Dag 09 : Storm op de oceaan

Hallo België en verre landen,

Neen geen goede morgen want dat is het dat niet.
PFFFF
Wat een nacht.
Ik ben bont en blauw.
Neen ik ben niet in gevecht gegaan met andere honden....
Maar ik heb gevochten met de boot.

BOINK BOINK
Rollend naar links, Rollend naar Rechts,...
BOINK BOINK
Ik vlieg naar boven, val naar beneden,...
BOINK BOINK
Rollend naar links, Rollend naar Rechts,...
BOINK BOINK

Rond 8u werden we wakker.
We probeerden naar het boompje te kruipen.
Maar zelfs dat was moeilijk.
BOINK BOINK
We vlogen tegen de muur.

Sandra had het wat makkelijker.
Met haar gewicht staat ze iets vaster op haar poten.
Maar ik met mijn pluimgewicht...
Mimi en Honey hadden het zelfde probleem.
Op een bepaald ogenblik lagen we alle 3 op een hoopje.

Doortje en Sandra hadden net hun kleertjes aan.
Maar op een bepaald ogenblik namen ze een goede beslissing.
We mochten allemaal terug in bed.
JIPIE..
Knuffeltijd.

MISPOES... MISPOES...
We moesten terug stilletjes liggen
En oogjes toe doen.

BOINK BOINK
Rollend naar links, Rollend naar Rechts,...
BOINK BOINK
Hopla we vlogen in de lucht en BOINK tegen het raam.

En plots was het 2u later.
En nog vlogen we alle kanten op.
Dan nog maar wat de ogen toe doen.

En eindelijk begon het wat rustiger ter worden.
Het was geen BOINK BOINK meer
Maar enkel nog ROL ROL.

We probeerden nog eens om op te staan.
Ja het lukte beter...
We stonden wat beter op de pootjes.

En toen kwam meneer de kapitein weer door de luidboxen.
We zijn goed opgeschoten.
We gaan om 2u aan leggen in plaats van 4u.
JIPIE ... straks vaste voet aan land.
Oh ik verheug me nu al.
We zien straks mevrouw van oranje terug.

We gingen op het Lido dek om wat te knabbelen.
Doortje nam een boterhammetje en Sandra waagde zich aan een soepje.
Wij kregen een stukje kip.
Niet te veel saus.... maar zo hadden we wel iets in onze leeg maatjes.

Sandra nam al haar medicatiebrol.

Ah ja .. mevrouw mooie-ogen-Tandarts had haar gezegd dat antibiotica diende te nemen. Gisteren had ze dat braaf gedaan, maar vandaag had ze nog niets genomen.
FOEI

Om 2u gingen we van boord.
Eindelijk terug stapjes op vaste bodem.
Oh kijk dacht ik
Daar is mevrouw oranje maar in het rood
Euh... zou ze haar jas gevoerd hebben deze nacht.
En ze was nog even enthousiast.

We bleken de enigste groep te zijn die van boord gingen.
We bleken ook de enigste bus te zijn die vertrok.
JIPIE
Geen pottenkijkers mee
Enkel het hecht groepje GFCers en prinses Rood.

We begonnen te rijden.
De eerste stop was een speciaal voor Hilde : de Xmas shop.
Naast typische kerstmannen , kerstbollen en kersttrollen waren er ook zwarte katten enzo.
Mijn haren kwamen naar boven ... klaar voor de aanval.
Sandra riep dat ik me koest moest houden.
PFFFF.
Nadien zijn we nog naar de lokale freshmarkt gaan piepen.
Daar proefden we enkele rabarberdingetjes en lekkere chocoladesaus.
Eens buiten gingen we nog eens wensdromen in de wensput.
Ik ga jullie mijn wens verklappen : Ik wenste dat ik mijn tweelingbroer tegenkom.
Ah ja, ik word een beetje oud en zoek naar een waardige opvolger.
Oke, ik heb Mimi die heel hard  haar best doet.
Maar die dient ook haar baasje te helpen.

Iedereen aan boord, werd geroepen.
Nog even de post in de postbus stoppen en dan hopla de bus in.
Daar werden we op de verhaaltjes van Simone in Red onthaald.
We gingen op pad.
Een uurtje reden we langs de mooie kustlijn.
OH sneeuw
We reden langs de sneeuwbanen.
Oh we kwamen aan een mooie waterval: Gooafoss.
Ook al hadden we regen terwijl we reden, eens we uitstapten was het droog.
Oh ik mag op de foto.

JIPIE....
Alleen op de foto.
Na een korte wandeling kwamen we aan de koffieshop.
In theorie dienden we nog de andere kant te bezoeken, maar de baasjes hadden geen zin meer.
De eerste druppels verschenen, er was watersnood en dus...
Een warme chocomelk, een americano en 3 melkjes aub
Ahja we kregen ook een zoetje : limoncello cake in disguise.

Na enkele kwartiertjes was de rest ook terug.
Iedereen kreeg de tijd om op te warmen en wat op te drogen.
Wij waren toch lekker droog gebleven.
Baasjes zijn soms toch heel slim hoor.
Eens terug aan boord van de bus reden we terug.
Lady in Red wou nog geen afscheid nemen en zorgde voor een citytour.
We reden langs oude huisjes, rode draakjes en mooie fonteinen.

OH de boot
Ik wil terug.
Ik wil naar de bubbeltjes.
Ik wil naar de warmte

JIPIE..
We zijn aan boord.
We zijn even nog balletjes gaan eten in den Dutch.
Ah ja.. dat is de dagelijkse gewoonte geworden.

Snel snel snel.
We moeten ons klaarmaken.
Ale Sandra ... je kleertjes aan doen ..
Je mooi maken.
Het is tijd Sandra.
Ah iedereen is klaar.
We gingen gaan eten in het specialiteiten restaurant van Rudy of is het Rudi.
MAAAR Wacht eens.
Rudi - dat was toch maar na de boot.. ?!?!
Is die nu plots op de boot gesprongen ?!?
En kan die plots super koken?
Ikke niet begrijpen hoor.

Enfin..
Terug naar de les.
We gingen naar het zout van de zee had baasje mij uitgelegd.
OEI.. zou alles dan met zout gemaakt zijn?
Dat wil ik niet eten hoor.
Toen vertelde baasje mij dat het allemaal visjes waren dat we konden eten.
HEIN?!
Dat moet ik vis eten vanavond.
HONDJES ETEN GEEEEEEEEEEN VIS.
Hoeveel keer moet ik dat nu nog vertellen.
Ik eet beentjes, brokjes, kipjes, boutjes, ...
Geen graten!
PFFFFFFFF
Weer geen eten.
Sandra ik wil hier weg!
NU wil ik echt wel naar lieve Rudi..
Die zal aan mij gedacht hebben en zo geen vieze beesten voorzien.

Sandra sloeg me op de pootjes.
Jij krijgt straks beentjes.. nu eerst de mensen rustig laten eten.
Dan krijgen jullie iets.
Oke.. ik zal heel braaf zijn en zwijgen.
De 2 baasjes kregen een tafeltje apart.
Een kop-aan-kop was voorzien door Hilde.
Love is in de zee.
De andere mensen van de groep zaten aan een andere tafel.
We zaten net naast elkaar.
En toch zaten we apart.
ZALIG

De baasjes bestelden een grote schotel.
Een schotel van 2 hondjeshoog met allemaal kleine en grote visjes op.
Oh.. ook nog van die dingen die Doortje niet graag eet.
Sandra was blijkbaar in haar nopjes.. Alle Oesters waren voor haar.
Er werd geruild .. Een Krabbepoot meer voor Doortje.
Kleine schelpjes, Grote Schelpjes. Lange staarten, Korte staarten,...
Alles kregen ze op.

Toen alles net op was, kwam er plots nog beesten op tafel.
Zo’n grote rode beesten hun staart lag op hun bord.
Hoe gaan ze dat nu nog opkrijgen?
NIET DUS

Gelukkig zat de groep naast ons.
De laatste staart sprong als een vis van de ene tafel naar de andere.
Hopla op het bord van den Didier.

Toen we de rekening vroegen, kregen we nog een zoetje.
Een aardbeien-in-chocolade-boom.
Ook daar kregen we niet alles op... zelfs ik kreeg een stukje.
De boom werd ontworteld en werd verkast.

...

...

Naar de andere tafel.
De andere GFC’ers vonden dat niet erg hoor.
Die smulden alles lekker op.

Nu...
Ik voel me bedrogen!
We zijn niet meer naar de beentjes gegaan.
De baasjes waren gewoon te moe om nog iets te doen.
Ze gingen rechtstreeks naar de kajuit.

Terwijl ik begon te tikken aan dit verslagje... werden de slaapkleertjes in stilte aangedaan
Tandjes werden gepoetst en ze kropen in stilte in bed.
Ze zijn duidelijk allemaal dooooodmoe.
Zal ik maar verder werken.
PPFFF wat een hondenleven.

EINDELIJK ik mag ook gaan slapen.
Mijn werk is gedaan.
TOT MORGEN

Sloefie
De bloggende reishond

Dag 08 : Reykjavik en de blauwe tandarts

Hallo,

Hier Sloefie van het koude maar niet zo regenachtige Reykjavik.
Deze ochtend diende we op het appel te zijn om 8.15
Dus we kregen ontbijt op bed.
Mmmmm....
Lekkere brokken en beentjes

We werden zoals gisteren door onze Oranje Simone verwelkomt.
Volgens haar konden we de top van de tops doen in een halve dag.
En daarna gingen we bootje baden
!?!? Hein ?!?
Ik zal maar braaf wachten dacht ik want ik begreep er geen jota van.

En daar begon ze aan de vertellingen.,
Een ding had ik al opgemerkt en ik weet niet of ik het echt mag zeggen.
Straks krijg ik waarschijnlijk op mijn poep ervoor maar tja...
Het moet gezegd worden
Als de prinses van Oranje begint te praten dan wordt het moeilijk om er nog een waf tussen te krijgen.

Het eerste belangrijke huis van de stad werd eerst besproken : het witte huis.
JA JA zo noemde het.
De Franse president had het heel lang geleden laten bouwen voor zijn Deense vrouw.
Hij schonk het aan de stad met een opmerking.
Het diende intact te blijven zoals het was.
En uiteindelijk kwamen hier de 2 grootste presidenten samen.
Reagan en Gorbatsjov tekende hier het einde van de Koude Oorlog.
?!?!?
Betekende dat dan dat het dan heel de tijd voordien vroor?
Ik begreep het niet helemaal hoor want het is hier nog altijd koud hoor.

Dan kregen we fotostop aangeboden.
We stopten aan een walvis.
Neen geen echte walvis natuurlijk.
Maar een bronzen beeld van een walvis.
We mochten allemaal op de foto.
Eerst allemaal samen en daarna in groepjes
Ik ben ook met Mimi en Honey op de foto gegaan, maar ik weet niet of de foto gelukt is.
Ik hoop het echt.
Zal wel een mooie foto zijn.

Volgende stop was het Concertgebouw.
Sommige gingen op zoektocht naar de mooie hoekjes.
Anderen gingen echter op zoek naar een boompje.
Met de hulp van Linda konden ook onze baasjes een boompje opzoeken.
Ja ze hadden hun centjes in de bus vergeten en Linda heeft het voorgeschoten.
DANK U LINDA.
Nadien deden we nog een belletje naar opa Victor.
Hij is een beetje ziek en dus wou Sandra even checken hoe het ging.

Nadien reden we nog rond door de stad en kregen heel wat info.
We stopten nog even aan een zeer modern kerk.
Terwijl iedereen binnen keek, Sandra en ik een toertje rond de kerk.
Halverwege kregen we het bezoek van meneer de kat.
Hij kwam heel lief aan de benen goede dag zeggen.
Sandra heeft een heel mooie close-up genomen.
Ik ben maar diep in haar zak gekropen, want misschien dacht hij wel dat ik een muisje was.
Toen iedereen buiten was gingen we nog even naar de beeldentuin.
Daar stonden allemaal bronzen dingen met een verhaal uitgebeeld.
Mooi hoor.
Ik hoopte dat ik op de foto mocht, maar neen ... geen tijd
IK NIET BLIJ

De voorlaatste stop - allez dat dacht ik toen - was de luchtbel.
De luchtbel was een grote bol waar in informatie stond over de vulkanen.
Daarnaast was het de stop om nog snel even een boompje op te zoeken.
Nu hadden we ons wel voorbereid...
Maar nu bleek het niet nodig.
Hoe moet een hond het nu nog begrijpen : wel of niet betalen?

Plots verdween Sandra even terwijl ik tegen Mimi, Honey en Doortje wat blafte.
Ze was gaan overleggen met Didier en nadien met mevrouw Oranje.
Blijkbaar had ze de laatste dagen al wat tandpijn en was die sinds gisteravond te pijnlijk.
Nu had ik wel gezien dat ze pijn had maar ik had nog geen onderonsje gehad om het te vragen.
PFFFF
Ik ben niet goed bezig.
Ik ben verantwoordelijk voor haar en ik heb haar niet geholpen.
WEEN WEEN

Didier en Simone vonden dat het beter was om het vandaag nog proberen te laten oplossen.
Vannamiddag hadden we nog wat vrije tijd en dus makkelijkste te regelen.
Maar Sandra twijfelde : we gingen naar de HRC vandaag.
Maar de pijn deed haar toch mee gaan in het verhaal.
Er werd wat rond gebeld en de afspraak stond vast : 2.45 ging ze in de stoel.
Maar eerst gingen we nog de uitstap afwerken.
Ah ja, Sandra die wil meegenieten van alles he.

We sprongen nog in de bus en we reden verder.
We kregen veel uitleg over lava en het vulkanisch gesteente.
En hoe heilzaam dat het water wel was wat er uitkwam.
En plots waren we op de laatste stop - zonder de tandarts te rekenen - voor vandaag.
We stoppen aan de Blue Lagoon.
Een stukje Spa in de middel of nowhere.
Het water kwam uit de bronnen direct naar boven.
Door het gesteente zag het water zo magisch blauw.
Wij bleven veilig in de bus want we hadden geen zin in nat worden in deze kou.
De baasjes waren er klaar voor zegden ze.

Nu probeer ik uit te leggen wat ze me al vertelden.
Het is dus van horen zeggen met mogelijkheid van enkele foutjes.
    - -  De redactie is niet verantwoordelijk voor foutjes  - - -
Er diende even gewacht te worden voor ze binnen mochten.
Ze kregen een bandje om en gingen opzoek naar een leeg kastje.
De kleertjes werden gewisseld voor de badpakken.
Na de verplichte douche dienden ze enkele meters in buiten lopen.
BRRRRRRRRR
Ik kreeg al kou toen ik er aandacht.
Maar eens in het water geraakt was het tropisch warm.
Terwijl het hoofd in de kou bleef, had de rest van het lichaam lekker warm.
Blijkbaar was er ook een waterbar want op sommige foto’s die ik zag hadden ze een drankje vast.
Op andere foto’s herkende ik de baasjes niet.
Ze hadden een witte smurrie op hun gezicht.

Na een uurtje of twee kwamen ze terug in de bus.
Ik diende wel goed te zien wie wie was want iedereen leek een beetje jonger.
Ik kroop dicht tegen mijn baasje.
En toen ik ontdekte hoe zacht haar huidje was geworden, kroop ik nog dichter bij.
Ik wou daar niet meer weg.
ZALIG

We reden terug naar de boot.
Iedereen werd afgezet om hun vrije namiddag te beginnen.
We namen afscheid van Simone van Oranje..
Zij ging nu uren door de bergen, door de regen en de sneeuw rijden.
Ze ging immers naar onze volgende haven met haar auto.
Wij zouden varen.

De baasjes bleven zitten want de bus ging hun afzetten aan de tandarts.
Meneer en mevrouw GFC gingen ook mee voor morele support.
Ik vraag me af voor wie... maar was al blij dat ik niet alle last diende op mijn pootjes te nemen.
Mooi op tijd kwamen we bij de tandarts toe.
Een mooie madam stond aan de receptie.
Toen die ook nog de tandarts bleek te zijn wisten we dat alles wel goed kwam.

Terwijl we in de wachtkamer zaten kreeg meneer Didier telefoon.
Hallo?
WAT?
NEEN... dat kan niet...
Oke, tot straks.
...
En na een kwartiertje kwam er nog iemand binnen : mevrouw Oranje.
HEIN?!?!?
Mevrouw Simone, moest jij niet aan het rijden zijn?
Neen hondje, ik ben al terug want de boot gaat niet op weg naar de volgende haven.
HEIN?
Ja, we weten nog niet goed wat er nu gaat gebeuren.
Maar laten we nu maar eerst wachten op je baasje.

Samen met alle menschen bleven we een dik uur wachten op het baasje.
Toen kwam ze met een brede glimlach terug.
Ik denk dat ze nog wat te veel verdoofd moest zijn.
Want wie zou er nu blij zijn na een tandarts bezoek?

Simone reed ons terug naar de boot.
En zei : Rekketettettet.
WHAT?
Rekketettettet.
Wat betekende dat nu weer?
Ah Sloefie... je hebt nog niet goed opgelet...
Euh?
Ze heeft het door?
Ik heb hier en daar een uiltje gekaapt en dus....

We namen nog eens afscheid van de oranje gids.
Toen we een uurtje aan boord kwamen kwam de kapitein door de lawaaiboxen.
Hij vertelde dat we de volgende haven links lieten liggen.
En dat we full speed gingen varen om de zware storm voor te blijven.
Als dat maar goed komt...
We zouden pas om 4u morgen namiddag toekomen in de volgende haven.
Normaal zouden we daar pas binnen 2 dagen komen, maar nu morgen namiddag.

Daar we nog niets gegeten hadden sinds deze ochtend, gingen we naar den Dutch.
Sandra hield het nog wat sober.
Daarna gingen we snel douchen en klaarmaken voor het eten.
Tegen het eten was baasje al oké.

Na het eten gingen we terug naar de kajuit.
We hebben toen de kajuit voor de storm voorbereid.
Alles werd goed weggestoken.
Daarna maakten we ons klaar voor de nacht.

Hopend op een niet te zware nacht...
Ga ik nu slapen

Doei

Sloefie

Dag 07 : Reykjavík en de gouden cirkel

Deze ochtend begon er plots een tjing-tjong geluid in de verte op te duiken.
Ik wou het negeren, maar Sandra deed direct het lichtje aan.
OPSTAAN
Maar allez, het is nog 7u.
Het is wel verlof he...
Maar ze was kordaat.
OPSTAAN ZEI IK.
Pffff
We rekten ons uit en duwden de verduistering open.


Oh we zijn aan land.
Ik dacht even dat we geen land meer gingen tegenvaren.
Mimi, weet jij waar we zijn?
Neen, Sloefie.
De baasjes vertelde ons dat we in Reykjavík waren.
Waar?
Reykjavik, een van de grootste steden van IJsland.
WAT?
Zijn we al in het land van het ijs?
IK KOM NIET BUITEN.
Sloefie niet onnozel doen.
Het is IJsland en nu ligt er geen ijs.
Dus klaarmaken of je blijft thuis.


Sandra was al onder de douche gesprongen terwijl wij nog naar buitenstaarden.
Fris en monter kwam ze de badkajuit uit.
Doortje ging dan ook maar, zei ze.
Ze vond het ook nog te vroeg.
Allez, Sloefie, als het baasje van Mimi de effort doet, dan moet jij dat ook doen dacht ik.
DUS HOP.
We klauterden van onze vriend Piggy de handtowel en knuffelden hem nog even goed.


TOK TOK TOK
Oei wie is daar nu?
TOK TOK TOK
ROOMSERVICE
Oh
Dat herken ik.
De baasjes hebben voor deze ochtend ontbijt op bed voorzien.
OH
Ik ben echt benieuwd wat wij pelouchen zouden krijgen.
Spekjes? Brokjes?
En daar kwam meneer de roomservice binnen met een grote plateau.
Oei geen brokjes..
Enkel gezonde dingen
WEEN WEEN
IK WIL BROKJES.....
Sloefie niet flauw doen.
Eerst moeten wij eten, nadien gaan we voor jullie iets halen.
BELOOFD ?
Ja Sloefie..


Nadat alles op was, werden de rugzak en wandelzak klaargemaakt.
Wij kregen ons favoriet plaatsje in de zak.
We passeerden nog op het 10de voor een koffie.
En Sandra heeft ons ook verwendvwant we kregen wat spekjes.


Om 8u15 stonden we dan braaf op de afspraak.
Didier telde snel of iedereen er was.
Eens van boord werden we verwelkomd door een Oranje jasje.
De mevrouw die het jasje aanhad zou voor de volgende 4 dagen onze gids zijn.
De mevrouw leek al van in het begin een heel toffe te zijn.
Oh dit gaat toch leuk worden.


Eens in de bus vertelde ze ons in het enkele puntjes wat we allemaal gingen doen:
•    De aardbevingen
•    De geisers
•    De watervallen


Allez zo begreep ik het, want ze had wel een grappig accent.
Maar Sloefie toch, Simone is van Nederland.
Oh, daarom een Oranje jas.



En weg waren we.
Het landschap was heel mooi.
Na een half uurtje rijden kwamen we aan in een Nationaal Park.
Het Pingevlie NP of zoiets.
We stapten bovenaan aan het visitor center uit.
Blijkbaar is het een mooi natuurpark waar de 2 platen samenkomen.
Wanneer de Plaat van Europe en de Plaat van Azië een kusje geven, komt er een aardbeving.
Zo heeft het mevrouw oranje ons verteld.
Nu begrijp ik ook waarom ze nu meer CDs.
Het is ook de plaats waar de eerste regering van IJsland samenkwam om het land te regeren.
Na een wandeling tussen de lavarotsen kwamen we dan terug aan de bus.


Toen we op de volgende keer stopten, rook het er niet zo goed.
Het was precies of mevrouw Oranje een heel dozijn eitjes vergeten was.
ZO STINKEN.
Honey had weer geluk he, want beertjes hebben een kleine neus.
Maar zowel Mimi als ik ... pfff. Zo een stank.
We stapten af en gingen zo snel mogelijk het etablisement binnen.
Mmmmm
Hier rook het lekker.
De baasjes kregen soep en lekkers
Wij kregen brokjes.
Ik vond het super dat ook aan ons was gedacht.


Na het middagmaal was het dan tijd om die verschrikkelijke lucht te trotseren.
De baasjes leken er zich niets van aan te trekken.
Ikke dus niet goed begrijpen.
“Waarom is het hier zo aan het stinken?”
“Wacht maar even af Sloefietje ... dan zal je het zo zien”

OOOOOHHHHHHH.
Plots spoot er water omhoog
Wel een hondenkilometer in de hoogte.
En plots voor enkel seconden leek de geur weg.
AHA..
De stank en het gepruttel maakten af en toe plaats voor die mooie spuit.
Een omgekeerde waterval ontstond dus.
Ohhh echt wel mooi.
Mevrouw Oranje vertelde ons dat de Geiser Strokkup heette en dat hij de grootste was.
Dat mag je wel zeggen zo hoog dat het ging.


Na een kleine pitstop en winkelstop reden we dan verder.
Op naar het laatste hoogte punt van de dag.
De weg ernaartoe was mooi.
Het was koud maar oh zo groen en zo fabelachtig.
We stopten aan het visitor centertje.
We dienden een beetje te wandelen en toen kwamen we op een kruising.
De helft ging naar recht, de andere helft naar links.
Wist ik toen veel dat we naar beide kanten gingen gaan.
Wij vertrokken naar rechts de trappen af.
Er kwam veel lawaai
HEEL VEEL LAWAAI
Ohhhh
Nog zo iets mooi

Een watervalregenboog...
Allez..,. een kleine niagara met 2 regenbogen.
Oh zo mooi
Mag ik hier blijven dromen.
Volgens Simone Oranje waren het de watervallen van Gulffoss.
We stapten langzaam de trappen terug op.
PFFFF
Wel vermoeiend hoor zo veel trappen
Nadien gingen we naar links.
Hier zagen we het vallend water van vanboven.
En ook van hier zagen we de regenbogen.
Mijn dag kan niet meer stuk.


We reden terug naar de boot.
De baasjes maakten zich klaar voor het diner.
Wel even een stop bij den Dutch.
Het was wel heel lekker.
En zoals elke avond brachten de baasjes shooters mee.
Neen geen geweren, maar zo’n kleine glaasjes voor alcohol.


Nu is Sandra de foto’s aan het overtanken,
Doortje maakte de zak al klaar voor de volgende dag.
Mimi zocht al haar beste hoekje bij Biggie.
Honey volgde haar voorbeeld
En ik ga eerst deze dag uitschrijven.
Nu dat dit gedaan is, kan ik ook mijn plaatsje zoeken.


Mmmm,
Daar is het hoekje.
SLAAPWEL allemaal
Tot morgen

Dag 06 - zeedagje netje gevuld met niksen

Goede avond bloglezertjes,

Vandaag was het lekker uitslapen en dan werd er nog eens gedraaid en gekeerd.
De baasjes namen een warme douche en wij likten ons proper.
Rond 9u waren we klaar voor de dag.
Evn werd er overleg gepleegd: waar gaan we ontbijten ?
Uiteindelijk werd het een combinatie van het buffet en een lekker bagel.
Sandra zorgde nog voor wat beentjes
En Doortje voor de melkjes.
De pelouchkes werden lekker verwend.

We gingen terug naar de kamer...
HEIN?
Wat hebben we verkeerd gedaan dat er terug gaan wordt?
BAASJES ?!??

De laptop werd genomen
De fototoestellen uitgehaald
OEF..
Het is foto’s tanken tijd :)
EINDELIJK.
Ik schrijf de blog in de overuren terwijl iedereen al slaapt.
En nu nemen ze gewoon de tijd tijdens de dag ?!?
Mimi nam het boekje van IJsland en samen met haar baasje begonnen ze voor te lezen.
En na een tijdje begon het verhaal trager te gaan.
En nog trager.
En dan was het stil.
Sandra deed stil verder.

Rond 2u kwam er leven in de kajuit.
Mimi rekte zich uit, Honey kwam uit haar mini winterslaap en wij waren klaar met foto’s.
De badpakken gingen aan en wij kregen een luxe plaats aan het venster.
De niet-pelouchen gingen opwarmen in het bubbeltjesmachien.
Na een tijdje kwamen ze ons oppikken en gingen we naar de spuitende beesten kijken.
In de verte kon je enkel de water spuit zien, maar blijkbaar zouden het heeeel grote beesten zijn geweest.
Nadien gingen we terug wachten ik de kajuit.
Blijkbaar hadden ze nog een massage want toen ze terug kwamen blonken ze.

Snel werd er gedoucht want we gingen naar het theater.
Iets na het geplande uur keken we naar de dansshow.
Volgens Doortje was het vorige keer mooier...
Ik begreep het verhaal niet zo goed, maar de 6 deden vele pirouettes.

Nadien gingen we op restaurant.
Neen niet naar de dining hall, maar naar de Pinacle Grill.
MMMM het was lekker.
We namen krabcakejes, krabbepoten en honingspek als voorgerecht.
Ik was gelukkig want ik kreeg nog enkele stukjes van de steaks.
Er was geen plaats meer voor de desserts.
WEEN WEEN
Geen lekkere verbrande pap, kaastaart.
GEWOON NIETS.

We sloten de avond nog wat cultureel af.
We waren naar de pianobar gewandeld en daar bleven we luisteren tot op het einde.
Het waren allemaal verzoeknummers maar allemaal even mooi.
Het laatste nummer bleek een verzoeknummer van Doortje.
Ik ben wel de naam al kwijt.
Ik ben echt oud aan het worden :@

We gingen nog even naar het achterdek om de niet-ondergaande zon te gaan kijken.
Nadien maakten de baasjes de zak klaar voor morgen.
Terwijl schreef ik dit blogje.
Nu is het echt tijd voor dodo te doen

Slaaaaaapwel

Sloefie

Dag 05 : Een dagje op zee nietsen

Goede ochtend.

Deze ochtend hadden we kleine oogjes hoor.
De boot is pas om 3u deze ochtend vertrokken.
En ik zou geen goede waakhond zijn als ik dat niet wist.
PFFFF
Ik ben moe.

Gelukkig was het vandaag een dagje niksen.
We hebben een lekkere broodje als ontbijt gegeten.
We bleven wel heel lang zitten met onze tassen koffie.
Toen het 10.30 werd, zijn de baasjes in shopmodus gegaan.
Eerst bij mevrouw Hilde naar de solden gaan kijken.
Maar toen daar niets bleek te zijn dat voor de baasjes was, zijn we verder gewandeld.
In de winkel van de boot vonden de 2 baasjes net dezelfde sweatjas.
Het was wel grappig om te zien hoor : MINI & MAXI.

Na een klein brok te eten besloten ze nog maar wat te gaan bubbelen.
Het was immers wel koud buiten.
Na het bubbelpartijtje hebben we ons klaar gemaakt voor ons dagelijkse portie Dutch.
En toen was het al weer tijd voor het avondeten.

Geen pianobar vandaag want iedereen was veel te moe.
En nu vallen ook mijn oogjes toe.
Dus
...

Tot morgen
Sloefie de slapende waakhond

Dag 04 : Edinburgh by night

Goede nacht allemaal,

Deze ochtend geen vervelende tuut-tuut.
De baasjes hadden na het natte avontuur besloten de ochtend activiteit van Didier te skippen.
We stonden dus in alle rust op en maakte ons op een heel traag tempo klaar.
We dienden enkel tegen de vooravond klaar te zijn want dan zou deel 2 beginnen.

De baasjes besloten tijdens het ontbijt wat ze allemaal NIET gingen doen.
Ze gingen niet van boord in de ochtend
Ze gingen niet sporten
Ze gingen niet over en weer crossen op de boot.
Ik durfde bijna niet te vragen wat ze dan WEL gingen doen.

Ik begreep het niet goed.
Ze gingen terug naar de kajuit en daar waren mijnheer Moh en Kumar niet zo blij mee.
De 2 heren dachten net alles op orde te maken en besloten het straks te doen.
Wat zou hun betekenis zijn van straks :  straks, sebiet of later zijn?

Eens in de kajuit gingen de kleertjes uit en werden badpakken aangetrokken.
Dit betekende dus dat we met ons drietjes met Lolifant nog konden spelen.
De baasjes zijn gaan bubbeltjes maken en daarna in de grote droogkast gaan zitten.
Soms zijn ze toch wel raar zenne..
Hun eerst nat maken om hen nadien direct te drogen.
RAAR toch he

Na 2u die er veel meer leken te zijn, kwamen ze totaal relaxed terug.
De natte badpakken werden afgepeld en ze deden hun kleertjes aan.
We mochten mee naar de Dutch café om iets lekker te drinken en enkele beentjes.
MMMM

Nadien gingen we even op het bovendek zitten.
BRRRRRRR
Wat was het koud
Snel terug naar binnen.
Daar stonden heel lekkere pateekes want Mimi en haar baasje bleven verlekkerd staan.
Volgens Mimi waren super lekker en met de dubbele espresso was het ene klein feestje.

Tegen 4u gingen we terug naar de kamer om ons klaar te maken.
Nu werd er veel materiaal uit de kasten gehaald.
Naast een broek werden er plots T-shirt, pull, jas, regenjas, muts, sjaal, ... aangedaan.
Amai, gaan we naar de noordpool?

Toen we klaar waren gingen we ook de innerlijke mens klaarmaken.
En waar doe je dat het best ?
Juist ja,...den Dutch.
Onze collega’s GFC-ers waren net terug van hun uitstap.
En ja hoor.. iedereen diende zich mentaal voor te bereiden bij den Dutch.

Om 5u15 waren we stipt op tijd op de afspraakplaats.
Didier telde snel de koppen en weg waren we.
Oei.
We gaan naar de kerker van de boot.
Zo diep ben ik nog niet geweest deze reis.
Komt dit wel goed?

En in de verte was er lawaai.
Oh?
We gaan met een klein bootje van de grote boot weg.
We waren net op het bootje en het begon terug te gieten.
De baasje waren dus blij dat ze het zekere voor het onzekere hadden genomen deze ochtend.

Eens aan wal dienden we in een café te wachten.
Wel erg he,  Didier zette ons aan tot drinken.
Maar toch wel dank u Didier dat we lekker warm konden wachten  op de bus.
Sandra had wel veel interesse in dat beest op de hoek van de zetel?
Wil je zo een koe meenemen?
Neen, Sloefie.... maar zeg nu zelf ..
Waar zie je nu een koe in een café?

Waar gaan we nu naar toe vroeg enkele keren.
TAPTOE kreeg ik telkens.
Oke, ik zal maar zwijgen ... ik zal mijn tap toe houden
GRRRRRR

Een uurtje later waren we aan een groot kasteel.
Het busje bracht ons bijna tot op de binnenkoer.
LEUK HE?
Overal hingen er borden.
En plots had ik het door...
Sandra had niet gezegd "hou je smoel Sloefie", maar werkelijk gezegd wat we gingen zien.
We waren naar De Militaire Taptoe.
Een groot evenement waar marching bands van over heel de wereld een nummertje komen doen.
Voor we naar onze plaatsjes gingen hebben de baasjes nog een extra laagje waterbescherming gekocht.
Zou het echt nog lang regenen?
Moeten die mensen dan zo allemaal met hun instrumenten in de regen wandelen?
PFFFF zo zot zou ik niet zijn hoor.
Het was geen weer voor nen hond door te sturen.

Het evenement duurde iets meer dan 2u.
Sommige groepen waren iets minder dan de anderen.
De Nigerianen bijvoorbeeld hadden het een beetje moeilijk om in de maat te lopen en de muziek correct te spelen.
Maar dan waren er ook de KIWI’s, de  Fransen en de Schotten die er een heel mooie show van maakten.

Oh wat was dit leuk.
Op de terugweg werd er uitvoerig over nagepraat.
Heb je dat gezien?
Grappig met dat meisje van de Moulin Rouge he?

We waren iets na 12en aan boord en we werden verwelkomt met een warme choco.
Nadien gingen we op dek 9 nog een klein snackje eten.
Rond 1u zou de boot vertrekken, maar dat leek toch niet echt te lukken.
De boot leek nog leeg te zijn toen we in bed kropen.

Ik heb nu mijn verslagje geschreven en nog steeds is de boot niet weg.
PFFFF
Wat zou er nu aan de hand toch zijn.
Maar dat zijn zorgen voor morgen.

Slaaaaaaaaapwel

Sloefie en co

Dag 03 : Newcastle upon Tyne of is het nu up in de regen

Goede avond,

De kajuit was stil.
Enkel de zware ademhaling van de baasjes of is het nu snurken van de pelouchen was te horen.
Ik lag wakker, want ik wou zeker zijn dat we op tijd op stonden.
Dan plots...

TRING TRING...
Sandra neemt slaapdronken op.
Hallo?
De wakeup call.
Samen met Mimi maakte ik iedereen goed wakker.

Maar Sandra waarom laat je ons wakker maken om 6u
HEIN?
Alle mogelijke wijzersmachines werden bovengehaald.
Sommige toonden het digitaal, anderen met wijzertjes... maar ze waren unaniem 6u.
God*******************
Nu zetten we de lawaaimaker van de boot en nu maakt hij ons al blaasjes wijs.
Het was geen 7u maar 6u.
PFFFFFF.
Het gaat een zaagdag worden.
Hoe moet ik dat nu weer goed maken?
Nog een uurtje dicht bij baasje kruipen en haar doen soezelen? Of toch maar op staan?
Allez, iedereen snel naar een boompje en dan nog een uurtjes oogjes toe.

NOPPES natuurlijk.
Als baasje wakker is, dan begint de hersenmolen te draaien.
Sandra ging naar het balkon en keek buiten.
Het zonnetje schijnt.
JIPIE.. de dag gaat toch zonder gemor doorgaan.

De pelouchen likten zich proper, de menschen namen een douche.
Toen stelde Sandra voor om een ontbijtje te nemen in de Pizza Drive.
Neen, ze ging niet om 6u30 een pizza eten.
Maar daar werden - ik wist dat nog van op zusje Koningsdam - lekkere broodjes gemaakt.
Twee lekkere broodjes met spekjes, eitjes, kaas en natuurlijk beentjes.
MMMMMMMMM

Terug in de kajuit werden de laatste voorbereidingen getroffen voor de eerste uitstap.
Regenjas? Check
Jasje? Check
Fototoestel? Check
Centjes? Check
GPS? Check
ID? Check
Neem nog maar een pakje koekjes mee ...
Oke.. Sultana koekjes ? Check
En weg waren we....
Daaaaag meneer Kumar en daaaaaag meneer Moh.
We gaan allemaal samen op pad.
Tot straks.

Stipt op tijd ging  de groep van boord.
Oh, het is een glijbaan om de boot af te mogen.
Mogen we Sandra?
Neen, jullie moeten braaf mee aan de hand lopen anders mogen jullie niet mee.
Ik denk dat er iemand toch niet opgelet had dan, want toen ik vanuit de kajuit naar buiten keek zag ik toch iemand de schuifaf nemen.
Waarom mag ik dat dan niet?
PFFFFF
Maar ik ga flink zijn en het goede voorbeeld tonen voor de zusjes.

Bootje uit - Busje op - Busje af - Stationnetje binnen.
Na wel 20 minuten wachten hadden we dan ons treinticketje.
De groep werd plots in 2 kampen verdeeld :
Sommige mensen van de groep hadden naar meneer Didier geluisterd : het was goedkoper om een Single ticketje te kopen
Andere mensen hadden naar de mevrouw van het station en nadien naar de oproepster van dienst Sandra geluisterd : een Daysaver.
Als dat maar goedkomt.

Na een tijdje tjoek tjoek te doen, werd het plots donker.
En de tjoek tjoek ging verder in het donker.
Gelukkig was er wel licht in de trein ...
Nadien vertelde Hilde mij dat het een Metro was.
Nu.. een metro die gaat toch onder de grond ..
En deze ging boven de grond.
Ik denk dus dat het een een Treintro is.
Ah ja... Een trein die onder en boven de grond gaat.
De mensen maken het toch soms te moeilijk.

We stapten uit aan de halte Monument.
Toen we het daglicht terugzagen stonden we aan een grote zuil.
Ah toen begreep ik het waarom het Monument was.
Sandra nam haar klickklick machien en nam foto’s van alle kanten.
We wandelen een beetje verder en kwamen aan een mooie oude galerij.
Ik denk dat die glazenmaker-straat een toverstraat was.
Weet je waarom?
Wel, de zon scheen als we de ene kant binnengingen
En toen we buiten kwamen aan de andere kant was het aan het regenen.
Ik wou snel terug naar die eerste kant, maar dat mocht niet.
PFFFFF
Regenjasjes aan dan maar

We zagen nog enkele mooie en minder mooie gebouwen.
Veel kan ik er niet zo over vertellen want Sandra had de regenjas over de rugzak gedaan.
Zo zaten we lekker droog en warm... maar zagen we niet zo veel.
Toen we binnen in het oude winkelcentrum gingen, ging de jas even uit.
We waren precies weer weggetoverd.
Alles leek er van de jaren stilletjes : een beenhouwer, een vismarkt, een groentekraam,..
Zelfs de eerste Marc&Spencer was er : een winkel van 5m op 3m...
Alles aan 90%..
Gelukkig gingen we terug buiten langs de zelfde kant en kwamen we terug in het 2019.
OEF

We wandelden verder, Kerk in - Kerk uit - Kerk in - Kerk uit...
Ik denk dat we de kerkenwandeling deden of was het we-willen-even-in-de-droogte wandeling.
Plots zei meneer Didier.. “Wie heeft er dorst”
Iedereen riep IK, IK, IK
En zo gingen we de Duke of Wellington binnen.
We mochten terug uit de regenjas.

Het baasje van Mimi vertelde over hoe ik reisverhalen schreef.
En plots werd ik een tijdelijke beroemdheid.
Iedereen wou dat wel lezen ...
Sommigen wouden zelf mijn pootje.
IK FIER

Toen we buitenkwamen kwam er nog een quizvraag..

“Waarom hangen er aan de pubs een bord met de naam en een tekening?”

Sandra verdiende haar 2de pet - ale deze keer een virtuele pet ... - door te antwoorden “zo wisten de analfabeten ook wat het was”

Nadien zijn we nog - goed ingeduffeld - wel duizend trappen naar beneden gewandeld.

Deze weg wou ik niet terug doen hoor.. dat ging niet goed komen voor de groep.

Ik dacht dat ik het diende te vertellen tegen Didier, maar hij was al tot dezelfde conclusie gekomen.

We zagen 7 bruggen.

JAJA 7 bruggen : de ene voor de trein, de andere voor de treintro, de 3de voor de fiets en dan was er ook nog een voor de millennium.

Wat zou dat zijn ?

Het was wel raar wandelen op die Millennium brug : was zo een brug met een hele grote bocht.

Toen het aan het gieten was besloten we toch even te schuilen in een oude bloemmolen.
Een voordeel : we kregen een beter zich op de 7 bruggen.
Nadien werd er wijselijk beslist : WE GAAN TERUG.
We wandelden nog ver en kwamen dan terug aan het Treintro station Monument.

We denken dat meneer Didier hard had nagedacht tijdens de wandeling.
Iedereen die een Single ticket had gekocht moest terug een ticketje kopen.
HIHIHI
Baasje had goed opgelet en iedereen die naar haar had geluisterd kon rustig wachten
Maar waar waren onze ticketjes?
Alarm Alarm...
Waar is de portemonnee.
Ah daar.. verkeerd gestoken ...
En toen konden we met de treintro en de bus terug naar het schip

Voor zij die goed hebben opgelet .. ja het klopt tot nu toe hadden we nog geen beentjes gekregen.
Dus toen we aan boord kwamen zijn we snel beentjes gaan zoeken en eten.
Nadien dienden de baasjes zich snel klaar te maken.
Het was tijd voor hun HeteStenen-massage.
Een uurtje later kwamen er 2 mensen die wel op onze baasjes trokken terug in de kajuit.
Ze waren alle 2 zo relaxed....
Maar toen was de race tegen de tijd er weer : Kleertjes aan - Likjes hier en daar.
En net op tijd schoven ze aan tafel.
Vanavond was het geen Gala avond maar wel een “Chef Council”.
Dat betekende dat er enkel bordjes van de vele chefs aan boord werden geserveerd.
Die mannen en vrouwen hebben dus overuren moeten draaien he... want 2600 mensen eten geven..
Dat zie ik mijn sous-chefje niet doen hoor

Na het eten besloten we naar de kamer terug te gaan.
De baasjes waren moe en wouden snel naar bed.
Ik was ook blij want het betekende dat ik niet na middernacht in mijn bedje zou geraken.

OH
Ik blij..
Lolifant was terug op bezoek.
Samen met mijn vriendjes genoten we nog even van zijn rug...
En zo vielen iedereen in slaap.

Sssssshhhhhhtttt

Ik ga nu ook stoppen met tockelen 

Want dit maakt toch wat lawaai.

SLAAPWEL

Sloefie

De verzopen hond