Dag 16 - Rome en bye bye

Goede nacht lieve lezertjes,

Terwijl ik dit schrijf is het eigenlijk al terug bijna ochtend, maar tja hoe moet ik dan mijn uitleg schrijven.
Dus ik schrijf gewoon over gisteren alsof het vandaag is.
Deze ochtend stond de wekker om 8u maar we waren al aan het draaien en keren om 6u.
Ik vond dat ze nog niet mocht opstaan.
En ze luisterde naar mij.
Het werd 6.30
En weer was ze aan het denken om op te staan.
Neen Sandra 
Nu nog niet!
Uiteindelijk is het gelukt om haar tot 7u in bed te houden.

Snel sprong ze het bed uit
Blijkbaar was het hoogwater.
Nadien was het douchen.
Als ik maar 1 ding mag super vinden aan de boot zou het enorm moeilijk zijn om te kiezen
Maar deze douche is een grote kanshebber. 
Het is immers de eerste keer dat ze zonder opletten in de douche kan stappen en geen douchekop in haar gezicht krijgt.
En volgens wat ik begrijp: komt er lekker veel en warm water uit. 
En ik moet het bijna geloven want ze staat minuten onder de douche.
En vandaag laat ik dat ook toe, want het is de laatste keer om van deze douche te genieten.

Eens uit de douche is het bandwerk.
Snel tandenpoetsen
Haren ontrafelen 
Alles uit de badkamer naar de tafel.
Snel de check of alles uit de kasten is.
Snel alles een plaatsje geven in de trolley en in de rugzak.
Hey ...
Ik ben hier ...
Ik ben aan het afscheid nemen van de towel-vriendjes 
Vergeet me niet
Maar Sandra deed rustig verder en wachtte tot ik iedereen nog een knuffel had gegeven.
Dan moest ik op mijn plekjes kruipen ... het zakje met gaatjes zodat ik alles zie en ook nog een windje voel.

Alles gepakt en gezakt.
En voor de laatste keer deden we de kajuitdeur achter ons toe. 
Het was nog vroeg en we hadden toch een beetje honger dus gingen we voor de laatste keer van dit verlof een bagel eten.
En Neen deze keer geen met Lax.
Maar wel een typische breakfast bagel: ei - kaas - hesp
Mmmmm
En om er zeer goed op te staan nam Sandra ook nog een fruitsla aangevuld met een cappuccino...

Toen we samen spelletjes aan het spelen waren, is Ilse daar ook opgedaagd.
Ze was nog maar aan de balie van de bagel of de mevrouw was er al met haar ontbijt.
Blijkbaar eet ze die breakfast bagel steeds als ze daar komt ontbijten.

Het was iets voor 9en als we dan op het laatste appel waren.
Mooi op tijd want om 9u ging onze kleur van de boot mogen.
Bij het ontschepen bij een cruise wordt je opgedeeld in groepjes (kleurtjes met een nummer) op basis van wat je plannen nog zijn die dag.
En vandaag waren we dus Lijn 1.

Eens van de boot zochten we onze bagage dat we gisteren buiten hadden gezet.
De bagage werd opengegooid om zo de nacht- en badkamer spullen op te bergen.
Nadien trokken we de wijde wereld in.
Geen Sea-kaart meer die alles was voor de mens.
Nu was terug centjes, biljetten en de identiteitskaart.

We hadden nog niet zo ver gewandeld of er kwam ons al iemand tegemoet.
Jullie zijn de groep van GoForCruise?
Het waren onze 2 taxibusjes.
Alle bagage werd ingeladen en weg waren we.
De 2 busjes zouden heel de dag van ons zijn.
Alle bagage ging in de bus blijven en zij bleven bij de bus.
Maw de chauffeur ging mijn rol vandaag overnemen en ik kan rustig genieten.
Wauw wat een luxe.

Na drie kwartiertjes rijden waren we aan de eerste stop.
Net voor het Vaticaan mochten we uitstappen.
Nu het Vaticaan zelf bezoeken hebben we niet gedaan, maar we zagen wel de st Pieters basiliek.
We kregen ook de keuze om terug in het busje te springen of rustig te wandelen naar de volgende stop.
De busjes zouden op die stop sowieso komen.
Iedereen besloot de laatste dag ook sportief te blijven.
Dus de busjes vertrokken en we zouden ze veel later terugzien.
Hopelijk is alle bagage er dan nog en heeft Mr de chauffeur goed gewaakt.

We wandelden de grote boulevard af en kwamen zo recht op het kasteel van de engel terecht
Een mooi fort met een supermooie oprijlaan: de brug van d engel.
We wandelden enkele kleine straatjes door die stuk voor stuk pareltjes waren.
Op de Plaza Navarra kregen we allemaal dorst en dus stopten we daar even.
We wandelden voorbij het Parthenon (of zoiets) en kregen honger.
Ilse wist zoals gisteren een goede Italiaan en we konden er een menuutje nemen: broodje met tomaat, pizza of pasta, nagerecht of koffie en een drankje 
Mmmm het was zo lekker.

We wandelden verder en zagen dan plots een hele grote fontein tevoorschijn komen...
Volgens wat ik begreep van Ilse was het de fontein van Trevi.
Was een grote fontein en zo mooi wit.
Er werd wel vaak gefloten en telkens werd ik afgeleid.
Weten die mensen nu niet dat een hond niet kan focussen op een fluitje.

Daarna deden we een poging tot windowshopping.
Want na de trappen van Monti te bekijken, wandelden we door de duurste winkelstraat van Europa.

Iedereen werd moe maar we moesten wel volhouden hè.
Het is niet elke dag dat je naar Rome komt met zo'n mooi weer.

Eenmaal we dicht tegen monument van de onbekende soldaat kwamen vonden enkele grc'ers dat het genoeg was.
Zij zochten een terrasje op en de rest ging door.


We wandelen tot bij het Colosseum
Neen we gingen niet binnen want we hadden niet voldoende tijd.
We namen tijd en vooral veel foto's van de verschillende Oud-Romeinse gebouwen.
Ilse vertelde ons er een terras op het monument van die soldaat was waar je een magnifiek uitzicht kreeg.
En als het dan gecombineerd kon worden met een drankje, kon ze de kleine groep overtuigen om nog een extraatje te doen.

Het leek wel of ze naar boven spurtte onze superatlete in training.
Wij kwamen op een rustiger tempo naar boven.
80 stappen hadden we gedaan
En raad eens wat er dan gebeurde. 
Juist ja.  
In haar enthousiasme was ze de verkeerde heuvel opgerend.
Dus konden we niets anders doen dan die heuvel terug af te gaan.
De volgende heuvel is ze gelukkig alleen opgerend, want ook die was niet de juiste.

Bij de 3de poging was ze juist.
Maar wat een marteling die set van trappen.
Maar bovenaan zou ons een beloning om u tegen te zeggen.
Een drankje van op een super locatie.
Het uitzicht was magnifiek, schitterend ...
Maar waar was dat terrasje?
We hebben 2 maal het ganse terras afgelopen 
Niets maar ook niets gevonden.
Ilse maakte ons iets wijs.
Maar niets was minder waar.
Het terrasje was er nog maar er was niets meer te verkrijgen.

Gelukkig was het zicht mooi geweest, want wij waren verdorst.
Hop terug naar beneden 
We hadden dorst voor we naar boven gingen
We hadden nog meer dorst als we terug beneden stonden.

Ilse had ons een drankje beloofd eens we boven waren.
We hebben ons drankje gekregen toen we beneden waren.
Gelukkig maar

Toen Rudi en Sandra hun rugzak afdeden, leek het alsof ze nog een rugzak aanhadden.
Hun rug was nat net in de vorm van de rugzak.
Zou Sandra nu begrijpen hoe warm ik het nu eigenlijk heb met het pakje aan?
Ik weet dat ze het goed bedoelde, maar pfffff

En toen was het tijd voor naar de luchthaven te gaan.
Gelukkig stonden de 2 taxi's al klaar.
Het leek alsof de rit uren duurde, terwijl het slecht 30 min duurde.
We namen afscheid van de bagage-bewakers.
Duidelijk dat het verlof zo goed als gedaan is ...
PFFFF...
Ik wil nog niet naar huis

Zoals Ilse ons heel lang geleden vertelde, gingen we eerst naar de regio van de toiletten.
Allez heel lang geleden
In honden minuten al heel lang gelden, terwijl het waarschijnlijk pas gisteren was.
Aan de toiletten vlogen de valiezen open.
Ik diende ook nog me klaar te maken voor de vlucht en zocht de juiste handbagage.
Maar tjong als er plots 11 valiezen opengaan...
Een echte nachtmerrie was het.
Gelukkig was ik snel genoeg om tussen de valiezen te springen.
Iedereen verfriste zich na de lange wandel dag want we hadden allemaal hard gezwoten.
Snel het toilet binnen, andere kleding aan en klaar...

Nadien begon het aanschuiven om in te checken.
En Sandra was weer Sandra.
Gaan ze het overgewicht wel aanvaarden?
Ga ik mijn trolley moeten laten wegen?
Gaan ze wel aanvaarden dat ik ook mijn rugzak meeneem?
...

Ilse checkte in en kreeg te horen dat de vlucht vol zat.
Als gevolgd werd haar gezegd dat ze gratis de handbagage in het ruim staken.
Ilse had er geen echt probleem mee.
Toen het aan Sandra was en de mevrouw haar dezelfde uitleg gaf was het prijs.
Mevrouw mijn trolley bevat een laptop, een HD, een fototoestel, ...
Als je echt wil dat ik mijn handbagage afgeef, wat ga je dan doen met dat alles?
Je kan dat in een een zakje meenemen.
Mevrouw... als ik dat allemaal in een zakje moet meenemen... dan is dat zakje even groot en vol als de trolley.
Dus wat is de winst?
Niets...
Ja maar het kan gratis mee nu.
Mevrouw het heeft niets te maken met gratis of niet.
Ik wil niet dat mijn spullen verdwijnen en als ik het toch moet in een zak meenemen, laat het dan gewoon in de trolley.
De mevrouw probeerde nog even, maar had door dat ze bij Sandra bot ging vangen.
En zo checkte iedereen van de groep in.
Ongeveer de helft nam zijn handbagage mee, de anderen namen ze mee aan boord.

We gingen door de paspoortcontrole, door de scanner en we stonden aan de andere kant.
Nu begon het wachten.
We namen snel een drankje ... want terwijl je drinkt gaat de tijd sneller.

Uiteindelijk had de vliegende vleugel  ongeveer 30 minuten vertraging en kon alle handbagage mee.
Amai waarom deed die mevrouw dan zojuist zo moeilijk.
Enfin... we gaan niet klagen.
De vlucht zelf ging vlot en op minder dan 2 u stonden de wieltjes in Brussel.

Toen de bagage van de band kwam bleek dat 1 van de valiezen stuk was.
De valies was van Rudy en samen met Ilse gingen ze klacht indienen.
Na 10 minuten waren ze terug en konden we naar de taxi’s.
Er stonden 2 taxi’s klaar om ons naar Vilvoorde te brengen.
De eerste taxi was snel in Vilvoorde.
De tweede taxi was iets minder snel, want ze geraakte eerst niet van de parking.

Eens we in Vilvoorde kwamen, stond Didier al klaar.
De porto was deze ochtend bij hem afgeleverd en we konden dus onze bestelling meenemen.
We namen allemaal afscheid van elkaar.


De meeste van de groep ga ik snel terugzien.
Binnen 2 weken is het het GFC-event en Sandra gaat ernaartoe.
De groep vroeg of ik ging meegaan... nu dus zeker.
DANK U vriendjes.
Ik hoop wel dat het leuk is, want de nieuwe catalogus wordt voorgestuurd.

Ík knuffelde iedereen nog eens goed en nam afscheid
Onze taxi Steven stond al klaar om ons te vervoeren.
Broer was ook mee.
Hij vertelde me dat hij ver klaar was met zijn valies te maken.
Ik kwam terug en hij ging vertrekken.
Perfect getimed.

En nu ... nu ben in thuis en ga ik in mijn eigen bedje kruipen.
Straks beginnen we terug te werken.

Tot het volgende avontuur.
Sloefie de reizende blogger

Dag 15 - Livorno

Goede avond Lieve lezertjes,

Vandaag de laatste dag aan boord.
Ween ween
En net vandaag vond Ilse dat we vroeg op pad gingen.
Het appel was om 7.30 want anders zouden we nooit tot in Firenze geraken en terug.

Auw auw
Die aaifone die ik normaal zo graag zie... ik haatte hem vandaag.
Iets na halfzeven maakte hij ons wakker.
Pfff zo vroeg
Zou ik durven om nog eens op Snooze te drukken.
Neen ik zal maar braaf zijn.
Auw
Dat gaat binnen enkele dagen zo'n pijn doen om te gaan werken.
Zou ik Dorothea, Rudy, Jan of Hans niet kunnen contacteren en zeggen dat we verdwaald zijn?
Ah neen, dat gaat niet lukken want sommige van hen hebben ook een smoelenboek en volgen mijn dagelijks verhaal.
Te doeme...
We zullen dan maar binnen enkele dagen ook vroeger opstaan.
Niet voor op uitstap te gaan maar om centjes te gaan verdienen.
Allez Sandra verdient ze dan en ik bewaak ze.
En als het zo druk is als net voor het verlof zal het niet opvallen als ik af en toe een tukje doe.

Maar we zijn nog maar maandag en we gaan op stap.
Vandaag staat Firenze dus op het programma.
Oei
We lijken niet volledig te zijn...
Ludo en Dorine gingen niet mee want het ging te zwaar zijn.
Maar waar is Daniel?
Is hij nog een plasje gaan doen?
Hilda was echter al present en zij vertelde dat hij bijna niet geslapen had en zich niet zo goed voelde...
Spijtig en hopelijk is hij snel beter.
Het is wel een cruise met verschillende fysieke hindernissen: Ilse die van de trap valt en haar knie bezeert;
Willy die dan toch niet zo goed gerecupereerd is en samen met zijn vrouw Marijke naar huis gaat;
Philippe die helse pijnen aan zijn tand ondergaat terwijl Gerda machteloos moet toekijken
En nu Daniel ...
Pffff 
Gelukkig is Sandra nog top tip of zoiets

Maar allez ik wijk weer af...
Het zal van de zonneslag zijn vermoed ik... 
Even nog een slokje nemen en dan verder tokkelen.

Dus deze ochtend moesten we om 7.30 klaar staan op appel.
Sandra had zo goed gegeten gisterenavond dat ze deze ochtend niets hoefde.
Dus kleertjes aan en tandjes poetsen (of was het nu omgekeerd) en dan op pad.
De zon was nog maar net op en dus konden we al zeer mooie foto's maken.
Het thuisfront zal tevreden zijn.
Oei...
Ja... jullie hebben gelijk
Ik heb nog nooit geen foto op de blog gezet.
Tja
Ik ga het op Sandra steken want die is verantwoordelijk voor de foto's.
Ze zet wel smoelenboek vol maar mij eens helpen?
Tarara
Pfff waar gaat het toch naar toe met de jeugd van tegenwoordig.

Enfin ik wijk nog maar eens af.
We waren dus om 7.30 op tijd op het appel.
En daar iedereen wat te vroeg was konden we sneller van boord dan eerst gepland.
Ilse had verteld dat we eerst een shuttle, dan een bus en dan de trein dienden te nemen.
Maar daar we zo vroeg waren stonden er nog taxi's aan de boot.
Willen jullie Pisa en Firenze zien?
Neen we willen naar het station.
Het station is hier tamelijk ver af... 5eur per persoon.
Willen jullie geen rondrit?
Neen we willen gewoon een taxi naar Firenze.
Alleen is het duurder om met de trein te gaan hoor.
Met Pisa en Firenze samen op eigen tempo 500eur voor jullie 8.
WE WILLEN GEWOON NAAR HET STATION.
Oké dan maar. 25eur 

Euh?!?
Hoe kan dat nu...
Eerst zegt hij 5eur per persoon (met 8 persoon) 
Als die chauffeur even goed kan rijden als hij kan tellen...dan zitten we er goed voor
Hij start de motor
Hij zet hem in eerste
En vertrekt alsof hij in een race vertrekt
GFC'ers hou jullie goed vast riep ik want het gaat een super rit worden.
Ik ben gestopt met de overtreding te tellen: rechts inhalen, door oranje en enkele keren door het rood, een rond punt recht oversteken, ...
Uiteindelijk dienden we blij te zijn zei Ilse.
Want nu gingen we voor de massa toekomen en dan konden we als eerste ticketjes voor de trein kopen...

Dus toen de taxi stopte, sprong Ilse uit de wagen en rende naar het station.
Wij wachtten braaf tot iedereen uitgestapt was en we wandelden rustig tot aan het station.
Toen we binnensleften stond Ilse achteraan een monsterfile.
Iedereen verspreidde...
Achter elke rij gaat iemand staan...
En nu aanschuiven
Diegene die aan het machine staat roept zodat we geen extra tickets hebben
Philippe en Gerda kozen de langste file, deze die tot de fysieke loketten ging. 
De anderen stonden achter een file voor een machine.

10 min later stonden we bijna allemaal nog achter even veel mensen... 
Wat is er aan de hand?
Geen enkel machine lijkt ticketjes te geven.
Plots zag Sandra een advertentie: koop je tickets in het krantenwinkeltje
Ze stuurde een foto naar Ilse.
Daar Denise en Hilda aanschoven bij Ilse...
Spurtte Ilse plots weg naar de krantenwinkel.
Maar na enkele minuten was ze al terug ...
De machine in de winkel was stuk.
Dan maar wachten.

10 min later stonden we iets verder.
Neen niet omdat er mensen ticketjes hadden
Wel omdat mensen het gewoon opgaven

Plots riep Philippe.
OMG
Hij stond aan de langste file en kan nu bijna bestellen.
Timecheck: nog 2 minuten en de trein vertrekt.
Aiaia we gaan er niet geraken.
Tik tak
Tik tak
En daar ging de trein
Weer geboycotte door de chinezen!
We gaan buiten nasi ook bang pang maken!

Eindelijk ticketjes
Nu nog 40 minuten wachten en we zijn weg
Ik ben in slaap gedommeld denk ik.
Plots was het immers 10min en we waren in Firenze...

Eerste challenge: waar is de uitgang? 
Alle treinreizigers liepen alle mogelijke richtingen uit.
Hoe konden we daar nu de juiste uithalen?
Gelukkig was Ilse hier al geweest en ze was kordaat. (Opmerking van de redactie: Sandra was daar ook al gepasseerd.)
Hier rechts, daar links en we zijn buiten.
En ja hoor
Daar stonden we dan.

We wandelden door de smalle straatjes en toen kwamen we een marktje tegen.
Bijna alle kraampjes waren met handtassen, sjalen of riemen.
Op het einde liepen we op onze stappen terug.
Plots zagen we iets wat leek op een binnenmarkt
We gingen even binnen.
Mmmmm het rook daar goed.
Beentjes, balletjes, kippenpootjes, ...
Er waren wel nog wat kruidenwinkeltjes ... maar dat interesseerde me iets minder.
Ik droomde weg 
En plots stonden we buiten en rook ik smog
Pffff


We wandelden verder en kwamen aan Il Duomo (of zoiets ... ik heb het Sandra moeten vragen & Sandra heeft het dan aan Ilse gevraagd).
De kathedraal en bijhorende doopvont waren supermooi.
Er was enkel veel te veel volk om binnen te gaan.
We kregen tijd om snel wat foto's te nemen.
De deuren waren heeel speciaal maar wel reproducties van de echte.
Deze deuren zijn nu onderbracht in het museum achter de Dom.

We wandelden verder in de kleine straatjes tot ...
er hoge watersnood was bij sommige onder de menschen.
We stopten dus maar aan een koffiehuis.
De cappuccino was lekker en de muurschildering aan het toilet was mooi.
Eens iedereen naar toilet was gegaan en de drankjes uit waren, gingen we weer op stap.

Volgende stop de Pinociostop.
Oh en wat ben ik toen verrast.
Sandra heeft me een beeldje gekocht.
Het heet "vriendschap" en het toont een mensch met zijn hondje... zoals mijn baasje en ik.
Toen iedereen zijn kadeautjes gekocht had, gingen we verder.

Net buiten de winkel leek Ilse ongerust te zijn.
Ze telde en hertelde.
En telkens kwam ze een te kort.
Snel even checken: Hilda ontbrak.
Iedereen begon rond te kijken.
Hilda?!
Hilda !!!
Nergens te vinden.
We wandelden even verder en hoopten dat we haar vonden.
We waren bij het plein met David en nog steeds geen Hilda.
Enkele gingen op het midden van het plein blijven staan.
Ilse ging het plein rondwandelen 
Sandra ging op de passen teruggaan en zowel bij Pinoccio als bij het cafeetje gaan kijken of ze tot daar terugkeerde.
Ze liet haar gsm-nummer achter bij Pinoccio.
Mevrouw Pinoccio was ongerust en hoopte dat we haar snel vonden...
Ik snuffelde maar verder.

Na een kwartiertje belde Ilse.
Ilse had Hilda gevonden.
Hilda vond ons niet meer in de winkel (terwijl we vanachter aan het rondkijken waren) en was dus naar buiten gewandeld en tot aan David gegaan.
Sandra liep even de winkel Pinoccio terug binnen om mevrouw geruststellen.
Mevrouw was heel blij en wenste ons nog veel plezier.

Op het plein bij David hebben we een menuutje gegeten: margarita pizza en een drankje.
Nadien moesten we onze verloren tijd een beetje goedmaken.
We wandelden tot aan de brug met allemaal juweliers en kregen een ijsje.
Nadien wandelden we terug en liepen tot aan het plein van de HRC.
Snel snel Sandra

Daarna wandelden we nog naar kerken met moeilijke namen en dan was het plots 3 u.
Ilse zei dat we naar de trein moesten wandelen.
Om 3:30p vertrok de trein en weerom kan ik niets vertellen over de rit. Volgens Sandra was de rit lang en was het veel te warm.

Buiten het station vond Ilse direct een taxi.
En deze keer was de chauffeur een pak rustiger.
We genoten van de rit en maakten vele grapjes.
Ook deze keer dienden we 25 euro te betalen voor ons allemaal.

Toen we uitstapten stonden enkele personeelsleden van de boot ons op te wachten.
Of het nu welkom heten of uitzwaaien was heb ik niet door.
Maar het was leuk om al die verschillende uniformpjes samen te zien.

Snel naar boven naar de bar op het 10de voor een drankje
En dan snel aan de bagage beginnen.
Die diende om 12u buiten te staan en we dienden nog alles in te pakken.
Snel douchen Sandra
Hop hop
Niet treuzelen!
En nu inpakken.
Neen niet mij!
Ik ga mee in de handbagage dat weet je toch.

Op kwartiertje leek ze gepakt en gezakt te zijn.
Tot ze de bagage woog: 26 kg
Oppernieuw Sandra.
Allez nog eens.
Uiteindelijk strandde ze op 23.2kg

Nu snel naar de bar voor het laatste aperitief met alle GFC'ers.
En neen geen LIIT deze keer.
Na een korte drink was het tijd voor het laatste diner.
En wat voor een diner het was.
Een zalmmousse, tomatensoepje en dan lamskoteletjes.
Mmmmmm.
We namen afscheid van onze obers.

Nog eens een laatste maal naar de billboard?
Het was wel heeel vroeg vanochtend hè
Maar eentje kan toch.
Allez komaan
En uiteindelijk zijn we nog een drankje gaan drinken en naar de laatste liedjes gaan luisteren...

En dan was het dodo tijd.
Snel alles op zijn plaats
Ik zal nog mijn verhaaltje afwerken en dan gaan we slapen.

Tot morgen
Sloefie

Dag 14 - Ajaccio

Hey lieve menschen,

Vandaag is het de laatste dag dat we een konden uitslapen.
De wekker liep af rond 9u maar toen we buiten keken begonnen we beide zo goed als te wenen.
Het was aan het druppelen.
Oh neen.
Het verlof was zo begonnen ... zou het ook zo eindigen?

Snel het topje vervangen door een T-shirt.
Waar was die regenjas ook al weer?
We moeten dringend ons leven terug verbeteren, want we waren maar net op tijd bij Ilse.

Terwijl Ilse het plan van de dag vertelde, stopte het geluk met regenen.
Ajaccio is de hoofdstad van Corsica.
Het is een klein stadje maar met heel veel geschiedenis.
Een zeer belangrijke meneer is hier geboren en heeft hier geleefd vertelde Ilse.
Mr Napoleon.
Neen niet de uitvinder van de napoleon bolletjes.
Maar wel die mr. die zijn hand altijd in zijn hemd stak omdat het te zwaar was.

Toen de zon er even doorkwam vertrokken we zo snel mogelijk.
Veel hebben we niet echt gezien buiten: 
Het museum van Napoleon
Een standbeeld van zijn broers en hijzelf.

Plots begon het terug te regen.
Gelukkig waren we net aan een cafeetje en konden we schuilen.
Daar het niet bijster warm was buiten, namen de meeste iets warms.

Nadien ging de zoektocht naar dingen van Napoleon gewoon verder.
We zagen nog de kathedraal waar hij gedoopt was, het gehoortehuis van Napoleon.
En niet veel verder een standbeeld van zijn zoon.

Uiteindelijk kwamen we op een kleine markt waar we een standbeeld van hem vonden.
Ik vond het niet mooi want ik kon er niet in de buurt geraken.
Overal was er immers water rond.
We wandelden over het marktje en kwamen dan terug aan het begin van de haven.
Ilse vertelde dat onze kleine uitstap gedaan was.

We waren echter nog niet tevreden en wouden nog wat meer Napoleon zoeken.
Uiteindelijk wist Ilse ons nog te zeggen dat er een grot van Napoleon was.
Maar om die te bekijken moesten we nog hele vele stapjes zetten.
Sommige van de groep zagen dit niet meer zitten en anderen wouden dat wel doen.
Samen zijn we de berg beklommen tot aan de grot.
Nu grot... ik weet niet waar ik ze moest vinden
Het leek gewoon een grote heuvel te zijn zoals in Waterloo.
Hij stond helemaal bovenaan met zijn hand in zijn hemd ... 
JIPIE gevonden.
We trokken allerhande gekke foto's

Plots hadden we er genoeg van en wou iedereen naar het schip.
Zou de eind-verlof-kriebel begonnen zijn?
Ilse had om 5u nog een vergadering belegd om uit te leggen wat er in Rome nog ging gebeuren.
Rome? 
We moeten wel eerst nog naar Firenze gaan en nog een HRC gaan zoeken.
Waarom wil die nu al over Rome praten.
Pfffff
Ilse vertelde onderweg naar het schip dat we morgen een heel lange dag zouden hebben.
En dat we eens we terug waren op de boot morgen we geen tijd meer zouden hebben voor zo'n vergadering.
Oké lijkt logisch, maar waarom moeten we zo ver gaan morgen?
Ilse was heel geduldig en vertelde ons allemaal dat het enige dichtbije ding was buiten strand.

Eens aan het schip was het snel naar dek 10.
Ja ja... we hadden dorst (en wat honger)
En nadien was het tijd voor mediatie.
We hadden dat nog niet veel kunnen doen dit verlof.

Vandaag heeft Sandra een tete-a-tete gedaan met mij bij het lekkerste restaurant : de Tamarind
Ze wou me belonen omdat ik heel het verlof zo flink ben geweest.
Soms is ze toch heel lief hè.

Na het eten zijn we nog even naar de andere gegaan die nog aan het tafelen waren.
Samen hebben we nog iets gedronken.
Nu is het wel de hoogste tijd om in ons bedje te kruipen want morgen moeten we heeeeeel vroeg op.

Bye bye 
zwaai zwaai
Sloefie de vermoeide hond

Dag 13 - Mistdag

Hallo lieve lezertjes.

Het was heel lang geleden dat we samen ontbeten en dus deden we dat deze morgen.
Allez samen...
Van de ganse groep waren we uiteindelijk met 5 die vroeg genoeg uit hun bed wilden komen.
Het was immers een zeedag ... een dag waarop je kan uitslapen.

Toen we wakker werden scheen de zon nog.
De zee was ongelooflijk mooi... 
Er waren enkel wat lichte bewegingen te zien en voor de rest was er niets.
Neen de beweging was zelfs geen golf. Het was gewoon het vooruitgeduwd water.
Het was machtig om te zien.

Blijkbaar dacht Sandra er net zo over.
Na het ontbijt gingen we terug naar de kajuit en hebben we een hele tijd op het terras gezeten.
Zo ongelooflijk stil en mooi was het.
De tijd is rustig voorbijgegaan en plots was het 12u.

Mr. de kapitein vertelde ons waar we waren en wat de voorspelling voor dag was.
Pfff waarom maakte hij zoveel lawaai.
We hebben onze zak dan maar genomen en naar een van de zonnedekken gewandeld.
Was goed idee, maar toen we daar kwamen was er ... MIST
Er was nog een beetje zon, maar vooral stille mist

In de namiddag zijn we even afgezakt naar het theater.
Daar vergaste de kapitein en de directeur hotel ons van een hele uitleg over het reilen en zeilen.
Het was leerrijk en soms grappig.
Gelukkig duurde het wel niet te lang, want de zon of wat ervan overbleef wachtte op ons.

Het was lekker warm dus of het nu miste of niet, we genoten.
Verbranden hebben we zeker niet gedaan want daarvoor heb je zon nodig.
Met af en toe een drankje kun je dan toch genieten hoor.
En plots was het al avond.

Snel douchen en klaarmaken.
Snel even gaan piepen in de show en dan was het eten.
Nu misschien geloof je het niet, maar op een zeedag is er veeel volk.
Heel veel volk
En de momenten dat je gaat eten, heeft iedereen datzelfde idee.
De eetzaal zat overvol.
We hoorden ons zelf niet praten

We hebben snel gegeten en dan konden we vertrekken.
Even bij de Billboard binnen en dan dodo doen.

Vandaag was het een rustige en toch wat saaie dag.
Hopelijk morgen beter...

Dag 12 - Palma de Mallorca

Goede avond lieve lezertjes,

Vandaag was geen dag zoals alle anderen.
Maar gezien de omstandigheden vind ik dat we het allemaal samen toch goed gedaan hebben.

De wekker liep vandaag af om 9u.
Het was alsof we beide aan hetzelfde dachten, want het was een spurt naar de dichtstbijzijnde boom.
Snel ons topje en short aan en dan rustig genieten van een bagel met Lax.
Mmmm het leven kan toch zalig zijn.

Om 10 was bijna iedereen op het appel.
Enkel Phillipe en Gerda ontbraken.
Oho ... dat betekent niet veel goeds.
Ik help jullie even herinneren dat ik gisteren al vertelde dat Philippe een technisch probleem had aan een van de tanden.
Nu bleek dat ze om 10.30 zouden naar de tandarts vertrekken en ooit zouden terugkomen.
Alle mogelijke scenario's begonnen door mijn kopje te spoken.
Hij gaat daar moeten blijven.
Hij gaat te laat zijn en de boot missen.
Hij gaat wel op tijd komen maar ze trokken de verkeerde tand.
Hij gaat wel op tijd komen maar veel pijn ondergaan.
Wist ik veel toen, dat het het laatste ging zijn.
Pfffff... hoe moet de dag dan nog verder.

Daar we in een Spaanstalig land zijn, leek het verstandig dat Ilse ook zou meegaan.
Maar wat dan met de uitstap van vandaag.
Daniel en Hilda vertelden dat het niet erg was en dat ze wel alleen zouden de stad intrekken.
Dus bleven we nog met 7 over: Rudy & Renild, Ludo & Dorine, Denise, Sandra & ikke jullie trouwe hond.
Gaan we wachten tot Ilse terug is?
Gaan we niet weg en blijven we een dagje aan boord?
Gaan we samen de stad in en proberen we aan de hand van het plannetje van Ilse er iets van te maken.
Ilse vertelde dat Sandra er bij was en dat er minstens 2 uitstekende planlezers waren en een zeer goede neus dus dat geen probleem mocht zijn.
Nog even werd er getwijfeld, en dan besloten we om het te riskeren.

Net voor we vertrokken kwamen Phillipe en Gerda bij de groep.
Het was duidelijk dat Philippe niet zo blij was en nog meer zenuwen had dan voordien.
Hij verontschuldigde zich ook zo'n 11 keer (ja ik ben wel zeker van het aantal want ik heb ze geteld)
Wij hebben telkens gezegd dat het niet erg was en dat we blij waren dat Ilse met hen meeging.
Er zou om 10.30 een taxi wachten en hij zou zorgen dat ze op tijd bij de tandarts kwamen.
(Toen we hen terugzagen in de avond bleek dat geen tandarts te zijn maar een supergrote tandartsenkliniek)

Wij vertrokken met de shuttle want het leek ons toch net te ver om tot aan het stadje te wandelen...
In de stad wandelen zou ons al genoeg energie kosten dat we die extra 6km enkel niet hoefden.
Terwijl we naar de drop off reden, blafte ik heel hard toen ik de HRC zag.
Sandra verschoot een beetje (zou ze in slaap gelegen hebben?).
Eens we uitstapten vertelde ze de HRC is op nog geen 10 min wandelen van hier, dus via die weg kunnen we terugkomen.
Waarom deze uitdrukkelijke tijden zou je denken...
Wel Ilse had op haar plan gekeken en had Sandra verteld dat het ver buiten de stad lag en dus niet haalbaar was.
Zij alleen zou het wel nog kunnen, maar in de GFC-groep ging het wat moeilijk worden.
Nietes dus.

Ludo en Rudi namen het voortouw.
Laten we eerst naar de Kathedraal gaan en dan zo en zo tot aan de Plaza Mayor.
Nadien kunnen we die weg en dan die weg nemen en via de Ramblas verder wandelen.
Niemand was echt aan het volgen op het kaartje... maar we vonden het allemaal oké.
Laten we van start gaan was het antwoord.

De eerste stop was de Kathedraal La Seu. De kerk is tussen de dertiende en de zeventiende eeuw gebouwd ter ere van de Maagd Maria. 
In het begin van de twintigste eeuw is het interieur van de kathedraal gedeeltelijk gerenoveerd door de Catalaanse architect Antoni Gaudi. 
Niemand wou de 7eur betalen om binnen te gaan kijken naar de luchter.

We zochten het juiste wegje om naar het volgende hoogte punt te gaan.
Het mooiste en gezelligste plein van de stad kwamen uiteindelijk tegen na wat zoeken : het Plaza Mayor. 
We hadden wel meerdere pleintjes gezien, maar die leken zo dom.
Toen we echter op het Plaza Mayor toekwamen was iedereen direct zeker... DIT IS HET.
Het Plaza Mayor in Palma de Mallorca is een replica van de Plaza Mayor in de Spaanse hoofdstad Madrid. 
Het plein stond vol met leuke terrasjes waar je direct een sangria zou willen bestellen.
Maar de groep was sturen voor zichzelf : Het is nog te vroeg ... geen ruststop.

We wandelden verder in de kleine steegjes en kwamen zo in het midden van de Ramblas.
We besloten het onszelf makkelijk te maken en de helling naar beneding te wandelen.
Soms kunnen mijn vriendjes echt wel slim zijn.
Op het einde van de Ramblas was het echter van dat.
Ik moet naar toilet
Ik heb dorst
Ik wil eens zitten

Nu durf ik het niet met zekerheid zeggen, maar ze zagen een tof terras en dat wouden ze wel even testen.
Terwijl Ludo in zijn beste Spaans onze drankjes bestelde, was Sandra met Ilse in contact.
Philippe lag op de tafel en had heel veel pijn.
Het zou zeker nog een half uurtje zijn voor ze vertrokken.
Sandra liet Ilse weten dat de 2 gidsen het goed deden en dat we nu een pauze hadden.

Na een klein uurtje keuvelen en tetteren waren alle drankjes leeg.
Ilse liet ook net weten dat ze buiten waren en dat ze aan de terugtocht gingen beginnen.
De 2 dames overlegden nog even : als Ilse aan de shuttle zou zijn zou Sandra laten weten waar de groep was.

Van al dat wandelen en denken krijg je een hongertje.
Als je dan nog een super tof en rustig straatje vind waar de ene tapabar na de andere tapabar staat, dan krijg iedereen wel honger.
Dus werd de volgende stop ingepland...De tapabar.
Sandra stuurde de coordinaten naar Ilse en liet haar ook weten dat ze super content gingen zijn.
Net toen we aan het eten waren is Ilse toegekomen.

En waarom ging ik nu content zijn?
Kijk eens naar links.
Wat is daar?
Kijk gewoon eens tussen de bomen naar die winkel.
Ilse had aan haar nichtje beloofd om wat rond te kijken naar een specifieke Louis Vitton tas.
En rara waar waren we aan het lunchen.
Juist ja... aan de winkel.
Terwijl nog even genoten van de pitstop en betaalden, ging Ilse op winkeljacht.
Net toen we rechtstond was ze daar al terug.
Ze was in haar nopjes... 

Sandra, krijg ik ook zo een tasje?
Neen Sloefie, jij past daar niet in.
Maar Sandra... dat is toch mooi.
Ja Sloefie dat is mooi.
NEEN
En toen wist ik dat ik best zweeg.

We wandelden verder en verder weg van de shuttle pick-up.
We stopten even aan een mooi fort waarin het museum van moderne kunsten was ondergebracht.
We beklommen de heuvel, staken een riviertje over, en daalden af.
En dan ... die mooie ronde cirkel...
We waren er geraakt.

Iedereen had zo hard zijn best gedaan dat iedereen een beloning verdiende vond Sandra.
En daar de meeste nog nooit in een HRC iets gedronken hadden, wou ze het rondje betalen.
We genoten van de Pinapple Mochito's, de glaasjes wijn en de natuurlijk de LIIT.
Sandra ging nog op zoek naar het juiste glas en juiste T-shirts.
Dat leek wel een onmogelijk opgave te zijn want de ene set van T-shirts leken allemaal kleine maten, de andere net super grote maten.
Even werd er geraadpleegd met de verzamelaars aan het thuisfront om toch maar de juiste mee te nemen.
Toen Sandra de shop en de na de pitstop terug aan tafel kwam, was iedereen nog dorstig.
Dus besloot Ludo, omdat hij het zo naar zijn zin had, nog een rondje te trakteren.
We hebben hem nog steeds niet voldoende bedankt.
En ook al hadden we wat perikelen bij het betalen het liep goed af.

Zoals bij de grootmoeders van Sandra na een drankje, leek de GFC-groep ook speed-pilletjes genomen te hebben.
We legden de laatste km tot aan de pick-up af in een recordtempo.
Deze keer was de bus wel heel raar : een set stoelen vooraan en een set achteraan. Daartussen niets.
Raar hoor en alle passagiers wisten ook niet zo goed wat er mee aan te vangen.

Eens aanboord waren we benieuwd hoe het met Philippe was.
Toen Ilse hem verliet had hij nog heel veel pijn.
Maar toen Sandra hem nadien tegen het lijf liep leek het al beter te zijn.
Hij ging wel niet mee eten naar het Italiaans specialiteitenrestaurant.
Spijtige maar de tandarts had hem aangeraden: Soep en puree.

We namen afscheid en gingen snel douchen want zo veel tijd was er niet meer.
Net op tijd kwamen we aan in het restaurant.
We aten er weer heel lekker en genoten van o.a. de pittige pasta.
Na afloop checkten we nog even de billboard maar die was niet veel soeps.

Dus snel verslagje maken en dodo doen.
Sloefie is moe.
Sandra is moe.
Dus nu gaan we eens extra vroeg slapen.

SLAAPWEL vele volgers
Sloefi

Dag 11 - Barcelona

Hello there,

Jaja ik kan ook nog wat Engels. En dat is vandaag wel heel praktisch geweest.
Deze ochtend mochten we weerom iets uitslapen, maar Sandra vertrouwde me niet met de aaifone.
En dus diende ik aan de andere kant van het bed te slapen.
Maar zij wist niet dat ik heel lenig was en terwijl zij een boompje of 2 opsnurkte...
Juist ja... toen het lawaai van de aaiphone begon, ben ik er met mijn pootjes gaan opstaan.
Deze keer heb ik het maar een keer gedaan, want ik wou niet dat ze kwaad werd.

We maakten ons klaar voor een drukke dag met gebruik van bijna alle vervoersmiddelen die bestaan.
De shuttle bracht ons naar de stad en daar stond een Vlaamsche meneer ons op te wachten.
Hij vroeg of we onze benen had ingesmeerd??
Euh? Neen
Oei, dan kan het wel lastig worden.
Gaan we zo hard klimmen?
Neen. We gaan fietsen!
Ilse, gaan we echt fietsen? 
Ja, Sloefie...
Joepie, ik moet vandaag niet te veel meer doen en kan lekker in de zak kruipen.

Nu ben ik niet zeker of het in de zak zitten een goed idee is.
Daar zit zo een machine in, waar je lichtjes op ziet als erop drukt.
En Sandra steekt daar soms een kabel in die naar de aaifone gaat.
Nu heb ik nog niets gezegd tegen baasje, maar ik denk dat het machine afgaat.
Ik wil dat altijd goed beschermen en af en toe speel ik er ook mee (ik vind die lichtjes zo mooi)
Maar mijn pootjes worden er precies een beetje blauw van.
Baasje denkt dat ik me gewoon vuil heb gemaakt met het spelen overal, maar ik weet wel beter.
Oma-grootmoeder-meter Rita heeft hopelijk een goede remedie tegen blauwe pootjes, want anders gaat er wat zwaaien.
AUW AUW mijn poep gaat pijn doen als Sandra het doorheeft.
Hopelijk leest ze dit nog niet te snel en heeft Oma-grootmoeder-meter Rita al een truck toegepast voor ze het leest.
Maar genoeg over dat machine.

We hebben met die Marc - want zo heet hij - in de smalle straatjes gewandeld tot aan de fietsenwinkel.
Daar kregen alle mensenbenen een fiets en vertrokken we.
Oei sommige fietsen leken toch wat onstabiel te zijn want die deden de mensen zo zwalpen.
Ik heb even tegen al die rijwielen geblaft dat ik in hun banden ging bijten en dat hielp.
Af en toen dienden we snel in de rem te gaan, maar het was een mooi tochtje door een stukje Barcelona waar je nooit geraakt met bus.
Marc woonden al enkele jaren in Barcelona - hij had hier zijn vrouw leren kennen en is blijven plakken.
Hij was duidelijk verliefd op de stad, want we kregen de mooiste hoekjes te zien.

Nu meneer kapitein had ons duidelijk gemaakt dat we dienden op te letten waar we gingen wandelen.
Er waren vele manifestaties in Barcelona aan de gang en het was er niet altijd even veilig.
Ik heb het niet allemaal begrepen want hij sprak niet zo een mooi Engels ... 
Maar het kwam erop neer dat er Catalanen op straat kwamen voor onafhankelijkheid.
De Spaanse overheid zag dat echter niet zitten en het kwam regelmatig tot schermutselingen.
De kapitein vatte samen: Als je aan een manifestatie beland, draai je je om en keer je rustig terug.

Marc had deze uitleg duidelijk niet gehoord.
Op een bepaald ogenblik kwamen we op een plaats met een raar beeld.
Marc vertelde dat het een mensentoren voorstelde.
Oké, ik geloof hem, maar ik zag het niet.
Ik kon me niet helemaal concentreren want er was te veel lawaai op het plein er juist naast: gefluit, geroep, getier 
Marc vertelde dat het gewoon maar de Catalanen waren en dat we met de fiets op en af het plein gingen.
Euh? Is Marc een beetje ziek?
Overal zag je Guardia Civil ...
Pfff. Ik kroop diep in de zak.
Ik beefde van de schrik ... 
Als dit maar goed afloopt.
Voorzichtig reden we het plein op ... 
Die politiemannen keken blijkbaar vies.
Gelukkig was het na een minuutje of 2 voorbij. 
We waren het plein over en terug veilig in de zijstraten.

Iets na de middag stopten we aan een kleine bar... een pinchos bar (denk ik).
Wat is dat nu weer hoor ik jullie denken, ...
Wel...
Een pincho is een stukje getoast Frans brood met daar een tapas achtig ding op (ansjovis, kaas, kroketje, ...)
En in een pincho bar worden de mensen vertrouwd. 
Daar eet je zoveel en wat je wil, maar je moet de stokjes die in elke pincho zitten goed bijhouden.
Als je gaat afrekenen dan tellen ze de stokjes en weet je hoeveel je moet betalen.
Iedereen van de groep was te vertrouwen, want ik heb goed gewaakt dat er geen stokjes vielen of zo hoor.
Van Sandra kreeg ik een stukje kroket met kaas en spek als beloning
MMMMMM

Nadien fietsten we verder tot aan het strand.
Amai ik heb nog nooit zo snel van het midden van een drukke stad tot aan het strand geweest.
Nog geen 5 min en we konden in het zand spelen.
Spijtig genoeg bleek daar niet echt tijd voor te zijn, want we diende de fietsen op tijd binnen te leveren.

Iets na 2en waren we dan terug op de vertrekplaats bij Columbus en daar stond onze niet fietser al te wachten.
Denise - de oudste van de groep - had al jaren niet meer gefietst en zag het niet zitten om mee te rijden.
Dus we hadden in de namiddag afgesproken om de rest van de stad met haar te ontdekken.
Er werd druk overleg gepleegd: te voet, met de taxi, met paard, met bus...
Uiteindelijk dachten we het meeste te kunnen zien met de hop-on-hop-off bus.
Er stopte er net een en dus we sprongen / stapten erop.
We betaalden snel, kregen oortjes en gingen op het bovendek zitten.
Ik hoor niets
Ik hoor chinees
Ik versta niet wat ze zeggen
Ik heb alleen geruis
Pfff zo moeilijk te begrijpen
Het eerste kwartier was een trial en error situatie met de oortjes.
Voor sommige stonden ze te luid, voor anderen te stil.
Pffff wat kunnen mensen soms vermoeiend doen.
Ik heb gewoon mijn oortjes tegen dat machine gestoken en wat rondgekeken.

Soms moest ik me heel snel bukken, want dan sprong er een tak voor mijn neus.
Er is duidelijk dat we in het einde van het zomerseizoen zijn want de bomen hangen allemaal met hun takken in de bus.
Het was wel een leuk spelletje... Ben ik steeds snel genoeg.

Oei...
Plots kregen we een andere stem in onze oren.
Wegens manifestaties is onze parcours iets aangepast en slaan we stop 13 over.
Op politiebevel reed de bus een andere straat in.
Enkele meter ging het nog vlot, maar daar stonden we dan.
Volgens mij hebben auto's en bussen hier in Barcelona een extra accessoire gekregen.
Een automatische tuut en als je stil staat begint dat ding te werken.
Bol je dan stopt het terug.
Mijn oortjes begonnen pijn te doen.

We zagen niet veel, hoorden nog minder ...
Gelukkig zaten we wel hoog en droog en scheen de zon.
De rit duurde extreem lang.
Ilse heeft de rit uiteindelijk geshortcut toen we aan het Gaudi huis waren en we zijn te voet verder beginnen gaan.
Van het ene Gaudi huis, naar de Gaudi kathedraal tot aan het ander Gaudi huis…
Is het nog ver?
We zijn moe?
Het is te warm.
We hebben dorst.

Na een shop-stop en pitstop in de HRC van Barcelona gingen we verder.
Amai zoveel lawaai.
Er is teveel smog.
Pff ik hoor jullie niet
De menschen hadden echt wel veeeel zaag op vandaag hoor: Te warm - te koud, te stil - te luid, te dorstig, ...
Ilse wist de juiste remedie: ergens op de Ramblas was een zijstraatje dat tot een rustig pleintje gaf.
Iedereen was het erover eens. Het was een super idee,
Daar dronken we een grote pint bier om terug op krachten te komen.

Iets voor vijven waren we de grote stad dan echt wel beu en wandelden we terug naar de shuttle.
Pff wat een zware dag was dit.

Snel de douche, dan konden we nog gaan genieten van het zonnetje

Iets na 8en kwamen we zoals elke dag weer samen om te eten.
De tafel van 11 was nu maar een tafel van 9 meer. We misten Willy & Marijke.
Marijke had wel laten weten dat ze veilig terug thuis waren en dat alles nog steeds hetzelfde was met Willy.
Hopelijk komt het echt wel goed met Mr Willy...

Philippe vertelde dat hij samen met Ilse al naar de receptie was gegaan.
Hij had een probleem met een van zijn tanden.
Oei oei - gaan we nu nog een koppel kwijtraken?
Morgen zou hij te horen krijgen wanneer hij naar de tandendokter kon gaan.

Na het eten was iedereen veel te moe voor de billboard.
Maar Philippe vond het een goed idee om toch even binnen te springen bij de billboard om wat verdoving te nemen.
Na een paar drankjes gingen de dan allen de kajuiten.
Ik ben snel aan het verslagje begonnen, zodat we nog sneller konden gaan slapen.

Tot morgen lieve lezertjes

Sloefie de bloggende hond.

Dag 10 - Cartagena

Goede avond allerliefste lezers,

Vandaag was het appel om 10u dus we konden nog eens uitslapen. 
Die avonden in de billboard zijn echt hun tol aan het eisen.
De keren dat we nog eens voor middernacht in bed liggen, zijn echt zeldzaam.
En als ik dan na de billboard nog beginnen schrijven, dan is het pffffff LAAAT.

Maar genoeg gezaagd, deze ochtend maakte de aaaipad om 9u lawaai.
Ik ben er met mijn pootje gaan opstaan zodat we nog enkele minuten extra kregen.
Nu kan ik niet meer met zekerheid zeggen of het een of twee keer was dat mijn pootje uitschoof, ...
Maar plots was het kwart voor 10 en Sandra lag nog in dromenland.
Dus likjes-alarm...
Gelukkig is Sandra steeds in de avond de zak en kleren aan het klaarmaken, dus eens wakker was ze snel klaar.
De GFC'ers leken het wel door te hebben.
Oei Sandra, je bent nog niet wakker.
Heb ik heel hard gezwegen want het was mijn fout dat ze nog geen koffie of zo gehad had.
Als dat maar goed komt ...

De haven van Cartagena ligt net aan de stand dus geen shuttle of bus.
We wandelden van het schip de kade op en zo ... de stad in.
Ilse had een hele weg uitgestippeld zodat we in een passage alles zagen.
Eerste stop was een denker of zoiets.
Het was een bronzen beeld als gedenkteken van de terreur in 2009.
Gerda wou net zoals in op de foto met het beeld, maar had net een ander plaats gevonden.
Ik zat op zijn arm, Gerda zei "oei ik geraak hier niet meer van tussen, hij heeft een te groot L**"
Na een tijdje en evenveel slappe lachbuien was ze bevrijd.

We wandelden verder de stad in en kwam aan het gemeentehuis.
Ze hadden eentje gebouwd dat plots te klein was geworden.
Oplossing: we breken het gezellig af en bouwen een nieuw op dezelfde plaats dat dubbel zo groot is.
Volgende stop was het Romeins museum met intact amfitheater.
Nu begreep ik er niets meer van: forum, amfitheater, theater.
Alles namen voor blijkbaar hetzelfde... Een half stadium.
Dit was heel mooi en amai de trappen waren stijl naar beneden.

Eens buiten wandelden we naar de ruïnes van een Romeins badhuis.
Ik kan het niet anders beschrijven als een groot doolhof van kamertjes, stenen en putten.
Nadat we alles grondig hadden in ons opgenomen, wandelden we verder.
Het was duidelijk dat er nog andere vondsten onder de grond zaten, want ze waren nog steeds bezig.
Amai die mensen hebben veel geduld: met een borstel en klein schepje schraapten ze kleine hoeveelheden aarde weg.
En zo nu en dan namen ze dan foto, van de stukjes steen of bot dat ze vonden.
Het ging traag, heel traag... 
We konden nog uren kijken maar we moesten verder.

Ilse wist een tof plekje met een schitterend uitzicht. 
We beklommen de berg en het volhouden werd beloond.
En rara ... Ilse had gelijk.
Helemaal bovenaan was er een bar en die meneer oh zo blij ons te zijn.
We bestelden allemaal Sangria en de meneer stelde een karaf voor.
Na de eerste karaf, kwam een tweede en dan ook nog een derde.
Neen, we werden niet zat want hij had ons ook al wat chipjes en olijfjes gebracht.
Ik dacht...ai ai ... dat gaat hier een zware rekening worden.
Niets van dat
30 euro voor 3 liter sangria met chips en olijfjes.
Hier willen we nog wel komen hoor Ilse.

Na deze pauze, was het tijd om terug af te dalen en de stad door te steken.
Aan de andere kant stond een lift ons op te wachten om ons tot op de hoogte van het fort te brengen.
Het fort was nu niet echt spectaculair maar het uitzicht van het hoogste uitkijkpunt was SUPER.
Eens beneden was het al na 3en en werd het tijd om naar de boot terug te keren.
De kapitein wou om 4u vertrekken en dus dienden we terug aan boord te zijn om 3,5
Ilse wist de kortste weg en we waren net op tijd aan de boot.
Datzelfde konden we niet zeggen van enkele chinezen.
Zouden dat diezelfde geweest zijn die onze bus kidnapten.

Snel verfristen ze ons want we hadden al terug dorst (en ook wat honger) gekregen.
Ilse vertelde ons toen dat Willy en Marijke in Barcelona zouden afscheid zouden nemen.
Ze zouden naar huis vliegen want Willy bleef zich slecht voelen en Marijke wou zeker zijn dat er niets anders aan de hand was.
Snel werd er besloten om allemaal samen nog iets te drinken voor het eten.
Willy is uiteindelijk op de kamer gebleven, maar Marijke was toch nog even bijkomen zitten.
Het was een emotioneel afscheid en ik heb ook een traantje moeten wegpikken.
Ik zal Marijke en Willy echt wel missen, want die knuffelde zo graag.
Ilse vertelde dat ze zouden naar de luchthaven vertrokken zijn toen wij van de uitstappen terugkwamen.

We gingen in mineur eten en ook al deden onze garçons nog zo hun best, het was stil aan tafel.
Het was wel lekker, maar tja ... het was niet hetzelfde.
We deden geen billboard, zelfs Phillipe had niet echt zin.

Naar gewoonte is Sandra de zak voor morgen aan het maken, terwijl ik dit geschreven heb.
Nu dat we beide klaar zijn, kunnen we nog even Netflixs en dan dodo.

Tot morgen 

Sloefie, de treurende hond