Hallo mijn
beste en lieve mensenvrienden,
Tjonge, tjonge…
een hond heeft hier een echt hondenleven hoor. Mijn baasjes hebben het
eigenlijk een pak makkelijker dan ik. Waarom? Wel, hun horloge laten ze op
Belgische tijd staan en ik moet maar onthouden hoeveel uren we verschillen me
België.
Deze
ochtend is Sandra even rond 3u in de ochtend opgestaan en heeft even naar
buiten gekeken, is naar het toilet gegaan en terug in haar bed gekropen. Ik zou
bijna denken dat ze er uitgevallen was, maar dat kon niet want ik lag naast. Uiteindelijk
heb ik beide moeten wakker likken want het was al na 9 en ik wou niet dat ze
van de honger gingen omkomen. Beide hebben zich dan maar op een rapje
klaargemaakt en we zijn allen samen naar boven gegaan om te ontbijten. Ik mocht
als eerste kiezen en ik koos gesuikerde hondenbrokjes met melk. Dan hield ik
plaats voor beide baasjes zodat zij hun ontbijt konden gaan uitkiezen: Sandra
kwam terug met 2 sneetjes toast en een set ogen; Steven ging op zoek naar toast
en kaas & ham. Hij wou ook eens gek doen zei hij en hij nam een nagerecht:
een lichte purperen yoghurt. Nu ik begreep hem niet zo goed, want zo ver ik me
kan herinneren at hij elke dag van die rare kleur yoghurt. Dus ik vroeg hem om
wat uitleg en hij vertelde me dat hij de vorige dagen Braambessen of bosbessen
at, maar dat hij vandaag aardbeienyoghurt at. Nu eerlijk gezegd heb ik het
verschil niet echt gezien, maar dat zal maar aan mij liggen. Na het ontbijt
gingen we om ons dagelijks bakje troost en we gingen terug naar de kajuit.
De boys
waren volop bezig om de kamer te doen.
“hoe zijn
jullie daar al terug?”
Blijkbaar
verschieten Made en Rudy elke keer van de snelheid van mijn baasjes hun
eetgedrag. We hebben daarna nog even over de symptomen gepraat die Sandra op
regelmatige tijdstippen vertoont en we hebben dat ook benoemd: Sandra lijdt
niet aan internetverslaving maar aan de ergere vorm NoMoFobie. Wat is dat hoor
ik jullie al denken … Wel, sommige personen hebben constant schrik dat hun gsm,
aaipad, laptop en al die andere rare elektronische dingen zonder batterij of
zonder netwerk vallen. Deze personen kijken om het uur of hun gsm nog netwerk
heeft en beginnen te zweten en zeer nors te doen als het even uitvalt. Ik,
Sloefie De Hond, ben zeker dat Sandra een zware vorm vertoont van die ziekte. Wat
is er tegen te doen? Niet veel, enkel zorgen dat wanneer er zo een moment is geen
elektronische foefje werkt, dat er een grote tas koffie beschikbaar is.
Het weer
was echt uiterst slecht aan het worden. Er ontstond zelfs een waterstorm… een
watte? Ja, zeg mensenvrienden… jullie hebben allemaal zo’n moeilijke woorden en
als ik dan iets gelijkaardigs blaf zeggen jullie dat het niet bestaat. Allez, zeg
nu zelf… jullie hebben een sneeuwstorm (veel wind waardoor de sneeuw in het
rond vliegt), een zandstorm (veel wind waardoor het zand in het rond vliegt)
waarom bestaat een waterstorm dan niet? Ik heb al een foto genomen van zo’n
storm, als de baasjes dan ooit nog eens foto’s online zetten, dan vraag ik hen
ook om die foto te publiceren.
Maar wat
kan je eigenlijk doen op een drijvende stad wanneer het buiten zo’n slecht weer
is dat ze het buitendek afsluiten en wanneer de tv toont dat er een wind is van
9 Beaufort? Ik wist het niet en mijn baasjes besloten wat te knutselen: Sandra
telde haar kruisjes en Steven werkte nog wat verder aan de foto’s van vorig
verlof. Die heeft volgens mij nog werk voor dagen, maar zal het hem maar niet
blaffen denk ik. Gelukkig had ik oog voor de klok want het was plots al ver na een
uur. Dus heb ik me op de gsm van Steven gezet en beginnen blaffen. Uiteindelijk
hebben ze nog wat verder ‘gewerkt’ en hebben ze nadien toch besloten om iets
actiever te doen. Ze deden hun badpak en zwembroek aan en zijn nog wat in het
warme bubbelend water gekropen. Ik mocht deze keer wel mee, maar moest heel
stil blijven zitten in hun zak. Ik heb dan maar in Sandra haar boek wat zitten
lezen, want ik ben misschien wel een hond, maar lang stil zitten kan ik toch
ook niet hoor.
Uiteindelijk
hadden de baasjes dorst gekregen en gingen we naar het zwembad buiten de
bubbelende zone. Daar hebben ze zich in een ligstoel genesteld en hebben ze hun
boek gelezen. De ober die daar rondliep had hen eerst niet in de gaten, maar
uiteindelijk konden ze dan toch een Cola Zero en een grote fles water
bestellen. Nadien hebben ze wat gelezen en wat zitten soezelen. Gelukkig was ik
daar ook weer bij, want ze dienden vanavond wel op tijd klaar te zijn om te
gaan eten. Ze hadden een tafeltje gereserveerd in Le Cirque, het tweede speciale
restaurant van de boot, tegen 18u30.
Een voor
hebben we ons gedoucht en onze best kleedjes aan getrokken. Ik zocht in mijn
persoonlijk valiesje en vond mijn clowns pakje en hoopte zo toch mee te mogen
gaan. Maar neen, ik mocht niet mee. Ik mocht nog wat met mijn beste vriendjes
spelen en tegen de boys zeggen dat ik ook graag een nieuw vriendje wou. De
baasjes hebben heel lekker gegeten ( Steven een Chateaubriand en Sandra een lekker
stukje kabeljauw) Ik was blijkbaar heel braaf geweest want de baasjes hadden
besloten om hun dessert aan mij te geven en njam njam was een lekkere portie
crème brulee voor mij.
Toen Sandra
binnen kwam in de kajuit was ze zeer ontgoocheld, want er was geen
handdoekdiertje te bespeuren op de bedden. Maar ik blafte haar toe dat ze
diende naar de muur te kijken. En daar zat hij dan… mijn nieuwe vriend: de
slinger aap.
Sandra en
ik hebben nog wat met hem zitten spelen, ik heb nog wat aan deze blog
geschreven. En daarna hebben we ons allen klaar gemaakt voor ons bedje.
En nu... kruip
ik in mijn bedje…
Slaapwel
Sloefie de
timekeeper
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten