Dag 8 : Hop on Hop on in Abu Dhabi

Goede avond lieve mensenvriendjes,

Wat ben ik moe, maar ik wil jullie toch nog even snel mijn verslagje van de dag meegeven. Deze ochtend heb ik Sandra om 7u al wakker gemaakt. Ze was duidelijk niet blij en wou dat ik haar met rust liet. Ik ben haar blijven likjes geven tot ze opstond want dat had ze me gisteren duidelijk opgedragen (denk ik). Sandra sprong snel de douche in en maakte haar klaar, terwijl ik mijn hondentoilet maakte. Rara, wie was eerst klaar?

Vannacht was ons bootje tot Abu Dhabi gevaren en deze ochtend stonden we met een mooi zonnetje klaar om de stad te verkennen. Neen, we gingen vandaag niet met de groep Go For Cruise op stap, want we wilden eens iets onder ons tweetjes doen. Ik was super tevreden dat ik eens 100% aandacht van Sandra ging krijgen… Neen we zijn de groep niet beu, maar waar we de vorige verloven bijna steeds met ons tweetjes op stap waren, zouden we nu bijna elke dag met de groep op stap zijn. En zij die Sandra een beetje kennen weten dat dit niet altijd een goed idee is ☺ En daar ik mijn baasje ook goed ken, hadden we samen beslist om niet alle uitstappen met de groep te doen. Dit was zo een dagje.

8u45, mooi op tijd stonden we op het opstappunt van de bus die ons in een halve dag de stad zou laten zien… Allez dat was ons verteld. Sandra wou wel de stad zien, maar wou wel geen ganse dag weg zijn. Ze wou immers genieten van het mooie weer en misschien ook wat extra schaapjes tellen…

Toen we voor ons beide een zetel samen boven op het dak vonden, zagen we net de groep uit de terminal komen. Zij zagen Sandra en we zwaaiden naar elkaar. Ilse deed even mee en nadien begon ze naar haar telefoon te zoeken. Het leek of er een probleempje was: waar was hun bus en hun gids. Wij keken even rond en zagen nergens een bus buiten de BigBussen, maar konden van op bus niets doen. We hebben dan maar nog wat zitten zwaaien en een foto van de groep genomen. Om 9u was de BigBus vol geladen en konden we weg. GFC stond nog steeds aan de ingang te wachten.

We hadden een koptelefoontje gekregen om zo naar de uitleg van de gekke meneer te luisteren en Sandra leek zeer aandacht te luisteren en hier en daar foto’s van te nemen. Maar ik begreep er niet veel van. Het leek me allemaal chinees te zijn ☺ Na 10 minuutjes met het plannetje te spelen en naar gebouwen te kijken zonder te begrijpen wat ze waren, ben ik dan maar beginnen blaffen dat ik het niet leuk vond. Sandra keek me een beetje kwaad aan maar snel begreep ze waarom ik zo deed. De meneer die in mijn oortjes praatte sprak geen taal dat hondjes verstonden. Tja, hoe kan een hondje nu weten dat hij aan zo’n knopjes moet draaien om een andere gekke meneer te krijgen? Nadien begreep ik het toch een beetje beter ook al waren er af en toe rare namen.

Wat ik snel doorhad was dat we niet zo snel terug op het bootje gingen terug geraken. Er waren 2 routes met de bus : een rode (de stads rondrit ) en een blauwe (de Yas Island rondrit). We zaten op de rode bus en die had zo'n 16 stops. Ik zag het helemaal zitten tot ik beseft dat we niet snel terug op het bootje zouden geraken. Op het plannetje stond dat je voor de rode tour snel 1,5 u diende te rekenen, maar als ik zag dat we nog maar 3 stops hadden gedaan op een half uur en dat er zo'n 16 stops waren ... aiaia. Baasje gaat niet content zijn.

We reden in een gezapig tempo voorbij het WTC gebouw (met zijn eigen winkelcentrum), een historisch fort dat ze volop aan het restaureren waren en stopten ook aan het strand. Maar stel je daar maar niet te veel bij voor hoor. Er is een apart strand voor de vrouwen, zodat ze gerust kunnen genieten van het zonnebaden in hun burka. Daarnaast is er ook een familiestrand waar zowel mannen, vrouwen als de kindjes op mogen. Maar ook daar geen zonnebaden zoals wij het kennen :( We reden voorbij het lokale Bokrijk en hielden even halt voor het Marina winkelcentrum. Plots verdween de chauffeur. Maar allez, het winkelcentrum is nog niet open, dus waar gaat hij naar toe? Zo'n 5 minuten later kwam hij dan afgesloft met zijn handen aan zijn broek afstrijkend. Die was natuurlijk een boompje gaan zoeken ☺

Toen we uiteindelijk aan een super mooi wit gebouw kwamen, vertelde Sandra dat ik me diende klaar te maken : oortjes mooi oprollen, en dan in de zak duikelen. Eindelijk dacht ik, want ik was in tussentijd ver bevroren. Ook al was het mooi zonnig weer, boven op de bus leek het wel te vriezen. Eens van de bus en wat opgewarmd ben ik terug naar buiten gekropen en kon ik van dat grote gebouw genieten. Sandra vertelde me dat het de 'Sheik Zayed Grote Moskee' was en dat het de grootste moskee ter wereld was. Amai, die was mooi. Maar snel was ik ook wat ontgoocheld : we mochten niet binnen:( Hondjes mochten niet binnen en dus zou Sandra helemaal alleen moeten gaan zijn. Daar ik niet alleen wou blijven, stelde Sandra voor dat we eerst de blauwe route zouden doen en dan zien hoe laat het was.... Baasje is toch super lief hé.

Toen de rode bus met blauwe route kwam, zijn we terug boven op het dak gekropen. Ik heb een lekker warm plaatsje opgezocht in de zak, maar wel zodat ik alles nog kon zien. Sandra leek het ook wel koud te hebben, maar die kan niet in de zak hé … Het Yas eiland is gekend voor enkele dingen : het grootste waterpretpark ter wereld, het Ferrari pretpark en … het F1 circuit. We genoten van de uitzichten maar hadden het terwijl oh zo koud. Sandra was steeds iets blijer toen de bus even stopte en ze kon opwarmen. Maar niet lang nadien was het terug zoooo koud.

Iets na 2u kwamen we uiteindelijk terug aan die grote meneer zijn moskee. En daar de boot om 5u vertrok, konden we geen risico's nemen en besloot Sandra maar niet binnen te gaan. Op de terugweg met het vervolg van de Rode bus met de rode route zagen we nog mooie enkele winkelcentra en stopten we aan het lokale Guggenheim museum. Maar ook daar bleef Sandra op de bus zitten.

We reden verder, en toe zag ik de boot voorbijkomen. "Hey meneer de chauffeur, wij moeten hier wel af hoor" blafte ik. Maar ik vermoed dat mijn geblaf in de wind niet hoorbaar was en Sandra leek me niet te bezorg. Okay... Baasje zal een plan hebben. Uiteindelijk stapten we af aan het winkelcentrum van het WTC. Sandra vertelde me dat we een shuttle diende te nemen naar de boot en dat deze binnen een half uurtje er zou zijn. Ik heb Sandra dan maar verteld dat ik kou en honger had gekregen van een hele dag op de bus te zitten zonder eten en jasje. We zijn dan het shoppingcentrum ingetrokken op zoek naar warmte en eten.

Sandra verraste me ☺ We zijn bij de Mexicaan mijn favoriete chipjes gaan eten... mmmm en met het lekker drankje warmde ik snel op. Na dit kleine festijn zijn we mooi op tijd aan de shuttle gekomen en die bracht ons terug tot aan de boot. Het kleine uitstapje had dus 8u geduurd en we hadden er kou van gekregen. Sandra was duidelijk niet al te blij... Ze heeft in een snel tempo van kledij gewisseld en dan snel naar de poolbar gewandeld.

Na een half uurtje tokkelen op het klavier, zijn mijn vriendjes en vriendinnetjes van GFC ook toegekomen. Bij enkele LIITs hebben we dan de verhalen vergeleken en Sandra is toen denk ik stilletjes tot de conclusie gekomen : was ik maar met de groep mee geweest ☺

Vanavond ging er slechts een kleine groep eten naar de grote mess, en daar Girafje er ook ging zijn, gingen we ook nog eens mee. De andere groep mocht bij de grote chef gaan eten, daar waar wij de tweede dag gaan eten waren. Het leek wel een beetje grappig : 2 grote tafels met slechts enkele personen per tafel. Dus snel werd er beslist van samen aan de kleinste tafel te gaan zitten en de twee obers te gebruiken. De Service was deze avond dus super snel en ook wel heel leuk. Voor het eerst op de boot werd ik ook behandeld zo als het hoorde . Ik kreeg ook een menu, ook al was deze nu net iets te groot voor mijn pootjes. Ik kan nu al heel wat Mensentaal maar wat er daar allemaal opstond begreep ik toch niet zo goed. Maar met een beetje hulp van de ober (voor het gidsen naar zijn suggestie) en Sandra (voor de vertaling) is het prima gelukt ☺ En amai.. Wat was ik content met mijn keuze : ik kreeg een SUPER GROOT been met wat vleesjes aan. Wat er allemaal nog aan tafel is gebeurd weet ik niet zo goed meer want ik had wel veel belangrijkere dingen te doen.

Na het diner zijn we allemaal naar de kajuiten teruggekeerd, heb ik Girafje nog een grote knuffel gegeven en aan het verslagje begonnen. Nu ben ik wel heel moe en vallen mijn oogjes toe. Daar baasje oh zo gezorgd heeft voor mij, moet ik ook niet meer op het toetsenbord slapen.

Slaapwel lieve mensenvriendjes


Sloefie

Dag 7 : Dagje op zee

Auw auw,

Hier de stijve Sloefie.. Ik ben dus deze nacht op het toetsenbord blijven slapen want was een beetje te kwaad.. Sandra heeft me deze ochtend wakker gemaakt met de opmerking "Doe niet zo kinderachtig... Wie weet wat gebeurt er allemaal vandaag." Ik vond dat chantage, maar tja wie kon mij al in de ochtend voorspellen wat ik nadien nog zou meemaken.

Vandaag was er niet veel gepland, maar ging het een hele druk dag worden op de boot. Iedereen bleef vandaag aan boord.. Allez ze moesten wel want de boot was heel de dag aan het varen. Er was dus geen stress om op tijd klaar te staan voor de excursie … maar wel voor nog een goede zetel te bemachtigen. Dus we maakten ons snel klaar om te gaan ontbijten en op zoek te gaan naar een leuke zonnige plaats.

De zoektocht duurde naar mijn zin net iets te lang en ik ben dus maar in slaap gevallen. Toen ik wakker werd zat Sandra op het achterdek uit de zon (Raar baasje zenne) maar ook wel uit de wind met een lekker melkje voor haar EN voor mij. Jaja, terwijl ik aan het dromen was van botjes was Sandra naar de Koffiecorner gegaan en me een heel groot melkje besteld. Ze kan toch soms wel heel lief zijn, of zou ze zich wat schuldig voelen ?

We bleven daar een uurtje zitten en toen was ik het een beetje beu. We waren op verlof en dat betekende toch dat we in de zon moesten zitten, niet in de schaduw. Allez waar is de logica toch. Dus ik heb het voorzichtig aangepakt met een smoes. Ik diende een boompje te zoeken voor een grote behoefte en samen gingen we dan naar de kajuit terug. We lieten wel al onze dingen op de zetel liggen zodat we deze zetel toch al beschermen. Natuurlijk namen we de aaaipad en de aaihallo wel mee, want als ik een grote boom nodig heb kan dat wel even duren.

Op terugweg wou ik de lange toer doen, misschien zagen we dan wel een beter plaatstje. Toen we op het opperdek liepen kwamen we enkele bekenden tegen (neen niet Girafje :( ) en deden we onze kleine babbel van de dag. Iets verder zaten nog enkele bekenden en weer geen Girafje.. pfff zou ik hem ooit nog terugzien? In het derde groepje bekenden zat Ilse. Ik vroeg haar of ze Girafje of zijn baasjes al gezien had en ze vertelde dat ze ze beneden aan de bar gezien had. We stonden nog wat te praten en toen kwam daar de "poolboy" vragen of we een zetel wouden. Ik heb heel snel voor Sandra geantwoord want ik wou wel in het zonnetje zitten ook al betekende dat dat ik zo wel wat meer in de wind zou liggen en misschien wel geen eigen zetel zou krijgen. Niet veel later kwam die lieve boy terug met een zetel. De rest van het groepje kwam direct in actie : de zetels werden een beetje verschoven, onze zetel kreeg een goed plaatsje tussenin en Ilse zet haar super mooie "Go for cruise" schoudertas op de zetel. Ik heb het niet durven vragen, maar die zak leek me wel heel zacht te zijn en waarschijnlijk zou ik daar nog beter in slapen dan in die harde strandzak van baasje.

Terwijl Sandra naar haar zetel in de schaduw terugkeerde bleef ik toch al lekker in het zonnetje wachten. Maar amai die bleef zo lang weg dat ik me begon zorgen te maken. Uiteindelijk na een klein halfuur kwam ze dan doodleuk aangewandeld en had ze blijkbaar baasje van Giraf gezien. Ze vertelde me wel direct dat Giraf niet mee was buitengekomen en dus nog in de kajuit lag te slapen. Ik had dus niets gemist buiten wat mensenpraat. OEF.

Net toen ik dorst kreeg kwam er iemand voorbij van het personeel en vroeg Sandra een cola light voor haar en voor mij omdat ik zo braaf was geweest een LIIT. En het heeft zeker en vast gesmaakt. Ik ben er zelfs even van in dromenland geweest en toen ik wakker werd waren enkele mensen beentjes aan het eten. Hihi mijn neus maakte me nog steeds wakker wanneer het interessant wordt :) Het was BBQ op het beneden dek en het rook oh zo lekker.

De zon en vooral de win was al gedraaid en we kregen de volle lading. Samen met het minigroepje besloten we onze zetels wat te beginnen schuiven zodat we terug in de zon en wat meer uit de wind konden liggen. Na zo een manoeuvre heb je wel extra dorst hoor... dus werd er door de sterke mannen van de groep om drankjes gegaan en ik moest al niet meer uitleggen wat ik wou.

Toen de heren met de drankjes terugkwamen, zijn ze direct terug vertrokken om wat BBQ te gaan halen. mmm wat rook dat lekker toen ze terug kamen met een bord vol lekker : er lagen beentjes, worstjes en zwingskes op en bij sommigen lagen er ook nog dingen voor konijntjes. Dat lust ik niet, maar dat is niet erg want mijn oogjes hadden lekker ogende beentjes in het oog. Sandra nam me plots op en verbrak zo mijn dagdroom.. Maar goed ook want ik terwijl ik aan het genieten was van de geur was ik blijkbaar op mijn pootjes tot aan het bord getrappeld. Ze gaf me een kleine opmerking "wachten tot ik een bordje haal". En je raad dus al direct wat ik vanaf dan gedaan heb voor het volgende uur. Smachtend gekeken naar de vleesjes en terwijl geklaagdwaft. Ik denk dat het toch gelukt was want plots zei baasje "allez ik zal ook maar eens gaan aanschuiven of de Sloef stopt gewoon niet met klagen". HIHI... En ik kan jullie zeggen het was oh zo lekker... het maakte het niet krijgen van mijn beentje gisteren meer dan goed.

Na het eten kregen we nog enkele drankjes van de vriendelijk ober die begrepen had dat de groep Belgen met hun hondje (ikke dus) veel dorst hadden :) Ik denk stilletjes dat hij hoopte op een fooi op het einde van de cruise maar ik had al geleerd dat je dit bijna nooit doet... Baasje had me al verteld dat je bij het boeken van de boot al fooigeld betaald en dat ze dus HEEL HARD hun best moesten doen om nog een extraatje te krijgen. Ik herinner me dat baasje dat al een keer gedaan had aan de steward van de kajuit. Die was altijd zo vriendelijk geweest voor haar en mij : elke dag lag er een verrassing voor Sandra en een towelvriend voor mij. De kajuit was steeds proper en we dienden nooit te vragen naar ijs of zo. Hij volgde het zo goed op en hij wist precies wanneer we zouden vertrekken en terugkomen.. Alsof hij constant aan de deur stond te wachten, zodat we steeds in een propere kajuit terug konden zijn. Een keer toen het zo lekker warm was dat we op het balkon zaten, was de steward stilletjes ook drankjes gaan halen voor ons. Officieel mocht dat natuurlijk niet, maar net nadat hij onze kajuit gekuist had ( Sandra had er immers geen probleem mee dat we op balkon zaten terwijl hij werkte) was hij zo content dat hij had mogen verder werken dat hij zo snel naar de bar was gegaan met onze kaart :) De stewardess en de obers van de ze boten hadden echter nog niets supers gedaan, dus betekende dat ook geen extraatje..
Deze avond gaan we niet mee eten met de groep. We vonden dat we al zoveel gegeten hadden tijdens de BBQ dat we niet nog eens 20gangen konden opeten. Samen zijn we dan maar naar het buffet gegaan en daar enkel wat lekkere beetjes genomen. Op een kwartiertje hadden we gedaan met eten en zijn we terug naar de kamer gegaan. Daar de groep toch nog 2u aan tafel zou zitten, hadden wij lekker tijd om aan het verslagje te werken en wat te tvslapen.  Dat is tvijken maar met je ogen toe en af en toe een snurkje :) Nu ben ik wel heel moe en vallen mijn oogjes toe. Daar baasje oh zo gezorgd heeft voor mij, moet ik ook niet meer op het toetsenbord slapen.

Slaapwel lieve mensen

Sloefie

Dag 6 : Verkenning op zee

Hallo lieve mensenvriendjes,

Vandaag gaan baasje en ik een andere richting uit dan de rest van de groep. Zij vertrekken op uitstap en wij gaan de boot besnuffelen. Ik dacht dus "ik ga niets zeggen en haar zeker niet wakker maken... en dan kan ik even in de kajuit rond snuffelen". Maar dan dacht ik aan het vorige verlof waar mijn poep enkele dagen zo pijn deed. Ik ben maar snel bij Sandra terug gekropen. Lang heeft het soezelen niet geduurd, want voor 8 uur was baasje al wakker. Ik begrijp er niets meer van, we zijn toch op verlof!

Na het douchke en het hondenwasje waren we klaar voor het ontbijt. Sandra ging eerst een glas vers geperst fruitsap halen en een muffin en spek en ik kreeg lekkere brokjes en beentjes... mmmm die hebben gesmaakt.

En dan was het zo ver : de verkenningstocht op de Splendid .. oops Splendour. Het bootje was van grootte een beetje te vergelijken met de Oosterdam. Beide schepen hadden 11 verdiepingen maar de Splendour was maar 264m lang (de Oosterdam was 285m lang). Het grote verschil zat hem echter in het aantal passagiers ten opzichte van de bemanningsleden. Op de Splendour konden meer dan 2000 passagiers mee en die worden bediend door zo'n 750 crewleden. Op de Oosterdam daarentegen zaten geen 2000 mensen maar hadden er wel meer dan 800 mensen die iedereen wouden helpen. En dat verschil merkte je wel heel goed in de service aan boord.

We keken een beetje rond en ik dacht "Vandaag gaat het gebeuren.... we gaan naar de spa en gaan ons laten verwennen". Maar niets daarvan. Ook al waren er dames in de spa die ons wilden vanalles aansmeren, om de een of andere reden had Sandra geen zin. Tweede keer dat ik van Sandra niets begrijp. Zou ze ziek zijn?

Na de wandeling waren we wel moe en gingen we op zoek naar zetels. Op het beneden dek vonden we niets, dus we zochten verder op het bovendek. Na wat rond te kijken hadden we dan toch onze zetels gevonden en dan zijn we wat beginnen lezen. En na een tijdje waren we verdorst... Ze wou en zou niet van haar zetel weggaan en hoopte op een "ober". Derde keer dat ik ze niet begreep "allez dat kan toch niet meer". Sandra die zonder (fris)drank kan voort kan … "Nog een keer en ik roep de hulpdiensten..." En dan kwam daar plots een lieve jongen langs en Sandra bestelde haar dan maar drie drankjes : een melkje voor mij en voor haar tja... moeten we het nog zeggen een frisse cola light in haar drinkbeker (die kreeg je de eerste dag) en haar dagschotel de LIIT. Na nog een half uurtje wachten kwam hij dan toch terug... Met een bijna correcte bestelling : alle dranken waren er maar oops de drinkbeker ontbrak. Tja wat nu.. De jong bekeek ons eens en begreep het blijkbaar niet zo goed. Sandra toonde de bovenkant van de beker (want die diende je bij jou te houden) en toen was het plots "Oopsie …" en hij was.. Gelukkig had hij wel eerst de drankjes afgezet want dorst dat ik had. Tegen dat hij terug was, was mijn melkje al uit en vroeg ik al een nieuw. Als het altijd zo lang zou duren diende ik mij erop te voorzien hé.

Na de middag kwamen er plots bekenden in onze buurt. Vriendje Giraf was terug van de uitstap... Ah ja. misschien heb ik dat nog niet verteld maar ik heb ene nieuwe vriendje. Hij heet giraf en komt uit het verre Beerse. Heb baasje al gevraagd waar dat ergens ligt, maar tot nu toe heb ik het antwoord nog niet gekregen. We hebben al even met elkaar kunnen praten, maar als Giraf zo ver woont zie ik hem misschien ook wel nooit meer terug … (WOEF WOEEF ☹ ) Terwijl de baasjes met elkaar aan het tateren waren, hebben Giraf en ik nog wat verder over de diertjes en beestjes gepraat die we al tegenkwamen op de boot. Daarna moest Giraf mee met zijn baasjes op zoek naar een zonneplaatsje. En we hadden wat geluk. Giraf lag net onder ons en toen er beneden nog een zetel vrijkwam mocht ik ook al naar beneden... En toen kwam er net naast ons nog een zetel vrij en dan kwam Sandra ook af.

Wij hebben plezier gehad Giraf en ik met de baasjes... er was immers wind opgekomen en telkens ze zich even recht durfde te zetten vloog de achterrug toe en dienden ze hun handdoek terug goed te leggen. En dan konden ze zich weer even leggen tot de volgende keer dat ze hun rug rechtte... HIHI we hebben zitten lachen. Giraf en ik hadden er geen problemen mee hoor. En zo ging dat de hele namiddag door... Langzaam kroop de zon echter ook achter de wolken en bij elke zonnestraal die verdween leek de temperatuur ook een graad te verliezen... Op het laatste was het echt brrrrrr en wou ik naar binnen.

Na enkele keren te klaagzagen was het dan toch gelukt... We dienden ons klaar te maken voor het volgende speciaal restaurant... Chops Grill. Dit is een een steak en vis restaurant waar je voor een hond ook een super groot been kan krijgen. Mmmm ik zag er al naar uit. Dus snel snel Sandra, haast je wat riep ik in de terwijl ze in de douche stond. Wat duurde het toch lang …. Uiteindelijk was ze dan toch klaar... EINDELIJK

Sandra heeft eerst een voorgerechtje genomen en daarna wat een super lekker dikke New York strip leek. Jaja jullie lezen het goed.. LEEEK.. Want ik weet het allemaal niet zo goed .. en weten jullie waarom ? Wel ik ben in de zak moeten blijven. Ze had schrik dat ik me te hard ging laten gaan.. Pfff. Geen beentjes dus voor mij.

Nadien ben ik al bokkend aan mijn verslagje begonnen.. Want ze had me nochtans een stukje beloofd. Nu dat ik gedaan heb ga ik slapen .. Hier op de laptop. Neh.. Ze kan alleen in het grote bed gaan liggen.. Het gaat wel wat harder liggen dan een zacht bedje.. Ik ga dit afsluiten en nog wat nadenken of ik nu echt op het keyboard ga slapen...

Slaapwel

Sloefie (de kwade hond)

Dag 5 : vallen en opstaan tussen de bijtende visjes

Goede avond mensen uit het hoge noorden,

Hier de reisblogger die weer een hele dag op avontuur is geweest, maar laten we maar beginnen bij de start van de dag. Gisterenavond was baasje nog uit haar bed gesprongen om de roomservice voor het ontbijt te bestellen. Spekjes en een melkje voor mij, een eitje met een toast voor Sandra. De koffie ging ze nadien wel halen.. Op het laatste nam ze ook nog een vers geperste fruitsap om de nodige vitamientjes

Deze ochtend moest we om 9u klaar en ontbeten op het appel staan. Ik heb Sandra dus maar beginnen wakker maken want die leek niet uit haar nest te willen. Dit wordt weer geen brokjes of spekjes bij het ontbijt.. Snel snel Sandra dat ik toch nog mijn melkje krijg deze ochtend.  Gelukkig is de lokale Starbucks heel dicht bij de plaats waár we elke keer afspreken dus het is net gelukt.

Vandaag een goed gevuld programma : de vismarkt , het fort en dan naar de grand canyon... Maar alles staat of valt bij het vinden van de juiste chauffeurs.  We gingen allemaal samen in een kleine shuttle tot aan de uitgang van de haven... Met een verplichte tussenstop om onze handzakken eens door de contoleband te laten lopen.  Waarom dat dit hoefde is nog me nog niet helemaal duidelijk maar allez. Buiten de haven werden we dan gelost en daar stond hij dan .. De gids van de dag met een bordje met Ilse haar naam ... We werden in 5 groepen verdeeld en herverdeeld. Sandra had zich geïnstalleerd in de vierde wagen, maar Ilse kwam haar halen "jij moet in de eerste.. Bij mij."

Ooooops, waren wij niet braaf geweest en moesten we nu dicht bij Ilse blijven als straf. Zal dan toch ikke niet geweest zijn, want iedereen had me net daarvoor nog verteld dat ik zo braaf was.

Eerste stop ..een lokaal vis- en groentenmarktje. Na zo'n twintig minuten heel stilletjes zitten (want ik ben immers een braaf en lief hondje die niet op straf zit :( ) reden we een parking op. We kregen een klein halfuurtje om de lokale sfeer op te snuiven. Wel een rare zenne, ... De sfeer opsnuiven... Ik heb snel mijn neus dichtgstopt met mijn oortjes want zo stinken dat het daar deed.  En niet veel laten ben ik nog diep in Sandra haar zak weg gekropen want die waren daar allemaal met vissen en messen aan het goochelen. De graten vlogen in het rond, de koppen van die arme vissen op de grond om nog maar te zwijgen van de rest.  Snel snel Sandra ... Ik wil hier weg... Op de groentemarkt was het iets veiliger... Daar waren de ene marktkramers aan het leuren met hun tomaten en lekkere groenten. Veel van de dingen herkende ik niet, maar tja ik ben dan ook maar een westers hondje.

Snel nog even een boompje opzoeken en dan vertrokken we richting het Fort. Er was eeuwen aan het fort geknutseld maar het mag wel gezien worden nu het af is. Er dienden we veel trappen op en af te doen om alles te gaan bezichtigen en dus vroeg een van de dames of Sandra niet voor haar ook foto's wou nemen als ze toch op pad ging. Zo gezegd zogedaan... Sandra speelde beroepsfotograaf, nam niet weinig, maar hopelijk ook niet te veel foto's. Maar dat gaan we niet weten want ze was al heel content toen de Kodak terug afgeleverd werd.

Nadien gingen we naar de tweede grootste canyon van heeeel de wereld. De grand canyon is natuurlijk de grootste, maar volgens de gids was deze veel mooier. Maar voor we naar daar reden stelde hij voor om nog even naar een warm water bron te gaan in de buurt en voor zij die wouden een speciale vispedicure te ondergaan. Eerlijk denk ik dat het voetmassage was want een van de dames in de groep is wel een pootje keren van de rotsen aan de Byron geschoven. Sandra is dan even heel wijs geweest en heeft zich aan de oever genesteld zo haar voeten in het warme water gestoken . En plots kwamen daar kleine visjes aangezwommen en die knabbelden aan haar hielen, tenen, enkels,... Het kriebelde wel een beetje vertelde ze, maar een gratis pedicure kun je toch niet laten schieten. Terwijl waren er blijkbaar enkele mannen (neen niet van de groep) hun bad aan het pakken in water net aan de bron.

En nu... Mijn maagje gromde maar de gids had net verteld dat we nog een uurtje gingen rijden en dat we dan aan de canyon waren gingen picknicken. Ja zeg... De dozen staan gewoon in onze koffer konden we dan al niet een doosje openen en een beentje aan mij geven. Snif snif, ik zal maar stilletjes zijn en wat naar buten kijken. Vooral die ene hond daar net naast ons intrigeert me,... Hij rijdt immers al heel de tijd met ons mee.

De canyon was groots en mooi... De picknickdoos nog groter dan in mijn dromen : twee kleine samosakes, een spinaziegebakje, een gepaneerd kipje met Western frietjes, een dubbele boterham, een appelsien, en appel en dan nog iets heel lekker zoet. Veel te veel voor een hondje en voor een mens. Gelukkig kwam daar Jef, of was het nu Jaak of was het nu Robert... Ik weet het niet goed meer.. Telkens leek hij een andere naam te krijgen... Maar eten dat wou bij wel... Nu zie ik jullie al een scheef oog trekken, maar geen zorgen, Joske de geit vond de boterhammen en de appels het lekkerste.
Na de lunch wandelden enkele stoere mannen, vrouwen en hondjes nog even de canyon in om het moois te bezichtigen. Terwijl was de geitenhoeder zijn kameraad Frans komen ophangen want ze gingen samen met zijn broers, neven en kozijnen naar de volgende heuvel werd ons verteld.  Of zou het zijn omdat Janneke te veel ongezonde dingen kreeg .

In de terugweg was het wel heel stil in onze wagen. Ik moet toegeven ik heb ook mijn oogjes even toegedaan, maar niet te lang want die chauffeur was ne echte flierefluiter volgens Sandra. Sandra ging morgen me vertellen wat het betekende maar ik vertrouwde het niet

Uiteindelijk waren we veilig terug op de boot en hebben we ons dagelijks ritueel afgewerkt : aperitief, douchen, eten en... Nadien.. Foto's en blogje,

Nu is het bedtijd want het is terug ochtend aan het worden.

Dag 4 : af en toe eens draaien

Zwaai zwaai,  Kwispel kwispel,

Vandaag gingen we niet met de groep op pad. Sandra ging ze wel uitwuiven maar daarna gingen we er een tete-a-tete van maken. Dus ik had de wekker als een goed hondje om 8u gezet zodat we zeker de oogjes en oortjes uitgewassen hadden en onze bekers melk (voor de blogger) en koffie (voor de fotograaf) in de handen hadden om de groep te verrassen om 9u.   “Hoe, gaan  jullie toch mee? Ah een extra tolk dat komt goed uit”.  Ik heb hen allemaal moeten ontgoochelen en verteld dat we gewoon kwamen kijken hoe ze vertrokken.

Nadat we zwaai zwaai hadden gedaan zijn we onze overlevingszak gaan oppikken. Hierin zit natuurlijk de gsm, de aaipad, mijn zwembroek en leesboekje, de zonnecrème, de zonnebril en een kleine handdoek.  Voor we 2 zetels uitzochten hebben we eerst nog even een omwegje langs het buffet gedaan. Sandra nam een eitje en ik nam mijn allerliefste brokjes. Nu waren we er klaar voor...

We trokken naar dek 10 en zochten  2 zetels naast elkaar. We namen onze boeken en begonnen te leesdromen. Om het uur draaiden we ons eens om en bestelden we iets om te drinken. Plots zag ik bekenden op het dek... De bootjesvaarders buiten de cruise waren terug. Ze waren allen enthousiast want ze hadden mooie natuur en wel 10tallen dolfijnen gezien. Maar spijtig genoeg had niemand zo een fijn beest volledig op de foto staan. 

Vandaag was het “Formal” night. Dus voor baasje geen jeans maar wel een toffe broek en ik in mijn smoking. En dat was nog niets alles.. De helft van de groep ging vanavond bij de chef aan tafel met voor elk gerecht een aangepaste wijn. Volgens Ilse kom je daar nooit met honger of dorst buiten.... Ik denk dat je er wel eens met wat na-dorst zou kunnen hebben :-) Elke schotel van het vijf-gangen menu werd door de kok zelf voorgesteld en dan konden we genieten.   Daar ik zo braaf was geweest, heb ik ook een speciale plaats op tafel gekregen van Ilse.. Als de foto’s online geraken zullen jullie wel zien waar. Ik kreeg het beste uitzicht en zag dat mijn nieuwe vriendjes en vriendinnetjes zich echt wel amuseerden. Tegen 11u was het dan dan tijd naar de kamer terug te keren en snel mijn verslagje neer te pennen.

Nu dat Sandra haar pyjama aanheeft, kan ik snel de mijne aan doen en kunnen we dodo gaan doen..

Tot morgen lieve mensen

Dag 3 : jiha we zijn op het bootje

Hallo België,

Hopelijk zijn jullie nog niet weggewaaid. Ik heb vernomen dat mijn favoriete boom de strijd heeft verloren... Pffff, wat nu... Hoe ga ik nu achter de eekhoorn kunnen rennen en hen dan tot helemaal in de top blaffen.. En blijkbaar hebben jullie ook wat extra zwembaden ....

Deze ochtend moesten we niet te vroeg opstaan, want de afspraak was pas om 10.45 aan de receptie. Dus de wekker werd niet opgezet, maar om 8u had ik er wel genoeg van en ben ik Sandra beginnen wakker maken. Ik wou wel nog wat dingen doen als was het maar even piepen of er al reacties waren op de avonturen van gisteren. Na een snelle douche maakt Sandra de bagage bootklaar : alles was niet kapot kan en niet direct nodig was (batterijen, laders, ....) ging nog in de valies . Gelukkig mocht ik wel in de trolley en handtas blijven ;) Iets na 9en waren we dan klaar om te gaan ontbijten, maar toch eerst even een telefoontje doen ... Was dus een dom idee want uiteindelijk hebben we geen brokjes gegeten en hebben we ons nog moeten reppen om op tijd op het appel te zijn. Dit doet ze me geen tweemaal meer aan...

Om 11u was onze bus er en konden we vertrekken. Dada hotel en bootje, here we come....de rit naar de boot ging super snel en tegen 12 zaten we al aan boord. Sandra had 2 mensen die nog nooit hadden gecruised onder haar hoede genomen zodat ze de eerste dag toch niet te hard verloren liepen. Eerste stop, het belangrijkste verdiep : grote eetzaal - zwembad - .... En oh ja de bar :)  ik kreeg een melkje en Sandra nam haar een LIIT. We moeten toch direct testen of het een goede of een super cruise zal worden. Sandra toonde haar kaart en die meneer kwam met onze drankjes terug. De nieuwe sailers begrepen het niet want zij hadden wel moeten tekenen. Dus deed ze de uitleg over hoe het systeem met de zeepas werkte. en de verschillende drankenpassen. Tegen dat de uitleg helemaal gedaan was zaten we al met 14man rond de tafel en begonnen menige koppels aan het rekenwerk.  Nog 10 min later hadden de meesten een drankenpas genomen en werden er nog wat cocktails uitgeprobeerd. Ilse kwam ons vertellen dat we naar de kamers konden, maar iedereen leek zich te amuseren. Rond 17u zijn we dan allemaal toch maar richting kamer beginnen vertrekken.

Om 20u30 gingen we allemaal samen dineren, dus iedereen kreeg rustig de tijd om even van de kajuit te genieten. Ik ging op verkenning naar alle hoekjes terwijl Sandra al haar kleding een plaatsje gaf. ofwel was Sandra traag ofwel was ik snel klaar met snuffelen.we namen ieder om beurt een douche en deden onze pakjes aan .

Mooi op tijd waren we aan het restaurant. We werden naar onze plaats begeleid en de leute begon. De ober had duidelijk nog niet voldoende ervaring en had wat problemen met onthouden : sommige bestelde wijn en kregen die pas na 5x vragen, iemand vroeg vlees en kreeg vis, ... Alleen al daardoor was het een toffe avond. Sommige meer ervaren kruisvaardsters konden er wel niet echt mee lachen en vonden het niet kunnen. De kers op de foutjestaart moest echter nog komen . Op het einde van de avond moet hij normaal per koppel de zeepas en de uitgavenstaat geven. Viktor de oudste van de groep kreeg zo'n 20 kaarten met de melding "zoek de jouwe er maar uit en geef door" ik dacht even dat de buurvrouw ging ontploffen.. Sandra probeerde de gemoederen te kalmeren "alle begin is moeilijk .. " De ober kwam nadien met de meest logische verklaring : net als ons was hij deze ochtend voor het eerst aan boord gekomen en direct begonnen met werken.  Hij wist nog niet wat allemaal moest gebeuren en het was dus moeilijk voor hem om alle details nu al te kennen.  Iedereen probeerde hem wat goede moed te geven.

Nadien zijn we terug naar de kajuit gewandeld. Sandra wou me eerst niet geloven en dus hebben we een halve boot omgelopen. Ze zou toch moeten weten dat mijn neusje altijd de weg weet. Terwijl Sandra nu de foto van de vorige dagen aan het kopiëren is, ben ik zo snel als ik kan dit aan het neerpoten..

Maar nu heb ik gedaan met dagtaakje en ga ik mijn bedje opzoeken,,

Tot morgen

Dag 2 - het oude en het zanderige

Dag allemaal,

Als ik vandaag wat foutjes maak ... is het door het zand dat nog in mijn ogen, oren en pootjes zit.

Maar laten we beginnen het begin.

Deze ochtend deed het echt pijn. Nog geen 5u nadat we eindelijk konden gaan slapen maakte de een na de andere wekker ons wakker. Het was blijkbaar tijd om op te staan. Sandra sprong uit bed en de douche in... Ik rekte me eens goed uit, zocht het namaak-boompje op in de kamer en heb mijn vacht goed gelikt. Nadien ben ik al beginnen pakken voor de dubbele uitstap : de zware rugzak uit de valies gesleurd, de juiste zonnebril tussen de verkeerde brillen gezocht en dan... moest ik wachten. Hoe kan ik immers weten welke dingen nog extra meemoesten... Dus heb me goed op de rugzak genesteld en nog een dutje gedaan. Sandra heeft me na het ontbijt terug wakker gemaakt dus ik heb geen lekker spekjes gekregen... Boeh Boeh. Maar was wel lief want ze dacht dat ik nog zoo moe was.

Om 9u stonden we dan klaar in de lobby. Ilse telde, hertelde en kon het niet goed geloven : ze had 19 mensen nodig en er stonden er maar 15... Maar plots kwamen er nog 2 uit de lift geslenterd... Die kregen van de medereizigers te horen dat ze we al 3min te laat waren... Aiai als dat maar goed komt... Ilse kalmeerde de boel maar waar waren die 2laatsten. Na enkele pogingen werd haar zoektocht beloond : ze hadden hun wekker gezet maar vergeten hoe ze de juiste tijdzone op hun gsm dienden te zetten. Gevolg die waren nog over beentjes en mooie boompjes aan het dromen.

Met onze Indische chauffeur en Nederlandse gids vertrok Ilse dan maar. Eerste deel van de uitstap kreeg al enkele laatste minuut aanpassingen om het op een iets rustiger tempo te kunnen doen... Nu dat het avond is, kan ik verklappen... Gelukkig maar. In plaats van gans Dubai te doorkruisen en dus zowel oud als nieuw te bekijken werd het nieuwe gedeelte voor volgende zondag gehouden en gingen we ons focussen op het oude gedeelte.

Daar ze hier meer als een vrouw mogen hebben, heeft een prins ook meer dan een Paleis . De gids stuurde ons busje even een 'kleine' omweg in om ons direct kennis te laten maken met zo een paleis. Maar door onze slimme chauffeur werd het een 5min fotostop. Sandra nam enkele foto's van het paleis en de tuin, terwijl ik mij even uitleefde met achter de vogels te zitten. Zalig zo met dat mooie weer. Toen ik terug bij het busje kwam was mijn baasje al enkele bijles aan het geven van hun fototoestel. Ik kreeg een knuffel als beloning van die mensen. Zij weten wel mijn naam, maar ik weet nog niet heel goed hoe die lieve mensen heten.

De rit ging verder en we kregen zoveel interessante weetjes... Maar mijn klein breintje kon niet alles opslaan :( Plots kregen we de vraag of we goed konden lopen... Waf woef... Korte beentjes woef woef... Sandra stelde me gerust... Zo een vaart zou het niet nemen. Maar stelde voor zekerheid toch de vraag. Toen bleek het het Nederlands lopen te zijn en diende Vlamingen dit als stappen te begrijpen... Waarom had die mevrouw vooraan dan niet gewoon stappen gezegd. Ik had de vraag nog niet geblaft of ze vertelde dat we wel nog niet gingen Pintjes drinken want het was nog wat te vroeg... Pfff waarom is die mensentaal toch zo moeilijk!!?

We stopten aan de kamelenstal van een van de paleizen, maar dat uiteindelijk een andere bestemming kreeg toen de prins een nieuw paleis wou. Nu was het een kleine place to be met enkele restaurantjes, kunstgalerijen,... We bezochten een galerij waar een Nederlandse dame (vriendin van de gids) de mensen met een handicap opving en hun leerde expressief om te gaan met de handicap. En al ben ik een hond... Ik herken mooie dingen als ik ze zie en er zaten kunstwerken tussen. We hadden nog maar net onze pootjes op de steentjes gezet - auw auw - of een vriendelijke meneer in slaapkleed kwam ons persoonlijk welkom heten. Hij wou zelfs een selfie met ons allemaal en Ilse maakte snel gebruik van de gelegenheid om een groepsfoto van de wakkeren te nemen.

Nadien reden we welgeteld 2min verder tot aan het Dubai museum:een klein maar leerrijk plaatsje waarin getoond werd hoe de mensen voor de olie woonden en hoe het "we willen ons in de publiciteit " veranderde. Daarna piepte ik samen met Sandra nog even naar een reconstructie van een lokaal bootje (De naam ben ik ergens kwijtgeraakt).

Eens iedereen uit het museum was geraakt begonnen we aan een fikse wandeling : we gingen van de ene shouk naar de andere... De ene was gespecialiseerd in stoffen, andere in kruiden en telkens werden we aangesproken om toch maar eens naar hun stalletje te kijken. Ik begreep het niet echt want ik zag nergens echt dieren staan, maar het zal wel aan mij liggen :(

 Voor we naar de goudsouk gingen dienden we een overzet te nemen. Ik moest me heel goed wegsteken want hondjes mogen niet mee. Voor 20 EAD gingen we allemaal tegelijk over. Dat was blijkbaar een vastgelegde prijs want of je nu met 2 of 20 de baai overstak, het was 20 in het totaal. We dienden wel even te wachten want ze hadden net een paar bussen Chinezen. Met dat Chinees nieuwjaar leek het vol te lopen en ze zijn volgens de Gids het nog niet gewoon om toerist te zijn. Ik weet niet goed wat dat betekende, maar mij viel wel op dat ze constant voor me kwamen staan zodat ik als klein hondje niets meer zag.

En toen was het zover... We gingen de goudsouk binnen. We kregen de uitleg dat we niets van wat we er zagen, gingen mooi vinden en ze had gelijk hoor. Als een jongen met een meisje wil trouwen moet de jongen een bruidsschat betalen in goud. Ook omdat een blok goud maar een blok is, amuseren ze zich met het goud in een harnas of in zeer opzichtige "juweeltjes". Ik ben heel diep in de zak gekropen want ze konden me met die dingen wel doodslaan :(

Nadien ging de wandeling verder tot we aan de bus kwamen. Daar werd verteld dat we naar een hotel reden om een buffet te nuttigen. We waren er rond 13u en dus mooi op tijd om rustig te eten... Tot we terug in het busje waren. Daar kregen we te horen dat we rond 14u in het hotel zouden toekomen en om 15u terug zouden vertrekken. Maar door de file was het al eerder 14.20 wanneer we er echt aankwamen.

Het busje maakt gelukkig na de hotelstop ook een stop aan het HRC... En daar zijn we heel snel binnen gelopen en hebben aan onze shooterscollectie gewerkt... Daarna moest Sandra haar grote benen inzetten en ik heb alles uit de kast moeten halen om haar te volgen. Snel naar de kamer gelopen en kledingwissel : korte broek uit lang broek aan... Snel een toiletpauze en dan terug naar de receptie. En ja hoor... we waren nog op tijd... Tot grote verbazing van iedereen... Hi hi... Ik heb baasje goed onder controle.

Heel de groep werd over 3 Toyota Land Cruisers verdeeld en het instappen begon. Sandra had geluk en mocht dank zij haar lengte vooraan naast de chauffeur zitten. Maar ook daar had ze een probleem: haar knieën en haar hoofd waren er te veel aan. De oudere generatie bleek wel heel lenig te zijn want die kropen (weliswaar op handen en voeten) op de derde rij zetels. Toen iedereen een plaatsje had, heeft Sandra van de vriendelijke meneer achter haar de stoel iets achteruit kunnen schuiven en het schuifdak wel daar is het zonnescherm van weg geduwd... Hierdoor kreeg ze net plaats genoeg om toch al schuin enig wat comfortabel te zitten.

Maar wat gingen we nu doen? Wel we gingen in de woestijn een feestje met BBQ bijwonen. Oh is het dat maar hoor ik jullie al denken. Maar als ik nu vertel dat we na een half uurtje een stop maakte voor de banden wat af te laten?! Nog niet speciaal genoeg? Oké, wel foto's zeggen meer dan duizend woorden heeft mijn baasje verteld dus ik heb haar gevraagd foto's en filmpjes te maken. Ik ga het proberen samen te vatten in enkele woorden : je geeft gas je rijdt de heuvel op, en dan draai je weg zodat je eigenlijk met de wagen als het waren van de berg glijd. Je rijdt een andere heuvel op en dan rijd je doodleuk stijl naar beneden en dan terug zo schuin als kan de berg op. De mensen in onze auto noemden het "Auto Glijden "... Maar dat werd pas in het kamp gezegd hoor... Tijdens de rit was het meer van allez waarom rijdt die zo snel, oei wij gaan kantelen, sh***, En dan allerhande geroep en getier. Sandra heeft dus de auto voor ons zitten filmen en ik moet na het kijken van de filmpjes altijd op zoek naar een boompje... Zo veel schrik heb ik gehad. En dan plots als kers op de zandplaat... We reden net achter onze voorligger en dienen plots af te remmen voor zijn maneuver want die gleed plots naar links. De chauffeur reageer super snel... En glijdt ook naar links... Fijn denken jullie... Alleen zakt de auto plots een meter naar beneden en staan we plots helemaal stil. Onze chauffeur heeft alle knopjes en schakelaars geprobeerd maar de jeep was geen cm meer vooruit of achteruit Te krijgen. En daar stonden we dan... Scheef in alle richtingen en toch vast.

Na enkele pogingen is de chauffeur uitgestapt en moesten wij blijven zitten. De andere 2 wagens zijn gestopt en hun chauffeurs zijn komen helpen. Maar niets leek te helpen. Dan maar een boom afbreken dacht iemand en de boom het dichtst bij ons ... Die zal ik nooit kunnen begroeten... Leek me nochtans een mooi plaatsje om pootje eens omhoog voor te steken... De takken van die "verdorde mooie boom" werden onder de achterste wielen gestopt, er werden nog trekkoorden onder geduwd en de wildebras van de auto voor ons kon de klus rustig en heel voorzichtig oplossen. Onze chauffeur kreeg nadien zijn tuut terug en we konden verder. Ons gezelschap was zeer hard aangeslagen en niemand vond het spijtig dat we 5 minuten later aan het kamp waren toegekomen.

Ook al kregen we daar de kans om met een kameel te rijden, te sandBoarden ... We hadden allemaal genoeg avontuur gehad. Sommige bleven in het kamp, anderen kropen de heuvels op. En dit als voorbereiding om een mooie zonsondergang te kunnen fotograferen. Eens boven genoten we van de mooie uitzichten : zowel van de duinen als de wildebrassen die nog ergens in de duinen zaten. Soms moesten we hard wegspringen want dan kwam er een brokkenpiloot op ons afgereden.

Eens we de zon hadden zien ondergaan was het tijd voor het feestje : we werden getrakteerd op een lokale dans, een vuurgoochelaar en een madam die met haar buik en kont goed kon dansen. Daartussen moesten we eten gaan halen a volonté (en ja... ze hadden ook aan mij gedacht)

Toen onze buikjes vol zaten, was het feestje gedaan en werden we terug in de wagens geduwd. Nu gleden we niet meer maar werden we goed dooreen geschud door de aaneenschakeling van vluchtheuveltjes in de woestijn... Of iets dat er moest voor doorgaan.

Eens we terug op normale baan waren werden de banden terug bijgepompt en werdt bij de groep de balans gemaakt : liever glijden dan vluchtheuveltjes.

Toen we in het hotel aankwamen stoof iedereen naar hun kamer. Enkel Ilse en baasje hadden nog niet veel zin en gingen een biertje drinken in het Belgisch café. De biertjes waren dus 50cl want dat was de standaard daar... Maar met een paar nootjes valt dat niet op. Toen ik net goed in de schoot van Sandra gesteld had kwamen er plots 2 verloren gelopen belgen binnen. We hebben ons dan maar een andere tafel genomen (buiten jaja buiten je leest het goed). Die hadden nog wat honger... En dus werden er wat hapjes bestelt. Halverwege de hapjes waren de glazen leeg en dan moet je volgens de deskundigen aan tafel dat glas wel laten vullen... Toen kwam er nog een koppel binnen...

Om een lang verhaal toch kort te maken kan ik het voor julie samenzatten : de twee dames met de chaperon hond dachten om 8u nog iets klein te drinken en dan in bed te kruipen. Wel... Om 11u is door eenstemmig beslist van toch maar naar de kamers terug te keren want anders gingen we te lang opblijven.

Terwijl ik dit nu aan het tikken ben, kan Sandra er nog altijd niet van over dat ze volgens de deskundigen rond de tafel tussen de 26 en 36 werd geschat... Ik heb heel wijselijk gezwegen...

Nu dat mijn verhaal uiteindelijk in neergepoot kan ik mijn laatste boom van de dag opzoeken en beginnen dromen van reuze botjes.

Slaapwel

Jullie verslaghond ter plaatse