Dag 22 - Eilandjes

Hallo lieve lezertjes,

Mijn baasjes hadden we gisteren verlof gegeven, maar nu ben ik er terug met een hondsverslagje van vandaag. Zoals gewoonlijk was ik als eerste wakker en liet ik ze nog even verder slapen. Om 9u vond ik het echter wel genoeg en dus heb ik ze een voor een wakker gelikt. Nadat ze zich klaarmaakten zijn we met ons drietjes gaan ontbijten bij de conciërge. Bij wie ?  Wel ja,  de conciërge maakt ontbijt voor die gasten die op de bovenste verdiepingen van het hotel slapen. Na het ontbijt was het tijd om de rugzakken op te pikken en op pad te gaan.

Eerste wat we deden was naar de metro wandelen en dan tot de South Ferry te rijden, want daar hadden we een afspraak met een bootje. Een bootje? Om 11 u werden we verwacht aan de ferry die ons naar het eiland van mevrouw vrijheid en naar Ellie's eiland ging brengen. Wij waren exact op tijd, maar daar we vergeten waren dat je door een batterij veiligheidstests moet, was de boot vertrokken. Erg was dat niet want 10 minuten later stond er al een volgende boot en het leek nog een geluk te zijn : de ferry die we misten was overladen vol, terwijl de ferry die wij namen niet te vol was. Zo had ik mijn eigen zeteltje binnen. 

Op het eerste eiland staat het vrijheidsstandbeeld.  In theorie kan je daar een hele poos wandelen, maar momenteel zijn ze hard aan het werken aan het monument. Je kon nog wel rond de groene dame wandelen, maar  op sommige plaatsen stonden er grote dranghekken die het zicht belemmeren. Het zonneke was ook niet echt van de partij, dus de lange wandeling werd gewisseld met een wandeling tot het winkeltje. En daar volgde de nieuwe ontgoocheling want de winkel verkocht enkel typische toeristen cadeautjes. Een muizenval voor toeristen, zei mijn baasje. Alleen heb ik de kaas niet gevonden. Want ik lust ook wel kaas.

Nadien namen we de ferry baar Ellis eiland. Ellis was het eiland waar alle immigranten zich eerst dienden aan te melden voor een controle. Na een set van  administratieve procedures, mochten de nieuwe Amerikanen zich daarna op de Amerikaanse gronden begeven. Daar aten we een beetje en toen voelde ik me plots niet zo lekker meer. Sandra is dan met mij rustig op een bankje gaan zitten terwijl Steven de gebouwen wat bezocht.  Uiteindelijk hebben Sandra en ik ons buiten gezet zodat ik voldoende verse lucht kreeg.

Toen Steven zich bij ons vervoegde zijn we met de boot terug naar het stad gegaan. Daar de baasjes toen toch wat moe aan het worden besloten ze terug te keren naar het hotel. Toen ze aan hun kamer kwamen bleek de deur niet in het slot te zitten. De kuisvrouw had de deur dus niet goed dicht gedaan. Hoopten ze. We zijn voorzichtig binnen gestapt, maar alles leek nog op de plaats te staan waar ze het lieten. Sandra vroeg mij alles goed te bewaken terwijl zij en Steven op stap gingen. Eerste stop was een drankje bij de conciërge. Om zich moed in te drinken? Nadien is Sandra naar de frontdesk gegaan om haar beklag te gaan doen over de kuisvrouw. De persoon die haar te woord stond begreep dat het echt niet kon en riep er de manager bij. Die ging uitzoeken wie er zo nonchalant was geweest.  Hij vond echter ook dat hij de fout op een of andere manier moest proberen goed te maken. We kregen voor elke ochtend een voucher om gratis te ontbijten bij het het groot ontbijtbuffet. Joepie. Ik krijg morgen vers gebakken spek.

Nadien was het dan tijd om iets te gaan eten, want deze avond hadden de baasjes een spektakel geboekt.  Steven had wel zin in een steak maar wou niet te ver wandelen. Sandra stelde voor om naar de “Olijventuin” te gaan. Uit de uitleg die ik kreeg heb ik verstaan dat er geen olijven te vinden waren, maar dat het wel lekker was. Steven nam een steak met Parmezaans korstje , terwijl Sandra bij een lekker stukje kip hield. Allebei met pasta. Maar voordien kregen ze wel een slaatje om het noch wat meer Italiaanse te laten lijken.  Nadien namen ze de metro naar het theater. Herinner jullie dat Sandra  tijdens de cruise alles in het werk gesteld had om de tickets voor de juiste dag te krijgen. Iets na zeven waren ze aan het ticket-loket. Ze kregen zonder enige problemen hun toegangsbewijs, maar ze dienden nog een half uurtje buiten te wachten. In plaats van gewoon te wachten, wandelden ze naar ne Starbucks en namen zich  daar ne Frappucino.  Toen die uitwas, was het ook tijd om terug te keren naar het theater.  Ook al hebben ze de show toch al eens gezien, ze besloten om nog eens naar de blauw mannekes te gaan. Deze keer zaten mijn baasjes  in de ‘splash’-zone, wat betekende dat ze wel wat nat of vuil konden worden. Om dat te verhinderen kregen ze een weggooi-regenjasje . Eens dat aangedaan startte de show. Deze mannekes zijn slagwerk krakken die op alle mogelijke dingen kunnen muziek maken.  De show was schitterend!

Na de show kwamen mijn baasjes direct naar het hotel terug zodat ze samen met mij aan de blogs konden schrijven. Ik ben nu heel moe en ga dus wat slapen.

Tot de volgende keer mijn lieve lezertjes