Het leek vanmorgen wel werkendag.
Om zes uur liep de eerste wekker alweer af.
Maar ik was nog een beetje versuft. Ik had de groentenbuurman nog niet gehoord. En het rook toch lichtjes naar kerosine.
En dan klaarden mijn grijze celletjes op. We waren op reis. Maar ik heb toch gekke baasjes hoor. Wie staat er nu om zes uur op tijdens zijn verlof?
Ach ja. Ik hoefde mij niet te haasten. Mijn staart was gisteren al mooi gemaakt met een mise-en-placeke. En dus kon ik wat verder doezelen tot de mensen hun vel en haar mooi gepoetst hadden.
En dan konden we naar het ontbijt.
Ik koos voor mij een bordje bonen en lekker mals spek. En een eitje. Mijn baasjes waren zo te zien op dieet. Een pistoleetje en een croissant. Daar hou ik het toch geen dag mee uit hoor.
Omdat het ontbijt in buffetstijl was hoefden we nu gelukkig niet zo lang te wachten als gisteren bij het avondeten.
Op een twee drie hadden we al onze bordjes leeg gegeten en konden we terug naar de kamer voor het finaal prepareren van de valiezen. Want we gingen natuurlijk onze vuil kleren van gisteren niet meedoen naar Afrika. De auto stond er toch nog op de parking.
Ik vraag me af hoe het met kleine en grote loebas Is. Ik denk dat ik ze mis.
En dan was het toch tijd voor het busje. Om ons naar het vliegtuigstation te brengen. Naar sjiphol zoals de lokale stammen schiphol noemen.
In het liedje zingen ze wel Busje komt zo, busje komt zo. Maar het was toch effe wachten op het busje en het was verdorie frisjes vanmorgen. Ik ben maar snel in de fotozak van Sandra gekropen. Gelukkig ben ik nogal dun en flexibel en kon ik er bij. Want ze had weer heel wat spulletjes mee. Dat wordt weer zeulen.
Het busje bracht ons heel efficiënt naar de luchthaven. We zoefden voorbij de file op de snelweg. Tot we aan de speciale taxi-inrit kwamen. Daar was Sandra wel een beetje Jaloers want veel van de taxi's waren Tesla's, chique bakken op den elentriek dus.
Een keer binnen was het wel een drukte van jewelste. Zelfs een mama beer zou er haar jongen verliezen.
We sleuren met onze valiezen van hal naar hal tot we de juiste loketten gevonden hadden. En dan wou Sandra eens iets proberen. We vlogen wel KLM maar misschien werkt de Delta kaart hier ook wel. Ik kroop al stilletjes weg want er stond een grote strenge mevrouw aan de i gang maar nee hoor we waren welkom.
Ik wist het wel dat het ging lukken.
En een keer hier binnen kregen we blijkbaar overal voorrang. Bij de bagage, bij de pascontrole, op de trappen. Jiha! Het Is toch mooi wanneer CRM in je voordeel speelt.
En omdat alles zo snel ging hadden we zelfs tijd om naar de winkeltjes te gaan kijken. Veel konden we niet kopen want we hadden toch geen plaats in de bagage. Het werd enkel een deet-bestendige horloge. Want die slimme horloges zijn allemaal van plastiek en die kunnen niet zo goed tegen deet. En zonder deet weten al de muggen jou te vinden.
Rond kwart na negen hebben we dan maar de vertrekdeur voor het vliegtuig gekocht. Het zag er zwart van het volk. Allemaal mensen in tropenkostuum behalve ik natuurlijk, ik ga overal in mijn Adams kostuums. Hihi.
Na een paar minuten konden we aan boord gaan. En met veel lef haalde Sandra terug de truck met de kaart uit. En we mochten samen met de rijke mijnheren als eerste aan boord.
Het vliegtuig zat bomvol, behalve net op onze rij. Daar waren nog twee stoelen vrij. En zo kreeg ik ook mijn eigen stoel.
Maar ik viel al snel in slaap na de start. Af en toe mocht ik eens iets drinken of war van het bord van Sandra eten, maar ik had niet echt honger na mijn spek en bonen ontbijt.
De zetel was wel een beetje hard om te slapen. Of eerder het kussen was veel te dun. En na tien uur vliegen doet dat wel pijn aan je poep.
En dan kwamen we aan in Arusha. Het was nog maar net zeven uur door en alles was pikkedonker. Aan de vlieger werden we al opgewacht door iemand van luipaard toers. En die ging er dadelijk voor zorgen dat we ons paspoorten en visas gingen krijgen. En ja in Afrika kunnen ze ook efficiënt werken als ze willen of mogen.
Toch moesten we nog een tijdje aanschuiven. Ik verstopte me want ik kan enkel als verstekeling mee het land binnen. De immigratie leek wel Amerikaans. Foto en vingerafdrukken waren nodig.
En dan was het wachten en zoeken naar het volgende busje dat ons naar het hotel ging brengen.
Maar tegen dan lag ik al in slaap terug.
Hoe zou het met kleine en grote loebas zijn? Ik mis ze al een beetje.
Slaapwel
Ik ben in Afrika.
Akuna matata
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten