Dag 1 Vogeltje gij zijt gevangen

Wouah.

Het leek vanmorgen wel werkendag. 

Om zes uur liep de eerste wekker alweer af.

Maar ik was nog een beetje versuft. Ik had de groentenbuurman nog niet gehoord. En het rook toch lichtjes naar kerosine.

En dan klaarden mijn grijze celletjes op. We waren op reis. Maar ik heb toch gekke baasjes hoor. Wie staat er nu om zes uur op tijdens zijn verlof?

Ach ja. Ik hoefde mij niet te haasten. Mijn staart was gisteren al mooi gemaakt met een mise-en-placeke. En dus kon ik wat verder doezelen tot de mensen hun vel en haar mooi gepoetst hadden.

En dan konden we naar het ontbijt.

Ik koos voor mij een bordje bonen en lekker mals spek. En een eitje. Mijn baasjes waren zo te zien op dieet. Een pistoleetje en een croissant. Daar hou ik het toch geen dag mee uit hoor.

Omdat het ontbijt in buffetstijl was hoefden we nu gelukkig niet zo lang te wachten als gisteren bij het avondeten.

Op een twee drie hadden we al onze bordjes leeg gegeten en konden we terug naar de kamer voor het finaal prepareren van de valiezen. Want we gingen natuurlijk onze vuil kleren van gisteren niet meedoen naar Afrika. De auto stond er toch nog op de parking.

Ik vraag me af hoe het met kleine en grote loebas Is. Ik denk dat ik ze mis.

En dan was het toch tijd voor het busje. Om ons naar het vliegtuigstation te brengen. Naar sjiphol zoals de lokale stammen schiphol noemen.

In het liedje zingen ze wel Busje komt zo, busje komt zo. Maar het was toch effe wachten op het busje en het was verdorie frisjes vanmorgen. Ik ben maar snel in de fotozak van Sandra gekropen. Gelukkig ben ik nogal dun en flexibel en kon ik er bij. Want ze had weer heel wat spulletjes mee. Dat wordt weer zeulen.

Het busje bracht ons heel efficiënt naar de luchthaven. We zoefden voorbij de file op de snelweg. Tot we aan de speciale taxi-inrit kwamen. Daar was Sandra wel een beetje Jaloers want veel van de taxi's waren Tesla's, chique bakken op den elentriek dus.

Een keer binnen was het wel een drukte van jewelste. Zelfs een mama beer zou er haar jongen verliezen.

We sleuren met onze valiezen van hal naar hal tot we de juiste loketten gevonden hadden. En dan wou Sandra eens iets proberen. We vlogen wel KLM maar misschien werkt de Delta kaart hier ook wel. Ik kroop al stilletjes weg want er stond een grote strenge mevrouw aan de i gang maar nee hoor we waren welkom. 

Ik wist het wel dat het ging lukken.

En een keer hier binnen kregen we blijkbaar overal voorrang. Bij de bagage, bij de pascontrole, op de trappen. Jiha! Het Is toch mooi wanneer  CRM in je voordeel speelt.

En omdat alles zo snel ging hadden we zelfs tijd om naar de winkeltjes te gaan kijken. Veel konden we niet kopen want we hadden toch geen plaats in de bagage. Het werd enkel een deet-bestendige horloge. Want die slimme horloges zijn allemaal van plastiek en die kunnen niet zo goed tegen deet. En zonder deet weten al de muggen jou te vinden.

Rond kwart na negen hebben we dan maar de vertrekdeur voor het vliegtuig gekocht. Het zag er zwart van het volk. Allemaal mensen in tropenkostuum behalve ik natuurlijk, ik ga overal in mijn Adams kostuums. Hihi.

Na een paar minuten konden we aan boord gaan. En met veel lef haalde Sandra terug de truck met de kaart uit. En we mochten samen met de rijke mijnheren als eerste aan boord.

Het vliegtuig zat bomvol, behalve net op onze rij. Daar waren nog twee stoelen vrij. En zo kreeg ik ook mijn eigen stoel.

Maar ik viel al snel in slaap na de start. Af en toe mocht ik eens iets drinken of war van het bord van Sandra eten, maar ik had niet echt honger na mijn spek en bonen ontbijt.

De zetel was wel een beetje hard om te slapen. Of eerder het kussen was veel te dun. En na tien uur vliegen doet dat wel pijn aan je poep.

En dan kwamen we aan in Arusha. Het was nog maar net zeven uur door en alles was pikkedonker. Aan de vlieger werden we al opgewacht door iemand van luipaard toers. En die ging er dadelijk voor zorgen dat we ons paspoorten en visas gingen krijgen. En ja in Afrika kunnen ze ook efficiënt werken als ze willen of mogen.

Toch moesten we nog een tijdje aanschuiven. Ik verstopte me want ik kan enkel als verstekeling mee het land binnen. De immigratie leek wel Amerikaans. Foto en vingerafdrukken waren nodig.

En dan was het wachten en zoeken naar het volgende busje dat ons naar het hotel ging brengen.

Maar tegen dan lag ik al in slaap terug.

Hoe zou het met kleine en grote loebas zijn? Ik mis ze al een beetje.

Slaapwel

Ik ben in Afrika. 

Akuna matata 

dag-1 Wegens een gewijzigde verkeerssituatie werd uw route aangepast. Herhaal.

Oei oei oei.

Dag lieve lezertjes en lezeressen.

Ik ben in mijn pen geklommen om U kond te doen van mijn nieuw avontuur in het land van de woeste Masai krijgers. 

Maar amai hoor. De laatste weken waren wel een uitdaging voor mijn arm hartje.

Het begon allemaal na een besneeuwde cruise naar de caraiben. Sandra en ik vonden dat warm weer wel heel tof en het warm water was zeker niet te nat. Maar vee wilde beestjes hebben we toch niet te zien gekregen. En wilde beestjes dat vinden wij toch echt wel tof hoor.

En dus ben ik, terwijl iedereen in um hard aan het slapen was, beginnen surfen op een van de grote tabletten die overal rondslingeren. en zo Is dan het grote idee ontstaan,

Ik wil naar Afrika. Naar de wieg van de beschaving.

Naar de warmte, de wilde beesten, de zwarte mannen en de mosquitoes. Want ik heb geen bloed en dus zullen de muggen mij niet prikken.

Maar hoe moest ik dat nu aan Sandra uitleggen? Moest ik het zachtjes in haar oor fluisteren? Moest ik zo af en toe een fotootje laten verschijnen op smoelenboek van een warme stoffige savanne?

Ach ik sliep er niet van.

En kleine en grote loebas, die lachten met mij. Ik zou nooit nar Afrika gaan.

Kleine loebas, mijn grote broer, had nochtans niet veel redenen om te lachen want dit jaar had hij al sneeuw, hagel, beren, overstromingen, ijstennisballen en een zonneslag meegemaakt op zijn reis door het wilde westen. Oh ja en ook bijna gebeten door een ratelslang.

Maar dan in juni gaf ik echt de moed op. Want Sandra kon niet meer blijven werken bij de mensen van Den Telefon. Ze moest een nieuwe bureau zoeken en les gaan volgen. Bijscholen. Tijdens de vakantie. Terug naar de schoolbanken. Ja, dan kon ik mijn plannen wel opgeven om echte olifanten en apen te zien.

Maar ik gaf niet op. Elike nacht zong ik wel een liedje uit Tarzan of las ik een stukje voor uit het Jungle Boek. En kijk na een tijdje had Sandra een schitterend idee. Ondanks alles ging ze toch eens op verlof gaan. Maar deze keer niet naar het orakel van San Francisco -Larry Ellison voor de vrienden - maar ze wou op safari.

En ik mocht natuurlijk mee.

Ha, ik lachte in mijn pootje. En mijn broers groen. Sandra dacht dat het haar idee was maar ik wist wel beter.

Niet dat mijn leven nu plots rozenschijn en manegeur was.

Sandra had namelijk een nieuw bureautje voor ons gevonden ergens in een mooi park aan de zuidkant van Brussel. Daar mocht ze terug SLM spelen voor een oud verzekeringsbedrijf.

Maar mooie liedjes duren niet lang. Want de weg tot daar was lang en vol met kansen om files te maken. En na een week was het al prijs. Heel de Brusselse ring was een grote parking. Van maandag tot vrijdag. En Sandra zag dat niet meer zitten.

En ik was maar aan het dromen van leeuwen en tijgers in Africa. Maar in de plaats moest ik op jacht naar manieren om niet in de file te staan. Ik stelde een pony voor of een vliegfiets maar dat vond Sandra geen goed idee.

Tot ze met het idee van een moto op de proppen kwam. 

En ik kan alleens nog niet met de fiets rijden.

Stress stress stress.

Ik kon er echt niet van slapen.

Allez met hulp van Steven hebben we dan toch een driewieler gevonden waar ik ook mee mag rijden. Maar psst. Niet voortzeggen. Eigenlijk kan ik met mijn pootjes niet aan de grond. Maar met drie wielen kan je ook niet omvallen. Hihi. Slim gevonden van mij.

En na veel zoeken hebben Sandra en ik dan toch een weekje met zo een scoeter kunnen rondsturen. In het begin kon ik nog niet goed draaien maar nu gaat het al wat vlotter. Ik ga me na het verlof een taboe laten zetten zoals de echte motards. En een snor groeien. Dat ook. Maar geen kettingen door mijn neusgaten. Want ik ben al zo mager en ik wil geen vulling meer verliezen.

En dan was het plots zover. Het was al dinsdag en het grote stress moment. De valiezen. 

Want Sandra was ooit de grote inpakkampioen, geleerd op Den Ontex bij het inpakken van luiers. Maar die grote duffeltas dat was toch een te grote uitdaging. Maar met de hulp van loebas en broer heb ik dan toch alles erin gekregen. Veel kleren en medicamenten en kabeltjes. Veel kabeltjes. En dan nog batterijen laden en pcs afbreken. Pfff. Wat een hondeleven inpakken.

En nu Is het woensdag. Vandaag was het het laatste werkdagje. Ik ben nog langs de kapper gepasseerd om mijn start mooi mis en place te laten leggen. En dan was het wachten op onze privé taxi. Samen gingen we naar schiphol rijden. Dwars door alle files heen.

Maar om eerlijk te zijn, ik heb me wel verveeld tijdens de rit. Er waren heel veel mensen op weg naar schiphol blijkbaar. En voor een keer was het niet tommeke die de weg moest zoeken maar een of andere Tsjechische madam. En die kende geen links of rechts. Altijd rechtendoor. Immer genade sus.

Wegens een gewijzigde verkeerssituatie  Is uw route aangepast.

Wegens een gewijzigde verkeerssituatie  Is uw route aangepast.

Wegens een gewijzigde verkeerssituatie  Is uw route aangepast.

Wegens een gewijzigde verkeerssituatie  Is uw route aangepast.

En dat hield ze meer dan een uur vol.

Je zou er bijna een afslag door missen. En dat deden we ook.

Maar we zij'n er geraakt.

En nu kan het avontuur echt beginnen.

Morgen ben ik in Afrika.

En mijn broers zitten thuis.

Jipie je.

Hakuna matata.

Den sloef

dag-2 Teaser

Binnenkort bij U op het kleine of grote scherm...

De avonturen van Sloefie in Afrika.

Als je dacht dat Kuifje en Bobby spannende verhalen beleefden... Zet je dan maar schrap.

D10 - Terug naar de beschaving

Hallo lieve lezertjes,

Vandaag is een dagje op zee.. dit betekent alles kan en nog meer NIETS moet. We begonnen op de beste manier: Lekker lang uitslapen (tot 9u voor zij die denken dat we dan de dag half laten voorbijgaan). We trokken direct badkledij aan: Sandra haar badpak en ik mijn NoNoKini.  We namen het ontbijt in de stralende zon en dachten aan wat we allemaal gingen doen. Sandra had een schitterend idee en dus dat deden we dan: we slenterden naar het H20 gedeelte, zochten ons de perfecte stoel uit, legden onze handdoeken erop en gingen erop zitten. Deel een van de opdracht volbracht. Tweede deel was nog gemakkelijker: we bestelden ons wat frisdrank, want Sandra vond dat we voor 11u geen aperitief mochten drinken. Deel drie werd dan ook direct ingeleid: we nemen de aaipad en lezen ons boek verder, spelen onze spelletjes en dommelen in. Ahja..  Bijna iets heel belangrijk vergeten.. Sandra diende zich ook wel af en toe wat in te smeren. Na een tijdje draaiden we ons eens om zodat we onze andere kant wat in de zon konden laten zitten, en zo ging het laat in de namiddag door.  De enige keren dat we onze plaats verlieten was voor een snelle boomstop, een frisse douche of een snel plons in het zwembad.



Tegen zessen werd het dan toch eens tijd om aan onze valies te beginnen denken. Sandra begon ook een beetje homesick te worden denk ik want ze vroeg een Stella Artois om mee te nemen naar de kamer. Erg hé? Een uurtje later was alles netjes op de juiste plaats ingepakt en konden we bijna wat verder gaan genieten van het brandend zonnetje. Sandra checkte nog even het gewicht en lachte: ze mag 50lbs meenemen en het weegschaaltje gaf 48lbs aan. Dit betekenden dat we niets dienden te herpakken en dat we direct konden genieten. Om niet over en weer te hoeven lopen, bleven we lekker op het balkon van onze kajuit zitten. Het was er zo zalig dat ik denk dat zowel baasje als ik inslaap zijn gedommeld.

Tegen achten kregen we dan een heel klein beetje honger en vonden we dat we beter snel onder de douche konden springen en dan wat eten op snuffelen. Iets na negenen hadden we onze brekkies en onze stukjes pizza en kip binnengespeeld en konden we aan de avondshow beginnen. Voor vanavond hadden we niet iets gereserveerd dus we gingen gewoon onze neus en onze oren volgen. We belandden in de club waar de ‘Howl of the moon’ speelde: twee piano’s die tegen elkaar opspeelden en mensen konden – mits een kleine tip – gelijk welk nummer aanvragen. Er hing een super sfeer en we geen van beide wou er echt weg. We dienden wel even snel over en weer naar de kamer te gaan  om onze bagage te finaliseren en de valies tegen 11u buiten te zetten. 

Nadien keerden we terug naar de club en bleven daar plakken tot het dicht ging.   Gelukkig deden ze de club tegen 12u30 de club toe, want anders zouden we daar nu nog zitten. We poetsyen snel onze tanden, hingen de ontbijtkaart aan deur en kropen in ons bedje.

Voor ik mijn oogjes doe deed heb ik dit super kort verslagje gemaakt


SLAAPWEL

D9 - Cozumel

Hola, ¿cómo estas?

Vandaag stonden we lekker laat op want de boot kwam maar in Mexico tegen 10u. Lekker rustig ontbijten en de zak klaarmaken.  Toen we van de boot mochten was er precies ergens iets gratis te verkrijgen: iedereen wou tegelijk weg wat natuurlijk niet zo goed lukte.

Vandaag gaan we 3 dingen doen: de ruïnes van Mayas bekijken, een beetje siteseeing doen en dan een uurtje of zo op de mooiste Beach.  Samen met zo’n 200 andere stonden we braaf in de rij te wachten. We werden in groepjes van 50 gedeeld zodat we op de bus zouden passen. Sandra en ik kregen het gezelschap van een oudere dame. Tegen het einde van de trip wisten we zowat alles van haar: ze was getrouwd maar haar man wou niet mee op deze uitstap, haar zoon en zijn vriend (want hij viel in voor zijn verloofde die het plots uitmaakte), … Barbara de gids was heel communicatief en vertelde ons allerlei super interessante dingen van haar eiland.. Het was echter zoveel dat mijn oortjes beginnen flapperen zijn en dat ik … in slaap gevallen ben. Sorry Sandra, maar ik weet het niet goed meer.

Eerste stop waren de ruïnes.  We kregen een tijdelijk gids, zodat Barbara met haar moeder (die blijkbaar ook op de bus zat) wat tijd kon hebben. Onze gids vertelde met veel plezier waarom het eiland zo belangrijk was voor Mayas.  Voor de Maya was dit een zeer heilige plaats, het eiland was gewijd aan de godin Ixchel : IX betekende vrouw in het Mayaans en Chel betekende wit of blank gezicht .. Ja,  ik vermoed dat jullie al weten wat wij deze god noemen : de Maan. .Oorspronkelijk leefden er 40.000 Maya, maar aan het eind van de zestiende eeuw was het eiland bijna helemaal verlaten.

Na 2u diende we terug op de bus te zijn om onze rondrit verder te zetten.  We reden via rustige wegen tot aan de kust en reden tot aan het Chinquero strand. Het was een super mooi strand met een heel blauw gekleurde zee. Ik vroeg aan Sandra of ze hiervoor speciale verf gebruikten, maar blijkbaar was dit allemaal puur natuur.  Barbara had ons aangeraden om eerst iets te eten en daarna pas het water te verkennen. Die Barbara was een heel slimme mevrouw hoor, want zo konden we direct gaan zitten aan een tafeltje.

Sandra twijfelde wel even … waarom? Wel je kon er niet met plastiek betalen en Sandra had maar 5 $ cash in haar zakken… Hoe kun je dat nu doen Sandra : we moeten toch ets eten en drinken : (2 zussen die blijkbaar steeds net dezelfde excursies hadden gekozen deden teken dat we naar hen moesten komen). Sandra ging bij hen zitten en vertelde dat ze dus geen cash mee had en dat het restaurant blijkbaar enkel cash wou. Die 2 dames hadden blijkbaar al zoveel plezier met mij Sloefie gehad, dat Sandra voor enkele uurtjes 20$ mocht gebruiken. Sandra was gelukkig en ik was trots: dank zij mij konden we eens een echt taco eten. We aten alle 4 iets verschillend : Sandra nam tacos met kip, de eerste mevrouw nam tacos met vis, de tweede mevrouw nam een stukje verse vis en ik… ik nam enkel nachos. Mmmm  Ik moet zeggen het is wel totaal iets anders dan onze tacos of nachos. Na onze lunch gingen we even op het strand zitten en namen we nog enkele foto’s. Spijtig genoeg was het heel snel heel laat en dienden we ons te haasten naar de bus om naar het schip terug te rijden.

Eens op het schip was alles netjes gepland: eerst iets lekkers drinken, dan de douche onder, nog iets gaan drinken op het dek en dan snel iets knabbelen.  Nadien was het SHOWTIME. Eindelijk zagen we de blauwe mannetjes terug.. Sandra had er al dagen over gepraat en gedroomd en nu .. zagen we ze weer. We hebben ons een kriek gelachen en genoten van de muziek. Na de show kwamen ze nog even hallo zeggen en ik moest zeker een foto met een van hen nemen. Ik ben niet zeker dat hij goed gelukt is …maar ik ben dan ook maar een hond.












Nadien was het tijd om... de blog te schrijven en dodo te doen.

Hasta la próxima, nos vemo

Sloefie

D8 - Grand Cayman

Hello lieve Belgen en natuurlijk lieve niet-Belgen,

Vandaag stond de wekker wel heel vroeg en ook vandaag werd er veel te vroeg op de deur geklopt. Maar we zullen het positief beschouwen, we zouden ons zeker niet overslapen 

Voor 8u diende we klaar te zitten in het theater want dat was het beginpunt van de volgende daguitstap. Vandaag waren we niet  gedokt en dat betekende dus dat we met de kleine bootjes naar de kade dienden gebracht te worden. Allez zo ging het toch altijd bij de vorige boten, maar hier dus niet. Hier werden extra grote boten die tot 300 mensen tegelijk konden vervoeren gebruikt. “Eigenlijk wel begrijpbaar hé Sloefie, als je weet dat er meer dan 4000 man op de boot zit” vertelde Sandra. We zochten ons een goed plaatsje uit en genoten van het uitzicht.

Eens aan land was het toch ene beetje raar hoor. We dienden onder de gele tent te gaan staan en we zijn daar wel een uur blijven staan. En dan begon iedereen plots te wandelen: de ene ging naar links, de andere naar rechts… Gelukkig had Sandra goed opgelet en werden we veilig naar het busje gebracht. Oeps.. we zijn met 36 en een baby en het busje kan maar 30 personen vervoeren… Tja, dan zullen we de andere bij andere bussen bijduwen. Sandra zat in zo’n bijbus maar ook al waren we later vertrokken we waren wel als eerste in de ‘club’. Daar kregen we de uitleg dat we eerst gingen sporten, daarna pas rusten. We dienden de rugzak, de kledij en sandalen in een grote houten doos te steken welke dan vast ging. Enkel de camera’s (die nat mochten worden) en IK mochten mee. Aja, ik had nog een extra veilig zakje waar ik alles kon zien en toch niet kon in nat worden. JIPIE


Daar Sandra alleen was, ging iemand van het personeel met haar mee. Een oude versleten meneer die probeerde Engels te praatte, maar waarvan we niet veel begrepen.  We stapten in onze kajak en weg waren we ... we dienden immers de groep te leidden tot aan het strand waar we gingen snorkelen.  We hadden wel duidelijk wat snelheid want alle anderen volgden op grote afstand. Eens aan het strand aangekomen sprong die mijnheer uit de boot en trok ons op het droge..  Daar dienden we dan te wachten op de anderen. Eens iedereen er was konden we onze flippers aan doen en kregen we ook ons masker. Jipie, ik ga mee naar de visjes kijken. Eten geven kon ik niet doen want dan diende ik mijn veilige cocon te verlaten en dat zag ik nu echt niet zitten.


Na een halfuurtje zwommen we terug naar de kajak om zo de weg terug te varen. Eens we daar waren mochten we ons snel wat afspoelen, we kregen onze spullen terug en we konden gaan rusten : iedereen mocht zich een strandstoel uitzoeken en daar lekker een uurtje gaan op slapen. Niet veel later kwam een lieve dame ons een rumcocktail brengen en konden we dan genieten van het strand. Natuurlijk niet te lang want we dienden te zorgen dat we terug naar onze grote boot geraakten.

De terugweg ging snel en zonder problemen. Sandra had al besloten wat we gingen doen.. alsof het een verrassing was : snel naar de kajuit, andere zak (met de leesboek) oppikken en naar het dek gaan slapen. De obers hebben ons onze dagelijks drankjes gebracht: een cola light zonder ijs en een LIIT. Rara, voor wie is wat :P 

Sandra is even over en weer naar de kajuit gelopen om de GoPro op te zetten om zo ook van deze stad afscheid te nemen in stijl.  Nu dat alles onder controle was en onze boek juist uitgelezen was, konden we een tukje doen

Tegen 18u maakten we ons klaar om in het steakrestaurant Cagneys te gaan eten. We namen daar een patatsoep en een New York Strip. Maar ik denk dat Sandra niet te veel honger had, want ik heb heel veel van de steak mogen opeten : perfect gebakken en lekker mals ... het was alsof het een stuk boter was dat gewoon kon smelten op je tong .

Nadien zijn we terug naar de Second City gaan kijken. Deze keer was het echter minder goed en niet zo grappig. De onderwerpen, voorwerpen, … die ze dienden te gebruiken waren waarschijnlijk niet zo makkelijk.. dus foei foei publiek.

Tegen 8en waren we terug in onze kajuit.. maar er was nog geen towelvriendje . dan ben ik even gedag gaan zeggen bij mijn andere vriendjes.  Daar Sandra moe aan het worden was, begonnen we aan de avondroutine : Sandra copieerde de foto's en filmpjes en jullie dienaar schreef zijn verhalen neer.

En  nu.. is het slaapjestijd..

Tot morgen
Sloefie (en de slapende Sandra)

D7 - Jamaica

Hey,

Deze ochtend stond onze wekker om 7u30 zodat we rustig konden ontbijten en dan naar de afspraak gaan.  Maar wie stond er al op de deur te kloppen om 7u00,  juist room service met wat brekkies en drank. Ik vond dat eerst niet zo leuk, want betekende dat ik Sandra niet kon wakker knuffelen… maar toen ik die lekkere corn flakes stukjes zag en mijn melkje was ik het snel vergeten.

Vandaag gaan we de eerste keer aan land. De kapitein loodste het grote gevaarte mooi tot aan een dok van Ochos Rios in Jamaica en dan mochten we per groepje het schip verlaten. We werden vriendelijk ontvangen door allemaal mensen die al veel langer in de zon hadden gezeten dan Sandra.  Dus zo zou Sandra er ook uitzien na een maandje hier? We werden naar een bus gebracht en ik mocht de copiloot van de dag zijn. De mevrouw die alles ging vertellen wou immers ergens in het midden staan, zodat iedereen haar goed kon horen. Nato, volgens mij iemand die al op pensioen diende te zijn,  werd mijn vriendje van de dag. Maar die sprak zo een raar taaltje, ik begreep er niets van  ik antwoordde “Yaman, yaman, yes yes”.

Nato reed ons heel rustig en veilig tot aan de Green Grotto, een blijkbaar wereld bekende grot. Eens daar gingen we naar de ingang. Amai, het was daar warm, .. we telden allemaal af naar de wandeling in de grot want die zou lekker fris zijn.  Eerst dienden we een papierke te tekenen dat we op onze eigen verantwoordelijkheid zouden vallen en niemand de schuld geven als we een been braken.  We kregen nadien allemaal een helm op en dan vertrok de toch in de grot van Jamaica.


We werden bijna direct begroet door vliegende vampiers. Sandra stelde me gerust dat het geen vampiers waren, maar vleermuizen. Ze vertelde me ook dat in elke grot je wel vleermuizen vind, want dat hat hun natuurlijk had-1-tent. Ik vroeg wat zo een tent was , en ik kreeg de uitleg dat het ‘had-1-tent was maar habitat.. hun natuurlijk leefwereld.’

De gids vertelde ons dat deze grotten door verschillende volkeren werden gebruikt: Columbus zou het vee er in weg gestoken hebben, rijke burgers staken hun slaven erin, piraten hun rum. Voor het terug hersteld werd in zijn natuurlijke staat, had het ook nog dienst gedaan voor feestzaal met een podium, een dansruimte en een bar. Maar blijkbaar was dat niet zo een goed idee geweest, want de muziek en de op en neer springen tijdens het dansen deze stukken van de grot instorten. Dus bye bye nachtclub en welkom nachtdiertjes.

We wandelden door de grotten, soms moest Sandra zich wel heel hard bukken en soms hoorde je “krsssss”. Ik ben een beetje gaan rondsnuffelen en vond dat het de rugzak van Sandra was die soms tegen de rots schuurde.  De gids toonde ons Pluto,  een haai,  een konijntje en een vos… Neen die woonden daar niet, maar door de schaduw van de rotsen kwamen ze wel tot leven.

Sandra had wel gelogen hoor, want het was daar alles behalve koud.  We daalden af tot het diepste punt via een kleine trap en dan werd het plots helemaal zwart.  Ik moest niet beginnen waken vertelde Sandra, want ze deden dit expres: zo konden we ondervinden hoe de slaven die hier weken zaten zich dienden te voelen. Als je iets te ver wandelden zat je in een meertje of zat je tegen de rots… gezellig is anders.  Maar daar was “Batman to the resue”. Raar maar waar, door het spelen met licht kwam daar plots het bekende teken van Batman tevoorschijn.

Nadien werd het licht terug aangestoken en konden we veilig naar boven en buiten wandelen.  De gids vertelde ons dat de zee vroeger tot aan de grot kwam, want overal omheen de grot zag je de overblijfselen van een koraalrif. We kregen nog even de tijd om een boompje te gaan opzoeken en dan gingen we shoppen. De mevrouw vertelde dat we op 2 plaatsten gingen stoppen : eerste de verplichte stop bij de Diamanten winkel waar we 10 min max zouden vertoeven; nadien gingen we naar het lokale Wijnegem shoppingcenter waar we 20 min zouden blijven.  Sandra heeft wat windowshopping gedaan want het was duidelijk een toeristenval. Allemaal souvenier- en rumwinkels en als ze het niet hadden in hun winkel dan gingen ze het wel bij de buren snel halen.

Toen we werden afgezet bij de pier was ik blij terug te zijn:  Amai was dat een gevaarlijke uitstap geweest. Snel terug naar de kajuit onze zwemkleding en een goed plaatsje zoeken op het dek in de schaduw. We lazen en beetje en vielen snel in een slaapje. Tegen 6u zijn we terug naar de kajuit geslenterd om daar ons klaar te maken voor de avond: een show en een lekker stukje vlees.

Om 7u begon de grappenshow van Second City. Dat is een groep die vanuit Chicago wordt gestuurd en die improvisatie doet. Soms waren er woord spelingen die we niet helemaal begrepen, maar met de meeste stukken hebben we ons kostelijk geamuseerd.  Nadien gingen we naar het restaurant Moderno. Dit restaurant laat je toe om 10 verschillende soorten vlees (en vis) te laten proeven op steeds een verschillende wijze en je mag zo veel je wil eten. Hiervoor krijg je een kaartje met 2 kleuren: een groene en een rode kant. De groen duidde aan laat maar komen die gegrilde dingen, terwijl het rode de mensen vertelde we geven ons over.

Nadien gingen we terug naar de kajuit... Sandra kopieerde snel de foto's en filmpjes van de dag .. en ik schreef mijn dagelijks verslagje…

PS. Zoals jullie zien heeft de organisatie rekening gehouden met de terechte opmerkingen en suggesties : )