Dag 13 - De laatste tuin

Dag lieve tweevoeters,

Hier de viervoeter die wegens een stakingsactie van gisteren, besloten heeft enkel nog beknotte blogs te schrijven tot nadere datum.

Deze ochtend moesten we de laatste keer vroeg opstaan want het is de laatste dag aan land. En daar we vroeg op uitstap vertrokken, werd er zoals de vorige keren een ontbijtje in de kajuit op het terras besteld. Sandra hield het nog steeds vol om te kiezen voor gezond: pompelmoes sap, meloen, gemengd fruit en melk. Steven bleef bij de omelet met toast.

De laatste uitstap was eentje naar een tuintje... Ik hoor jullie al denken “alweer”? Jaja, mijn baasjes wilden zeker zijn dat ze voldoende over de fauna en flora kenden van Hawaï voor de volgende jaren. Na een uurtje rijden kwamen we op het terrein toe en kregen we te horen dat het ontstond door een architect die het beu was om gebouwen te ontwerpen en zich wou concentreren op zijn passie tuinieren. Samen met zijn geadopteerde zoon gebruikte hij zijn privé-stoomboot om nieuwe planten op te zoeken en dan in zijn tuintje te planten. Na een wandeling van bijna 2 uren door de verschillende ruimtes, stapten we terug in de bus en reden we naar een hoger terrein.

Daar stopte de bus terug en werden we naar een patio gebracht waar we een lekkere lunch kregen. Iedereen kreeg een beetje fruit, wat chips, wat knabbelgroenten en een sandwich: kalkoen, kaas, rosbief of vegetarisch. Voor we vertrokken wandelden we nog naar een watervalletje... Het was een waterval waar volgens de Hawaiaanse cultuur vroeger enkel vrouwen naar toe mochten.

We waren nog maar net terug op pad of Sandra lag al in `dromenland’. Ik heb haar maar wakker gelikt want we hadden nog een kleine tussenstop voor we naar de boot terug reden. We hebben een foto genomen van het ‘spouting hole’ (een gat in de rotsen waardoor water wordt naar boven gestuwd op natuurlijke wijze). Dan reden we terug naar de boot. En daar stond een enorme file om door security te geraken. Uiteindelijk zijn we aan boot geraakt en hebben we onze kajuit even opgezocht.

Snel de zwembroeken en het zwempak aan en we trokken naar het achterste dek om nog wat zon op te slurpen. Het was er zalig en ik heb wat in het water geplonsd wanneer het toch een beetje te warm werd voor mijn pootjes. Iets na 5u hadden we er plots genoeg van en besloten de baasjes eens een vroeg avondmaal te nemen. Ze kregen een tafeltje voor 2... maar ik weet niet goed wat ze aten want dat hebben ze me nog niet verteld.

Nadien hebben ze nog wat tv gekeken en was foto’s van de kaartjes gehaald. Ik heb nog wat blog geschreven en nu... Zeg ik woef woef

Tot morgen lieve lezers

Dag 12 - Sloefie is boos

Dag beste bloglezers,

Inderdaad vandaag geen hondse blog maar een mensenblog.

Sloefie staakt vandaag. Hij is boos. En kwaad. Op George W. En Osama.

En dus is het een mensenblog vandaag.

Vandaag werden we alweer op een vroeg uur – 10 na 8 – in de grote zaal verwacht voor onze dagelijkse excursie. Het was dus alweer vroeg opstaan. Het ontbijt was besteld voor 7 uur en dus haalde de wekker ons uit dromenland om kwart voor zeven. Gelukkig stond hij luid genoeg want maar enkele minuten later klonk er al geroffel op de kamerdeur. Het “ontbijt op bed” had een vroegere trein genomen – of iedereen had honger om 7 uur – en in de gang stond al iemand te trappelen om onze omelet, vers fruit, magere melk en magere toast te serveren.

Buiten was het al lekker warm en we kozen voor een ontbijt op het balkon met zicht op de Aloha Tower, de plaatselijke versie van het Zuider- en Noorderterras in Antwerpen zeg maar. Sandra ging helemaal de gezonde toer op voor de 2^de keer met twee borden meloen, twee kommen gemengd fruit en twee soorten fruitsap. Bij Steven bleef het meer klassiek met een ham-en-kaas omelet en een Dannonnetje met aardbeien.

Na een kort ontbijt kwam dan het moment om in te pakken voor de excursie. Enfin, juister gezegd … het uitpakken voor de excursie. Vandaag ging het naar verschillende monumenten en herdenkingsplaatsen rond de tweede wereldoorlog. En omdat een deel van die monumenten op de militaire basis liggen van Pearl Harbor, mag je geen rug- of andere zakken meenemen. Zelfs geen buideltje of GSM-hoesje of portemonnee of flesje drank. Niets, nada, noppes. En dus moesten we de levensnoodzakelijke dingen zoals reservekaartjes voor de camera’s, reservebatterijen, plastiek geld, … in onze broekzakken proppen. Allez, op goed geluk besloot Sandra om toch maar de wandelrugzak mee te nemen zodat we dan toch op de bus nog wat van onze dingen zouden hebben.

Pal op tijd stonden we vooraan met onze tickets te zwaaien. Vandaag waren we “Red 18”. We kregen een ronde rode sticker opgeplakt op ons hemd en die mochten we niet verliezen want “anders mochten we niet terug naar de boot”. Hmm. Ik denk niet dat de kapitein het eens zou zijn met die uitspraak want dan zou hij vanavond niet mogen vertrekken. Enfin, na enkele minuten wachten vertrokken we met zo’n 30 mensen naar buiten in de warmte, op weg naar “Pearl Harbor, Honolulu and the Mighty Mo”.

En hoe was het ondertussen met Sloefie? Wel die had zich stiekem verstopt in de wandelrugzak. Want hoe kon hij de blog schrijven als hij niet mee kon op de excursie?

De eerste afspraak van de dag werd het “National Cemetery of the Pacific” in de Punchbowl krater. Die krater is een overblijfsel van een van de twee mini-vulkanen waartussen het centrum van Honolulu ligt. Na de 2^de wereldoorlog werden in de krater veel van de soldaten begraven die in de Pacific gesneuveld waren. Voor alle soldaten werd er ook een groot monument opgericht. Want vele zijn nooit teruggevonden.

Na een rondje op het kerkhof met de bus, ging het terug bergafwaarts richting het centrum van Honolulu. De chauffeur reed langs enkele oude gebouwen – nu ja oud in Amerikaanse termen, uit de jaren 1800. EN hij was heel trots op de “koninklijke” gebouwen. Inderdaad, vooraleer Hawaii met slinkse trucen geannexeerd werd door de VS werd het geregeerd door koningen en koninginnen. Er staat dan ook een koninklijk paleis in Honolulu en heel wat koninklijke gebouwen zoals het hospitaal voor de Hawaianen van Queen Emma. We kregen ook nog Pater Damiaan te zien. Die heeft een ereplaats gekregen aan de hoofdingang van het Capitool, het parlement van Hawaii.

Na een korte stop aan het standbeeld van koning Kamehameha III – de Napoleon van Hawaii – vertrokken we dan eindelijk naar de haven, naar Pearl Harbor. Daarvoor moesten we op de Interstate zijn. Hoezo Interstate? Blijkbaar kon je in de jaren 50 enkel subsidies krijgen voor de wegen als je ook Interstates (snelwegen tussen 2 of meer staten) aanlegde. In Hawaii kan je dat dus niet want de dichtstbije staat ligt 4000 kilometer ver. Voor de lieve centen heeft men dan toch een tweetal snelwegen van Honolulu naar … Honolulu aangelegd. De H1 loopt zo downtown Honolulu en verbindt een legerbasis met de haven van Pearl Harbor.

Na een kwartiertje waren we dan eindelijk aan de haven en de toegang tot Pearl Harbor en het Visitor Center. De chauffeur liet ons even uit de bus voor een eventueel plasje en om … de rug- en andere zakken achter te laten. En Sloefie? Hij mocht bidden en smeken en droevig of kwaad kijken. Het hielp allemaal niet. Geen dieren toegelaten op het terrein. Bevel van de President, George W. Uit schrik voor Osama. En daar heeft Obama nog niets aan veranderd, zeker niet in dit verkiezingsjaar. En Sloefie? Hij is dus boos en in staking. (Noot van de Sloefie: heb ik geen woef gelijk misschien? Waarom mogen honden nu niet hun respect betuigen aan de hondjes die toen omkwamen? Het zijn niet enkel militairen die omkwamen hoor… ook burgers en hondjes!)

Na de stop kregen we een uitgebreide veiligheidscontrole … een vriendelijke man kwam kijken of we tassen meehadden en liet ons dan doorrijden. Nou dat geeft je echt een veilig gevoel vanbinnen. Na de controle reden we terug het complex buiten richting de lange brug naar Ford Island. Hier lag vroeger het groot vliegveld en lagen ook de grote schepen aangemeerd die niet in onderhoud waren. Ford Island was op 7 september 1941 dan ook het hoofddoel van de Japanse vliegtuigen.

Op Ford Island liggen verschillende musea maar vandaag gingen we maar naar een museum, het slagschip Missouri (Mighty Mo). De Missouri is het laatste slagschip dat voor de US Navy gebouwd werd. Pas in juni ’44 was het af. Uiteindelijk heeft het in 3 oorlogen gevochten: de Pacific, Korea en de eerste Golfoorlog. Zijn beroemdste moment was bij de ondertekening van de overgave van Japan in september ’45. In 1998 ging het schip op rust en uiteindelijk mocht het naar Pearl Harbor komen, op Battleship Row, waar de WO 2 voor de Amerikanen begon.

Aan de loopbrug naar de Missouri werden we alweer in 2 groepjes gesplitst. Onze gids had een heel eigen kijk op de geschiedenis – zowel van de Missouri als van de rest van de wereld – en hij overdonderde ons met allerlei details over het schip. Sandra had meer oor voor de uitleg van de gids van de tweede groep. Die uitleg was op maat van niet-militairen of –burgies. Enfin, na 3 kwartier uitleg mochten we dan toch nog even vrij over het dek en in de ingewanden van het schip rondslenteren. Het voordeel van zo’n slagschip is dat ze er wel veel plaats hebben. Onder het achterdek was er zelfs een grote McDonalds gehuisvest naast een grote bakkerij en nog grotere keuken. Voor de rest mocht je wel niet te lang zijn want overal liepen er wel buizen kriskras over het plafond.

Maar onze bus was ondertussen wel ongeduldig geworden. Het was tijd om naar de overkant terug te rijden. We hadden tickets voor de sloep van 1 uur naar de USS Arizona en we moesten voort maken. De gids vroeg bezorgd aan Sandra of ze geen pattotter gedaan had op de boot of de “Stars en Stripes” op haar knie has laten tatoeëren? Sandra stelde de man gerust. De blutsen en builen van de water-val van Maui waren van rood naar blauw verkleurd. Twee van de mede-toeristen waren ondertussen verloren gelopen en dus verloren we nog wat extra tijd met nutteloos wachten. Na tien minuten was iedereen aan boord en waren we op weg naar het vasteland.

Terug bij het bezoekerscentrum was de eerste taak om de NPS stempels te vinden. Vandaag konden we er 3 oogsten – voor de Arizona, de Oklahoma en de oorlog in de Pacific. Dan ging het naar de hotdogstand want ons ontbijt waren we al lang vergeten. Een hotdog en een slaatje werden snel verorberd zodat we de giftshop een bezoekje konden brengen. Rijen en rijen boeken over de aanval op Pearl Harbor en de oorlog in de Pacific – of wat dacht je. Niet echt een klassieke Park Service winkel dus. En dan bleef er nog net een half uurtje over om de 2 kleine exposities te bezoeken met maquettes van boten, enkele stukken afweergeschut, radar, originele torpedo’s en heel wat uitleg waarom de Japanners uiteindelijk een oorlog met de VS begonnen.

Dan was het tijd om aan te schuiven voor de sessie van 1 uur. De USS Arizona is een van de weinige parken waar je moet reserveren om er binnen te mogen, net als bijv. het Vrijheidsbeeld in New York. Zo wil men het aantal bezoekers op piekdagen beperken. Maximaal 4500 mensen mogen de ferry nemen naar het memorial. Eerst kregen we nog een korte film van de Park Service over de aanval op Pearl Harbor, het vooraf en het verloop van de oorlog in de Pacific. En dan volgden nog wat regeltjes: geen foto’s nemen op de boot, niet bellen of sms’en op de boot en op de USS Arizona…

Dan konden we doorschuiven naar de ferry. Er stonden ons twee militairen met glimmende schoenen op te wachten. Heel stoer. Heel jong. Heel kwaad kijkend. Was Sloefie er bij geweest dan had hij zeker in hun poep gebeten. (Noot van de Sloefie: waf waf) Het bootje zat vol en wij waren weg. De twee keken niet alleen stoer, ze stonden ook stoer aan het roer. Ze voeren recht op een terugvarende ferry af en net op het laatste weken ze uit met veel geplets van water en schuim.

Na een ritje van 5 minuten waren we eindelijk aan de USS Arizona. Van de acht slagschepen die op 7 december getroffen werden door de Japanners, is de Arizona de enige die nog steeds onder water ligt. De aanval was nog geen tien minuten bezig toen een speciale geprepareerde bom door het dek sloeg net voor de eerste toren, tot in het poedermagazijn. Enkele seconden later ontplofte het magazijn en de boot werd volledig opengereten. Het merendeel van de andere slagschepen kon na de aanval terug gerepareerd worden maar de Arizona en de Oklahoma waren "total loss". Omdat bijna de helft van de gesneuvelden op de Arizona vielen, heeft de Navy de Arizona behouden als een speciaal soort begraafplaats.

Iedereen was heel stil op de gedenkplaats, behalve een pasgetrouwd Japans stel. Die hadden zich miskeken op de kracht van de wind. Een harde windstoot en hups hun nieuwe strooien hoed ging vliegen en landde in een kleine olieplek. Hopelijk brengt dit geen ongeluk. Het was ondertussen tijd om terug te keren naar de wal en de bus. Het weer was nog altijd heel mooi en we konden gerust nog wat zon gebruiken. Onderweg naar de boot maakte de bus wel nog een korte stop bij “Hilo Hatties”, een gekend paradijs voor shoppers maar … iedereen was het shoppen moe – of de portemonnee leeg.

Zo lagen we dan ook rond half vier eindelijk te zonnen op het achterdek. Dat was in feite quasi leeg op enkele zonnebaders en barjongens na. De wolken bleven boven de bergen hangen en dus konden we tot een uur of zes lekker rustig zonnen rond en in het water.

Maar een mens leeft niet van zon alleen. Het middageten was al lang verteerd en het werd tijd om de maag te vullen. Het dilemma … aan boord eten of aan wal. En waar aan wal… Waarom het moeilijk maken? Gisteren was Hooters goed meegevallen en er stond nog wel meer op de kaart dan Chicken Wings … dus werd het terug Hooters. Een burger en een chicken mix later – en ja ook nog wat Long Island Ice Tea – waren we klaar voor het vertrek naar onze volgende haven.  (Noot van de Sloefie: en ik mocht terug mee… mjam mjam lekker aan de beentjes knabbelen)

Wij waren rond half acht aan boord maar volgens security ontbrak er nog veel volk. We mochten tot half elf aan wal blijven. Wat nu gedaan? Sandra vond het tijd om wat papierwerk te doen, Sloefie had nog wat spelfouten te verbeteren in zijn blogs en Steven nam nog wat foto’s van Honolulu by night, gevolgd door wat rusten in het bubbelbad.

En om 11 uur vertrok kapitein Henk met veel getoeter uit de haven van Honolulu, richting het noorden en het eiland Kauai.

Hopelijk is Sloefie morgen niet meer boos en krijgen jullie terug een hondjesblog te lezen. (Noot van de Sloefie: misschien als ik morgen terug mee mag en wat extra beentjes krijg)

Daaag

Steven

 (Noot van Sandra  : fotos komen er aan... nog enkele uren/dagen geduld )

Dag 11 - Onder de bomen

Goede wafwoef Lieve Bloglezers,

Deze ochtend werd er plots op de deur geklopt...

“Room dining”...

Sandra en ik schoten wakker, maar blijkbaar was Steven net opgestaan. Het ontbijt kwam de kamer binnengewandeld. Het was 6u50 en de wekker had net van zijn horen gemaakt zei Steven. Sandra had echt niet veel zin om op te staan, maar blijven liggen was ook geen optie. Want om 8u dienden ze paraat te staan voor een Arboretum met watervallen te gaan bezoeken.

De groep was te groot voor 1 begeleider/busje en dus werden we opgesplitst in 2 groepen en we gingen op pad. Na een krinkelwinkel door Honolulu centrum, langs de school van Obama en huizen van minstens een miljoen, kwamen we rond 10 u aan in de tuin. We namen onze voorbereidingen voor een uurtje in de zon, de regen en tussen de muggen te lopen. Het eerste wat mij opviel was een tamelijk jong meisje van chinees-Japanse afkomst die deel uitmaakte van onze groep. Die nam heel veel foto’s hoor... maar steeds van hetzelfde object : zichzelf. Bij elke boom of struik dat we stopten voor een beetje uitleg werden tientallen foto’s getrokken van haar met de natuur. Alhoewel. Veel natuur kan er niet op staan op de foto’s want ze hield de camera zo dicht bij zichtzelf dat enkel haar gezicht op een foto kan staan. Zou dat nu deel van de cultuur zijn of ziet dat meisje zichzelf nu zo graag?

Na een tijdje kwamen we plots op ‘inspiration point’ en tjonge dat was daar mooi. Er werd halt genomen voor de benen even te laten rusten, de maag van de gids wat te spijzen en .... om ons meisje nog wat meer foto’s van zichzelf te laten nemen. Sandra vertelde me dat ze zin kreeg om te beginnen tellen hoeveel ze er nu eigenlijk wel trok en van wat, maar ik vond dat dit niet kon... Dus ze liet het maar zo. Trouwens ze nam niet enkel foto’s met een camera maar ook met een rare kleine TV. Volgens Steven is dat een aaipad. Hij heeft misschien wel gelijk want als ze een foto genomen had, dan aaide ze over het scherm. Rare mensen die chinezen.

Na zo’n driekwart wandeling had Sandra het gevonden. Ze ging een foto nemen van de fotografe die zichzelf bewonderd. Dat stukje ging vooral over het gebruik van bepaalde planten en daar die planten toch niet bij ons in de buurt in het veld stonden, zag Sandra het nut niet in van hard opletten. Het enige wat ze van die planten nog weet nu is dat er een plant bij was voor zo wat alle mogelijke kwaaltjes en ziektes.

Eigenlijk heeft Sandra tijdens die wandeling zich bezig gehouden met mensen observeren. Op een bepaald ogenblik stapte ze naar een koppel op leeftijd van de groep en vroeg ze: “zouden jullie graag hebben dat ik een foto van jullie beide trek”. Die meneer nam direct zijn gsm uit zijn broekzak en zei “we zijn onze digitale camera wel vergeten op de boot en we hebben enkele dit mee”. Sandra vroeg hen of ze een emailadres hadden want dat zij wel anders een foto trok met haar toestel en het dan doorstuurde. Dat chinees-japans meisje kwam direct tussen om te melden dat Sandra heel professionele foto’s kon trekken, want dat ze al gezien had wat voor een toestel ze meehad. (Nota van de nalezen: Nu... Mensen... het is niet omdat je een semiprofessioneel toestel gebruikt, dat je ook zo’n foto’s neemt. Maar Sandra kan wel mooie foto’s nemen, maar dat kan die ‘trees’ niet weten) De mensen op leeftijd schreven hun email adres op en Sandra nam het toestel van Steven even (want op haar toestel stond een telelens op) en nam een paar foto’s. Op nog enkele plaatsen gebeurde hetzelfde ritueel. Nu moet Sandra nog enkel de foto’s eens naar die mensen sturen, want anders heeft het ook geen zin he.

De gids had er zin in want in plaats van een uurtje in de tuin te zitten, zijn we uiteindelijk na 2u terug aan het busje geraakt. De tuin was leuk, mooi ... maar hij zaagde wel een beetje te veel om er een super voormiddag van te maken. Juist voor we aan de bus kwamen, vroeg het meisje aan mijn baasje of ze geen foto van haar kon nemen. Sandra deed dat maar en vond het toestel van het meisje lomp en log. Eens in het busje begon het meisje dan “ oh dit zijn de mooiste foto’s die van mij getrokken zijn... Oh je ziet dat je dat goed kan... Oh ik ben zo gelukkig ... oh die foto is zo goed gelukt... Amai, jij kan goed foto’s nemen”. Je zag de temperatuur van Sandra zo oplopen, want het eenmaal zeggen kan nog net... maar zo blijven door gaan over die ene domme foto... “ Stttt meisje ... Sandra gaat zich kwaad maken... “ maar blijkbaar verstaat dat meisje mijn honds niet L De chauffeur/gids heeft dan maar ingegrepen ...

Na de tuin reed de gids nog met ons tot op een klein parkje boven op een oude vulkaan. Dit plekje is naar het schijnt heel beroemd bij de grote mensen. Ne zekere Elvis heeft daar gespeeld in de film Blue Hawaii. Toen stonden er nog niet veel hoge huizen in Waikiki, nu zie je bijna de zee niet meer van al die lelijke beton.

Eens terug afgeleverd aan de boot, konden we snel aan boord. Allez snel... Na de security check van mens en zak op verboden producten, mochten we door. Eens terug op de boot zijn we onze fotozakken gaan afzetten in de kajuit en hebben we snel wat nacho’s gegeten. Daar we in de namiddag niets hadden geboekt, konden we eens zelf doen wat we op dat ogenblik wouden. Nu zoveel kan je in een onbekende stad niet echt doen als je geen plannetje of zo hebt. Maar de baasjes besloten om naar het grootste openbaar winkelcentrum te gaan opzoeken. Daarvoor namen ze de bus die iets verder aan de pier stopte. Mijn baasjes hebben daar wat winkels afgekeken en in enkele winkels wat spulletjes gekocht: een beetje leesvoer en een beetje kleding.

Tegen 7u kwamen we terug aan de boot, maar geen van ons drie had zin om op de boot te eten. Dus werd er wat gewandeld langs de pieren en kwamen ze een bar/restaurant/taverne/.... tegen. Iedereen was direct akkoord om daar binnen te gaan en dus stapten we de tamelijk gekenden en beruchte plaats binnen: Hooters. Waarom was iedereen zo snel akkoord? Wel, Sandra kon dan nog eens een Long Island Ice Tea drinken, Steven wat van de scenery bekijken en ik... ik kon vele hot wings (pikante kippenvleugeltjes) eten. Dus er was voor iedereen wat wils.

Nadien zijn we terug aan boord gegaan. Als deze blog af is kan ik ook in mijn bedje want de 2 grote zijn al lang in dromenland

Slaapwel lieve supporters

Woef

Dag 10 - Water en vuur

Woef Lieve Lezertjes,

Mijn baasjes hadden gisterenavond net voor het slapengaan nog een kaart buiten gehangen. Om 8u stipt werd er op de deur geklopt en daar stond een van de mannetjes met een plateau met fruit, omelet, toast, fruitsap en melk. Tegen 8u45 lieten ze me achter want in de voormiddag mochten er geen hondjes of zakken mee. Enkel de kodak mocht mee. Waarom? Wel Steven en Sandra hadden een helikopter uitstap geboekt.

Tegen 9u werden ze met zo’n 10 anderen opgepikt. Vooraleer ze naar de luchthaven gebracht werden, dienden ze eerst op een weegschaal te gaan staan, om de helikopter optimaal en evenwichtig te laden. Toen ze uit de ‘terminal’ kwamen zagen ze plots dat een zusterschip ook in de haven lag: de Volendam. (Dat schip deed een toertje naar de Fiji eilanden, Hawaï en enkele Polynesische eilanden). Enkele van de reizigers van de Volendam gingen ook mee voor een helikoptervluchtje. Eens op de luchthaven kregen ze de veiligheidsinstructies getoond en kregen ze te horen waren ze moesten zitten. Steven werd achteraan aan het venster gezet, Sandra mocht achteraan in het midden zitten. Wie er nu eigenlijk het beste zat van de twee kemphanen zullen we niet echt weten...

Eens in de lucht vlogen ze naar de Kilauea vulkaan welke nog steeds actief is. Mijn baasjes hadden geluk want de vulkaan had er zin in. Ze kregen immers te zien hoe lavastromen nog steeds ontstonden en hoe ze dingen op hun pad vernietigden. De piloot vertelden hen over een groots nieuwbouwproject van zo’n 1400 huizen die normaal op deze uitgedoofde – dacht men – vulkaan zouden gebouwd worden. Er waren zo’n 40 huizen klaar toen de vulkaan plots wakker werd. Bij de eerste uitbarstingen werd het grootste deel van het gebied afgebrand. Na meer dan 20 jaar continue lavastromen is dan enkele weken geleden het laatste huis – lot 42 – eindelijk door de lava opgepeuzeld. Het enige wat er nu nog zichtbaar overblijft van dat alles was een waterput en een stukje dak van het huis. Na de vulkaan van alle kanten bekeken te hebben, vloog de piloot nog langs enkele mooie watervallen en zette dan zijn heli terug veilig aan de grond. Wanneer alle toeristen veilig terug waren, werd de groep terug naar de boten gebracht.

Op de boot terug kwamen ze mij eerst oppikken voor we allen samen iets gingen eten. Op het Lido dek aten we wat Mexicaans en genoten van het mooie weer. Spijtig genoeg diende ze zich wel te haasten want tegen 1u15 dienden ze al terug op de pier te staan voor het volgende avontuur. Deze keer waren we met zo’n 14 mensen om naar volgens het boekje “spectaculaire” watervallen te gaan kijken. De eerste waterval, de Akaka waterval, lag op een uurtje rijden. Ze is driemaal zo hoog als Niagara Falls, maar veel minder breed. De andere 2 watervallen zullen misschien in het voorjaar mooi zijn, maar nu waren ze niet echt spectaculair.

Na de rondleiding kwamen we terug op de boot, namen een verfrissende douche en gingen dan naar Canaletto. In dit Italiaans geïnspireerd restaurants hadden ze gereserveerd om eens iets anders te eten. Maar het was duidelijk een ontgoocheling, want zo super Italiaans was het niet. Misschien wel goed dat ik er bij was... Ik heb me in tegenstelling tot hen, wel goed geamuseerd hoor. De boys brachten een nieuw vriendje mee uit de badkamer. Eens zij terug waren van hun dinertje hebben we allen nog wat tv gekeken.

Nu dat ik deze blog geschreven heb, ga ik als eerste mijn bedje in... Ik zie wel wanneer de baasjes komen slapen...

Woef wif Lieve Lezers

Dag 9 - Water-vallen

Waf waf woef Lieve lezertjes,

Vandaag was een belangrijke dag… De eerste dag dat mijn baasjes land zagen na een week ronddobberen. Vandaag stonden we weer wat later op, gewoon om de tijd wat sneller te laten gaan. Sandra merkte op dat haar GSM niet meer “Cellular at sea” meldde, maar wel “AT&T”. Dit betekende dat we echt land aan het naderen waren en dat het dus niet meer lang kon zijn voor we zouden aanmeren. Omdat ze dit moeilijk konden geloven, hebben ze hun pyjama uitgegooid en een short en T-shirt aangedaan. Ze zijn snel gaan ontbijten en zo konden ze nadien op hun gemak een douchke nemen, de nodige foto’s nemen van de eilanden en toch zich ook klaarmaken voor de namiddag uitstap. Eenmaal klaar hebben ze ook nog snel de waszak gemaakt: 20$ voor een volle zak… Je mag er insteken wat je wil, hoeveel je wil, zolang de zak nog maar dicht kan. 48 uur later wordt dan alles proper en gestreken teruggebracht. Gemakkelijk en niet te duur, dus waarom wachten tot je van boord kan om je wasje te doen?

Rond 12u liet de kapitein weten dat hij het anker uitgeworpen had en dat de tenders – de grote reddingsboten - begonnen met varen. De baasjes hadden een uitstap gepland en daarvoor dienden ze zich aan te melden in de Lounge om zo met de juiste groep – de juiste tender aan wal te geraken. Het heeft wat geduurd voor hun tender uiteindelijk aan wal kon want er kon maar 1 tender per keer mensen laten uitstappen en het leek wel of heel de boot weg wou. (Noot van de nalezer: Floefie, wat zou je zelf doen als je een week opgesloten zit bij een bende gekke Amerikanen?)

Toen we aan wal kwamen werden we opgewacht door 2 heren en werd de groep van 14 in 2 gesplitst... Neen, er werd geen koppel uiteen gehaald of zo, maar er was een single en iemand van het bootpersoneel mee. We zijn dan met het kleine groepje en onze begeleider Luke tot aan de minibus gewandeld en konden ons dan klaar maken voor een klein uurtje rijden. Luke had wel 3 tussenstops voorzien zodat iedereen naar het toilet kon en hij had ook een lekkere broodjeslunch voorzien voor onderweg – kalkoensandwich, njam. De organisatie waar hij deel van uitmaakte mocht hun minibusjes op een privéterrein parkeren, zodat we iets dichter konden vertrekken op wandeltocht. Maar vooraleer we op pad gingen kregen we nog een muggenspray, een poncho (voor het geval dat het regende) en nog wat vers fruit: ananas, een speciale banaan en een appelsien die een ‘zuurzoet’ was. Eens we voldoende suikertjes binnen hadden begon de wandeling.

We kregen eerst een rondleiding in de tuin. Daar kweekten de eigenaars verschillende soorten bomen, planten en fruit welke ze dan in een winkeltje verder op het terrein verkochten. Maar we hadden 3 watervallen te bezoeken dus dat winkeltje lieten we links liggen. Het pad was niet altijd even mooi en breed en soms dienden de bazen wel heel voorzichtig hindernissen te nemen. De wandeling naar de eerste waterval was makkelijk… Een opwarmertje en nadien kwam het serieuze werk. Op een bepaald moment dienden we juist naast een tunneltje te wandelen en zoals je je kan voorstellen was het richeltje naast de tunnel maar een halve voet breed en was het vooral vasthouden waar kan. Maar we kwamen veilig en wel aan waterval 2. Luke zei toen “en jullie dachten dat dit moeilijk was… wel hahaha… “. Hij wandelde rustig verder en sprong plots in het water… De reden? Zo kon hij er voor zorgen dat toch 90% van de mensen droog tot aan waterval 3 geraakten. Waarom? Wel het pad was geen pad meer maar stenen in het water die tegen een oever van lava en modder lagen en enkel door je vast te houden aan de wortels van bomen kon je over…. En Luke probeerde te zeggen “en nu daar vastnemen, daar je voet zetten,….” Wel… zelfs dan kan het dus nog verkeerd gaan. Sandra heeft de 3^de waterval op een andere manier geïnterpreteerd en schoof van een steen die vol met klei en modder hing. Ze heeft met andere woorden een water-val tegengekomen i.p.v. een waterval. Jup…. Met haar klikken en klakken in het water... allez niet helemaal he… maar tot haar knieën in het water gesukkeld.

Iedereen was super bezorgd, maar zij was al volop aan het bekijken hoe verder haar weg te zoeken. Schade? Boif… De kodak met lens die ze in haar hand had zijn niet beschadigd en dat was haar grootste zorg. Schade aan haar? Enkele schrammen, natte voeten en een half natte broek. Ik ben wel benieuwd hoe het met blauwe plekken zal lopen.

Uiteindelijk zijn ze tot aan waterval 3 geraakt en daar Sandra toch al half nat was en haar zwempak onder haar kledij aan had, was Sandra er als eerste bij om een frisse duik te nemen. Ik heb even mijn pootjes in het water gestoken, maar het was toch veel te koud om te zwemmen vond ik hoor. Uiteindelijk zijn ze met 3 van de 7 een duikje gaan nemen en onder de waterval gaan staan…

Na even opgedroogd te zijn, kwam het aller moeilijkste stuk.. Met enkel een touw tussen de boomstronken om je voeten wat steun te geven kon je naar boven. En na de glijpartij van een tijdje geleden, was iedereen een beetje op zijn hoede voor dit gevecht… maar hier was iedereen snel boven. Vanaf dan was het makkelijk: terug wandelen naar het busje… en ons naar de boot laten rijden.

De tenderdienst draaide al op volle toeren en toch stond er een file van minstens 5 tenders. Geen van mijn baasjes had al zin om naar de boot te gaan en dus besloten ze nog wat de stad te verkennen. De boot vertrok maar om 11.00 PM en de laatste tender was om 10.30 PM, dus er kon zelfs een restaurantje gekozen worden. Toen ze wat in de straten dwaalden, kwamen ze plots een HRC tegen en het besluit lag vast. Om hun collectie van shooters nog wat uit te breiden gingen ze het Hard Rock Café binnen en namen daar naar goede gewoonten een Long Island Ice Tea en wat nachos.

Na het eten hebben mijn baasjes nog enkele winkeltjes gedaan en zijn dan maar terug gewandeld naar het haventje. Blijkbaar een goede keuze was nu stond er niemand te wachten en konden ze dus direct mee naar de Oosterdam. Eens aan boord, hebben de 2 niet te veel meer gedaan. Pyjama aan, bed in, licht uit en …. Daar zat ik dan… helemaal alleen voor de laptop.

Snel deze blog afwerken en dan kan ik ook mijn nestje in.

Slaapwel Lieve lezertjes

Aloha

 PS. Fotos kan ik er nog niet bijzetten, want mijn baasjes lagen te snel in slaap om fotos op de pc te krijgen :-(

Dag 8 - Land in zicht ....

Dag mijn lieve hondenbloglezertjes,

Vandaag had ik zin om mijn pootjes wat vroeger te strekken en ben ik wat vroeger dan de anderen uit het bed gekropen. Ik wou immers ook zeker zijn dat we zon vandaag te zien kregen en dan kon ik hen met dit toffe nieuws wakker maken. Gelukkige kreeg ik ze snel wakker … likjes geven is niet altijd even makkelijk hoor...

We zijn snel gaan ontbijten en dan zijn we terug naar de kajuit gegaan. We hebben ons op ons terras geïnstalleerd en bleven er heel de ochtend zitten. De zon zat wel op de andere zijde van de boot maar het was wel gezellig warm… Rond 12u hebben we dan een aperitiefje op het terras genomen: de 2 Corona’s van de emmer… Plots was het 2 uur en wou Steven iets gaan eten. Dus hebben we onze warme zetels vaarwel gezegd, we zijn naar het Lido dek gewandeld en hebben daar een croque 3 kazen en een croque kaas&ham verorberd. Nadien zijn we naar de achterkant van het schip gewandeld en hebben ons daar wat op een ligstoel gezet. Sandra had haar kleine overlevingszak meegenomen en dus konden we ons allemaal wat ontspannen: leesboek voor Steven, leesboek voor haar en voor mij een iphone met oortjes om wat naar hondjesmuziek te kunnen luisteren. Het was zalig en rustig in het zonnetje en al snel werd besloten om daar een tijdje te blijven hangen. Sandra ging na een half uurtje haar gewone kledij wisselen voor haar badpak en bracht ook de zonnecrème voor mijn pootjes mee. Steven had tot nog toe geen bescherming gehad voor zijn kop, maar nu vond hij het toch welletjes. Hij is toen maar in de winkels gaan neuzen en heeft daar een koopje gedaan: voor de prijs van 1 pet, mocht hij er 2 kiezen. Dol gelukkig met de extra bescherming is hij dan in zijn zwembroek nog wat op de ligstoelen blijven zitten. En ik kroop onder de tweede pet want ik kreeg het ook een beetje warm.

Na 5uur waren er plots wat donkere wolken en dus vonden ze beide dat het welletjes geweest was. Persoonlijk denk ik dat ze schrik hadden om nat te worden, maar waarom Sandra dan eerst in het zwembad was gegaan… dat weet ik niet. Het was veel te goed weer om terug naar de kajuit te gaan, dus heb ik voorgesteld om nog iets te drinken aan de bar van het zwembad. Daarna hebben ze zich nog wat opgefrist en tot aan het restaurant gewandeld. Ze hadden verwacht te horen dat er geen plaats was en al zeker niet voor 2 die niet met andere wouden eten, maar de persoon die alles in goede banen probeert te krijgen, zei heel vriendelijk “volg de garçon maar naar jullie tafel”. Sandra zei nog even heel snel dat ze wel maar met 2 aan de tafel wouden zitten, en daar zij die meneer dan heel vrolijk op “tuurlijk”. Ze weten blijkbaar niet goed meer wat ze gegeten hebben… dus om over naar huis te schrijven was het waarschijnlijk niet.

Eens terug van het restaurant is Steven beginnen foto’s kopiëren. Sandra had niet veel zin om nog veel te doen en heeft dan maar haar pyjama aangetrokken en haar wat in haar bed genesteld. Toen ik Sandra nog wou een knuffel en een kus geven, lag die al in dromenland. Tjonge jonge, die moet weer moe geweest zijn. Ik heb dan maar stilletjes nog wat aan de blog geschreven en dan in mijn bedje gekropen want morgen is het onze eerste dag aan land. JIPIE

Slaapwel lieve vriendjes.

Woef

Dag 7 - Here comes the sun ....

Woef waf Lieve Lezertjes.

Vandaag zou ik eigenlijk in 1 paragraaf kunnen samen vatten: Sandra was in haar super ambetante en dat terwijl de zon uiteindelijk kwam piepen. Waarom? Wel dat zal je wel begrijpen na het lezen van het eerste deel van de blog.

Deze ochtend waren mijn baasjes iets later op dan anders... Het was wel 7u toen ze voor het eerst teken van leven gaven. Ik had terwijl al wat naar de zee zitten staren hopend daar toch wat beter weer te zien. Maar tevergeefs... Ik zag enkel wolken en donderwolken. Ik heb maar heel wijselijk gezwegen, want ik wou hen niet ontgoochelen ... Ze hoopten immers al dagen op mooi weer.

Tijdens het ontbijt was Sandra enorm stil, we durfden bijna niet te vragen. Misschien had ze wel last van afkickverschijnselen van koffie en daarom zijn Steven, Sandra en ik snel achter een portie café latte gegaan. Eens op de kamer terug, en nadat we ons allemaal gedoucht hadden, vroeg Sandra plots “Steven, heb jij netwerk op je GSM? Ik heb sinds deze ochtend niets meer en ik heb ook opgemerkt dat de pc van het internetcafés (waar we onze koffie oppikten) ook geen internet hadden.“ Steven keek even naar zijn GSM en schudde zijn hoofd. Sandra zei dat misschien een tijdelijk foutje was en zat wat te kniezepoten. Na enkele knuffeltjes en likjes van mij heeft ze haar badpak dan maar aangedaan en zijn mijn baasjes naar die warmwaterbronnen gegaan. Zonder mij.

Iets na de middag kwam Steven mij oppikken en mocht ik mee gaan lunchen... JIPIE... We zaten nog maar net neer of plots kwam er heel luid draaiend lawaai. Het dak van het lido-dek werd opengereden. Ook al was het tamelijk fris, de zon kwam binnen piepen tot in het zwembad. Zou dit nu werkelijkheid worden: zouden we nu een beetje zon (en warmte) beginnen krijgen? Omdat te vieren vonden mijn baasjes dat ze eens een pintje bier mochten drinken en waarom klein als het groot ook kan: een emmer met 5 Corona’s werd besteld ( 4 voor hen en 1 voor mij... want meer kan ik niet verdragen dan word ik hyperactief). Uiteindelijk dronken we allen maar 1 biertje en namen we de 2 overblijvende mee naar de kamer.

Sandra wou immers terug naar de kamer –officieel om te kijken of de zon al op het terras zat (neen), in werkelijkheid om te checken of er al internet was (neen). Uiteindelijk hebben ze nog een uurtje of zo naar de tv zitten staren. Sandra heeft dan maar met een teut van hier tot in Honolulu wat zitten kruisjes naaien.

Na een uurtje was de zon ver genoeg op het terras gekomen om een stapje buiten te proberen zetten. Steven en ik trokken onze stoute schoenen aan en probeerden de temperatuur buiten. Niet slecht. Op een hip en een wip zaten we knus buiten in het zonnetje. En Sandra was nu toch een beetje content want zij zat eindelijk in de lekkere, warme zon. Zelfs een gebroken kruisjesnaald kon de pret niet bederven. Ik genoot ook van de lekkere zon. Ik heb nog wat geslapen. Tiens, zou ik in een vorig leven een katje geweest zijn?

Na een extra douchke om het smeersel weg te wassen zijn mijn baasjes terug naar de ‘main dining’ gaan eten: een cheese soepje en een kip a laua voor Sandra; een carpaccio en een steak voor Steven. Beide waren een beetje ontgoocheld want de keuken had de vorige dagen beter zijn best gedaan. En Sandra bleef treuren... want nog steeds geen netwerk.

Rond een uur of op half negen, keek Sandra eerder uitgewoonte dan iets anders op haar gsm en zag plots dat er netwerk was. Moet maar juist terug gekomen zijn, want de sms’en stroomden binnen. Plots had ze 5 sms’en in haar inbox en je moest haar gezicht gezien hebben. Het leek of de zon plots hard aan het schijnen was. Er zat ook een mms bij van haar vader, maar die kreeg ze niet open ... dus wat hij haar stuurde weet ze nog steeds niet... Bij deze een persoonlijk noot voor Vikske: Stuur jij die foto eens per email. Ze is nieuwsgierig en nu gaat ze blijven woefen over de mms)

Steven heeft nog wat foto’s zitten nemen van het heelal en dan is hij zijn pyjama gaan aan doen en in zijn bed gekropen. Voor de eerste keer op de boot lag Steven dus vroeger in bed dan Sandra. Sandra en Bibi hebben dan ook maar hun pyjama aan gedaan. (noot van de nalezer: het geheugen van Sloef is af en toe een beetje kort)

Slaapwel

Sloefie de hond