Onze eisen worden meer en meer ingewilligd, dus we proberen onze achterstand wat in te halen.
Vandaag werden we van boord gestuurd en dus dienden we een laatste maal extra vroeg op te staan.
De lawaaimaker van groote broer was om 6.30 al aan het zagen.
Het ene baasje sprong uit het bed, het andere draaide zich nog eens om.
Maar er was geen ontkomen aan.. OPSTAAAAAAAAAAAAAN
Er werd snel een douche genomen en de trolley van baasje vol gestampt.
Alles wat nog gevonden werd moest erin.
Nu, ik zal het nooit leren, want ik dacht echt “deze keer lukt het niet”.
En toch. Alles kon er in..
Broer en ik hadden wel al ons plaatsje besproken in de fotozak, want was gefaald.
Alles was ingepakt dus konden we aan de innerlijke hond beginnen.
We gingen voor de laatste keer onze pootjes onder tafel steken op dek3.
Ommeletje voor de baasjes en spekjes voor broer en mij.
En toen was het hoogtijd om afscheid te nemen van de kajuit.
Ik heb elk hoekje nog eens extra bezocht en dan was het tijd.
Niet was net 8.45 toen we op het appel toekwamen.
Geen kwaaie blikken van de reislijder - oops - reisleider :)
We werden met de shuttle naar de terminal gebracht en daar kwamen we in een grot loods met allemaal rollende kleerkasten.
Hoe gingen we daar die van de baasjes in terugvinden.
Broer toonde zijn expertise door ze binnen de 4 min te lokaliseren.
Toen aller kleerkasten gevonden waren, baanden we ons een weg naar buiten.
“Uit de weg... VIP’s”
En we kregen de nodige ruimte om de bus te bereiken en de rollende dingen in de koffer te duwen.
De chauffeur maakte het even spannend met een beetje verkeerd te rijden, maar we waren snel aan het hotel.
Alle valiezen werden gelost en in de veilige handen van meneer de mensenverzorger gestopt.
Snel nog een boompje opzoeken en weg waren we.
We reden op de grote snelweg naar onze uitstap aan de Rio Tigre.
“Wat voor rare gebouwen staan er hier naast de weg. Wat zijn dat mevrouw de gids?”
En ze vertelde me dat dit de locale flavela of bidonville.
Officieel was de grond eigendom van de haven of van de spoorwegen.
De armsten vonden het echter een super locatie om een huisje op te poten.
Sommige huisjes waren wel 5 verdiepingen hoog en allemaal leken ze niet echt stabiel te staan.
De ene muur stond scheef naar links, de andere naar rechts.. en toch stond het op elkaar.
De huisjes waren niet met rodestenen of zo gebouwd he.
Maar met alle mogelijke dingen die ze vonden op straat : dranghekken, platen, vuilbekken, ...
En als je denkt dat die mensen dan in een 5 verdieping tellende huis wonen, dan moet ik je ontgoochelen.
Het waren 5 families die samenhokten.
Pffff. Daaar zou een hond zelfs niet willen wonen.
Het contrast kon niet groter zijn toen we nadien in een van de mooie buitenwijken van Buenos Aires reden.
Mooie grote gebouwen en overal groen.
We stopten aan een uitkijkpunt en ik zocht snel een boompje..
Goh, wat een luxe, .. ik had niet 1 of 3 bomen om uit te kiezen, maar wel honderduizend bomen.
(N.v.d.r. Het waren er maar een stuk of 10, mooi langs de straat.. maar Sloefie heeft te weinig bomen gezien op de cruise denk ik)
We keken nog even binnen naar een mooi kerkje en een lokaal marktje.
En dan was het eindelijk zo ver,... We kwamen aan in Tigre..
Ale Tigre is wel een verwarrende naam hoor, want het embleem was een tijger.
Dus ik denk dat de stad eigenlijk Tijgertje noemt.
Het stadje Tigre ligt aan de rand van een immens grote delta van de río de la Plata, ruim 30 km ten noordwesten van Buenos Aires.
Hier kwam de beaumonde vroeger op weekend en je zag direct waarom.
De delta bestaat uit een honderdtal kleine riviertjes met daartussen vele eilandjes.
Ook is Tigre beroemd om zijn roeiverenigingen en de regatta's.
Tientallen watertaxi's varen af- en aan naar de weekendhuisjes op de eilanden in de delta.
En hoe moet je deze nu best bezoeken... juist ja. We gingen varen..
Gaan we nu terug op cruise?!?
We waren nog maar net van boot mogen komen en we moesten er terug al op.
Wat waren de baasjes toch van plan.
We zochten een plaatjes op het achterdek en nestelde ons daar bij de grote klikklakapparaten.
We vaarden tussen vele zijtakjes en riviertjes.
Enkele huisjes leken we uiterst geschikt als een romantisch buitenverblijfje voor baasje.
Plots werden we nat gepletst door een jongen die wou tonen hoe stoer hij wel was...
Maar het was zo warm buiten dat het een leuke verfrissing werd.
Na het boottochtje was het dan tijd om iets te eten in een lokaal restaurantje.. en zoals de laatste dagen kregen we een steakje. Deze keer was het niet zo een sappig stukje maar eerder een stuk leer.. De smaak daarentegen was wel goed.
Nadien keerden we terug naar de stad en checkten we in het hotel. We kregen een kamer op het 7de net naast de ingang van de pool. Maar voor baasje mocht gaan plonsen diende ze eerst te wegen.
Ah ja, want morgen vliegen we naar de watervallen en we moeten toch zorgen dat alles oké is.
Was dit de eerste tekenen van de stress die altijd opduikt?Iedereen negeerde baasje een beetje. Dus ...
wegen
te veel in de ene rollendekleerkast
Uitpakken - inpakken
Wegen
Grote broer riep al “het is oké... mooi verdeeld...”
En ik volgend met “ zwembroektijd”
Ah ja dat weten julie misschien nog wel van vorige keren.
Nimke had me wat verlofkleding gemaakt : mijn wintepakje had ik al aangehad vorige week aan de zuidpool ; nu was het tijd voor mijn zwembroek.
Steven ging eerst nog wandelen en foto’s trekken.
Hij moest geen zwembroek aandoen...
Samen met broer gingen Sandra en ik het beste plaatsje nemen aan het zwembad... net naast de zwemmeesteres.
Daar was een beetje schaduw en toch ook zon.
We dronken een tota zero met een rietje en zochten de dikke boek om te lezen. Ik zocht heel de rugzak af, maar vond niets. Alleen de aaaaaaaaipad en wat smeersel was mee.
Tien.
Ik denk dat baasje een nijpend slaaptekort syndroom heeft. Allez waar zit ze nu met haar gedachten.
Hoe kunnen we dan nu in de dikke boek lezen als
1. Den dikke boek al een tijdje uit was
2. We niet naar de winkel gegaan zijn voor nen nieuwe dikke
3. Ze alleen de aaaaipiad mee had.
Maar toch..
Blijkbaar had enkele dagen geleden al het vervolg van de dikke boek virtueel gekocht... nog nen dikke boek... maar dan wel dun uitgevallen.
Broer en ik kropen op haar schoot en lazen mee.
Na een tijdje is de wandelaar er ook bij komen zitten.
Plots was het 7u..
De hoogste tijd om naar de kamer te gaan en ons klaar te maken.
We dienden immers op tijd op het appel te zijn.
Broer dacht dat het “op het appel zijn” gedaan was, dus hij was een beetje verrast.
Snel douchen voor de baasjes en lekjes voor de hondjes.
Stipt op tijd waren we beneden
Waar gaan we naar toe?
We gaan naar een tango-avond
Een wat?
Een avond waar we een show krijgen van de echte tango en tegelijk wat mogen eten en drinken.
We hebben de eed gezworen “what happens in BA stays in BA”, maar ik wil wel verklappen dat het een lekkere steak was en goede wijn ;)
Toen we terug in hotel kwamen , zijn broer en baasje direct naar de kamer gegaan en ik bleef bij Sandra. Er was immers een match van de Pre-bowl bezig en tja...
Gelukkig waren er nog enkele andere cruisegenoten die ook in de bar bleven voor nog een drankje en dus hadden we nog wat gezelschap.
Eens op de kamer hebben we ons stilletjes klaar gemaakt voor de korte nacht ... snel nog dit afwerken en dan dodo.
We overlegden en besloten wijselijk de bloedende maan niet proberen te stelpen ...
Dus tot morgen
Sloefie de tangohond
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten