Jullie hebben wat langer moeten wachten op deze verslagen. En nee, het was niet wegens een vakbondsactie.
We stonden voor een verschrikkelijke keuze ‘s avonds. Ofwel heel plichtsbewust elke avond een tweetal uurtjes schrijven wat er allemaal gebeurd is die dag, of heel egoïstisch languit in een warm zwembad liggen omgeven door gecultiveerd oerwoud. En ja, soms moet je harde keuzes durven maken in het leven - dat zeggen toch politici net voor ze in andermans vel gaan snijden. Wij hebben gekozen voor het tweede, sorry.
We hebben jullie achterlaten in Buenos Aires, het Parijs van Latijns-AmerikaLatijns-Amerika. We hadden geen boot meer om op te slapen en vanmorgen moesten we ook uit onze kalmer. We begonnen aan het laatste stukje van de reis.
Jullie kennen de dagelijkse dril al. Hondjes slapen uit, baasjes moeten vervellen en zo. En dan lekker smikkelen in bar. Dan snel naar boven de valiesjes naar beneden te sleuren en wachten op het busje.
De sleur dus.
Iedereen was op tijd daar, ook het busje, maar het was maandag en er waren wegenwerken. En dus duurde onze rit naar de luchthaven heel lang.
Iedere luchthaven heeft zo wel zijn eigen gewoonten. Hier was een aparte rij met mensen met en zonder trolley. Dus de baasjes werden gescheiden. Ik mocht met baasje in de snelle rij gaan staan, maar we moesten dan wel plaats houden voor de trolley van Sloefie. Ik ging me heel breed maken, beloofde ik. Trouwens er was controle op de grootte en gewicht van de trolleys. Dus waarschijnlijk was vergeefse moeite.
Tien minuten later kwam Sloefie en baasje dan toch opduiken, met trolley. Tja baasje vindt altijd wel een gaatje in de procedures en weet door de mazen van het net te glippen. Wat was het vandaag? Iedereen moest zijn boarding ticket afgeven, maar hoe moest ze dan wel haar stoel terugvinden? En de dame met de weegschaal was zo verrast dat ze vergat te wegen. Probleem opgelost.
Over de vlucht is niet veel te vertellen, het was nog vroeg op de dag en dus zzz
De luchthaven van Iguazu was maar een kleine bedoening, zo weggelopen uit een Afrikaans land, omzoomd door oerwoud. Daar gingen Sloefie en ik zeker op onderzoek gaan.
Onze nieuwe gids Dimitri heette ons welkom. Een echte taalkunstenaar want hij sprak Braziliaans - of is dat nu Portugees - Spaans, Engels en Afrikaans,
En dan waren we in ons nieuw busje op weg door de jungle naar ons nieuw hotel aan de watervallen.
Na een klein uurtje waren we ter plaatste. Het was drukkend warm en zweterig vochtig. Dat was effe verschieten.
Na de instructies van de hotelmanager werden we losgelaten voor de rest van de dag. Een paar stoere stappers gingen het terrein van het hotel verkennen, de rest ging het zwembad verkennen.
Wij vonden dat ook een beter plan.
Op zijn momenten veranderen mensen in rare wezens. Er wordt vooral gelachen, gekletst en gedronken. Echt niets waar je een blog mee kan vullen. Of mag vullen.
Het avondeten was vooral een oefening in geduld. Sloefie en ik hebben van armoe bijna al de broodjes opgegeten, Met korst en al.
Morgen gaan we naar de overkant van de rivier. Sloefie heeft zijn zwembroek al aan.
Groote Broer die aan het dromen is van de sneeuw in UM.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten