Hips, we zzijn tterugg met een volle mond en een droge maag. (Of iets in die aard).
Waar waren we gebleven?
Juist ja, we waren de lucht in gegaan, met wat vertraging en niet omdat Schiphol overvol was maar ja.
Nu wachtte ons allemaal een vlucht van vele uren over de stille Atlantische Oceaan en over de Noordpool enzo.
We kregen alvast een spa blauw in onze pollen gestopt. Een originele, geen namaak zoals wel vaker gebeurt in Nederland.
We zaten op de eerste rij van de specialekes (ja wat had je verwacht !). Met een muur i.p.v. stoelen voor ons. Maar dat wou wel zeggen dat we geen schermpje of tabletje voor ons hadden. Dat viel wel wat tegen voor mij want ik zit daar graag op om iedereen in het oog en oor te houden en tegelijk toch ook de film niet te missen.
Snif.
Af en toe kregen we dan wel af en toe een beetje eten uit de keuken. Het was eens balletjes met puree, een boterham met kaas, een samengevouwen pizzabodem gevuld met kaas (?). Drank was wel gerantsoeneerd, toch als je een colaatje wou. Wijn of bier gaven ze met plezier. We bleven met een droge mond achter … en niet van den alkool!
Baasje had niet veel zin in spelletjes spelen en zo. En dus deden we allebei een beetje het zelfde, slapen en nietsen.
Na veel genix, begon de vlieger dan toch onder de hoogste toppen van de bergen te vliegen. Het einde was in zicht.
Ik kroop in mijn schuilplaats en baasje in zijn bottines. En dan was het wachten op de grote klap …
Van de wielen op de grond.
Voordeel van een specialleke te zijn, is dat je redelijk snel het machien uit bent, dadelijk na de business mannen en vrouwen.
En zo begon een lange trektocht door de luchthaven.
Slef, slef, sloffer de slof.
Eerst moesten we op een spelconsole onze paspoorten invullen. Een van ons pakte niet op papier blijkbaar. Neen, niet Sloefie. Wij waren nog altijd incognito verstopt.
Dan kwamen we bij een serieuze grenswacht.
Die gaf het equivalent van rode en groene kaarten. Een groene kaart en je mocht Canada binnen, een rode en je moest een Covid-test laten doen.
We hadden het nog niet door maar we hadden een rode kaart gekregen,
Nog wat verder stond dan een verkeersagente … en die stuurde iedereen de groene en rode kant op.
Bingo, we hadden gewonnen. Sloefie moest met zijn baasje naar de keuzecontrole, wij moesten doorstappen naar de uitgang.
Snif. Snotter. Gaan we hen ooit nog terugzien.
“Gelukkig” was Sloefie niet de enige gelukkige voor een test. Wel drie van de eenentwintig moesten in hun neus laten peuteren.
We troepten allemaal samen aan de uitgang, nogal ongerust.
Een niet-zo-vriendelijke keffer jaagde ons allemaal naar buiten. Maar oh nee, als hier al die Canadezen op familie mogen wachten, sommige met zonder mondmasker, dan zou ik hier ook wachten op mijn kleine broer. Nem.
Mijnheer Didier had al het busje gevonden en iedereen mocht al zijn bagage opladen. Wij blijven natuurlijk wachten op de “gelukkige”.
Na een tien minuten zagen we ze dan eindelijk terug. Niet dat het al achter de rug was. Ze stonden eindelijk aan de kop van de rij neuspeuteraars.
Na nog eens tien minuten zagen we ze eindelijk verlost. Niet dat ze er blij uitzagen. Ze mochten tijdelijk het land in, om op de uitslag te wachten. Dat kon drie dagen en nachten duren.
Konden we eindelijk naar onze bus, het leek me een schoolbus bijna. En weg waren we richting ons Hotel.
Er was veel file en af en toe zocht de chauffeur een alternatief, maar het bleef druk.
Een uur later, stonden we dan toch aan het hotel. Het lukte ook niet van de eerste keer. De chauffeur stond verkeerd geparkeerd en moest nog eens het blokje rijden. En dan kon ie nog niet parkeren want ondertussen stond een on-intelligente japanner (auto) op zijn plaats.
Zucht.
Terug sleuren met valiezen en rugtassen tot aan de balie.
Mijn baasjes hadden alweer een kaart van de supportersclub of zo want we kregen dadelijk een kamer.
Tijd om efkes op het bed te gaan liggen. Of een doesjke te pakken.
Honger hadden niet maar dorst des te meer. Dus gingen we beneden nog iets drinken.
En mijn baasje ging zelfs nog eens wandelen. (Ik weet het, hondjes gaan normaliter mee, maar ik was echt hondsmoe)
En dan was het tijd voor dodo en veel gesnurk en gezucht.
Slaapwel allemaal,
Morgen moeten we allemaal naar een neuspeuteraar. Hopelijk komt alles goed,.
Zwaai zwaai,
Groote Broer in Canada - voor Eefkes
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten