T 17 : stad van de goede winden

Hallo,

Hier dan het verslag van de laatste volle dag aan boord. 

Jaja, het schoon leven zit er op voor de baasjes en vanavond wacht ... de valiezen inpak ... altijd een spannend moment. Letterlijk en figuurlijk. 

Maar het moest nog ochtend worden. Samen met Sloefie had ik bij het eerste licht me comfortabel geïnstalleerd op de zonnestoelen op het terras. Ik hoopte op een spectaculaire havenrondvaart. Maar mis poes. Heel voorzichtig, zoals een olifant die achterwaarts in een porseleinwinkel wordt gemaneuvreerd, moest het schip de haven ingeraken. Pfff. Dan is de aankomst in Amsterdam toch veel interessanter. 

Enfin. Tegen halfacht waren de baasjes ook genat en gedroogd achter de oren en oksels. Ze waren klaren voor hun laatste ontbijt op de kamer. Mijnheer Didier verwachtte ons tegen half-negen op dek vijf. Dat werd zo wel routine. Net werken. 

Buenos Aires heeft wel een cruise terminal. Maar er kan geen enkel groter schip in de buurt aanmeren. En dus moest onze Eclipse ergens in de buitenhaven tussen de containers gelost worden. Net als een kleuterklasje gingen we samen van boord en schoven mooi aan voor het busje dat ons moest naar de terminal brengen.

Hots, bots, klots, boink. 

Het was een rit met veel blutsen en builen. We moesten zelfs een stukje over een oude spoorweg rijden - met zowel smalspoor als breedspoor trouwens mochten er liefhebbers meelezen. 

Nadat we dan toch min of meer in eens stuk konden uit de bus stappen, moesten we door de hele strenge veiligheids-controle (ahum) en dan door een tax-free zone. Goed nieuws was wel de kleur van de lucht en de buitentemperatuur. Het was nog maar net na negen uur en het was al een twintig graden met een licht briesje. En de lucht was blauwer dan de Argentijnse vlag - dus echt zomerblauw. 

Jipie. Dan hoefden we vandaag geen syndicale acties te voeren. Dat is trouwens vermoeiend hoor zo niets doen terwijl je klanten morren.

Eens buiten was het wachten op ons volgende busje. We kregen ook een nieuwe gids. Voor de verandering een Chileense dame die door de liefde in Argentinië was beland. Het was redelijk stil nog aan de terminal en het busje was er zo.

Vandaag gingen we wat rondrijden in BA.

Eerste stop was een parkje voor studenten met in het midden een gigantische aluminium bloem. En net als een echte opent en sluit die zich ‘s morgens en ‘s avonds. 

Tweede stop was het parkje met het standbeeld van Evita Perron. Je kan moeilijk in Argentinië rond haar rond. Alleen kan je dan best niet naar Madonna verwijzen want dan worden de mensen boos. 

Bij het wegrijden deed een van de medereizigers een belangrijke ontdekking:

Kijk daar Sandra, een Hardrock Cafe. 

Jipie. Dachten mijn broer en ik. Het is wel vroeg voor een LIIT maar kom, het is toch al warm.

Boehoehoe. Boehoehoe.

Neen we kregen geen LIIT. En neen niet omdat het te vroeg was op de dag. Of toch wel. De winkels gingen maar open om twaalf (!!) uur. 

Boehoehoe.

Een hond zou er van in staking gaan.

Boehoehoe. 

Maar de gids beloofde dat we of vandaag of morgen toch langs daar zouden gaan, want het was toch op weg naar het hotel. 

Snif. Beloofd? Snif?

Dan toerden we rond in een mooie dure wijk van BA, met alle ambassades. De belasting hier was zo hoog dat mensen wel hun mooie huizen moesten verhuren of verkopen aan ambassades. Inderdaad, BA lijkt wel rijk maar het land is redelijk platzak in feite. Erger dan België. En de politici hebben hier nog veel diepere zakken om geld in te stoppen. Dus het stopt niet met belastingen te heffen.

Na de rijkaards kwamen ook de wat armere delen van de stad aan bod met een bezoek aan het kleinste straatje van BA. Net als in Valparaiso waren een deel van de huizen opgetrokken met overschot van op de scheepswerven in de buurt. We stopten ook efkes bij een van de voetbalstadions. Hier werden sterren al van jongsafaan getraind. 

Na de rijke en de arme kwamen de dooie aan de beurt. In Punta Arenas hadden we al een begraafplaats bezocht. Hier was ook een heel gekend. Met o.a. Het graf van Eva Perron. Waar we voor moesten aanschuiven. Sommige gidsen vonden dat ze voorrang hadden maar als mijn baasjes naast elkaar gestaan dan komt er in zo’n smalle gangen zelfs geen geest meer door. Hihi. De andere mevrouw gids was heel boos. Hihi.

Als middageten was een gekend vleesrestaurant uitgezocht door de gids. En ik moet zeggen, Sloefie en ik zijn toch een half pond bijgekomen. Bij Sloefie merk je dat natuurlijk gemakkelijker. Brrr, wat een beentjesfestijn.

Van de namiddag weet ik niet zoveel meer. Ik moest een slaapje doen om al dat lekker eten te verteren. Naar het schijnt zijn we nog naar het Mei-plein geweest met de Case Rosa - het roze huis, van de president - en de kathedraal. De baasjes waren net op tijd om de afwisseling van de wacht bij het graf van San Martin te zien. Plots kwamen vijf soldaten uit een operetteleger aangemarcheerd. En die gingen dan de twee wachten in de kathedraal vervangen. Volgens mijn baasje werden er ook gouden medailles drummen en in de weg lopen uitgedeeld. Zelfs Mijnheer Didier liep in beeld. Tss, tss, tss.

Daarna werden we teruggebracht naar het schip. Baasjes hadden nog niet genoeg stress om in te pakken. Dus werd er op het achterdek nog genoten van een laatste cocktail of twee, drie, 

Maar het was maar uitstel, geen afstel. En het werd tijd om valiezen in te pakken. Sloefie had voor de baasjes een weegschaal gebedeld bij de conciërge. En het was nodig want alles woog toch wat meer dan bij de heenvlucht - ook al liet mijn baasje teen en tander achter. Dat gaat morgenavond vonken geven bij het pakken voor de vlieger. 

En dan was het tijd om de afscheid te nemen van de valiesjes en in het restaurant van onze obers enzo. Een laatste stukje brood, vlees, vis, Sint Helena wijn. Lido, May, zwaai, zwaai, misschien tot een volgende cruise.

Nog een laatste keer slapen op zee.

Daaag.