Goede middag , avond , nacht, ochtend.
Schrappen jullie wat het beste de lading dekt?
Deze ochtend was het weer zo ver.
De lawaaimaker stond veeeeeel te vroeg.
Om 6u stond die al te kwelen.
Ik wou hem het zwijgen opleggen, maar ik was te traag.
Sandra sprong uit haar bed.
Doortje vroeg zich af waarom de wekker zo vroeg afging op een zeedag.
EUH?
Zeedag?
We zijn wel Vancouver aan het binnenvaren Doortje.
EUH?
Oei. Dan moet ik opstaan.
Voor de eerste keer kwamen we in Vancouver toe terwijl we wakker waren.
Normaal was de boot al aan de kade toen je wakker werd de laatste dag.
Vandaag hadden het geluk, we kwamen net aan de Lions Gate brug.
Herinner je maar de blog van de eerste dag.
Toen de overblijvende kleding, toiletgerief en draden veilig opgeborgen waren, was het tijd voor het ontbijt.
We wouden afsluiten in stijl en dus besloten we te ontbijten in de Main Dining.
Neen we gingen geen groot menu eten, maar genieten van de laatste lekkerheden.
We namen een croissantje, chocoladebroodje, eitje, spekjes en een wafel.
MMMMMM
Het was super lekker.
Oh wat ga ik de boot missen.
Maar tja..
We kunnen niet blijven genieten, de baasjes moeten ook centjes gaan verdienen.
We namen afscheid van Geneymo en gaven hem een tip voor de zorgen.
Hij was blijkbaar heel blij met het groene briefje.
Hij hoopte dat bij de volgende cruise we hem terug hadden.
DAAAAAAAAAAG
ZWAAAI ZWAAI
Met ons op de rug in de ruime rugzak en de trolley in de hand verlieten we de kajuit.
Laatste stop op de boot : het koffiekot.
De laatste bestelling wij de dame : een kwadruppel expresso en een latte machiato met lactosevrije melk.
MMMMM
Niet veel later kwam Didier gepakt en gezakt toe.
Ook hij kreeg zijn laatste droom bestelling : applegozet met extra shot capuccino.
Ook hij genoot zichtbaar.
Om 8u30 was het dan zover.
De baasjes lieten hun seacard een laatste keer scannen.
Bye bye Millenium.
Je was een toffe boot.
Je zou verwachten dat je door strenge immigratie en controle van de bagage zou moeten gaan.
Maar niets daarvan.
Het was gewoon een zalig terugkeer van Amerika naar Canada:
- Eerst een snuffeltocht naar nummertje 33 want dat was de label die aan de bagage hing.
- Dan was het zoeken naar onze kleerkasten en bagage. Nu dat was tamelijk simpel, want alle bagage in 33 was van de groep en iedereen had verschillende dingen mee. Poepsimpel dus
- Gelukkig hadden ze karretjes want met rollende kleerkasten en trolleys in de hand, kun je moeilijk ook nog een paspoort en het douane papiertje vast houden.
- Een vriendelijk lachen naar meneer
- De vragen beantwoorden van mevrouw en WELCOME to Canada.
Blijkbaar was het ook voor onze buschauffeur te makkelijk gegaan.
Hij was immers nog ver weg en we dienden dus nog te wachten in de terminal.
AGAINST THE WALL.
Oei ?!?
Wat hebben we nu fout gedaan?
Wie is hier de crimineel?
Maar het bleek gewoon een overijverige dame die haar status van excursie beambte wou laten gelden.
Ze wou dat we allemaal tegen het muurtje stonden.
Zo stonden we immers niet in de weg van alle andere passagiers die van boord kwamen.
PFFFF
Oke dan maar.
Na een half uurtje tegen de muur geplakt te zijn, mochten we uiteindelijk vertrekken.
We gingen voorbij alle bussen.
HEY DIDIER.
We gaan toch met een bus weg?
Ja ja.
Niet zagen Sloefie...
Stappen!
Het leek makkelijker voor Didier en de chauffeur om niet te proberen een
slotje in de busterminial te krijgen, maar gewoon buiten af te spreken.
Iedereen diende met al zijn rijdende kleerkasten en trolleys de stevige helling naar de buitenwereld op.
Iets verder op de straat stond immers het busje te wachten op ons.
En weg waren we.
Nee nee
We gingen nog niet naar de luchthaven.
Daarvoor was het nog veeeeeel te vroeg.
Daar onze vlucht pas na 5u in de namiddag voorzien was, hadden we nog een hele dag om ons bezig te houden.
We gingen eerst naar Noord Vancouver om daar een laatste park onveilig te maken.
Maar voor Didier wou vertellen wat of waar, had hij eerste een mededeling.
Volgens zijn administratie verjaarde er immers iemand op 24 juni.
En ja hoor.
We hebben nog maar eens gezongen voor oma Rita.
Ik weet niet hoe oud ze nu al is geworden, want we zijn nu toch al heeeeeel lang aan het vieren.
Nu leek ze het toch al wat leuker te vinden.
OEF
Terug naar de uitstap.
Deze keer geen beestjes in de hoofdrol, maar een brug.
JA JA
Een brug.
Niet zomaar een brug, maar een brug met een historiek.
We bezochten de Calipso Hangbrug met het bijhorende park.
(n.v.d.r. we hebben Sloefie proberen uit te leggen dat het Capilano was, maar voor hem bleef het Calipso).
De (oorspronkelijke) Calipso hangbrug werd meer dan 130 jaar geleden gebouwd als transportmiddel tussen 2 inheemse clans.
Ze gaven de brug de naam van de rivier waarover ze ging : Kia'palano, wat niets anders dan prachtige rivier betekentde.
Na verloop van tijd werd de naam wat vereenvoudigd in spelling en werd het Capilano.
Hihihi,
Baasjes denken dat ik dom ben, maar ik weet heel goed hoe de brug noemde hoor.
Ik wil gewoon wat met hun pootjes spelen.
Het park bestaat uit 2 delen, met je raad het al de brug als verbinding tussen beide.
Eens je aan de overkant bent kan je avontuurlijke dingen zoals in bomen wandelen en roofvogels bewonderen.
Maar je diende wel eerst de zeer wankele (maar stevige) hangbrug over.
We hadden een goed plan.
We zouden de brug voorzichtig overstappen en daar genieten van een lekker drankje.
MISPOES
We waren nog maar net op de brug zelf of Doortje kreeg problemen.
Haar oortjes deden raar en ze begon rond te draaien in haar hoofd zei ze.
We namen het zekere voor het onzekere.
We hielden het verkeer een beetje op, zodat het iets minder hobbelig was in te 3 stappen naar de rand.
Gelukkig was er een bankje net aan de brug.
Na een tijdje kwam de oude Doortje terug te voorschijn.
OEF.
Maar ze bleef toch liever met haar pootjes op vaste grond hoor.
Nu we waren niet alleen.
Monique mocht niet naar de overkant.
De brug was veel te hobbelig om met een wielwagen er op te rijden.
Ze moest dus met lede ogen naar iedereen kijken.
Emeri, haar man, bleef geplichtsgetrouw bij haar.
Maar toen de baasjes vertelden dat zij wel bij Monique bleven en dat hij kon in de bomen kruipen, was hij snel weg.
Het was spijtig dat we betaalden voor het park maar de avonturen niet echt deden.
Maar er zijn ergere dingen en de baasjes zagen er het positieve van in.
Het zonnetje straalde, er was een terrrasje... dus dan drink je toch gewoon iets genietend van de zon.
Een slechte water (een appelsienwater die bleek een mangowater te zijn die totaal naar iets anders smaakte) en een diet pepsi van de fontein bleken de drankjes te worden.
Er was immers geen alcohol te bespeuren op de kaart van het terras.
Toen Emeri terug was van zijn eerste deel van het avontuur, besloten de baasjes toch even op avontuur te gaan.
Neen, niet over die brug.
Ben je helemaal zot geworden.
Neen, ze gingen een cliff walk doen.
Nu stelde ik me voor dat we met op stokken en tussen touwen zo net langs de ravijn zouden moeten klauteren.
Maar het was net iets minder avontuurlijk.
Het was een wandeling op hangende looppaden net naast de rotswand boven de rivier met extra veel treden omhoog.
Het was mooi en je zag hierdoor toch ook een beetje het typische regenwoud.
Doortje had wel een beetje bang, maar blijkbaar was een handje van Sandra voldoende om deze reis te volbrengen.
Eens terug vertelden we tegen Monique en Emeri dat ook dit deel niet echt voor Monique was.
Het aantal treden was veel, het wandelpad smal.
Monique vond het allemaal niet zo erg en Emeri ging niet veel later zelf op onderzoek.
Knor knor
De maagjes begonnen te protesteren.
Ze kregen honger na het te vroege ontbijt.
Net toen Sandra iets ging zoeken om te eten, kwam oma Rita ook net toe van het eerste deel.
Een extra portie chickenstrips en diet pepsi werden meegebracht voor haar.
Steven had zich een frietje met pulled meat, kaas en saus genomen.
Hem zien smullen deed andere GFC'ers ook een portie bestellen.
Na enkele uren in het park te hebben doorgebracht was het dan echt tijd om afscheid te nemen.
BYE BYE Canada.
Het busje bracht ons naar de luchthaven waar een heeeeeeel lange file was bij de incheckbalie.
Het leek even dat we in Zaventem of Amsterdam waren.
Daar waren er immers vakbondsacties en dus ging alles trager of niet.
Maar hier bleek het gewoon het opstarten van de balies te zijn.
Na een kwartiertje waren we van de rijdende kleerkasten af.
JAJA.
Volgende keer zullen we iets beter opletten dat we niet te veel in de kleerkast steken.
Sandra beloofde het het aan de balie terwijl ze eigenlijk verbaasd was.
Ze had de bagage gewogen en alles was mooi onder het maximaal gewicht.
En hier was het plots te zwaar.
Enfin. We kwamen er met de zoveelste waarschuwing van af.
En dan was het nu tijd voor het leukste deel van de luchthaven.
Douane en emigratie gingen vlot.
Security zelf net iets minder : de Security agenten mogen immers alles bemamperen wat ze we willen.
En deze keer had Steven prijs.
Gelukkig zat Groote broer veilig in de rugzak bijons en was het enkel onduidelijkheid over het spuitmateriaal.
We kregen nog een klein uurtje in de lounge de tijd om ons mentaal voor te bereiden op de lange vlucht.
Waarom is op vakantie gaan toch ook steeds zo ver vliegen?
Wanneer gaan ze nu eindelijk die teletijdsmachine uitvinden die ze al jaren in de boekjes beschrijven.
Iets na 5u mochten we dan aan boord.
Er is een groot verschil tussen Amerikanen, Canadezen en Belgen .
Weet je wat?
De eerste 2 groepen gaan mooi in het rijtje staan en wachten hun beurt af.
De laatste groep vind steeds een manier om vooraan in het rijtje aan te sluiten.
Oh was er een rij?
Oei niet gezien.
Maar ik hoor bij hen en die zijn net voor mij.
Dus ik blijf hier staan.
Na het opstijgen begint het dan.
Het uren bezig zijn met te nietsen.
Corona heeft hier ook niet echt geholpen.
Want waar je vroeger een drankje en een nootje kreeg als welkom aan boord, moet je het nu doen met een ingepakt ontsmettingsdoekje en een flesje water.
Voor het slapengaan kregen we nog wat te eten.
De baasjes konden kiezen tussen pasta en rijst met kip.
Voor de veiligheid werd het rijst.
Zij namen de rijst en saus, wij kregen de kip.
Terwijl iedereen een andere filmpje begon te kijken, ben ik maar aan het verslagje begonnen.
Je moet je toch met iets bezighouden.
Maar blijkbaar was de aaaaipad toch niet echt opgeladen.
Want de batterij is nu ver plat.
En dat betekent voor mij dat ik mag stoppen.
Slaapwel van op hoogte.
Tot morgen voor de rest van deze dag of is het dan de volgende dag?
Sloefie
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten