Hallo allemaal,
nee we zijn niet opgegeten door een pak zeewolven of opgesloten op Alcatraz wegens een uitbraak van Zwijnengriep onder de 2000 toeristen en 1000 bemanningsleden. Nee, we waren gewoon afgesneden van de wereld - de virtuele wereld.
We lieten jullie dus achter in een zweterig warm Long Beach met bijna dertig graden. 's Morgens mochten we lekker lang uitslapen. We hadden niet echt iets gepland voor de ochtend en wilden graag een van de eersten aan boord zijn. Ook de medepassagiers hadden echter dat gedacht. Dat werd dus effe wachten in de Queen Mary terminal. Niet alleen de Amerikaanse immigratiedienst kan mensen lang laten wachten. Enfin, niet gezaagd, aan alle wachten komt een eind en we kunnen eindelijk aan boord. We hebben ons eigen balkonnetje en ons eigen reuzebed bijna helemaal vooraan de boot. De gang ernaartoe lijkt wel een kilometer lang. Hopelijk is dit geen slechte keuze (het alternatief was helemaal achteraan met uitzicht op het kielzog).
We worden uitgewuifd door de US Coast Guard. En de zon blijft lekker hard schijnen, dus we kunnen onze melkkleur nog wat laten aanbruinen. En dan is het tijd voor het avondeten. We zitten aan tafel met 4 Canadezen - allez een gevoren Canadees, twee ex-Italianen en een ex-Engelse. En we hebben een leuke babbel. Voor hun zit de cruise er bijna op. Zij zijn vertrokken uit Florida en hebben ondertussen de Caraiben, Mexico, Guatemala, Columbië en Costa Rica gedaan.
's Nachts verandert het weer echter. De kalme zee wordt vervangen door golven tot 6 meter, een snijdende wind van 9 beaufort en een boot die een beetje alle richtingen uitdanst. We zijn wel niet zeeziek. Wij ziek? Nooit niet. Voor de rest is het "easy does it nothing". Slapen is iets minder comfortabel. Of zonder te morsen je ontbijt naar je tafeltje brengen. Alles aan boord is een beetje stiller ... Trouwens tegen de avond beginnen de golven onder de 4 meter te komen. De satelietverbinding laat het ook afweten want het merendeel van de tv-kanalen valt ook uit. Zelfs de internet-tracker zendt niet meer uit. Zijn we gezonken?
Een keer we Californië voorbij zijn, wordt het weer kalmer met golven tot 4 meter en wind tot 6 à 7 beaufort. Tijdens de nacht loeit de misthoren gedurende bijna 4 uur - niet dat we het horen, we zijn een beetje uitgeput van het heen en weer gerol van de vorige nachten. Van de kust van Oregon of Washington is niet veel te merken. Alles zit een beetje onder de mist. En van Olympic National Park zien we enkel de toppen. Maar ja daar regent het dan ook bijna 300 dagen per jaar.
En 's morgens worden we plots wakker in een schitterende baai, omringd met lage en hoge huizen. We zijn aangekomen in Vancouver, British Columbia. Maar dat is een ander verhaal.
Tot schrijfs,
Sandra & Steven
maandag 11 mei 2009
woensdag 6 mei 2009
Dag 5 - terug naar de kust
Hmmm,
het materiaal voor de blog van vandaag is nogal dun. Na alweer een vroege ochtend - is het de hoogte of het tijdsverschil - zijn we snel klaar met het ontbijt en de check-out. En dan gaan we nog eens op jacht naar een beer of twee.
Maar helaas, het zal niet voor dit jaar of dit park zijn. De gekende plaatsen hebben enkel een vogeltje of eekhoorn aan te bieden. En dan o ramp laat Sandra een blitse Porsche voor ... en die komen natuurlijk de laatste beer van de dag tegen midden op de weg. Het mag niet zijn.
Er blijft dus niet anders over dan verder af te dalen langs de vele haarspeldbochten. Eens buiten het park heeft onze GPS nog eens een verrassing. Ze kent een short-cut. Dwars door kilometerslange weiden met wat wel telegeleide koeien lijken - de beesten lopen als op bevel allemaal naar een zelfde plek zonder ook maar een mens, paard of hond in de buurt.
En dan gaat het verder langs CA-56 South. Eerst is er nog wat natuur en boerencultuur maar ook dat verdwijnt en er wachten nog 40 mijl verveling tot in Oildale en de CA-99. En de verveling gaat verder tot I-5 South. Uiteindelijk komen we rond half drie aan de rand van Los Angeles. Het is ondertussen meer dan 30 graden en de engelen zijn al een tijd gevlucht voor de smog.
Uiteindelijk staan we ook stil ergens tussen I-5 en I-710 langs een rangeerterrein de grootte van de haven van Antwerpen. En geen trein beweegt. Crisis?
Aan alles komt een einde, en dus ook aan de I-710 (die loopt dood op de haven van Long Beach, aan de Queen Mary). Nu nog het hotel vinden, een beetje tanken, de auto kwijt raken en dan een beetje rondlopen op de dijk van Long Beach.
En dan mag Steven nog eens een beetje ongelukkig zijn ... kort na elkaar komt eerst een B-17 (aka Vliegend Fort) en dan een B-24 (aka Liberator) laag overvliegen. Heeft hij toch wel zijn camera niet mee. Hij zal het met een Blackberry fotootje moeten doen.
Morgen komt ons bootje toe - hopelijk.
Tot morgen
Zaza en bibi
het materiaal voor de blog van vandaag is nogal dun. Na alweer een vroege ochtend - is het de hoogte of het tijdsverschil - zijn we snel klaar met het ontbijt en de check-out. En dan gaan we nog eens op jacht naar een beer of twee.
Maar helaas, het zal niet voor dit jaar of dit park zijn. De gekende plaatsen hebben enkel een vogeltje of eekhoorn aan te bieden. En dan o ramp laat Sandra een blitse Porsche voor ... en die komen natuurlijk de laatste beer van de dag tegen midden op de weg. Het mag niet zijn.
Er blijft dus niet anders over dan verder af te dalen langs de vele haarspeldbochten. Eens buiten het park heeft onze GPS nog eens een verrassing. Ze kent een short-cut. Dwars door kilometerslange weiden met wat wel telegeleide koeien lijken - de beesten lopen als op bevel allemaal naar een zelfde plek zonder ook maar een mens, paard of hond in de buurt.
En dan gaat het verder langs CA-56 South. Eerst is er nog wat natuur en boerencultuur maar ook dat verdwijnt en er wachten nog 40 mijl verveling tot in Oildale en de CA-99. En de verveling gaat verder tot I-5 South. Uiteindelijk komen we rond half drie aan de rand van Los Angeles. Het is ondertussen meer dan 30 graden en de engelen zijn al een tijd gevlucht voor de smog.
Uiteindelijk staan we ook stil ergens tussen I-5 en I-710 langs een rangeerterrein de grootte van de haven van Antwerpen. En geen trein beweegt. Crisis?
Aan alles komt een einde, en dus ook aan de I-710 (die loopt dood op de haven van Long Beach, aan de Queen Mary). Nu nog het hotel vinden, een beetje tanken, de auto kwijt raken en dan een beetje rondlopen op de dijk van Long Beach.
En dan mag Steven nog eens een beetje ongelukkig zijn ... kort na elkaar komt eerst een B-17 (aka Vliegend Fort) en dan een B-24 (aka Liberator) laag overvliegen. Heeft hij toch wel zijn camera niet mee. Hij zal het met een Blackberry fotootje moeten doen.
Morgen komt ons bootje toe - hopelijk.
Tot morgen
Zaza en bibi
dinsdag 5 mei 2009
Dag 4 - De paadjes op, de laantjes in
De vorige dagen hebben we onze tuut een groot deel van het werk laten doen. Vandaag wordt het anders. Maandag is voetendag.
De maag is goed gevuld en de toerist kan dus marcheren. Wat is er allemaal gepland?
In elk geval, Sandra krijgt vandaag een medaille voor moed en zelfopoffering. Ondanks een beperkte zuurstoftoevoer (lees de randeffecten van een beginnend bronchitis met een neus vol snot en een keel vol smurrie) wil ze toch alles meedoen.
Het museum is het enige overgebleven gebouw van de vroegere toeristennederzetting in Giant Forest. Enkele honderden gebouwen werden in de jaren negentig afgebroken omdat de Sequoia's begonnen te sterven van het teveel aan mensen en auto's op hun wortels. Vandaag probeert het museum de Amerikanen te leren om beter om te gaan met het milieu. Als je ziet wat voor monsterjeeps zelfs het NPS personeel heeft, is er nog een lange weg te gaan. We leren ook dat de Sequoia niet Sequoia heet maar Sequoiadendron en dat de redwood in feite Sequoia Sempervirens heet. Dus als je een boom Sequoia noemt, wat is het dan? Enfin, in de VS is het eenvoudig. Sequoia's vind je op 12 plaatsen op de flanken van de Sierra Nevada. Redwood (sempervirens dus) vind je enkel langs de Californische kust, van het Noorden tot onder San Francisco.
Aan het museum maken we ook een korte wandeling - niets ernstig - tot Beetle Rock. Daar hebben we een mooi uitzicht over de San Joaquin vallei (of Central Valley). Die loopt van San Francisco tot aan de bergen ten noorden van LA. Vandaag hebben we geluk, De regen van de afgelopen dagen heeft de lucht gezuiverd en we kunnen nog een vage schaduw zijn van de kustbergen, 100 kilometer ver. Zeker in de zomer zie je hier slechts enkele kilometers ver om wille van de luchtvervuiling. We zien ook wat wolkjes afkomen onze kant, dus we moeten ons haasten naar de volgende afspraak.
