van de werknemers nemen. Maar ze mochten nog altijd niet terug naar de boot.

“Als jullie die papieren hebben ingevuld en als de Amerikaanse instanties klaar zijn om jullie te ontvangen dan mogen jullie door. Maar nu nog niet want die zijn nog niet klaar.”

Na nog meer gezaag en geklaag mochten ze bewijzen dat ze geen metaal of gevaarlijke voorwerpen bij hadden. Iemand van de groep had een tas met koffie mee en dronk daar af en toe eens van. Volgens de meneer van de scanner was dat een gevaarlijk object en diende hij dat achter te laten. Ik denk dat die meneer van de beker een beetje kwaad geworden is, want die heeft toen de inhoud van die beker gewoon in een van de veiligheidsbakken gegoten... “en scant dit nu maar... “ en hij is door de scanner gewandeld. De mensen van de veiligheid verstonden er niets van en gaven heel verbouwereerd zijn tas terug.

Dat jong spul was dus nog steeds bij ons en zei ons dat we nu maar dienden aan te schuiven bij de groep en dat ze vond dat het toch goed afgelopen was. Sandra heeft toen gezegd...

“Ja, gelukkig durf jij de situatie echt uit te leggen he... En wanneer gaat die officier hier nu staan dat ik al 10 keer gevraagd heb?”

“Ik ga daar voor zorgen mevrouw... Maar wil je a.u.b. nu in de rij gaan staan?”

“Neen dat wil ik niet”

“Mevrouw u moet in de rij gaan staan. Hier moet iedereen even wachten tot iemand van de immigratie je roept”

“Juffrouw... ik kan da niet en ik wil da niet... En dat is niet om ambetant te doen... Maar kijk eens in welke rij je ons wil duwen? ‘US & CAN PASS’. Met alle respect wij zijn niet Amerikaans, noch Canadees en dus hebben wij al zeker zo geen paspoort.”

“Mevrouw, u moet echt in deze lijn gaan staan”

“Juffrouw ik moet dat niet en ik mag dat niet”

Uiteindelijk is er een lieve dame even komen checken wat de commotie was en toen Sandra zei dat ze Europese passpoorten hadden en dus niets konden doen in de lijn, zei die dame dat Sandra gelijk had en dat die dame mochten volgen. Steven en Sandra mochten iedereen voorbijsteken en wandelden tot het bordje van ‘NON US & CAN’.

“Kijk mevrouw, als je hier wacht tot als een van die heren daar roept, dan komt alles in orde”

“Dank u wel mevrouw... voor ons te willen helpen”

... “NEXT”

En zo konden mijn baasjes eigenlijk direct door de immigratie lopen en kregen ze nog eens een stempel in hun passpoort zonder enige vraag te krijgen. Ik kreeg geen stempel. Maar ik ben dan ook een verstekeling. Hihi.

En eindelijk mochten ze terug naar de boot. Op de boot terug stond daar iemand met een glimlach tot achter haar oren...

“You see... was not to hard... all ok now”

Sandra is toen uitgebarsten.

“Juffrouwke... nu kan je veel zeveren tegen de mensen. Maar ik ben nog niet seniel, noch heb ik geheugenverlies. Misschien heb jij er wel al last van want ... want heb je nu al ettelijke keren gevraagd om een van de officieren te spreken en je hebt me steeds gezegd dat je dat ging regelen... Ik denk werkelijk dat je beter moet opletten als de mensen jou iets uitleggen en NO it is not oke... Proficiat jij hebt nu juist de rust van 17 dagen in je eentje op een uurtje weg gekregen... jij mag trots zijn”

En Sandra drukte op de lift en negeerde de juffrouw totaal.

Ik weet niet of die officier nu langs is geweest of niet, maar ik heb hem alleszins niet gezien... Ik vrees dus dat Sandra wel ergens gelijk heeft en dat arme meisje de eerste tekenen vertoonde van alzheimer. Beide zijn direct naar de Lido dek getrokken voor een bakje troost en zo passeerden ze ook de SPA. Ze besloten dat er maar een echte manier was om snel terug de rust te vinden. Ze hadden immers gisteren genoten van de massage van de masseuseke, dus besloten ze terug te gaan.

“Hey Sandra... Niet van boord”

“Hallo neen... en gelieve nu ook niet te beginnen met te zeggen dat dit een nieuwe cruise is en dat alles oke is he”

“euh !?!”

