Dag 19 - Inpakken ....

Dag mijn lieve mensen vrienden...

Ik ga jullie nu al waarschuwen... Alles wat jullie nu gaan lezen is geen fictie maar hebben mijn baasjes vandaag spijtig genoeg moeten meemaken...

Vandaag mocht ik de baasjes wat vroeger wekken, want ze dienden zich mentaal klaar te maken op een van de administratieve verplichtingen van de reis. Ook al ging de cruise verder tot in Seattle, ze dienden in Vancouver even aan wal te gaan om officieel de mensen van de VS-immigratie te zien. Ze hadden meerdere opties gekregen van wanneer en hoe ze de immigratie konden passeren, maar beide zijn de laatste dagen nogal lui zijn en dus besloten ze ‘op het schip te blijven’. Dit betekende dat ze tegen 9u45 in de grote Vista Lounge moesten zijn en dan samen met de andere thuisblijvers samen naar de immigratie te gaan.

Maar voor ze zich in de administratieve molen wilden gooien, moesten ze eerst wat ontbijten en dus maakten mijn baasjes zich snel klaar en trokken naar het Lido Restaurant. Daar namen ze hun dagelijks toastje met beleg en fruit ... en jaja Steven was nog steeds in Yoghurt-staking. Toen ze aan de kajuit terugkwamen zat er een briefje in hun brievenbus. De ontschepingsinformatie ... GRRR mensen mijn baasjes gaan nog niet weg... ze blijven nog een dag... Laat ze nu toch eens gerust!!!

Steven deed de envelop open en vertelde ‘het valt nog mee ... we moeten van boord rond 8u15’ en hij deed de envelop terug dicht. Sandra vond het eigenlijk een beetje raar dat er kaartjes in de envelop zaten die ze aan de bagage konden doen. Steven zei...

“We moeten onze bagage buiten zetten tegen 1u deze nacht”

Nog meer verbaasd nam Sandra de envelop en zag daar plots “Airport Transfer”. Sandra keek heel kwaad en vroeg aan Steven

“heb jij de brief goed gelezen? Heb jij gezien dat we bij de groep van mensen zijn die ze naar de luchthaven brengen?”

“euh neen”

“hoe... jij hebt die brief toch gelezen”

“euh het uur alleen maar”

Sandra is recht gesprongen en terwijl ze naar buiten liep “tot sebiet... ik heb tot 9u45 he omdat hier goed te krijgen. ” Ik sprong snel in haar zak mee.

“euh ja”

Toen Sandra beneden aan de front desk toekwam, stond er gelukkig niet te veel volk. Ze vroeg hoe het kwam dat ze ‘airport transfer’ hadden gekregen, want dat ze er niet naar gevraagd had. Ook zei ze dat ze er niet aan dacht om al om 10u op de luchthaven toe te komen voor een vlucht om 23u. Dus dat die transfer tof was als dat om 16u kon. De mevrouw aan de balie zei dat het om 8u15 was en niet later en dat we mee moesten want dat ze dit kregen omdat we ook opgepikt waren van de luchthaven. Sandra vertelde die mevrouw dat ze dat niet van plan was. Die mevrouw zei haar wel je moet... En Sandra antwoorde

“Mevrouw, ik wil wel nog om 8u15 van deze boot vertrekken en mijn valiezen in de terminal oppikken... Maar als ik van de boot ben, ben ik mijn eigen baas en gaat deze boot mij niet meer vertellen wat kan en niet kan”.

De mevrouw ging even weg en kwam precies niet terug. Herinner je nog dat Sandra een deadline had om het op te lossen, dus elke minuut dat het later werd, begon er precies wat meer stoom uit haar oren te komen. Uiteindelijk kwam die mevrouw terug... “oké, jullie hoeven niet mee te gaan naar de luchthaven om 8u15... Maar dan betekent dat wel dat jullie zelf moeten zorgen dat jullie er geraken.” “Ja en so? Denk je dat ik dat niet kan misschien? En mevrouw ga je ons dan schrappen van die lijst? Of gaat die buschauffeur nodeloos wachten op ons en andere passagiers ophouden?” “So what? Jullie zijn toch van de boot... En die chauffeur moet maar slim genoeg zijn dat als jullie niet komen opdagen dat jullie niet meewillen”. Ik dacht nu gaat de bom hier helemaal barsten en gebruikte mijn pootjes om mijn oortjes te beschermen. Maar Sandra draaide zich om en riep nog “dank u wel mevrouw” en weg was ze.

Snel ging ze terug naar de kajuit en wisselde haar short voor haar lange broek, nam haar jas en zei: “Steven ben je klaar om naar buiten te gaan:” Steven nam dan maar snel ook zijn vest en samen vertrokken ze stipt om 9u45 naar de Vista Lounge. Daar ik ook door de immigratie moest, mocht ik mee met Steven. Ah ja, Sandra die heeft zo’n speciale kaart en dus moest ik zien dat ik mee was met de juiste persoon als die twee opgesplitst zouden worden. De Vista lounge zat tot de nok vol... vooral de oudste generatie passagiers had blijkbaar beslist om toch maar niet naar de stad te gaan – het was koud en windering. Mijn baasjes waren nog van de jongsten aan boord en dus besloten ze tegen de muur te hangen want alle zetels waren vol. Ik bleef in een broekzak zitten. Dat is lekker warm en je wordt er niet moe van. Het werd 10u en nog was er geen beweging. Plots riep iemand dat het de fout was van de passagiers die vertrokken. Die waren blijkbaar te traag van boord aan het gaan en dus werden wij opgehouden.

Uiteindelijk zijn er 2 Canadese dames in een mooi rood Holland America-pakje komen uitleggen dat we nog even geduld dienden te hebben en dat mensen die naar de stad wilden dat echt wel mochten doen. Als ze tegen 14u terug op het schip waren en in tussen tijd ook de immigratie hadden gepasseerd, was dat ook goed voor heb. Een tiental mensen stond op en vertrok, maar de rest van de menigte begon langzaam de 2 dames wat te belagen. “hoe lang willen jullie ons hier nog vast houden? Waarom moesten wij hier nu al bijna driekwartier zitten? ...” “Waarom gebruiken jullie de microfoon niet. We verstaan jullie niet.” Steven vertelde me stilletjes dat hij dacht dat het niet lang meer zou duren of dat die 2 dames zouden buiten gejouwd worden.

Uiteindelijk mochten we na een klein uur mooi op een rijtje en in groepjes van 75 van de boot. Nu de baasjes stonden recht en dus waren ze bij de eersten die vertrokken. Een jong meisje ging de weg tonen zodat we niet zouden verdwalen of in Canada belanden. We waren transit passagiers en dat betekende dat we in Amerika ( de boot is Amerika) of in het transit gedeelte van de terminal mochten komen. Maar niet verder want dan zouden we straf krijgen. Tegen de tijd dat we van de boot gewandeld waren, was de groep nog 10 mensen groot. Het meisje bleef maar doorgaan en keek zelfs niet achterom om te kijken of iedereen wel volgende.

Eens in de terminal was er een vriendelijke douanemeneer die vroeg naar ‘transit’-kaartje en zei hij dat we verder mochten wandelen. Door een smalle gang ging de wandeling verder en we begonnen de richting die de madam uitging raar te vinden. We vroegen haar... “we gaan niet naar het stad he... “ Geen antwoord en ze wandelde verder en de groep dunde verder uit. Plots stopte Sandra... Steven liep bijna op haar en ging nog enkele stappen verder. Sandra zei dat het verkeerd was en dat we in het Canadees grondgebied waren. Steven keek raar en kwam terug op zijn stappen. De Indische mevrouw die daar echter rond hing begon te roepen:

“You crossed the line! You crossed the line... You are now in Canada... No turning back here”.

Ja, 4 van de 6 stonden al over de lijn en stonden dus met hun voeten in Canada; 1 persoon stond nog in de transitzone en Sandra...wel die stond daar dubieus... Die mevrouw probeerde haar te overhalen haar 2^de been bij haar 1^ste been te zetten en Sandra wou haar 1^ste been bij haar 2^de been zetten. Ze stond immers met 1 been in Canada maar ook met 1 been in de transitzone. Dat meisje wist het plots helemaal niet meer en de mevrouw eiste dat ze in het Canadees gedeelte ging staan. De discussie over het tweede been duurde nog wat en Sandra zag al een ander groep door komen maar dan naar de juiste richting. Sandra zei tegen die mevrouw “wij kunnen er toch niet aan doen dat we dat meisje diende te volgen en dat die trees er niets van kent. Wij horen bij die groep en dus laat ons daar terug naar toe gaan”.

“Neen. Dat kan niet... Jullie zijn in Canada en dus moeten jullie nu eerst de Canadese immigratie doen, dan de douane en dan kunnen jullie in de rij gaan staan om terug op de boot te geraken”.

“Mevrouw met alle respect. Maar wij hebben niet de nodige documenten die we moeten invullen. Wij hebben die dingen niet gekregen omdat wij ook niet in Canada willen zijn!”

“Tja dat is dan pech... maar jullie gaan toch die papieren moeten hebben.”

“Mevrouw... wij hebben hier de kaartjes van “in transit” in de hand, kunnen we dan niet gewoon terug naar de boot gaan zoals de andere werknemers van de boot dat kunnen?”

Uiteindelijk kwamen er nog veiligheidsmensen bij en dus beginnen de discussies opnieuw. Sandra heeft toch soms ne grote mond hoor en die bleef maar verder gaan tegen die mensen. Ze had aan die trees al een paar keer gezegd “ik wil hier een officier van de boot hebben... nu”. Dat meisje zei dat ze het ging doorzeggen, maar om de 2 minuten herhaalde Sandra haar eis, want ze vermoedde dat het anders toch niet opgelost ging worden. De rest van de bende zag het al niet meer zitten en die zwegen. Ik ook. Ik wel niet opgesloten worden in Siberië. De enige wie je hoorde was Sandra en die veiligheidsmensen.

De Indische mevrouw was bijna hysterisch geworden en vervangen door een oudere mijnheer van Sicuriti. MAAR... uiteindelijk heeft er toch een van die mensen eens deftig geluisterd naar wat Sandra voorstelde en uiteindelijk mocht het groepje de ingang van de werknemers nemen. Maar ze mochten nog altijd niet terug naar de boot.

“Als jullie die papieren hebben ingevuld en als de Amerikaanse instanties klaar zijn om jullie te ontvangen dan mogen jullie door. Maar nu nog niet want die zijn nog niet klaar.”

Na nog meer gezaag en geklaag mochten ze bewijzen dat ze geen metaal of gevaarlijke voorwerpen bij hadden. Iemand van de groep had een tas met koffie mee en dronk daar af en toe eens van. Volgens de meneer van de scanner was dat een gevaarlijk object en diende hij dat achter te laten. Ik denk dat die meneer van de beker een beetje kwaad geworden is, want die heeft toen de inhoud van die beker gewoon in een van de veiligheidsbakken gegoten... “en scant dit nu maar... “ en hij is door de scanner gewandeld. De mensen van de veiligheid verstonden er niets van en gaven heel verbouwereerd zijn tas terug.

Dat jong spul was dus nog steeds bij ons en zei ons dat we nu maar dienden aan te schuiven bij de groep en dat ze vond dat het toch goed afgelopen was. Sandra heeft toen gezegd...

“Ja, gelukkig durf jij de situatie echt uit te leggen he... En wanneer gaat die officier hier nu staan dat ik al 10 keer gevraagd heb?”

“Ik ga daar voor zorgen mevrouw... Maar wil je a.u.b. nu in de rij gaan staan?”

“Neen dat wil ik niet”

“Mevrouw u moet in de rij gaan staan. Hier moet iedereen even wachten tot iemand van de immigratie je roept”

“Juffrouw... ik kan da niet en ik wil da niet... En dat is niet om ambetant te doen... Maar kijk eens in welke rij je ons wil duwen? ‘US & CAN PASS’. Met alle respect wij zijn niet Amerikaans, noch Canadees en dus hebben wij al zeker zo geen paspoort.”

“Mevrouw, u moet echt in deze lijn gaan staan”

“Juffrouw ik moet dat niet en ik mag dat niet”

Uiteindelijk is er een lieve dame even komen checken wat de commotie was en toen Sandra zei dat ze Europese passpoorten hadden en dus niets konden doen in de lijn, zei die dame dat Sandra gelijk had en dat die dame mochten volgen. Steven en Sandra mochten iedereen voorbijsteken en wandelden tot het bordje van ‘NON US & CAN’.

“Kijk mevrouw, als je hier wacht tot als een van die heren daar roept, dan komt alles in orde”

“Dank u wel mevrouw... voor ons te willen helpen”

... “NEXT”

En zo konden mijn baasjes eigenlijk direct door de immigratie lopen en kregen ze nog eens een stempel in hun passpoort zonder enige vraag te krijgen. Ik kreeg geen stempel. Maar ik ben dan ook een verstekeling. Hihi.

En eindelijk mochten ze terug naar de boot. Op de boot terug stond daar iemand met een glimlach tot achter haar oren...

“You see... was not to hard... all ok now”

Sandra is toen uitgebarsten.

“Juffrouwke... nu kan je veel zeveren tegen de mensen. Maar ik ben nog niet seniel, noch heb ik geheugenverlies. Misschien heb jij er wel al last van want ... want heb je nu al ettelijke keren gevraagd om een van de officieren te spreken en je hebt me steeds gezegd dat je dat ging regelen... Ik denk werkelijk dat je beter moet opletten als de mensen jou iets uitleggen en NO it is not oke... Proficiat jij hebt nu juist de rust van 17 dagen in je eentje op een uurtje weg gekregen... jij mag trots zijn”

En Sandra drukte op de lift en negeerde de juffrouw totaal.

Ik weet niet of die officier nu langs is geweest of niet, maar ik heb hem alleszins niet gezien... Ik vrees dus dat Sandra wel ergens gelijk heeft en dat arme meisje de eerste tekenen vertoonde van alzheimer. Beide zijn direct naar de Lido dek getrokken voor een bakje troost en zo passeerden ze ook de SPA. Ze besloten dat er maar een echte manier was om snel terug de rust te vinden. Ze hadden immers gisteren genoten van de massage van de masseuseke, dus besloten ze terug te gaan.

“Hey Sandra... Niet van boord”

“Hallo neen... en gelieve nu ook niet te beginnen met te zeggen dat dit een nieuwe cruise is en dat alles oke is he”

“euh !?!”

Sandra zei tegen de dame dat ze zich afvroegen of ze nog in dat warm bubbelwater mochten en of ze nog eens van die speciale actie konen genieten. Die mevrouw van de spa begon met haar waarschijnlijk standaard zin dat het eigenlijk niet kon, maar stopte toen in haar uitleg en zei dat ze even ging bellen... Na het telefoontje kregen de baasjes te horen dat het kon. Ze mochten vanaf 17u gratis in het warme bubbeltjes bad en ja die speciale actie van gisteren, die kon nog wel eens vandaag. Steven koos ervoor zo snel mogelijk onder de handen van die masseuse te gaan liggen. Sandra zei dat ze eerst wat diende te kalmeren. Steven mocht tegen 11u gaan en Sandra mocht tegen 13u terug gaan. Nu dat de eerste stappen naar de interne rust terug gezet waren, gingen we toch samen een tasje koffie halen voor Sandra. We hoopten dat ze daardoor wat sneller terug kalmeerden, want het uitje naar de immigratie diensten was duidelijk in haar koude kleren gekropen.

Enkele uren later hadden beide genoten van hun marteling euh... massage. Ze besloten dat het tijd was om iets te gaan eten en gingen ze naar het Lido dek... Maar wat is hier aan de hand... Overal zaten er jonge gasten en overal werd er bier gezopen per emmer van vijf. Als ik goed geteld heb, heb ik zo’n 20 obers zien rondlopen en stonden er 5 mensen achter bar. TJONG JONGE... waar is die rust van de vorige weken naartoe?

Sandra zocht een tafel tussen het volk en Steven ging snel wat eten halen. Ik hielp Steven want je moest echt je bot verdedigen of ze zouden er nog mee gaan lopen... Ik heb af en toe eens zwaar gegrold om Steven te helpen. Toen hij Sandra terug vond, stelde zij voor om in het zonnetje proberen te zitten want dat het verschrikkelijk koud was uit de zon. Steven vond 1 zetel in de zon en dan ben ik Sandra gaan oppikken om haar ook wat aan eten te helpen. Toen we allemaal terug samen waren, maakte Steven de volgende oh zo correct opmerking:

“We dienden misschien wel geduld te hebben met de oudere mensen de vorige dagen, maar we hadden kalmte en het ging er rustig aan toe. Nu zijn de bubbelbaden opgeëist door drinkende jeugd en zitten er Japannezen / chinezen aan de tafels thee te drinken. ... Als het eten op is zijn we hier direct weg”.

Eens in de kajuit, besloot Steven snel te proberen een tafel van 2 te reserveren in een van de restaurants. Maar blijkbaar was dat absoluut niet mogelijk... en dus gingen ze maar een ander plan uitwerken. Maar eerst moesten de valiezen er dan maar aan geloven. Het ging tamelijk snel voorruit en alles kon in de 2 waarmee ze vertrokken. Maar Steven vond dat hij toch even het gewicht wou checken want hij was er niet gerust in. Steven is dan maar terug naar de front office gewandeld en heeft daar naast een weegschaal ook een weger meegekregen. Wat een luxe... Het verdict was duidelijk: de ene koffer was een halve kilo te zwaar, de andere 2 kilo. De baasjes namen afscheid van de weger met weegschaal en Sandra maakte van 2 koffers plots 3 koffers... Soms kan die echt toveren he?

Toen alles gepakt was en alle ‘papieren brol’ ingevuld was, was het al na 18u en besloten mijn baasjes toch een laatste keer naar het Lido dek te gaan eten ... en waar ze dachten een mensenmassa te zien, was er niemand. Snel een pastaatje voor 2 en terug naar de veilige rust van de kajuit. Op de terugweg liepen ze Made & Rudi tegen het lijf. Die waren heel tevreden met de envelop die mijn baasje gemaakt hadden. Ze hebben nog wat zitten babbelen over de gekte op het lido dek en de boys vertelde hen dat die troep jonge lui en Aziaten een cruise van 1 dag hadden gekocht. Hein? Ja, opstappen in Vancouver en terug van boot in Seattle...

Steven maakte zich snel klaar voor nog wat in de warme bubbels te gaan zitten en Sandra vertelde dat ze nog even buiten op het terras ging zitten met haar kruisjes en daarna ook naar de bubbels ging gaan. En weet je wat... Ik mocht deze allerlaatste keer mee van Sandra. Ze vond dat ik zo braaf was geweest tijdens het verlof dat ik een beloning kreeg. Na een uurtje bubbelen zijn we allemaal terug naar de kajuit gewandeld. Ik ben dan maar ijverig aan de blog beginnen schrijven, Steven heeft wat nood-corona’s afgetrokken.

Nu is het bijna 24u en ik ga mijn oogjes toe gaan doen... Want ik moet zorgen dat de baasjes morgen op tijd wakker worden... Dus slaapwel lieve lezers

Woef