Sloefie is back ...

 

Goede avond allemaal,

 

Wat is er veel gebeurd deze laatste maanden, het is bijna teveel om te schrijven.

Maar Sandra heeft gedreigd dat ik nooit meer mee mag op verlof.

Dus zal ik maar snel mijn pootjes natmaken en beginnen dacht ik.

En om het makkelijk te make begin ik waar Grootte broer stopte.

 

In februari waren Mimi, de baasjes en ikzelf een weekje naar warmere oorden.

We bezochten wel wat mooie plaatsen, maar Sandra was nog heel snel moe.

De baasjes gingen een half dagje op uitstap en dan werd er gerust aan het zwembad, op het terras of zelfs op bed.

 

Toen we terug waren van het weekje rust kreeg ik wel de shock van mijn leven.

In november had ik al eens een aantal dagen op Sandra gewaakt in het ziekenhuis.

Nu moest ze blijkbaar terug om geopereerd te worden.

HEIN?!?

De specialisten wouden het zekere voor het onzekere te nemen en hadden besloten om een deeltje weg te nemen.

Waarom wist ik daar nu weer niets van?

Vroeg in de ochtend gingen we naar de dagkliniek.

We mochten nog even bij haar blijven tot ze haar blauw kleedje aanhadden en toen moesten we terug naar de wachtkamer.

 

Samen met Mimi en baasje Dorothea hebben we uren moeten wachten en wachten.

Alle anderen mochten naar de patiënt terug, terwijl wij met ons drietjes alle geduld van de wereld moesten hebben.

 Ik hou niet van wachten.

Ik hou niet van ziekenhuizen.

Blijkbaar had mijn baasje allergisch gereageerd op een van de producten die ze gebruikten om te ontsmetten en daarom het lang duurde voor ze echt wakker was en niet te veel pijn had.

Toen we erbij mochten kregen we direct een washandje om het ontsmettingsproduct af te wassen.

Was wel raar hoor.. het roos werd er afgewassen en bleef de huid rood.

Blijkbaar was de allergische reactie toch wel heel hevig.

Dagje na dagje kwam mijn baasje terug op krachten.

 

 

En dan dienden we blijkbaar plots maskers op te zetten.

Lockdown was een nieuw woord voor mij.

Voor de baasjes was de lockdown niet erg, want die zaten buiten het weekje verlof al bijna 5 maanden in lockdown.

Terwijl alle dokters hoopten om Sandra terug aan het werk te laten vanaf april, mochten we niet beginnen werken.

De bank wou immers niet dat iemand terug begon terwijl de bank in lockdown was.

Sandra kon dus nog enkele weken extra aansterken.

Uiteindelijk werd de Groene bank laptop terug opgestart in mei, ook al was het maar voor een halftime.

De dagen dat ze werkte viel ze gewoon in slaap als ze aflogde.

Ik stopte haar laptop dan in de zak en kropen dan samen in de zetel.

 

In juni namen we samen het risico om fulltime te beginnen en 2 daagjes per week naar Brussel.

OMG wat hebben we afgezien. Elke dag leek wel een maandag. 

Ik hou niet van maandagen.

Met dat mondmasker rondlopen, een hele dag werken en dan nog terug naar huis moeten rijden.

We hadden de grootste moeite om veilig thuis te geraken.

Terwijl Sandra dan als een blok in slaap viel, had ik iets tof ontdekt.

Ik had de hangmat ontdekt.

Elke keer als Sandra in de zetel kroop, nam ik het mondmasker mee.

Samen met 2 wijnglazen kroop ik dan in het zonnetje.

Wat een luxe leventje.

 

In juli gingen we normaal met het vliegmachine naar Portugal.

We zouden daar een weekje met de auto rondtrekken en nadien gingen we wat dobberen op de Douro.

Alleen door die vieze beestjes die overal zijn, is dat verlof helemaal geschrapt.

PFFFF

We bleven in de Belgique en genoten van de weekends.

 Ik haat beestjes.

Krab krab krab.

Ze zijn erger dan vlooien.

We zijn nu bijna augustus en we hebben nog steeds een mondmasker op onze snoet.

Maar we zijn echt blij dat we regelmatig naar Brussel mogen en andere mensen mogen zien.

Alleen spijtig dat we geen broers of zusjes kunnen zien want ja die moge ook niet buiten.

Maar tja… we hebben het niet slecht in deze beestjes periode.

 

Nu ga ik dromen van nieuwe plannen.