Dag lieve lezertjes en lezeressen.
Ik ben in mijn pen geklommen om U kond te doen van mijn nieuw avontuur in het land van de woeste Masai krijgers.
Maar amai hoor. De laatste weken waren wel een uitdaging voor mijn arm hartje.
Het begon allemaal na een besneeuwde cruise naar de caraiben. Sandra en ik vonden dat warm weer wel heel tof en het warm water was zeker niet te nat. Maar vee wilde beestjes hebben we toch niet te zien gekregen. En wilde beestjes dat vinden wij toch echt wel tof hoor.
En dus ben ik, terwijl iedereen in um hard aan het slapen was, beginnen surfen op een van de grote tabletten die overal rondslingeren. en zo Is dan het grote idee ontstaan,
Ik wil naar Afrika. Naar de wieg van de beschaving.
Naar de warmte, de wilde beesten, de zwarte mannen en de mosquitoes. Want ik heb geen bloed en dus zullen de muggen mij niet prikken.
Maar hoe moest ik dat nu aan Sandra uitleggen? Moest ik het zachtjes in haar oor fluisteren? Moest ik zo af en toe een fotootje laten verschijnen op smoelenboek van een warme stoffige savanne?
Ach ik sliep er niet van.
En kleine en grote loebas, die lachten met mij. Ik zou nooit nar Afrika gaan.
Kleine loebas, mijn grote broer, had nochtans niet veel redenen om te lachen want dit jaar had hij al sneeuw, hagel, beren, overstromingen, ijstennisballen en een zonneslag meegemaakt op zijn reis door het wilde westen. Oh ja en ook bijna gebeten door een ratelslang.
Maar dan in juni gaf ik echt de moed op. Want Sandra kon niet meer blijven werken bij de mensen van Den Telefon. Ze moest een nieuwe bureau zoeken en les gaan volgen. Bijscholen. Tijdens de vakantie. Terug naar de schoolbanken. Ja, dan kon ik mijn plannen wel opgeven om echte olifanten en apen te zien.
Maar ik gaf niet op. Elike nacht zong ik wel een liedje uit Tarzan of las ik een stukje voor uit het Jungle Boek. En kijk na een tijdje had Sandra een schitterend idee. Ondanks alles ging ze toch eens op verlof gaan. Maar deze keer niet naar het orakel van San Francisco -Larry Ellison voor de vrienden - maar ze wou op safari.
En ik mocht natuurlijk mee.
Ha, ik lachte in mijn pootje. En mijn broers groen. Sandra dacht dat het haar idee was maar ik wist wel beter.
Niet dat mijn leven nu plots rozenschijn en manegeur was.
Sandra had namelijk een nieuw bureautje voor ons gevonden ergens in een mooi park aan de zuidkant van Brussel. Daar mocht ze terug SLM spelen voor een oud verzekeringsbedrijf.
Maar mooie liedjes duren niet lang. Want de weg tot daar was lang en vol met kansen om files te maken. En na een week was het al prijs. Heel de Brusselse ring was een grote parking. Van maandag tot vrijdag. En Sandra zag dat niet meer zitten.
En ik was maar aan het dromen van leeuwen en tijgers in Africa. Maar in de plaats moest ik op jacht naar manieren om niet in de file te staan. Ik stelde een pony voor of een vliegfiets maar dat vond Sandra geen goed idee.
Tot ze met het idee van een moto op de proppen kwam.
En ik kan alleens nog niet met de fiets rijden.
Stress stress stress.
Ik kon er echt niet van slapen.
Allez met hulp van Steven hebben we dan toch een driewieler gevonden waar ik ook mee mag rijden. Maar psst. Niet voortzeggen. Eigenlijk kan ik met mijn pootjes niet aan de grond. Maar met drie wielen kan je ook niet omvallen. Hihi. Slim gevonden van mij.
En na veel zoeken hebben Sandra en ik dan toch een weekje met zo een scoeter kunnen rondsturen. In het begin kon ik nog niet goed draaien maar nu gaat het al wat vlotter. Ik ga me na het verlof een taboe laten zetten zoals de echte motards. En een snor groeien. Dat ook. Maar geen kettingen door mijn neusgaten. Want ik ben al zo mager en ik wil geen vulling meer verliezen.
En dan was het plots zover. Het was al dinsdag en het grote stress moment. De valiezen.
Want Sandra was ooit de grote inpakkampioen, geleerd op Den Ontex bij het inpakken van luiers. Maar die grote duffeltas dat was toch een te grote uitdaging. Maar met de hulp van loebas en broer heb ik dan toch alles erin gekregen. Veel kleren en medicamenten en kabeltjes. Veel kabeltjes. En dan nog batterijen laden en pcs afbreken. Pfff. Wat een hondeleven inpakken.
En nu Is het woensdag. Vandaag was het het laatste werkdagje. Ik ben nog langs de kapper gepasseerd om mijn start mooi mis en place te laten leggen. En dan was het wachten op onze privé taxi. Samen gingen we naar schiphol rijden. Dwars door alle files heen.
Maar om eerlijk te zijn, ik heb me wel verveeld tijdens de rit. Er waren heel veel mensen op weg naar schiphol blijkbaar. En voor een keer was het niet tommeke die de weg moest zoeken maar een of andere Tsjechische madam. En die kende geen links of rechts. Altijd rechtendoor. Immer genade sus.
Wegens een gewijzigde verkeerssituatie Is uw route aangepast.
Wegens een gewijzigde verkeerssituatie Is uw route aangepast.
Wegens een gewijzigde verkeerssituatie Is uw route aangepast.
Wegens een gewijzigde verkeerssituatie Is uw route aangepast.
En dat hield ze meer dan een uur vol.
Je zou er bijna een afslag door missen. En dat deden we ook.
Maar we zij'n er geraakt.
En nu kan het avontuur echt beginnen.
Morgen ben ik in Afrika.
En mijn broers zitten thuis.
Jipie je.
Hakuna matata.
Den sloef
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten