Ola Belgica,
Deze ochtend diende we om
9u op appel te zijn.
Nu lijkt dat vroeg, maar we
waren al vroeg wakker.
Ik wou de zonsopgang zien
en dus had ik Sandra wakker gelikt.
Ze was niet heel blij, maar
oké... ik heb mijn zin.
Vooral als we al in de
haven bleken te liggen...
Mevrouw luidspreker
bedankte de kapitein om zo snel te varen.
Stipt op tijd gingen we van
boord.
Ilse de lijdster ging ons
eerst meenemen naar Belém.
Maar om daar te geraken
dienden we onze pootjes hard te gebruiken.
De taxi's die aan de haven
op wacht stonden wouden ons immers een dagpakket verkopen.
En dat was niet wat we
nodig hadden.
En Marche.
We kwamen uiteindelijk aan
een grote marktplaats.
Daar zagen we heel wat
taxi's staan maar ook een trammetje dat naar Belém reed.
Toen het trammetje zijn
deuren opendeed, sprongen we allemaal als jonge hondjes erop.
Ilse ging het ticketje wel
kopen.
Nu kan ik heel verkeerd
zijn, maar ik denk dat we donkergrijs gereden hebben.
De geldmachine werkte
blijkbaar niet.
De tram werd voller en
voller.
En plots kwam er een walm
van pootjes-opheffen voor mij.
Ik hoopte dat die walm wel
wegging.
Ik heb Sandra een paar
tikken gegeven en zo draaide ze zich een beetje.
De geur was iets beter maar
ik snakte naar de buitenlucht.
Ilse riep plots AFSTAPPEN.
Ilse had heel goed gekeken
en had gezien dat bij de beste bakker van 't stad niet te veel volk stond.
We trappelden naar Pasteis
de Belém en bestelden elk enkele pasteitjes voor de middag.
Ze roken verschrikkelijk
lekker en ik had extra geluk. De cakejes lagen net naast mij.
Zou het opvallen als ik er
een hapje van neem?
We kregen een beetje vrije
tijd en konden de kerk van de Jeronimos bezoeken.
Voor het klooster was er
geen tijd want er stond een file om binnen te mogen.
We volgden de Chinezen en
namen wel wat foto's van hen.
Neen dat wouden we niet
echt, maar ze sprongen steeds voor het beeld.
Eens iedereen buiten was
gingen we verder op pad richting zee.
We staken op een bepaald moment
de straat over en zo kwamen we op een plein met grote Rosas en Monument
der Ontdekkingen.
Het werd opgericht in 1960,
op de 500ste sterfdag van Hendrik de Zeevaarder en verheerlijkt de
Portugese zeevaarders en ontdekkingsreizigers.
Het monument stelt de boeg
van een zeilschip voor.
Toen iedereen
uitgefototgrafeerd was, wandelden we verder langs de oever.
Op een bepaald ogenblik
dienden we wel wat op te letten.
Iedereen dacht dat de baan
gewoon doorging, maar neen hoor...
We moesten met een grote
bocht rond de kleine haven.
Gelukkig waarschuwde Ilse
ons, anders hadden we een natte broek gehad.
Eens dat obstakel voorbij,
kwamen we aan het volgende monument: de toren van Belém.
De toren van Belém was
eeuwenlang een essentieel element in de verdediging van de
stad.
De toren is door de Unesco
dan ook uitgeroepen tot werelderfgoed.
Oei oei... het is hoogwater
alarm.
We dienden voor vele dames
en heren plots een toilet te zoeken.
Dus begonnen we iets
sneller aan de terugweg dan gepland.
Nu, eerlijkheidshalve moet
ik toegeven dat we ook wel enkele boompjes zijn toegekomen.
Maar niemand leek dat zo
leuk te vinden om... op sommige vlakken ga ik de mens toch niet echt begrijpen
hoor.
Na het bochtenwerk kwamen
we aan toffe brasserie met zicht op het water.
Ilse ging snel even checken
of er een toilet was en er was er een in de kerker.
Sommige staken zich weg
voor de zon, anderen zochten de zon net op.
Maar iedereen vond dit HET
MOMENT om de pasteien te testen.
Mmmmmmmmmmm zo lekker.
Eens ons drankje en alle
pasteien op waren, stonden we er straf op en konden we de wereld aan.
Allez ... Lissabon, the
Hill.
Maar toen we net aan de
ondersteekplaats kwamen, riep Ilse 3 taxi's.
We gingen met de taxi naar
het hoogste punt.
Je kan daar ook wel met de
tram geraken, maar niemand wou zich echt als sardientjes voelen.
Eens de 3 taxi’s ter plaatste
waren, begon het laatste deel van het avontuur.
We keken even naar het mooi
uitzichtpunt over Lissabon, en dan gingen we via de smalle wegen naar beneden.
We kwamen wel wat trams en tuk
tuks tegen, maar blijkbaar was het leuker en sneller met de voetjes.
Plots stonden we op 2 meter
van waar ons avontuur vertrok deze ochtend.
Een deel van de groep leek
moe gewandeld en wandelde terug naar het schip.
De anderen, waaronder je
dierbare blog-ster en Sandra, gingen nog verder de stad in.
We zagen vele rare wezens
op straat: die deden allemaal alsof ze een standbeeld waren.
Maar ze bewogen om de paar
minuten even...
Pfff wat wouden die nu
eigenlijk bewijzen.
In een van de zijstraatjes
zagen we een oud stalen ros staan.
Blijkbaar was dit de Lift
van Santa Justa en was die getekend en gemaakt door een volgeling van Eiffel.
Mooie lift maar niet echt
met een doel volgens mij, want je kon enkel naar boven en dan terug naar
beneden.
Uiteindelijk zagen we ons
doel van de extra uitstap.
Een mooi hoekgebouw met een
rode cirkel met gele tekst in.
We hadden allemaal een
drankje verdient en ik kreeg zelfs een LIIT.
Langnekje was mee op
uitstap en daar ik haar zo lief vond heb ik haar een mooi bloemetje gegeven.
Terwijl de mensen van hun
glas dronken en tetterden, genoten wij van de mooie auto die daar omhoog hing.
Sandra kocht de nodige
verzamelobjecten en we konden de terugweg starten.
Ik weet dat we nog even halthielden
aan een T-shirt winkel, maar ik heb voornamelijk gedroomd van mijn toffe date.
Eens we aan het schip
kwamen, maakte Sandra me wakker want ik diende mijn ID te laten zien.
Ook al hadden we dorst na
de lange wandeling terug, we spraken pas af net voor het eten.
We mochten niet te veel
knabbelen want we gingen naar een super restaurant: de Tamarind.
Het was weer SUPER lekker:
we kregen versie sushi, lekkere kippensoep en een hete rode curry met kip.
Eigenlijk was het veel te
veel en Sandra besloot toch maar geen dessert te nemen.
Gelukkig maar want de
andere mensen zaten te klagen dat ze te dik zaten.
Omdat we zo moe waren en er
toch niets interessant was bij de Billboard, namen we afscheid van de groep.
Terwijl Sandra nog een
aflevering van de Zoo bekijkt, werkte ik snel aan dit verslag.
Mijn oogjes vielen toe
terwijl ik aan het tippen was... maar ik zette door.
En nu... ben ik aan het
einde van de dag
Het einde van mijn latijn
En ga ik nu lekker dodo
doen met Langnekje naast mij
Doei
Sloefie de gelukkige hond
woensdag 27 september 2017
dinsdag 26 september 2017
Dag 5 - Porto
Dag lieve lezers,
Deze nacht om 2u heb ik samen met de kapitein met de klok gespeeld.
En amai zeg, wat een lastig werkje is dat... Ik diende wel 1000 klokken een uur terug te draaien.
Ze zouden daar toch eens iets moeten voor uitvinden hè... zo een simpel ding dat met een knop alles verzet.
Pffff zoveel werk op zo weinig tijd
Gelukkig betekende dat ook dat we een uurtje langer mochten slapen...
Iets voor 9u waren we klaar voor vertrek: zakje gemaakt, bagel met sjokolat opgepikt en een wakkerworder genomen.
En dan begon de tocht in verschillende stappen.
Eerste stap: een bus bemachtigen om tot aan het einde van de haven te geraken.
Na een doolhof in het gebouw vonden we de uitgang en daar vertrok net de bus.
Het zonnetje scheen dus we vonden het niet erg dat we even dienden te wachten want daar was hij al.
Tweede stap: 3 taxi's versieren om tot aan de stad te geraken.
Dat ging net iets moeilijker want er stond een mensenfile.
Het eerste groep was na 5 minuten weg, de andere 2 groepjes dienden respectievelijk 15 en 20 min te wachten.
Ilse had het eerste groepje op weg gezet en sprong mee in de 2de taxi.
Sandra en ik gingen mee in de 3de taxi ...
Eens op plaats van afspraak was het zoeken.
Aha, daar is de taxi van Ilse...
Hihi, we waren er voor haar...
Zij hadden blijkbaar de sightseeing taxi genomen.
Maar waar was die eerste groep?
Na lang zoeken bleken die gewoon in de schaduw aan de andere kant van hetzelfde plein te staan.
Na een goed uitleg van onze reisleidster over het gebouw daalden we af richting het station.
"Sandra, ik hou me aan mijn belofte... de HRC is hier de straat in dan eerste rechts en dan links".
Oei we dienden de groep achter te laten en zelf op pad te gaan.
Na wat stappen zagen we de HRC.
Neen ... we hebben er geen LIIT gaan drinken, het was immers nog veel te vroeg op de dag.
Maar we waren er wel met een missie: een shooter en T-shirts missie.
Een collega van Sandra, ook een Sandra, verzamelt voor haar zoon de witte T-shirts met gele bol.
Oei oei, er waren net geen witte T-shirts meer, dan maar spoedoverleg met de bank.
Ja
Neen
Neen geen witte meer
Neen dat grijs lijkt wit op de foto maar neen is grijs.
Ja zeker?
Oké.
Na een snelle wandeling tot aan het station, kwamen de anderen tegen.
Die hadden het treintjesstation bezocht.
Sorry, grote broer ... je gaat je baasje moeten troosten want mijn baasje heeft geen snapshot genomen.
En nu gingen we allemaal de berg op, naar een Eglisia of zoiets.
Niet iedereen ging mee binnen maar Sandra en ik waren wel nieuwsgierig.
Nadien wandelden we verder in de kleine straatjes.
Uiteindelijk kwamen we op een plein terecht waar een terrasje ons zat toe te lachen.
Iedereen dronk er iets fris (neen geen alcohol).
We staken nog een ander plein over en eindigen op een van de geweldige uitzichtpunten in Porto.
Daar werden er veel foto's gemaakt, maar geen enkele met mij er op.
Sandra is mij volgens mij gewoon vergeten denk ik.
Ik ben heel de namiddag lekker in de zak blijven zitten en me de vele trappen naar beneden lekker laten dragen.
Na honderden grote en kleine treden kwamen we aan de rivier Douro.
Daar zagen we de vele port-boten aangemeerd liggen.
In sommige boten zou je volgens mij wel geen hond in krijgen hoor; ze leken meer een wrak te zijn dan iets ander.
We wandelden verder langs de kade van de rivier tot we ze konden oversteken.
Een smalle brug - net de breedte van een bus - bracht ons naar de Port-brouwerskant.
Ilse deed het beste voorstel van de dag: laten we een Port-brouwer bezoeken en enkele porto's proeven.
Iedereen vond het een geweldig idee en we begonnen aan de zoektocht.
De eerste, Porto Cruz, bleek dicht te zijn tot in de late namiddag.
De tweede, Sandeman, had een privéfeestje en liet dus niemand binnen.
En zo ging het maar verder.
Alle gekende merken hadden blijkbaar al genoeg cliënteel en dus wouden de groep zotte Belgen niet.
Toen we de wanhoop nabij waren, nam Ilse een gok.
Laten we eens vragen of we bij een onbekende iets lekkers kunnen krijgen.
Ilse ging bij Caves Vasconcello luisteren of ze een tour deden en een tasting.
Eerst was het neen, maar toen de groep slechts 10 man zou zijn... kon het plots wel.
We kregen de uitleg dat het 10 euro zo zijn om de rondleiding te krijgen.
Indien we nadien iets zouden proeven zouden we die 10eur terugkrijgen.
3 GFC'ers hadden plots geen zin in het bezoeken van een Cave en gingen iets drinken.
Met 8 (7 mensen en 1 hond) gingen we de grot binnen.
Ik ben uit de zak gekropen zodat ik zeker alles goed hoorde van mijnheer zijn uitleg.
De mijnheer vertelde dat witte porto beter jong gedronken werd en maximaal 10 jaar kon worden.
Tijdens het ouder worden werd hij dan een meer gouden tint.
De rode porto die had verschillende niveaus: Ruby (1-3 j), Tawny (4-6j), Reserve (7-9j) en dan was er nog de 10 - 20 en 40 jaar.
Alles wat meer dan 40j was toch maar een mengeling van zeer oude en iets jonger (min 40j) porto.
Hoe ouder de rode porto werd, hoe lichter en gouden hij werd.
De mijnheer vertelde dat ze enkel de goede porto verkochten en zich dus concentreerde op de 10-20-40j.
De anderen waren voor hem supermarkt porto's en werden voornamelijk verkocht door de grote huizen.
Naast porto’s verkocht de Cave ook nog een super wijntje (max 400 flessen)
De groep leek super geïnteresseerd en leek aan de lippen van de wijnbrouwer te hangen.
Ik was het langzaam beu aan het worden en kreeg ook wel veel dorst.
Hoe meer die mijnheer vertelde over de goede smaken en geuren, hoe meer ik zin kreeg in een glaasje.
En dan was het zover... we werden naar boven gebracht om de verschillende dingen te proeven.
We kregen 4 glazen voor 4 verschillende dingen: rode wijn, witte port 10j, rode port 10j en rode port 20j.
Sandra is geen rode wijn drinker en dus mocht ik eens proeven...
Ik heb die snel aan Rudi gegeven want na een slokje voelde ik het al in mijn kop.
De witte en rode ports, waren SUPER.
Na de proeverij kregen we de prijslijst en begon de onderhandelingen.
Als we allemaal samen voor zo'n 350 dollar kochten, werden de flessen in speciale verpakking naar Brussel gestuurd.
Ilse gaf het adres van Go for Cruise.
Indien alles volgens plan loopt, kunnen we onze flessen direct meenemen wanneer we in Brussel landen.
Na de proeverij namen we de teleferiek naar GAIA.
Neen niet die hondenbescherming, maar een wijk in Porto.
Ik heb Gerda goed vastgehouden want die had een beetje schrik vertelde ze me.
Eens boven, konden we de hoge brug over de Douro nemen.
Samen met de trein bereikten we veilig de overkant.
Ilse vertelde ons dat de tour in Porto zo goed als voorbij was.
We zouden terug afdalen naar de middenstad en daar taxi's terug naar de boot nemen.
Dat ging ongeveer even vlot als in de ochtend... en we hadden nu een chauffeur die woordjes Engels kende.
Vanavond was het de 2de formele avond, maar die hadden we deels omzeild.
Samen met Gerda, Phillipe, Reynild en Rudi hadden we een tafeltje gereserveerd bij Sel de Mer.
Dit was een visrestaurant. Iedereen had een geweldige avond.
Ofwel omdat het zo lekker was, ofwel omdat de hoofdschotel en het nagerecht gratis waren.
We hadden zoveel gegeten en gedronken dat we deze keer niet naar de Billboard gingen.
Snel onze kleertjes uit, ik mijn verslagje werken en dan DODO doen.
Snel snel want morgen moeten we om 9u terug klaar zijn
SLAAPWEL
De vermoeide hond die een SUPER dag had.
Deze nacht om 2u heb ik samen met de kapitein met de klok gespeeld.
En amai zeg, wat een lastig werkje is dat... Ik diende wel 1000 klokken een uur terug te draaien.
Ze zouden daar toch eens iets moeten voor uitvinden hè... zo een simpel ding dat met een knop alles verzet.
Pffff zoveel werk op zo weinig tijd
Gelukkig betekende dat ook dat we een uurtje langer mochten slapen...
Iets voor 9u waren we klaar voor vertrek: zakje gemaakt, bagel met sjokolat opgepikt en een wakkerworder genomen.
En dan begon de tocht in verschillende stappen.
Eerste stap: een bus bemachtigen om tot aan het einde van de haven te geraken.
Na een doolhof in het gebouw vonden we de uitgang en daar vertrok net de bus.
Het zonnetje scheen dus we vonden het niet erg dat we even dienden te wachten want daar was hij al.
Tweede stap: 3 taxi's versieren om tot aan de stad te geraken.
Dat ging net iets moeilijker want er stond een mensenfile.
Het eerste groep was na 5 minuten weg, de andere 2 groepjes dienden respectievelijk 15 en 20 min te wachten.
Ilse had het eerste groepje op weg gezet en sprong mee in de 2de taxi.
Sandra en ik gingen mee in de 3de taxi ...
Eens op plaats van afspraak was het zoeken.
Aha, daar is de taxi van Ilse...
Hihi, we waren er voor haar...
Zij hadden blijkbaar de sightseeing taxi genomen.
Maar waar was die eerste groep?
Na lang zoeken bleken die gewoon in de schaduw aan de andere kant van hetzelfde plein te staan.
Na een goed uitleg van onze reisleidster over het gebouw daalden we af richting het station.
"Sandra, ik hou me aan mijn belofte... de HRC is hier de straat in dan eerste rechts en dan links".
Oei we dienden de groep achter te laten en zelf op pad te gaan.
Na wat stappen zagen we de HRC.
Neen ... we hebben er geen LIIT gaan drinken, het was immers nog veel te vroeg op de dag.
Maar we waren er wel met een missie: een shooter en T-shirts missie.
Een collega van Sandra, ook een Sandra, verzamelt voor haar zoon de witte T-shirts met gele bol.
Oei oei, er waren net geen witte T-shirts meer, dan maar spoedoverleg met de bank.
Ja
Neen
Neen geen witte meer
Neen dat grijs lijkt wit op de foto maar neen is grijs.
Ja zeker?
Oké.
Na een snelle wandeling tot aan het station, kwamen de anderen tegen.
Die hadden het treintjesstation bezocht.
Sorry, grote broer ... je gaat je baasje moeten troosten want mijn baasje heeft geen snapshot genomen.
En nu gingen we allemaal de berg op, naar een Eglisia of zoiets.
Niet iedereen ging mee binnen maar Sandra en ik waren wel nieuwsgierig.
Nadien wandelden we verder in de kleine straatjes.
Uiteindelijk kwamen we op een plein terecht waar een terrasje ons zat toe te lachen.
Iedereen dronk er iets fris (neen geen alcohol).
We staken nog een ander plein over en eindigen op een van de geweldige uitzichtpunten in Porto.
Daar werden er veel foto's gemaakt, maar geen enkele met mij er op.
Sandra is mij volgens mij gewoon vergeten denk ik.
Ik ben heel de namiddag lekker in de zak blijven zitten en me de vele trappen naar beneden lekker laten dragen.
Na honderden grote en kleine treden kwamen we aan de rivier Douro.
Daar zagen we de vele port-boten aangemeerd liggen.
In sommige boten zou je volgens mij wel geen hond in krijgen hoor; ze leken meer een wrak te zijn dan iets ander.
We wandelden verder langs de kade van de rivier tot we ze konden oversteken.
Een smalle brug - net de breedte van een bus - bracht ons naar de Port-brouwerskant.
Ilse deed het beste voorstel van de dag: laten we een Port-brouwer bezoeken en enkele porto's proeven.
Iedereen vond het een geweldig idee en we begonnen aan de zoektocht.
De eerste, Porto Cruz, bleek dicht te zijn tot in de late namiddag.
De tweede, Sandeman, had een privéfeestje en liet dus niemand binnen.
En zo ging het maar verder.
Alle gekende merken hadden blijkbaar al genoeg cliënteel en dus wouden de groep zotte Belgen niet.
Toen we de wanhoop nabij waren, nam Ilse een gok.
Laten we eens vragen of we bij een onbekende iets lekkers kunnen krijgen.
Ilse ging bij Caves Vasconcello luisteren of ze een tour deden en een tasting.
Eerst was het neen, maar toen de groep slechts 10 man zou zijn... kon het plots wel.
We kregen de uitleg dat het 10 euro zo zijn om de rondleiding te krijgen.
Indien we nadien iets zouden proeven zouden we die 10eur terugkrijgen.
3 GFC'ers hadden plots geen zin in het bezoeken van een Cave en gingen iets drinken.
Met 8 (7 mensen en 1 hond) gingen we de grot binnen.
Ik ben uit de zak gekropen zodat ik zeker alles goed hoorde van mijnheer zijn uitleg.
De mijnheer vertelde dat witte porto beter jong gedronken werd en maximaal 10 jaar kon worden.
Tijdens het ouder worden werd hij dan een meer gouden tint.
De rode porto die had verschillende niveaus: Ruby (1-3 j), Tawny (4-6j), Reserve (7-9j) en dan was er nog de 10 - 20 en 40 jaar.
Alles wat meer dan 40j was toch maar een mengeling van zeer oude en iets jonger (min 40j) porto.
Hoe ouder de rode porto werd, hoe lichter en gouden hij werd.
De mijnheer vertelde dat ze enkel de goede porto verkochten en zich dus concentreerde op de 10-20-40j.
De anderen waren voor hem supermarkt porto's en werden voornamelijk verkocht door de grote huizen.
Naast porto’s verkocht de Cave ook nog een super wijntje (max 400 flessen)
De groep leek super geïnteresseerd en leek aan de lippen van de wijnbrouwer te hangen.
Ik was het langzaam beu aan het worden en kreeg ook wel veel dorst.
Hoe meer die mijnheer vertelde over de goede smaken en geuren, hoe meer ik zin kreeg in een glaasje.
En dan was het zover... we werden naar boven gebracht om de verschillende dingen te proeven.
We kregen 4 glazen voor 4 verschillende dingen: rode wijn, witte port 10j, rode port 10j en rode port 20j.
Sandra is geen rode wijn drinker en dus mocht ik eens proeven...
Ik heb die snel aan Rudi gegeven want na een slokje voelde ik het al in mijn kop.
De witte en rode ports, waren SUPER.
Na de proeverij kregen we de prijslijst en begon de onderhandelingen.
Als we allemaal samen voor zo'n 350 dollar kochten, werden de flessen in speciale verpakking naar Brussel gestuurd.
Ilse gaf het adres van Go for Cruise.
Indien alles volgens plan loopt, kunnen we onze flessen direct meenemen wanneer we in Brussel landen.
Na de proeverij namen we de teleferiek naar GAIA.
Neen niet die hondenbescherming, maar een wijk in Porto.
Ik heb Gerda goed vastgehouden want die had een beetje schrik vertelde ze me.
Eens boven, konden we de hoge brug over de Douro nemen.
Samen met de trein bereikten we veilig de overkant.
Ilse vertelde ons dat de tour in Porto zo goed als voorbij was.
We zouden terug afdalen naar de middenstad en daar taxi's terug naar de boot nemen.
Dat ging ongeveer even vlot als in de ochtend... en we hadden nu een chauffeur die woordjes Engels kende.
Vanavond was het de 2de formele avond, maar die hadden we deels omzeild.
Samen met Gerda, Phillipe, Reynild en Rudi hadden we een tafeltje gereserveerd bij Sel de Mer.
Dit was een visrestaurant. Iedereen had een geweldige avond.
Ofwel omdat het zo lekker was, ofwel omdat de hoofdschotel en het nagerecht gratis waren.
We hadden zoveel gegeten en gedronken dat we deze keer niet naar de Billboard gingen.
Snel onze kleertjes uit, ik mijn verslagje werken en dan DODO doen.
Snel snel want morgen moeten we om 9u terug klaar zijn
SLAAPWEL
De vermoeide hond die een SUPER dag had.
zaterdag 23 september 2017
Dag 4 - een zeedag ergens in de baai van Biscay
Goede avond lieve lezertjes,
Vandaag konden we uitslapen en dat leek me we super goed plan.
Alleen vond Sandra dat niet leuk, want om 8u was ze al over en weer in de kajuit aan het lopen.
Kan een hond nu niet eens een beetje langer slapen.
Duidelijk niet.
Sandra maakte zich klaar: een T-shirt, een pull, een lange broek en lange kousen.
Euh... We waren toch met verlof op een bootje en dan is het toch mooi en warm weer.
Toen de gordijnen open gingen had ik het door, het zag er grijs en somber uit.
Brrrr… Het leek wel heel koud te zijn.
Snel deed ik mijn muts op en kroop ik diep in de zak.
Brrrrr... ah ik vond een lekker zachte handdoek.
De aaipad zat er wel in, maar als ik hem een beetje verduwde kon ik er lekker bij.
Mmm. Veeel beter
We gingen op pad zei ze.
Euh... op volle zee? Op pad? Ik denk dat ze nog niet wakker is.
Maar toen had ik het door.
We gingen naar het navigator dek om een lekkere bagel te eten.
Neen, deze keer namen we geen met ei en kaas, maar wel met die roze vis en Philadelphia.
Mmmm... dat samen met een lekkere warm cappuccino.
Lekker en we kregen het iets warmer.
Toen vroeg Sandra me om het beste plaatsje van de boot te zoeken.
En ik ging op pad... Elke verdieping heb ik afgesnuffeld ... Trap op - Trap af.
En uiteindelijk vond ik het dan: op dek 9 vond ik een supergrote zetel.
We konden er samen in hangen. Sandra nam haar leesboek en ik mocht op de aaaipad wat spelen.
Iets na de middag kwamen Rudy & Renild er bijzitten.
En nadien kwamen Philippe & Gerda erbij.
Ja. Bij deze wil ik me persoonlijk excuseren bij Gerda, want ik dacht dat ze Greta noemde.
Ik zal wat zeep in mijn oren hebben gehad... SORRY GERDA... ik zal het proberen niet meer te doen.
Sandra was ondertussen al gestopt met lezen.
Terwijl de mensen aan het tetteren en drinken waren, heb ik me geamuseerd met enkele level Candy Crush Soda te spelen.
Dorothea... ik ben nu heel ver voor geraakt, dus kom maar op ...
Toen ik Hexa blast, een andere tof spelletje wou spelen, deed het spelletje raar.
Ik was ontroostbaar, want ik wou Lieve proberen in te halen ... maar blijkbaar werkt dat enkele op het echte internet.
Pffff....die gaat weer verder uitlopen....
Sandra zag dat ik niet blij was en vertelde me dat ik terwijl zij ging eten met de grote mensen ik wat op het internet Hexa mocht spelen.
JIPIE. Ik heb heel de namiddag wel heel flink gebleven zodat ik zeker ging mogen spelen.
Voor 7 uur had Sandra al gedoucht en zei ze dat ze naar een pianiste ging kijken.
Ik wou niet echt mee en dus mocht ik nu een half uurtje spelen.
Na de show is ze even komen kijken of ik nog aan het spelen was, maar ik was samen met towel-vriendje in slaapgevallen.
Ze heeft me gelukkig niet wakker gemaakt en is terug vertrokken.
Mr. Steward verraste me met een pauw vriendje en zo had ik een nieuw speelkameraadje.
Sandra is zoals altijd weer blijven hangen want terwijl ik al hard bezig ben aan het verslag is ze nog niet opgedaagd.
Het is nu al bijna weer 00:00 en nog geen Sandra...
Aiaiai het gaan pijn doen morgen, want morgen verliezen we een uur.
Allez, ze is daar eindelijk en is weer aan het neuriën.
Snel …. dit verslag je afmaken en dan is het dodo-tijd.
Tot morgen
Sloefie de super waakhond met vele vriendje
PS. Ik vraag me af wanneer Langnekje eens op bezoek zou mogen komen... Maar ik durf het niet zo goed vragen.
Vandaag konden we uitslapen en dat leek me we super goed plan.
Alleen vond Sandra dat niet leuk, want om 8u was ze al over en weer in de kajuit aan het lopen.
Kan een hond nu niet eens een beetje langer slapen.
Duidelijk niet.
Sandra maakte zich klaar: een T-shirt, een pull, een lange broek en lange kousen.
Euh... We waren toch met verlof op een bootje en dan is het toch mooi en warm weer.
Toen de gordijnen open gingen had ik het door, het zag er grijs en somber uit.
Brrrr… Het leek wel heel koud te zijn.
Snel deed ik mijn muts op en kroop ik diep in de zak.
Brrrrr... ah ik vond een lekker zachte handdoek.
De aaipad zat er wel in, maar als ik hem een beetje verduwde kon ik er lekker bij.
Mmm. Veeel beter
We gingen op pad zei ze.
Euh... op volle zee? Op pad? Ik denk dat ze nog niet wakker is.
Maar toen had ik het door.
We gingen naar het navigator dek om een lekkere bagel te eten.
Neen, deze keer namen we geen met ei en kaas, maar wel met die roze vis en Philadelphia.
Mmmm... dat samen met een lekkere warm cappuccino.
Lekker en we kregen het iets warmer.
Toen vroeg Sandra me om het beste plaatsje van de boot te zoeken.
En ik ging op pad... Elke verdieping heb ik afgesnuffeld ... Trap op - Trap af.
En uiteindelijk vond ik het dan: op dek 9 vond ik een supergrote zetel.
We konden er samen in hangen. Sandra nam haar leesboek en ik mocht op de aaaipad wat spelen.
Iets na de middag kwamen Rudy & Renild er bijzitten.
En nadien kwamen Philippe & Gerda erbij.
Ja. Bij deze wil ik me persoonlijk excuseren bij Gerda, want ik dacht dat ze Greta noemde.
Ik zal wat zeep in mijn oren hebben gehad... SORRY GERDA... ik zal het proberen niet meer te doen.
Sandra was ondertussen al gestopt met lezen.
Terwijl de mensen aan het tetteren en drinken waren, heb ik me geamuseerd met enkele level Candy Crush Soda te spelen.
Dorothea... ik ben nu heel ver voor geraakt, dus kom maar op ...
Toen ik Hexa blast, een andere tof spelletje wou spelen, deed het spelletje raar.
Ik was ontroostbaar, want ik wou Lieve proberen in te halen ... maar blijkbaar werkt dat enkele op het echte internet.
Pffff....die gaat weer verder uitlopen....
Sandra zag dat ik niet blij was en vertelde me dat ik terwijl zij ging eten met de grote mensen ik wat op het internet Hexa mocht spelen.
JIPIE. Ik heb heel de namiddag wel heel flink gebleven zodat ik zeker ging mogen spelen.
Voor 7 uur had Sandra al gedoucht en zei ze dat ze naar een pianiste ging kijken.
Ik wou niet echt mee en dus mocht ik nu een half uurtje spelen.
Na de show is ze even komen kijken of ik nog aan het spelen was, maar ik was samen met towel-vriendje in slaapgevallen.
Ze heeft me gelukkig niet wakker gemaakt en is terug vertrokken.
Mr. Steward verraste me met een pauw vriendje en zo had ik een nieuw speelkameraadje.
Sandra is zoals altijd weer blijven hangen want terwijl ik al hard bezig ben aan het verslag is ze nog niet opgedaagd.
Het is nu al bijna weer 00:00 en nog geen Sandra...
Aiaiai het gaan pijn doen morgen, want morgen verliezen we een uur.
Allez, ze is daar eindelijk en is weer aan het neuriën.
Snel …. dit verslag je afmaken en dan is het dodo-tijd.
Tot morgen
Sloefie de super waakhond met vele vriendje
PS. Ik vraag me af wanneer Langnekje eens op bezoek zou mogen komen... Maar ik durf het niet zo goed vragen.
Dag 3 - Portland
Hallo lieve lezertjes,
Toen ik deze ochtend wakker mijn oortjes van over mijn ogen haalde, lag de boot al aan de kade van Portland.
We dienden op appel te zijn om 9u dus we maakten ons snel klaar.
Sandra treuzelde net iets te veel naar mijn zin, dus heb ik maar wat dingen bijeengetrokken.
Eens daar bleek het dat ik het papier van Ilse niet zo goed gelezen had en we pas om 9.45 klaar dienden te zijn.
Dan maar wachten... met een grollende Sandra.
Net voor 10 uur gingen we dan van het schip.
Bijna iedereen ging mee op pad. Enkel Willy & Marijke waren niet mee op pad.
Willy was vorige week maar ontslagen uit de kliniek en voelde zich niet zo goed.
Blijkbaar was de reis tot in Amsterdam wat zwaarder geweest dan iedereen dacht.
Ilse vertelde ons dat we dienden de wachten op de shuttlebus.
Neen niet om naar Portland stad te gaan, maar wel om tot aan Weymouth te gaan.
Weymouth is een kuststadje en is blijkbaar een van de grotere en meer bekende.
De Free Shuttle reed ons in een klein kwartier naar het stadje en dan konden we beginnen op snuffeltocht.
Eerste opdracht was de moeilijkste: welke straat moet je nemen om op het juiste pad te beginnen.
Nadat ik even alle straatjes had afgesnuffeld wees ik Sandra de juiste weg.
En daar gingen dan we onder leiding van mijn deskundige neus.
Ilse checkte af en toe het mapje, zodat we zeker op het juiste pad bleven.
We wandelden door smalle straatjes en kwamen uiteindelijk aan een strand.
Daar zag ik vele hondjes rondrennen en in het water spelen.
Ik vroeg aan Sandra of ik even mocht gaan meespelen, maar ik mocht niet.
Sandra zei dat ik me ging vuil maken en dan mocht ik niet meer mee.
Dus bleef ik met tegenzin in de zak zitten en speelde met het idee om iedereen de verkeerde kant op te sturen.
Maar dan strafte ik iedereen en ik wou enkel Sandra straffen.
Pfff. Ik zal dan maar wat bokken.
We wandelden verder en verder ... tot aan een kerk.
Dan draaiden we ons om en gingen terug.
Zie je Sandra hoe saai een wandeling kan zijn als ik niet het juiste pad kan zoeken.
Ilse nam de wandeling over en we doken de winkelstraatjes in.
Regelmatig zagen we ook racemobieltjes.
Als Willy nu zo eentje nam, kon hij met ons mee op pad.
Maar ja we konden dat enkel huren daar en dus diende we het ook daar terug te brengen.
Pfff. Dat is dus niet de juiste oplossing
Toen we bijna terug op het beginpunt waren, was iedereen dorstig.
En bij wonder wandelden we net een pub voorbij met een leuk terrasje.
Wat kan je nu als hond en mens nog meer willen dan in het zonnetje te genieten van een drankje?
Ik kreeg een biertje voor mij alleen... mmm dat was lekker.
Eenmaal terug op de boot, waren we op tijd voor ons dagelijks schoonheidsslaapje.
Sandra zocht de beste stoel op en ik kreeg mijn eigen plaatsje onder de zon.
Een uurtje of zo later bleek de zon wat weg te zakken en koelde het toch wel snel af.
Snel gingen we binnen om op te warmen.
Maar Sandra had het zo koud gekregen dat ze voorstelde om in het Stoombad te gaan opwarmen.
Dat vond ik een leuk idee en dus gingen we ons snel omkleden en trokken we naar de spa.
Buiten het stoombad deden we ook een spelletje brubbels maken.
Om de zoveel tijd diende je op een knop te drukken en dan kwamen er plots brubbels van onder het water.
Superleuk en oh zo lekker warm.
Oei plots was het wel heeel laat en diende we ons hard te haasten om op tijd in de grote refter te zijn.
Nu ... we mochten vandaag niet alles aandoen wat we wouden, want het was GALA-avond.
Heel veel mensen gingen zwaar afgestoft aan tafel.
Daar ik dat niet zo zag zitten, bleef ik bij de towel-vriendjes in de kajuit.
We hebben hard gelachen toen meneer de steward onze kamer kwam doen.
Hij was een beetje verbaasd toen ik lekker tussen de vriendjes zat en hem deed verschieten.
Na het eten is Sandra volgens mij nog een pintje, of was het een theetje, gaan drinken.
Toen ze uiteindelijk terug in de kajuit is geraakt, was het al dag 4....
Ze had het duidelijk naar haar zin gehad, want ze was nog liedjes van de hitlijst (Billboard café) aan het zingen
Nu dat ze haar pyjama aan heeft en ik het verslag van vandaag heb geschreven...gaat het lichtje uit
SLAAPWEL
Toen ik deze ochtend wakker mijn oortjes van over mijn ogen haalde, lag de boot al aan de kade van Portland.
We dienden op appel te zijn om 9u dus we maakten ons snel klaar.
Sandra treuzelde net iets te veel naar mijn zin, dus heb ik maar wat dingen bijeengetrokken.
Eens daar bleek het dat ik het papier van Ilse niet zo goed gelezen had en we pas om 9.45 klaar dienden te zijn.
Dan maar wachten... met een grollende Sandra.
Net voor 10 uur gingen we dan van het schip.
Bijna iedereen ging mee op pad. Enkel Willy & Marijke waren niet mee op pad.
Willy was vorige week maar ontslagen uit de kliniek en voelde zich niet zo goed.
Blijkbaar was de reis tot in Amsterdam wat zwaarder geweest dan iedereen dacht.
Ilse vertelde ons dat we dienden de wachten op de shuttlebus.
Neen niet om naar Portland stad te gaan, maar wel om tot aan Weymouth te gaan.
Weymouth is een kuststadje en is blijkbaar een van de grotere en meer bekende.
De Free Shuttle reed ons in een klein kwartier naar het stadje en dan konden we beginnen op snuffeltocht.
Eerste opdracht was de moeilijkste: welke straat moet je nemen om op het juiste pad te beginnen.
Nadat ik even alle straatjes had afgesnuffeld wees ik Sandra de juiste weg.
En daar gingen dan we onder leiding van mijn deskundige neus.
Ilse checkte af en toe het mapje, zodat we zeker op het juiste pad bleven.
We wandelden door smalle straatjes en kwamen uiteindelijk aan een strand.
Daar zag ik vele hondjes rondrennen en in het water spelen.
Ik vroeg aan Sandra of ik even mocht gaan meespelen, maar ik mocht niet.
Sandra zei dat ik me ging vuil maken en dan mocht ik niet meer mee.
Dus bleef ik met tegenzin in de zak zitten en speelde met het idee om iedereen de verkeerde kant op te sturen.
Maar dan strafte ik iedereen en ik wou enkel Sandra straffen.
Pfff. Ik zal dan maar wat bokken.
We wandelden verder en verder ... tot aan een kerk.
Dan draaiden we ons om en gingen terug.
Zie je Sandra hoe saai een wandeling kan zijn als ik niet het juiste pad kan zoeken.
Ilse nam de wandeling over en we doken de winkelstraatjes in.
Regelmatig zagen we ook racemobieltjes.
Als Willy nu zo eentje nam, kon hij met ons mee op pad.
Maar ja we konden dat enkel huren daar en dus diende we het ook daar terug te brengen.
Pfff. Dat is dus niet de juiste oplossing
Toen we bijna terug op het beginpunt waren, was iedereen dorstig.
En bij wonder wandelden we net een pub voorbij met een leuk terrasje.
Wat kan je nu als hond en mens nog meer willen dan in het zonnetje te genieten van een drankje?
Ik kreeg een biertje voor mij alleen... mmm dat was lekker.
Eenmaal terug op de boot, waren we op tijd voor ons dagelijks schoonheidsslaapje.
Sandra zocht de beste stoel op en ik kreeg mijn eigen plaatsje onder de zon.
Een uurtje of zo later bleek de zon wat weg te zakken en koelde het toch wel snel af.
Snel gingen we binnen om op te warmen.
Maar Sandra had het zo koud gekregen dat ze voorstelde om in het Stoombad te gaan opwarmen.
Dat vond ik een leuk idee en dus gingen we ons snel omkleden en trokken we naar de spa.
Buiten het stoombad deden we ook een spelletje brubbels maken.
Om de zoveel tijd diende je op een knop te drukken en dan kwamen er plots brubbels van onder het water.
Superleuk en oh zo lekker warm.
Oei plots was het wel heeel laat en diende we ons hard te haasten om op tijd in de grote refter te zijn.
Nu ... we mochten vandaag niet alles aandoen wat we wouden, want het was GALA-avond.
Heel veel mensen gingen zwaar afgestoft aan tafel.
Daar ik dat niet zo zag zitten, bleef ik bij de towel-vriendjes in de kajuit.
We hebben hard gelachen toen meneer de steward onze kamer kwam doen.
Hij was een beetje verbaasd toen ik lekker tussen de vriendjes zat en hem deed verschieten.
Na het eten is Sandra volgens mij nog een pintje, of was het een theetje, gaan drinken.
Toen ze uiteindelijk terug in de kajuit is geraakt, was het al dag 4....
Ze had het duidelijk naar haar zin gehad, want ze was nog liedjes van de hitlijst (Billboard café) aan het zingen
Nu dat ze haar pyjama aan heeft en ik het verslag van vandaag heb geschreven...gaat het lichtje uit
SLAAPWEL
woensdag 20 september 2017
Dag 2 - Ergens in het Britse kanaal
Goede avond lieve lezertjes,
Vandaag mochten we uitslapen en dus deden we dat... Of we deden toch al een poging tot...
De wekker stond pas om 10u, maar om 7u trok Sandra de draperie al open.
Brrrrr. Het leek wel heel koud en triestig te zijn.
Geen weer om een hond door te sturen.
Ik deed een poging om te doen alsof ik nog sliep...
Sandra kwam dan heel stilletjes terug bij mij gekropen.
JIPIE gelukt... maar een kwartiertje later was ze het dan beu.
OPSTAAN zei ze, want we hebben een drukke dag.
Hein? Druk? Het is een zeedag, hoe kan het dan druk zijn?
Het lijkt wel of ik voor het eerste cruise, want ik begrijp er gewoon geen snars van.
Ik deed dan maar mijn ochtendwasje en wachtte braaf op wat ik dacht de zwemzak te zijn.
Maar Sandra had duidelijk andere plannen. Geen zwempak ? Geen zwemzak?
Plots kwam mevrouw luidspreker in onze hut.
We dienden ons op het verdiep aan te bieden aan de immigratiediensten van Engeland.
Ze zouden beginnen bij dek 1 en zouden telkens afroepen wanneer het volgende dek kwam.
Pfff.
We zouden wel heel lang moeten wachten want wij sliepen op dek 8.
Sandra keek even op het document dat in de brievenbus zat met extra informatie over de immigratie.
We dienden onze identiteitskaart mee te nemen en ze zouden ons rond 11.30 oproepen.
Maar dat kon toch niet blafte ik naar Sandra... Want reisleidster Ilse verwachtte ons om 11u.
Sandra kan veel, maar een teletijdsmachien heeft ze nog niet.
Tegen 9u vond ik dacht wel lang genoeg stil was gebleven en wou ik op avontuur.
En baasje dacht er blijkbaar net zo over, want plots zei ze "Sloefie, we gaan op pad. Zorg wel dat je je ID mee hebt"
Paniek, paniek.
Ik hebben mijn honden-ID niet meegenomen op de boot, dus hoe moet ik dat nu weer doen.
Ik blafte dat ik het al in de zwemzak had gestoken en dus alles klaar was.
Eerste stop… Het Lido dek voor ontbijt.
Maar toen we daar aankwamen leken alle andere van de 2600 passagiers er net zo over te denken.
Moet ik hier een plaatsje zoeken in alle rust? Pfff, weer eens een onbegonnen opdracht.
Het is duidelijk... ik ga deze reis enkel onmogelijk taakjes krijgen.
Sandra keek wat rond en bekeek wat er te krijgen was.
We wandelden en wandelden... en wandelden...
En uiteindelijk waren we terug bij het begin en hadden we nog niets vast.
Sandra besloot de trap naar beneden te nemen en tot aan het Dutch café te gaan.
Ik ga haar eens moeten duidelijk maken dat ik met mijn kleine pootjes wel nadeel heb t.o.v. haar reuze benen.
Doodop kwam ik op dek 3 toe.... gelukkig kreeg ik dan wel een lekker melkje als beloning.
Eindelijk werd dek 4 opgeroepen door mevrouw luidspreker.
Nu ben ik maar ne simpele hond, maar die mevrouw kan duidelijk ook nog niet goed de klok lezen.
Dek 4 moest volgens dat papiertje om 10u opgeroepen zijn en we het is nu al bijna 11u.
Sandra wandelde verder, ik crosste achter haar aan...
Plots zag ik een bekend gezicht.. Ilse stond al in de rij aan te schuiven.
Maar hoe kan dat nu.. die sliep toch niet op dek 4?!?
Ilse riep ons bij haar en ze vertelde dat de vergadering verplaatst werd naar 14u.
Ik hoorde Sandra denken en dus vroeg ik het maar.
"Ilse, jij slaapt toch niet op dek 4? En hoe zeker ben jij dat we 14u wel kunnen samenkomen"
"Kijk, als jullie je ID mee hebben, kom mee aanschuiven nu."
"Ik heb daar juist tegen een van die dames gezegd dat ik een vergadering had rond 12u en ik mocht al mee"
We sprongen mee... en ik zei dat ik wel heel moe aan het worden was en of ik niet in de zak mocht kruipen.
Misschien vergeet Sandra me even en kom ik zo Engeland wel binnen zonder mijn ID.
Na een dutje of 2, was het blijkbaar aan ons, want Sandra zocht haar ID.
Mevrouw luidspreker zei dat het aan dek 5 was... en dat je niet voor je dek mocht komen aanschuiven.
De uren die op papier stond waren richtlijnen, maar dat het wel langer duurde door de vele Amerikanen aan boord.
Blijkbaar gaat de boot na Rome de grooooottte oceaan over richting Amerika en gaan er al minstens 700 van de passagiers mee tot daar.
Ik huiver bij de gedachte alleen al dat we zo een lange toch zouden doen zonder dat we internet zouden hebben.
Ah ja, toen we naar Hawaï gingen met de boot, hebben we 2 volle dagen zonder contact met de buitenwereld gehad.
Toen draaide ik overuren... want Sandra was toen helemaal zot aan het worden.
Neen... laat ons maar korte tripjes doen van haven tot haven.
Na lang wandelen en wachten was het dan toch aan dek 8.
Stilletjes keek ik op de horloge en als de groep nu maar ging aanschuiven... dan zouden ze hopeloos te laat zijn voor de vergadering.
We wandelden verder en deden een spelletje: Trap-Op-Trap-Af
Was leuk maar oh zo vermoeiend
Ergens in het midden ben ik dus in slaap gesukkeld, want je wordt in slaap gewiegd in de zak.
Iets na tweeën begon Ilse dan aan haar exposé.
We gingen veel korte stadsbezoeken doen, want ver met de trein/tram/bus/boot/... gaan wou ze niet echt.
Morgen bijvoorbeeld zouden we aanleggen in Portland, maar we zouden de free shuttle naar Weymouth nemen.
Na heel veel uitleg over de steden die we gingen aandoen, kwam het onderwerp Specialiteitenrestaurants aan de beurt.
Na wat uitleg en veel stil gefluisterd, en ik denk dat iedereen mee gaat gaan.
Net toen Ilse ging afsluiten kwam er nog een koppel toe.
Ze kregen een verkorte versie van de korte versie.. "we gaan elke dag op stap, zonder veel voorbereiding"
Iedereen ging zijn eigen weg terug, en wij zochten een rustig plaatsje op.
Maar na een klein uurtje waren we het daar beu en gingen we op zoektocht.
Ilse had ons verteld dat er Belgische bieren waren in de Dutch café dus kreeg ik de opdracht “zoek het café”.
Het was even snuffelen en toen had ik de juiste geur...
Toen we aan het café aankwamen zaten daar de baasjes van Langnekje en nog een ander koppel: Philippe & Gerda.
Na wat babbelen kwam Sandra tot de conclusie dat Gerda de juf was van Yannick.
Yannick ? Wel ja, Yannick is ne jong gast van bij Sandra op het werk.
En die kende Yannick als kleine sloeber. We hebben wat herinneringen opgehaald en wat gedragspunten vergeleken.
En Yannick is blijkbaar niet veel veranderd op al die jaren...
Toen iedereen naar de kamer gingen om zich langzaam klaar te maken, deden we dat ook.
Nu, wij zijn maar met zijn 2tjes en ik heb niet veel tijd nodig om mij klaar te maken.
Sandra kreeg het plots koud en ik stelde haar voor... Laten we even gaan opwarmen in het brubbelbad.
Ik heb Sandra haar nog nooit zo snel zien klaar maken... en 5 min later waren we aan het drijven in de brubbels.
Om 20.15 waren we op tijd voor het eten in een apenpakje.
Vandaag is het immers formal, wat betekent geen jeans en geen slobberkleding.
Het eten was weer lekker en we hebben heel veel afgelachen.
Mr Willy was er deze avond ook bij.
Die mijnheer is een week geleden geopereerd aan een hernia en vond dat hij evengoed op de boot in een bed kon liggen dan thuis.
Zijn vrouw - Marijke - blijft steeds bij hem en vandaag voelde hij zich wat beter en wou dus met de groep mee-eten.
Ik ben niet zeker, maar mr. Willy is wel serieus ziek en volgens mij is het lang tafelen heel vermoeiend voor hem.
Zou hij morgen terug bij ons zitten of gaat hij veilig terug in de kajuit iets bestellen?
Na het eten, gingen we met de 3 koppels ( Rudi & Renild, Philippe & Greta, Langnekje & Sloefie ) nog even naar de Billboard.
Oh wat was de sfeer daar goed. We mochten meezingen met allerhande liedjes terwijl een mijnheer en mevrouw ons begeleidde op de piano.
Ik ben niet zeker, maar ik denk dat we ons stekje voor de avond hebben gevonden.
Toen er bijna 00:00 op de klok stond, vond ik dat het wel welletjes was geweest.
Ik vertelde dat ik heel moe was en dat ik wel nog wat werk had voor ik dodo kon doen.
Dus we gingen naar de kamer en terwijl Sandra haar klaarmaakte voor bed, begon ik aan dit verslagje.
En nu... ga ik het lichtje uit doen en naar dromenland vertrekken.
SLAAPWEL
Sloefie de bloggende hond
Vandaag mochten we uitslapen en dus deden we dat... Of we deden toch al een poging tot...
De wekker stond pas om 10u, maar om 7u trok Sandra de draperie al open.
Brrrrr. Het leek wel heel koud en triestig te zijn.
Geen weer om een hond door te sturen.
Ik deed een poging om te doen alsof ik nog sliep...
Sandra kwam dan heel stilletjes terug bij mij gekropen.
JIPIE gelukt... maar een kwartiertje later was ze het dan beu.
OPSTAAN zei ze, want we hebben een drukke dag.
Hein? Druk? Het is een zeedag, hoe kan het dan druk zijn?
Het lijkt wel of ik voor het eerste cruise, want ik begrijp er gewoon geen snars van.
Ik deed dan maar mijn ochtendwasje en wachtte braaf op wat ik dacht de zwemzak te zijn.
Maar Sandra had duidelijk andere plannen. Geen zwempak ? Geen zwemzak?
Plots kwam mevrouw luidspreker in onze hut.
We dienden ons op het verdiep aan te bieden aan de immigratiediensten van Engeland.
Ze zouden beginnen bij dek 1 en zouden telkens afroepen wanneer het volgende dek kwam.
Pfff.
We zouden wel heel lang moeten wachten want wij sliepen op dek 8.
Sandra keek even op het document dat in de brievenbus zat met extra informatie over de immigratie.
We dienden onze identiteitskaart mee te nemen en ze zouden ons rond 11.30 oproepen.
Maar dat kon toch niet blafte ik naar Sandra... Want reisleidster Ilse verwachtte ons om 11u.
Sandra kan veel, maar een teletijdsmachien heeft ze nog niet.
Tegen 9u vond ik dacht wel lang genoeg stil was gebleven en wou ik op avontuur.
En baasje dacht er blijkbaar net zo over, want plots zei ze "Sloefie, we gaan op pad. Zorg wel dat je je ID mee hebt"
Paniek, paniek.
Ik hebben mijn honden-ID niet meegenomen op de boot, dus hoe moet ik dat nu weer doen.
Ik blafte dat ik het al in de zwemzak had gestoken en dus alles klaar was.
Eerste stop… Het Lido dek voor ontbijt.
Maar toen we daar aankwamen leken alle andere van de 2600 passagiers er net zo over te denken.
Moet ik hier een plaatsje zoeken in alle rust? Pfff, weer eens een onbegonnen opdracht.
Het is duidelijk... ik ga deze reis enkel onmogelijk taakjes krijgen.
Sandra keek wat rond en bekeek wat er te krijgen was.
We wandelden en wandelden... en wandelden...
En uiteindelijk waren we terug bij het begin en hadden we nog niets vast.
Sandra besloot de trap naar beneden te nemen en tot aan het Dutch café te gaan.
Ik ga haar eens moeten duidelijk maken dat ik met mijn kleine pootjes wel nadeel heb t.o.v. haar reuze benen.
Doodop kwam ik op dek 3 toe.... gelukkig kreeg ik dan wel een lekker melkje als beloning.
Eindelijk werd dek 4 opgeroepen door mevrouw luidspreker.
Nu ben ik maar ne simpele hond, maar die mevrouw kan duidelijk ook nog niet goed de klok lezen.
Dek 4 moest volgens dat papiertje om 10u opgeroepen zijn en we het is nu al bijna 11u.
Sandra wandelde verder, ik crosste achter haar aan...
Plots zag ik een bekend gezicht.. Ilse stond al in de rij aan te schuiven.
Maar hoe kan dat nu.. die sliep toch niet op dek 4?!?
Ilse riep ons bij haar en ze vertelde dat de vergadering verplaatst werd naar 14u.
Ik hoorde Sandra denken en dus vroeg ik het maar.
"Ilse, jij slaapt toch niet op dek 4? En hoe zeker ben jij dat we 14u wel kunnen samenkomen"
"Kijk, als jullie je ID mee hebben, kom mee aanschuiven nu."
"Ik heb daar juist tegen een van die dames gezegd dat ik een vergadering had rond 12u en ik mocht al mee"
We sprongen mee... en ik zei dat ik wel heel moe aan het worden was en of ik niet in de zak mocht kruipen.
Misschien vergeet Sandra me even en kom ik zo Engeland wel binnen zonder mijn ID.
Na een dutje of 2, was het blijkbaar aan ons, want Sandra zocht haar ID.
Mevrouw luidspreker zei dat het aan dek 5 was... en dat je niet voor je dek mocht komen aanschuiven.
De uren die op papier stond waren richtlijnen, maar dat het wel langer duurde door de vele Amerikanen aan boord.
Blijkbaar gaat de boot na Rome de grooooottte oceaan over richting Amerika en gaan er al minstens 700 van de passagiers mee tot daar.
Ik huiver bij de gedachte alleen al dat we zo een lange toch zouden doen zonder dat we internet zouden hebben.
Ah ja, toen we naar Hawaï gingen met de boot, hebben we 2 volle dagen zonder contact met de buitenwereld gehad.
Toen draaide ik overuren... want Sandra was toen helemaal zot aan het worden.
Neen... laat ons maar korte tripjes doen van haven tot haven.
Na lang wandelen en wachten was het dan toch aan dek 8.
Stilletjes keek ik op de horloge en als de groep nu maar ging aanschuiven... dan zouden ze hopeloos te laat zijn voor de vergadering.
We wandelden verder en deden een spelletje: Trap-Op-Trap-Af
Was leuk maar oh zo vermoeiend
Ergens in het midden ben ik dus in slaap gesukkeld, want je wordt in slaap gewiegd in de zak.
Iets na tweeën begon Ilse dan aan haar exposé.
We gingen veel korte stadsbezoeken doen, want ver met de trein/tram/bus/boot/... gaan wou ze niet echt.
Morgen bijvoorbeeld zouden we aanleggen in Portland, maar we zouden de free shuttle naar Weymouth nemen.
Na heel veel uitleg over de steden die we gingen aandoen, kwam het onderwerp Specialiteitenrestaurants aan de beurt.
Na wat uitleg en veel stil gefluisterd, en ik denk dat iedereen mee gaat gaan.
Net toen Ilse ging afsluiten kwam er nog een koppel toe.
Ze kregen een verkorte versie van de korte versie.. "we gaan elke dag op stap, zonder veel voorbereiding"
Iedereen ging zijn eigen weg terug, en wij zochten een rustig plaatsje op.
Maar na een klein uurtje waren we het daar beu en gingen we op zoektocht.
Ilse had ons verteld dat er Belgische bieren waren in de Dutch café dus kreeg ik de opdracht “zoek het café”.
Het was even snuffelen en toen had ik de juiste geur...
Toen we aan het café aankwamen zaten daar de baasjes van Langnekje en nog een ander koppel: Philippe & Gerda.
Na wat babbelen kwam Sandra tot de conclusie dat Gerda de juf was van Yannick.
Yannick ? Wel ja, Yannick is ne jong gast van bij Sandra op het werk.
En die kende Yannick als kleine sloeber. We hebben wat herinneringen opgehaald en wat gedragspunten vergeleken.
En Yannick is blijkbaar niet veel veranderd op al die jaren...
Toen iedereen naar de kamer gingen om zich langzaam klaar te maken, deden we dat ook.
Nu, wij zijn maar met zijn 2tjes en ik heb niet veel tijd nodig om mij klaar te maken.
Sandra kreeg het plots koud en ik stelde haar voor... Laten we even gaan opwarmen in het brubbelbad.
Ik heb Sandra haar nog nooit zo snel zien klaar maken... en 5 min later waren we aan het drijven in de brubbels.
Om 20.15 waren we op tijd voor het eten in een apenpakje.
Vandaag is het immers formal, wat betekent geen jeans en geen slobberkleding.
Het eten was weer lekker en we hebben heel veel afgelachen.
Mr Willy was er deze avond ook bij.
