Dag 18 - Een dag vol gefriemel

Hallo lieve lezertjes,

Deze morgen had Steven zijn wekker eens gezet want om 9u15 diende hij zich aan te melden bij de SPA. Niet voor een het wereldkampioenschap water keuren. Maar gisteren hadden mijn baasjes beslist om zich de laatste dagen wat te laten verwennen. Ze hadden tweemaal een “Melt-a-way” package besteld (Nota van Sandra: letterlijk vertaald is een melt-a-way een smeltpartij... je zo laten verwennen dat je gewoon wegsmelt?!). Een wat? Wel in SPA kreeg je een combinatie van 2 behandelingen. Steven had tijdens de ochtend beslist om een rug massage met hete stenen te nemen en daarna een reflexologie... Volgens wat hij mij uitlegde was dat iets waar die madam met zijn voeten speelden om zo andere delen van zijn lichaam te doen relaxeren. Sandra vond dat wat raar en wou dat toch niet nemen dan, maar die had nog wel wat bedenktijd want die mocht pas tegen 13u gaan

Dus was Steven bij de eerste biep van zijn horloge al wakker en joeg mij en Sandra uit het bed (nota van de nalezer: dat mag je met een kilo nezo zout nemen. Ha! Jagen.). We moesten snel onze kleren aandoen zodat we allemaal samen konden ontbijten. Een toastje en wat beleg later, was het duidelijk dat steven nog steeds in Yoghurt-staking was. Als dat maar goed komt. (Ik ben eens gaan piepen in de keuken en ik heb daar alleen maar purperen pottekes Dannon zien staan, allemaal met rode of blauwe bessen of framboos of aardbei.)

Terwijl Steven aan het geniet was van zijn masseuseke, heeft Sandra was kruiskes geteld en wat gechat met de Belgische kant van de wereld. Tegen dat Steven dan klaar zou zijn, is Sandra met mij naar de bubbels gegaan. Alleen heeft ze Steven daar niet gevonden en is ze maar terug naar de kajuit gekeerd. Was hij helemaal weggesmolten? Wat bleek: Steven mocht van zijn masseuseke niet direct in het water en was dus op de hete bedden gaan liggen. Wie kan dat nu verwachtten?

Dan mocht Sandra gaan relaxen bij die zelfde masseuse maar zij wou niet met haar voeten laten spelen en liet de madam haar kop zot maken... Ah ja... als er iemand zo een half uur constant aan je kop zit te foefelen, te aaien en te draaien dan zou je daar toch zot van worden niet? Ik heb liever dat ze me op mijn buikje aaien zenne. Maar Sandra kwam uitgerust terug en ze leek er wat meer tegen te kunnen. Uiteindelijk zijn we met ons drietjes nadien naar het Lido dek gegaan en hebben daar wat geprofiteerd van de waterzon die er was. We hebben dan ook een nieuw spelletje gespeeld “gaat die persoon morgen van boord of niet?” Het was leuk hoor, want veel van de oudere populatie aan boord zaten volgens ons al volkomen klaar in net pak en dikke kleren om zo van de boot te kunnen stappen. Maar wie weet hoe gaan we morgen zelf zijn J

Vandaag is het duidelijk de laatste dag voor veel van onze cruise genoten en we zullen het geweten hebben. Overal en dan overal hoor je vandaag speciale actie want de laatste dag. Tjonge jonge... We zijn nog niet weg hoor... We blijven nog 2 dagen op deze boot!! Dus laat ons gerust met “stuur je laatste foto’s nog snel even naar thuis”, “laatste ice tea?”... Je zag zo dat mijn baasjes dat op hun zenuwen aan het krijgen waren – weg het effect van de masseuse. Dus heb ik hen maar snel naar de kajuit terug gebracht en hen daar wat extra verwend.

Rond 6u was het tijd voor de moeilijkste beslissing van de dag: waar gaan we eten? Gaan we onze short uitgooien en ons wat opkleden en dan naar het restaurant wandelen OF zeggen we foert en gaan we naar de selfservice wat eten halen? Daar de baasjes de ‘laatste dag’ spirit beu waren, zijn ze boven op het Lido gaan eten... : Sandra een pasta met Pesto en groentjes; Steven een lekkere steak zonder frietjes. Zou dat niet mogen van de masseuse? Ik heb een stukje mogen proeven... Njam, njam.

Na het eten ben ik maar snel aan de blog begonnen want de gezonde zeelucht in combinatie met de massage maakte mijn baasje heel moe en ze wilden eigenlijk al direct in hun bed kruipen. Ik heb hun dat verboden want er diende eerst nog iemand mijn blogs na te lezen. Allez dat vinden jullie toch ook he? Ik schrijf bijna elke dag wat er gebeurde en mijn baasjes zouden te moe zijn om wat na te lezen?!?! Maar ik zal maar snel stoppen, zodat ze ook snel kunnen lezen en dan gaan slapen...

Dus tot morgen mijn lieve bloglezer

Woef, zzz, zzz

Dag 17 - Alweer een dag van 23u

Hallo lieve hondenvrienden...

Gelukkig was ik weer op tijd wakker want mijn baasjes waren vergeten dat het uur verschoof voor een tweede keer op rij. Maar ik had hun dagelijks krantje dus goed gelezen en wist dus dat ik moest zorgen dat ze wakker werden. Het was dan ook al half tien. Blaf blaf tijd voor op te staan, anders komt Made je met de stofzuiger wakker maken.

Snel kleren aan en dan ontbijten want straks is alle eten op J Sandra freewheelde wat met toast en een eitje overeasy ( een paardenoog even omgekeerd op de pan zodat het oog niet direct zichtbaar is) en Steven ging in Yoghurt staking: tot er yoghurt was met iets anders dan aardbei of gelijk welke bessensoort, wou hij geen yoghurt meer horen, zien of smaken.

Terug in de kajuit ging het typische zeeleven zijn gewone gang. En er werd beslist over wat ze zouden doen: kajuit hangen, waterbubbels of zetelslapen. Ik stelde voor om het eerste te doen, zodat we nog wat met mijn vriendjes kon spelen. En ik was even nieuwsgierig hoe mijn Sandra en Steven deze cruise ervaren hadden. We zijn immers ver op het einde van de 17daagse en dus wou ik een evaluatie. Ja, mijn baasjes worden wat analytisch op sommige moment... vooral als de zon met verlof is en het te koud is om buiten te zitten, beginnen die rare trekjes te vertonen. Beide kwamen tot de volgende conclusie: de 6 dagen volle zee zijn niet zo interessant als het weer niet mee zit. Als het mooi weer is kan je nog buiten zitten en proberen een kleurtje te krijgen. (Nota van Sandra: de staf van de boot hebben me geconfirmeerd het weer op de zeedagen is meestal grijs, koud en regenachtig). Maar volgens mijn baasjes doe je er beter aan om tot in Hawaii te vliegen (eventueel met een paar dagen aan de westkust om het tijdsverschil iets te overbruggen) en vandaar een 6-10 daagse cruise te nemen. Er zijn voldoende boten die enkel de eilanden doen en dan heb je gegarandeerd mooier weer. En om het af te sluiten enkele dagen het strand van Hawaï onveilig maken.

Plots begon ik maar voorzekerheid te blaffen wat ze hadden de tijd weer eens niet in het oog gehouden. Sandra had om 13u een afspraakje in de Spa voor wat het maar handen en voeten te laten spelen en het was 10 voor een. Dus sloeg ze het middagmaal over en vertrok. Samen met Steven ging ik naar de grill aan het zwembad wat eten halen: een hamburger en wat frietjes. Omdat we nog wat drank in de kajuit staan hadden, hebben we die daar maar opgepeuzeld. Mjam blaf mjam.

Nadien hebben we onze zwembroekjes aangedaan, maar toen zei Steven dat hij naar de warme bubbels ging en dat ik dus niet mee kon. Ik heb dan maar in de kajuit naar de golven zitten kijken en wat zitten wachten tot Sandra terug was. Sandra kwam terug met aan elke pink een schoen hangen. Ik heb me nog net kunnen inhouden om het niet te hard in de blaf te schieten. Toen ze merkte dat Steven er niet was, heeft ze ook maar haar badpak aangedaan en ook naar die warme bubbels gewandeld... met haar schoenen in de zak. Ik denk niet dat ze in de warme bubbels geweest is hoor, maar tja... Mijn baasjes zijn heel laat terug in de kajuit toegekomen met een glaasje thee met veel ijs. Ik heb snel even gesnuffeld want dat leek me geen normale thee te zijn en neen hoor... iemand weet duidelijk hoe je een IJsthee van het lange eiland moet maken... Sandra vertelde me dat ze het glas niet direct ging uitdrinken maar ging laten staan als dessert... Terwijl mijn baasjes zich klaarmaakten heb ik er een beetje van gedronken. Hihihihi en het smaakte naar meer, dus heb ik toch nog maar een slokje genomen.

Ik mocht mee naar het bovendek om iets te gaan knabbelen want ze hadden geen zin in hemd en vest en deden dus niet mee met de laatste formal nacht van de boot. Maar wat was het lekker eten. Ik kreeg van Steven een stukje van zijn steak en van Sandra een stukje raar gepaneerde kip... Ze vonden wel dat ik me wat diende te gedragen want dat ik niet al te flink naast hen liep. Hoe zou dat nu komen he... J

Eens terug in de kajuit heb ik maar direct aan dit berichtje beginnen schrijven zodat ze niet zagen dat ik van de drank gedronken had voor we vertrokken. Sandra heeft eens raar naar het glas gekeken en naar mij gepinkt... dus ik denk dat zij het wel doorhad, maar we hebben toch lekker niets gezegd. Terwijl Steven nog enkele foto’s aan het knippen en beschrijven is, is Sandra van haar dessert aan het genieten. Ik wil nog even met mijn nieuw handdoekvriendje de duif spelen, maar eigenlijk ben ik toch wel wat moe... Misschien ga ik maar beter niet spelen en ga ik beter in mijn bed kruipen

Slaapwel mijn lieve mensenvrienden...hik

Dag 16 - Gejaagd door de storm

Hallo mijn beste en lieve mensenvrienden,

Tjonge, tjonge… een hond heeft hier een echt hondenleven hoor. Mijn baasjes hebben het eigenlijk een pak makkelijker dan ik. Waarom? Wel, hun horloge laten ze op Belgische tijd staan en ik moet maar onthouden hoeveel uren we verschillen me België.

Deze ochtend is Sandra even rond 3u in de ochtend opgestaan en heeft even naar buiten gekeken, is naar het toilet gegaan en terug in haar bed gekropen. Ik zou bijna denken dat ze er uitgevallen was, maar dat kon niet want ik lag naast. Uiteindelijk heb ik beide moeten wakker likken want het was al na 9 en ik wou niet dat ze van de honger gingen omkomen. Beide hebben zich dan maar op een rapje klaargemaakt en we zijn allen samen naar boven gegaan om te ontbijten. Ik mocht als eerste kiezen en ik koos gesuikerde hondenbrokjes met melk. Dan hield ik plaats voor beide baasjes zodat zij hun ontbijt konden gaan uitkiezen: Sandra kwam terug met 2 sneetjes toast en een set ogen; Steven ging op zoek naar toast en kaas & ham. Hij wou ook eens gek doen zei hij en hij nam een nagerecht: een lichte purperen yoghurt. Nu ik begreep hem niet zo goed, want zo ver ik me kan herinneren at hij elke dag van die rare kleur yoghurt. Dus ik vroeg hem om wat uitleg en hij vertelde me dat hij de vorige dagen Braambessen of bosbessen at, maar dat hij vandaag aardbeienyoghurt at. Nu eerlijk gezegd heb ik het verschil niet echt gezien, maar dat zal maar aan mij liggen. Na het ontbijt gingen we om ons dagelijks bakje troost en we gingen terug naar de kajuit.

De boys waren volop bezig om de kamer te doen.

“hoe zijn jullie daar al terug?”

Blijkbaar verschieten Made en Rudy elke keer van de snelheid van mijn baasjes hun eetgedrag. We hebben daarna nog even over de symptomen gepraat die Sandra op regelmatige tijdstippen vertoont en we hebben dat ook benoemd: Sandra lijdt niet aan internetverslaving maar aan de ergere vorm NoMoFobie. Wat is dat hoor ik jullie al denken … Wel, sommige personen hebben constant schrik dat hun gsm, aaipad, laptop en al die andere rare elektronische dingen zonder batterij of zonder netwerk vallen. Deze personen kijken om het uur of hun gsm nog netwerk heeft en beginnen te zweten en zeer nors te doen als het even uitvalt. Ik, Sloefie De Hond, ben zeker dat Sandra een zware vorm vertoont van die ziekte. Wat is er tegen te doen? Niet veel, enkel zorgen dat wanneer er zo een moment is geen elektronische foefje werkt, dat er een grote tas koffie beschikbaar is.

Het weer was echt uiterst slecht aan het worden. Er ontstond zelfs een waterstorm… een watte? Ja, zeg mensenvrienden… jullie hebben allemaal zo’n moeilijke woorden en als ik dan iets gelijkaardigs blaf zeggen jullie dat het niet bestaat. Allez, zeg nu zelf… jullie hebben een sneeuwstorm (veel wind waardoor de sneeuw in het rond vliegt), een zandstorm (veel wind waardoor het zand in het rond vliegt) waarom bestaat een waterstorm dan niet? Ik heb al een foto genomen van zo’n storm, als de baasjes dan ooit nog eens foto’s online zetten, dan vraag ik hen ook om die foto te publiceren.

Maar wat kan je eigenlijk doen op een drijvende stad wanneer het buiten zo’n slecht weer is dat ze het buitendek afsluiten en wanneer de tv toont dat er een wind is van 9 Beaufort? Ik wist het niet en mijn baasjes besloten wat te knutselen: Sandra telde haar kruisjes en Steven werkte nog wat verder aan de foto’s van vorig verlof. Die heeft volgens mij nog werk voor dagen, maar zal het hem maar niet blaffen denk ik. Gelukkig had ik oog voor de klok want het was plots al ver na een uur. Dus heb ik me op de gsm van Steven gezet en beginnen blaffen. Uiteindelijk hebben ze nog wat verder ‘gewerkt’ en hebben ze nadien toch besloten om iets actiever te doen. Ze deden hun badpak en zwembroek aan en zijn nog wat in het warme bubbelend water gekropen. Ik mocht deze keer wel mee, maar moest heel stil blijven zitten in hun zak. Ik heb dan maar in Sandra haar boek wat zitten lezen, want ik ben misschien wel een hond, maar lang stil zitten kan ik toch ook niet hoor.

Uiteindelijk hadden de baasjes dorst gekregen en gingen we naar het zwembad buiten de bubbelende zone. Daar hebben ze zich in een ligstoel genesteld en hebben ze hun boek gelezen. De ober die daar rondliep had hen eerst niet in de gaten, maar uiteindelijk konden ze dan toch een Cola Zero en een grote fles water bestellen. Nadien hebben ze wat gelezen en wat zitten soezelen. Gelukkig was ik daar ook weer bij, want ze dienden vanavond wel op tijd klaar te zijn om te gaan eten. Ze hadden een tafeltje gereserveerd in Le Cirque, het tweede speciale restaurant van de boot, tegen 18u30.

Een voor hebben we ons gedoucht en onze best kleedjes aan getrokken. Ik zocht in mijn persoonlijk valiesje en vond mijn clowns pakje en hoopte zo toch mee te mogen gaan. Maar neen, ik mocht niet mee. Ik mocht nog wat met mijn beste vriendjes spelen en tegen de boys zeggen dat ik ook graag een nieuw vriendje wou. De baasjes hebben heel lekker gegeten ( Steven een Chateaubriand en Sandra een lekker stukje kabeljauw) Ik was blijkbaar heel braaf geweest want de baasjes hadden besloten om hun dessert aan mij te geven en njam njam was een lekkere portie crème brulee voor mij.

Toen Sandra binnen kwam in de kajuit was ze zeer ontgoocheld, want er was geen handdoekdiertje te bespeuren op de bedden. Maar ik blafte haar toe dat ze diende naar de muur te kijken. En daar zat hij dan… mijn nieuwe vriend: de slinger aap.

Sandra en ik hebben nog wat met hem zitten spelen, ik heb nog wat aan deze blog geschreven. En daarna hebben we ons allen klaar gemaakt voor ons bedje.

En nu... kruip ik in mijn bedje…

Slaapwel

Sloefie de timekeeper

Dag 15 - Zij zijn groot en ik ben klein ... en dat is niet eerlijk

Hallo lieve lezers,

Deze ochtend werden we wakker met een totaal ander weertje. Ik had even door de gordijnen gepiept en was snel terug in bed gekropen... De zon leek op verlof te zijn en daardoor leek het heel koud buiten. Hoe ga ik dat aan mijn baasjes uitleggen... Dus ben ik maar begonnen met wat extra knuffeltjes en likjes.

Uiteindelijk is iedereen opgestaan en werd er besloten om nog eens een sms uit te sturen naar de achterblijvers. Sandra maakte de tekst klaar en Steven keurde hem goed... maar toen gebeurde het ... De gsm zei plots “Geen service”... Lap daar gaan we weer... De sms werd weggegooid en Sandra haar goed humeur was mee overboord. Steven keek zijn gsm na en ook daar was er geen netwerk meer. Oei, oei... Als er geen gsm netwerk meer is, dan zal er ook geen internet meer zijn... Mijn reactie was “dat komt hier vandaag weer niet goed” Sandra zei dat ze in staking was. He, dat wordt hier besmettelijk. Zolang er geen netwerk was, ging ze Calimero spelen. Ze wou zelfs niet gaan ontbijten... Uiteindelijk hebben ik en Steven haar toch overtuigd om een toastje mee te gaan eten... Maar het heeft wat tijd en overtuiging gekost. Steven had een toastje met wat kaas en ham, Sandra nam wat boter bij de toast en dat was het...

Na het ontbijt is Sandra terug naar de kajuit gewandeld en daar in de zetel gaan zitten ... Steven en ik zijn dan naar het bovenste dek gegaan om voor ons drieën een Café Late te gaan halen. Misschien kon ze daarna terug wat lachen... Sandra is dan wat in de tijdschriften beginnen bladeren die ze had meegebracht uit België en die ze zelfs nog niet aangeraakt had tot nu toe. Maar al dat geluk en ongeluk van de Vlaamse BV’s kon hier niet opbeuren.

Het werd 10 uur.

Het werd 11 uur...

De zon was nog steeds op pad en Steven had een beetje last van zijn wat te rode benen. Ik had nochtans genoeg geblaft gisteren dat hij zich moest instrijken, maar het was al te laat L. Sandra had hem gisteren al uitgelegd dat hij de ‘zalf tegen de jeuk, de zalf die ze gebruikte voor de muggenbeten’ er diende aan te smeren... En dus nu was Steven om de 2uren er wat zalf aan het opleggen en langzaam kon hij wat makkelijker bewegen zei hij. Maar vandaag ging hij dus niet in het warm bubbelbad zei hij...

Om 11u30 biepte er plots iets. Ja, het was de gsm. Ik sprong een gat in de lucht. Steven hoopte stilletjes dat het internet dan ook wel terug was... Even ontstond een kleine discussie: sturen we nog een sms of wachten we tot morgen. Er werd besloten om geen slapende honden (en mensen ) wakker te maken. Mijn beste handdoekvriendjes waren nog steeds op bezoek en dus speelde we allemaal wat samen. De boys, Made& Rudy kwamen nog even op bezoek en samen met hen probeerde Sandra nog enkele handdoekvriendjes extra te maken. (Nota van Sandra: de boys hebben een trucje om de oudere mensen hun namen aan te leren: ze noemen zich “Made is Rude”)

Toen ze terug weg waren nam Sandra de laptop direct in de hand... Dus zijn jullie allemaal aan het denken dat Sandra een internetverslaafde is he... maar eigenlijk is dat niet zo en laat het me proberen uit te blaffen : Sandra en Steven hebben zitten zoeken naar een show in NYC. Op voorstel van Steven werd er besloten om naar de Blue Man Group te gaan kijken. Zondag bestelde Steven de tickets... maar hij vergiste zich van dinsdag. Hoe hij dat deed weten we nog niet zeker, maar Sandra heeft al wat mails zitten sturen naar de ticketleverancier ... Ze had al een mailtje gekregen dat het kon, maar dat ze dan tegen een bepaald tijdstip diende te antwoorden. Ze had direct geantwoord, maar kreeg de mail gisteren niet correct buiten. Het tijdstip was door het onverwachte netwerk verlies al verstreken, maar Sandra wou niet opgeven. Ze ging terug naar de site en zag dat ze ook kon chatten met dat bedrijf. Ze is dan maar in de rij gaan staan om met iemand van dat bedrijf te kunnen babbelen. Na zo’n 10 minuten was het dan aan haar. De dame aan de andere kant van de scherm vertelde haar dat het ze het nog steeds konden proberen, maar dat ze wel wat diende rond te bellen. Uiteindelijk nog zo’n 5 minuten later riep Sandra plots “YES”... De dame ging de tickets omwisselen... En iets nadien riep Sandra plots “Neen he... niet weer”... Maar jawel... Het netwerk begon terug op en neer te gaan ... Sandra kon nog net lezen dat de dame schreef dat het in orde was en floep daar was het internet terug weg. Daar ze het internet niet op de juiste manier had kunnen afsluiten had Sandra schrik dat haar minuten ook verder aftelden.

Het was al tegen twee uur en dus werd er besloten alvorens iets te eten, snel naar de internet-helpdesk te wandelen en daar te vragen wat ze kon doen... Maar ze moesten zich natuurlijk wel eerst wat beter klaarmaken want Sandra had door de staking terug haar pyjama aangetrokken. Toen ze uiteindelijk boven kwamen zagen ze daar mensen het internet gebruiken. Sandra probeerde in te loggen op een van die computers, want als dat lukte dan was ze correct uitgelogd geraakt... Maar neen hoor... Die vieze pc zei dat ze nog ingelogd was ... Je moest haar zien lopen: Steven kreeg de opdracht om al samen met mij wat eten bij elkaar te scharrelen en een plaatsje moest zoeken om rustig te zitten en Sandra ging zo snel mogelijk terug naar de kajuit om op een correct manier de internetconnectie af te sluiten. Na een dik kwartier kwam Sandra er dan toch door. Balans van een voormiddag ticketjes proberen goed te krijgen: een uurtje surf, chat en blog plezier kwijt. Je moest haar zien “mevrouw Calimero”... maar ze had ook wel goed nieuws. De mevrouw van het ticketkantoor had door dat het internet weg was gevallen en had nog een mailtje gestuurd ter confirmatie dat de ticketjes omgeruild waren.

Daar het tamelijk warm was op het Lido dek bleven we met ons drietjes daar nog wat hangen. Sandra deed de short en T-shirt uit. Geen paniek, ze had nog een badpak aan! En zo kon ze dadelijk in het bad met bubbeltjes... Ik ben dicht bij haar gekropen want ik had een beetje koud, maar heb wel opgelet dat ik mijn pootjes niet nat maakte. Steven had zich op een ligstoel geplaceerd en las daar zijn boek verder. Ik blaf hem “wie zijn beentjes verbrand moet op de blaren zitten.”

Tegen iets na vijf zijn we als de drie musketiers dan terug naar onze kajuit gegaan. Daar hebben we nog wat zitten lezen en nadenken over alle mogelijke luxeproblemen : Gaan we beneden of boven eten? Gaan we nu of straks eten? Gaan we koud of warm eten? Gaan we Italiaans, Amerikaans of een mengelmoes eten? Gaan we een lange broek aan doen of blijven we in short rond lopen? Daar beide niet zo veel honger hadden, werd de volgende keuze gemaakt: ik mocht mee en we gingen naar boven in short om wat Italiaans te eten... Sandra is uiteindelijk nog eens veranderd van idee en heeft haar gewoon een salade van die ene keizer genomen met enkele lookbroodjes. Steven heeft een pasta a la champignon genomen en nam nog een kaasbordje.

Tegen dat we terug in de kamer waren, waren de boys al langs geweest en hadden ze ook een nieuw speelkameraadje achter gelaten. Nu... ik moet wel voorzichtig zijn deze keer, want naar het schijnt wurgt die kameraad zijn vriendjes vooraleer ze op te eten... Ik denk dat ik maar niet te lang zal bloggen deze keer en heel goed zal luisteren of er geen plots gesis te horen is.

Bij leven en welzijn,

Tot volgende keer lieve lezertjes

Dag 14 - Zon op zee

Hallo lieve hondenvriendjes,

Ik ben gisteren heel goed verwend geworden en deze ochtend mocht ik extra lang slapen, dus ik ga weer mijn best doen om jullie een zo goed mogelijk verslag te geven van deze dag. Deze nacht verloren we ergens in de oceaan een uurtje en dus sliepen we automatisch minder dan we dachten. Maar er was niemand die plots op de deur kwam kloppen, of iemand die plots moest opstaan... dus alles ging wat rustiger dan anders.

Uiteindelijk zijn we allen samen gaan ontbijten boven op het dek. Sandra twee toastjes met wat boter, wat fruitsap en een wafeltje; Steven wat toast met ham en kaas. Ja ja, beide baasjes hebben blijkbaar wat minder honger dan de vorige dagen. Na het ontbijt gingen ze naar het Explorer Café om een deftige koffie te halen, want na 3 dagen zonder koffie waren er duidelijk ontwenningsverschijnselen te bespeuren.

Nadien hebben ze zich op het terras van de kajuit geïnstalleerd en daar blijven hangen: Steven die wat voorbereidend werk deed voor een blog en daarna wat las in zijn derde boek van het verlof; Sandra die zich wat amuseerde met wat kruisjes te steken. En ik, ik lag lekker te zonnen in de zon. Ik moest me wel goed vasthouden want er stond wel serieus wat wind en ik wou niet de eerste vliegende hond worden. Jaja, ik hoor het al, mijn grote oren zijn goeie flappers. Das was misschien zo bij Dumbo maar niet bij mij hoor.

Tegen 2 u hadden ze voldoende op hun gat gezeten en hebben ze zich even rechtgezet en een tosti gaan eten (voor de niet-Nederlanders dat is een soort van Croque Monsieur of zo). Nadien... hebben ze zich terug op diezelfde zetel gezet. Alleen waren ze beide heel snel binnen, want de zon was van het terras weg en het was koud in de wind en schaduw. Dus besloten ze naar het bovenste dek te gaan en daar een plaatsje achter een schutsel te gaan zoeken. En daar hebben ze zich genesteld tot de zon begon onder te gaan.

Vanavond was formal night, dus dat betekende dat ze enkel opgekleed konden gaan eten in het restaurant. Nu zowel Sandra als ik wilden wel eens wat anders aan doen de strandkledij en dus werd er beslist om de formele kledij eens uit de kast te halen.

Na het eten werden de propere kleren snel terug opgeborgen en ging Steven nog wat bubbelen in het water zei hij. Sandra bleef bij mij om mij te helpen met de blog. Nu dat iedereen terug is op de kamer ga ik stoppen met het blogje van vandaag en ga ik nog wat op Sandra haar schoot kruipen.

Tot morgen lieve lezertjes

Jullie trouwe 4voeter

Dag 7 - Here comes the sun ....

Woef waf Lieve Lezertjes.

Vandaag zou ik eigenlijk in 1 paragraaf kunnen samen vatten: Sandra was in haar super ambetante en dat terwijl de zon uiteindelijk kwam piepen. Waarom? Wel dat zal je wel begrijpen na het lezen van het eerste deel van de blog.

Deze ochtend waren mijn baasjes iets later op dan anders... Het was wel 7u toen ze voor het eerst teken van leven gaven. Ik had terwijl al wat naar de zee zitten staren hopend daar toch wat beter weer te zien. Maar tevergeefs... Ik zag enkel wolken en donderwolken. Ik heb maar heel wijselijk gezwegen, want ik wou hen niet ontgoochelen ... Ze hoopten immers al dagen op mooi weer.

Tijdens het ontbijt was Sandra enorm stil, we durfden bijna niet te vragen. Misschien had ze wel last van afkickverschijnselen van koffie en daarom zijn Steven, Sandra en ik snel achter een portie café latte gegaan. Eens op de kamer terug, en nadat we ons allemaal gedoucht hadden, vroeg Sandra plots “Steven, heb jij netwerk op je GSM? Ik heb sinds deze ochtend niets meer en ik heb ook opgemerkt dat de pc van het internetcafés (waar we onze koffie oppikten) ook geen internet hadden.“ Steven keek even naar zijn GSM en schudde zijn hoofd. Sandra zei dat misschien een tijdelijk foutje was en zat wat te kniezepoten. Na enkele knuffeltjes en likjes van mij heeft ze haar badpak dan maar aangedaan en zijn mijn baasjes naar die warmwaterbronnen gegaan. Zonder mij.

Iets na de middag kwam Steven mij oppikken en mocht ik mee gaan lunchen... JIPIE... We zaten nog maar net neer of plots kwam er heel luid draaiend lawaai. Het dak van het lido-dek werd opengereden. Ook al was het tamelijk fris, de zon kwam binnen piepen tot in het zwembad. Zou dit nu werkelijkheid worden: zouden we nu een beetje zon (en warmte) beginnen krijgen? Omdat te vieren vonden mijn baasjes dat ze eens een pintje bier mochten drinken en waarom klein als het groot ook kan: een emmer met 5 Corona’s werd besteld ( 4 voor hen en 1 voor mij... want meer kan ik niet verdragen dan word ik hyperactief). Uiteindelijk dronken we allen maar 1 biertje en namen we de 2 overblijvende mee naar de kamer.

Sandra wou immers terug naar de kamer –officieel om te kijken of de zon al op het terras zat (neen), in werkelijkheid om te checken of er al internet was (neen). Uiteindelijk hebben ze nog een uurtje of zo naar de tv zitten staren. Sandra heeft dan maar met een teut van hier tot in Honolulu wat zitten kruisjes naaien.

Na een uurtje was de zon ver genoeg op het terras gekomen om een stapje buiten te proberen zetten. Steven en ik trokken onze stoute schoenen aan en probeerden de temperatuur buiten. Niet slecht. Op een hip en een wip zaten we knus buiten in het zonnetje. En Sandra was nu toch een beetje content want zij zat eindelijk in de lekkere, warme zon. Zelfs een gebroken kruisjesnaald kon de pret niet bederven. Ik genoot ook van de lekkere zon. Ik heb nog wat geslapen. Tiens, zou ik in een vorig leven een katje geweest zijn?

Na een extra douchke om het smeersel weg te wassen zijn mijn baasjes terug naar de ‘main dining’ gaan eten: een cheese soepje en een kip a laua voor Sandra; een carpaccio en een steak voor Steven. Beide waren een beetje ontgoocheld want de keuken had de vorige dagen beter zijn best gedaan. En Sandra bleef treuren... want nog steeds geen netwerk.

Rond een uur of op half negen, keek Sandra eerder uitgewoonte dan iets anders op haar gsm en zag plots dat er netwerk was. Moet maar juist terug gekomen zijn, want de sms’en stroomden binnen. Plots had ze 5 sms’en in haar inbox en je moest haar gezicht gezien hebben. Het leek of de zon plots hard aan het schijnen was. Er zat ook een mms bij van haar vader, maar die kreeg ze niet open ... dus wat hij haar stuurde weet ze nog steeds niet... Bij deze een persoonlijk noot voor Vikske: Stuur jij die foto eens per email. Ze is nieuwsgierig en nu gaat ze blijven woefen over de mms)

Steven heeft nog wat foto’s zitten nemen van het heelal en dan is hij zijn pyjama gaan aan doen en in zijn bed gekropen. Voor de eerste keer op de boot lag Steven dus vroeger in bed dan Sandra. Sandra en Bibi hebben dan ook maar hun pyjama aan gedaan. (noot van de nalezer: het geheugen van Sloef is af en toe een beetje kort)

Slaapwel

Sloefie de hond

Dag 6 - Wat komt er piepen

Waf waf mijn lieve vrienden,

Welkom op mijn blog J

Mijn baasjes zijn zo tevreden met mijn stukjes, dat ik het relaas mag blijven doen. Deze nacht was een woelige nacht: zowel op zee als in bed... Gelukkig hebben ze elk hun bed want die hebben hier gedraaid en gekeerd. Ik denk dat de cocktails van gisterenavond (normal martini & cosmopolitan) er voor iets tussen zullen zitten. Ook al mochten ze wat langer slapen – vannacht alweer in een nieuwe tijdszone beland – toch was Sandra al om 6u nieuwe tijd aan het ronddolen in de kajuit. Hoe kunnen ze nu verwachten dat ik er op mijn best uitzie als ze me nooit laten uitslapen!

Om 6u30 begint het continentale ontbijt, maar ze hebben gewacht tot iets na 7u om alle mogelijkheden te kunnen hebben. Wat is het verschil? Wel, ik zal het proberen uit te leggen... het continentale ontbijt is een toog met een plateau vers fruit, een beetje charcuterie, wat hondenbrokjes in verschillende soorten en wat melk, thee en koffie... Om 7 u doen ze het “Lido” dan echt open en kan je een wafel, pannenkoekjes, omeletten, gepocheerde eitjes, English Breakfast (spek en bonen), verschillende soorten toast en zo’n 6 soorten fruit kiezen. Ikzelf nam de hondenbrokjes met wat melk, Sandra nam een eitje ‘sunny side up’ ( = paardenoog) met een groot bord vers fruit en Steven nam wat van alles maar ronde wel af met een potje magere yoghurt.

Door de woelige zee gaf de maag van Sandra te kennen dat ze de ochtend ‘café latte’ van het hoogste dek maar best zo liet en dus keerden ze terug naar de kajuit. Daar werd nog even gesurft, gechat en gemaild terwijl ze zich klaarmaakten. En dan gingen de zwemtenues terug aan. Het weer was zo droevig en de temperatuur zo koud dat beide nood hadden aan warm/heet bubbelwater. Terwijl zij in het water dreven, heb ik nog wat in mijn bedje geslapen... want een hond moet ook even wat kunnen rusten he.

Enkele uurtjes later kwam Sandra zich omkleden en mij oppikken OF was het nu mij oppikken en terwijl maar andere kleding aan doen, want we gingen lunchen. Terwijl Sandra er dan toch was probeerde die een reservatie te maken in het restaurant. Daar kreeg ze even wel te horen dat er tot volgende week geen enkele dag plaats was voor 8u ‘s avonds en al zeker niet voor een tafel voor twee. Dus werd er maar niet gereserveerd en ging er nog wat top overleg moeten gebeuren. Toen we terug bij Steven aankwamen hebben we nog een cola zero gedronken – deze keer lekker fris want met doorzichtige blokjes in – en daarna gingen we dan toch iets eten. Het werd een kleine lunch want iedereen nam een burger (Steven een kipburger, Sandra een vegetarische burger en ik kreeg een kleine hamburger). Dat heeft gesmaakt. Beide baasjes vroegen of ik ook hun frietjes wou hebben, maar we hebben alle 3 een beetje aan de lijn gedacht en geen frietje aangeraakt. We zijn nog even op Lido dek – het dek met de (nu overdekte) zwembaden blijven hangen om een beetje te genieten van de prille zonnestralen (achter glas). Maar rond 15u zijn ze terug naar de kajuit gewandeld, want het begon terug slechter weer te worden. Tegen dat we in de kajuit waren was het buiten pijpenstelen aan het gieten. Ik wou buiten spelen maar ik mocht niet.

In de kajuit hebben mijn baasjes naar het laatste uurtje van Harry Potter gekeken terwijl Steven zijn boek nog wat verder probeerde te lezen en Sandra aan hondjes met kruisjes aan het creëren was. Ik heb heel aandachtig naar het scherm geslapen want ik was wel heel moe geworden van die namiddag uitstap.

Plots was daar dan de zon. Zeer schuchter maar ze was er wel. Sandra stelde voor een aperitief op het boven dek te nemen in de frisse lucht, maar dan diende we wel zeker te zijn dat onze drank geen ijslolly ging worden. Oké, alcohol wordt wat trager ijs, maar ik ben nog wat te jong voor die warm-houdende drankjes. Ik durfde nog niet goed buiten want het leek nog heel koud te zijn. Steven was echter heel stoer en deed een jasje aan en ging even tot buiten. Toen hij binnen kwam zei hij ‘ik ging bijna zeggen daar in het hoekje van het terras is het al goed te doen, maar toen kwam daar die koude wind ... VEEL TE KOUD’. Dus het plan van aperitief werd afgevoerd.

Er werd wat topoverleg gepleegd en ze besloten wat Italiaans te eten van het buffet van het 9^de verdiep. Er was veel keuze: 4 soorten pizza, 3 soorten pasta en 2 soorten lasagne. Alle 3 namen we een stukje lasagne ... en besloten dat dit een goed alternatief was voor het eten dat aan de mooie tafels beneden werd opgediend. Voordeel was zelfs dat ik nu mee mocht, dus mij hoor je niet blaffen. (noot van de nalezer: als Sloef zo blijft eten, dan moet hij straks op regime) Mijn baasjes gingen nog eens terug bijtanken, maar Steven deed raar. Hij moest alleen nog bolognese saus hebben. Sandra moest wachten op verse Lasagne. Maar die moest blijkbaar helemaal vanuit Italië komen. Na 10 minuten was ze het wachten beu en is zo zonder teruggekomen.

Iets na 7 waren we terug in de cabine en hebben we nog wat verder tv gekeken en wat gelezen. Sandra was blijkbaar heel moe want die heeft de helft van het verhaal zeker gemist. Om 9u besloot ze dan ook wijselijk om in haar bedje te kruipen en ik volgde.

Hopelijk slapen we deze nacht wat beter

Wif woef

Uw trouwe viervoeter

Dag 5 - De zoektocht gaat verder...

Dag mijn lieve mensenvriendjes,

Ja, … die hond mag het weer uitleggen hoor ik jullie al zeggen. Maar ik vind het best wel leuk hoor om een verslag te schrijven van wat mijn baasjes en ik allemaal uitspookten.

Vandaag hebben mijn baasjes heel wat langer geslapen dan de andere dagen. Het was al na acht uur vooraleer Sandra als eerste de ogen opende en de dag in gang trok. Het eerste wat we dienden te doen is natuurlijk een boompje zoeken voor de kleine behoefte… Hier weet ik immers mijn weg niet zo goed, dus ik moet altijd wachten tot een van de baasjes meegaat.

Na het ontbijt (een omelet en een spiegeloog) hebben ze me nog even vertroeteld. Nadien hebben ze beide hun zwemkledij aangedaan om terug in het waterpark te gaan spelen. Zoals gisteren mocht ik weer niet mee, maar vond dat niet erg hoor... want dit gaf me de tijd om de boys te bedanken voor het lieve handdoekmonster. 'Kan al bijna niet wachten tot vanavond.

Sandra had een massage van hoofd-nek-schouders voorzien voor haar, dus die zou zeer ontstrest terugkomen van het waterfestijn. Mijn baasjes bleven lang weg en ik was een beetje ongerust. Misschien waren ze mij wel vergeten L Uiteindelijk ging de deur dan toch open. Het was na 2u en mijn baasjes hadden blijkbaar al wat gegeten. Voor mij hadden ze een lekker Sprite Zero mee want ik had nog niets te drinken gekregen sinds deze ochtend.

Eens op de kamer hebben ze hun normale kledij terug aan gedaan en hebben ze zich elk bezig gehouden met iets anders: Steven loste wat Sudoku’s op, kopieerde alle foto’s van de kaartjes en las nog wat verder in zijn boek. Sandra is met kruisjes in verschillende kleuren een hondje aan het maken. Enkel als het af is mag ik het aan jullie laten zien, maar ik mag jullie wel al verklappen het gaat mooi zijn J (Wie van jullie had gedacht dat Sandra een naaistertje is … ?)

