Dag 7 - alle wegen leiden naar Dresden of toch net niet

Hoi hoi,

 

Vandaag was een rare dag.

De baasjes waren op voor de lawaaimaker de kans kreeg om hen wakker te maken.

En wat waren ze wakker : alles vloog in het rond.

Snel werd er gedoucht en de haartjes mooi gelikt.

 

Deze ochtend gingen we ontbijten rechtover de deur.

We hadden er van dag 1 over gesproken maar was telkens geslossen.

Maar vandaag … was het open.

We aten lekkere brokjes en croissantjes.

 

Maar wat was er toch aan de hand?

Oma-grootmoeder-meter ging terug het hotel binnen, terwijl mijn baasjes weg stapten.

Er is toch geen ruzie hé?!?!

De winkels waren nog niet open dus dat kon het ook niet zijn.

Hadden ze nog niet genoeg gegeten en gingen ze nog op zoek naar lekkers ?!

 

Maar neen…

We gingen onze lieve auto ophalen uit zijn kot.

Oh wat was ik blij om hem terug te zien.

Hij denk ik ook want hij knipperde direct.

 

De kleerkasten werden er ingezet, iedereen nam zijn vast plaatsje in en weg waren we.

De beertjes hadden de beste plaats.

Ze hadden hun eigen zetel op het verhoogje achteraan.

Precies meneer en mevrouw koning beer.

We zullen wij maar werken vooraan.

 

Na veel draaien en keren geraakten we uiteindelijk toch uit Berlijn.

Omdat wij allemaal lekkers hadden gedronken, kreeg ook de auto wat drinken.

Een beloning om ons overal naar toe te brengen.

 

De baan zelf was zeer saai.

Het regende en we moesten ons goed vasthouden met de wind.

Na een tijdje verlieten we de grote baan en namen we kleinere banen.

Doortje loodste ons op de scenic route.

Het was mooi maar …

Als we een straat naar boven reden moesten we steevast de volgende naar beneden rijden.

Telkens stond er plak umleitung.

Pfffff

 

Sandra vertelde op een bepaald ogenblik als ik de elbe zie gaan we eten.

Oei oei

Als dat maar goed komt met die kerekewere.

We vonden uiteindelijk in Het grootste boerengat een pizzeria die burgers verkocht.

Raar toch die Duitsers hoor.

 

We reden verder door de  velden tot we in de woestijn waren.

Overal was er zand aan het vliegen.

We konden amper de bochten nog zien.

Maar Sandra reed rustig verder.

 Uiteindelijk hebben we Dresden toch gevonden.

OEF

Nu nog een veilig plaatsje voor onze lieve transportmiddel.

Oh ;)

Er is een parking onder het hotel.

Uw-chef-sloefie zal de volgende nachten heel goed slapen:

 

Na het inchecken zijn we nog iets gaan eten.

Maar nu zijn we allemaal zo moe dat we beslissen om dodo te gaan doen.

Jipie

Morgen gaan we op schattenjacht in Dresden…

 

Tot morgen

 

Sloefie de blije hond 

Dag 6 - oh wat had ik schrik

 

Goede morgen lieve lezertjes,

 

Deze ochtend dacht ik even dat we de wekker waren vergeten.

Het was iets na 7u30 en het was nog steeds muisstil.

De lawaaimaker had nog geen kik gegeven.

Ik twijfelde of ik hen moest wakker maken met mijn likjes.

Ik wachtte geduldig af en na een tijdje kwam er leven in de brouwerij.

Onder veel gegrom gingen de baasjes naar toilet.

“Mogen we iets lager slapen, worden we toch vroeg wakker.”

 

Na de douche en de likjes waren we klaar voor de dag.

We gingen ontbijten op het hoogste verdiep van de televizietoren.

Zoals de naam zegt is het een hele hoge toren vaar waar je ver kan zien.

 

Ik denk dat ik zelfs de bollen zag.

Hij is wel meer dan 350 meter hoog en vroeger de televisietoren van Oost-Duitsland.

Zelf nu doet hij nog dienst voor radio en digitale tv.

Wij koppelden het leuke aan het lekkere, want de toren heeft ook een restaurant.

Het restaurant draaide in een half uur helemaal rond.

Wel makkelijk hoor als je al zoveel dagen je pootjes dienden te gebruiken om rond te kijken.

Toen we terug beneden waren, stond er heel lang lange file voor de “toeristen”

Maar tja.. wij waren al boven geweest.

 

 

Toen namen we de U-Bahn.

Ik dacht eerst dat het iets speciaal zou zijn, maar dat is gewoon de metro hoor.

Na een kwartiertje waren we op de volgende trekpleister.

Hier moest ik wel heel goed opletten wat ik deed en zei.

We gingen immens kijken in het hoofdkwartier van het Oost-Duitse ministerie voor Staatsveiligheid, de Stasi.

Het museum vertelt hoe de Stasi ontstond, hoe ze werkten en hoe ze de Oost-Duitse bevolking terroriseerden.

Je kreeg dan wel een flatje van de overheid, maar veel privacy had je niet hoor.

In de kasten werden afluisterapparaat verwerkt zodat ze altijd wisten wat je dacht. (Nvdr: luidop denken is nooit een goed idee hoor)

En het kon zijn dat er ook hier en daar een camera op je gericht stond.

Niet omdat je er zo goed uitzag maar wel omdat de Stasi wou weten wat je deed.

En oh wee als je is verkeerd zei.

Je kwam op de zwarte lijst en floep weg van de een op andere dag.

 

We namen nadien de U-bahn verder naar het oosten.

Sandra kreeg het bijna aan de stok met een mevrouw omdat ze een foto nam.

“Je mag geen foto’s nemen van wildvreemde mensen”

Sandra zei dat ze geen Duits verstond, maar dat leek geen goed antwoord te zijn.

Oei oei, zouden er hier nog IM rondlopen nu?

Zou de stasi nog steeds bestaan en dus zouden die nog steeds informanten hebben ?!?

Ik kreeg het schrik en kroop dicht tegen Sandra aan.

Ik wou niet dat ze floep weg zou zijn.

Mimi’s baasje dacht net hetzelfde want ze kwam in actie.

Doortje heeft in haar beste Duits uitgelegd dat ze oma-grootmoeder-meter wel goed kende en dat er dus geen probleem was.

De rust keerde terug

 

Oh gondels…..

Zijn we plots in Oostenrijk?!

Zijn we bij Groote Broer gereden?

GROOOOOOTE BROER

Maar oma-grootmoeder-meter bracht me met mijn 4 pootjes op de grond.

Geen broer…

Nu toch nog niet.

 

De gondels maakten deel uit van de kabelbaan Gardens of the world.

In 2017 wouden de Berlijners iets speciaal doen voor hun internationale tentoonstelling.

De kabelbaan werd het hoogtepunt van het recreatiepark.

Om aan het park te geraken moest je met de gondel naar de ingang.

Maar het was ook goed om een eerste indruk te krijgen van 21 hectaren.

Amai wat was het mooi.

Overal had je weilanden, bloembedden en wandelpaden en zoveel bomen dat er waren.

Mimi en ik waren in onze nopjes.

We mochten overal gaan snuffelen.

Het was ook wel een heel klein beetje raar hoor : de ene moment zaten we in een Chinese tuin, Japanse thee-tuin en net daarna zaten we in de verbrande bush van Australië.

 

Na enkele uren gehold te hebben waren we heel moe.

Er werd beslist om het rustig aan te doen voor de rest van de dag.

We zouden afzakken naar het hotel en daar iets eten.

Ik kreeg lekkere beentjes, terwijl mimi een worstje kreeg.

MMMM

Dat was lekker

 

Eens op de kamer werd er in actie geschoten.

De rijdende kleerkasten werden terug gevuld.

Ik weet iet waarom, maar het vullen was precies wel moeilijker dan voor het vertrek.

Zou dat zijn van het winkelen waar we niet bij mochten zijn?

Maar alles kreeg terug een plaatsje.

Nu dat de baasjes nog even op de aaipad bezig zijn, kan ik mijn verslagje afwerken dacht ik.

Misschien kan ik dan eens tegelijk met hen in dromenland eindigen.

Dadaa

 

Sloefie signing out.

 

 

Dag 5 - Bootje varen

 

Deze ochtend werden we wederom wakker gemaakt door wakkermuziek.

Ik denk dat Sandra nog half in slaap was want ze moest eerst haar legeruniform zoeken zei ze

EUH?

Na een douche was ze voldoende wakker voor het vertrek.

Ook vandaag gingen we buiten het hotel ontbijten.

Het superlieve meisje achter de receptie had voor ons gereserveerd in ALEX Berlin am Alex.

Dit is blijkbaar de place to be voor alle berlijnaars en bevindt zich onder de tv-toren.

Wel grappig hoor wat volgens Sandra gaan we morgen boven de tv-toren ontbijtenn.

De receptioniste had volkomen gelijk.

Het was een supergroot ontbijt met heel wat lekkers.

Naar heel wat zoet was er ook veel hartigs.

Er ware zelfs brokjes bij voor mij.

MMMMMM

Wat was ik blij.

Ik ben benieuwd of het morgen ook zo lekker zal zijn.

 

Toen we voldoende gegeten hadden begonnen we aan de wandeling.

We hadden de route op voorhad goed uitgestippeld, dus we konden niet verloren lopen.

Na een tijdje kwamen we aan onze “stopplaats” : Hackesche Höfe.

Doortje vertelde ons dat dit complex ontstond in het begin van de twintigste eeuw en 9 woonblokken met daar tussen kleine binnenplaatsjes.

Het moesten een voorbeeld worden voor modern en gezond leven en werken in de stad.

Tijdens de oorlog werd het verwoest.

Maar je ziet er niet meer veel van hoor, want het is mooi gerestaureerd.

 

Nadien gingen we verder langs de oevers van de Spree.

Daar we nog wat te vroeg waren voor het boottochtje dronken we iets op een terrasje.

OEF

Er was nog net plaats voor ons allen op de boot.

We kregen 2,5 u uitleg van de bekendste monumenten die je vanop het water konden zien.

WEEN WEEN

Even had ik de hoop dat we op een cruise vertrokken.

PFFFFF

Wat was ik ontgoocheld.

 

Toen bleek dat we in de ochtend al meer dan 6 km gewandeld hadden, besloten we terug te keren met de S-baan.

We waren immers allemaal ZOOOOO moe.

Eens aan het hotel werden de wandelrugzakken leeggemaakt.

EUH?

Wat nu?

HEY.. mogen niet mee?

PFFF

Blijkbaar was het hondjes niet toegelaten, want Mimi en ik diende thuis te blijven.

De baasjes gingen blijkbaar shoppen

IK WIL MEE dacht ik, maar ze ware weg.

Gelukkig bleven ze niet te lag weg en werden we opgepikt om brokjes te eten.

Vanavond hebben we Mexicaans gegeten en gedronken.

HIK

Ik vond dat Sandra wel een beetje raar deed in het terugwandelen.

Mimi vertelde me dat ze waarschijnlijk een beetje tipsie was.

HEIN?!?

Dat kan toch helemaal niet?

Toch niet van een glaasje?

 

 

De baasjes hebben niet veel meer gedaan sinds we op de kamer toekwamen.

Ik denk dat Sandra nog 5 minuutjes wakker is geweest.

SSSSSTTTTT

Ik ga nu stilletjes deze blog proberen te posten.

 

Slaapwel

 

Sloefie

Dag 4 - Verhalen van het oosten

 

Deze ochtend waren we eens extra vroeg wakker gemaakt door wakkermuziek.

De baasjes gaan dat niet volhouden hoor…

Een snelle douche en we waren klaar voor nog een dagje Berlijn.

 

Hey, moeten we geen brokjes eten voor we op pad gaan?

 

Neen hoor Sloefie, we gaan een beetje verder ontbijten.

Gisteren had je toch iets leuk gesnuffeld?

 

Ah ja dat was ik al vergeten.

 

 

Op de hoek van het Alexaderplatz namen we een eenvoudig maar heeeeel lekker ontbijt.

Mimi durfde niet mee op de foto, want ze had schrik dat er chocolade op haar vacht kwam.

 

 

Na het ontbijt wandelden we naar de blauwe lijn van de groene bus met ons ticketje van de bruin-rode Bigbus. 

Of was het nu bus 2 van lijn 1 ?

Ik volgde het niet zo goed meer hoor al die verschillende kleuren in een zin.

 

 

Ik begreep echter wel naar waar we reden: naar de East Side Gallery.

Ik vertelde aan Mimi dat dit waarschijnlijk het een of ander museum was.

Maar verschoot ik toen we stopten aan een muur.

Het volgende uur wandelden we langs die heeel lange muur.

 

Euh?

 

Was die muur van Berlijn nu niet in 1989 gevallen?

 

Hoe kan die dan hier nog staan?

 

Zijn we wel aan de juiste kant van de muur?

 

Als hondje had je een echt hondenleven in de DDR.

 

Ah oef.. er is hier een daar toch een gat in de muur.

 

MAAR ?!?

 

Hier ale, waarom staat er in dat gat nu een tralie.

 

Ik kreeg schrik en kroop dan maar extra dicht tegen Sandra aan.

 

Na heel veel muur stopte ze plots.

 

OEF.. we waren terug in het vrije Berlijn.

 

 

Daar het warm was en we toch steeds in de zon wandelde, namen de baasjes een frisdrank binnen in de friste.

 

Nadien begon het wachten en wachten.

 

We begonnen het liedje te neuriën van het busje dat zo ging komen, maar dat hielp ook niet echt.

 

Oef, na bijna een uur wachten was de bus er dan.

 

Allez hop, naar de volgende stop : het museum eiland.

 

Voor we het DDR-museum gingen verkennen, aten we eerste kleine visstukjes op.

Nu ik denk dat ik een uitzondering als hond ben, maar ik vond het echt wel lekker.

In het DDR museum gingen we terug naar de tijd van de DDR.

Dit zijn de belangrijkste dingen die ik me nog herinner :

Als je goed studeerde mocht je verder studeren.

Smeet je er met je klak na dan moesten je gaan werken.

Iedereen die goed zijn best deed, kon aanspraak maken op een “moderne” flat.

Een appartementje van 30m2 met 1 slaapkamer en met een badkamer in de gang.

Modern zou ik dat iet noemen hoor…

Maar ik zal een verwende hond zijn zeker?

We konden gelukkig wel ontsnappen uit de DDR.

 

Sandra herinnerde zich plots een heel leuk wandelingetje dat ze deed toe ze er was met GFC.

Maar hoe zeker waren we dat ze zich alles juist herinnerde?

We besloten om het erop te wagen.

Sandra begon als een volleerde gids alles te vertellen wat ze wist over wat we zagen.

Ze liet ons zelfs af en toe eens zitten om de omgeving goed op te nemen.

Zo ook aan op het museumplein.

Zoals je kan vermoeden is het een plein met langs alle kanten musea.

Maar wat vooral de aandacht kreeg was de fontein

Net zoals vorige keer wandelde we er zo dicht mogelijk bij om wat watermist te kunnen opvangen.

 

 

Via een omweggetje langs de antiek markt werd het parkoer verder gezet.

We stopte even bij Die Neue Wache het monument van de slachtoffers van de oorlogen.

En daar nam Doortje even over : het beeldhouwwerk werd gemaakt door een zekere Kathe Kollwitz en beelde een moeder met dode zoon uit.

 

SNIK

 

 

We vervolgde onze wandeling en stopten op de bedelplaats (nvd Bebelplatz ) aan een gat in de grond.

Nu, ik snapte het niet helemaal hoor want er was niet echt iets te zien buiten vele kaste met niets in.

Maar blijkbaar was dat de bedoeling

 

HEIN ?!?

 

Het was dus ook een soort van monument.

Het herdenkt de grootste boekenverbranding van de Nazi.

Het is wel zielig vind ik hoor.

Want in mij ogen is een bibiotheek zonder boeken is zoals een cafe….

 

 

Maar na even bij deze afgrijselijke periode in de menschheid stil te staan gingen we verder op zoektocht : De Gendarmenmarkt.

Dit is één van de bekendste pleinen van Berlijn gelegen in het district Mitte.

Het plein wordt gekenmerkt door twee identiek lijkende kerken aan weerszijden van het plein.

We waren moe en hadden dorst.

We kozen een leuk cafeetje en begonnen aan onze nieuwe hobby : mensjes kijken.

We zagen ook alle mogelijke transportmiddelen: heel kleine autootjes, drinkebroersfietsen, oldtimers, paarden, tandems, steps… en stapjes zetters.

 

 

 

Voor we terug naar het hotel gingen, dienden we nog te eten.

Mimi’s baasje stelde voor om naar het Nicovlaai vliertel te wandelen en daar rond te kijken.

Zo gezegd zo gedaan.

PFFF dat was wel ver hoor.

Oma-grootmoeder-meter had maar 1 eis : ze wou aan het water eten.

Het was even zoeken, maar we vonden iets: een italiaan die ook tafeltjes had staan net naast de oever van de Spree.

 

Nog even doorbijten heb ik moeten zeggen, want we strompelde trager en trager.

Ik vertelde hen dat als we in het hotel kwamen, dat ze allemaal een lekker drankje kregen.

Ik denk dat de pootjes van de baasjes moe waren want veel indruk maakte het niet.

Maar we moesten verder.

Ik had het natuurlijk makkelijk zeggen, want zowel Mimi als ik werden gedragen.

 

Uiteindelijk zijn we allemaal veilig en wel in het hotel geraakt.

Ik was trots op hen.

 

OEI…

 

Geen drankje mogelijk wat de bar was toe op zondag avond.

Iedereen droop dan maar af naar de kamer.

Ik ben nog aan het schrijven geslagen.

De mensjes.. wel die liggen allemaal strike op hun bed.

 

We zullen heel snel de lichtjes uitdoen en dodo gaan doen.

Snel snel dit afwerken en dan kan ik ook luieren.

En een babbelke slagen met manneke maan.

 

DADA