Dag 16bis - wandeling op de toppen

Goede namiddag,

 

Nu dat mijn kater weg is, kan ik het echte verhaal schrijven .

Wel grappig dat een hond een kater kan hebben.

Hihi

 

Gisteren dus….

De  aaaaaipad  deed alle moeite om de baasjes wakker te krijgen 

Na een kwartiertje was het hem uiteindelijk gelukt.

Het ochtendritueel ging in een sneller tempo dan normaal.

Uiteindelijk waren we mooi op tijd beneden voor het ontbijt.

 

We aten lekkere broodjes, een harten-eitje, wat fruitjes en wat charcuterie.

Nadien werd er overlegd wat we gingen doen.

Een lage wandeling, een hoge wandeling, een mengeling,….

De beslissing was gevallen we gingen in de hoogte.

 

Om 11u vertrokken we op onze berg wandeling.

Eerst moesten we met een treintje dat geen treintje meer was maar wel een gondel naar boven.

Wow wat een zicht

Overal bergen

Geen wolkje aan de lucht 

Zalig warm.

Hier en daar een kunde koeien die lagen te luieren.

Wat kan het leven het leven mooi zijn.

 

Toen begon het volgende overleg:

Wandelen we een stuk naar beneden of wandelen we naar die andere chalet daar zo in de verte.

Voor mij was alles goed want ik werd zoals mijn vriendjes gedragen.

 

Er werd gekozen voor de hut.

Oh spannend 

 Er werd geklommen, gedaald en weer geklommen.

We gingen op een bergpadje van 40 cm breed door de zon en nadien door een bosweggetje.

En nadien kwamen we aan wat een autostrade voor koeien leek het.

We lieten de meute door.

De laatste was duidelijk wat kwaad op Sandra want ze kwam met haar snoet tot aan de wandelstok.

Sandra dacht even ik geef ze een aai maar duwde snel de stok tegen de snoet.

Uiteindelijk ging de koe door.

 

Na de lunch gingen we in 2 groepen verder : 

·      oma-grootmoeder-meter ging de gondel aan het bovenpunt naar beneden om zo in Scheffau toe te komen. 

Dan kon ze langs de weg terug naar het hotel. 

Ze had al enkele keren over Scheffau en de herinneringen die ze daar had met opa Vic.

·      De baasjes keerden terug op hun stappen en wandelden maar de gondel van Elmau.

Voor we de “trein” naar beneden terug namen aten we nog een ijsje.

 

 

Eenmaal in het hotel gingen we direct naar de “kamer” van mijn baasje. 

Groote broer en zijn baasje zaten op hun gemak op het terras  met een drankje en een chipje.

Neen geen alcohol… allemaal alcohol freie djngen.

 

Groote broer vroeg aan mijn baasjes of we mochten blijven slapen bij hem.

Jipie

We mogen als we braaf zouden zijn en goed naar Steven zouden luisteren.

Oh tof hè.

Alle pelouchen terug samen … gisteren mocht groote broer bij ons blijven slapen en nu mochten we allemaal bij Steven.

 

Terwijl we de kamer van Steven verkenden, maakten de baasjes zich klaar voor een uurtje rust en kalmte.

Ah ja…

Ze kregen een duo massage.

 

Ik weet niet of ze er helemaal van genoten hebben want blijkbaar was het begin rustig en relaxed. Maar blijkbaar zijn ze zwaar aangepakt op het rug gedeelte.

Als ze morgen maar niet te veel blauwe plekken vertonen.

 

Tegen 7u was iedereen mooi klaar voor het buffet.

Zouden we vandaag weer zoveel moeten eten als gisteren ?

Die 7 gangen vond ik toch wat veel van het goede.

Ah oef.

Het menu van de avond gaf er slechts 5.

 

Wij pelouchen zijn stilletjes van tafel geslopen.

Groote broer had de sleutel bemachtigd en dus we konden al ik de kamer.

Nu…

Veel moet ik niet vertellen over wat toen allemaal gebeurd is, want dat hebben jullie al gelezen in de vorige blog…

 

Tot de volgende keer

 

Sloefie die maar een klein beetje kats is.

Dag 16 - Foei Sloefie

Goede hik avond morgen,

 

Hik.

Ik moet van de baasjes hik dit hik verslag nu hik nog schrijven hik.

 

Al mijn broers en zussen hik waren vanavond samen op de kamer van Steven hik.

Toen de baasjes zich aan het klaarmaken hik waren hik, kwamen we tot een idee hik.

We zouden hik een apres-ski hik feestje houden hik.

We wisten immers hik een flesje champagne in de koelkast van de kamers stond hik.

En GrooteBroer had Steven de TUC koekjes zien wegsteken hik.

Hik

Eens de baasjes weg waren hik hebben we de fles genomen.

Hik

 

Dat is wel moeilijk hoor hik. 

Zelfs als we allemaal op hik elkaar schouders stonden hik konden we nog niet aan de kurk.

 

hik.

 

Maar toen hik zagen we een niveau verschil hik in de kasten hik.

En we hebben de hik fles naar het laagste hik punt gesleurd hik.

En zo konden we hik de fles net ontkurken.

 

Hik

 

De kurk vloog wel een km ver door de kamer, maar de pret kon hik niet op.

Wat hik hebben we een pret hik.

We aten lekker hik tuc koekjes en hik voor we het goed hik besefte was de fles leeg.

Oh dat vonden we spijtig.

 

Hik

 

We waren allemaal wel heel hik loom geworden.

En ik vermoed hik dat we in slaap hik zijn gedommeld.

 Plots werden we wakker gemaakt met hik een groot glas water over onze smoel.

Hik

De baasjes hik konden er niet mee lachen hik.

We waren stout geweest hik.

 

Hik

 

Als straf moest ik nu nog dit verhaaltje posten.

De anderen moesten opruimen.

 

Hik

Daarna hebben we geslapen als (b)engeltjes.

 

‘S Morgens hebben we ook een groote hik waarschuwing gekregen.

“Vandaag geen geklaag of gemekker bij het wandelen” zeiden de baasjes Hik.

Oei oei.

Ik denk dat ze kwaad zijn 

Hik.

 

Nu ga ik hik snel stilletjes in bed kruipen om nog wat bij te slapen 

En bij het wandelen word ik toch gedragen. Dan kan ik ook slapen.

 

Tot later,

 

Sloefie de party hond. Met hoofdpijn.

 

Dag 15 - wandeling in Ellmau

Goede avond allemaal,

 

Vandaag de eerste dag Oostenrijk achter de kiezen.

Het starte met de vreselijke lawaaimaker.

Oké vandaag begon hij later dan normaal.. 

En blijkbaar was Mimi en haar baasje al buiten geslopen.

We hebben een slaapkamer en zitkamer.

Toen we uiteindelijk uit ons nestje kwamen, waren ze al druk de kaart aan het bestuderen.
Nu of we veel te zeggen gaan hebben wisten we nog niet, maar we wouden wel voorbereid zijn.

 

Als goede getrainden hadden we een mondmaskers op onze snoet gezet toen we beneden kwamen.

Maar wat bleek… Niemand had hier een mondmaskers op.

Blijkbaar is in Oostenrijk de regel wat anders dan in België of Duitsland.

In winkels zijn mondmaskers verplicht, in restaurants & hotels niet.

We betrouwden het toch nog niet helemaal maar we deden maar mee.

Over het ontbijt kan ik summier zijn : alles wat je kan bedenken was er.

We hebben eitjes, spekjes en ook pannenkoekjes gegeten.

MMMM

We waren helemaal klaar voor de eerste wandeling.

 

Daar Steven hier al een tijdje zat werd er geluisterd naar Steven.

Oma-grootmoeder-meter gaf wel nog wat aanpassingen en opmerkingen aan het voorgestelde traject.

De stapschoenen werden aangedaan, de wandelstokken van stal gehaald…

En weg waren we .

 

We wandelden door mooie paadjes, zagen golfers verkeerd slagen of hun balletje zoeken in een van de bushes… 

Maar ze hadden geen snuffelhond zoals de 3 musketiers die nu op wandel zijn, dus ze vonden niets.

We zagen mooie watervalletjes en hadden allerlei uitkijkpunten naar de grote berg.

Na een rondjes van bijna 6km was het tijd voor een drankje en wat extra energie.

Dat laatste was wel een must hoor.

Want de laatste km tot aan het hotel is klimmen en klimmen.

