Hier Sloefie van het koude maar niet zo regenachtige Reykjavik.
Deze ochtend diende we op het appel te zijn om 8.15
Dus we kregen ontbijt op bed.
Mmmmm....
Lekkere brokken en beentjes
We werden zoals gisteren door onze Oranje Simone verwelkomt.
Volgens haar konden we de top van de tops doen in een halve dag.
En daarna gingen we bootje baden
!?!? Hein ?!?
Ik zal maar braaf wachten dacht ik want ik begreep er geen jota van.
En daar begon ze aan de vertellingen.,
Een ding had ik al opgemerkt en ik weet niet of ik het echt mag zeggen.
Straks krijg ik waarschijnlijk op mijn poep ervoor maar tja...
Het moet gezegd worden
Als de prinses van Oranje begint te praten dan wordt het moeilijk om er nog een waf tussen te krijgen.
Het eerste belangrijke huis van de stad werd eerst besproken : het witte huis.
JA JA zo noemde het.
De Franse president had het heel lang geleden laten bouwen voor zijn Deense vrouw.
Hij schonk het aan de stad met een opmerking.
Het diende intact te blijven zoals het was.
En uiteindelijk kwamen hier de 2 grootste presidenten samen.
Reagan en Gorbatsjov tekende hier het einde van de Koude Oorlog.
?!?!?
Betekende dat dan dat het dan heel de tijd voordien vroor?
Ik begreep het niet helemaal hoor want het is hier nog altijd koud hoor.
We stopten aan een walvis.
Neen geen echte walvis natuurlijk.
Maar een bronzen beeld van een walvis.
We mochten allemaal op de foto.
Eerst allemaal samen en daarna in groepjes
Ik ben ook met Mimi en Honey op de foto gegaan, maar ik weet niet of de foto gelukt is.
Ik hoop het echt.
Zal wel een mooie foto zijn.
Volgende stop was het Concertgebouw.
Sommige gingen op zoektocht naar de mooie hoekjes.
Anderen gingen echter op zoek naar een boompje.
Met de hulp van Linda konden ook onze baasjes een boompje opzoeken.
Ja ze hadden hun centjes in de bus vergeten en Linda heeft het voorgeschoten.
DANK U LINDA.
Nadien deden we nog een belletje naar opa Victor.
Hij is een beetje ziek en dus wou Sandra even checken hoe het ging.
Nadien reden we nog rond door de stad en kregen heel wat info.
We stopten nog even aan een zeer modern kerk.
Terwijl iedereen binnen keek, Sandra en ik een toertje rond de kerk.
Halverwege kregen we het bezoek van meneer de kat.
Hij kwam heel lief aan de benen goede dag zeggen.
Sandra heeft een heel mooie close-up genomen.
Ik ben maar diep in haar zak gekropen, want misschien dacht hij wel dat ik een muisje was.
Toen iedereen buiten was gingen we nog even naar de beeldentuin.
Daar stonden allemaal bronzen dingen met een verhaal uitgebeeld.
Mooi hoor.
Ik hoopte dat ik op de foto mocht, maar neen ... geen tijd
IK NIET BLIJ
De voorlaatste stop - allez dat dacht ik toen - was de luchtbel.
De luchtbel was een grote bol waar in informatie stond over de vulkanen.
Daarnaast was het de stop om nog snel even een boompje op te zoeken.
Nu hadden we ons wel voorbereid...
Maar nu bleek het niet nodig.
Hoe moet een hond het nu nog begrijpen : wel of niet betalen?
Plots verdween Sandra even terwijl ik tegen Mimi, Honey en Doortje wat blafte.
Ze was gaan overleggen met Didier en nadien met mevrouw Oranje.
Blijkbaar had ze de laatste dagen al wat tandpijn en was die sinds gisteravond te pijnlijk.
Nu had ik wel gezien dat ze pijn had maar ik had nog geen onderonsje gehad om het te vragen.
PFFFF
Ik ben niet goed bezig.
Ik ben verantwoordelijk voor haar en ik heb haar niet geholpen.
WEEN WEEN
Didier en Simone vonden dat het beter was om het vandaag nog proberen te laten oplossen.
Vannamiddag hadden we nog wat vrije tijd en dus makkelijkste te regelen.
Maar Sandra twijfelde : we gingen naar de HRC vandaag.
Maar de pijn deed haar toch mee gaan in het verhaal.
Er werd wat rond gebeld en de afspraak stond vast : 2.45 ging ze in de stoel.
Maar eerst gingen we nog de uitstap afwerken.
Ah ja, Sandra die wil meegenieten van alles he.
We sprongen nog in de bus en we reden verder.
We kregen veel uitleg over lava en het vulkanisch gesteente.
En hoe heilzaam dat het water wel was wat er uitkwam.
En plots waren we op de laatste stop - zonder de tandarts te rekenen - voor vandaag.
We stoppen aan de Blue Lagoon.
Een stukje Spa in de middel of nowhere.
Het water kwam uit de bronnen direct naar boven.
Door het gesteente zag het water zo magisch blauw.
Wij bleven veilig in de bus want we hadden geen zin in nat worden in deze kou.
De baasjes waren er klaar voor zegden ze.
Nu probeer ik uit te leggen wat ze me al vertelden.
Het is dus van horen zeggen met mogelijkheid van enkele foutjes.
- - De redactie is niet verantwoordelijk voor foutjes - - -
Er diende even gewacht te worden voor ze binnen mochten.
Ze kregen een bandje om en gingen opzoek naar een leeg kastje.
De kleertjes werden gewisseld voor de badpakken.
Na de verplichte douche dienden ze enkele meters in buiten lopen.
BRRRRRRRRR
Ik kreeg al kou toen ik er aandacht.
Maar eens in het water geraakt was het tropisch warm.
Terwijl het hoofd in de kou bleef, had de rest van het lichaam lekker warm.
Blijkbaar was er ook een waterbar want op sommige foto’s die ik zag hadden ze een drankje vast.
Op andere foto’s herkende ik de baasjes niet.
Ze hadden een witte smurrie op hun gezicht.
Na een uurtje of twee kwamen ze terug in de bus.
Ik diende wel goed te zien wie wie was want iedereen leek een beetje jonger.
Ik kroop dicht tegen mijn baasje.
En toen ik ontdekte hoe zacht haar huidje was geworden, kroop ik nog dichter bij.
Ik wou daar niet meer weg.
ZALIG
We reden terug naar de boot.
Iedereen werd afgezet om hun vrije namiddag te beginnen.
We namen afscheid van Simone van Oranje..
Zij ging nu uren door de bergen, door de regen en de sneeuw rijden.
Ze ging immers naar onze volgende haven met haar auto.
Wij zouden varen.
De baasjes bleven zitten want de bus ging hun afzetten aan de tandarts.
Meneer en mevrouw GFC gingen ook mee voor morele support.
Ik vraag me af voor wie... maar was al blij dat ik niet alle last diende op mijn pootjes te nemen.
Mooi op tijd kwamen we bij de tandarts toe.
Een mooie madam stond aan de receptie.
Toen die ook nog de tandarts bleek te zijn wisten we dat alles wel goed kwam.
Terwijl we in de wachtkamer zaten kreeg meneer Didier telefoon.
Hallo?
WAT?
NEEN... dat kan niet...
Oke, tot straks.
...
En na een kwartiertje kwam er nog iemand binnen : mevrouw Oranje.
HEIN?!?!?
Mevrouw Simone, moest jij niet aan het rijden zijn?
Neen hondje, ik ben al terug want de boot gaat niet op weg naar de volgende haven.
HEIN?
Ja, we weten nog niet goed wat er nu gaat gebeuren.
Maar laten we nu maar eerst wachten op je baasje.
Samen met alle menschen bleven we een dik uur wachten op het baasje.
Toen kwam ze met een brede glimlach terug.
Ik denk dat ze nog wat te veel verdoofd moest zijn.
Want wie zou er nu blij zijn na een tandarts bezoek?
Simone reed ons terug naar de boot.
En zei : Rekketettettet.
WHAT?
Rekketettettet.
Wat betekende dat nu weer?
Ah Sloefie... je hebt nog niet goed opgelet...
Euh?
Ze heeft het door?
Ik heb hier en daar een uiltje gekaapt en dus....
We namen nog eens afscheid van de oranje gids.
Toen we een uurtje aan boord kwamen kwam de kapitein door de lawaaiboxen.
Hij vertelde dat we de volgende haven links lieten liggen.
En dat we full speed gingen varen om de zware storm voor te blijven.
Als dat maar goed komt...
We zouden pas om 4u morgen namiddag toekomen in de volgende haven.
Normaal zouden we daar pas binnen 2 dagen komen, maar nu morgen namiddag.
Daar we nog niets gegeten hadden sinds deze ochtend, gingen we naar den Dutch.
Sandra hield het nog wat sober.
Daarna gingen we snel douchen en klaarmaken voor het eten.
Tegen het eten was baasje al oké.
Na het eten gingen we terug naar de kajuit.
We hebben toen de kajuit voor de storm voorbereid.
Alles werd goed weggestoken.
Daarna maakten we ons klaar voor de nacht.
Hopend op een niet te zware nacht...
Ga ik nu slapen
Doei
Sloefie
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten