Dag 5: te land en ter zee

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Deze ochtend warden we wakker met het biepen van de alarm klok… Ale officieel dan toch. We waren beide al wat aan surfen geweest, maar het biep signaal was het teken om de dag echt te beginnen. Beide een douchke en dan een ontbijt…. Een constante in onze reis is dat we bij elke Holiday Inn Express een lekker ontbijtbuffet hebben en dus werkelijk kunnen eten waar we zin in hebben. Vandaag zat er een klein beetje tempo achter want we dienden wel op tijd te zijn voor de boot.

Eens de auto achter gelaten op de parking van de Fishermans Wharf, gingen we onze tickets oppikken. Gisteren hadden we enkel een soort van voucher gekregen, want die mevrouw mocht geen tickets afleveren. Ook vandaag kregen we alle mogelijk kortingsbonnetjes extra in de hand gestopt, maar die gingen iets later al in het verticaal klassement.

Sandra is toch een gelukzak hoor… We staan te wachten aan de boot om in te schepen en ze ging de Amerikaanse gsm nog even aan Steven geven want die diende nog even te confirmeren dat zijn kredietkaart problemen blijkbaar nihil waren… (of de interventie van Rita enkele dagen geleden er iets te maken heeft dat zullen we niet weten, maar toch even een dankuwel richting Ritake) Op het ogenblik dat Sandra de gsm wou aan Steven geven – vraag niet hoe – valt die gsm uit haar handen… de eerste tree op, dan de de tweede, in 3 delen op de derde tree en daar blijft de gsm op 2 cm van de boord liggen. Iets verder en de zeehonden hadden een toffe gsm in bruikleen gekregen. Sandra heeft dan maar snel haar gsm opgepikt en terug in elkaar gestoken zodat Steven nog snel even naar de thuisfronten kon bellen.

Om 10u begon het inschepen en we mochten zitten waar we wouden, zolang het niet op het bovenste dek was. Er waren maar 2 dekken, dus echt veel keuze? Ja, vanvoor, vanachter, links of rechts… We kozen ervoor om vooraan te gaan zitten want daar scheen de zon. Een kwestie van het aangename aan het praktische te koppelen. Alleen waren we vergeten dat een boot vooruit vaart en dus dat we binnen de kortste keren in de schaduw en dus in de kilte zaten. We zijn dan maar wat naar de zijkant gewaggeld… Ja gewaggeld, want de oceaan stond redelijk hevig. Er zaten volgens de schipper golven tot 2,5 m hoog bij en dat op een niet al te groot bootje .. dat voel je dus.

Na een kwartiertje varen, vertraagde de boot want de schipper had een eerste set van dolfijnen gezien en hij wou toch zeker zijn dat we ons geld niet konden terug vragen. Maar hij had ook goed nieuws. Een van zijn collega’s – ook al waren het concurrenten, ze zijn goede vrienden – had laten weten dat er wel minstens een walvis gespot. Dus na de 4 minuten fotopauze zet de boot volle snelheid richting de andere boot. Eens daar begon het dobberen… De oceaan leek dan wat rustiger verder van wal, maar het begon ook mistiger te worden. We zagen nog net de andere boot en de schipper liet weten dat de walvis tussen de 2 boten zou zitten en dat het nu wachten geblazen was. Een walvis komt om de 10 a 15 min naar boven, spuit dan zijn longen eens goed uit, gaat dan enkele golven luchtscheppen en steekt dan zijn achterste vin de hoogte in om de diepte terug in te duiken.



En ja hoor… we zagen een hoge waterspuit en niet veel later een donkere massa die zich langzaam kronkelde en daarna terug verdween. En enkele minuten later kwam die terug boven met hetzelfde ritueel en toen bleek de walvis verdwenen. We hebben daar nog wat ter plaatste gedobberd en dan is de boot terug beginnen varen, want de walvis was een heel stuk verder terug boven gekomen. En zo begon eigenlijk het kat en muis spel tussen de boot en de walvis… Op bepaald ogenblik kwam er nog een tweede bij en begon het spelletje nog wat interessanter te worden. Eerst waren ze in omgekeerd tempo aan het boven komen, maar na een tijdje kwamen ze bijna gelijktijdig luchtjes scheppen.

We hadden beide onze extra vergrotende lens op staan en dus elke beweging van de boot voel je dus en zie je nog wat harder… De omelet die Steven at was hem toch blijkbaar wat misvallen, want na ongeveer de helft van de trip is hij even gaan postvatten achteraan de boot. Hij was echter niet alleen en sommige zijn heel de trip op datzelfde plaatsje blijven hangen…Steven is na zo’n kwartiertje terug bij de andere komen staan, maar kreeg toch de raad om aan de koude kant van de boot te gaan staan. Een raad van een bootjongen : als je voelt dat je zeeziek begint te worden, zorg dan dat je in de trok staat en zeker je hoofd en nek zo koud mogelijk hebben. Zolang die kou hebben wordt je niet ziek.

Na een uurtje walvissen kijken – varen – kijken – varen – kijken, liet de schipper professioneel weten dat hij ging beginnen terugvaren en daar we nu met de golven meevoeren het rustig ging zijn. Maar vooral als je zin had in een drankje of ene hapje dat de bootsjongens heel graag hielpen.

Iets na 1en waren we terug aan de kaai en pikten we onze auto op. Veel honger hadden we nog niet, maar daar we nu toch dicht tegen het oude stadsgedeelte zaten konden we even goed daar iets klein gaan eten. Na wat rond te rijden besloten we de auto op een van de openbare parkings te parkeren en zo wat verder te wandelen. Tegen 2u30 hadden we de belangrijkste straat doorgewandeld en bekeken we de opties.. We eten beiden nogal graag TexMex dus besloten om toch maar naar een vertrouwde Taco Bell te gaan ipv de McDonalds, BurgerKings en co. Terwijl we ons onze lunch lieten smaken komt er plots een dame aan onze tafel. Natuurlijk verschieten we van de verschijning want het was politie. “Jullie auto staat hier toch niet voor de deur geparkeerd hé? Want we gaan de Farmers market opzetten en dus moeten alle auto's weg”. De laatste jaren is het immers de gewoonte dat de locale boeren hun oogst via een kleine markt zelf aan de mensen in de stad verkopen. En dit bleek deze namiddag door te gaan.. “nee neen mevrouw, onze wagen staat op de openbare parking een paar blokken verder”. “oké, dan wens ik jullie nog smakelijk eten”. Toen we uit de Taco Bell buitenkwamen zag Sandra plots ene Starbucks staan en daar wou zij nu toch eens ne koffie van hebben. Als je Sandra niet elke dag een deftige koffie bezorgt, krijgt ze zeer onaangename ontwenningsverschijnselen… dat willen jullie echt niet mee maken. Sandra daar dus in volvaart naar toe, … maar wat bleek. “Starbucks will open its doors on Oct 1”. Lap de Starbucks was dus nog niet open en dus moest Sandra nog maar wat verder zonder extra cafeïne.