 

Daar we voor 15u in het hotel waren toegekomen, konden we nog wat smullen van het “namiddag buffet”.

Sommige namen kuchen en andere namen een toasti.

Toen was het tijd om de wegen te laten scheiden.

Oma-grootmoeder-meter ging naar haar kamer om te rusten.

Steven ging mediteren en zich mentaal klaarmaken voor de volgende activiteit.

Doortje en Sandra gingen eerst nog “snel” naar de winkel en de apotheek.

Ah ja.. we hadden een waslijst van dingen die we moesten kopen.

Na een dik half uur neer en op waren ze terug.

 

Snel snel werden de wandel kleren vervangen door de zwemkleren.

Even werd er nog een boompje gezocht en dan konden we gaan zwemmen.

Deze keer gingen we niet naar het zwembad net naast ons gebouw, maar naar het sky-zwembad.

Daarvoor moesten we 3 liften nemen : een van onze kamer naar het gelijkvloers, een van het gelijkvloers aan de receptie tot aan de kelder en dan na de doorsteek onder de straat een van de kelder naar de dakverdieping.

Oh wat was het er mooi.

Samen met Mimi en Groote Broer hebben we aan de rand van het water gespeeld.

Toen we moegespeeld waren hebben we de wolkjes en de bergen zien spelen.

De baasjes hebben nadien ook wel in het water gezwommen.

Ik denk dat we allemaal wat kleur bij hebben gekregen zo goed weer was het.

Groote broer was blij ons weer te zien en vroeg daarom of hij mocht blijven slapen bij ons.

Steven twijfelde even , maar ging toch mee met het idee.

Jipie … we hebben een sleep-over.

 

Na het zwemmen volgde een super snelle douche.

Net op tijd stonden we terug beneden voor de aperitief van het hotel.

Nadien begon de Gala-avond : Een avond met wel 7 gangen eten.

We aten onze bordjes leeg maar zo veel dat het was.

Ik vrees dat mr de weegschaal niet zo blij zal zijn na het verlof als we zo blijven doorgaan.

Na het eten begon de oempapa-muziek.

Nu sommige mensen vinden dat misschien goed, maar ons gezelschap vond we maar  niets.

Dus werd er snel naar de kamers gegaan.

 

Nu nog snel even mijn blog afwerken en dan kunnen we even tv staren.

Maar of er nog veel zal gestaard worden betwijfel ik hoor.

Ik hoor iedereen zo hard geeuwen.

Zodra de mensen slapen gaan de pelouchen samen naar de sterrenhemel kijken op zoek naar de grote beer en de hond.

Hopelijk lukt het ons.

 

 

Tot morgen allemaal

 

Sloefie de sterrenkijker

Dag 14 - op naar Ellmau

Goede morgen,

 

Onze lawaaimaker was ons niet vergeten.

We werden dus allemaal tegelijk wakker gemaakt.

Na de dagelijkse likjes en het uitgebreide toilet voor mijn mensenvrienden was het tijd voor het ontbijt.

Net als gisteren was er veel lekkers.

Ik kreeg zelfs brokjes met spekjes.

Mmmmm

 

Bij het uit checken diende baasje geen plastieken kaart te geven om te betalen.

Moesten we dan niet betalen?

Oh oei

Meneer in pak aan de balie vertelde dat ze niets konden doen met hun computers.

Enkele dagen geleden was er plots niets meer op de server: geen reservaties, geen e-mails met aanvragen voor informaties, geen boekhouding,…

Euh?

We ging zover dat ze met excel bij hielden wie in welke kamer was voor welke periode.

Aha..

Toen werd duidelijk waarom we bij de bar direct dienden te betalen en dan nog met cash.

En hoe weten ze dan welke kamers dienen vrij te blijven voor toekomstige reservaties ?

Blijkbaar krijgen ze van hoofdkantoor elke dag een dump van de reservaties voor binnen 3 dagen. 

Pffff

Ik zou er grijze haren van krijgen om zo te moeten werken.

 

 

Oke.. en nu ?

Gratis hotel ?

Er werd op de ouderwetse manier een pampiertje ingevuld met het nummer van de plastieken kaart, de vervaldag en natuurlijk ook het bedrag.

En binnen een maand ofzo… als alles terug operationeel was, zou de betaling dan pas gebeuren.

Raar hè 

 

Na het puzzelen met kleerkasten in de auto… vertrokken we.

Juist buiten München ligt Dachau.

Een op het eerste zicht nogmaal dorpje… tot je de bordjes ernaartoe begon te lezen : KZ-Gedenkstätte.

Oei wat moeten we nu gaan gedenken ?

En plots vielen mijn eurocent.

Sandra had gisteren nog verteld van het concentratiekamp.

En ja dat was de uitstap… we gingen het bezoeken.

Brrr ik kreeg al rillingen als ik er aandacht.

 

Het concentratiekamp Dachau was het eerste grootschalig opgezette concentratiekamp van de SS in nazi-Duitsland. Het was in gebruik van 22 maart 1933 tot aan de bevrijding door Amerikaanse troepen op 29 april 1945.

 

Het was het enige kamp dat tijdens de twaalfjarige heerschappij van de nazi’s voortdurend in gebruik was. Het ontwikkelde zich als prototype voor nieuwe concentratiekampen en nam meerdere speciale posities in.

Het kamp had twee sectoren: het concentratiekamp en het crematorium. Het kamp zelf bestond uit 32 barakken, de binnenplaats tussen de gevangenis en de centrale keuken werd gebruikt als executieplaats. Het kamp was omgeven door hekwerk met prikkeldraad, een gracht en een muur met zeven wachttoren.

Iedereen was heel stil geworden.

Na de rondwandeling zijn we nog iets gaan eten daar voor we aan een lange rit begonnen.

Deze keer eentje zonder te veel regen.

Broers en ik konden dus lekker zonnen op het Dashboard.

Overal kwamen er eerst bultjes, dan heuvels en ook bergen.

Euh ?

We kochten ons een vignet voor tuut en we reden Oostenrijk binnen.

Na zo’n 30km gingen we van de grote baan.

We klommen en daalden door de nauwere baantjes

En plots waren we er … Elmau

Toen opa Victor nog leefde  vertelde hij me hier veel over.

Samen met oma-grootmoeder-meter kwam hij hier elk jaar met de ski-vrienden een weekje op verlof.

Het dorp ligt op een hoogte van zo’n 840m.

Het ligt in een grootste skigebieden van Oostenrijk.

 

Een van de elementen op de Bucketlist van opa was een Wandelverlof in de zomer.

Dus nu zijn de baasjes dat aan het doen ter nagedachtenis van hem.

Maandag is het immers een jaar geleden dat we opa verloren.

Dit is dan om het hoogte punt van de roadtrip.

 

Eens aan het hotel zagen we groote broer en zijn baasje Steven terug.

Zij waren toen wij vertrokken richting Duitsland rechtstreeks naar hier gekomen.

 

Oma-grootmoeder-meter kende haar weg hier zei ze, dus vanaf dan nam zij de leiding

Zij checkte ons allemaal in.

Zelf kreeg ze een kamer naast die van Steven, terwijl mijn baasjes op een totaal andere plaats moesten slapen.

Wel raar hoor want ook bestelden we de zelfde type kamer voor beide de single en de double kamer. … 

Maar wat een verschil ….

Steven en oma kregen beide een kamer langs de straatkant.

Wij kregen iets dat op een suite lijkt met enorm terras en mooi zicht aan de achterkant.

De baasjes voelden zich een beetje schuldig…

Maar tja het waren dezelfde kamers normaal gezien.

We spraken af om te aperitieven en gingen ieder onze weg.

De baasjes besloten om het zwembad even uit te proberen.

Ik mocht gaan bubbelen.

 

Toen we elkaar terug zagen voor de aperitief en nadien het eten, was oma al veranderd van kamer.

Blijkbaar lekte de toilet en dus was het niet zo droog.

 

Het was lekker maar wel  heel veel.

Nadien gingen we naar de kamers terug

Ik weet niet of er nadien nog veel gebeurde.

Maar ik viel direct in slaap.

Sorry dat ik dus niet van mij liet horen gisteren avond…..

 

Daaaag

 

Tot later vandaag

 

 Emotionele sloefie 

Dag 13 - de Duitse Technopolis

guten Abend,

 

Nu dat we al wat dagen in Duitsland zitten kan ik al wat Duitse woordjes.

Deze ochtend mochten we wat langer slapen.

Het ontbijt was immers pas om 9u voorzien.

Dus meneer All for Love begon iets voor 8u te kwelen.

Ik deed lekker mee en daarmee werd iedereen direct wakker.

 

Na een lekkere warme douche deden we deden we toch warme kleertjes aan.

Meneer Armand Pien gaf ons slechts 14graden aan  en wat nog erger is REGEN.

Maar eerst ontbijt.

Amai wat was dat zeg … 

Georganiseer met een super grote G.

We kregen eerst een tafel aangewezen en kregen wat instructies.

Als je de pijltjes volgt en altijd afstand houd, kom je alles tegen.

Wat een ontbijt!

We aten brokjes, eitjes, Frans brood en ook nog koekjes.

En daarbij namen we nog wat koffie.

Nu klinkt dat allemaal zo gewoon, maar stel je even voor:

Je gaat naar “station” een en bestelt koffie,

Je loopt langs een buffet met allemaal potjes : sommige hadden schelletjes kaas, andere worst of vleesje.

Nadien konden we aan een “station” het volgens ons perfectie eitje bestellen.

Nadien kregen we de keuze van potjes brokjes.

En als laatste kreeg je een “station” met brood en lekkernijen.

We hebben enorm genoten.

 Na een korte pauze voor een boompje te zoeken schoot baasje in actie.

We gingen naar het Deutsche museum om toch al zeker een tijdje niet in de regen te lopen.

Op de website stond duidelijk dat er geen kassa’s open was en dat we dus online de ticketjes dienden te kopen.

Sandra bestelde snel enkele tickets en weg waren we.

Het Deutsche museum is de Duitse versie van Technopolis.

We hebben er uren ingewandeld en gekeken.

Hier en daar moesten we proef ondervindingen dingen bewijzen.

Het leukste van het museum kwam op het einde.

We bekennen de evolutie van de computer van de abacus, via de z3 en z4, over de ponskaart tot aan de “kleine” Toshiba van de jaren 80. 

Nadien is er blijkbaar niets meer interessant gebeurd want er was niets nieuws te zien.

Als laatste zagen we het speelgoed.

Oh kijk Lego met hun eerste gebouwen.

Ik wist niet dat Marklin eerst auto’s maakte voor het treintjes begon te fabriceren.

Ik ben zeker dat Grooote broer en zijn baasje dit wel wisten.

Hoe zou het eindelijk zijn met hen?!

 

Toen we uit het museum kwamen was het al bijna 3 uur.

Te laat om nog iets anders te gaan bekijken vonden we.

Eigenlijk denk ik dat we gewoon allemaal te moe waren om nog iets te doen.

We slenterden dus via een andere weg naar het hotel.

 

Hey Sandra, ben je wel zeker dat dit de juiste weg is?

We moesten toch niet zo veel klimmen als we via de andere weg wandelden.

Ja zeg..

Het is nooit goed he…

We willen eens een andere weg verkennen en dan is hij te steil.

Maar ze was juist hoor mijn baasje.

Want toen we uit het bosje kwamen stond daar links het hotel.

 

Na een uurtje platte rust zijn de baasjes met de blokjes gaan spelen.

Iedereen won eens, dus dat was goed voor de moraal.

 

Waar zouden we nu eens gaan eten : Indisch? Afgaans? Chinees? Italiaans? Duits….
Zo veel keuze en dat allemaal op zo’n 300m van het hotel.

Het was allemaal gelijk vonden we allemaal…

Tja zo was het wel moeilijk kiezen.

Uiteindelijk is het Indisch geworden.

MMMMM

Lekkere vleesjes met naan en rijst.

 Iedereen is hard aan het gapen.

En dus besloten we vroeg in bed te kruipen.

Allez .. vroeg naar de kamer te gaan en nog wat de tv zappen.

Ik was voor een keer wat sneller aan mijn blogje begonnen.

Zo kon ik ook eens genieten van een avondje niets doen.

Want ik heb een hondenleven hoor.

Eerst overal mee naar toe wandelen, zorgen dat ik alles goed onthoud.

En als iedereen dan luilekker op zijn aaaipad speelt of tv kijkt, dan begint het echte werk.

Gelukkig doe ik het wel graag.

En nog beter : ik krijg nadien vele likjes van iedereen die me leest.

 

 

Schuss

 

De verDuitste Sloefie