Tegen 5u kreeg Sandra terug wat dorst en zijn ze een aperitief gaan drinken. Vanavond was het ‘formal night’ en dat betekende dat je dus piekfijn gekleed moet zijn om het restaurant binnen te mogen. Ik had mijn smoking al aangedaan, maar ze besloten om niet te veel aan de chichi mee te doen. Dus, ze gingen naar het Lido dek om te eten en daar was enorm veel volk. En weet je waarom? Wel veel van die chichi-meneren en madammen wilden naar het mooie restaurant gaan, maar moesten dan wel een uurtje wachten om te eten. En dat wouden die mensen dan ook weer niet doen, dus die kwamen in hun sjieke kledij bij het normale gepeupel eten. Steven had een spaghetti bolognese en een taartje zonder suikers; Sandra hield het bij een stukje kip met 2 soorten frietjes. Ik had nog nooit van die rode frietjes gegeten en mocht dus even proeven: die zoete aardappelen frit was lekker, maar geef mij toch maar de frietjes van Den Dries.

Mijn baasjes zijn nu nog wat tv aan het kijken, terwijl ik met mijn pootjes op het klavier tokkel.

Tiens, de film van gisteravond op TNT loopt vandaag terug. Nog altijd die domme toeristen in Vegas.  Het gaat blijkbaar verder waar we gisteren gestopt waren met kijken.. Ah! Vegas, wanneer ik daar eens mag over bloggen.

Maar ik ben eigenlijk wel een beetje moe geworden van zoveel schrijven. Dus ga ik nu stoppen met te vertellen en ga nu nog wat rond snuffelen… En ik moet nog altijd het handdoekmonster van vanavond vinden.

Slaapwel lieve mensenvriendjes

Waf waf

Dag 4 - Op weg naar de zon

Goede avond mijn lieve mensenvriendjes,

Deze nacht werd de nacht iets langer, maar mijn baasjes hadden niet echt door denk ik. Beide waren om 5u (nieuwe tijd) al rond aan het lopen en niet echt van plan om nog wat te slapen. Ik heb de gordijnen dan maar opengedaan zodat we alle drie naar de hoge golven konden kijken.

Het ontbijt was deze keer toch iets grootser dan vorige dagen: we namen een omelet met groentjes en een omelet met kaas&ham met een lekker toast. Nadien zijn we voor mij - omdat ik zo braaf geweest ben de laatste dagen - een wafeltje gaan halen.. Was lekker en smaakte naar meer, maar ik kreeg maar eentje… Morgen krijg ik misschien nog eentje.

Sandra voelde zich niet echt top.. De golven komen te hoog tegen de boot en doen de boot over en weer rollen… In de ochtend hield ze zich dus heel rustig. Rond de middag zijn mijn baasjes goed ingeduffeld met mij even tot het bovenste dek gegaan voor een kleine wandeling. Na de wandeling hebben ze zich een cola zero genomen en wat eten: Steven een hamburger van de grill aan het zwembad; Sandra is tot aan de Chinese kant gegaan voor ‘gebakken rijst’; ik had nog geen honger en was nog aan het nagenieten van de lekkere wafel van deze ochtend.

Nadien hebben ze beide zich klaargemaakt om naar de natte kant te gaan met het bubbelbad en de verwarmde rustbanken (noot van de nalezer: stenen bedden waar de toeristen langzaam gaar worden gekookt voor het avondeten). Daar mochten geen hondjes binnen, dus ik mocht naar de bootjes kijken. Sandra deed een eerste badpak aan en gooide het daarna in de vuilbak. De kleurstof in het zwempak was op bepaalde plaatsen aan het verdwijnen en daarmee wou ze toch niet gezien worden… (Niet goed nagekeken tijdens het inpakken? ) Ze vloekte wel want ze had er tijdens het pakken er net 1 badpak uitgenomen. Ze heeft dan haar 2^de badpak - precies met zo’n rokje aan - dan maar aangedaan en daardoor waren ze beide klaar.

Mijn baasjes zijn zo’n 4 uurtjes weggebleven en zijn blijkbaar de hele tijd in die natte dingen geweest met een kleine tussenpauze om iets te drinken. Ik heb terwijl mijn ‘boys’ zien langskomen om de kajuit wat op te ruimen… Het waren heel lieve jongens en hebben me even wat geaaid…

Ik mocht ook spelen met hun handdoekmonster. Toen we met HAL op reis waren naar het ijs maakten de boys hele mooie handdoek monsters in allerlei vormen. Toen was ik er eerst een beetje bang van maar nu niet meer. Ik heb dadelijk in zijn staart gebeten en ik wist dat het maar om te spelen was. Ikke niet bang niet.

Ondertussen moesten mijn baasjes alweer gaan eten. Maar nu hadden ze wel op voorhand gereserveerd. En dus geen argument meer om in de bar te “moeten” wachten bij een aperitief. Ale, het bleek toch redelijk lekker, een soepje en voor Sandra een Caesar salad en voor Steven een NY strip van lekker mals vlees. Snif, daarom mocht ik dus niet mee. Sandra heeft dan nog de dessert van de dag geprobeerd, een stukje chocolade/moka taart. Maar ze heeft niet alles opgegeten want de taart was nog ijstaart. Voor Steven alweer een keuze van de kaastaart. Er staan op die kaart zo’n 20 kazen, voor elke avond een dus. Hihi.

Eens terug van de diner, kreeg ik nog wat hulp bij de blog. En dan was het terug tijd om de oogjes dicht te doen. Op TV was er toch enkel wat zotte Amerikanen in Vegas te zien. En iedereen was de kluts kwijt, ook de regisseur denk ik. Ah! Vegas. Wat een herinneringen.

Maar hop. De dag zit er op. Oogjes toe en snaveltjes dicht. Slaap lekker.

Woef! Awoeoeoeoe! Awaiiiiii!