Die mijnheer is een week geleden geopereerd aan een hernia en vond dat hij evengoed op de boot in een bed kon liggen dan thuis.
Zijn vrouw - Marijke - blijft steeds bij hem en vandaag voelde hij zich wat beter en wou dus met de groep mee-eten.
Ik ben niet zeker, maar mr. Willy is wel serieus ziek en volgens mij is het lang tafelen heel vermoeiend voor hem.
Zou hij morgen terug bij ons zitten of gaat hij veilig terug in de kajuit iets bestellen?
Na het eten, gingen we met de 3 koppels ( Rudi & Renild, Philippe & Greta, Langnekje & Sloefie ) nog even naar de Billboard.
Oh wat was de sfeer daar goed. We mochten meezingen met allerhande liedjes terwijl een mijnheer en mevrouw ons begeleidde op de piano.
Ik ben niet zeker, maar ik denk dat we ons stekje voor de avond hebben gevonden.
Toen er bijna 00:00 op de klok stond, vond ik dat het wel welletjes was geweest.
Ik vertelde dat ik heel moe was en dat ik wel nog wat werk had voor ik dodo kon doen.
Dus we gingen naar de kamer en terwijl Sandra haar klaarmaakte voor bed, begon ik aan dit verslagje.
En nu... ga ik het lichtje uit doen en naar dromenland vertrekken.
SLAAPWEL
Sloefie de bloggende hond
Dag 1 - Amsterdam, here we come
Goede avond lezertjes,
Het deed pijn deze ochtend... net voor 6 begon er iets lawaai te maken.
Eerst dacht ik nog, het is een nare droom en toen het plots stopte was ik zeker… Het was een droom.
Maar 9 minuten later was dat nare geluid er weer. Zou het nu ook vanzelf verdwijnen?
En ja hoor... weer werd het even stil ... maar dan werd het 6.20 en kwamen er 2 geluiden.
Pfff. Deze keer leek het gewoon te blijven duren...
Ik was toch in verlof, waarom is er dan zoveel lawaai.
Maar toen besefte ik het plots... we gingen op reis.
Alarm, alarm, Sandra is hier nog aan het maffen...
Oei, oei, baasje WAKKER WORDEN.
Het is tijd om op te staan. Een nieuw avontuur staat ons te wachten.
Kom aan Sandra, opstaan ...
Neen, niet meer de geluiden afdrukken, maar opstaan.
Uiteindelijk heb ik haar uit haar bed gekregen hoor, maar het heeft me veel inspanning gekost.
Weten jullie hoe?
Wel, ik ben een nat washandje gaan hAllezn en heb dat in haar gezicht gegooid :)
Een opgestaan, ging alles vlot.
Terwijl Sandra haar douchte en klaarmaakte, zorgde ik voor mijn hondentoilet.
Iets voor zeven waren we dan helemaal klaar.
Ik nam nog snel afscheid van al mijn broers, zusters en mede huisbewoners...
En dan het zover... Taxi Steven laadde alles in en zorgde voor het vervoer.
Euh Steven. Je bent wel verkeerd aan het rijden hè.
Allez. We vertrekken op verlof, dan moeten we toch naar Zaventem?!?!
Maar blijkbaar was ik weer niet van alles op de hoogte en dienden we naar Vilvoorde te gaan.
Ik begreep er weer niets van ... We gingen toch op verlof ?!?!
De taxi draaide plots af ... en toen geloofde ik haar pas.
We gingen echt wel op verlof en we gingen echt wel op cruise.
Maar van die koekjes die ik hoopte te krijgen van mijnheer Didier of mevrouw Ilse is niet veel van gekomen.
Buiten de medereizigers was er nog niemand... dus het mysterie bleef voorlopig onopgelost.
Na enkele minuten kwam er dan een monsterbus opdagen.
Een dubbeldekker voor 10 personen dat kan toch niet.
Dus ik bleef op uitkijk staan en blafte telkens er iemand toekwam.
Nog 1 koppel kwam erbij en toen daagde Ilse en Didier op.
Wat? Zouden we beiden mee krijgen op verlof?
Maar even later werd het duidelijk: Ilse sleurde met pak en zak ... Didier stond er met een jas.
Rara... wie zou er mee op verlof gaan :)
En dan... .. stopte er een auto die ik vaag herkende.
Maar de chauffeur en passagier herkende ik wel.
JIPIE, de baasjes van Langnekje bleken ook mee te gaan.
Neen, dit kan niet... zou mijn vriendinnetje ook mee zijn?
Ik kon bijna niet wachten om even te blaffen, maar Sandra vertelde me dat ik rustig moest blijven.
Alle bagage werd ingeladen en we vertrokken met die monsterbus.
Na enkele kilometers wist ik nog steeds niet of ze mee was of niet.
Pfff. Hoe lang zou ik nog moeten wachten?
Ik durfde het niet te vragen en keek wat buiten.
Plots vertelde Ilse dat we gingen stoppen.
Euh? Ik moet wel in slaap gedommeld zijn want we waren bijna een uur later.
Na de boompjes- en koffiepauze kon ik me niet meer houden.
Ik ben op Renilde haar schoot gesprongen en begon likjes te geven.
Ik denk dat ze het begreep want ze zei dat ik in haar handtas mocht kruipen.
En daar was ze dan... Het goddelijkste wezen van de wereld: Langnekje... ..
Veel over de reis tot in Amsterdam ik niet meer vertellen, want ik had het veel te druk met andere dingen ;)
Eens in de haven van Amsterdam, begon het typische werk.
Mooi in een lijntje lopen, identiteitskaart tonen, je betaalkaart laten scannen en dan... WACHTEN
Na zo'n 30 min (en enkele dodotjes) was het dan zover. We mochten aan boord.
Allez... eens we door de controle van de Marie Chaussee waren en dus geëmigreerd waren.
Die meneer keek heel vies naar mij, want ik had mijn dogpasje niet mee. (Opmerking van de redactie: als de Marechaussee zou zien hoe je hem noemt, dan zou hij nog veel viezer kijken).
Hij twijfelde even, maar toe ik heel lief blafte mochten we beide opstappen . OEF
Net toen we aan boord kwamen, vertelde de luidspreker dat de kajuiten klaar waren.
Dus voor we een drankje gingen bestellen, gingen we op zoek naar de kajuit.
Amai, deze keer zitten we helemaal aan de andere kant van het schip.
Dat gaat echt niet goed komen en ik kan jou al voorspellen: Sandra gaat wel enkele keren verloren lopen.
Na een korte lunch, gaf Ilse als een echte professional de rondleiding op het schip.
Ze kende blijkbaar elk hoekje en kantje en dus we wisten alles goed zijn.
Of het er morgen ook nog gaan weten ... daar ben ik niet zo zeker van.
Nu dat het achter de rug was, konden we nog een drankje zoeken.
Na een drankje of 2 was het tijd voor de emergency drill.
Neen we dienden niet naar onze reddingsboot te gaan, maar net naar onze kamer ?!
Daar dienden we naar een video te kijken en te luisteren naar de omroepster.
Sandra zag de video 1,5 maal en verloor dan haar interesse.
Terwijl de presentator ons bleef uitleggen hoe we ons diende voor te bereiden om het nakende einde, deed Sandra haar bagage open.
Toen haar bagage net uitgepakt was, kregen we het sein "ALARM 3... we moeten naar het verzamelpunt".
Weerom dienden we niet naar de reddingsboot te gaan, maar naar het restaurant op dek 3.
Blijkbaar moeten we daar samenkomen en indien er dan echt een ramp is, gaan we onder begeleiding naar de bootjes.
Wat een rompslomp...
Blijkbaar waren zo'n 42 mensen niet opgedaagd op de oefening.
Aiaiai de kapitein was kwaad... Hij ging die mensen persoonlijk op het matje roepen.
Die gaan op hun blote poep krijgen vermoed ik of worden van boot gestuurd.
Maar wij kregen een dikke duim en mochten terug naar ons favorietplaatsje aan boord :)
Tuuuut, tuuuuut, tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut,
De hoorn van de boot liet weten dat we gingen vertrekken.
Een vriendelijke dame vertelde ons welke speciale gebouwen we konden zien in de haven : hotel in kraan, hotel in boot, ...
Ja ja. Nu is het wel heel zeker.
Sandra kon het niet geloven maar ze was nu officieel in verlof.
Pas toen we uit het sas van IJmuiden kwamen besefte ze dat.
Snel even naar de kamer... douche je nemen, hondjestoilet maken en ... .. we waren klaar voor het eerste diner.
Bijna heel de groep zat samen aan tafel. Slechts 1 koppel vond 20.15 veel te laat om te eten.
Een meneer was nog maar pas geopereerd en was veel te moe na heel de dag reizen om te komen eten.
Dus van de 14 (12 + Ilse + uw dierbare...) zaten we met 11 aan een grote ronde tafel.
De menu zag er weer heel lekker uit en kon 4 gangen tellen, maar Sandra had genoeg met een voorgerecht en hoofdgerecht.
Zoals meestal, nam ze geen soep of dessert ...
Na het eten gingen we allemaal samen naar de Billboard. Het is een toffe plaats waar je met een drankje naar live muziek kan luisteren.
Het was super gezellig... en dan verlies je de tijd snel uit het oog.
Plots stond er 0000 op de horloge.
Mijn oogjes vielen zo goed als toe, en dus porde ik Sandra om toch maar te gaan slapen.
Ik had even het grote plan bekeken en ook al bleven we morgen op zee dobberen... we moeten wel nog wat recupereren van die vieze ziekte.
Terwijl Sandra haar klaarmaakte voor dromenland, schreef ik mijn verslagje.
En nu... DODO
Tot morgen lieve lezertjes
Jullie bloghond
Het deed pijn deze ochtend... net voor 6 begon er iets lawaai te maken.
Eerst dacht ik nog, het is een nare droom en toen het plots stopte was ik zeker… Het was een droom.
Maar 9 minuten later was dat nare geluid er weer. Zou het nu ook vanzelf verdwijnen?
En ja hoor... weer werd het even stil ... maar dan werd het 6.20 en kwamen er 2 geluiden.
Pfff. Deze keer leek het gewoon te blijven duren...
Ik was toch in verlof, waarom is er dan zoveel lawaai.
Maar toen besefte ik het plots... we gingen op reis.
Alarm, alarm, Sandra is hier nog aan het maffen...
Oei, oei, baasje WAKKER WORDEN.
Het is tijd om op te staan. Een nieuw avontuur staat ons te wachten.
Kom aan Sandra, opstaan ...
Neen, niet meer de geluiden afdrukken, maar opstaan.
Uiteindelijk heb ik haar uit haar bed gekregen hoor, maar het heeft me veel inspanning gekost.
Weten jullie hoe?
Wel, ik ben een nat washandje gaan hAllezn en heb dat in haar gezicht gegooid :)
Een opgestaan, ging alles vlot.
Terwijl Sandra haar douchte en klaarmaakte, zorgde ik voor mijn hondentoilet.
Iets voor zeven waren we dan helemaal klaar.
Ik nam nog snel afscheid van al mijn broers, zusters en mede huisbewoners...
En dan het zover... Taxi Steven laadde alles in en zorgde voor het vervoer.
Euh Steven. Je bent wel verkeerd aan het rijden hè.
Allez. We vertrekken op verlof, dan moeten we toch naar Zaventem?!?!
Maar blijkbaar was ik weer niet van alles op de hoogte en dienden we naar Vilvoorde te gaan.
Ik begreep er weer niets van ... We gingen toch op verlof ?!?!
De taxi draaide plots af ... en toen geloofde ik haar pas.
We gingen echt wel op verlof en we gingen echt wel op cruise.
Maar van die koekjes die ik hoopte te krijgen van mijnheer Didier of mevrouw Ilse is niet veel van gekomen.
Buiten de medereizigers was er nog niemand... dus het mysterie bleef voorlopig onopgelost.
Na enkele minuten kwam er dan een monsterbus opdagen.
Een dubbeldekker voor 10 personen dat kan toch niet.
Dus ik bleef op uitkijk staan en blafte telkens er iemand toekwam.
Nog 1 koppel kwam erbij en toen daagde Ilse en Didier op.
Wat? Zouden we beiden mee krijgen op verlof?
Maar even later werd het duidelijk: Ilse sleurde met pak en zak ... Didier stond er met een jas.
Rara... wie zou er mee op verlof gaan :)
En dan... .. stopte er een auto die ik vaag herkende.
Maar de chauffeur en passagier herkende ik wel.
JIPIE, de baasjes van Langnekje bleken ook mee te gaan.
Neen, dit kan niet... zou mijn vriendinnetje ook mee zijn?
Ik kon bijna niet wachten om even te blaffen, maar Sandra vertelde me dat ik rustig moest blijven.
Alle bagage werd ingeladen en we vertrokken met die monsterbus.
Na enkele kilometers wist ik nog steeds niet of ze mee was of niet.
Pfff. Hoe lang zou ik nog moeten wachten?
Ik durfde het niet te vragen en keek wat buiten.
Plots vertelde Ilse dat we gingen stoppen.
Euh? Ik moet wel in slaap gedommeld zijn want we waren bijna een uur later.
Na de boompjes- en koffiepauze kon ik me niet meer houden.
Ik ben op Renilde haar schoot gesprongen en begon likjes te geven.
Ik denk dat ze het begreep want ze zei dat ik in haar handtas mocht kruipen.
En daar was ze dan... Het goddelijkste wezen van de wereld: Langnekje... ..
Veel over de reis tot in Amsterdam ik niet meer vertellen, want ik had het veel te druk met andere dingen ;)
Eens in de haven van Amsterdam, begon het typische werk.
Mooi in een lijntje lopen, identiteitskaart tonen, je betaalkaart laten scannen en dan... WACHTEN
Na zo'n 30 min (en enkele dodotjes) was het dan zover. We mochten aan boord.
Allez... eens we door de controle van de Marie Chaussee waren en dus geëmigreerd waren.
Die meneer keek heel vies naar mij, want ik had mijn dogpasje niet mee. (Opmerking van de redactie: als de Marechaussee zou zien hoe je hem noemt, dan zou hij nog veel viezer kijken).
Hij twijfelde even, maar toe ik heel lief blafte mochten we beide opstappen . OEF
Net toen we aan boord kwamen, vertelde de luidspreker dat de kajuiten klaar waren.
Dus voor we een drankje gingen bestellen, gingen we op zoek naar de kajuit.
Amai, deze keer zitten we helemaal aan de andere kant van het schip.
Dat gaat echt niet goed komen en ik kan jou al voorspellen: Sandra gaat wel enkele keren verloren lopen.
Na een korte lunch, gaf Ilse als een echte professional de rondleiding op het schip.
Ze kende blijkbaar elk hoekje en kantje en dus we wisten alles goed zijn.
Of het er morgen ook nog gaan weten ... daar ben ik niet zo zeker van.
Nu dat het achter de rug was, konden we nog een drankje zoeken.
Na een drankje of 2 was het tijd voor de emergency drill.
Neen we dienden niet naar onze reddingsboot te gaan, maar net naar onze kamer ?!
Daar dienden we naar een video te kijken en te luisteren naar de omroepster.
Sandra zag de video 1,5 maal en verloor dan haar interesse.
Terwijl de presentator ons bleef uitleggen hoe we ons diende voor te bereiden om het nakende einde, deed Sandra haar bagage open.
Toen haar bagage net uitgepakt was, kregen we het sein "ALARM 3... we moeten naar het verzamelpunt".
Weerom dienden we niet naar de reddingsboot te gaan, maar naar het restaurant op dek 3.
Blijkbaar moeten we daar samenkomen en indien er dan echt een ramp is, gaan we onder begeleiding naar de bootjes.
Wat een rompslomp...
Blijkbaar waren zo'n 42 mensen niet opgedaagd op de oefening.
Aiaiai de kapitein was kwaad... Hij ging die mensen persoonlijk op het matje roepen.
Die gaan op hun blote poep krijgen vermoed ik of worden van boot gestuurd.
Maar wij kregen een dikke duim en mochten terug naar ons favorietplaatsje aan boord :)
Tuuuut, tuuuuut, tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut,
De hoorn van de boot liet weten dat we gingen vertrekken.
Een vriendelijke dame vertelde ons welke speciale gebouwen we konden zien in de haven : hotel in kraan, hotel in boot, ...
Ja ja. Nu is het wel heel zeker.
Sandra kon het niet geloven maar ze was nu officieel in verlof.
Pas toen we uit het sas van IJmuiden kwamen besefte ze dat.
Snel even naar de kamer... douche je nemen, hondjestoilet maken en ... .. we waren klaar voor het eerste diner.
Bijna heel de groep zat samen aan tafel. Slechts 1 koppel vond 20.15 veel te laat om te eten.
Een meneer was nog maar pas geopereerd en was veel te moe na heel de dag reizen om te komen eten.
Dus van de 14 (12 + Ilse + uw dierbare...) zaten we met 11 aan een grote ronde tafel.
De menu zag er weer heel lekker uit en kon 4 gangen tellen, maar Sandra had genoeg met een voorgerecht en hoofdgerecht.
Zoals meestal, nam ze geen soep of dessert ...
Na het eten gingen we allemaal samen naar de Billboard. Het is een toffe plaats waar je met een drankje naar live muziek kan luisteren.
Het was super gezellig... en dan verlies je de tijd snel uit het oog.
Plots stond er 0000 op de horloge.
Mijn oogjes vielen zo goed als toe, en dus porde ik Sandra om toch maar te gaan slapen.
Ik had even het grote plan bekeken en ook al bleven we morgen op zee dobberen... we moeten wel nog wat recupereren van die vieze ziekte.
Terwijl Sandra haar klaarmaakte voor dromenland, schreef ik mijn verslagje.
En nu... DODO
Tot morgen lieve lezertjes
Jullie bloghond
zaterdag 16 september 2017
Dag -1 : coucou c'est moi
Coucou.
Hier zijn we weer.
Hatsjie...
Ik ... hatsjie...
Ah ... tooeet ...
Excuseer.
Ik ben een beetje verkouden.
Een beetje veel verkouden zelfs.
Ik zit aan de drugs in feite. Zoals mijn baasje.
Ik droom zelfs nogal raar. Van eindeloze beentjes met knapperige korstjes en smeuïge vetrandjes. Hmmm. En dat allemaal dankzij een klein pilletje.
Hatsjie hatsjah hatsjuh...
Toooeet.
Maar jullie kennen me wel beter. Ik ben niet van de soort hond die bij het minste pijntje of kuchje het internet opkruipt om te klagen en te zagen en om medelijden te smeken. Nee hoor.
Neen. Ik mag mee op reis.
Op een voorwaarde.
Neen niet dat ik de liefste hond ter wereld ben. Dat ben ik, weet iedereen toch.
Neen, ik mag mee om te bloggen. Zo kan mijn baasje Sandra aan het zwembad liggen uitrusten met een melkje of een theetje.
Ik moet dus werken voor mijn cruise. Een hondenleven. Net wat u zegt mevrouw.
Toooeet.
Snif. Snotter. Kuch.
Morgen om vijf uur op of zoiets.
Afscheid nemen van de uitgebreide familie.
Pootje heffen tegen de zetel en het bed.
En dan wachten op de taxi.
Zou het mijnheer didier zijn of mevrouw Ilse die ons gaat begeleiden. Als ik maar koekjes krijg.
Tot morgen,
Sloefie de eerste bloghond.
Ps. Je mag altijd een klein beetje medelijden hebben met een snotterende hond.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
