Dag 1 - stress, stress, stress

Dag allemaal lieven lezertjes en pluche hondjes en beertjes,

Het is volbracht.

We zijn er.

Oef.

Eindelijk rust, tot vanmiddag toch want dan is het alweer stress, stress, stress, …

Maar waar was ik gebleven?

Oh ja, stress.

Baasjes zijn toch rare wezens hoor. Om horendol van te worden. Echt.

Waren de valiezen dus al meer dan een week op voorhand klaar. Een week op voorhand. Jawel.

Dus je zou denken, dat wordt rustig uitslapen tot de ochtend van vertrek.

Maar nee hoor.

ik vroeg zo al eens waar ik me moest verstoppen. Niet dat ik stress had hoor, verre van.

Ah je gaat bij Sloefie en Mimi - ah ja want in de grote fotorugzak heb ik een heel comfortabele reiskamer maar in de stinkende gele fotozak is er geen plaats voor hondjes.

En weet iedereen dat wel die het moet weten?

Ik denk het, broer.

En mag Loebas mee?

Nee, broer, Loebas kan niet mee. Die is te groot en die zou op de vlieger een ticket moeten hebben. Net als echte honden op de trein ook een ticket moeten hebben.

En wat gaat Loebas dan doen?

Loebas mag hier over de rest van de peluchen blijven waken, broer.

Ik denk dat ie liever meegaat, baas.

— (stilte)

Ik zag dat baasje meer met zijn hoofd bij het werk was dan bij de vakantie. Dat is zo een van zijn mindere kwaliteiten. Als er geen stress is, is er geen ? Leven ?

Enfin ik hoorde van Sloefie en Mimi ook al dat er genoeg stress was aan hun kant.

Maar kom, het werd een lang weekend. Sommigen hoorden vreemde stemmen, andere zagen brandende tongen en wij peluchen zijn nog eens in de wijnfrigo gedoken terwijl de baasjes naar Antwerpen waren bij de een of andere sinjoor met Spaande roets.

’s Avonds werden alle valiesjes en rugzakken mooi volgeladen en klaargezet. Ik kreeg eindelijk een plaatsje in een handtas, dank je doortje, en het laatste zaagfestijn voor het vertrek kon van start gaan (er werd weer een heel bos omgesnurkt).

Om vijf uur (!) hoorden we al het eerste gestommel of zo vroeg leek het toch.

Er werd gedoucht, geontbijt, gekoffiet en gepaft alsof het straks een zwaar examen wiskunde was.

En de luchthaventaxi was maar besteld voor kwart na zeven. Sjonge, jonge, jonge. Stresskonijnen zijn onze baasjes.

Sloefie was ook een beetje gestresseerd. Hij was bang dat Sandra hem zou vergeten.

Maar Sloefie toch, je weet dat ze de vlieger zelf zal doen omkeren als ze merkt dat je vergeten bent.

En zo had de mensenziekte stress ook al een van onze pluchen aangetast. Het leek wel de ziekte waar iedereen over spreekt.

Ik had het strategisch aangepakt. Ik had een plaatsje voor ons gezocht bij de cricket en sigaretten. Die werden zeker niet vergeten.

Ha, ken de zwaktes van de mensen en maak er je profijt van …

Na nog wat heen en weer gerij waren we uiteindelijk compleet. Drie peluchen en vier baasjes waren klaar om de grote trektocht naar de ijsberen en gletsjers aan te vatten.

——

Een kwartier te vroeg stond onze chauffeur al aan onze deur. Je weet maar nooit met de files rond de wereldstad Vilvoorde of de verrassende wegenwerken van Hans Bonte.

We werden samen met een vuilzak naar buiten gedragen, gelukkig belanden wij in de koffer en de vuilzak op straat. Pfff, onze neus was er dankbaar voor.

Nadat ook alle baasjes bijeengescharreld waren, konden we vertrekken naar het grote verzamelpunt voor alle reizen van Mijnheer Didier, het Ennepetalplein. Tot grote vreugde van de buren stond daar al een grote groep reizigers zich warm te keuvelen.

In het liedje gaat het van “het busje komt zo, het busje komt zo”.

Maar zoals Borsato ons al leerde, liedjes zijn bedrog. Het busje liet op zich wachten. Ook de reislijder liet op zich wachten, ook al moest die het minst ver komen.

Maar de stress was niet nodig, met een Belgische vertraging kwamen zowel de leider als de bus opdagen en konden we met enige vertraging beginnen aan ons eerste avontuur in meer dan twintig maanden, euh twee jaar, … IJsberen let op je tellen.

Iedereen was op post, dus we konden vertrekken …

Stress 1 - hoe zou het op de Brusselse Ring zijn? Die zal wel weer vast zitten… Neen hoor, het bolde redelijk vlot.

Stress 2 - hoe zou het op de E19 zijn? Die zal wel weer vast staan vanaf Mechelen Noord … Neen hoor, het bolde af en toe wat traag maar eigenlijk voor een dinsdag toch redelijk vlot.

Stress 3 - hoe zou het op de Antwerpse Ring zijn? Die zal wel weer een grote parking zijn … Neen hoor, het bolde redelijk vlot.

Stress 4 - zouden onze Antwerpse medetoeristen wel op tijd opgestaan zijn? Want die van stad, amai ze … Neen hoor, iedereen was mooi op tijd en dankzij een gedeelde nummerplaat konden veel medereizigers het toilet uitgebreid keuren.

Stress 5 - hoe zou het op de E19 zijn? Ah ja, we moeten wel in Nederland geraken, dus nog meer E19 onder de banden. Wel, alles ging vlot tot aan de grensovergang. De Nederlanders hadden maandag werkendag en geen verlofdag. Hun stichtend voorbeeld Calvijn hield niet zo van feestdagen, en nu moeten de Hollanders daar maar mee leven. Werken maakt zalig, zullen we maar zeggen.

Stress 6 - hoe zou het op de A16 zijn? Die zal wel weer vanaf Breda tot Rotterdam stil staan… Neen hoor, het bolde redelijk vlot.

(Nota van de eindredactie: de hondjes bleven wakker maar de eindredactie ging nog een tukje slapen want er was niets te beleven onderweg).

Stress 7 - hoe zou het op de A4 zijn? Die zal wel weer een grote parking zijn… Neen hoor, het bolde ook hier redelijk vlot.

En hop, ondanks alle onterechte stress waren we nog voor de middag aangekomen in Haarlemmermeer, beter gekend als Schiphol.

Het kan niet altijd meezitten. En dus moest onze bus een extra rondje maken voor we allemaal konden uitstappen. Voordeel: we konden de lange tentengang zien waar dit weekend duizenden toeristen moesten aanschuiven alverons een plaatsje te krijgen op een vliegmachine. De gangen waren … leeg.

Ook waar de bus wel mocht stoppen, duurde het even door als een kip zonder kop rondlopende toeristen.

Maar na vijf minuten werden ook wij gelost en konden we met baggage en al naar de vertrekhal. (Stressmoment #8) Ook hier waren geen wachtrijen en velden noch wegen te bespeuren. In tegendeel, een keer de juiste incheckbalie gevonden, konden we dadelijk met de valiezen op de weegschaal (Stressmoment #9) en kregen we ons papiertje om op de vlieger te mogen.

Onze bagage mogen we daar ook achterlaten.

En dan was het enkel nog wat veiligheidsmaatregelen doorlopen.

Wie de verkeerde schoenen aan had, mocht op zijn kousen verder. Wie de verkeerde broeksriem aanhad … juist ja.

Doortje moest wel gaan uitleg aan een boze ka wat ze allemaal in haar rugzak mee had. Maar werd dan toch vrij gelaten, met handbagage. Gelukkig maar, zo konden we ook mee op reis. Effe een stressmoment voor de peluchen of wat dacht je.

Na de controle van de paspoorten (stressmoment #10) stonden we eindelijk in het beloofde land, de vertrekhal.

Schiphol is groot en het duurde dus wel effe voor we bij de juiste slurf waren aanbeland.

Wegens de vieze ziekte Co***19 was de lounge dicht en dus moesten we zelf zorgen voor eten, drinken en muziek en dans. Het werd een Engelse sandwich met kaas of ei en spek met een drankje. De muziek en dans hebben we maar zo gelaten.

En dan was het wachten en wachten en wachten.

En dan nog wat meer wachten.

Om een uur ging de gate zogezegd open. Maar anderhalf uur later pas kwam de crew eraan en begon alles tot leven te komen. Sommige Indiërs probeerden iedereen voor te steken maar de mijnheer van security liet dit niet gebeuren. Maar erg lette ie niet op want met groep drie waren toch mee om dan in business class te gaan zitten waar ze geen kaartjes hadden voor gekozen.

Baasje Sandra had wel haar super-Delta kaart mee, maar die was niet zwaar genoeg om alle vier dadelijk aan boord te gaan.

We moesten dus wachten (stress #11) tot het merendeel van business class aan boord was en de echte frequente vliegers, dan wrong mijn baasje zich ook in de wachtrij. Want ja, er zijn altijd van die mensen die achteraan zitten maar hun bagage in de voorste rijen laten staan. En waar moeten wij dan wel onze bagage achterlaten (stress #12).

Gelukkig volgde de rest ook. We hadden zetels op rij 10, direct volgend op rij 6. Ha, KLM kan niet goed tellen. Wij peluchen kunnen dat wel beter hoor. Na zes komt acht, want zeven brengt ongeluk bij de Chinezen.

Er was gelukkig nog wat plaats in de bagagerekken. Maar er was wel concurrentie die een oogje had op de zelfde plaatsen "want hij liever de bak boven zijn hoofd niet te gevuld".

Enfin, na enige decibels, een brede rug, een valies die botste tegen een hoofd en een vinger die te lang in een hendel van een valies bleef zitten, was de rust teruggekeerd en alle bagage zat veilig opgeborgen.

We waren klaar voor onze eerste trans-Atlantische vlucht van het derde decennium.

En dan was het tijd om te vertrekken. Weg stress. Alaska, here we come! 

(nu volgt een onderbreking wegens rammelende maag en droge mond, wordt voortgezet)

(in geval van overmacht, lees teveel alcohol, kan het vervolg sine die uitgesteld worden)