Dag 10 - De steen van de koning

Goede avond – goede ochtend lezertjes,

 

Ik zeg het maar alle 2 want ik weet dat sommigen het in de avond lezen en anderen in de ochtend.

En zo zeg ik iedereen dan goede dag.

Vandaag was het een heel leuke dag.

Ook al stond er niet zo veel op het programma, het dagje zat echt vol.

 

De lawaaimaker was netjes op tijd de baasjes aan het wakker maken.

Ik had het al even geprobeerd maar het mislukte.

Ik was dus stikjaloers op de lawaaimaker.

Zou het de muziek zijn die ze wakker maakt?

Ik zal morgen ook eens All for Love blaffen, misschien heeft dat effect.

 

Terwijl Mimi en ik ons snel proper likten, douchten de baasjes.

Hoe zouden onze broer Tayo en zus Honey het stellen vroeg ik me af.

Sinds we in Dresden toekwamen heb ik de 2 beertjes immers niet meer gezien.

Ze gingen logeren bij oma-grootmoeder-meters.

Ik hoop dat ze het daar leuk vinden.

Het is de eerste keer dat ze zonder ons een logeerpartijtje hebben.

 

Tijdens het eten vroeg ik het dan aan Oma Rita.

En die zei dat de 2 zich amuseren op het grote bed.

Blijkbaar hadden ze zich ook al eens verstopt toen oma-grootmoeder-meter binnen kwam.

Ze dacht even dat ze geberennapt waren.

Stel je voor.

Ik mocht daar niet te lang bij stil staan, want het angstzweet kwam al naar boven.

 

Enfin,

Laat me maar verder gaan met mijn verslagje van vandaag.

Deze keer namen we pannenkoekjes als ontbijt.

Mmmmm

Ze waren lekker.

Het is echt wel een lekker ontbijt dat we hier kunnen hebben hoor.

 

Na het ontbijt gingen we nog even naar de kamer achter de sleutels van mijn favoriete tuut en de rugzak.

De klikklak mocht natuurlijk ook mee.

Ah ja, anders kan Sandra geen mooie herinneringen maken voor ons allemaal.

Toen ik bij tuutje kwam, heb ik hem eens goed vastgepakt.

Het was weer even geleden en hij moet dus eenzaam zijn geweest.

 

Vandaag stond de scenic route op het programma.

We reden dan ook. via heel kleine baantjes op en neer.

Soms hadden we ook weer die verveelde Stau, maar in het algemeen ging het wel tamelijk vlot.

 

Plots stonden we naast een heel hoge berg.

Ik dacht “daar geraken we nooit met de auto op” en dat klopte : tuut ging in het Parkhaus en we gingen te voet verder.

HEIN?!

TE VOET ?!?

Waren de baasjes nu helemaal zot geworden.

Maar toen zag ik een treintje staan.

AH OEF.

We namen het treintje naar boven, maar die stopte na zo’n km klimmen plots.

EUH?!?

Auststeigen…

WAT?

We stonden naast een muur van wel 40m hoog.

 

Oh.. zijn we hier?!

Dit herken ik ook weer.

Dit is de berg met de grote vesting er van bovenop.

Koning Stein woonde daar vroeg in de jaren stillekes dacht ik, maar ik had het blijkbaar verkeerd onthouden.

Daar oma-grootmoeder-meter zogezegd heel slecht te been was, mochten we met de supergrote lift naar boven. 

Dank u Sandra om dit weer georchestreerd te krijgen.

Want ik zag dat wel niet zitten om zo hoog te voet te klauteren hoor.

 

Bovenop de berg was een groot plateau waar heel de vestiging op kan. 

Die hadden toch goed gemeten voor ze begonnen te metselen hoor.

Ik wist niet dat ze in de jaren 1200 al zo slim waren omdat gedaan te krijgen.

Eens boven begonnen we op de verdedingsmuur te wandelen.

Het pad was meestal zo’n halve meter breed met hier en daar een uitkijktoren of kanon.

We genoten enorm we van de vele verzichten.

Eenmaal rond begonnen we de stad in de vesting te bekijken.

Er was zelfs een kleine kerk.

 

Toen we alles gezien hadden dat er te zien was begonnen we aan de afdaling.

Pfff zo steil.

Wat was ik blij dat we dit enkel naar beneden dienden te wandelen.

De baasjes hadden toch wel een beetje schrik om te vallen hoor.

Ik heb ze dan maar goed gecoached om zo de grootste putten te ontwijken.

 

Toen we uiteindelijk terug aan de auto waren besloten we langs de andere kant van de Elbe terug te rijden.

Er werd op de kaart gezocht naar de mooiste (en tevens kleinste) wegen, maar al snel bleek dat we weer Umleiting tegen gingen komen.

Pffff

 

Kan je hier ergens parkeren Sandra?

Dan kunnen we naar het Blauw wonder en naar de zweefbaan gaan.

EUH?

WAT?

Blauw wonder? Wat is dat nu weer voor een beest?

Blijkbaar was dat volgens de Dresdenaars een brug die blauw is.

Nu we hadden een kleine discussie hier over hoor.

Oma-grootmoeder-meter vond dat ze eerder groen uitzag.

Sandra vond dat ze er eerste grijs uitzag

En doortje vond dan weer dat er wel hier en daar een azuurblauwtje inzat maar dat toch voornamelijk vuil uitzag.

PFFFF

 

We wandelden ook naar de zweefbaan.

De wat hoor ik jullie al denken.

Wel ja.

De Zweefbaan maar een beetje anders geschreven

HIHIHI

Ik kan het toch zo beter onthouden Zenne.

De Schwebebahn is blijkbaar de oudste lift-spoorbaan van de wereld.

Je stapt erin en na enkele minuutjes sta je bijna 100m hoger.

Vandaar kreeg je een zicht op de nu duidelijk VUILE brug en de Elbe.

We namen er een koffie om op te warmen, want in tussen was het toch wat kouder geworden.

 Nadien gingen we snel terug naar het hotel om zeker te zijn dat tuutje terug veilig kon overnachten.

Het is immers first-come-first-serve in de garage.

Dus als de parkeerplaatsen vol zijn moet je je wagen op straat kwijtgeraken.

 

Op aanraden van de meneer van de balie gingen we voor onze laatste avond gaan eten bij zijn favoriet: Shiki. 

Shiki is een japans restaurant met een moderne toets.

MMMM

De meneer had gelijk.

Het was super lekker.

 

Nu zijn de baasjes allemaal hun kleerkast aan het klaarmaken.

Ah ja morgen rijden we verder.

Maar naar waar?
Plan A was Praag… maar dat werd oranje.

Plan B was München.. maar dat werd oranje.

Plan C was direct naar Elmau te gaan … maar dat is ook net oranje geworden.

PFFFFFF

Ik denk dat het München zal worden.

Maar wie ben ik?!?

 

Ik zal het morgen pas weten…
Dus kan ik nu maar beter ook mijn valiesje klaarmaken.

Want straks gaan de lichten uit en dan moet ik het weer in de donker doen.

 

Slaapwel allemaal

 

Sloefie de babbelende hond.