T 22 - De lange weg naar huis

Hallo lieve lezertjes,

Ale lieve.... ik ben een beetje heel kwaad.
Ik heb heel lang getwijfeld of ik dit verslag ging schrijven.
Voornamelijk daar alle onze eisen in een minuut van tafel zijn geveegd deze nacht.
Waarom vragen jullie je nu af af ... WEL..
Als ik het helemaal uitgelegd heb zullen jullie mijn frustratie wel begrijpen..
Dus...

Gisteren bij het eten was er afgesproken :
* om 5u45 de wekker laten afgaan
* om 6u de valiezen buiten zetten
* om 6u15 snel naar het ontbijt
* om 6u30 uitchecken
* om 6u45 vertrek van de bus.

Ik vond dit eingelijk al heel krankzinning, maar tja..
We gingen naar HUIS en dus kon ik wel even wat flexibel zijn.
Voorlopig zijn jullie wel akkoord denk ik .. "aanvaardbaar tijdsplan"
Maar...

Deze ochtend begon plots de huistelefoon te klagen.
Ik keek snel even op de aaaihorloge van Sandra want die lag energie op te doen.
Pffff. 5u20.
Welke zot belt nu zo vroeg ?!?!

"Goede morgen mevrouw, Dit is uw wakeup call"

"ok"

"Steven, heb jij een wakeup dingens gevraagd ? " vroeg ik

"Neen Sloefie,  zal een foutje zijn"

Nu dat de baasjes dan toch wakker waren, begon de activieit.
Groote broer nam Steven mee in de badkamer.
"De superlux douche met krachtige waterstraal"  dixit Didier werd nog eens opgestart.
En ik begon met baasje aan de kabels af te breken en weg te stoppen.

En plots, was die huistelefoon er weer.
Hij bleef maar bellen en bellen.
Denk dat baasje hem gewoon neegerde.
"Sandra de telefoon"

"Hallo?"

"Hier jullie gids..."

"Hein"

"Ik bel persoonlijk want ik heb een fout gemaakt."

"Hein?!?!"

"Ik leg het straks wel uit..  Maar we vertrekken om 5u45!"

"Euh.. You are kidding, no"

"Neen, in Brazilie is het al een uur later ... en dus moeten we heel snel vertrekken"

"Euh"

"Wel ja.. jullie vlucht is binnen 2u30"

"oke tot straks"

"Steven, je moet stoppen met douchen... we moeten vertrekken"

De douche word uitgedraaid... "Wat zeg je?"

"Steven, je moet stoppen met douchen... we moeten binnen 30 min vertrekken"

"ah oke" en de douche gaat terug aan...

 Om baasje een beetje te helpen, ren ik naar de badkamer deur.

"Groote broer. STOPPEN Met douchen !!!!!!"

Ale de douche ging toch uit.

"Steven binnen 20 min vertrekken we"

"Hein"

"Ja, binnen 20 min moeten we in  de bus zitten"

"En het ontbijt?"

Ik zie de donderwolk van baasje op ontploffen staan.
Ik zie haar denken "wie denkt er nu aan eten ?!?!?"

Sandra had dan maar snel haar kleren aan gegooid, de valies toegedaan en zat te wachten.
Groote broer kwam nog nat achter de oren uit de badkamer en zaagde en klaagde.
Baasje negeerde en vloog de badkamer binnen.

OKE, Alarmfase 3 is ingang gegaan.
Dit gaat een moeilijke dag worden.. We waren gewaarschuwd.

Ik was een beetje benieuwd hoe we roldingen veilig over de loopbruggen gingen krijgen.
Want tja.. wieltjes op een wiggelwaggel brug waar je zelf op staat te springen...
Niet zo goed dacht ik. 

Maar ik zweeg heel hard, wou de situatie immers nog niet erger maken.

 Net toen we gingen vertrekken met pak en zak, werd er op de deur geklopt.

"Luggage ?"

Ah, zelfs in deze onmogelijke situatie, had hotel nog wat mensen opgetrommeld,.
Alle bagage mocht mee op het karretje en wij konden sneller doorstappen.

In de lobby waren er al veel van onze cruisevrienden aanwezig.
En allemaal waren ze aan het zagen en klagen:
* En wat met ons eten?
* En zijn mijn valiezen er wel?
* En waar zijn mijn papieren?
* Heb je het kluisje wel leeggemaakt?
* ...

OMG, als ik mijn baasje hier laat blijven gaat alarmfase 4 beginnen.
Ik probeerde met mijn liefste en tederste stem
"Kom zoeteke, we gaan al naar de bus. Steven checkt wel uit. Groote broer neemt de zak wel"
Het hielp...
Samen met ons 3tjes zaten we in alle rust op de bus..
Terwijl er een oorlog in de lobby bezig was.
Overal vlogen mensen, valiezen, ...
Geroep, Getier....
En wij genoten van de rust

Eens we reden vertelde de gids het verhaal.
Hij had zich een uur misrekend en om het nog erger te maken..
De Braziliaanse grens was pietje precies bezig.
Het zou een krappe timing worden.
Dus iedereen diende snel te volgen en niet te veel te discussiëren.

Terwijl de chauffeur plankgas deed, vertelde Didier ons dat hij zich ook een beetje schuldig voelde en het goed wou maken.
Hij had naar Tamara gebeld en zij ging de Lounge in San Paolo reserveren.
Hiermee konden we dan wel nog ontbijten ...
En konden we de 5u aangenaam overbruggen.

DANK U MR DIDIER

We kwamen in de luchthaven toe wanneer de check-in al goed bezig was.
Slechts de helft van de groep kreeg de boardingpassen van alle vluchten.
De andere helft .. wel die hadden maar 1 boardingpas en die dienden in San Paolo nog eens aan te schuiven.
We hadden geluk.. we zaten in de eerste groep.

"Baasje, hebben we luxe zetels op de lange vlucht?" 

 "Weten we niet Sloefietje, we gaan dat straks wel zien"

De vlucht van Iguazu naar San Paolo was niet zo spectulair.
De bemanning was niet zo vriendelijk, maar so be it... het was toch maar 2u

In San Paolo was er topoverleg.
Gingen we allemaal terug naar de check-in balie of splitsen we de groep in.
Uiteindelijk werd besloten dat Didier de groep zonder instapkaarten met zich meenam. Hij had ook geen boardingpass.
Sandra zou terwijl zorgen dat de groep met instapkaarten in de lounge binnengeraakte.

Nu het heeft enige negotiatieskills vereist, maar het is gelukt.
Van de lounge waren er immers 3 toegangskaarten :  twee van 5 personen, 1 van 4 personen.
En de groep van Sandra was 6 man.

We genoten van een lekker ontbijt - een super soepje en mmm de gin-tonics .
Na een dik uur kwam er dan een bevrijdend berichtje.
"Kom je ons binnenlaten. We komen naar de lounge"

Terwijl we dan allemaal samenzaten begon het te druppelen.
Nadien begon de stortvloed..
Alle vliegtuigen dienden aan de grond te blijven.
Maar was niet erg .. we hadden immers nog wat speling.

Bij het inchecken voor de vlucht van San Paolo naar Madrid, bleek het al snel dat we geen super de luxe plaatsen hadden.
We klagen echter niet want we zagen tijdens de vlucht hoe onze vriendjes vanachteren bijeengeduwd zaten.
Ik had een beetje meedelij met hen, maar ik genoot wel van de plaats.
Ook al waren de stoelen een beetje kapot en moesten we inventief zijn voor het eten...
De baasjes hadden ruimte voor de beentjes.

Het eten in het vliegtuig was niet zo lekker,  de drankjes waren miniem, ... maar we klagen niet hoor.
De nacht ging nog tamelijk snel voorruit.. Maar toch.
De vorige nacht was te kort geweest en nu deze in de lucht.
Nen Hond zou er slapeloos van worden.

In Madrid liepen we van de ene gate naar de andere gate en dan moesten we weer wachten.
Toen we aan boord gingen, zag ik dat het verkeerd liep.
Sandra zat op de middenstoel en diende met haar benen schuin te gaan zitten.
"hopelijk komt er niemand bijzitten he baasje"

"mr .. is de vlucht volgeboekt?"

"er zijn slechts enkele zetels vrij, dus in pricipe ja"

"oei, dan gaat dit niet goed komen. "... ging ze verder
"Want de persoon naast mij gaat geen plaats hebben voor de benen of wel kan ik mijn benen niet zetten"
 
Na het inchecken, ging hij met iemand praatte die aan de gang zat.
Die schoof met veel tegenzin op.

"Mevrouw, u kan hier komen zitten"

Zowel Sandra, als de huidige buren waren blij.
Sandra want ze had plaats voor de benen te gooien
De buren want die hadden niemand tussen hen.

Ik weet niet wat er aan de hand was.
Allez...  Alarmfase3 was geneutraliseerd..
Maar Sandra was een beetje zenuwachtig aan het worden.
Haar flesje water goot te gewoon over haarzelf en mijn vriendje de aaaaaipad.
Ik kon nog net ontwijken.
Wat zou er toch aan de hand zijn.

Toen we in Brussel landden, gingen de draagbare telefoons terug op.
"Wij zijn geland.. nu nog bagage oppikken en we rijden naar Vilvoorde" werd verstuurd.
"Ok"
Ah ja, we kregen een taxi van Vilvoorde naar Um.

Oma-meter-Grootmoeder en Opa Vic stonden al klaar toen we in Vilvoorde toekwamen.
We reden met mijn oud vriendje de Xtrail nog eerst naar Londerzeel.
Ze waren niet echt blij met beide baasjes...
Want zoveel problemen..
"Dat hadden we niet afgesproken"
We kregen ook een verslag van de weken van huis :
* Chauffage was niet op verlof gesprongen, maar werd door opa opgelost
* Mazouttank was leeggevallen, maar had oma-meter-grootmoeder laten vullen
* Chauffageketel wou niet meer opstarten, oma-meter-grootmoeder had neefje Jens opgebeld en die had al zijn wonderhanden laten werken
* De vloer in de badkamer was deels naar boven gekomen. Daardoor was er een verbod om de badkamer voor dat deel te gebruiken.

Pffff. zou dat de nervositeit geweest zijn die bij Sandra opdook?
Na de bolwassing, kregen we  super Belgische winterkost : Witloof in de oven.
MMMMMMMMM. Dank u oma-meter-grootmoeder.

Nadien kregen we nog een taxi van opa naar huis.
En toen kwam ik echt tot het besef : het verlof is echt gedaan.
Ik zou nog kunnen vertellen dat we nog dagen aan de was en de plas zullen bezig zijn.
Maar dat zijn allemaal maar details.

Ik wil concluderen met dit:
      Het was een mooi verlof,
      Met super goed en super slecht weer,
      Met toffe stadsbezoeken, winderige cruisedagen,
      Met lekker eten en genoeg drank
      Maar vooral. ...
      Met heel veel nieuwe vriendjes      
Kort weg ... een mooi GFC verlofje.


Uw reizende hond

Sloef

T 21 : watervallen, Mision Style

Hallo lieve lezers,

Puf puf puf puf.

Dit houdt ik toch geen week vol hoor.

 Puf puf puf puf.

Vannacht droomde ik dat ik aan het zwemmen was ... oei ik begin al het zelfde te schrijven als gisteren ...

Ik denk dat ik een beetje last heb van de hitte.

Vandaag hadden onze baasjes gekozen iets doms te doen ... ze willen nat worden. Wat zeg ik, extra extra extra nat te worden. Terwijl er vanmorgen alweer een plasje zweet onder onze slaapmand stond.

Baasjes, ik krijg er soms kop nog staart aan geknoopt of is het een touw ?

Puf puf puf puf.

Vandaag moesten we gelukkig niet de grens over. Toch bleef het een hele toer en detoer door Iguazu om in het Argentijnse deel van het park te geraken.

Wat alleszins opviel, het was hier heel wat minder druk en heel wat eenvoudiger dan aan de Braziliaanse kant. Maar het was wel een stukje warmer dan gisteren. Dus het bleef ...

Puf puf puf puf.

Ook al waren we nog vroeg, de rijen voor het eerste treintje waren al lang en dus koos de gids voor de benentrein.

Puf puf puf puf.

Ook in het tweede stationnetje was het aanschuiven en dus gingen we te voet verder.

Puf puf puf puf.

We kwamen aam een derde stationnetje. Daar stonden geen treintjes meer en ook bijna geen mensen meer. Gelukt!?!

Wat er wel stonden waren kleine gele vrachtwagens met een vijftal rijen stoelen. Vanaf hier moesten we op de vrachtwagen. Ik had wel gezien dat je enkel op de voorste rij een goed zicht op wat er allemaal gebeurde. En ik had ook gezien dat je enkel op de voorste rij je pootjes echt goed kon uitstrekken. En dus fluisterde ik Sloefie in zijn oor dat hij moest vragen om op de eerste rij te zitten met zijn baasje.

En dat mocht! Gracias.

Na een vijf minuten mochten we met de vrachtwagen het oerwoud in. Jipiejeejee. We moesten goed uitkijken van de gids voor vogels en slangen en aligators en nog gevaarlijke beesten. Maar zo hoog en droog hadden Sloefie en ik toch geen schrik hoor.

Na een twee kilometer hotsen en botsen ging de chauffeur hard op de rem staan. Hij had op een vorige rit een speciale vogel gespot. Het was een soort van kameleon-vogel die zich heel stil kan houden. De vogel zat bovenop een houten paal en je dacht gewoon dat het bovenste stukje gewoon een stukje verrot hout was. Maar het was dus de vogel met een kleintje er bovenop trouwens.

En dan hotsten we voort.

Snif snuf snuffel. Wat ruikt mijn neus? Water!

We doken langs een trap het oerwoud in. Een beetje verder kregen we drybags.

Aha. Die ken ik. Die hadden de baasjes ook op de Galapagos Eilanden.

Ai, oei, aiaiai. We gaan serieus nat worden.

Nu snapte ik waarom baasje niet zijn normale fotorugzak meesleurde.

... Ja maar nee he! Ik mag van mijn dokter niet in het water hoor! ...

Maar mijn gejammer maakte niets uit. Iedereen was heel vastberaden. We gingen verzuipen in een waterval, in de keel van de duivel dan nog wel.

Help.

We werden opgesloten in een drybag. Dus van de rest kan ik niet veel vertellen maar ik heb dan maar wat van zijn filmpjes stiekem op YouTube gezet.

Als trailer ... wat een andere boot over zich krijgt

Laatste kans op een droge foto en kodak

In de keel van de Duivel I

In de keel van de Duivel II

Een douchke bij warm weer doet goed

Een XXXXL regendouche doet beter

Haartjes drogen in de wind

Kuch, puf, puf, puf. We waren terug aan land. En redelijk droog. Gelukkig maar. Met de baasjes was het minder. Die waren door en door en door en door nat.

En iedereen was blij als een klein kind.

Ik snap dat niet he. Als ze in België zo door en door nat zouden zijn, dan zouden ze zo hard zagen dat er geen boompjes meer waren om een deftige pipi tegen te doen. En hier? Jipiejahee! ik snap dat niet.

De parkwachters konden wel niet lachen. We moesten zo snel mogelijk van de trap af want er kwamen nog veel mensen af. Om zich te laten nat maken. Met de woorden van Obelix, rare jongens die toeristen.

Puf puf puf puf ging het naar boven.

Daar moesten we terug wachten op een busje terug naar het station en naar de rest van de groep die zich niet wou laten nat maken.

Eindelijk kregen we ook nog wat te eten.

En dan ging het verder per trein tot aan het uitkijkpunt over de waterval. Daar liep een voetbrug nog veel langer dan gisteren over de rivier. Het was trouwens niet de eerste want je kan de resten van een oude brug nog in het water zien steken.

Verschil met gisteren was wel dat je nu boven de waterval liep en dus een beetje minder nat werd. Toch kropen Sloefie en ik voor de veiligheid maar onder de regenkap want je weet maar nooit. En de weer was serieus omgeslagen. Het leek wel hard te gaan regenen.

Op de terugweg zagen nog een aantal vogels her en der op het water en Sloefie en baasje merkten ook nog een schildpad op die op haar gemakje een wandelingtje maakte tussen de kleine eilandjes. In het water zaten ook nog hele grote vissen. Hoe die wisten uit de greep van de waterval te blijven? Ze konden alleszins heel snel zwemmen.

Een keer terug aan land ging het met het treinjte terug naar het vorige station. Daar konden we kiezen, wandelen voor nog een uur of vroeger naar het zwembad beginnen aan de valiezen. Enkel de baasjes wilden naar het zwembad. De rest ging wandelen. Mijn baasje zag trouwens al weer nogal wittekes. Tss, tss, tss.

Na een dik uur doken de wandelaars terug op. Ze dachten nog de wachtende trein te kunnen halen, maar dan waren ze zonder ons weggeweest! gelukkig was het maar vijf minuten wachten op de volgende trein, een direct naar de uitgang want het park ging de deuren sluiten.

In de bus heb ik dan nog wat gedommeld. Neen, neit omdat ik moe was. Maar om krachten op te doen voor de uitdaging die ging komen, het inpakken!!!

Alhoewel, het viel nog mee. Elk baasje had drie valiezen of rugzakken om zich mee bezig te houden. En er was ook geen weegschaal dus het had geen zin om te panikeren over overgewicht. Tegen kwart na acht was ook dat varkentje gewassen. Alles zat redelijk vol maar ook niet te vol en we hadden nog plaats over. We moesten enkel maar vroeg opstaan voor de douche. Om zes werden de valiezen opgehaald dus tegen dan moesten we allemaal afgelikt en opgeblonken zijn.

Groote Broer die vandaag toch wist droog te blijven en klaar is voor de terugreis.

T 20 : watervallen, Brazilian Style

Hallo lieve lezers,

Puf puf puf puf.

Dit houdt ik toch geen week vol hoor.

 Puf puf puf puf.

Vannacht droomde ik dat ik aan het zwemmen was. Bleek ik niet te dromen. Samen met Sloefie lag ik in een plasje zweet te dobberen.

Eek.

Nu gaan we waarschijnlijk toch in bad vliegen of in de douche, om de zweetstank van ons af te krijgen.

Puf puf puf puf.

Gelukkig moesten we er niet om 6 uur uit.

Tijdens het ontbijt van de baasjes hebben we maar snel de airco op -2 gezet. Solidair met de temperatuur in België laten we maar zeggen.

Puf puf puf puf.

Vandaag gingen we naar ons vierde land, Brazilië. Niet om er carnaval te vieren maar om er de grote watervallen te bezoeken.

Puf puf puf puf.

En ik ben nog altijd aan het uithijgen van de lange, hete wandeling van vandaag.

Eerst moesten we de grens passeren. En het was niet zoals op de cruise. Iedereen moest zijn paspoort mee hebben. Oeps. En dan begon het. Eerst een grenspost aan de Argentijnse kant - onze gids regelde het vlotjes want in 1 minuut waren we er door. En dan een nog grotere grenspost aan de Braziliaanse kant. Daar moesten we normlatier in het rijtje gaan staan. Maar onze gids Dimitri regelde het zo dat we in de frisse airco konden blijven zitten. Ook maar een minuutje geduld voor papierwerk. Een goede training voor binnen twee dagen, wanneer we naar de luchthaven moeten.

Op dringend verzoek van de gids en Mijnheer Didier werd er nog gestopt aan een baanwinkel en werd zo ongeveer honderd flessen water ingeslagen voor de komende dagen. Want het ging warm en dorstig worden ...

En dan waren we er. Mijn eerste idee was dat we op een parking van Aqualibi geland waren. Het rook hier duidelijk naar water. Mijn broer Sloefie sjorde zijn zwembroek nog eens goed vast - hij was ondanks twee weken cruise toch weer wat vermagerd. Ik heb het liever puur natuur, nix kleedjes voor mij.

Ondanks alle vlijt en spoed, en dan waren we er klaar voor. De gids bracht ons naar de top van het pad met al een eerste zicht op de (Argentijnse kant van de) waterval. Ik kreeg toch een lichte kriebeling in mijn pootjes. En dan gingen we samen met de groene rugzak en ons baasje over de rand.


Ik bedoel, we begonnen het pad af te dalen.

Het deed Sloefie wat denken aan de wandeling van Angels Trail in Grand Canyon. Ik heb maar stilletjes gezwegen. Want ik zag in de verte grote zwarte roofvogels rondcirkelen. En die lusten al wel eens een mals, sappig blaadje. Trouwens, over Angels Trail gesproken, daar doe je ook eerst het makkelijk stuk - afdalen in de koelte en lommerte - en dan pas het moeilijke - klimmen in de volle zon en de middaghitte.

Ik liet me dragen.

Maar het was toch nog altijd puf puf puf puf hoor.

Na nog wat fotostops stonden we plots in de file vast. Aan de ene kant mensen nat van het zweet, aan de andere kant mensen nat van ... bruin rivierwater.

O O.

Eau Eau.

Tijd om onder de regenhoes van de rugzak te kruipen. Daar zaten we tenminste redelijk droog. Ondertussen voelden we de baasjes schuiven en wringen in de file. De lucht hing vol met de geur van water en af een toe een waterdruppel die tot onder de hoes was geraakt. Ik wou eens effe naar buiten piepen maar ik kreeg dadelijk een plens water over mij. Dus neen. Buiten was het een superplensbui.

Na een kwartierjte gillen als gekken, hadden de baasjes en de rest van het reisgezelschap er genoeg van. We gingen nog wat fotootjes maken van de zijkant, bovenop het uitkijkplatform.

Na ook nog een groepsfoto voor de voordracht van Mijnheer Didier op het einde van het jaar, moest dan het zware deel komen, of de lift of de klim naar boven.

Iedereen wou de klim op een na. Dat werd puffen!!!!

Maar mijn baasje was nogal stil. En eigenlijk nogal wit rond zijn neus ondanks zijn veertiendagen-bruin.

Gelukkig hadden we powermuntjes meegenomen, zo kon iedereen naar boven op een redelijk tempo. Want daar wachtte ook de lunch.

Daarna werd noch wat in de hitte rondgehuppeld maar eerlijk gezegd, ik was gewoon uitgeteld. Zelfs door een tweede stop bij de wegwinkel voor nog meer water, ben ik doorgeslapen. Anders had ik zeker een straffe cola gevraagd.

Na zo'n straffe wandeling overdag mocht iedereen wat gaan lummelen aan en in het zwembad. Ons water moesten we sparen tot morgen, en dus werd er nog wat andere soorten dranken aangesleept, want het bleef puffen.

En zo kwam onze tweede puf puf puf puf warme nacht er aan.

Maar gaan we deze kant van de watervallen bezoeken.

Puf puf puf puf.

Groote puf Broer puf de puf Hond puf.

T 19 : van de stad naar de brousse

Dag allemaal.

Jullie hebben wat langer moeten wachten op deze verslagen. En nee, het was niet wegens een vakbondsactie.

We stonden voor een verschrikkelijke keuze ‘s avonds. Ofwel heel plichtsbewust elke avond een tweetal uurtjes schrijven wat er allemaal gebeurd is die dag, of heel egoïstisch languit in een warm zwembad liggen omgeven door gecultiveerd oerwoud. En ja, soms moet je harde keuzes durven maken in het leven - dat zeggen toch politici net voor ze in andermans vel gaan snijden. Wij hebben gekozen voor het tweede, sorry. 

We hebben jullie achterlaten in Buenos Aires, het Parijs van Latijns-AmerikaLatijns-Amerika. We hadden geen boot meer om op te slapen en vanmorgen moesten we ook uit onze kalmer. We begonnen aan het laatste stukje van de reis. 

Jullie kennen de dagelijkse dril al. Hondjes slapen uit, baasjes moeten vervellen en zo. En dan lekker smikkelen in bar. Dan snel naar boven de valiesjes naar beneden te sleuren en wachten op het busje.

De sleur dus.

Iedereen was op tijd daar, ook het busje, maar het was maandag en er waren wegenwerken. En dus duurde onze rit naar de luchthaven heel lang.

Iedere luchthaven heeft zo wel zijn eigen gewoonten. Hier was een aparte rij met mensen met en zonder trolley. Dus de baasjes werden gescheiden. Ik mocht met baasje in de snelle rij gaan staan, maar we moesten dan wel plaats houden voor de trolley van Sloefie. Ik ging me heel breed maken, beloofde ik. Trouwens er was controle op de grootte en gewicht van de trolleys. Dus waarschijnlijk was vergeefse moeite.

Tien minuten later kwam Sloefie en baasje dan toch opduiken, met trolley. Tja baasje vindt altijd wel een gaatje in de procedures en weet door de mazen van het net te glippen. Wat was het vandaag? Iedereen moest zijn boarding ticket afgeven, maar hoe moest ze dan wel haar stoel terugvinden? En de dame met de weegschaal was zo verrast dat ze vergat te wegen. Probleem opgelost. 

Over de vlucht is niet veel te vertellen, het was nog vroeg op de dag en dus zzz 

De luchthaven van Iguazu was maar een kleine bedoening, zo weggelopen uit een Afrikaans land, omzoomd door oerwoud. Daar gingen Sloefie en ik zeker op onderzoek gaan. 

Onze nieuwe gids Dimitri heette ons welkom. Een echte taalkunstenaar want hij sprak Braziliaans - of is dat nu Portugees - Spaans, Engels en Afrikaans, 

En dan waren we in ons nieuw busje op weg door de jungle naar ons nieuw hotel aan de watervallen.

Na een klein uurtje waren we ter plaatste. Het was drukkend warm en zweterig vochtig. Dat was effe verschieten. 

Na de instructies van de hotelmanager werden we losgelaten voor de rest van de dag. Een paar stoere stappers gingen het terrein van het hotel verkennen, de rest ging het zwembad verkennen. 

Wij vonden dat ook een beter plan.

Op zijn momenten veranderen mensen in rare wezens. Er wordt vooral gelachen, gekletst en gedronken. Echt niets waar je een blog mee kan vullen. Of mag vullen.

Het avondeten was vooral een oefening in geduld. Sloefie en ik hebben van armoe bijna al de broodjes opgegeten, Met korst en al.

Morgen gaan we naar de overkant van de rivier. Sloefie heeft zijn zwembroek al aan.

Groote Broer die aan het dromen is van de sneeuw in UM. 

T 18 - tijgertje tijgertje tijgertje

Hallo bloglezers,

Onze eisen worden meer en meer ingewilligd, dus we proberen onze achterstand wat in te halen.

Vandaag werden we van boord gestuurd en dus dienden we een laatste maal extra vroeg op te staan.

De lawaaimaker van groote broer was om 6.30 al aan het zagen.

Het ene baasje sprong uit het bed, het andere draaide zich nog eens om.

Maar er was geen ontkomen aan.. OPSTAAAAAAAAAAAAAN

Er werd snel een douche genomen en de trolley van baasje vol gestampt.

Alles wat nog gevonden werd moest erin.

Nu, ik zal het nooit leren, want ik dacht echt “deze keer lukt het niet”.

En toch.  Alles kon er in..

Broer en ik hadden wel al ons plaatsje besproken in de fotozak, want was gefaald.

Alles was ingepakt dus konden we aan de innerlijke hond beginnen.

We gingen voor de laatste keer onze pootjes onder tafel steken op dek3.

Ommeletje voor de baasjes en spekjes voor broer en mij.

En toen was het hoogtijd om afscheid te nemen van de kajuit.

Ik heb elk hoekje nog eens extra bezocht en dan was het tijd.

Niet was net 8.45 toen we op het appel toekwamen.

Geen kwaaie blikken van de reislijder - oops - reisleider :)

We werden met de shuttle naar de terminal gebracht en daar kwamen we in een grot loods met allemaal rollende kleerkasten.

Hoe gingen we daar die van de baasjes in terugvinden.

Broer toonde zijn expertise door ze binnen de 4 min te lokaliseren.

Toen aller kleerkasten gevonden waren, baanden we ons een weg naar buiten.

“Uit de weg... VIP’s”

En we kregen de nodige ruimte om de bus te bereiken en de rollende dingen in de koffer te duwen.

De chauffeur maakte het even spannend met een beetje verkeerd te rijden, maar we waren snel aan het hotel.

Alle valiezen werden gelost en in de veilige handen van meneer de mensenverzorger gestopt.

Snel nog een boompje opzoeken en weg waren we.

We reden op de grote snelweg naar onze uitstap aan de Rio Tigre.

“Wat voor rare gebouwen staan er hier naast de weg. Wat zijn dat mevrouw de gids?”

En ze vertelde me dat dit de locale flavela of bidonville. 

Officieel was de grond eigendom van de haven of van de spoorwegen.

De armsten vonden het echter een super locatie om een huisje op te poten.

Sommige huisjes waren wel 5 verdiepingen hoog en allemaal leken ze niet echt stabiel te staan.

De ene muur stond scheef naar links, de andere naar rechts.. en toch stond het op elkaar.

De huisjes waren niet met rodestenen of zo gebouwd he.

Maar met alle mogelijke dingen die ze vonden op straat : dranghekken, platen, vuilbekken, ...

En als je denkt dat die mensen dan in een 5 verdieping tellende huis wonen, dan moet ik je ontgoochelen.

Het waren 5 families die samenhokten.

Pffff. Daaar zou een hond zelfs niet willen wonen.

Het contrast kon niet groter zijn toen we nadien in een van de mooie buitenwijken van Buenos Aires reden.

Mooie grote gebouwen en overal groen.

We stopten aan een uitkijkpunt en ik zocht snel een boompje..

Goh, wat een luxe, ..  ik had niet 1 of 3 bomen om uit te kiezen, maar wel honderduizend bomen.

(N.v.d.r. Het waren er maar een stuk of 10, mooi langs de straat.. maar Sloefie heeft te weinig bomen gezien op de cruise denk ik)

We keken nog even binnen naar een mooi kerkje en een lokaal marktje.

En dan was het eindelijk zo ver,... We kwamen aan in Tigre..

Ale Tigre is wel een verwarrende naam hoor, want het embleem was een tijger.

Dus ik denk dat de stad eigenlijk Tijgertje noemt.

Het stadje Tigre ligt aan de rand van een immens grote delta van de río de la Plata, ruim 30 km ten noordwesten van Buenos Aires. 

Hier kwam de beaumonde vroeger op weekend en je zag direct waarom.

De delta bestaat uit een honderdtal kleine riviertjes met daartussen vele eilandjes. 

Ook is Tigre beroemd om zijn roeiverenigingen en de regatta's. 

Tientallen watertaxi's varen af- en aan naar de weekendhuisjes op de eilanden in de delta.

En hoe moet je deze nu best bezoeken... juist ja. We gingen varen..

Gaan we nu terug op cruise?!?

We waren nog maar net van boot mogen komen en we moesten er terug al op.

Wat waren de baasjes toch van plan.

We zochten een plaatjes op het achterdek en nestelde ons daar bij de grote klikklakapparaten.

We vaarden tussen vele zijtakjes en riviertjes.

Enkele huisjes leken we uiterst geschikt als een romantisch buitenverblijfje voor baasje.

Plots werden we nat gepletst door een jongen die wou tonen hoe stoer hij wel was...

Maar het was zo warm buiten dat het een leuke verfrissing werd.

Na het boottochtje was het dan tijd om iets te eten in een lokaal restaurantje.. en zoals de laatste dagen kregen we een steakje.  Deze keer was het niet zo een sappig stukje maar eerder een stuk leer..  De smaak daarentegen was wel goed.

Nadien keerden we terug naar de stad en checkten we in het hotel. We kregen een kamer op het 7de net naast de ingang van de pool. Maar voor baasje  mocht gaan plonsen diende ze eerst te wegen. 

Ah ja, want morgen vliegen we naar de watervallen en we moeten toch zorgen dat alles oké is.

Was dit de eerste tekenen van de stress die altijd opduikt?Iedereen negeerde baasje een beetje. Dus ...

 wegen

te veel in de ene rollendekleerkast

Uitpakken - inpakken 

Wegen

Grote broer riep al “het is oké... mooi verdeeld...”

En ik volgend met “ zwembroektijd”

Ah ja dat weten julie misschien nog wel van vorige keren.

Nimke had me wat verlofkleding gemaakt : mijn wintepakje had ik al aangehad vorige week aan de zuidpool ; nu was het tijd voor mijn zwembroek.  

Steven ging eerst nog wandelen en foto’s trekken. 

Hij moest geen zwembroek aandoen... 

Samen met broer gingen Sandra en ik het beste plaatsje nemen aan het zwembad... net naast de zwemmeesteres.

Daar was een beetje schaduw en toch ook zon.

We dronken een tota zero met een rietje en zochten de dikke boek om te lezen. Ik zocht heel de rugzak af,  maar vond niets. Alleen de aaaaaaaaipad en wat smeersel was mee.

Tien.  

Ik denk dat baasje een nijpend slaaptekort syndroom heeft. Allez waar zit ze nu met haar gedachten.

Hoe kunnen we dan nu in de dikke boek lezen als 

1. Den dikke boek al een tijdje uit was

2. We niet naar de winkel gegaan zijn voor nen nieuwe dikke

3. Ze alleen de aaaaipiad mee had.

Maar toch.. 

Blijkbaar had enkele dagen geleden al het vervolg van de dikke boek virtueel gekocht... nog nen dikke boek... maar dan wel dun uitgevallen.

Broer en ik kropen op haar schoot en lazen mee.

Na een tijdje is de wandelaar er ook bij komen zitten.

Plots was het 7u.. 

De hoogste tijd om naar de kamer te gaan en ons klaar te maken.

We dienden immers op tijd op het appel te zijn.

Broer dacht dat het “op het appel zijn” gedaan was, dus hij was een beetje verrast.

Snel douchen voor de baasjes en lekjes voor de hondjes.

Stipt op tijd waren we beneden

Waar gaan we naar toe?

We gaan naar een tango-avond 

Een wat?

Een avond waar we een show krijgen van de echte tango en tegelijk wat mogen eten en drinken.

We hebben de eed gezworen “what happens in  BA stays in BA”, maar ik wil wel verklappen dat het een lekkere steak was en goede wijn ;)

Toen we terug in hotel kwamen , zijn broer en baasje direct naar de kamer gegaan en ik bleef bij Sandra. Er was immers een match van de Pre-bowl bezig en tja...

Gelukkig waren er nog enkele andere cruisegenoten die ook in de bar bleven voor nog een drankje en dus hadden we nog wat gezelschap.

Eens op de kamer hebben we ons stilletjes klaar gemaakt voor de korte nacht ... snel nog dit afwerken en dan dodo.

We overlegden en   besloten wijselijk de bloedende maan niet proberen te stelpen ...

Dus tot morgen 

Sloefie de tangohond

T 17 : stad van de goede winden

Hallo,

Hier dan het verslag van de laatste volle dag aan boord. 

Jaja, het schoon leven zit er op voor de baasjes en vanavond wacht ... de valiezen inpak ... altijd een spannend moment. Letterlijk en figuurlijk. 

Maar het moest nog ochtend worden. Samen met Sloefie had ik bij het eerste licht me comfortabel geïnstalleerd op de zonnestoelen op het terras. Ik hoopte op een spectaculaire havenrondvaart. Maar mis poes. Heel voorzichtig, zoals een olifant die achterwaarts in een porseleinwinkel wordt gemaneuvreerd, moest het schip de haven ingeraken. Pfff. Dan is de aankomst in Amsterdam toch veel interessanter. 

Enfin. Tegen halfacht waren de baasjes ook genat en gedroogd achter de oren en oksels. Ze waren klaren voor hun laatste ontbijt op de kamer. Mijnheer Didier verwachtte ons tegen half-negen op dek vijf. Dat werd zo wel routine. Net werken. 

Buenos Aires heeft wel een cruise terminal. Maar er kan geen enkel groter schip in de buurt aanmeren. En dus moest onze Eclipse ergens in de buitenhaven tussen de containers gelost worden. Net als een kleuterklasje gingen we samen van boord en schoven mooi aan voor het busje dat ons moest naar de terminal brengen.

Hots, bots, klots, boink. 

Het was een rit met veel blutsen en builen. We moesten zelfs een stukje over een oude spoorweg rijden - met zowel smalspoor als breedspoor trouwens mochten er liefhebbers meelezen. 

Nadat we dan toch min of meer in eens stuk konden uit de bus stappen, moesten we door de hele strenge veiligheids-controle (ahum) en dan door een tax-free zone. Goed nieuws was wel de kleur van de lucht en de buitentemperatuur. Het was nog maar net na negen uur en het was al een twintig graden met een licht briesje. En de lucht was blauwer dan de Argentijnse vlag - dus echt zomerblauw. 

Jipie. Dan hoefden we vandaag geen syndicale acties te voeren. Dat is trouwens vermoeiend hoor zo niets doen terwijl je klanten morren.

Eens buiten was het wachten op ons volgende busje. We kregen ook een nieuwe gids. Voor de verandering een Chileense dame die door de liefde in Argentinië was beland. Het was redelijk stil nog aan de terminal en het busje was er zo.

Vandaag gingen we wat rondrijden in BA.

Eerste stop was een parkje voor studenten met in het midden een gigantische aluminium bloem. En net als een echte opent en sluit die zich ‘s morgens en ‘s avonds. 

Tweede stop was het parkje met het standbeeld van Evita Perron. Je kan moeilijk in Argentinië rond haar rond. Alleen kan je dan best niet naar Madonna verwijzen want dan worden de mensen boos. 

Bij het wegrijden deed een van de medereizigers een belangrijke ontdekking:

Kijk daar Sandra, een Hardrock Cafe. 

Jipie. Dachten mijn broer en ik. Het is wel vroeg voor een LIIT maar kom, het is toch al warm.

Boehoehoe. Boehoehoe.

Neen we kregen geen LIIT. En neen niet omdat het te vroeg was op de dag. Of toch wel. De winkels gingen maar open om twaalf (!!) uur. 

Boehoehoe.

Een hond zou er van in staking gaan.

Boehoehoe. 

Maar de gids beloofde dat we of vandaag of morgen toch langs daar zouden gaan, want het was toch op weg naar het hotel. 

Snif. Beloofd? Snif?

Dan toerden we rond in een mooie dure wijk van BA, met alle ambassades. De belasting hier was zo hoog dat mensen wel hun mooie huizen moesten verhuren of verkopen aan ambassades. Inderdaad, BA lijkt wel rijk maar het land is redelijk platzak in feite. Erger dan België. En de politici hebben hier nog veel diepere zakken om geld in te stoppen. Dus het stopt niet met belastingen te heffen.

Na de rijkaards kwamen ook de wat armere delen van de stad aan bod met een bezoek aan het kleinste straatje van BA. Net als in Valparaiso waren een deel van de huizen opgetrokken met overschot van op de scheepswerven in de buurt. We stopten ook efkes bij een van de voetbalstadions. Hier werden sterren al van jongsafaan getraind. 

Na de rijke en de arme kwamen de dooie aan de beurt. In Punta Arenas hadden we al een begraafplaats bezocht. Hier was ook een heel gekend. Met o.a. Het graf van Eva Perron. Waar we voor moesten aanschuiven. Sommige gidsen vonden dat ze voorrang hadden maar als mijn baasjes naast elkaar gestaan dan komt er in zo’n smalle gangen zelfs geen geest meer door. Hihi. De andere mevrouw gids was heel boos. Hihi.

Als middageten was een gekend vleesrestaurant uitgezocht door de gids. En ik moet zeggen, Sloefie en ik zijn toch een half pond bijgekomen. Bij Sloefie merk je dat natuurlijk gemakkelijker. Brrr, wat een beentjesfestijn.

Van de namiddag weet ik niet zoveel meer. Ik moest een slaapje doen om al dat lekker eten te verteren. Naar het schijnt zijn we nog naar het Mei-plein geweest met de Case Rosa - het roze huis, van de president - en de kathedraal. De baasjes waren net op tijd om de afwisseling van de wacht bij het graf van San Martin te zien. Plots kwamen vijf soldaten uit een operetteleger aangemarcheerd. En die gingen dan de twee wachten in de kathedraal vervangen. Volgens mijn baasje werden er ook gouden medailles drummen en in de weg lopen uitgedeeld. Zelfs Mijnheer Didier liep in beeld. Tss, tss, tss.

Daarna werden we teruggebracht naar het schip. Baasjes hadden nog niet genoeg stress om in te pakken. Dus werd er op het achterdek nog genoten van een laatste cocktail of twee, drie, 

Maar het was maar uitstel, geen afstel. En het werd tijd om valiezen in te pakken. Sloefie had voor de baasjes een weegschaal gebedeld bij de conciërge. En het was nodig want alles woog toch wat meer dan bij de heenvlucht - ook al liet mijn baasje teen en tander achter. Dat gaat morgenavond vonken geven bij het pakken voor de vlieger. 

En dan was het tijd om de afscheid te nemen van de valiesjes en in het restaurant van onze obers enzo. Een laatste stukje brood, vlees, vis, Sint Helena wijn. Lido, May, zwaai, zwaai, misschien tot een volgende cruise.

Nog een laatste keer slapen op zee.

Daaag.

T 16 : Montevinoppes

Dag allemaal,

Ja inderdaad we doen het een beetje trager aan. 

Men had ons vanalles beloofd. Lekker eten, laat opstaan, warm weer. En vanmorgen was het weer van dattum. Regen, kou, vroeg opstaan. En het ontbijt op bed was ook niet lekker. De beentjes waren vergeten.

En dus ... actie want zonder actie geen reactie. Mijn baasje heeft dat lang geleden in de lessen fysica ook moeten leren. 

Ha.

Voila. De eerste negen uur van de dag kennen jullie nu al. Wat was er voor de rest aan de hand?

Wel vandaag was het wel een korte dag maar met meerdere opgelegde nummers.

Allereerst gingen we de stad Montevideo bezoeken per bus - gelukkig maar want de Uruguayaanse zomer was al even nat als de doorsnee Belgische van voor de opwarming van de aarde. 

Maar dan moest het busje wel komen. En dat was dus niet het geval. 

Wachten in de regen is niet echt tof, werk of vakantie maakt niet uit. 

Enfin, het busje dook dan toch op en we vertrokken naar het stadscentrum. Door de aangedampte ramen konden we mooie oude gebouwen zien maar allemaal slecht of niet onderhouden. Volgens onze gids was Uruguay nooit echt de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog te boven gekomen want Engeland en Frankrijk hadden veel schulden bij Uruguay maar geen geld om te betalen. En als je grote buren Argentinië en Brazilië dan ook kopje onder gaan, is het hek helemaal van de dam. 

Enfin als eerste stop de kathedraal van de stad. Nooit tegen de vlakte gegaan door een aardbeving in tegenstelling tot de meeste oude kerken in Zuid-Amerika. En daarna kwam het hoofdplein aan de beurt met een groot standbeeld van hun bevrijder. Ook de president werkt daar. In een voor Zuid-Amerika heel eenvoudig kantoorgebouw. 

De regen maakte de rest van de rondrit nogal depri. Brrr. 

Onze laatste stop in de oude stad was het parlement. Een kans op drie dat we binnen mochten. EN misschien met rondleiding. En ja hoor de ambtenaren wilden vandaag werken en we kregen een volledige toer door kamer en senaat. Conclusie : Uruguay is drie dageno uder dan België en gesticht volgens de zelfde principes. Maar bij gebrek aan kolen en Congo was er niet zoveel rijkdom en hield men de politiekers meer aan de leiband. 

Na een klein uurtje zaten we terug in de bus, nu richting de modernere wijken. 

Een van mijn baasjes was een beetje wakker gebleven en gehoord dat we zouden stoppen aan het lettersymbool van Montevideo. En daar was nog iets in de buurt : een Hardrock!

Dat maakte mij en de rest van ons gezelschap heel blij. Want zo konden we toch taak drie uitvoeren - taak twee was een voetwandeling in de stad, in de regen.

Zo gezegd zo gedaan. Ik had stiekem de Google Maps van mijn baasje aangezet en zag het bolletje Hardroch dichter en dichter komen. Ik warmde daar eindelijk van op. Zelfs de wandeling door de wind en de regen van het Montevideo logo naar de HRC kon me niet deren.

Hehe. Alles rook naar nieuw - ze waren open sinds 18 december - zelfs de menu’s waren zonder ezelsoren. 

Hmmm. Njam, njam. Smikkel, smikkel. Njam, njam. Aaaaah. Dat smaakt. 

Ook het winkeltje moest er aan geloven. 

En dan was het tijd voor een Uber om terug naar het schip te geraken. Want de kapitein wou vroeg weg. Want hij had een afspraak, in een smal kanaal ergens onderweg. En als ie te laat was, kwam hij te laat aan in Buenos Aires. 

En dan was ook de regen vertrokken. Baasje nam nog een foto van het monument voor de Graf Spee, lang de enige Duitse nederlaag in WO2. 

We gingen wat opwarmen in de koffie café op dek 5 en dan was het tijd voor douche, diner en dodo. 

Tot schrijfs. Hopelijk blijft het beteer weer zo niet zal het wat langer duren voor het volgende verslag. En is er meer te vertellen want vandaag was nogal noppes.  

Getekend groote broer.