S7 - Napels, Italië

Goede morgen lieve schatjes,

Deze ochten maakte de telefoon ons wakker. Sandra had die gisteren zo geprogrameerd dat die om 7u kabaal begon te maken. Snel sprongen we uit het bed en deden we onze wandelpakjes aan. Vandaag meerden we immers aan in Napels en stond er een zware en uitputtende tocht op het programma. We dienden om 8u klaar te staan om naar de voet van de Vesulius te rijden en dan deze te beklimmen.

De tocht naar de voet leek al minder makkelijk te zijn dan voorzien, want de chauffeur stopte plots in het midden van de weg en nam zijn telefoon.  Die leek echt niet zo tevreden te zijn want hij riep heel de bus bijeen. DE gids vertaalde ons dat de weg die we normaal zouden nemen naar de vulkaan niet open was en dat we enkel via de andere kant de Vesuvius konden beklimmen.  Dat ging wel nog moeilijker zijn, maar als tegenprestatie gingen we de eerste meters met een speciale shuttle worden naar boven gereden.  De bus draaide zich om en reed een ganse omweg om dan aan de andere kant aan de voet van de vulkaan te komen. Daar moesten we overstappen op een legerachtig uitziende 4x4 bus die ons over een ZEER slechtstuk weg reed.  Toen hij op 1/3 van de top was, was de weg op en dienden we te voet verder. Amai mijn pootjes : zo ver dat mijn baasje en ik geklommen zijn. Maar het uitzicht deed de last snel vergeten. We kregen wat historiek te horen over Napels, Pompei en de Vesuvius ... maar ik had eigenlijk niet veel zin om te luisteren. 

Eens we terug beneden waren, zijn we op de terugweg nog in een schelpenfabriek gestopt. In deze fabriek maken ze van schelpen kunststukjes die ze dan voor veel geld verkopen.  Niemand van de groep leek er echter veel interesse voor te hebben. We zijn daar dan ook niet te lang gebleven.

Iets na 2u stonden we terug bij de boot en dan moest Sandra kiezen : gaat ze naar de boot of gaat ze naar het stad? Wetende dat ze om 5u terug binnen moest zijn en ze niet zeker was wat ze op zo een korter tijd kon bewonderen, besloot ze gewoon aan boord te gaan.

Daar zijn we dan in ons normale routine gevallen : zwempak aan, stoeltje in de schaduw zoeken, boekje lezen en slapen. Ik moet zeggen we worden er echt keien in.

Omdat in Naples de pizza ontstaan is, was het deze avond op het dek ook pizza-avond.  Ze maaken zo’n 6 verschillende soorten pizza klaar en je kon er van eten hoeveel je wou. Dit met een glaasje Bud light en goeie muziek waren de perfect cominatie om Napels uit te zwaaien.

Het was zo goed op het dek dat we er tot het donker was blijven zitten zijn. Terwijl Sandra haar pyjama aan doet ben ik nu snel de blog aan het tikken zodat jullie allemaal weten wat we vandaag uitspookten.

En nu... gaan we SLAPEN want we zijn beide heel  moe

Slaapwoefwaf

S5 - Kerkira, Korfoe

Hallo lieve lezers in België en omstreken,

Vandaag had ik een zeer zware taak : Sandra op tijd wakker maken en dan ook nog rekening houden met een uurtje tijdverschil. In Korfoe zitten ze een uurtje voor op Brussel.   Om 8u heb ik haar wakker gemaakt wat eigenlijk dus 7u was... maar ze was direct klaar wakker.

Snel de kleren aan en gaan ontbijten. Maar toen ze zag dat we net de haven aan het binnen varen waren wou ze toch eerst nog wat foto's nemen. Het werd al snel 9u en ik ben dan maar beginnen blaffen dat het tijd was om te vertrekken... want ik had wel nog hondenbrokjes nodig.

