Dag 10 - Cartagena

Goede avond allerliefste lezers,

Vandaag was het appel om 10u dus we konden nog eens uitslapen. 
Die avonden in de billboard zijn echt hun tol aan het eisen.
De keren dat we nog eens voor middernacht in bed liggen, zijn echt zeldzaam.
En als ik dan na de billboard nog beginnen schrijven, dan is het pffffff LAAAT.

Maar genoeg gezaagd, deze ochtend maakte de aaaipad om 9u lawaai.
Ik ben er met mijn pootje gaan opstaan zodat we nog enkele minuten extra kregen.
Nu kan ik niet meer met zekerheid zeggen of het een of twee keer was dat mijn pootje uitschoof, ...
Maar plots was het kwart voor 10 en Sandra lag nog in dromenland.
Dus likjes-alarm...
Gelukkig is Sandra steeds in de avond de zak en kleren aan het klaarmaken, dus eens wakker was ze snel klaar.
De GFC'ers leken het wel door te hebben.
Oei Sandra, je bent nog niet wakker.
Heb ik heel hard gezwegen want het was mijn fout dat ze nog geen koffie of zo gehad had.
Als dat maar goed komt ...

De haven van Cartagena ligt net aan de stand dus geen shuttle of bus.
We wandelden van het schip de kade op en zo ... de stad in.
Ilse had een hele weg uitgestippeld zodat we in een passage alles zagen.
Eerste stop was een denker of zoiets.
Het was een bronzen beeld als gedenkteken van de terreur in 2009.
Gerda wou net zoals in op de foto met het beeld, maar had net een ander plaats gevonden.
Ik zat op zijn arm, Gerda zei "oei ik geraak hier niet meer van tussen, hij heeft een te groot L**"
Na een tijdje en evenveel slappe lachbuien was ze bevrijd.

We wandelden verder de stad in en kwam aan het gemeentehuis.
Ze hadden eentje gebouwd dat plots te klein was geworden.
Oplossing: we breken het gezellig af en bouwen een nieuw op dezelfde plaats dat dubbel zo groot is.
Volgende stop was het Romeins museum met intact amfitheater.
Nu begreep ik er niets meer van: forum, amfitheater, theater.
Alles namen voor blijkbaar hetzelfde... Een half stadium.
Dit was heel mooi en amai de trappen waren stijl naar beneden.

Eens buiten wandelden we naar de ruïnes van een Romeins badhuis.
Ik kan het niet anders beschrijven als een groot doolhof van kamertjes, stenen en putten.
Nadat we alles grondig hadden in ons opgenomen, wandelden we verder.
Het was duidelijk dat er nog andere vondsten onder de grond zaten, want ze waren nog steeds bezig.
Amai die mensen hebben veel geduld: met een borstel en klein schepje schraapten ze kleine hoeveelheden aarde weg.
En zo nu en dan namen ze dan foto, van de stukjes steen of bot dat ze vonden.
Het ging traag, heel traag... 
We konden nog uren kijken maar we moesten verder.

Ilse wist een tof plekje met een schitterend uitzicht. 
We beklommen de berg en het volhouden werd beloond.
En rara ... Ilse had gelijk.
Helemaal bovenaan was er een bar en die meneer oh zo blij ons te zijn.
We bestelden allemaal Sangria en de meneer stelde een karaf voor.
Na de eerste karaf, kwam een tweede en dan ook nog een derde.
Neen, we werden niet zat want hij had ons ook al wat chipjes en olijfjes gebracht.
Ik dacht...ai ai ... dat gaat hier een zware rekening worden.
Niets van dat
30 euro voor 3 liter sangria met chips en olijfjes.
Hier willen we nog wel komen hoor Ilse.

Na deze pauze, was het tijd om terug af te dalen en de stad door te steken.
Aan de andere kant stond een lift ons op te wachten om ons tot op de hoogte van het fort te brengen.
Het fort was nu niet echt spectaculair maar het uitzicht van het hoogste uitkijkpunt was SUPER.
Eens beneden was het al na 3en en werd het tijd om naar de boot terug te keren.
De kapitein wou om 4u vertrekken en dus dienden we terug aan boord te zijn om 3,5
Ilse wist de kortste weg en we waren net op tijd aan de boot.
Datzelfde konden we niet zeggen van enkele chinezen.
Zouden dat diezelfde geweest zijn die onze bus kidnapten.

Snel verfristen ze ons want we hadden al terug dorst (en ook wat honger) gekregen.
Ilse vertelde ons toen dat Willy en Marijke in Barcelona zouden afscheid zouden nemen.
Ze zouden naar huis vliegen want Willy bleef zich slecht voelen en Marijke wou zeker zijn dat er niets anders aan de hand was.
Snel werd er besloten om allemaal samen nog iets te drinken voor het eten.
Willy is uiteindelijk op de kamer gebleven, maar Marijke was toch nog even bijkomen zitten.
Het was een emotioneel afscheid en ik heb ook een traantje moeten wegpikken.
Ik zal Marijke en Willy echt wel missen, want die knuffelde zo graag.
Ilse vertelde dat ze zouden naar de luchthaven vertrokken zijn toen wij van de uitstappen terugkwamen.

We gingen in mineur eten en ook al deden onze garçons nog zo hun best, het was stil aan tafel.
Het was wel lekker, maar tja ... het was niet hetzelfde.
We deden geen billboard, zelfs Phillipe had niet echt zin.

Naar gewoonte is Sandra de zak voor morgen aan het maken, terwijl ik dit geschreven heb.
Nu dat we beide klaar zijn, kunnen we nog even Netflixs en dan dodo.

Tot morgen 

Sloefie, de treurende hond