Sandra zei tegen de dame dat ze zich afvroegen of ze nog in dat warm bubbelwater mochten en of ze nog eens van die speciale actie konen genieten. Die mevrouw van de spa begon met haar waarschijnlijk standaard zin dat het eigenlijk niet kon, maar stopte toen in haar uitleg en zei dat ze even ging bellen... Na het telefoontje kregen de baasjes te horen dat het kon. Ze mochten vanaf 17u gratis in het warme bubbeltjes bad en ja die speciale actie van gisteren, die kon nog wel eens vandaag. Steven koos ervoor zo snel mogelijk onder de handen van die masseuse te gaan liggen. Sandra zei dat ze eerst wat diende te kalmeren. Steven mocht tegen 11u gaan en Sandra mocht tegen 13u terug gaan. Nu dat de eerste stappen naar de interne rust terug gezet waren, gingen we toch samen een tasje koffie halen voor Sandra. We hoopten dat ze daardoor wat sneller terug kalmeerden, want het uitje naar de immigratie diensten was duidelijk in haar koude kleren gekropen.

Enkele uren later hadden beide genoten van hun marteling euh... massage. Ze besloten dat het tijd was om iets te gaan eten en gingen ze naar het Lido dek... Maar wat is hier aan de hand... Overal zaten er jonge gasten en overal werd er bier gezopen per emmer van vijf. Als ik goed geteld heb, heb ik zo’n 20 obers zien rondlopen en stonden er 5 mensen achter bar. TJONG JONGE... waar is die rust van de vorige weken naartoe?

Sandra zocht een tafel tussen het volk en Steven ging snel wat eten halen. Ik hielp Steven want je moest echt je bot verdedigen of ze zouden er nog mee gaan lopen... Ik heb af en toe eens zwaar gegrold om Steven te helpen. Toen hij Sandra terug vond, stelde zij voor om in het zonnetje proberen te zitten want dat het verschrikkelijk koud was uit de zon. Steven vond 1 zetel in de zon en dan ben ik Sandra gaan oppikken om haar ook wat aan eten te helpen. Toen we allemaal terug samen waren, maakte Steven de volgende oh zo correct opmerking:

“We dienden misschien wel geduld te hebben met de oudere mensen de vorige dagen, maar we hadden kalmte en het ging er rustig aan toe. Nu zijn de bubbelbaden opgeëist door drinkende jeugd en zitten er Japannezen / chinezen aan de tafels thee te drinken. ... Als het eten op is zijn we hier direct weg”.

Eens in de kajuit, besloot Steven snel te proberen een tafel van 2 te reserveren in een van de restaurants. Maar blijkbaar was dat absoluut niet mogelijk... en dus gingen ze maar een ander plan uitwerken. Maar eerst moesten de valiezen er dan maar aan geloven. Het ging tamelijk snel voorruit en alles kon in de 2 waarmee ze vertrokken. Maar Steven vond dat hij toch even het gewicht wou checken want hij was er niet gerust in. Steven is dan maar terug naar de front office gewandeld en heeft daar naast een weegschaal ook een weger meegekregen. Wat een luxe... Het verdict was duidelijk: de ene koffer was een halve kilo te zwaar, de andere 2 kilo. De baasjes namen afscheid van de weger met weegschaal en Sandra maakte van 2 koffers plots 3 koffers... Soms kan die echt toveren he?

Toen alles gepakt was en alle ‘papieren brol’ ingevuld was, was het al na 18u en besloten mijn baasjes toch een laatste keer naar het Lido dek te gaan eten ... en waar ze dachten een mensenmassa te zien, was er niemand. Snel een pastaatje voor 2 en terug naar de veilige rust van de kajuit. Op de terugweg liepen ze Made & Rudi tegen het lijf. Die waren heel tevreden met de envelop die mijn baasje gemaakt hadden. Ze hebben nog wat zitten babbelen over de gekte op het lido dek en de boys vertelde hen dat die troep jonge lui en Aziaten een cruise van 1 dag hadden gekocht. Hein? Ja, opstappen in Vancouver en terug van boot in Seattle...

Steven maakte zich snel klaar voor nog wat in de warme bubbels te gaan zitten en Sandra vertelde dat ze nog even buiten op het terras ging zitten met haar kruisjes en daarna ook naar de bubbels ging gaan. En weet je wat... Ik mocht deze allerlaatste keer mee van Sandra. Ze vond dat ik zo braaf was geweest tijdens het verlof dat ik een beloning kreeg. Na een uurtje bubbelen zijn we allemaal terug naar de kajuit gewandeld. Ik ben dan maar ijverig aan de blog beginnen schrijven, Steven heeft wat nood-corona’s afgetrokken.

Nu is het bijna 24u en ik ga mijn oogjes toe gaan doen... Want ik moet zorgen dat de baasjes morgen op tijd wakker worden... Dus slaapwel lieve lezers

Woef