Hallo lieve lezers,
Deze ochtend werden we wakker met een totaal ander weertje. Ik had even door de gordijnen gepiept en was snel terug in bed gekropen... De zon leek op verlof te zijn en daardoor leek het heel koud buiten. Hoe ga ik dat aan mijn baasjes uitleggen... Dus ben ik maar begonnen met wat extra knuffeltjes en likjes.
Uiteindelijk is iedereen opgestaan en werd er besloten om nog eens een sms uit te sturen naar de achterblijvers. Sandra maakte de tekst klaar en Steven keurde hem goed... maar toen gebeurde het ... De gsm zei plots “Geen service”... Lap daar gaan we weer... De sms werd weggegooid en Sandra haar goed humeur was mee overboord. Steven keek zijn gsm na en ook daar was er geen netwerk meer. Oei, oei... Als er geen gsm netwerk meer is, dan zal er ook geen internet meer zijn... Mijn reactie was “dat komt hier vandaag weer niet goed” Sandra zei dat ze in staking was. He, dat wordt hier besmettelijk. Zolang er geen netwerk was, ging ze Calimero spelen. Ze wou zelfs niet gaan ontbijten... Uiteindelijk hebben ik en Steven haar toch overtuigd om een toastje mee te gaan eten... Maar het heeft wat tijd en overtuiging gekost. Steven had een toastje met wat kaas en ham, Sandra nam wat boter bij de toast en dat was het...
Na het ontbijt is Sandra terug naar de kajuit gewandeld en daar in de zetel gaan zitten ... Steven en ik zijn dan naar het bovenste dek gegaan om voor ons drieën een Café Late te gaan halen. Misschien kon ze daarna terug wat lachen... Sandra is dan wat in de tijdschriften beginnen bladeren die ze had meegebracht uit België en die ze zelfs nog niet aangeraakt had tot nu toe. Maar al dat geluk en ongeluk van de Vlaamse BV’s kon hier niet opbeuren.
Het werd 10 uur.
Het werd 11 uur...
De zon was nog steeds op pad en Steven had een beetje last van zijn wat te rode benen. Ik had nochtans genoeg geblaft gisteren dat hij zich moest instrijken, maar het was al te laat L. Sandra had hem gisteren al uitgelegd dat hij de ‘zalf tegen de jeuk, de zalf die ze gebruikte voor de muggenbeten’ er diende aan te smeren... En dus nu was Steven om de 2uren er wat zalf aan het opleggen en langzaam kon hij wat makkelijker bewegen zei hij. Maar vandaag ging hij dus niet in het warm bubbelbad zei hij...
Om 11u30 biepte er plots iets. Ja, het was de gsm. Ik sprong een gat in de lucht. Steven hoopte stilletjes dat het internet dan ook wel terug was... Even ontstond een kleine discussie: sturen we nog een sms of wachten we tot morgen. Er werd besloten om geen slapende honden (en mensen ) wakker te maken. Mijn beste handdoekvriendjes waren nog steeds op bezoek en dus speelde we allemaal wat samen. De boys, Made& Rudy kwamen nog even op bezoek en samen met hen probeerde Sandra nog enkele handdoekvriendjes extra te maken. (Nota van Sandra: de boys hebben een trucje om de oudere mensen hun namen aan te leren: ze noemen zich “Made is Rude”)
Toen ze terug weg waren nam Sandra de laptop direct in de hand... Dus zijn jullie allemaal aan het denken dat Sandra een internetverslaafde is he... maar eigenlijk is dat niet zo en laat het me proberen uit te blaffen : Sandra en Steven hebben zitten zoeken naar een show in NYC. Op voorstel van Steven werd er besloten om naar de Blue Man Group te gaan kijken. Zondag bestelde Steven de tickets... maar hij vergiste zich van dinsdag. Hoe hij dat deed weten we nog niet zeker, maar Sandra heeft al wat mails zitten sturen naar de ticketleverancier ... Ze had al een mailtje gekregen dat het kon, maar dat ze dan tegen een bepaald tijdstip diende te antwoorden. Ze had direct geantwoord, maar kreeg de mail gisteren niet correct buiten. Het tijdstip was door het onverwachte netwerk verlies al verstreken, maar Sandra wou niet opgeven. Ze ging terug naar de site en zag dat ze ook kon chatten met dat bedrijf. Ze is dan maar in de rij gaan staan om met iemand van dat bedrijf te kunnen babbelen. Na zo’n 10 minuten was het dan aan haar. De dame aan de andere kant van de scherm vertelde haar dat het ze het nog steeds konden proberen, maar dat ze wel wat diende rond te bellen. Uiteindelijk nog zo’n 5 minuten later riep Sandra plots “YES”... De dame ging de tickets omwisselen... En iets nadien riep Sandra plots “Neen he... niet weer”... Maar jawel... Het netwerk begon terug op en neer te gaan ... Sandra kon nog net lezen dat de dame schreef dat het in orde was en floep daar was het internet terug weg. Daar ze het internet niet op de juiste manier had kunnen afsluiten had Sandra schrik dat haar minuten ook verder aftelden.
Het was al tegen twee uur en dus werd er besloten alvorens iets te eten, snel naar de internet-helpdesk te wandelen en daar te vragen wat ze kon doen... Maar ze moesten zich natuurlijk wel eerst wat beter klaarmaken want Sandra had door de staking terug haar pyjama aangetrokken. Toen ze uiteindelijk boven kwamen zagen ze daar mensen het internet gebruiken. Sandra probeerde in te loggen op een van die computers, want als dat lukte dan was ze correct uitgelogd geraakt... Maar neen hoor... Die vieze pc zei dat ze nog ingelogd was ... Je moest haar zien lopen: Steven kreeg de opdracht om al samen met mij wat eten bij elkaar te scharrelen en een plaatsje moest zoeken om rustig te zitten en Sandra ging zo snel mogelijk terug naar de kajuit om op een correct manier de internetconnectie af te sluiten. Na een dik kwartier kwam Sandra er dan toch door. Balans van een voormiddag ticketjes proberen goed te krijgen: een uurtje surf, chat en blog plezier kwijt. Je moest haar zien “mevrouw Calimero”... maar ze had ook wel goed nieuws. De mevrouw van het ticketkantoor had door dat het internet weg was gevallen en had nog een mailtje gestuurd ter confirmatie dat de ticketjes omgeruild waren.
Daar het tamelijk warm was op het Lido dek bleven we met ons drietjes daar nog wat hangen. Sandra deed de short en T-shirt uit. Geen paniek, ze had nog een badpak aan! En zo kon ze dadelijk in het bad met bubbeltjes... Ik ben dicht bij haar gekropen want ik had een beetje koud, maar heb wel opgelet dat ik mijn pootjes niet nat maakte. Steven had zich op een ligstoel geplaceerd en las daar zijn boek verder. Ik blaf hem “wie zijn beentjes verbrand moet op de blaren zitten.”
Tegen iets na vijf zijn we als de drie musketiers dan terug naar onze kajuit gegaan. Daar hebben we nog wat zitten lezen en nadenken over alle mogelijke luxeproblemen : Gaan we beneden of boven eten? Gaan we nu of straks eten? Gaan we koud of warm eten? Gaan we Italiaans, Amerikaans of een mengelmoes eten? Gaan we een lange broek aan doen of blijven we in short rond lopen? Daar beide niet zo veel honger hadden, werd de volgende keuze gemaakt: ik mocht mee en we gingen naar boven in short om wat Italiaans te eten... Sandra is uiteindelijk nog eens veranderd van idee en heeft haar gewoon een salade van die ene keizer genomen met enkele lookbroodjes. Steven heeft een pasta a la champignon genomen en nam nog een kaasbordje.
Tegen dat we terug in de kamer waren, waren de boys al langs geweest en hadden ze ook een nieuw speelkameraadje achter gelaten. Nu... ik moet wel voorzichtig zijn deze keer, want naar het schijnt wurgt die kameraad zijn vriendjes vooraleer ze op te eten... Ik denk dat ik maar niet te lang zal bloggen deze keer en heel goed zal luisteren of er geen plots gesis te horen is.
Bij leven en welzijn,
Tot volgende keer lieve lezertjes
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten