Dag 11 - Barcelona

Hello there,

Jaja ik kan ook nog wat Engels. En dat is vandaag wel heel praktisch geweest.
Deze ochtend mochten we weerom iets uitslapen, maar Sandra vertrouwde me niet met de aaifone.
En dus diende ik aan de andere kant van het bed te slapen.
Maar zij wist niet dat ik heel lenig was en terwijl zij een boompje of 2 opsnurkte...
Juist ja... toen het lawaai van de aaiphone begon, ben ik er met mijn pootjes gaan opstaan.
Deze keer heb ik het maar een keer gedaan, want ik wou niet dat ze kwaad werd.

We maakten ons klaar voor een drukke dag met gebruik van bijna alle vervoersmiddelen die bestaan.
De shuttle bracht ons naar de stad en daar stond een Vlaamsche meneer ons op te wachten.
Hij vroeg of we onze benen had ingesmeerd??
Euh? Neen
Oei, dan kan het wel lastig worden.
Gaan we zo hard klimmen?
Neen. We gaan fietsen!
Ilse, gaan we echt fietsen? 
Ja, Sloefie...
Joepie, ik moet vandaag niet te veel meer doen en kan lekker in de zak kruipen.

Nu ben ik niet zeker of het in de zak zitten een goed idee is.
Daar zit zo een machine in, waar je lichtjes op ziet als erop drukt.
En Sandra steekt daar soms een kabel in die naar de aaifone gaat.
Nu heb ik nog niets gezegd tegen baasje, maar ik denk dat het machine afgaat.
Ik wil dat altijd goed beschermen en af en toe speel ik er ook mee (ik vind die lichtjes zo mooi)
Maar mijn pootjes worden er precies een beetje blauw van.
Baasje denkt dat ik me gewoon vuil heb gemaakt met het spelen overal, maar ik weet wel beter.
Oma-grootmoeder-meter Rita heeft hopelijk een goede remedie tegen blauwe pootjes, want anders gaat er wat zwaaien.
AUW AUW mijn poep gaat pijn doen als Sandra het doorheeft.
Hopelijk leest ze dit nog niet te snel en heeft Oma-grootmoeder-meter Rita al een truck toegepast voor ze het leest.
Maar genoeg over dat machine.

We hebben met die Marc - want zo heet hij - in de smalle straatjes gewandeld tot aan de fietsenwinkel.
Daar kregen alle mensenbenen een fiets en vertrokken we.
Oei sommige fietsen leken toch wat onstabiel te zijn want die deden de mensen zo zwalpen.
Ik heb even tegen al die rijwielen geblaft dat ik in hun banden ging bijten en dat hielp.
Af en toen dienden we snel in de rem te gaan, maar het was een mooi tochtje door een stukje Barcelona waar je nooit geraakt met bus.
Marc woonden al enkele jaren in Barcelona - hij had hier zijn vrouw leren kennen en is blijven plakken.
Hij was duidelijk verliefd op de stad, want we kregen de mooiste hoekjes te zien.

Nu meneer kapitein had ons duidelijk gemaakt dat we dienden op te letten waar we gingen wandelen.
Er waren vele manifestaties in Barcelona aan de gang en het was er niet altijd even veilig.
Ik heb het niet allemaal begrepen want hij sprak niet zo een mooi Engels ... 
Maar het kwam erop neer dat er Catalanen op straat kwamen voor onafhankelijkheid.
De Spaanse overheid zag dat echter niet zitten en het kwam regelmatig tot schermutselingen.
De kapitein vatte samen: Als je aan een manifestatie beland, draai je je om en keer je rustig terug.

Marc had deze uitleg duidelijk niet gehoord.
Op een bepaald ogenblik kwamen we op een plaats met een raar beeld.
Marc vertelde dat het een mensentoren voorstelde.
Oké, ik geloof hem, maar ik zag het niet.
Ik kon me niet helemaal concentreren want er was te veel lawaai op het plein er juist naast: gefluit, geroep, getier 
Marc vertelde dat het gewoon maar de Catalanen waren en dat we met de fiets op en af het plein gingen.
Euh? Is Marc een beetje ziek?
Overal zag je Guardia Civil ...
Pfff. Ik kroop diep in de zak.
Ik beefde van de schrik ... 
Als dit maar goed afloopt.
Voorzichtig reden we het plein op ... 
Die politiemannen keken blijkbaar vies.
Gelukkig was het na een minuutje of 2 voorbij. 
We waren het plein over en terug veilig in de zijstraten.

Iets na de middag stopten we aan een kleine bar... een pinchos bar (denk ik).
Wat is dat nu weer hoor ik jullie denken, ...
Wel...
Een pincho is een stukje getoast Frans brood met daar een tapas achtig ding op (ansjovis, kaas, kroketje, ...)
En in een pincho bar worden de mensen vertrouwd. 
Daar eet je zoveel en wat je wil, maar je moet de stokjes die in elke pincho zitten goed bijhouden.
Als je gaat afrekenen dan tellen ze de stokjes en weet je hoeveel je moet betalen.
Iedereen van de groep was te vertrouwen, want ik heb goed gewaakt dat er geen stokjes vielen of zo hoor.
Van Sandra kreeg ik een stukje kroket met kaas en spek als beloning
MMMMMM

Nadien fietsten we verder tot aan het strand.
Amai ik heb nog nooit zo snel van het midden van een drukke stad tot aan het strand geweest.
Nog geen 5 min en we konden in het zand spelen.
Spijtig genoeg bleek daar niet echt tijd voor te zijn, want we diende de fietsen op tijd binnen te leveren.

Iets na 2en waren we dan terug op de vertrekplaats bij Columbus en daar stond onze niet fietser al te wachten.
Denise - de oudste van de groep - had al jaren niet meer gefietst en zag het niet zitten om mee te rijden.
Dus we hadden in de namiddag afgesproken om de rest van de stad met haar te ontdekken.
Er werd druk overleg gepleegd: te voet, met de taxi, met paard, met bus...
Uiteindelijk dachten we het meeste te kunnen zien met de hop-on-hop-off bus.
Er stopte er net een en dus we sprongen / stapten erop.
We betaalden snel, kregen oortjes en gingen op het bovendek zitten.
Ik hoor niets
Ik hoor chinees
Ik versta niet wat ze zeggen
Ik heb alleen geruis
Pfff zo moeilijk te begrijpen
Het eerste kwartier was een trial en error situatie met de oortjes.
Voor sommige stonden ze te luid, voor anderen te stil.
Pffff wat kunnen mensen soms vermoeiend doen.
Ik heb gewoon mijn oortjes tegen dat machine gestoken en wat rondgekeken.

Soms moest ik me heel snel bukken, want dan sprong er een tak voor mijn neus.
Er is duidelijk dat we in het einde van het zomerseizoen zijn want de bomen hangen allemaal met hun takken in de bus.
Het was wel een leuk spelletje... Ben ik steeds snel genoeg.

Oei...
Plots kregen we een andere stem in onze oren.
Wegens manifestaties is onze parcours iets aangepast en slaan we stop 13 over.
Op politiebevel reed de bus een andere straat in.
Enkele meter ging het nog vlot, maar daar stonden we dan.
Volgens mij hebben auto's en bussen hier in Barcelona een extra accessoire gekregen.
Een automatische tuut en als je stil staat begint dat ding te werken.
Bol je dan stopt het terug.
Mijn oortjes begonnen pijn te doen.

We zagen niet veel, hoorden nog minder ...
Gelukkig zaten we wel hoog en droog en scheen de zon.
De rit duurde extreem lang.
Ilse heeft de rit uiteindelijk geshortcut toen we aan het Gaudi huis waren en we zijn te voet verder beginnen gaan.
Van het ene Gaudi huis, naar de Gaudi kathedraal tot aan het ander Gaudi huis…
Is het nog ver?
We zijn moe?
Het is te warm.
We hebben dorst.

Na een shop-stop en pitstop in de HRC van Barcelona gingen we verder.
Amai zoveel lawaai.
Er is teveel smog.
Pff ik hoor jullie niet
De menschen hadden echt wel veeeel zaag op vandaag hoor: Te warm - te koud, te stil - te luid, te dorstig, ...
Ilse wist de juiste remedie: ergens op de Ramblas was een zijstraatje dat tot een rustig pleintje gaf.
Iedereen was het erover eens. Het was een super idee,
Daar dronken we een grote pint bier om terug op krachten te komen.

Iets voor vijven waren we de grote stad dan echt wel beu en wandelden we terug naar de shuttle.
Pff wat een zware dag was dit.

Snel de douche, dan konden we nog gaan genieten van het zonnetje

Iets na 8en kwamen we zoals elke dag weer samen om te eten.
De tafel van 11 was nu maar een tafel van 9 meer. We misten Willy & Marijke.
Marijke had wel laten weten dat ze veilig terug thuis waren en dat alles nog steeds hetzelfde was met Willy.
Hopelijk komt het echt wel goed met Mr Willy...

Philippe vertelde dat hij samen met Ilse al naar de receptie was gegaan.
Hij had een probleem met een van zijn tanden.
Oei oei - gaan we nu nog een koppel kwijtraken?
Morgen zou hij te horen krijgen wanneer hij naar de tandendokter kon gaan.

Na het eten was iedereen veel te moe voor de billboard.
Maar Philippe vond het een goed idee om toch even binnen te springen bij de billboard om wat verdoving te nemen.
Na een paar drankjes gingen de dan allen de kajuiten.
Ik ben snel aan het verslagje begonnen, zodat we nog sneller konden gaan slapen.

Tot morgen lieve lezertjes

Sloefie de bloggende hond.