Om 10u kregen we het sein van de kapitein dat de Nieuw Amsterdam veilig aangemeerd was en dat zij die wilden van boord konden. Wij dienden ons echter te begeven naar de plaats van afspraak : de feestzaal. Daar zou onze uitstap van vandaag omgeroepen worden en dan kon het avontuur beginnen.  Sandra had zich ingeschreven in een 4x4 trip  in het heuvelland van Korfoe. Toen het aan onze beurt was bleken er zo'n 30 mensen mee te gaan. Per 4 personen kregen we een wagen toegewezen. Daar Sandra helemaal alleen was, sloot ze aan bij een Engels gezin en kreeg ze de bijhorende stikker.

Eenmaal aan wal, kwamen er drie dames naar mij en Sandra toe. Twee van hen kenden we al en ze vroegen of ik het niet erg vond om met hen op te trekken. Ik zei direct van niet, Sandra diende eerst nog even te overleggen. Vooral omdat haar stikker van een andere auto was. Maar als snel bleek dat ze bijna geen keuze had : de 3 dames van Denver hadden geen zin om echt te rijden; eentje wou foto's nemen en de andere 2 wouden gewoon uitwaaien. Dus na even met Sandra gepraat te hebben gingen we akkoord : we werden privé chauffeur van de 3.  Toen ze de auto zag was ze ook wel tevreden dat ik haar overtuigd had want het waren  Suzuki jeeps... zo van die tof jeepkes waar je je haren in de wind kan laten hangen :)

De dames maakten de afspraak: Sandra diende te zorgen dat ze voldoende ruimte had om te rijden want zij diende hun veilig rond de rijden.. De kleinste ging achter haar zitten en bij de passagiers kant deden ze het net omgekeerd : de kleinste trok de foto's dus mocht vooraan zitten.  Sandra nam plaats en zette haar zetel toch iets rechter dan normaal en net niet in de laatste stand. De mevrouw achter haar had hierdoor net voldoende ruimte om niet met de knieën in de zetel te zitten.  Laatste instructies  : geen rood licht rijder spelen, altijd stoppen bij het STOP teken,  niet voorbijsteken, ....
EN WEG WAREN WE.

In het begin leek het best wel moeilijk hoor..  De eerste versnelling leek wat afgezien te hebben, maar eens in tweede lukte het haar heel goed.  Terwijl we van het uitzicht genoten en de co-driver foto's nam, mocht Sandra ons door de smalle wegen en haarspeldbochten loodsen. Iedere auto volgde zijn voorganger nauwlettend en elke beweging werd goed opgevolgd.

Na iets meer dan een uurtje werd er voor de eerste keert halt gehouden om iedereen even de benen te laten strekken en eventueel van chauffeur te wisselen. Amai wat een mooi uitzicht.. Eigenlijk wou ik daar wel nog enkele uurtjes blijven hangen, maar de gids vertelde dat we nog een veel mooier uitzicht gingen krijgen. Toen we naar de auto stapten waren de 3 Denverse dames resoluut : Sandra is chauffeur.  Iedereen nam zijn vaste plaats in , ook ik  en weg waren we voor de volgende set bochten.

Nog een halfuurtje later kwamen we in een klein maar schattig dorpje.. De auto's werden tegen de bergwand geparkeerd en we trokken het dorp in. Ik zag er direct wat speelkameraadjes en magere katjes om achteraan te hollen.  Ik ben even op uitstap geweest maar toch snel naar mijn baasje gehold want ik herkende er helemaal niets. Sandra zei dat ik beter mooi naast haar bleef als ik niet wou verloren lopen...  In elk Grieks dorp heb je een olijvenboom waar omheen steeds alle feesten gebeurden. In dit dorp was het ook de perfecte locatie voor een kleine bar die ons water, ouzo en een hapje gaf.  Na een kleine 'hef-mijn-pootje-op' pauze trokken we nog wat verder het dorp in.

De gids vertelde ons over de gebruiken van de het dorp en over hoe grieken moeten overleven : voor elke dag dat je werkt krijg je een stempel.   Als je 50 stempels bemachtigd krijg je een minimale gezondheidsverzekering.  Als je 120 stempels hebt gaat de overheid je helpen in de wintermaanden. Dit lijkt snel behaald, maar er is enkel werk tijdens de zomermaanden. Dus moet je zien dat je die 50 / 120 stempels hebt op maximum 6 maanden. Vroeger voor de crisis kregen ze in de wintermaanden dan 5 maanden 500 EUR als ze 120 stempels hadden. Nu door de crisis is het tot 3 maanden gebracht.  (Eerst dacht de overheid maar om de 2 jaar nog de mogelijkheid te geven van een winteroverlevingsloon, maar de vele demonstraties en stakingen brachten het naar 3 maanden per jaar)  Wetende dat je dus op 6 maanden moet voldoende kunnen verdienen om te overleven en misschien een winteroverlevingsloon te krijgen, hebben wij Belgische hondjes en baasjes het eigenlijk absoluut niet slecht .

De gids vertelde ook voor het lokale gebruik dat in een 'cafetaria' je als vrouw nog steeds niet welkom bent. Mannen mogen binnen en buiten gaan zoveel ze willen, maar als je als vrouw in een cafetaria een koffietje  gaat drinken gaat het ganse dorp het de dag nadien al weten.

Toen we terug aan de auto kwamen vroeg Sandra of er echt niemand anders wou rijden, maar de dames bleven resoluut.. NEEN. Dus Sandra amuseerde zich in de smalle straatjes. Af en toe maakte ze een kleine stop voor de fotograaf van dienst haar kiekje te laten maken (wel door de voorruit dus wat het gaat geven zullen we nog moeten afwachten) en dan reden we snel terug naar de anderen.

Op zo'n 20 km van de haven hadden we onze laatste stop plaats in een hotel "de Golden Fox". Veel Grieks was er aan de naam niet, maar amai 'wat een uitzicht'. Het Bella Vista uitkijkpunt gaf je een zicht op enkele baaien, waar je met een beetje fantasie steeds een hartje in kon zin.  De locatie was dan ook uitverkoren door de Lonely Planet als het mooiste paradijs in Korfoe ?!?

Een frappe (koude koffie met een bolletje ijscrème gemixt tot shake) later vertrokken we voor een afdaling om U tegen te zeggen. Ik heb zelfs schrik gekregen en me in mijn veilig zakje gaan steken zodat ik er zeker niet kon uitvallen.  De gids stopte zelfs het opkomend verkeer om ons toch wat ruimte te geven om te rijden.  Eenmaal door het smalle stuk was het rustig naar beneden draaien en keren.

Toen we op de autostrade kwamen (we mochten wel 70 km/u) was het plots drup drup. Sandra dacht eerst dat er een vogel over was gekomen,  maar toen de 3 dames net hetzelfde hadden gevoeld vreesden we het ergste in de auto zonder dak.  Maar we konden lekker doorrijden zonder echt nat te worden. Net toen we de auto aan de boot achterlieten werd het plots heel winderig en donker. Sandra besloot zo snel mogelijk aan boord te geraken, terwijl de 3 dames nog even in het stad wouden.  De zakjes van de dames nam Sandra mee naar haar kajuit zodat ze zich daar geen zorgen over diende te maken.

Toen ze in de kajuit toekwam zat er iemand in haar toilet.  Ik begon te blaffen en te grollen, maar Sandra zei dat ik moest stil zijn. Het was immers geen inbreker.. maar een werkman die door stewards (de boys, de mensen die de kamer proper maken) was opgeroepen voor de toilet.  De toilet had een probleem : er kwam bijna geen water meer door... Dus elke keer als je aftrok maakte het een raar geluid. Sandra dacht dat het normaal was, maar  die meneer die heel moeilijk Engels sprak zei dat er echt een probleem was. Die meneer heeft nog een half uur tegen die pot zitten praten in een raar taaltje en ook wat rubbers vervangen. Nu zou het toilet zonder te veel lawaai terug moeten werken.

Eens de meneer weg was (en uiteindelijk begrepen dat hij morgen nog eens ging komen piepen) zijn we met ons boek en een zonnebril nog naar boven getrokken. Niet om te zwemmen of zo, maar gewoon om te genieten van de buiten lucht. (Weet je wat mij nu opgevallen is met mijn hondjes verstand... Je wordt toch heel snel moe aan zee hoor... Ik kan met moeite mijn oogjes nog open houden na zo'n zware uitstap. En ik ben zeker dat Sandra dat ook voelt, want we zaten nog maar goed neer op een lekker-lui-zetel of haar oogjes vielen al dicht)

PS. de foto's moeten nog even wachten

S4 - Kotor, Montenegro

Goede morgen,

vandaag maakte de kapitein ons wakker. Ik was nog even in slaap gesoezeld, maar blijkbaar was Sandra niet te kwaad. We hebben ons samen klaargemaakt en dan even door de venster gekeken. Amai het is hier supermooi..

Sandra was nog volle moed om aan land te gaan. Maar eens we buiten op het dek zaten om ons lekkere ontbijtwafel op te smullen zakte de moed in haar schoenen. Het was ... TE WARM. Het was net 8u voorbij en bleek al 30graden te zijn...  Op naar plan B dan maar :  lekker gezellig op het terras van de kajuit genieten van het uitzicht en .. de schaduw.

Met een boek in de ene hand, een fles water in de andere hand  kom je al snel door het ochtendland.
Rond 11u kwamen de 2 pippos (ik ken hun naam nog niet) de kajuit klaarmaken voor de dag.  Sandra zei dat ik even mocht gaan kennismaken dus heb even met hen gespeeld. Ze hebben me verteld dat ze straks weer een nieuwe towelvriendje meebrengen... Ik kan al bijna niet meer wachten.

Tegen 14u30 moest iedereen aan boor zijn, dus tegen dan hadden we al een goed plaatsje aan het zwembad gevonden : net genoeg schaduw - maar toch een klein beetje zon. En NEEEN ... ze is niet in slaapgevallen :) Om 15u vertrok het boodje en  eerste mijlen kregen we uitleg van de verchillende 'fjorden' . Daarna stoomden we naar de grootte zee en verloren we elk zich op land.

Sandra vond dat ze vandaag eens speciaal mocht doen en ze reserveerde voor ons beiden een tafeltje bij de Thai-Japanees-Chinees op het 11de dek. Alleen al voor het uitzicht de moeite echt waard. We kregen een zonsondergang om Waf tegen te zeggen.

Sandra zat nog maar net op haar stoel of ze werd al bijna gedoopt. Ik had geluk, want ik had mij nog in de handtas verstopt... Haar schoenen waren kliederkletsnat met ijs van de koeler en een beetje witte wijn. Hadden wij weer geluk.

We kregen de menu kaart en hadden van wel 6 bladzijden te kiezen.. Moeilijk dat die keuze was .... Maar we deden ons best ...

We begonnen aan iets wat deed denken aan "Sticks and stones" : een mix van  5 satekes (kip, lam, scampi, kalf en varken) afgewerkt met een chilisausje en een zelfgemaakte pinda saus. Het was lekker.




Omdat Sandra niet goed wist welke Sushi te kiezen, stelde de gastvrouw voor om zelf iets te kiezen en hiermee Sandra te verrassen. Sandra ging akkoord en kreeg wel iets heel lekker voorgeschoteld.



Als hoofdgerecht nam Sandra eend in rode curry want ze wou wel eens weten of deze curry ook zo heerlijk pikant was als bij de Siam (de lokale Thai van Merchtem) . Als ze een verstopte neus zou gehad hebben dan was dat nu niet meer het geval. Het was perfect gekruid en afgewerkt met een eenzame groene  asperge.


De gastvrouw vroeg of ze ook het nagerecht mocht kiezen. Sandra stemde in op voorwaarde dat het geen chocolade was. Waarom is me nog niet helemaal duidelijk, maar het zal mijn hondenverstand zijn dat niet mee kon: bananengebak met gebakken banaan en ene bolletje vanille ijs.


Denk dat Sandra morgen weer niet veel zal eten, want ze sprak van  iets ala 'ik kan geen P* meer zeggen'. Nu dat de avond gevallen is, hebben we onze pyama al aangedaan. Terwijl Sandra nog wat in haar boek leest, schreef ik dit verslagje.

Nu doen we beide onze oogjes toe... (Sandra eerst uw lenzen wel uit doen, dat je vannacht er niet voor moet opstaan)


Slaapwel mensenvriendjes

Sloefie

S3 - Dubrovnik

Dag

Vandaag heb ik het baasje wakker gemaakt iets voor 8u. Hierdoor kon ze rustig wakker worden en was het niet van de kapitein die brulde dat we officieel in Dubrovnik waren.   Sandra maakte zich zonder pruttelen klaar en dan gingen we snel wat krachtvoer eten : een eitje met een beetje spek en een groot bord vers fruit. Snel terug even naar de kamer om badpak aan te doen en hopla we waren klaar voor de dag uitstap.

Om 9u dienden we in de zaal te zijn. We waren perfect op tijd en we hebben ons nog wat kunnen amuseren met de meneer die vanalles grappig vertelde... Hij probeerde iedereen op een gestructureerde manier buiten te krijgen, maar de ‘oudjes’ hadden geen zin in rustig wachten tot ze geroepen werden.   Toen hij nog maar begon uit te leggen welke groep er mocht vertrekken stonden ze allemaal al op om te vertrekken.. CHAOS alom. En  elke keer vroeg hij ‘gaan jullie deze keer wat beter luisteren en per x rijen vertrekken’   ‘JA... ‘ en toch niet.  

Met 13 + 1 beleidster + 1 hondje (IKKE) waren we de kleine bende die wat sportiefs wilden doen :  met de kayak Dubrovnik bewonderen.  3,5u kayaken we (alleen de niet hondjes ... ik mag gewoon genieten van het uitzicht met een super beschermend jasje) ... Lijkt super tof... maar zou eens vermoeiend kunnen zijn.

We gleden langs de bekende vestigingsmuur en zagen ook het “gat in de muur” ... Ik heb geen gat gezien hoor wel een hele grote sidderaal die ze daar net opgevist hadden.  Het gat in de muur is blijkbaar een plaats waar 2 cafes zitten en enkel toegankelijk is via... een gat in de muur.

Sandra en haar compagnion dienden wel af en toe op te letten voor overstekende boten, vriendelijke kayakers en dergelijke .. maar ik vond dat pas gevormd team best wel slagkracht had. Ze hadden het snelst begrepen hoe ze konden draaien en het tempo erinsteken.. GOGO Team Sloefie 

Op een bepaalde plaats was het wat gevaarlijk .. Net voor de ingang van de haven want daar komt alle waterverkeer samen en als een kayaker val je niet snel op. Dus gingen we na een overzet allemaal tegelijk de ‘straat’ over ... was wel leuk om te zien dat sommige teams nog steeds niet wisten dat ze tegelijk hun peddels in het water moesten steken.

Uiteindelijk kwamen we aan een grot aan.. Boven de grot was het eigendom van een rijke stinkerd, maar de gids vertelde ons dat alles van aan de waterlijn tot 5 meter inwaarts gemeenschappelijk goed is.  Die meneer heeft dat dan maar opgelost door een op 5 meter van de waterlijn een DEUR te zetten.. Na een appeltje voor de dorst en voor mij een plaspauze aan die deur.. gingen we nog wat verder.

We voeren tussen nog een grote cruiseboot tot aan het eilandje Lokum. Volgens de legende hangt er immers een vloek over het eiland  : de oorspronkelijk bewoners waren broeders uit een patergemeenschap. Toen de stad Dubrovnik geen geld meer had, hebben ze het eiland moeten verkopen. De broeders vonden dat niet kunnen en hebben al hun kaarsen aangestoken en omgekeerd op de grond gezet. Dat samen enkele vieze uitspraken en een fixe wandeling rond het eiland zorgde voor de vloek. En  de eerste jaren leek het er sterk op :  de nieuwe eigenaars stierven allen op de meeste rare en onmogelijk manieren,  de boten die in Lokum probeerde aan te meren zonken,.. Uiteindelijk vonden ze de oplossing : enkel tijdens  de dag mag je er nog vertoeven. Dan werkt de vloek niet ?!? We zijn voor de zekerheid niet aan wal gegaan en hebben snel onze peddels genomen om terug te keren naar de veiligere oorden .... DACHTEN WE

Eens aan land konden we ons klaarmaken voor de terugtocht naar de boot. Busje komt zo... Maar busje heeft wel een uurtje op zich laten wachten. Neen was niet door dat de chauffeur in slaap lag, niet omdat busje stuk was, ... maar wel omdat er net te veel bussen waren in de kleine straatjes om toeristen op te pikken en af te zetten. De gids vertelde ons dat er in het zomerseizoen normaal 1 boot , uitzonderlijk 4 te gelijk aan leggen. Alleen was dit vandaag nu net iets anders. Alle cruisemaatschappijen vonden het belangrijk om vandaag aan te meren in Dubrovnik.  Niet 1 , niet 4 maar 6 cruiseschepen waren er en dus waren er heel veel excursies en heel veel bussen nodig.   Toen onze bus uiteindelijk toekwam kreeg hij het al direct aan de stok met de politie... want hij was een meter te vroeg gestopt om mensen in te laten stappen. Die jongen wou gewoon goed doen en het een beetje versnellen...

Eens op de boot hebben we snel een douche genomen om het zoute water van ons te spoelen. Toen Sandra even op haar gsm keek bleek het al 3 uur te zijn ... oei oei.. al zo laat... we hebben ons dan maar een rustig plaatsje gezocht dat half in de schaduw lag. Sandra heeft nog een deel van haar boek gelezen maar ze heeft zeker niet gezien dat ze in de zon aan het belanden was. Ik heb haar proberen wakker te blaffen maar het is me niet gelukt. Uiteindelijk is ze dan toch zelf wakker geworden...We hebben dan samen haar boek verder gelezen en genoten van ene apperitiefje..

Na een douchke en verse kleding zijn we ons een lekker salade gaan maken.. en hebben we nog even op het dek genoten van het uitzicht. Toen het 8u was zijn we terug naar de kajuit gekomen om mij rustig mijn verhaal te laten vertikken.

Nu is het tijd voor de oogjes toe te doen 

Slaapwel lieve lezertjes uit het verre Belgie

Toedeloe..

S2 - Dobberen

Goede avond lieve lezers,

Vandaag heb ik mijn baasje niet wakker gelikt... Ze lag om 8u nog steeds te maffen en we moesten toch nergens naar toe. Maar niet veel later is ze uit bed gesprongen en was ze een beetje kwaad op mij omdat ik haar niet had wakker gemaakt.

Na een klein ontbijtje zijn we onze ochtendkoffie gaan halen op het 11ste verdiep.. En we hebben nog geen lift gebruikt tot nu toe... alles doen we met de trappen... (we zijn nog maar dag 2 op de boot, we zien wel hoelang we het volhouden).

Nadien zijn we snel ons badzak komen maken : een leesboek voor sandra, een 'ik-kan-niet-nat-worden' zakje voor mij, een zonnebril, het fototoestel en natuurlijk mocht vriendje GSM ook niet ontbreken. Heb Sandra nog even moeten blaffen dat ze ook de zonnecreme diende te nemen want anders ging ik vanaf dag 1 al met een rode kreeft zitten...

Ik snuffelde wat rond en vond het perfecte plaatsje om ons te nestelen... Een zetel voor Sandra met 2 handdoeken en een zetel voor mij en de zak. Jaja ... ik heb ook een zetel :) Wat we toen deden : luieren, lezen en liggen slapen..

Groot was mijn verbazing dat Sandra rustig bleef en genoot van NIETS doen... Maar om 17u was ze het beu. Dan wou ze zich gaan douchen en haar klaarmaken voor een hapje te eten.  Daar het vanavond 'Formal' en zowel Sandra als ik geen zin in hadden, zijn we naar 'de kantine' gaan eten. En mmmm het was lekker : een super grote Cesar salad en een cola.   Na het eten zijn we nog een decaf Late gaan halen  en deze op het terras van de kajuit uitgedronken...

Sandra heeft net haar tv af gezet, dus het teken voor mij om deze dag af te sluiten.

Slaapwel

tot morgen in... Dubrovnik

S1 - Op reis met het baasje .... Vertrek

Hallo lieve vriendjes,

Jullie gaan het bijna niet geloven... maar ja hoor Sloefie de Hond blogt nog steeds. Het heeft enkele maanden geduurd maar Sandra is dan toch eens op verlof geraakt... NEEN ... niet naar de United Staten van Amerika.. daar was geen tijd genoeg voor... Deze keer zijn we op weg om enkel steden te verkennen.  Ik hoor jullie al zeggen “Sloefie... zeg jij dat Sandra steden gaan bewonderen?” Ja ja, Sandra gaat in de volgende 12 dagen  10 steden bezoeken.  Hoe en wat.. lees je verder maar...

We beginnen bij het begin...

Ik die dacht dat verlof betekent uitslapen werd iets voor 4u gewekt door een muzikale wekker. 2 minuten nadien begon nog een tweede wekker om aandacht te schreeuwen. Sandra is dan toch maar opgestaan en heeft me uit mijn bedje gejaagd...  “Sloefie niet treuzelen... de vlieger gaat niet op een verdoken passagier wachten” oei oei .... Moet ik op mijn eerste dagje verlof me al haasten ook L Snel wat hondelikjes om me te wassen en even de pootjes goed  uitgeschud .. Sandra nam snel een douche en we konden vertrekken. Alleen nog even wachten op Steven die taxi ging spelen. Hij rijdt nu ook met een taxi. Dat helpt.

Sandra had een beetje last van vakantiestress moet ik toegeven : gaan ze niet klagen over de 0,3 kg overgewicht, gaan ze wel de trolley meelaten gaan als handbagage, gaan ze wel dit, gaan ze wel dat ...  Heb snel mijn pootjes over mijn lange oortjes gelegd zodat ik het niet allemaal hoorde.   Haar niet zeggen he ... maar Sandra is soms wel een echt stresskieken voor niets . De bagage werd vlot aangepakt en gelabeld.  Dus eerste probleem was al verdwenen voor het er was.  

Volgende stop de security... er waren heel veel mensen die blijkbaar naar dezelfde plaats wouden want er was een file van hier tot in hondjesland...  Oops... de  handtas waar ik me in verstopte moest nog eens door de scanner. Plots was ik heel  bang want straks vertelden ze Sandra dat ik niet mee mocht.  Uiteindelijk mochten Sandra en ik naar de gate wandelen... Maar naar waar gaan we nu Sandra? Mag ik het nu eindelijk weten? 

“Sloefie, we vliegen met Vueling naar Venetie.”    En net toen vertelde iemand dat we mochten instappen. Sandra zocht haar plaatsje. Ze had een zetel aan het gangpad gekregen maar de zetel voor haar stond zo dichtbij dat haar knieën geen plaats. Net voor we vertrokken kwam er een heel vriendelijk dame haar iets vragen : 
“Mevrouw, we zitten met een probleem. Van de vluchtwetgeving zijn we verplicht om passagiers op de exit rows te hebben zitten. Vandaag heeft er echter niemand gekozen (lees betaald) om daar te gaan zitten. Zou u het erg vinden om daar te gaan zitten?”
Sandra kreeg dus een plaatsje iets verder in het vliegtuig maar met wel 2x zo veel beenruimte...   En ik .. ik kreeg een plaatsje op de zetel naast haar.

Na de korte vlucht, vonden we al snel onze bagage terug en konden we verder. Aan de uitgang stond een madam met een plaatje in de hand “Holland Amerika”. Toen Sandra er resoluut naar toestapte wist ik plots wat we gingen doen... We gingen bootje varen... JIPIE.  De lieve mevrouw vertelde Sandra dat ze wel nog even diende te wachten want dat er nog andere gasten zouden toekomen en dat ze dan samen de shuttlebus konden nemen. Mijn baasje vertelde me toen dat we toch maar aan boord konden vanaf 11u30 en dat we dus toch ergens gingen wachten. Liever in een luchthaven met een goede koffie dan in een wachtzaal van een haven. 

En uiteindelijk was het dan zo ver.. we gingen reden naar de boot en ik herkende naar waar we reden.... Het was een broertje van waarmee ik al mee mocht varen :) JIPIE ik ga me daar snel thuis voelen. Maar eerst moest Sandra nog enkele moeilijke vragen beantwoorden.

We waren nog maar net aan boord en tot in de kajuit geraakt of Sandra zei me dat we terug vertrokken. Ze wou naar Venetië stad.  Ze wist dat er dicht bij het San Marco plein een Hard Rock Cafe was en daar hadden we nog geen glaasje van.  Sandra leek me Venetië goed te kennen want ze stapte kordaat de boot af en ging recht naar een waterbus om mooi aan het San Marco plein afgezet te worden. 

Amai, zoveel duiven dat er daar zaten.  Het was overbevolkt van mensen en het aantal duiven leek nog groter te zijn.. Ik heb me snel heel diep in de handtas gestoken zodat de duiven mijn oogjes niet zouden komen uitpikken. Daar het al bijna 2u was stelde baasje voor om eerst iets te eten en daarna nog wat rond te kijken. Mmmm de Nachos met de een ijsthee (of zoiets) waren lekker. 

Na nog enkele steegjes door te wandelen dienden we snel naar de boot terug te keren want om 16u45 was het brandoefening en dan moet IEDEREEN op de peer zijn.. (NEEN Sloefie .. op het appel)  Blijkbaar hadden er toch enkele bootgangers niet goed geluisterd want die hun kajuit nummer is wel 10 maal rond geroepen en nog waren ze er niet.... De Nederlandse kapitein ging zelf vragen waarom ze er niet waren..Oeioei Die mijnheer leek wel heel kwaad.

Na de oefening zijn we gaan rondkijken op de boot en belandden we in de SPA services. Daar was een speciale korting bezig. De dames van de SPA hadden verwacht om om 5u te vertrekken en we bleven voor anker tot 11u. Dus om ze bezig te houden kon je een massage aan halve prijs boeken...  Sandra is dan snel iets gaan halen voor de grote dorst en heeft dan van een onstress massage genoten.  Ik had haar gezegd dat ze het verdiend had, want ze had de laatste weken wel net iets te lang gewerkt (en mij een beetje vergeten L)

Na de massage zijn we nog wat verder gewandeld en dan zijn we naar de kajuit gegaan om uit te pakken en te gaan slapen.  Terwijl Sandra nog wat tv kijkt, ben ik aan de blog begonnen..

Een ding is duidelijk... Het is verlof want Sandra heeft denk ik 2 min tv gezien en ze lag al te grollen. Zal dus maar snel stoppen en ook mijn oogjes toe doen.

Slaapwel lieverds van mij

SLOEFIE

Sloefie, De wereldburger

Hallo. Ik weet het, ik weet het.
Het is al lang geladen dat ik mijn pootjes nog eens gescherpt heb om een tekstje te schrijven.
Maar ik heb dan ook niet veel vrije tijd gehad de laatste maanden.
Ik moest zorgen dat we altijd op tijd in de les zitten.

Ja, ja. Ik ga terug naar school.
Neen, niet naar de hondenschool natuurlijk. Dat is voor puppies.
Naar de echte school. 's Avonds. 
Ik leer mijn baasjes foto's maken. En tekeningen van Hagar de Viking bijkleuren.
Met fotowinkel of zoiets.

En ik ben nu ook fotomodel. Jaja.
Volgend trimester volgt er nog meer fotogeweld met mij als superfotomodel.
Ik ben dus heel druk bezig.
En om al een beeteke reclame te maken voor mijn volgende fotoschot, heb ik aan Steven gevraagd om mijn fotokes ne keer bij elkaar te zetten.
Allez dan toch die van 2012. 
Want die van 2013 zitten nog altijd in de zwarte doos ergens. 

Veel kijkplezier. Wil je een handtekening, dan kan je het altijd aanvragen via mijn facebookpagina. Want daar ben ik nu  na veeeeeeeel zagen bij Sandra ook eindelijk op geraakt :)