Dag 21 - met rode oogjes

Hallo allemaal,

Sloefie is nog niet helemaal bekomen van de “Red Eye” vlucht. Zijn ogen vallen altijd doe. En dus mag Steven nog eens een blog schrijven.

We lieten jullie gisteren achter op de vlucht van Seattle naar New York. De vlucht van 23u11, aankomst 7u00 plaatselijk in New York City. Een vluchtje van een kleine 4 uur dus. De snelle hoofdrekenaars weten dan dat er 3 uur tijdsverschil is tussen Seattle en New York.

De vlucht heeft een speciaal symbooltje in de uurregeling. Het heeft namelijk een rood oogje. Voor Red Eye. Want al wie van zo’n vlucht komt, heeft rode ogen van weinig en slechte slaap. Behalve Sloefie natuurlijk want die heeft altijd zwarte ogen.

Veel is er niet over te vertellen over de vlucht. Wanneer iedereen plaats gevonden had voor zichzelf en zijn bagage, werden de lichten gedoofd, de zeteltjes naar achter geschoven en de ooglapjes opgezet. Iedereen hoopte op een zachte slaap, een rustige vlucht en een stille buur.

“En hoe was de vlucht dan?” Wel, de zeteltjes stonden nog altijd veel te dicht bij elkaar. Je knieën doen dus ook gans de dag pijn en je oogleden wegen 10 kilo elk.

“Waarom doe je het dan?” Wel van de westkust naar de oostkust vliegen kost je meestal een kleine dag met wachten, inchecken, bagage zoeken, naar Manhattan sukkelen per metro. Dus proberen we tijd te winnen door een nachtvlucht en vergeten we de ongemakken maar.

7u06. We waren van het vliegtuig geraakt. Ondanks de kleine chaos dankzij mensen van rij 14 die hun bagage op rij 27 hadden geplaatst en tegen de richting in aan hun bagage wilden komen en dan nog als eerste van het vliegtuig wilden. Normale toestanden dus op een volle vlucht. Aan onze terminal waren maar 2 vliegtuigen net geland, de overige vliegtuigen hadden hier overnacht. De bagage werd in de terminal zelf behandeld en er was duidelijk personeel genoeg. We waren net beneden of de eerste koffer kwamen al aan op de rolband. Sandra was nummer 3 en 4. Hoe lang voor die van Steven? Na enkele minuten kwam die er ook aan. Oef. Geen 15 minuten wachten dus.

7u15. We stonden buiten in de frisse wind. Met 4 koffers en twee rugzakken leek de metro op spitsuur ons geen goed idee. Het werd dus een taxi naar Manhattan, in het spitsuur. Maar dat was dan het probleem van de chauffeur. Trouwens, ook op de taxiparking was het spitsuur. Er stonden zo’n 50 mensen voor ons te wachten. Hopelijk waren er veel grote gezinnen bij J. Gelukkig waren er niet teveel Toyota Prius taxi’s want met de extra valies zouden we niet meer in de Prius passen – of de chauffeur zou moeten achterblijven.

7u30. Eindelijk een de taxi. Onze chauffeur is Sikh. En hij rijdt zoals in zijn geboorteland... op het randje en af en toe erover. Maar hij was niet alleen. Verschillende andere taxi’s slalomden op een zelfde manier door de ochtendfile op de Van Wyck Expressway. Ook tijdens de sluiproute richting Midtown Manhattan zagen we telkens weer de zelfde taxi’s. Niet dat de tocht echt snel vooruit ging maar dat is in Brussel  ’s ochtends net het zelfde.

8u30. 49Th Street. Na veel gedraai en getoeter van de taxi staan we plots in het midden van Manhattan. De taxi draaide plots een donker steegje in. Sandra schrok een beetje. Of dit wel de Crown Plaza was. De chauffeur voelde zich een beetje gekrenkt. Hij had zo zijn best gedaan. En hij had zich niet vergist. Een kruier kwam al aangelopen om de koffers uit de taxi te sleuren. En daar stond toch duidelijk Crown Plaza op zijn pet. Hop, naar boven. Hopelijk konden we al een kamer krijgen ook al was het nog geen 9 uur.

Maar een klantenkaart met veel punten op, opent heel wat deuren. Een tiental minuten later hadden we onze kamer al. Met een prachtig zicht op Times Square. 41 verdiepingen hoog. En we hadden nog genoeg tijd om ons wat op te frissen en een eerste ontbijt te nemen op de Conciërge verdieping.

Wat we de rest van de dag uitspookten in Manhattan, lezen jullie in een volgende blog.

Steven