Ja inderdaad we doen het een beetje trager aan.
Men had ons vanalles beloofd. Lekker eten, laat opstaan, warm weer. En vanmorgen was het weer van dattum. Regen, kou, vroeg opstaan. En het ontbijt op bed was ook niet lekker. De beentjes waren vergeten.
En dus ... actie want zonder actie geen reactie. Mijn baasje heeft dat lang geleden in de lessen fysica ook moeten leren.
Ha.
Voila. De eerste negen uur van de dag kennen jullie nu al. Wat was er voor de rest aan de hand?
Wel vandaag was het wel een korte dag maar met meerdere opgelegde nummers.
Allereerst gingen we de stad Montevideo bezoeken per bus - gelukkig maar want de Uruguayaanse zomer was al even nat als de doorsnee Belgische van voor de opwarming van de aarde.
Maar dan moest het busje wel komen. En dat was dus niet het geval.
Wachten in de regen is niet echt tof, werk of vakantie maakt niet uit.
Enfin, het busje dook dan toch op en we vertrokken naar het stadscentrum. Door de aangedampte ramen konden we mooie oude gebouwen zien maar allemaal slecht of niet onderhouden. Volgens onze gids was Uruguay nooit echt de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog te boven gekomen want Engeland en Frankrijk hadden veel schulden bij Uruguay maar geen geld om te betalen. En als je grote buren Argentinië en Brazilië dan ook kopje onder gaan, is het hek helemaal van de dam.
Enfin als eerste stop de kathedraal van de stad. Nooit tegen de vlakte gegaan door een aardbeving in tegenstelling tot de meeste oude kerken in Zuid-Amerika. En daarna kwam het hoofdplein aan de beurt met een groot standbeeld van hun bevrijder. Ook de president werkt daar. In een voor Zuid-Amerika heel eenvoudig kantoorgebouw.
De regen maakte de rest van de rondrit nogal depri. Brrr.
Onze laatste stop in de oude stad was het parlement. Een kans op drie dat we binnen mochten. EN misschien met rondleiding. En ja hoor de ambtenaren wilden vandaag werken en we kregen een volledige toer door kamer en senaat. Conclusie : Uruguay is drie dageno uder dan België en gesticht volgens de zelfde principes. Maar bij gebrek aan kolen en Congo was er niet zoveel rijkdom en hield men de politiekers meer aan de leiband.
Na een klein uurtje zaten we terug in de bus, nu richting de modernere wijken.
Een van mijn baasjes was een beetje wakker gebleven en gehoord dat we zouden stoppen aan het lettersymbool van Montevideo. En daar was nog iets in de buurt : een Hardrock!
Dat maakte mij en de rest van ons gezelschap heel blij. Want zo konden we toch taak drie uitvoeren - taak twee was een voetwandeling in de stad, in de regen.
Zo gezegd zo gedaan. Ik had stiekem de Google Maps van mijn baasje aangezet en zag het bolletje Hardroch dichter en dichter komen. Ik warmde daar eindelijk van op. Zelfs de wandeling door de wind en de regen van het Montevideo logo naar de HRC kon me niet deren.
Hehe. Alles rook naar nieuw - ze waren open sinds 18 december - zelfs de menu’s waren zonder ezelsoren.
Hmmm. Njam, njam. Smikkel, smikkel. Njam, njam. Aaaaah. Dat smaakt.
Ook het winkeltje moest er aan geloven.
En dan was het tijd voor een Uber om terug naar het schip te geraken. Want de kapitein wou vroeg weg. Want hij had een afspraak, in een smal kanaal ergens onderweg. En als ie te laat was, kwam hij te laat aan in Buenos Aires.
En dan was ook de regen vertrokken. Baasje nam nog een foto van het monument voor de Graf Spee, lang de enige Duitse nederlaag in WO2.
We gingen wat opwarmen in de koffie café op dek 5 en dan was het tijd voor douche, diner en dodo.
Tot schrijfs. Hopelijk blijft het beteer weer zo niet zal het wat langer duren voor het volgende verslag. En is er meer te vertellen want vandaag was nogal noppes.
Getekend groote broer.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten