Dag 11 - Onder de bomen

Goede wafwoef Lieve Bloglezers,

Deze ochtend werd er plots op de deur geklopt...

“Room dining”...

Sandra en ik schoten wakker, maar blijkbaar was Steven net opgestaan. Het ontbijt kwam de kamer binnengewandeld. Het was 6u50 en de wekker had net van zijn horen gemaakt zei Steven. Sandra had echt niet veel zin om op te staan, maar blijven liggen was ook geen optie. Want om 8u dienden ze paraat te staan voor een Arboretum met watervallen te gaan bezoeken.

De groep was te groot voor 1 begeleider/busje en dus werden we opgesplitst in 2 groepen en we gingen op pad. Na een krinkelwinkel door Honolulu centrum, langs de school van Obama en huizen van minstens een miljoen, kwamen we rond 10 u aan in de tuin. We namen onze voorbereidingen voor een uurtje in de zon, de regen en tussen de muggen te lopen. Het eerste wat mij opviel was een tamelijk jong meisje van chinees-Japanse afkomst die deel uitmaakte van onze groep. Die nam heel veel foto’s hoor... maar steeds van hetzelfde object : zichzelf. Bij elke boom of struik dat we stopten voor een beetje uitleg werden tientallen foto’s getrokken van haar met de natuur. Alhoewel. Veel natuur kan er niet op staan op de foto’s want ze hield de camera zo dicht bij zichtzelf dat enkel haar gezicht op een foto kan staan. Zou dat nu deel van de cultuur zijn of ziet dat meisje zichzelf nu zo graag?

Na een tijdje kwamen we plots op ‘inspiration point’ en tjonge dat was daar mooi. Er werd halt genomen voor de benen even te laten rusten, de maag van de gids wat te spijzen en .... om ons meisje nog wat meer foto’s van zichzelf te laten nemen. Sandra vertelde me dat ze zin kreeg om te beginnen tellen hoeveel ze er nu eigenlijk wel trok en van wat, maar ik vond dat dit niet kon... Dus ze liet het maar zo. Trouwens ze nam niet enkel foto’s met een camera maar ook met een rare kleine TV. Volgens Steven is dat een aaipad. Hij heeft misschien wel gelijk want als ze een foto genomen had, dan aaide ze over het scherm. Rare mensen die chinezen.

Na zo’n driekwart wandeling had Sandra het gevonden. Ze ging een foto nemen van de fotografe die zichzelf bewonderd. Dat stukje ging vooral over het gebruik van bepaalde planten en daar die planten toch niet bij ons in de buurt in het veld stonden, zag Sandra het nut niet in van hard opletten. Het enige wat ze van die planten nog weet nu is dat er een plant bij was voor zo wat alle mogelijke kwaaltjes en ziektes.

Eigenlijk heeft Sandra tijdens die wandeling zich bezig gehouden met mensen observeren. Op een bepaald ogenblik stapte ze naar een koppel op leeftijd van de groep en vroeg ze: “zouden jullie graag hebben dat ik een foto van jullie beide trek”. Die meneer nam direct zijn gsm uit zijn broekzak en zei “we zijn onze digitale camera wel vergeten op de boot en we hebben enkele dit mee”. Sandra vroeg hen of ze een emailadres hadden want dat zij wel anders een foto trok met haar toestel en het dan doorstuurde. Dat chinees-japans meisje kwam direct tussen om te melden dat Sandra heel professionele foto’s kon trekken, want dat ze al gezien had wat voor een toestel ze meehad. (Nota van de nalezen: Nu... Mensen... het is niet omdat je een semiprofessioneel toestel gebruikt, dat je ook zo’n foto’s neemt. Maar Sandra kan wel mooie foto’s nemen, maar dat kan die ‘trees’ niet weten) De mensen op leeftijd schreven hun email adres op en Sandra nam het toestel van Steven even (want op haar toestel stond een telelens op) en nam een paar foto’s. Op nog enkele plaatsen gebeurde hetzelfde ritueel. Nu moet Sandra nog enkel de foto’s eens naar die mensen sturen, want anders heeft het ook geen zin he.

De gids had er zin in want in plaats van een uurtje in de tuin te zitten, zijn we uiteindelijk na 2u terug aan het busje geraakt. De tuin was leuk, mooi ... maar hij zaagde wel een beetje te veel om er een super voormiddag van te maken. Juist voor we aan de bus kwamen, vroeg het meisje aan mijn baasje of ze geen foto van haar kon nemen. Sandra deed dat maar en vond het toestel van het meisje lomp en log. Eens in het busje begon het meisje dan “ oh dit zijn de mooiste foto’s die van mij getrokken zijn... Oh je ziet dat je dat goed kan... Oh ik ben zo gelukkig ... oh die foto is zo goed gelukt... Amai, jij kan goed foto’s nemen”. Je zag de temperatuur van Sandra zo oplopen, want het eenmaal zeggen kan nog net... maar zo blijven door gaan over die ene domme foto... “ Stttt meisje ... Sandra gaat zich kwaad maken... “ maar blijkbaar verstaat dat meisje mijn honds niet L De chauffeur/gids heeft dan maar ingegrepen ...

Na de tuin reed de gids nog met ons tot op een klein parkje boven op een oude vulkaan. Dit plekje is naar het schijnt heel beroemd bij de grote mensen. Ne zekere Elvis heeft daar gespeeld in de film Blue Hawaii. Toen stonden er nog niet veel hoge huizen in Waikiki, nu zie je bijna de zee niet meer van al die lelijke beton.

Eens terug afgeleverd aan de boot, konden we snel aan boord. Allez snel... Na de security check van mens en zak op verboden producten, mochten we door. Eens terug op de boot zijn we onze fotozakken gaan afzetten in de kajuit en hebben we snel wat nacho’s gegeten. Daar we in de namiddag niets hadden geboekt, konden we eens zelf doen wat we op dat ogenblik wouden. Nu zoveel kan je in een onbekende stad niet echt doen als je geen plannetje of zo hebt. Maar de baasjes besloten om naar het grootste openbaar winkelcentrum te gaan opzoeken. Daarvoor namen ze de bus die iets verder aan de pier stopte. Mijn baasjes hebben daar wat winkels afgekeken en in enkele winkels wat spulletjes gekocht: een beetje leesvoer en een beetje kleding.

Tegen 7u kwamen we terug aan de boot, maar geen van ons drie had zin om op de boot te eten. Dus werd er wat gewandeld langs de pieren en kwamen ze een bar/restaurant/taverne/.... tegen. Iedereen was direct akkoord om daar binnen te gaan en dus stapten we de tamelijk gekenden en beruchte plaats binnen: Hooters. Waarom was iedereen zo snel akkoord? Wel, Sandra kon dan nog eens een Long Island Ice Tea drinken, Steven wat van de scenery bekijken en ik... ik kon vele hot wings (pikante kippenvleugeltjes) eten. Dus er was voor iedereen wat wils.

Nadien zijn we terug aan boord gegaan. Als deze blog af is kan ik ook in mijn bedje want de 2 grote zijn al lang in dromenland

Slaapwel lieve supporters

Woef

Dag 10 - Water en vuur

Woef Lieve Lezertjes,

Mijn baasjes hadden gisterenavond net voor het slapengaan nog een kaart buiten gehangen. Om 8u stipt werd er op de deur geklopt en daar stond een van de mannetjes met een plateau met fruit, omelet, toast, fruitsap en melk. Tegen 8u45 lieten ze me achter want in de voormiddag mochten er geen hondjes of zakken mee. Enkel de kodak mocht mee. Waarom? Wel Steven en Sandra hadden een helikopter uitstap geboekt.

Tegen 9u werden ze met zo’n 10 anderen opgepikt. Vooraleer ze naar de luchthaven gebracht werden, dienden ze eerst op een weegschaal te gaan staan, om de helikopter optimaal en evenwichtig te laden. Toen ze uit de ‘terminal’ kwamen zagen ze plots dat een zusterschip ook in de haven lag: de Volendam. (Dat schip deed een toertje naar de Fiji eilanden, Hawaï en enkele Polynesische eilanden). Enkele van de reizigers van de Volendam gingen ook mee voor een helikoptervluchtje. Eens op de luchthaven kregen ze de veiligheidsinstructies getoond en kregen ze te horen waren ze moesten zitten. Steven werd achteraan aan het venster gezet, Sandra mocht achteraan in het midden zitten. Wie er nu eigenlijk het beste zat van de twee kemphanen zullen we niet echt weten...

Eens in de lucht vlogen ze naar de Kilauea vulkaan welke nog steeds actief is. Mijn baasjes hadden geluk want de vulkaan had er zin in. Ze kregen immers te zien hoe lavastromen nog steeds ontstonden en hoe ze dingen op hun pad vernietigden. De piloot vertelden hen over een groots nieuwbouwproject van zo’n 1400 huizen die normaal op deze uitgedoofde – dacht men – vulkaan zouden gebouwd worden. Er waren zo’n 40 huizen klaar toen de vulkaan plots wakker werd. Bij de eerste uitbarstingen werd het grootste deel van het gebied afgebrand. Na meer dan 20 jaar continue lavastromen is dan enkele weken geleden het laatste huis – lot 42 – eindelijk door de lava opgepeuzeld. Het enige wat er nu nog zichtbaar overblijft van dat alles was een waterput en een stukje dak van het huis. Na de vulkaan van alle kanten bekeken te hebben, vloog de piloot nog langs enkele mooie watervallen en zette dan zijn heli terug veilig aan de grond. Wanneer alle toeristen veilig terug waren, werd de groep terug naar de boten gebracht.

Op de boot terug kwamen ze mij eerst oppikken voor we allen samen iets gingen eten. Op het Lido dek aten we wat Mexicaans en genoten van het mooie weer. Spijtig genoeg diende ze zich wel te haasten want tegen 1u15 dienden ze al terug op de pier te staan voor het volgende avontuur. Deze keer waren we met zo’n 14 mensen om naar volgens het boekje “spectaculaire” watervallen te gaan kijken. De eerste waterval, de Akaka waterval, lag op een uurtje rijden. Ze is driemaal zo hoog als Niagara Falls, maar veel minder breed. De andere 2 watervallen zullen misschien in het voorjaar mooi zijn, maar nu waren ze niet echt spectaculair.

Na de rondleiding kwamen we terug op de boot, namen een verfrissende douche en gingen dan naar Canaletto. In dit Italiaans geïnspireerd restaurants hadden ze gereserveerd om eens iets anders te eten. Maar het was duidelijk een ontgoocheling, want zo super Italiaans was het niet. Misschien wel goed dat ik er bij was... Ik heb me in tegenstelling tot hen, wel goed geamuseerd hoor. De boys brachten een nieuw vriendje mee uit de badkamer. Eens zij terug waren van hun dinertje hebben we allen nog wat tv gekeken.

Nu dat ik deze blog geschreven heb, ga ik als eerste mijn bedje in... Ik zie wel wanneer de baasjes komen slapen...

Woef wif Lieve Lezers

Dag 9 - Water-vallen

Waf waf woef Lieve lezertjes,

Vandaag was een belangrijke dag… De eerste dag dat mijn baasjes land zagen na een week ronddobberen. Vandaag stonden we weer wat later op, gewoon om de tijd wat sneller te laten gaan. Sandra merkte op dat haar GSM niet meer “Cellular at sea” meldde, maar wel “AT&T”. Dit betekende dat we echt land aan het naderen waren en dat het dus niet meer lang kon zijn voor we zouden aanmeren. Omdat ze dit moeilijk konden geloven, hebben ze hun pyjama uitgegooid en een short en T-shirt aangedaan. Ze zijn snel gaan ontbijten en zo konden ze nadien op hun gemak een douchke nemen, de nodige foto’s nemen van de eilanden en toch zich ook klaarmaken voor de namiddag uitstap. Eenmaal klaar hebben ze ook nog snel de waszak gemaakt: 20$ voor een volle zak… Je mag er insteken wat je wil, hoeveel je wil, zolang de zak nog maar dicht kan. 48 uur later wordt dan alles proper en gestreken teruggebracht. Gemakkelijk en niet te duur, dus waarom wachten tot je van boord kan om je wasje te doen?

Rond 12u liet de kapitein weten dat hij het anker uitgeworpen had en dat de tenders – de grote reddingsboten - begonnen met varen. De baasjes hadden een uitstap gepland en daarvoor dienden ze zich aan te melden in de Lounge om zo met de juiste groep – de juiste tender aan wal te geraken. Het heeft wat geduurd voor hun tender uiteindelijk aan wal kon want er kon maar 1 tender per keer mensen laten uitstappen en het leek wel of heel de boot weg wou. (Noot van de nalezer: Floefie, wat zou je zelf doen als je een week opgesloten zit bij een bende gekke Amerikanen?)

Toen we aan wal kwamen werden we opgewacht door 2 heren en werd de groep van 14 in 2 gesplitst... Neen, er werd geen koppel uiteen gehaald of zo, maar er was een single en iemand van het bootpersoneel mee. We zijn dan met het kleine groepje en onze begeleider Luke tot aan de minibus gewandeld en konden ons dan klaar maken voor een klein uurtje rijden. Luke had wel 3 tussenstops voorzien zodat iedereen naar het toilet kon en hij had ook een lekkere broodjeslunch voorzien voor onderweg – kalkoensandwich, njam. De organisatie waar hij deel van uitmaakte mocht hun minibusjes op een privéterrein parkeren, zodat we iets dichter konden vertrekken op wandeltocht. Maar vooraleer we op pad gingen kregen we nog een muggenspray, een poncho (voor het geval dat het regende) en nog wat vers fruit: ananas, een speciale banaan en een appelsien die een ‘zuurzoet’ was. Eens we voldoende suikertjes binnen hadden begon de wandeling.

We kregen eerst een rondleiding in de tuin. Daar kweekten de eigenaars verschillende soorten bomen, planten en fruit welke ze dan in een winkeltje verder op het terrein verkochten. Maar we hadden 3 watervallen te bezoeken dus dat winkeltje lieten we links liggen. Het pad was niet altijd even mooi en breed en soms dienden de bazen wel heel voorzichtig hindernissen te nemen. De wandeling naar de eerste waterval was makkelijk… Een opwarmertje en nadien kwam het serieuze werk. Op een bepaald moment dienden we juist naast een tunneltje te wandelen en zoals je je kan voorstellen was het richeltje naast de tunnel maar een halve voet breed en was het vooral vasthouden waar kan. Maar we kwamen veilig en wel aan waterval 2. Luke zei toen “en jullie dachten dat dit moeilijk was… wel hahaha… “. Hij wandelde rustig verder en sprong plots in het water… De reden? Zo kon hij er voor zorgen dat toch 90% van de mensen droog tot aan waterval 3 geraakten. Waarom? Wel het pad was geen pad meer maar stenen in het water die tegen een oever van lava en modder lagen en enkel door je vast te houden aan de wortels van bomen kon je over…. En Luke probeerde te zeggen “en nu daar vastnemen, daar je voet zetten,….” Wel… zelfs dan kan het dus nog verkeerd gaan. Sandra heeft de 3^de waterval op een andere manier geïnterpreteerd en schoof van een steen die vol met klei en modder hing. Ze heeft met andere woorden een water-val tegengekomen i.p.v. een waterval. Jup…. Met haar klikken en klakken in het water... allez niet helemaal he… maar tot haar knieën in het water gesukkeld.

Iedereen was super bezorgd, maar zij was al volop aan het bekijken hoe verder haar weg te zoeken. Schade? Boif… De kodak met lens die ze in haar hand had zijn niet beschadigd en dat was haar grootste zorg. Schade aan haar? Enkele schrammen, natte voeten en een half natte broek. Ik ben wel benieuwd hoe het met blauwe plekken zal lopen.

Uiteindelijk zijn ze tot aan waterval 3 geraakt en daar Sandra toch al half nat was en haar zwempak onder haar kledij aan had, was Sandra er als eerste bij om een frisse duik te nemen. Ik heb even mijn pootjes in het water gestoken, maar het was toch veel te koud om te zwemmen vond ik hoor. Uiteindelijk zijn ze met 3 van de 7 een duikje gaan nemen en onder de waterval gaan staan…

Na even opgedroogd te zijn, kwam het aller moeilijkste stuk.. Met enkel een touw tussen de boomstronken om je voeten wat steun te geven kon je naar boven. En na de glijpartij van een tijdje geleden, was iedereen een beetje op zijn hoede voor dit gevecht… maar hier was iedereen snel boven. Vanaf dan was het makkelijk: terug wandelen naar het busje… en ons naar de boot laten rijden.

De tenderdienst draaide al op volle toeren en toch stond er een file van minstens 5 tenders. Geen van mijn baasjes had al zin om naar de boot te gaan en dus besloten ze nog wat de stad te verkennen. De boot vertrok maar om 11.00 PM en de laatste tender was om 10.30 PM, dus er kon zelfs een restaurantje gekozen worden. Toen ze wat in de straten dwaalden, kwamen ze plots een HRC tegen en het besluit lag vast. Om hun collectie van shooters nog wat uit te breiden gingen ze het Hard Rock Café binnen en namen daar naar goede gewoonten een Long Island Ice Tea en wat nachos.

Na het eten hebben mijn baasjes nog enkele winkeltjes gedaan en zijn dan maar terug gewandeld naar het haventje. Blijkbaar een goede keuze was nu stond er niemand te wachten en konden ze dus direct mee naar de Oosterdam. Eens aan boord, hebben de 2 niet te veel meer gedaan. Pyjama aan, bed in, licht uit en …. Daar zat ik dan… helemaal alleen voor de laptop.

Snel deze blog afwerken en dan kan ik ook mijn nestje in.

Slaapwel Lieve lezertjes

Aloha

 PS. Fotos kan ik er nog niet bijzetten, want mijn baasjes lagen te snel in slaap om fotos op de pc te krijgen :-(

Dag 8 - Land in zicht ....

Dag mijn lieve hondenbloglezertjes,

Vandaag had ik zin om mijn pootjes wat vroeger te strekken en ben ik wat vroeger dan de anderen uit het bed gekropen. Ik wou immers ook zeker zijn dat we zon vandaag te zien kregen en dan kon ik hen met dit toffe nieuws wakker maken. Gelukkige kreeg ik ze snel wakker … likjes geven is niet altijd even makkelijk hoor...

We zijn snel gaan ontbijten en dan zijn we terug naar de kajuit gegaan. We hebben ons op ons terras geïnstalleerd en bleven er heel de ochtend zitten. De zon zat wel op de andere zijde van de boot maar het was wel gezellig warm… Rond 12u hebben we dan een aperitiefje op het terras genomen: de 2 Corona’s van de emmer… Plots was het 2 uur en wou Steven iets gaan eten. Dus hebben we onze warme zetels vaarwel gezegd, we zijn naar het Lido dek gewandeld en hebben daar een croque 3 kazen en een croque kaas&ham verorberd. Nadien zijn we naar de achterkant van het schip gewandeld en hebben ons daar wat op een ligstoel gezet. Sandra had haar kleine overlevingszak meegenomen en dus konden we ons allemaal wat ontspannen: leesboek voor Steven, leesboek voor haar en voor mij een iphone met oortjes om wat naar hondjesmuziek te kunnen luisteren. Het was zalig en rustig in het zonnetje en al snel werd besloten om daar een tijdje te blijven hangen. Sandra ging na een half uurtje haar gewone kledij wisselen voor haar badpak en bracht ook de zonnecrème voor mijn pootjes mee. Steven had tot nog toe geen bescherming gehad voor zijn kop, maar nu vond hij het toch welletjes. Hij is toen maar in de winkels gaan neuzen en heeft daar een koopje gedaan: voor de prijs van 1 pet, mocht hij er 2 kiezen. Dol gelukkig met de extra bescherming is hij dan in zijn zwembroek nog wat op de ligstoelen blijven zitten. En ik kroop onder de tweede pet want ik kreeg het ook een beetje warm.

Na 5uur waren er plots wat donkere wolken en dus vonden ze beide dat het welletjes geweest was. Persoonlijk denk ik dat ze schrik hadden om nat te worden, maar waarom Sandra dan eerst in het zwembad was gegaan… dat weet ik niet. Het was veel te goed weer om terug naar de kajuit te gaan, dus heb ik voorgesteld om nog iets te drinken aan de bar van het zwembad. Daarna hebben ze zich nog wat opgefrist en tot aan het restaurant gewandeld. Ze hadden verwacht te horen dat er geen plaats was en al zeker niet voor 2 die niet met andere wouden eten, maar de persoon die alles in goede banen probeert te krijgen, zei heel vriendelijk “volg de garçon maar naar jullie tafel”. Sandra zei nog even heel snel dat ze wel maar met 2 aan de tafel wouden zitten, en daar zij die meneer dan heel vrolijk op “tuurlijk”. Ze weten blijkbaar niet goed meer wat ze gegeten hebben… dus om over naar huis te schrijven was het waarschijnlijk niet.

Eens terug van het restaurant is Steven beginnen foto’s kopiëren. Sandra had niet veel zin om nog veel te doen en heeft dan maar haar pyjama aangetrokken en haar wat in haar bed genesteld. Toen ik Sandra nog wou een knuffel en een kus geven, lag die al in dromenland. Tjonge jonge, die moet weer moe geweest zijn. Ik heb dan maar stilletjes nog wat aan de blog geschreven en dan in mijn bedje gekropen want morgen is het onze eerste dag aan land. JIPIE

Slaapwel lieve vriendjes.

Woef

Dag 7 - Here comes the sun ....

Woef waf Lieve Lezertjes.

Vandaag zou ik eigenlijk in 1 paragraaf kunnen samen vatten: Sandra was in haar super ambetante en dat terwijl de zon uiteindelijk kwam piepen. Waarom? Wel dat zal je wel begrijpen na het lezen van het eerste deel van de blog.

Deze ochtend waren mijn baasjes iets later op dan anders... Het was wel 7u toen ze voor het eerst teken van leven gaven. Ik had terwijl al wat naar de zee zitten staren hopend daar toch wat beter weer te zien. Maar tevergeefs... Ik zag enkel wolken en donderwolken. Ik heb maar heel wijselijk gezwegen, want ik wou hen niet ontgoochelen ... Ze hoopten immers al dagen op mooi weer.

Tijdens het ontbijt was Sandra enorm stil, we durfden bijna niet te vragen. Misschien had ze wel last van afkickverschijnselen van koffie en daarom zijn Steven, Sandra en ik snel achter een portie café latte gegaan. Eens op de kamer terug, en nadat we ons allemaal gedoucht hadden, vroeg Sandra plots “Steven, heb jij netwerk op je GSM? Ik heb sinds deze ochtend niets meer en ik heb ook opgemerkt dat de pc van het internetcafés (waar we onze koffie oppikten) ook geen internet hadden.“ Steven keek even naar zijn GSM en schudde zijn hoofd. Sandra zei dat misschien een tijdelijk foutje was en zat wat te kniezepoten. Na enkele knuffeltjes en likjes van mij heeft ze haar badpak dan maar aangedaan en zijn mijn baasjes naar die warmwaterbronnen gegaan. Zonder mij.

Iets na de middag kwam Steven mij oppikken en mocht ik mee gaan lunchen... JIPIE... We zaten nog maar net neer of plots kwam er heel luid draaiend lawaai. Het dak van het lido-dek werd opengereden. Ook al was het tamelijk fris, de zon kwam binnen piepen tot in het zwembad. Zou dit nu werkelijkheid worden: zouden we nu een beetje zon (en warmte) beginnen krijgen? Omdat te vieren vonden mijn baasjes dat ze eens een pintje bier mochten drinken en waarom klein als het groot ook kan: een emmer met 5 Corona’s werd besteld ( 4 voor hen en 1 voor mij... want meer kan ik niet verdragen dan word ik hyperactief). Uiteindelijk dronken we allen maar 1 biertje en namen we de 2 overblijvende mee naar de kamer.

Sandra wou immers terug naar de kamer –officieel om te kijken of de zon al op het terras zat (neen), in werkelijkheid om te checken of er al internet was (neen). Uiteindelijk hebben ze nog een uurtje of zo naar de tv zitten staren. Sandra heeft dan maar met een teut van hier tot in Honolulu wat zitten kruisjes naaien.

Na een uurtje was de zon ver genoeg op het terras gekomen om een stapje buiten te proberen zetten. Steven en ik trokken onze stoute schoenen aan en probeerden de temperatuur buiten. Niet slecht. Op een hip en een wip zaten we knus buiten in het zonnetje. En Sandra was nu toch een beetje content want zij zat eindelijk in de lekkere, warme zon. Zelfs een gebroken kruisjesnaald kon de pret niet bederven. Ik genoot ook van de lekkere zon. Ik heb nog wat geslapen. Tiens, zou ik in een vorig leven een katje geweest zijn?

Na een extra douchke om het smeersel weg te wassen zijn mijn baasjes terug naar de ‘main dining’ gaan eten: een cheese soepje en een kip a laua voor Sandra; een carpaccio en een steak voor Steven. Beide waren een beetje ontgoocheld want de keuken had de vorige dagen beter zijn best gedaan. En Sandra bleef treuren... want nog steeds geen netwerk.

Rond een uur of op half negen, keek Sandra eerder uitgewoonte dan iets anders op haar gsm en zag plots dat er netwerk was. Moet maar juist terug gekomen zijn, want de sms’en stroomden binnen. Plots had ze 5 sms’en in haar inbox en je moest haar gezicht gezien hebben. Het leek of de zon plots hard aan het schijnen was. Er zat ook een mms bij van haar vader, maar die kreeg ze niet open ... dus wat hij haar stuurde weet ze nog steeds niet... Bij deze een persoonlijk noot voor Vikske: Stuur jij die foto eens per email. Ze is nieuwsgierig en nu gaat ze blijven woefen over de mms)

Steven heeft nog wat foto’s zitten nemen van het heelal en dan is hij zijn pyjama gaan aan doen en in zijn bed gekropen. Voor de eerste keer op de boot lag Steven dus vroeger in bed dan Sandra. Sandra en Bibi hebben dan ook maar hun pyjama aan gedaan. (noot van de nalezer: het geheugen van Sloef is af en toe een beetje kort)

Slaapwel

Sloefie de hond

Dag 6 - Wat komt er piepen

Waf waf mijn lieve vrienden,

Welkom op mijn blog J

Mijn baasjes zijn zo tevreden met mijn stukjes, dat ik het relaas mag blijven doen. Deze nacht was een woelige nacht: zowel op zee als in bed... Gelukkig hebben ze elk hun bed want die hebben hier gedraaid en gekeerd. Ik denk dat de cocktails van gisterenavond (normal martini & cosmopolitan) er voor iets tussen zullen zitten. Ook al mochten ze wat langer slapen – vannacht alweer in een nieuwe tijdszone beland – toch was Sandra al om 6u nieuwe tijd aan het ronddolen in de kajuit. Hoe kunnen ze nu verwachten dat ik er op mijn best uitzie als ze me nooit laten uitslapen!

Om 6u30 begint het continentale ontbijt, maar ze hebben gewacht tot iets na 7u om alle mogelijkheden te kunnen hebben. Wat is het verschil? Wel, ik zal het proberen uit te leggen... het continentale ontbijt is een toog met een plateau vers fruit, een beetje charcuterie, wat hondenbrokjes in verschillende soorten en wat melk, thee en koffie... Om 7 u doen ze het “Lido” dan echt open en kan je een wafel, pannenkoekjes, omeletten, gepocheerde eitjes, English Breakfast (spek en bonen), verschillende soorten toast en zo’n 6 soorten fruit kiezen. Ikzelf nam de hondenbrokjes met wat melk, Sandra nam een eitje ‘sunny side up’ ( = paardenoog) met een groot bord vers fruit en Steven nam wat van alles maar ronde wel af met een potje magere yoghurt.

Door de woelige zee gaf de maag van Sandra te kennen dat ze de ochtend ‘café latte’ van het hoogste dek maar best zo liet en dus keerden ze terug naar de kajuit. Daar werd nog even gesurft, gechat en gemaild terwijl ze zich klaarmaakten. En dan gingen de zwemtenues terug aan. Het weer was zo droevig en de temperatuur zo koud dat beide nood hadden aan warm/heet bubbelwater. Terwijl zij in het water dreven, heb ik nog wat in mijn bedje geslapen... want een hond moet ook even wat kunnen rusten he.

Enkele uurtjes later kwam Sandra zich omkleden en mij oppikken OF was het nu mij oppikken en terwijl maar andere kleding aan doen, want we gingen lunchen. Terwijl Sandra er dan toch was probeerde die een reservatie te maken in het restaurant. Daar kreeg ze even wel te horen dat er tot volgende week geen enkele dag plaats was voor 8u ‘s avonds en al zeker niet voor een tafel voor twee. Dus werd er maar niet gereserveerd en ging er nog wat top overleg moeten gebeuren. Toen we terug bij Steven aankwamen hebben we nog een cola zero gedronken – deze keer lekker fris want met doorzichtige blokjes in – en daarna gingen we dan toch iets eten. Het werd een kleine lunch want iedereen nam een burger (Steven een kipburger, Sandra een vegetarische burger en ik kreeg een kleine hamburger). Dat heeft gesmaakt. Beide baasjes vroegen of ik ook hun frietjes wou hebben, maar we hebben alle 3 een beetje aan de lijn gedacht en geen frietje aangeraakt. We zijn nog even op Lido dek – het dek met de (nu overdekte) zwembaden blijven hangen om een beetje te genieten van de prille zonnestralen (achter glas). Maar rond 15u zijn ze terug naar de kajuit gewandeld, want het begon terug slechter weer te worden. Tegen dat we in de kajuit waren was het buiten pijpenstelen aan het gieten. Ik wou buiten spelen maar ik mocht niet.

In de kajuit hebben mijn baasjes naar het laatste uurtje van Harry Potter gekeken terwijl Steven zijn boek nog wat verder probeerde te lezen en Sandra aan hondjes met kruisjes aan het creëren was. Ik heb heel aandachtig naar het scherm geslapen want ik was wel heel moe geworden van die namiddag uitstap.

Plots was daar dan de zon. Zeer schuchter maar ze was er wel. Sandra stelde voor een aperitief op het boven dek te nemen in de frisse lucht, maar dan diende we wel zeker te zijn dat onze drank geen ijslolly ging worden. Oké, alcohol wordt wat trager ijs, maar ik ben nog wat te jong voor die warm-houdende drankjes. Ik durfde nog niet goed buiten want het leek nog heel koud te zijn. Steven was echter heel stoer en deed een jasje aan en ging even tot buiten. Toen hij binnen kwam zei hij ‘ik ging bijna zeggen daar in het hoekje van het terras is het al goed te doen, maar toen kwam daar die koude wind ... VEEL TE KOUD’. Dus het plan van aperitief werd afgevoerd.

Er werd wat topoverleg gepleegd en ze besloten wat Italiaans te eten van het buffet van het 9^de verdiep. Er was veel keuze: 4 soorten pizza, 3 soorten pasta en 2 soorten lasagne. Alle 3 namen we een stukje lasagne ... en besloten dat dit een goed alternatief was voor het eten dat aan de mooie tafels beneden werd opgediend. Voordeel was zelfs dat ik nu mee mocht, dus mij hoor je niet blaffen. (noot van de nalezer: als Sloef zo blijft eten, dan moet hij straks op regime) Mijn baasjes gingen nog eens terug bijtanken, maar Steven deed raar. Hij moest alleen nog bolognese saus hebben. Sandra moest wachten op verse Lasagne. Maar die moest blijkbaar helemaal vanuit Italië komen. Na 10 minuten was ze het wachten beu en is zo zonder teruggekomen.

Iets na 7 waren we terug in de cabine en hebben we nog wat verder tv gekeken en wat gelezen. Sandra was blijkbaar heel moe want die heeft de helft van het verhaal zeker gemist. Om 9u besloot ze dan ook wijselijk om in haar bedje te kruipen en ik volgde.

Hopelijk slapen we deze nacht wat beter

Wif woef

Uw trouwe viervoeter

Dag 5 - De zoektocht gaat verder...

Dag mijn lieve mensenvriendjes,

Ja, … die hond mag het weer uitleggen hoor ik jullie al zeggen. Maar ik vind het best wel leuk hoor om een verslag te schrijven van wat mijn baasjes en ik allemaal uitspookten.

Vandaag hebben mijn baasjes heel wat langer geslapen dan de andere dagen. Het was al na acht uur vooraleer Sandra als eerste de ogen opende en de dag in gang trok. Het eerste wat we dienden te doen is natuurlijk een boompje zoeken voor de kleine behoefte… Hier weet ik immers mijn weg niet zo goed, dus ik moet altijd wachten tot een van de baasjes meegaat.

Na het ontbijt (een omelet en een spiegeloog) hebben ze me nog even vertroeteld. Nadien hebben ze beide hun zwemkledij aangedaan om terug in het waterpark te gaan spelen. Zoals gisteren mocht ik weer niet mee, maar vond dat niet erg hoor... want dit gaf me de tijd om de boys te bedanken voor het lieve handdoekmonster. 'Kan al bijna niet wachten tot vanavond.

Sandra had een massage van hoofd-nek-schouders voorzien voor haar, dus die zou zeer ontstrest terugkomen van het waterfestijn. Mijn baasjes bleven lang weg en ik was een beetje ongerust. Misschien waren ze mij wel vergeten L Uiteindelijk ging de deur dan toch open. Het was na 2u en mijn baasjes hadden blijkbaar al wat gegeten. Voor mij hadden ze een lekker Sprite Zero mee want ik had nog niets te drinken gekregen sinds deze ochtend.

Eens op de kamer hebben ze hun normale kledij terug aan gedaan en hebben ze zich elk bezig gehouden met iets anders: Steven loste wat Sudoku’s op, kopieerde alle foto’s van de kaartjes en las nog wat verder in zijn boek. Sandra is met kruisjes in verschillende kleuren een hondje aan het maken. Enkel als het af is mag ik het aan jullie laten zien, maar ik mag jullie wel al verklappen het gaat mooi zijn J (Wie van jullie had gedacht dat Sandra een naaistertje is … ?)

Tegen 5u kreeg Sandra terug wat dorst en zijn ze een aperitief gaan drinken. Vanavond was het ‘formal night’ en dat betekende dat je dus piekfijn gekleed moet zijn om het restaurant binnen te mogen. Ik had mijn smoking al aangedaan, maar ze besloten om niet te veel aan de chichi mee te doen. Dus, ze gingen naar het Lido dek om te eten en daar was enorm veel volk. En weet je waarom? Wel veel van die chichi-meneren en madammen wilden naar het mooie restaurant gaan, maar moesten dan wel een uurtje wachten om te eten. En dat wouden die mensen dan ook weer niet doen, dus die kwamen in hun sjieke kledij bij het normale gepeupel eten. Steven had een spaghetti bolognese en een taartje zonder suikers; Sandra hield het bij een stukje kip met 2 soorten frietjes. Ik had nog nooit van die rode frietjes gegeten en mocht dus even proeven: die zoete aardappelen frit was lekker, maar geef mij toch maar de frietjes van Den Dries.

Mijn baasjes zijn nu nog wat tv aan het kijken, terwijl ik met mijn pootjes op het klavier tokkel.

Tiens, de film van gisteravond op TNT loopt vandaag terug. Nog altijd die domme toeristen in Vegas.  Het gaat blijkbaar verder waar we gisteren gestopt waren met kijken.. Ah! Vegas, wanneer ik daar eens mag over bloggen.

Maar ik ben eigenlijk wel een beetje moe geworden van zoveel schrijven. Dus ga ik nu stoppen met te vertellen en ga nu nog wat rond snuffelen… En ik moet nog altijd het handdoekmonster van vanavond vinden.

Slaapwel lieve mensenvriendjes

Waf waf

Dag 4 - Op weg naar de zon

Goede avond mijn lieve mensenvriendjes,

Deze nacht werd de nacht iets langer, maar mijn baasjes hadden niet echt door denk ik. Beide waren om 5u (nieuwe tijd) al rond aan het lopen en niet echt van plan om nog wat te slapen. Ik heb de gordijnen dan maar opengedaan zodat we alle drie naar de hoge golven konden kijken.

Het ontbijt was deze keer toch iets grootser dan vorige dagen: we namen een omelet met groentjes en een omelet met kaas&ham met een lekker toast. Nadien zijn we voor mij - omdat ik zo braaf geweest ben de laatste dagen - een wafeltje gaan halen.. Was lekker en smaakte naar meer, maar ik kreeg maar eentje… Morgen krijg ik misschien nog eentje.

Sandra voelde zich niet echt top.. De golven komen te hoog tegen de boot en doen de boot over en weer rollen… In de ochtend hield ze zich dus heel rustig. Rond de middag zijn mijn baasjes goed ingeduffeld met mij even tot het bovenste dek gegaan voor een kleine wandeling. Na de wandeling hebben ze zich een cola zero genomen en wat eten: Steven een hamburger van de grill aan het zwembad; Sandra is tot aan de Chinese kant gegaan voor ‘gebakken rijst’; ik had nog geen honger en was nog aan het nagenieten van de lekkere wafel van deze ochtend.

Nadien hebben ze beide zich klaargemaakt om naar de natte kant te gaan met het bubbelbad en de verwarmde rustbanken (noot van de nalezer: stenen bedden waar de toeristen langzaam gaar worden gekookt voor het avondeten). Daar mochten geen hondjes binnen, dus ik mocht naar de bootjes kijken. Sandra deed een eerste badpak aan en gooide het daarna in de vuilbak. De kleurstof in het zwempak was op bepaalde plaatsen aan het verdwijnen en daarmee wou ze toch niet gezien worden… (Niet goed nagekeken tijdens het inpakken? ) Ze vloekte wel want ze had er tijdens het pakken er net 1 badpak uitgenomen. Ze heeft dan haar 2^de badpak - precies met zo’n rokje aan - dan maar aangedaan en daardoor waren ze beide klaar.

Mijn baasjes zijn zo’n 4 uurtjes weggebleven en zijn blijkbaar de hele tijd in die natte dingen geweest met een kleine tussenpauze om iets te drinken. Ik heb terwijl mijn ‘boys’ zien langskomen om de kajuit wat op te ruimen… Het waren heel lieve jongens en hebben me even wat geaaid…

Ik mocht ook spelen met hun handdoekmonster. Toen we met HAL op reis waren naar het ijs maakten de boys hele mooie handdoek monsters in allerlei vormen. Toen was ik er eerst een beetje bang van maar nu niet meer. Ik heb dadelijk in zijn staart gebeten en ik wist dat het maar om te spelen was. Ikke niet bang niet.

Ondertussen moesten mijn baasjes alweer gaan eten. Maar nu hadden ze wel op voorhand gereserveerd. En dus geen argument meer om in de bar te “moeten” wachten bij een aperitief. Ale, het bleek toch redelijk lekker, een soepje en voor Sandra een Caesar salad en voor Steven een NY strip van lekker mals vlees. Snif, daarom mocht ik dus niet mee. Sandra heeft dan nog de dessert van de dag geprobeerd, een stukje chocolade/moka taart. Maar ze heeft niet alles opgegeten want de taart was nog ijstaart. Voor Steven alweer een keuze van de kaastaart. Er staan op die kaart zo’n 20 kazen, voor elke avond een dus. Hihi.

Eens terug van de diner, kreeg ik nog wat hulp bij de blog. En dan was het terug tijd om de oogjes dicht te doen. Op TV was er toch enkel wat zotte Amerikanen in Vegas te zien. En iedereen was de kluts kwijt, ook de regisseur denk ik. Ah! Vegas. Wat een herinneringen.

Maar hop. De dag zit er op. Oogjes toe en snaveltjes dicht. Slaap lekker.

Woef! Awoeoeoeoe! Awaiiiiii!

Dag 3 - Tussen wal en schip

Goede morgen lieve mensenlezertjes,

Vandaag was er maar een doel: op de boot geraken. Onze boot was deze ochtend rond 6u30 in Vancouver geraakt en zou vannamiddag rond 17u terug vertrekken. Voldoende tijd, niet waar?

Om 8u30 diende mijn baasjes te laten weten aan de dame van de boot hoeveel stukken bagage er diende uit de hotelkamer opgepikt te worden. Maar toen ze de boot hoorden binnenvaren, waren ze beide klaar wakker. Dus besloten ze een beetje vroeger op te staan, hun klaar te maken en te gaan ontbijten alvorens naar het rendez-vous punt te gaan. Eens ze gemeld hadden dat ze 2 valiezen hadden mochten ze nog even vrij in het hotel rond lopen, maar dienden ze wel tegen 10u30 uitgecheckt te zijn en klaar te staan. Stipt op tijd waren ze klaar en stonden ze met hun handbagage op de afgesproken plaats.

De dame begeleidde hen en nog zo’n 10 andere mensen naar de boot. Ale, naar het einde van de wachtrij. Daar begon dan het wachten: het wachten om door security te mogen, het wachten om door US Immigratie te mogen, het wachten om zich aan te melden voor de boot en het wachten om uiteindelijk aan boord mogen te gaan. Wachten en nog eens wachten ... en mijn baasjes haten dat dus duidelijk... Ik heb daar niet zoveel last van. Ik plas eens tegen een boom of een loslopende rugzak om het wachten leuker te maken.

Eens op de boot hadden ze hun kajuit heel snel gevonden en die voldeed aan hun verwachtingen. Gelukkig maar, want ze zitten er voor bijna 2 weken in vast... Hopelijk hebben ze wat goed weer, want anders gaan die 2 hun kas op fretten hoor.

Zowel Steven als Sandra hebben dan een belletje naar het thuisfront gedaan om te laten weten dat alles in order was en dat ze op de boot waren. Nadien hebben ze de boot even verkend en hebben ze wat informatie verzameld over de mogelijkheden aan boord: internet, spa, drank, .... Ik denk dat die 2 ook beginnen vrezen voor zeer ongezellig weer...

Tegen 18u30 hebben ze kennis gemaakt met hun 2 “boys” en het waren 2 vriendelijk gasten. Ben benieuwd of ik af en toe een snoepje krijg van hen. Daar mijn baasjes nog niet te veel gegeten hadden tijdens de dag, besloten ze wat vroeger te gaan eten. Ze hadden geopteerd voor open seating, wat betekent dat je gaat eten wanneer je wil en je zelf beslist met hoeveel personen je aan tafel wil zitten. Dit hebben ze me nadien proberen wijs te maken: Mij zeiden ze dat ze gewoon sneller terug bij mij wouden zijn, zodat ze me nog wat konden vertroetelen (Maar in opinie – en ik ben maar de hond van het gezin - beide zijn tamelijk asociale techneuten dus zaten ze liever met hun tweetjes aan tafel ) Ze dienden wel wat te wachten want er waren nog mensen die met 2 wilden eten en in plaats van dan daar zoals de minder mobiele mensen in een zeteltje te zitten, zijn mijn baasjes naar een bar gewandeld om een aperitiefje te drinken: Sandra dronk een Cosmopolitan, Steven ging voor een Dirty Martini. In het restaurant heeft Steven ne full course genomen ( Voorgerecht, soep, hoofdgerecht en kaasschotel), Sandra koos enkel een soep en een hoofdgerecht. De wijnober probeerde een paar keer, maar ze hadden veel liever Italiaans water dan gegist druivensap. Uitvluchten ja, na al die alcohol voor het eten.

Uiteindelijk zijn ze terug in de kajuit gekomen en hebben ze nog wat met mij zitten spelen en me geholpen om op het internet te geraken zodat ik wat kon zien wat mijn facebook hondvriendjes de laatste dagen al gedaan hadden. Maar heel lang mocht ik niet op de laptop, want iedereen wou vroeg in bed. En dus zeg ik jullie nu ook al slaapwel...

Tot morgen mijn lieve mensen vriendjes

Dag 2 - Vancouver

Dag lieve mensenvriendjes,

Hier ben ik weer, de braafste hond van heeeeel de wereld (al blaf ik het zelf).

Deze ochtend waren mijn baasjes wel heel vroeg wakker. Het zonnetje was zelfs nog niet opgestaan. Ik heb even geblaft dat het nog veel te vroeg was en ze zijn dan maar wijselijk nog wat verder gaan snurken. Zou dat door de jetlag zijn of wat?

Rond 7 uur is Sandra terug opgestaan en begon de blog te schrijven tot Steven voldoende wakker was en toen werd er plots gebabbeld, ge-onderhandeld en er kwam een besluit: mijn baasjes gingen eerst wat ontbijten en gingen zich daarna op hun gemak echt klaarmaken. Nu ontbijten is een groot woord, want ale zeg nu zelf... “Mc Donalds” is dat nu ontbijt? Ik ging dus maar mee op onderzoek en ik moet nu toegeven bij Mc Donalds stond heel veel volk aan te schuiven voor een Egg Mc Muffin. Wat dat is? Wel, een broodje met daartussen een eitje en wat gesmolten kaas. Voor Steven werd er nog wat spekjes tussen gelegd, voor Sandra bleef het zo ‘Basic’. Ik heb even heel lief gesmeekt en mocht ook proeven: het was wel heel lekker … Van de gebakken patat, neen geen frietjes, maar gewoon wat gebakken samengeperst aardappelschijfjes heb ik ook geproefd, maar dat vond ik nu net niet zo mijn zin. Die spekjes waren veel interessanter… En blijkbaar was ik niet alleen want Steven en ik hebben nog een tweede met spekjes gedeeld… njam njam J

Terug in het hotel ging Sandra wat verder met schrijven en daar ontstond de kladversie van de vliegdag. Tuurlijk heeft ze nog wat gechat met de vrienden aan het thuisfront, maar de blog was toch geschreven. Terwijl had Steven zich gedoucht, klaargemaakt en de krant wat lezen. Nadien mocht Sandra in het water spelen en kon Steven de blog nalezen en sommige zinnen wat verbeteren. Ze waren het eens dat het ne droevige blog was en dat ze mij wat meer in de watten gingen leggen zodat ik ze de volgende dagen ging schrijven ;-) Maar Sandra had toch haar best gedaan en heeft dan ook extra likjes van mij gekregen J

Beide verlofgangers waren uiteindelijk klaar en keken naar het weer buiten …. En ze gingen terug zitten... Top overleg… ik mocht meeblaffen... en we besloten naar de visjes te gaan kijken. We moesten dan wel de stadsbus nemen dus moest ik mij wel heel goed wegsteken als ik mee wou gaan, want er staat expliciet “geen huisdieren toegelaten”. Ik blafte dat ik de rugzak ging springen en zo wel mee kon. Ze hadden nog 2 ticketjes voor de bus, maar … waar waren die nu ook al weer. Was Sandra dom geweest ( jajaja die kan dat soms) en de verkeerde ticketjes in de vuilbak gegooid? De ticketjes die ze toonde aan Steven en mij hadden al een datum er opgedrukt… Gisteren hadden we 4 ticketjes gekocht, maar slechts 2 gebruikt door zo snel terug te keren naar start. (Dat verhaal hebben ze jullie niet verteld he … maar ze gingen naar ne winkel op Broadway. Alleen hadden ze niet goed gelezen het moest W Broadway zijn, en ze namen de SkyTrain naar E Broadway… Dus die winkel hebben ze niet gevonden want veel te ver weg te voet… HIHIHIH als ik niet mee ga lopen die 2 soms toch verloren he )

 Ale we zullen ar nieuwe gaan kopen. 4 ticketjes = 10 Canadese dollars later, keek Sandra terwijl ze wachtte op de bus naar die ticketjes. Oei, die hadden ook alle 4 al een datum en tijd er opstaan. Hoe kan da nu, ze hadden die juist uit de automaat gehaald en slechts 2 gevalideerd? Sandra bleef wat nuchter voor de verandering en besloot gewoon later te zien wat er gebeurde…(opmerking van de nalezer: in navolging van de grote loodgieter uit Vilvoorde) In Stanley Park toegekomen mocht ik even de benen strekken en wat rondjes lopen en ondertussen heeft Sandra even de chauffeur- die ook even een ‘rondje moest lopen’ - om raad gevraagd. En ik zal zijn reactie even vertalen:

 “Maar madammeke toch. Jullie hebben voor 4 personen ticketjes gekocht om direct te gebruiken. Als jullie 4 tickets wilden hebben om later te gebruiken, dan mag je die niet in die automaten kopen. Je moet die gaan kopen in de krantenwinkels. Maar stap maar in de bus hoor, van mij mag je mee rijden.”

 “Mijnheer, dat is heer vriendelijk, maar we komen juist van de bus en we gaan naar het aquarium”.

“Wel, als je terug wil rijden vertel de chauffeur jullie stoot en jullie hebben heel veel kans dat hij jullie ook wel helpt… Toeristen hebben het moeilijk met dit toch makkelijk systeem”.

 “Oef” blafte ik, want die meneer gaf hen wel een goede tip.

 Toen we aan het aquarium kwamen, begon het terug hard te regenen. Er waren zowel grote en vieze als kleine en lieve visjes. En na een eerste deel van het vissen te bekijken had ik wel grote honger gekregen. We zijn met zijn 3tjes dan maar buiten – ja ja, jullie lezen het goed buiten – gaan aanschuiven en onder een tentje onze warme panini en chili soep opeten. Toen we klaar waren begon er net een spreekbeurt over Beluga’s (witte dolfijnen).

Toen hebben we nog wat andere dieren bekeken, zoals de grappige otter die elke keer als Sandra een foto wou nemen even onder dook. Maar na zo’n 5 minuten spelen heeft hij toch ook een paar maal mooi geposeerd

Eens ze de show van de spitsneusdolfijnen gevolgd hadden, gingen ze terug naar visjes turen en je kan nooit raden wie ik toen zag... : Nemo. Blijkbaar was die ook op vakantie en was daar ook aan het spelen met zijn neefjes en nichtjes. Nadien zijn we nog naar een grote zand-etende schildpad gaan kijken en toen de visetende octopus. De meneer van het aquarium zei ...”heel goed opletten: nu zwemmen er 3 visjes blij rond, maar als ze te dicht bij mevrouw de octopus komen dan zullen ze niet lang meer zwemmen. Mevrouw eet immers wat ze in haar vingers kan krijgen; hoe meer ze krijgt, hoe meer ze eet, hoe groter ze wordt”. Die meneer zijn woorden waren nog maar juist uit zijn mond of daar gebeurde de eerste moord … Heb snel even mijn pootjes voor mijn ogen gedaan want ik zou niet graag in haar zuignapjes gezeten hebben.

Toen we het allemaal een beetje beu waren gezien, zag Sandra plots nog iets over de grond (achter het glas) schuiven. Ik was nog nooit zo snel terug in de rugzak gekropen. Die Boa had precies grote honger, want hij was super actief. Sandra heeft er nog wat zitten tegen tetteren en wat foto’s van genomen, maar ik zat lekker in de zak. Mij ging hij niet krijgen als eten!

 Toen we de bus terug opstapten, heeft Sandra het verhaal van de ticketjes nog eens verteld en die meneer lachte haar een beetje uit, maar ze kreeg wel 2 nieuwe ticketjes … dus was het niet zo erg. Ik wou in zijn been gaan bijten, maar toen zei Steven dat ik in de zak moest blijven zitten want dat hondjes niet mee mochten op de bus. Ik was dat dus al vergeten:-@

 Eens terug in de stad zijn we nog even tot een winkel gegaan voor wat suikervrije snoepjes en voor de Voltaren zalf die Sandra in Brussel was vergeten te kopen. Maar blijkbaar bestond dat hier ook en dus hebben ze die meegenomen. En in het hotel hebben ze nog wat zitten overleggen wat ze gingen doen. Het was al na 5 uur en ze hadden niet veel zin om nog ver te gaan. De pint bier in de brewery had heb heel hard gesmaakt en dus hebben ze besloten om terug te keren naar waar ze gisteren waren gegaan. Ik mocht terwijl op de bagage letten en wat tv kijken…. Ik was ook een beetje moe gelopen, dus liet ik hen maar gaan.

 Toen ze terug waren, hebben ze me verteld dat er heel veel mensen waren, allemaal supporters voor de ijshockeyploeg die aan het spelen was. Het was daar wel wat luidruchtiger dan de vorige dag maar ze hadden zich geamuseerd. Toen ik vroeg wat ze gedronken hadden, zeiden ze “Steven 2 pints of lager (het huis pilsje) en Sandra 2 pints of Brown Ale” Ale, het had hen duidelijk gesmaakt en niet veel later hebben de 2 hun pyjama aangedaan. Steven heeft nog wat tv geslapen en Sandra heeft nog wat gechat met de Facebook vriendjes… Maar rond 8u30 werd het heel stilletjes en heb ik ook mijn oogjes maar toegedaan…

 Slaapwel lieve mensenvriendjes… Tot de volgende keer

Dag 1 - Drive - Fly - Sleep

Hallo lieve lezertjes,

Sloefie staakt vanavond ... hij is een beetje kwaad... Waarom? Wel, hij had gehoopt naar buiten te mogen kijken vanuit het vliegtuig, maar hij heeft heel de dag in zijn hok gezeten. Dus moest Steven of Bibi het maar schrijven... Dus werd Sandra het 'slachtoffer'.

Deze ochtend zijn we rond 5 uur opgestaan en hebben ons klaargemaakt. Onze taxi was perfect op tijd en dus konden we direct vertrekken. Eenmaal op de luchthaven werd de bagage uitgeladen en wandelenden we op ons doodste gemak naar de vertrekhal. Daar aangekomen bleek de incheckbalie al klaar te zijn en te wachten op passagiers. Op minder dan 5 minuten hadden we onze plaatsen en onze boardingpassen. Daar Sandra weer vlotjes praatte werden aan beide valiezen ook een sticker "priority" gehangen. Het voordeel hiervan is dat normaal gezien bagage met "priority" eerst uit het vliegtuig wordt gehaald... met de nadruk op EERST. (maar later daar meer over). Niet alleen het inchecken ging vlot, ook het verplicht nummertje bij security was supersnel: schoenen uit, laptop & ipad apart in een bakje, alles uit de zakken en hopla door de scanner. Deze keer geen piep of tuut te horen, dus alles terug inpakken en wegwezen maar.

We waren nu wel extra vroeg klaar met de verplichte nummertjes en ik begon de eerste tekenen van afkickverschijnselen te tonen, dus zijn we opzoek gegaan naar koffie en wat ontbijt. Starbucks heeft zijn intrede enkele jaren geleden in Zaventem gedaan, dus een "venti cafe latte" was de evidente keuze. Eens de koffie uit was hebben we ons op een gezapig tempo begeven naar de gate en daar ons mentaal beginnen klaar maken voor de vlucht... "gaap gaap"...

De eerste vlucht is eigenlijk een lachertje. Hier is het verschil tussen de business/first class en de economy bijna niet op te merken. De millimeter meer plaats die je hebt in de hogere klasses is minder dan de plaats die je krijg in de nooduitgang van de lagere klassen en voor zo'n klein traject is het niet de moeite.

Hoe ziet er zo'n vlucht BRU - AMS dan wel uit vraag je je af? Wel, je stapt in - je doet je stoelriem vast - je stijgt op - je denkt na van ga ik mijn laptop of mijn ipad opzetten - je zet hem op en welgeteld 2 seconden nadien hoor je 'we zetten de afdaling in, gelieve alle elektronische toestellen af te zetten en op te bergen' en niet veel later sta je met je 3 wielen terug op de grond. Deze keer stopte het vliegtuig naar mijn gevoel in het midden van de tarmac, maar blijkbaar was dat ook wel de bedoeling want de deur werd geopend en we mochten de metalen trap af en naar het busje.

Na het natje en een droogje, een paar plaspauzes en enkele dagdromen, was het 11u15. Inchecken voor de 2de vlucht was om 12u dus er restte nog net voldoende tijd om nog een paar winkeltjes binnen te wandelden en dan naar de volgende gate te vertrekken.

Met onze zilveren Delta kaart (de ene nog een geldige, de andere een iets minder geldige want vervallen enkele maanden geleden) kregen we voorrang op de rest van de bende en konden we als een van de eerste inchecken. Alleen was er blijkbaar een klein pietluttig probleem: de software om de laatste controles te doen en de passagierslijst af te toetsen werkten niet. Tussen de hostesses en de hosts werd druk overleg gepleegd : starten we de manuele procedure, of gaan we toch nog wat wachten ? Hoe lang gaan we dan nog wachten? Uiteindelijk bleek dat het systeem nog minstens 20 min ging uit zijn want dan ging er pas iemand van IT kunnen naar komen kijken... dus werd er op de oude manier gewerkt : de eerste persoon roept het boekingsnummer op het ticket, de tweede persoon tikt het nummer in en leest dan de zetelnummer en naam af. Komen die overeen mag de passagier door. Een zeer omslachtig proces en eens met dit proces gestart kan je er ook niet meer van afstappen. Maar het was nog vroeg, dus we zouden nog op tijd vertrekken. Wij mochten als eerste naar de laatste securitycheck:laptop & ipad uit de zak, jas uit, ceintuur uit, op een afgetekende plaats gaan staan, een snelle scan van het gebeente en de okselgeuren (je staat in een glazen pashokje met je armen in de hoogte), wachten op een tuutje en dan verder.. Oef geen verkeerde tuut. "mevrouw, hebt u bezwaar dat we een extra check doen?" "Euh, ... Neen" en dan krijg je een bodycheck (even aftasten of het machien wel zijn werk gedaan, hadden niets over het hoofd had gezien). Allez,ik mocht toch door en langzaam, zeer langzaam werd iedereen door hetzelfde proces geduwd... Manuele afroeping, automatische security.. Daar het zo traag ging en er ook geen hostessen teveel waren, mocht je uitzonderlijk gewoon doorstappen naar je plaats op de vlieger.

Daar waar het verschil tussen de verschillende klassen op de eerste vlucht niet zichtbaar was, is het dat wel op de tweede. In business wordt je persoonlijk ontvangen, wordt je jas mooi weggehangen en krijg je direct een glaasje water en iets om het wachten wat aangenamer te maken: bv. een glaasje champagne... en als je dan wat te lang moet wachten ... nog een glaasje :-)

Door het manueel proces zijn we uiteindelijk met klein halfuurtje vertraging vertrokken, maar de piloot verzekerde ons dat we stipt op tijd zouden landen. Hij heeft gelijk gekregen:-) Bij KLM hebben ze de gewoonte om het eten door een bekende chef te laten creëren. Deze keer werd het eten van business ontworpen door Peter Goossens.. Jaja diene van het Hof van Cleve. Ik hoor jullie al zeggen 'oei,hebben jullie dat beide gegeten?' Ja, we hebben beide kunnen genieten van het eten dat gekookt was door Peter... De ene omdat zij in de juiste klasse zat, de andere omdat zijn diabetenmaaltijd niet op de vlieger was geraakt en hij dus het eten van de business ook mocht mee-eten. En we waren het eens : het was LEKKER!

Na zo'n 9uur op de stoel te zitten, te hangen, te liggen, te dagdromen, te mediteren,... was het dan zo ver. De vlieger kwam mooi op tijd in Vancouver aan. Sandra was als eerste van de vlieger maar wachtte braaf op Steven. Toen bleek dat het douanedocument niet zo correct was ingevuld bij Steven (dagen en maanden en jaren stonden door elkaar), heeft hij zijn gegevens op dat van Sandra bijgegooid en zijn we samen naar het checkpoint te gaan. We wonen op hetzelfde adres dus kan da :-) Na 1 vraag wist die meneer voldoende en kregen we de immigratiestempel en mochten we verder.

De bagage van Sandra was er heel snel... en na een pak andere valiezen voorbij te zien gaan is die van Steven er uiteindelijk ook doorgekomen. "Prioriy ... forget it". Aan de uitgang stond een oudere dame ons op te wachten met een bordje van Holland America. Zij ging met ons tot aan de taxi, gaf de chauffeur een voucher en nam afscheid.. En daar zaten we dan in een kleine Prius met onze grote valiezen, onze handbagage en 2 volwassen. Die meneer heeft gevloekt om toch alles in zijn wagen gekregen, zelfs zijn eigen eetzak kon mee. Na zo'n half uurtje rijden kwamen we dan aan ons hotel. We checkten in en begonnen eigenlijk moe te worden. Maar was nog wat te vroeg om al te gaan slapen dus hebben we nog een korte wandeling gemaakt. Sandra had op de weg naar het hotel een 'restaurant brewery' gezien en daar dit op wandelafstand van het hotel was, zijn we daar nog een biertje gaan drinken en wat gaan eten.

Toen we terug in het hotel kwamen, hebben we nog wat folders van de toeristische hoogtepunten van Vancouver opgepikt en eens op de kamer de tv opgezet. Het was bijna 19u (betekende 4u in de ochtend Belgische tijd) en we kregen het moeilijk. Steven is dan maar snel gaan slapen en ikke, wel ik heb nog wat gesurft en wat aan de blog geschreven.

Maar nu …ben ik ook wat te moe geworden en dus ga ik ook maar slapen denk ik…

Slaapwel lieve lezers van onze blog. Tot morgen

Bibi

D-2 : Sloefie aan de macht ;-)

Hallo lieve lezertjes,

ja ja ik heb het nu al goed geleerd... het mensentaaltje kent bijna geen geheimen meer voor mij.  Na zo'n 12 jaar bij mijn baasje(s) te wonen ken ik hun taaltje.  Mijn collega's honden hebben het er nog moeilijk mee. Blijkbaar word ik volgens hen te hard verwend door de mensen.

Vooraleer het relaas van de laatste dagen te beschrijven, wil ik jullie even laten weten dat mijn baasjes mij vorige week hielpen met mijn eigen fotosite  :  http://fow.ask4it.be/_Sloefie/index.html

Ik ben echt trots op de plaatsen waar ik al geweest ben. Soms wandel ik een deel van het parkoers mee, maar soms laat ik me gewoon meenemen in de zak.. Is veel leuker, want je kan alle andere mooie wezens (lees hondjes) heel goed bekijken

Nu zal ik me maar even concentreren op de laatste dagen en weken... Want er is weer veel gebeurd en met momenten waarop de reis bijna in het water zou gevallen zijn... Sommige weten wel waarover ik het heb, maar ik ga toch maar het vertellen zodat iedereen begrijpt waarom de baasjes minder schrijven dan normaal...

Mijn grootste baasje, Sandra, had beslist om haar bril overboord te gooien. Ze was het volgens haar zeggen beu om steeds de brilglazen te moeten reinigen. Dus maakte ze een afspraak op een woensdag ochtend met de optieker om met lenzen te beginnen. Het was wel even schrikken hoor.. mijn baasje zonder bril.... en haar niet vertellen hé maar ik vind dat ze er liever uitziet.... ;-)

Nu, de eerste dagen lukte het heel goed met die rare dingen.. " je moet enkel opletten dat die soepkommen geen soepborden waren voor ze op het oog mochten komen... want anders zag je niets" vertelde ze me heel geduldig. Ook tijdens de controle op zaterdag leek alles nog oké. Ze kreeg wel een andere type lens mee die beter zou aanpassen.

Maandag begon ze echter heel raar te doen mijn lief baasje. Haar ene oog werd plots zo vies rood en deed pijn. Tegen de middag heeft ze haar bril terug opgezet, maar het kwaad was geschied. Gelukkig was daar die leuke dame die haar aanraadde om een groending in haar oog te smeren. Dinsdag ochtend is ze dan maar snel bij de verschillende 'grote meneren en madammen gegaan' (jullie noemen dat dokters denk ik) en daar werd het oordeel geveld : enkele laagjes hoorvlies waren beschadigd geraakt en er was een vieze bacterie op gesprongen... 
Gelukkig kon ik aantonen dat mijn pootjes heel proper waren en dus dat het NIET van bibi kwam... oef oef.... Die witte jassen vertelden mijn baasje wel dat haar oog snel diende te beteren of dat ze het verlof mocht 'bye bye' zeggen... OEI dacht ik al... maar ze vervolgden met woorden die ik wel leuk vond 'dat groen plakkerig ding was de juiste remedie en als mijn baasje dat zou volhouden elke dag wel 4-6 keer, ging het voldoende genezen zijn'. Ik heb dan maar de ganse week om de 3 uur zitten blaffen met dat tubeke in mijn pootjes, zodat mijn baasje het zeker niet vergat. En dinsdag kwam dan het goede nieuws.. mijn baasje haar oog was voldoende genezen om op verlof te vertrekken. Dat zalfje moet er enkel nog in de ochtend en de avond in en ze moet zich wel gedragen... niet met ogen open in het zwembad, de zon niet direct in haar oog laten schijnen, liefst niet in de buurt van zand komen, ..... En als alles blijft evolueren kan ze na haar verlof terug met die kommen en borden beginnen ... dus JIPIE...

Mijn beide baasjes hebben het ook ontzettend druk gehad. Projecten die af moesten geraken, onverwachte ongemakken (zoals de oogjes), plotse pc-perikelen, ... En als je het druk hebt, dan doe je niet veel anders meer dan - opstaan, werken, gaan slapen... en mij... een beetje vergeten.. Gelukkig mocht ik Sandra aan haar zalf doen denken, want anders waren ze me waarschijnlijk gewoon vergeten eten en water te geven. Maar ze tellen af en zijn uiteindelijk langzaam in verlof stemming aan het komen : Sandra word dan wat stressier dan normaal, Steven begint van alle kabeltjes en batterijen bijeen te zoeken... en elk bereidt zich duidelijk anders voor : Steven is donderdag avond op zoek gegaan naar de nodige kledingstukken en kwam tot een grote verrassing dat hij zijn vest kwijt was... Sandra is er zaterdag ochtend een eerste keer 5 min aan begonnen, maar was het dan al weer te snel beu. Deze ochtend was het dan controle van de lijst en wat er klaar lag, en jaja de decibels zijn een paar keer naar boven geschoten... MAAR... het inpakken zelf heeft slechts 10 min geduurd...

Nu ik weet niet waarom mensen altijd zoveel tijd nodig hebben hoor... Maar ik ben al een tijdje klaar hoor.. Heb mijn valiesje klaargemaakt en heb zelfs nagekeken of ik er indien nodig in kan wegschuilen...
Maar waarschijnlijk ga ik dat niet moeten doen, want mijn baasje heeft daar juist mij laten zien waar ik tijdens de lange vlucht mijn pootjes mag strekken en waar ik wat kan dromen over ... (neen dat ga ik jullie nu eens niet zeggen... mijn dromen zijn mijn privéjachtterrein... )


Nu dat mijn baasjes terug beiden voor de tv zitten met een laptop op de schoot, ga ik afsluiten en ga ik wat bij hen op de schoot liggen... Het is daar nu lekker warm, maar je moet er wel wat tegen de wind kunnen..

Waf waf,... tot de volgende keer liever lezertjes... En aan die vriendelijke dame van enkele weken geleden die mijn baasje een goede raad gaf : WOEF WOEF !

Sloefie de hond die er helemaal klaar voor is.