Nu dat onze maag gevuld was en de hoofdactiviteit van de dag voorbij was, reden we terug naar het hotel en gingen we ons even verfrissen. We namen daarna het besluit om het tweede deel van het Aquarium ook te gaan bezoeken. Zo gezegd zo gedaan en we gingen met onze ticketjes terug binnen in het Aquarium. Vandaag hadden we nog de bassin “open zee”, kwallen en de zeepaardjes te doen.. Dat leek niet te veel, maar moest wel leuk zijn. De “open zee” was iets dat slechts enkele weken geleden geopend was en de eerste zondag zo’n 17.000 bezoekers trok. Als je weet dat er in het hoogseizoen gemiddelde zo’n 12.000 bezoekers per dag zijn.. dan kan je voorstellen dat het personeel alle moeite had om het toen in goede banen te leiden. En wat is er dan zo speciaal aan dit deel horen we je al vragen? Wel, in dit aquarium bootsen ze de omgeving van een dieper gelegen deel van de oceaan uit met zijn vele bewoners.. Ah oké, so what? En een van de meest gekende bewoners is … de witte haai.



Na zo’n halfuurtje voor de grote bassin te gapen en vele foto’s later besloten we toch maar wat verder te wandelen. Het volgende deel toonden alle mogelijke kwallen en tjonge er zijn toch heel mooie vieze beesten in de wereld hoor; ze leken niet allemaal zo angstaanjagend; sommige zijn super klein. Maar allemaal hadden ze een ding gemeenschappelijk : het bijna transparant lichaam.



Het laatste deel van het aquarium toonden zeepaardjes. De meest gekende zijn die van zo’n 10cm groot en licht bruine kleur. Maar er zijn er ook die er uitzien als een draak uit de tekenfilms of als zeewier. Waarschijnlijk weten jullie dit al, maar voor diegene die het nog niet wisten : zeepaardjes zijn zeer trouwe partners en zowel de mannetjes als de vrouwtjes baren de kleintjes… Een unicum in het mensen en dierenrijk..



Nadat we terug aan de ingang aankwamen besloten we het aquarium te verlaten en even de echte toerist uit te hangen. Een half uurtje winkeltje in - winkeltje uit gewoon wat windowshopping… In een van de winkels vond Sandra een broeksband.. (2 dagen geleden had de sluiting van haar vorige band het plots begeven)

We waren al tamelijk snel uitgeshopt en hadden beide een beetje dorst en zin in een pint bier. En wat kan je dan beter doen dan gewoon de dag uitstap afronden met een lekker pint “Blonde Bikini” en een lekkere hap in de lokale brouwerij, waar we gisteren ook al zo lekker gegeten hadden. Mmm was toch lekker hoor…

Nu het al avond was kon Sandra nog moeilijk een koffie met cafeïne drinken, maar ze had nog een belofte openstaan van enkele uren geleden. Dus is Sandra een decaf Café Latte gaan oppikken vooraleer we terugwandelden naar het hotel. Plots stopte Sandra echter en vroeg ze Steven om de uil op die ene schoorsteen even te fotograferen. Is moeilijk gegaan , maar we denken dat de foto zal gelukt zijn.

Na de lekkere tas koffie te hebben uitgedronken, de fotokaartjes hebben gekopieerd werd het ook stilaan tijd om de dag af te sluiten.. En dus sloten we de laptop en daarna onze oogjes.

Slaapwel en tot morgen Lieve lezertjes

Zaza & Tis

Dag 4: naar de warmte en de zon

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Doel van de dag een stukje rijden… Niet te ver, maar toch een beetje. We waren tamelijk vroeg wakker maar staan op rond de 9en. De tijd ertussen werd gevuld door surfen en blog schrijven. Want we zouden het immers spijtig vinden dat jullie te lang geen nieuws krijgen over ons. Jaja… we houden dus effectief rekening met de opmerkingen van vorige blogperiodes.

Na een verkwikkende douche en een ontbijtje (met verse gebakken) pannenkoeken, startte onze trip, richting… Starbucks.. ik hoor jullie al denken ‘hein?’ Ja tuurlijk… Jullie verwachten toch niet dat Sandra rustig kan blijven zitten zonder haar portie cafeïne binnen te hebben gekregen. Dus gingen we eerst achter nen extra large cafe latte voor mevrouw en nen medium voor meneer.

Eens op de snelweg om sommige plaatsen 6 vakken breed, werd het een beetje te eentonig. Maar daar was Sandra – met goedkeuring van Steven – al op voorbereid. In plaats van gewoon naar de baan te gapen, startte ze haar laptop op en begon ze verder te schrijven aan de blogs. Op die manier staan ze klaar voor publicatie en moest er nog enkel nagelezen en verbeterd worden en konden ze online.

Na een dik uurtje rijden, verlieten we de meer stadszichten en begonnen de zeezichten op te duiken. En na zo’n 30 min later stonden we in Monterey aan de Holiday Inn Express. Weeral een HI? Ja, deze reis wordt zwaar gesponsord door de Intercontinental Group waarvan Holiday Inn en Holiday Inn Express deel van uitmaken. Sandra heeft al jaren een ledenkaart bij deze hotelketen en ze had er toch wat veel punten gespaard. Dus nu is ze wat punten aan het opgebruiken… Het hotel in Napa Valley, het hotel in Monterey werden op die manier volledig gesponsord door de hotel keten zelf :-). We waren nog iets te vroeg om in te checken in de kamer, maar mochten de auto al wel in de garage laten staan.

Monterey is voornamelijk gekend voor zijn mooie kuststreek, voor zijn aquarium en voor… whale watching.. Dus mochten die 3 dingen zeker niet ontbreken op de planning. In de reclame blaadjes in het hotel vonden we dat we bij de hotels een “2 dagen voor de prijs van 1 dag” konden hebben. Ook al betekende dit dat we wel cash dienden te betalen, maar dat leek ons wel een heel goed voorstel. Even de fotozakken uit de auto nemen en dan richting het Aquarium. Op weg er naar toe kregen we toch wat honger – was dan ook al bijna 2u en we kwamen voorbij een Brewery… Belgen hebben toch iets met brouwerijen en dus besloten we dat eens van dichterbij wat te bekijken. Amai wat een mogelijkheid aan bieren op tap en op fles. De bekendste / lekkerste Belgische bieren ontbraken ook niet op de lijst en het ‘heimwee’ gevoel kwam even de kop opsteken. Maar dat was snel over na een lekker biertje van eigen brouwerij en een lekkere kippenburger. We besloten ook als we niet weten wat we doen morgen avond, dan komen we hier nog eens langs.

Eenmaal aan het aquarium, leek het wel heel groot te zijn. We waren al tevreden dat we een tweedagen ticket hadden gekocht (en nog meer toen bleek dat het effectief de prijs was voor 1 dag). De dame die de ticketjes afscheurde vertelde ons dat we geluk hadden… De grote massa was een beetje voorbij… Er was nog veel volk, maar je kon rustig kijken (en dus foto’s nemen).



Vooraleer in de kleine aquariums te gaan piepeloren, konden we het ‘leven in en rond het zeewier’. Dat was een 2 verdiepingen hoog speelterrein voor een grote school sardientjes, enkele Leopard haaien en heel aantal visjes van alles formaat die het leuk vinden om door het zeewier te zwemmen. Eerervaring je van deze eerste ervaring bekomen bent, kan je genieten van de verschillende soorten octopussen die er bestaan. Om aan te tonen dat in de Baai van Monterey ook verschillende vissen (braaf en gevaarlijk) zitten hebben ze er een tamelijk grote bassin aan gewijd. Het aquarium heeft ook een deel in buitenlucht of effectief buiten tentoongesteld : de vogeltjes die je daar zit – gelukkig niet te veel – zijn allemaal gewonden van de het strand. De sectie Penguins had wel iets. De voederperiode was juist voorbij toen we daaraan kwamen maar de mannetjes bleven heel actief. De vrouwtjes vonden dat ze beter even konden gaan dromen.

Toen we even buiten gingen genieten van het zicht op de oceaan kregen we de kans om onze lenzen eens ten volle te testen : Na enkele zeehonden van wat dichter bij te kunnen schieten, viel Sandra haar oog op iets anders. En daar gingen we dan : massaal fotokes trekken van die beestjes die regelmatig eens uit het waren op springen … Juist ja.. onze vrienden de dolfijnen. Echt dichtbij zaten ze niet, maar met de lenzen kon je toch op een mooie foto te pakken krijgen.




Toen we zo’n kleine twee uur binnen aan het rondkijken waren, kregen we wel wat dorst. Dus het plan was om even een korte pauze in te lassen en iets te drinken in de cafetaria. Mis poes, het was na 5u en ook al is het aquarium open tot 6u, je kon er niets meer krijgen. Gevolg, beide hadden geen zin meer om nog verder te kijken dropen af.

Eenmaal aan het hotel terug begon het gesleur met bagage. We zaten op de 3de verdieping en er was een lift, leuk zou je zeggen. Wel dat dachten we ook tot we buiten de lift geconfronteerd werden met 8 trapjes. Oké, het was naar beneden, dus dat was nog doenbaar.. but what goes down should come up.. Juist voor onze kamer kregen we terug te maken met 8 trapjes maar nu omhoog… Dat noemen ze dan een hotel met een lift.

Eens alles in de kamer gekregen besloten we naar Old Fishermanswarf te trekken op zoek naar een bootje dat ons morgen kan meenemen op Walvis en Dolfijnen zoektocht. De eerste locatie was dicht, de tweede was niet aantrekkelijk en dus kozen we voor de derde “Princess Whale Watching”. We kregen duidelijke instructies : tegen 9u30 hier, zorg dat je iets warm meehebt, en genoeg kaartjes…. En als we bij uitzondering geen walvissen of dolfijnen zien … dan krijg je een voucher voor de volgende keer..

Eens de betaling geconfirmeerd kregen we nog enkele vouchers voor locale restaurants op de pier. Sandra zag het wel zitten om eens een kreeftje of krabbetje te eten en zo vers uit zee dat kan toch niet anders dan super lekker zijn. Maar bij wie ? We hadden 3 vouchers om een gratis aperitief, gratis voorgerecht of gratis drankje… Om de keuze te beperken, ging het een van deze 3 worden… Laten we dan maar het menu als criterium 2 gebruiken. Steven had geen zin op vis (geen nieuws), dus moest er ook wat vlees geserveerd worden. We gingen dus al niet kunnen genieten van een gratis drankje want dat hadden ze er niet. De andere twee hadden het wel, laten we dan het extra criterium maar gebruiken : kreeft of krab in huis hebben.. Oei, beide hadden dat… Dan maar zeer ordinair beslissen : hebben we zin op nen aperitief? Neen niet echt… Dus hadden we beslist.. En weet je wat het rare is aan het verhaal : dit specifieke restaurant bleek eigendom te zijn van de zelfde familie als de whale watching… Moet je kunnen hé.

Na een HEERLIJKE krab en een lekkere New York Strip (= een stukje dikke maar lekker biefstuk), gingen we terug naar de kamer… zonder natuurlijk die laatste tussen stop te vergeten : een Decaf Café Latte voor de dame.




We gingen eens vroeg gaan slapen, want we dienden toch zeker om 7u wakker te worden  Maar we waren beginnen kijken naar een aflevering “ I shouldn’t be alive” (ik zou niet meer in leven mogen zijn) op een National Geographic. Het ging over een koppel met 2 kinderen (de ene was amper 4 maand) die in een sneeuwstorm verdwaald geraakten tussen 2 grootsteden aan de westkust. Ze hadden zich vergist van afslag en waren op een weg geraakt die tijdens de winter dicht is. De vrouw met de kinderen zijn terug gevonden na 10dagen in en rond de auto te dwalen zonder eten en zonder verwarming. De echtgenoot was na 8 dagen op zoek gegaan naar help en is na 12 dagen dood teruggevonden. Hij was tilt geslagen door de extreme kou en de onderkoelingsverschijnselen dat dit met zich meebrachten.

Met de kaartjes allemaal leeg gemaakt en de aflevering eindelijk gedaan, was het al tegen 11en en was het dringend tijd om de oogjes toe te doen…

SLAAPWEL lieve lezertjes, tot mogen….

Zaza & Tis

Dag 3: een beestenboel

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Het goede aan het slapen in een Holiday Inn Express is dat je geen zorgen moet maken in de ochtend. Er staat een Amerikaans buffet op je te wachten. Wat dat betekent? Wel, je kiest uit verschillende vruchtensappen, uit verschillende soorten Amerikaanse ( lees slappe) koffie, en dan heb je keuze uit: omelet, spek voor de gegadigden, verse a la minute pannenkoeken of wafels, brood, bagel, yoghurt, fruit, … dus je kan meer dan je buikje vol eten.

Daar we tamelijk lui en traag opstonden en Sandra de eerste blog aan het schrijven was, hebben we de kleren gewoon aangegooid en gaan ontbijten om toch net niet te laat zijn. Het park gaat maar om 10.30 open dus zo’n erg was het niet dat rustiger deden. En misschien is dat wel een goede samenvatting van de dag “Niet hoeft, alles kan … maar op een rustig tempo”.

Eens we aan het pretpark onze auto geparkeerd hadden, de korte tocht naar de ingang afgewerkt hadden en onze reisvriend terug hadden opgepikt – ja we waren gisteren zo content over onze Tamagotchi, dat we voor vandaag ook een voorzien hadden- trokken we het park in.

Vandaag hadden we maar een doel : zoveel mogelijk beestjes zien en als het even kon ook fotograferen. Sandra wou als eerste nog eens bezoekje brengen aan Shouka , maar deze keer niet in showverband en dus in zijn dagdagelijkse leefmilieu.
Toen we verder wandelden kwamen we een vlindertuin tegen en dat kon Sandra natuurlijk niet laten schieten… Zelfs de Tamagotchi moest heel hard zijn best doen om haar er buiten te krijgen. Maar het feit dat ze Shouka nog wat kon zien springen en nadien terug mocht vlindertjes kijken, gaf de doorslag.



Na de show die tamelijk verschillende was van de dag voordien werd er terug gezocht naar wat eten. Deze keer was de file aan de snelle hap een pak langer en werd er een show geschrapt. Na rustig eten en tegelijk wat olifanten te trekken, hebben we doorgewandeld naar de leeuwen, de giraffen, de dromedarissen.. En voor elk van de dieren trok Sandra tijd uit om wat te foto’s nemen. Sommige zijn zeker beter gelukt dan de andere.




Eens dat we voorbij de wilde dieren waren, kwamen we terug aan de vlindertuin. En tja.. Sandra heeft nog eens door de tuin gelopen op haar gemakske…. En nog wat meer vlinders getrokken. Nadien waren we het een beetje beu en zijn we de tamagotchi terug gaan inruilen voor de identiteitskaart en vertrokken we.

In het hotel aangekomen bekeken wat er in de buurt was om te eten en toen we niet direct iets goed vonden, besloten we de auto terug te nemen en tot een Taco Bell te rijden. Nadien hebben we nog even tv gekeken en weren heel moe ..,. en dan doe je best een ding : slapen.

Dus slaapwel en tot morgen lieve lezertjes

Zaza & Tis

Dag 2: Van zes vlaggen en zeven continenten

Goede morgen lieve Lezers van deze blog,

Zaterdag 6 u of in Belgische tijdsberekening Zaterdag 15u…. De eerste tekenen van leven manifesteren zich… Het is nog tamelijk vroeg, maar wakker zijn we.

Sandra besliste om aan het bloggen te slaan en zette haar laptop op. (Uiteindelijk heeft Sandra niets geblogd, maar gewoon wat gesurft en wat zitten chatten met Amerikaanse vrienden.) Steven vond het nog te vroeg en draaide zich nog even om en was niet veel later terug in grommelland. Een tijdje later stopte het grommelen – draaide hij zich om en begon het grommelen terug. Toen Sandra een korte pitstop maakte vond hij dat hij genoeg gewoeld heeft en dat hij dus kon opstaan.

Nadat beiden zich gedoucht hadden, en de valiezen terug voor transport hadden klaargemaakt, checkten ze uit en gingen ze op zoek naar hun eerste Amerikaans ontbijt. Daar de McDonalds het dichts in de buurt was werd het een snel ontbijtje en konden we verder richting Six Flags.

Na een fikse wandeling van aan de parking tot aan de ingang, kon de leute beginnen.. Natuurlijk diende we eerst nog door de security te passeren en daar mocht Steven weer zijn band uitdoen want die had metaal ion zich. (Een licht gevloek was er natuurlijk wel bij)

Het eerste wat we deden was in de guest relations (= klantendienst) een “flash pass” oppikken. Het systeem van de flash pass is tamelijk eenvoudig, maar wel super handig. Het is een soort van kleine tamagotchi .. Een wat? Een platte eivormige schijf met enkele toetsen op. Het idee van deze flash pass is de volgende : je beslist welke shows je wil zien en die worden bij de start al geprogrammeerd. Zo’n 30 min voor het start uur, krijg je via een vibrerende beweging de mededeling dat je naar de show kan gaan en dat je plaatsen voorzien zijn. Dat is leuk, maar niet de reden waarom je zo’n pass echt nodig hebt. Het toffe eraan is : je tamagotchi staat voor jou in de file voor een attractie. Je krijgt een lijst van attracties voor geschoteld en wanneer je in normale omstandigheden - dus na het file leed – zou kunnen instappen.. . Je zegt via je tamagotchi welke attractie je wil doen.. en dan ga je gewoon tegen dat uur naar die attractie.. en je stapt gewoon iedereen voorbij en stapt in. Je moet dus niet van de ene kant naar de andere kant hollen om gewoon een papiertje te gaan halen zoals in Disney met hun fast pass.

Eens we die tamagotchi hadden konden we op avontuur vertrekken. Maar wat doen we eerst? Ons ontbijt zal al wat in onze maag dus konden we ons wagen aan een roller coaster om U tegen te zeggen: De Medusa. Ook al was er tamelijk weinig volk in het park, de wachttijd liep tegen de 30min. Dus we vragen onze tamagotchi lief of hij voor ons in die file wil gaan staan. Hij spreekt niet tegen en dus hebben wij nog een half uurtje om eens goed naar de kaart van het park te kijken en ja onze zak even op te bergen. Hier in de pretparken van de VS mag je bijna nooit een zak of andere niet-aan-het-lichaam vast hangende dingen meenemen. Het is overal wel zo voorzien dat je kleine lockers hebt waar je je spullen kan in opbergen. Het enige wat je mee kan nemen tot aan de attractie is wat drank. En bij de attractie staan er dan speciale houders om de drank te stockeren voor die ogenblikken dat je op de attractie bent.

De Medusa is een van de grootste pleisttrekkers van het park. Is een rollercoaster waar je in hangt en zo’n 4 minuten op een parkoer wordt gegooid. Het begint met een rustige klim naar boven en dan vertrek je : loodrecht naar beneden om direct een combinatie looping en schroevendraaier-looping te maken. En zo gaat het dus 4 minuten door… Je ontmoet regelmatig het gewichtloosheidspunt dus echt niet voor zwakke magen.



Een uit de attractie meldt Steven dat hij toch niet alles meer gaat mee doen, want dat zijn maag het niet zo leuk vond. Sandra denkt bij haar zelf ‘we zullen wel zien’. Daar er nog wat tijd is voor dat we naar de eerste show kunnen gaan, besluit Sandra naar de dichtstbijzijnde rollercoaster af te zakken. En dichtbij kan je echt als dichtbij lezen… Het is opmerkelijk en is duidelijk dat Six flag daar verschilt met andere parken: hier zit alles lekker dicht bij een. Het is bij wijze van spreken zo opgebouwd dat de uitgang van de ene, juist naast de ingang van de andere ligt. Daar de Kong het dichts bij Medusa ligt en slechts 10 min wachttijd had, kiest Sandra die… Is ook een ‘floorless’ rollercoaster, en blijkbaar de voorganger. Steven besluit toch maar mee te gaan en heeft het zich nadien beklaagt. Was een ouderbeestje en in een minder goede staat, … daarom waarschijnlijk dat de wachttijd wat korter was.

Eenmaal uit de Kong rollercoaster, begon Sandra haar broek te trillen … onze persoonlijke tamagotchi liet ons weten dat het tijd werd om naar Shouka Stadium te gaan om daar de show ‘Celebrate Shouka’. Shouka is een Franse Orka of zoals ze in het Engels zeggen een Killer Whale. Mevrouw de orka laat enkele mooie kunstjes zien en alles werkt op "alles kan, niets hoeft". Het publiek kiest op wel liedje ze een ‘dansje’ toont en ze springt zo hoog als ze kan. En natuurlijk wordt het publiek op de eerste rijen niet vergeten… die worden gedoopt door de Shouka. Na 15 min sloot ze de show af met een mooie foto pose.



Daar de volgende show om 2u begon en dus onze persoonlijk assistente weldra zou beginnen bibberen van schrik, besloten we nog snel een snelle en kleine hap te nemen. Een hamburger (lees : kip of vlees naargelang de persoon…) met gepaneerde uienringen en frietjes was het standaard pakket. En Sandra toonde even dat ze een echte Saerens is en het even economisch bekeek : een souvenir beker is 13,99 met free refills tijdens de ganse dag, terwijl een drankje 3,99 was… De rekening werd gemaakt en dus werd het een beker met 2 rietjes. Sandra kreeg een armband rond en moest vanaf dan maar zorgen dat de beker mooi gevuld bleef… en dat was geen makkelijke opgave want het was behoorlijk warm aan het worden.

Eens de maaltijd verorberd, was de assistente aan het aandringen om toch maar naar de show te gaan kijken om niets van het moois te missen. We betraden Odin’s Tempel van de Tijger en je raad het waarschijnlijk al .. we kregen een mooie vertoning over het wel en wee van verschillende soorten tijgers. Sandra vond het enorm spijtig dat er zo’n kippendraad voor het podium stond, want ze kon nu geen mooie foto's neem vond ze… Toch heeft ze veel foto's getrokken en hoopt ze op de magische vriend PhotoShop om wat traliewerk te doen verdwijnen. (of is het nu Steven die de magische hand is van de vriend PhotoShop)



In de ochtend hadden we beslist om ook een uitstapje achter de coulissen te nemen en daarvoor dienden we om 3 u stipt aan de voederplaats van de Giraffen te zijn. We waren uiteindelijk met zijn 8en om dit spektakel mee te doen. Blijkbaar wordt er elke dag een andere set van dieren uitgekozen en voor vandaag werd het : Vogels, Leeuwen en Olifanten. Er werden duidelijke regels opgelegd : tijdens het wandelen worden er geen foto’s genomen. Bij de dieren zeggen de trainers wat mag of niet mag . Iedereen ging akkoord en we vertrokken op stap. Bij de vogels dienden we de onderkant van de voeten afspoelen vooraleer we het vogeldomein binnen gingen. Eens binnen maakten we kennis met een iet wat trage maar oh zo vriendelijk papegaai. Hij deed niets liever dan bij de mensen komen op de arm zitten en kusjes geven. Maar je moest wat geduld hebben, want hij moest het eerst doorhebben dat hij mocht.



Nadien kwam een typische Australische Kaketoe die ons liet horen waarom hij zo noemde. En als laatste kwam er op zijn doodsgemak een redtail hawk. Deze roodstaart havik was op pensioen en amuseerde zich dus nog met muisjes eten terwijl er mensen keken.
We namen afscheid van de vogels en wandelden (snelwandelden zou beter zijn) naar de leeuwen. Daar dienden we achter een rode lijn te blijven en daar de leeuwen in een kooi zaten en dat geen zicht was op een foto, was er een totaal fotoverbod. Ze hadden 1 oude dame en 3 jongeren : Leo en 2 dames. In de ochtend konden de 3 dames buiten en in de namiddag was het Leo zijn toer om te stoeffen met zijn dames. De oude dame en de heer van het gezelschap kwamen totaal niet overeen want waren beide te dominant en zorgen constant voor problemen.

Eens we alles wisten over de leeuw, gingen we naar de olifanten. Daar werden we door de trainers via de achterstraat naar de stallen geleid en konden we de dieren bewonderen die buiten stonden te genieten van de zon. Echt fotogeniek waren ze niet en ze zorgden er ook voor dat er niet te veel foto’s konden genomen worden : de dames (olifanten) zorgden er immers voor dat hun kop deels achter een dikke pilaar zat en om het volkomen onmogelijk te maken gaven ze elkaar een stofbad.

Na deze mooie en zeker voor herhaling vatbare kijk achter de schermen, wat het terug tijd om wat te drinken – Sandra bijvullen graag – en nog wat rond te kijken en te wandelen. Plots begon onze Tamagotchi te trillen en werden we eraan herinnerd om naar de volgende show te wandelen. Deze keer kregen we dolfijnshow van dertien in een dozijn. Het was wel een mooie show, daar niet van, maar de volgorde van de dingen, de interactie met het publiek, de spontaniteit van de presentatoren, ….. was het niet echt…

Na deze ontgoochelende show met ook mooie sprongen, zijn we nog wat in het park gaan rondwandelen en nog wat mooie plaatsjes tegen gekomen. Als laatste show van de dag vonden we het leuk om eens een kindershow mee te nemen : Odie, de zeeleeuw show… Een show waar de kapitein samen met zijn bemanning Odie en 2 matrozen opzoek waren naar de sleutel van de schat terwijl de zeeotter met de sleutel weg liep.. Was leuk en was heel interactief … en misschien wel op ons niveau op het latere tijdstip (het was dan ook al 3u in de nacht in onze Belgische tijdsrekening).

We hebben rond 18u30 afscheid genomen van onze reisgezel Tamagotchi en naar het hotel beginnen rijden. In ruil voor onze Tamagotchi kreeg Sandra haar identiteitskaart terug. Snel ingecheckt in de Holiday Inn Napa Valley via de nu al zeer gekende procedure : “Goede avond mevrouw Keppens, welcome in het hotel en dank u om een platinum Priority clublid te zijn. We hebben de kamer geupgrade en we zouden je graag nog een zakje geven met een verfrissing, een koekje en wat documentatie van de streek. Mocht je tijdens je verblijf een vraag hebben, aarzel dan om ons ons te contacteren. Ons hotel is uitgerust met gratis internet en hier zijn de codes om deze te kunnen gebruiken. We wensen je dan ook een prettig verblijf.”

Nadat we de spullen op kamer ‘gooiden’ zijn we iets kleins gaan eten.. Ale klein, in de VS normen klein - in onze normen groot. We namen een large pizza (12 stukjes) half vegetarisch, half Hawaii. En we hebben iets meer dan de helft opgegeten. Van de andere helft van de pizza heeft Sandra een deel van de topping opgegeten en rest laten liggen.
Op de kamer mochten we echter nog niet in bed… We hadden immers nog wat fotokaartjes te kopiëren en klaar te maken voor de dag nadien. Eens dat uiteindelijk gekopieerd was en dat we bestudeerd hadden welke attracties Sandra zeker nog wou doen op Zondag was het tijd om de oogjes toe te doen en wat te slapen…

Tot morgen lieve lezertjes

Zaza & Tis

Dag 1: een dag van 36 uur

Goede morgen Lieve Lezers van deze blog,

Wat een start van het verlof. Om drie uur opstaan is toch vroeg hoor….. Maar we hadden geen keuze, je kan immers het schema van de vlieger niet laten aanpassen aan je eigen noden. Dus stond Zaza doodmoe op en maakte ze zich klaar… Onze taxi– dank uwel vake voor deze uitstekende en punctuele service – stond al klaar en bracht ons snel tot in Zaventem. Maar daar stond een file .. amai zeg… Wie wil er nu op zo’n vroeg uur allemaal vertrekken.. “ah ja .. de zonnekloppers, de oudenvandagen, …. die met de charters naar een beetje zon trekken” – FOEI Sandra om het zo cru te zeggen.

Na een heerlijke starbucks coffee konden we in het inchecken. De dame aan de balie had wel wat problemen met de greencard en dan met de 2 stuks handbagage van Sandra, maar tja het kwam met kalmte en wat help kwam het allemaal in order. Eens ingecheckt, kregen we rustig de tijd om naar het vliegtuig te wandelen en zelfs om dit vroege uur komen Sandra dus mensen tegen die ze kent… Deze keer was het een van haar nonkels die daar met enkele mannen op een vlucht aan het wachten was.

De eerste vlucht was een vluggertje.. Vliegtuig in – opstijgen – even benen strekken – dalen en landen. Maar wat was de zonsopgang mooi.



In Amsterdam werd het verschil in service plots een eerste keer duidelijk. Terwijl Sandra via het werk business kon vliegen, vloog Steven economie. En toen Sandra aan de lounge toekwam en Steven dacht mee binnen te nemen voor een rustig ontbijt kregen we te horen ‘ jullie zitten toch ook niet samen in de vlieger, dus waarom zou dat hier wel kunnen?’ Sandra probeerde wel nog wat, maar NEEN WAS NEEN. En nu horen we jullie al zeggen ‘dan zijn jullie toch niet in de lounge geweest’, maar dat is dus mispoes : Sandra heeft daar even rustig ontbeten, wat gesurfd en naar de kleinste kamer geweest. Nadien is ze Steven gaan zoeken die juist een lekker Starbucks koffie had gedronken en een McDo had gegeten… Dus uiteindelijk waren we beide wel in onze nopjes.

Na een full body search mochten we inschepen en daar sprong Steven toch even snel mee toen business en Elite als eerste het vliegtuig mochten betreden. Steven was een beetje kwaad want zijn gekozen zetel bleek niet diegene te zijn die hij op zijn papiertje had…. Maar na de vlucht leek hij wel tevreden dat dit zo was (2 krijsende kinderen zijn immers geen aangenaam gezelfschap voor 11u) Sandra werd goed gesoigneerd in de business class en heeft enkele verloren slaapuren kunnen inhalen.. Maar ook Steven heeft lekker kunnen eten en dit daar… ze de diabetes maaltijd voor hem vergeten waren in te schepen .. Dus at hij mee van de business :-) maar zonder de guestes van de business.




Na enkele uurtjes dommelen werd er een lunchke geserveerd en begon de afdaling naar SFO international. Snel een SMS dat we veilig op de grond staan en dan kan het aanschuiven beginnen voor de immigratie… Sandra gaat de kant uit van de Residents – Steven gaat de kant uit van de Visitors en …. ‘The Game is on.. wie zal eerst officieel in de VS zijn’ …. Steven schuift aan en moet dan in de rij van enkele Japanners. Sandra verschiet zich een bult want plots staats ze gewoon voor een rode lijn met slechts 1 persoon voor haar.. De stress groeit per seconden .. gaat het lukken.


Immigratie beambte: ‘Goede middag mevrouw… Aha in het buitenland geweest… En hoe lang is het geleden dat je het land verliet?’
Sandra: ‘Goede morgen meneer.. Euh… Enkele maanden’
IA;” en wat is enkele maanden en waarom?”
Sandra: “iets meer dan twee maanden, waarom ? Omdat ze me een Oracle project in Europa gaven”
IA: “Wie? En is dat daar dan zo leuk? En wat voor werk doe jij ?”
Sandra: “de bazen meneer. Ik werk voor een consulancy bedrijf meneer. Leuk? Belgie is waar ik opgroeide en dus is het altijd leuk om even terug in de omgeving te zijn.. Dat begrijpt u toch meneer;.”
IA:”En geen fruit mee? Geen eten mee? Geen tulpenbollen mee?”
Sandra:”Neen meneer. Het eten is zoveel beter hier dus waarom zou ik meenemen? Bloemen moet je vers kopen meneer”
IA: “Welcome back Sandra”

Zo snel ging het deze keer en ja ik mocht binnen

Daar Steven nog niet te bespeuren was, heeft Sandra maar de bagage bijeengezocht en haar dan wat op haar gat op de grond gezet… Ze had blijkbaar nog niet lang genoeg moeten stil zitten. Na een tijdje kreeg ze een snelle blik van een hond met zijn baasje die eens kwam snuffelen of ze geen drugs of voeding mee had. En nadien ging het wachten gewoon verder.

Uiteindelijk is Steven er iets meer dan 20 min later ook doorgekomen. Even een extra stop bij de douane en we konden vertrekken. Steven had deze keer gezorgd voor de auto dus hij mocht het papier werk regelen.

Na 10 min rijden waren we dan aan het eerste hotel. Ingechecked en ja totaal vergeten.. we waren deze keer extra vroeg in het hotel. (check in is normaal pas op 3u en wij staan er om 1u …. Maar we mochten de kamer al hebben) Even wat verfrisd en dan op pad om een eerste korte winkelaanval in te zetten. Gevolg : Steven heeft een tijdelijke laptop, Sandra heeft haar GSM opgeladen en hebben we wat drank ingeslagen.
Op de terugweg naar het hotel toch nog even gestopt om iets te eten en te drinken…





Eens in het hotel heeft Steven de laptop nog gebruiksklaar gemaakt, .. zo was hij zeker dat alles functioneerde … En Sandra… wel… die heeft nog net haar pyama aan kunnen doen en is dan op reis naar dromenland vertrokken. Ook al was het pas 19u, ze was al aan het slapen…

Volgens Steven lijdt Sandra aan een ziekte … “na Slaapwandelen, is er nu een nieuwe ziekte ontdenk: SlaapGsmen. SlaapGsmen is een ziekte waar de persoon in zijn of haar slaap nog steeds een communicatiemiddel van de 21ste eeuw gebruikt. Het kan SMS of mail zijn… in de ergste gevallen is het beide. De persoon reageert op niets of niemand, behalve op het toontje of de vibratie van een gsm. Het wakker maken van deze persoon tijdens een SlaapGsmen is heel gevaarlijk en doet men beter niet. Vooorlopig bestaat er geen medicatie tegen.”

Maw tot morgen mijn lieve lezertjes

Zaza & Tis

Day-1 : Ready Steady GO

Hallo Lieve lezertjes,

hier zijn we weer... Na ene heel lange periode hebben we beslist om ons verof aan het Oracle Congres te hangen.
En daar Sandra plots op het werk geconfronteerd werd met een kleine ramp, werden alle voorbereidingen tot het absolute minimum herleid.

Vorige avond snel afscheid genomen van de close familie en vanavond gaan we in een snel tempo onze valies pakken... Ah ja.. voor jullie die het nog niet weten : we vertrekken voor een zeer korte periode naar de VS. (We horen jullie al zeggen 'wat een verrassing... maar waar ?')


Dit jaar gaan we niet te veel rijden en nog minder zotte dingen doen... We gaan gewoon een 8tje maken in en rond San Francisco. Wat we specifiek gaan doen, zullen we jullie nog wel later vertellen.

Tot later Lieve lezertjes

Zaza & Bibi

Dag 25 - terug naar af

Dag lieve lezertjes,

Dit was dan echt het einde van het verlof. Deze ochtend liepen voor de eerste keer van het verlof beide gsm's af en oh zo vroeg: 3u15 om juist te zijn... Maar we hadden geen tijd om nog even te soezelen, direct op staan... want alles was tot in de seconde getimed. Sandra ging even onder de douche, om goed wakker te zijn... Steven had dat gisteren voor het slapengaan gedaan en had geen zin. Eens klaar mochten de valiezen een laatste keer dicht en zeiden we vaarwel aan de mooie kamer. Steven had gisteren al ingecheckt, dus we hoefden enkel de sleutel nog af te geven en te wachten... Het hotel had enkel een valet parking en het leek wel of iedereen besloot om op hetzelfde ogenblik naar huis te vertrekken. (Veel van de jongeren die in de buurt van Vegas wonen, komen met de wagen naar de stad, parkeren hem dan via valet in een hotel en gaan dan uit.). Sandra had niet echt veel geduld en vroeg aan de parkeerhulp of hij ons er niet voor kon nemen... maar njet. Sandra heeft moeten wachten tot haar beurt was. Nen tip heeft die gast dus op zijn buik mogen schrijven, want 20min wachten is volgens haar 0$ waard.

De auto moest nog een laatste maal gevuld, en dus was het richting een tankstation. Steven had gisteren nog even opgezocht hoe met de minste omweg de auto te tanken: de las Vegas strip op, rijden tot aan New York New York en daar de baan in maar in plaats van de Interstate direct op te rijden, er even voorbijrijden en zo kom je tot ne Chevron. Ik volg Steven zijn aanwijzingen, maar ik kom de baan aan NY NY niet op draaien... Op het voorsorteervak van afslag stonden namelijk 2 auto's die een kusje aan elkaar hadden gegeven. Wat nu? Wel met een beetje joy riding lukte dat wel: voorsorteren voor rechtdoor te rijden en op het kruispunt toch afslaan... Haar voorbeeld werd nadien gretig gevolgd... Moet lukken dat een vrouw op het idee komt.

Iets later zijn we aan het tankstation toegekomen, Steven ging zijn kaart gebruiken, maar diende nog maar eens een postcode in te geven. En tja als de Belgische te kort is en gelijk welke van de VS niet goed is, ... kan je maar beter opgeven en binnenstappen bij de winkel die bij het tankstation hoorde. Eens de auto terug gevuld konden we dan eindelijk op weg.

We reden de snelweg op en niet veel verder mochten we de afslag nemen richting luchthaven... dachten we. De afslag was afgesloten wegens werkzaamheden en dus mochten we een omleiding volgen. Omleiding was makkelijk, als je dan wel goed oplet: de eerste stappen waren makkelijk en lukte, maar toch is het ergens verkeerd gelopen. Maar niet getreurd, ons Tommeke heeft ons een laatste keer terug maar de juiste baan gezet en we zijn er geraakt. Ook al had de chauffeur haar twijfels.

Eenmaal alles uitgeladen en het papiertje gekregen dat de auto was binnen geleverd, konden we shuttle naar de terminals nemen. Op de eerste shuttle mochten we niet meer mee want de shuttle zat vol en er stonden nog zo'n tien mensen voor ons. Een vijftal minuten later is er nog een busje opgedaagd. Sandra kreeg het bijna aan de stok met de chauffeur: eerst loopt hij haar bijna omver, dan staat hij in het midden van de gang een parleke te doen terwijl zij een valies in de hand heeft en daarna sprak hij haar aan met "Mijnheer, zou je de trolley tussen de zetels willen zetten?” ...

In de luchthaven startte het routinewerk: zoeken naar de incheckbalie, bagage afgeven en hopen op geen overgewicht, instapkaarten krijgen, door de veiligheidscontrole door en dan wachten tot we op het vliegtuig mogen. Deze keer hadden we dan toch weer even geluk: door steeds met Delta te vliegen, moesten we niet aanschuiven in een file van 50 man, maar konden hadden we voor onze instapkaarten maar 2 personen voor ons. De bagage woog meer dan bij het vertrek maar geen overgewicht... Jiha, de website is dan toch betrouwbaar en hun mail niet volledig juist. We hebben dan wel geen business klasse zetels weten te versieren, we zitten toch aan de nooduitgang.

Naar oude gewoonte volgt er na het inchecken een Starbucks en die hebben we deze keer ook niet overgeslagen. Na een klein uurtje mochten we volgens de planning instappen en zagen we onze buren voor de vlucht: Steven kreeg ne wiebelende vent naast zich en Sandra nen vent die veel plaats nodig had. Maar de vlucht verliep voor de rest volgens plan.

Eens in Atlanta kunnen we via de ondergrondse trein van de nationale naar de internationale terminal en dan zijn we klaar voor het middag eten, ook is het al dicht bij 3u (of 1 uur in Vegas).

Wat zouden we nu eten?

Een resto a la chilli’s?

Neen, geen zin

Eindigen zoals we startten?

Awel ja, laten we naar de McDonald’s iets gaan halen...

Kwartiertje later is de fast food verorberd en gaan we naar de gate maar snel even kijken welke gate? Hoe kan da nu, de vlucht naar Brussel was verdwenen. Zouden we dan toch nog een nachtje of meer in de VS blijven. Sandra denkt er het hare van en gaat naar de informatie balie... Oei, dat is een fout madammeke ( mooie vertaling van Babe), Ge moet U geen zorgen maken... Ge geraakt thuis. Eens aan de gate is het wachten op de boarding. Deze keer worden er geen upgrades uitgedeeld en dus zullen we het doen met onze exit seats.

We waren al bijna een uur in de lucht en nog steeds mocht niemand van zijn stoel, nog steeds kon er nog geen technische snufjes opgestart worden en bleven we in een tamelijk donkere cabine zitten. Hebben ze bij delta weer wat meer schrik gekregen nu dat er een mogelijke bom gevonden was in een cargo vliegtuig? We zullen maar rustig wat in hun boekjes bladeren, maar naar de wc zou ik nu wel eens willen gaan. NEEN, wachten !?! Ale dan maar wachten hè... Maar een half uurtje later was de situatie nog dezelfde en is Sandra haar broek beginnen vegen aan dat verbod: koptelefoon op, iPod aan, Music Maestro. Iets later is Steven dan naar toilet gegaan, ... Gevolgd door een rij van enthousiastelingen die zijn voorbeeld volgden. Uiteindelijk is het mediasysteem toch opgestart en kon het licht aan...

Tijdens de hele vlucht is er niet gezegd dat laptops of andere technische apparatuur mocht gebruikt worden en we hebben geen benul waar we ongeveer in de lucht hingen... Maar het kon ons worst wezen... We kregen wat eten en drank en dus konden we rustig aan het tweede korte nachtje op rij beginnen.

Het enige wat ons nog rest van 3 weken South west 2010 zijn souvenirs, foto's en nen berg was.

Tot het volgende verlof lieve lezertjes...
Bedankt dat jullie ons zo trouw volgden.