Moro Rock is een hard stuk graniet dat uitsteekt uit de zijkant van de vallei. Over meer dan 400 treden kan je naar boven klimmen tot op zijn kale, granieten knikker. En daar heb je dan een schitterend uitzicht op zowel de Zuidelijke Sierra Nevada als de San Joaquin vallei - als je tenminste niet in de wolken zit. Als het zonnetje schijnt is het er wel lekker om te zonnen. En dat is dan de wortel voor Sandra om naar boven te gaan. En de brochures liegen niet, het is er inderdaad schitterend. Rondom is er het geluid van vogels, watervalletjes, stroomversnellingen en domme toeristen (neen er zitten geen apen al zou je dat af en toe denken). Sandra heeft al snel ook enkele hagedissen gevonden die net zoals haar zitten de zonnen op de warme stenen. Die staan dus ook mee op de foto. Wanneer ook de wolken in het spel komen, wordt het uitzicht nog mooier. De ene minuut is een bergrug volledig in de zon, de volgende kruipt er een wollen deken over. Dat spelletje gaat door tot Moro Rock de volgende heuvelrug wordt. Binnen enkele seconden valt het zicht van kilometers naar meters en het is uit met het zonnen. Pech voor de mensen die nu naar boven klimmen. Je kan enkel nog kijken naar "Londen in de Fog".
Terwijl we nog met onze hoofden in de wolken steken komen we nog twee Belgen tegen. Tja, als je rondloopt met een petje van brouwerij Moortgat uit Breendonk (Duvel voor de niet-alcoholisten), dan val je wel op. Zij zijn te laat voor het uitzicht maar ter compensatie hebben ze wel vanmorgen aan het museum een berin met jonge beertjes gezien. Je kan niet alles hebben in het leven. (Als Sandra kon kiezen ...)
De stroom toeristen houdt heel snel op en we dalen de 400 treden terug af. Volgende stop: Tunnel log. Een boom die al meer dan honderd jaar op de grond ligt. En voor de toeristen en de business van mijnheer Kodak hebben ze daar een mooie tunnel doorgeboord. Snel voortrijden maar.
Sandra hoopt dat er nog beren zitten en wil nu de Big Trees trail doen. Maar de beren zijn al gevlogen. Het is er zonder beren ook mooi hoor. En we doen alles een beetje aan een slakkengangetje. Een uur voor iets meer dan twee kilometer. Ja mijnheer, de grote hoogte he ...
Tijd voor een knabbel. Maar we worden nog eens verrast door de Park Service. Officieel is het geen winter meer maar ook geen zomer. Dus is enkel de winkel open maar kan je niets warm krijgen want de bar is dicht. Dat wordt dan terug powerkoekjes met lekkere sneetjes kaas. Die eten we op aan Wolverton, lekker lief naast elkaar in de koffer van de auto. Honderden kikvorsen houden ons gezelschap. Tot ze plots zwijgen. Er is toch geen beer in de buurt? We zullen het nooit weten.
En dan de Pièce de Résistance, de Congress Trail. De trail zelf loopt dwars door Giant Forest, langs President Tree, the Senate en the House boomgroepen en is in feite niet zo zwaar. Maar omdat het geen winter is, mag je niet aan het begin van de wandeling parkeren maar wel op de Sherman Tree parking, een kleine 200 meter hoger - en dat zal zwaar worden op de terugweg. Maar Sandra laat zich niet doen en ze stopt monter mee. Je weet maar nooit welke beestjes we nog tegenkomen.
Na veel gepuf en gezweet zijn we een anderhalf uur later terug boven. Er was maar een (1) hert te zien, achternagezeten door een domme toeriste die perse een stukje eten aan het dier wou geven. Het hert had daar blijkbaar geen zin in.
Dan bleef er nog een ding over, nog wat beestjes zien. We hebben dus wat rondgereden met de tuut naar de plaatsen waar vaak dieren komen. Maar buiten enkele kleine herten en wat cheerleaders hebben we in feite niets gezien. Tijd voor een licht diner, gevolgd door een tweede poging om beestjes te zien. Ook al noppes. Zouden de dieren enkel tijdens het weekend komen werken?
En morgen gaan we terug naar huis. !!!! Dit is maar een grapje !!! Nee we dalen terug af naar Long Beach om onze auto in te leveren en te wachten op onze boot.
Tot morgen.
Zaza en Bibi
De maag is goed gevuld en de toerist kan dus marcheren. Wat is er allemaal gepland?
- het museum in Giant Forest
- Big Trees trail rond het Circle Meadow
- Moro Rock
- Tunnel Log
- en als we nog fit zijn ... een tweede keer de Sherman Tree walk en Congress Trail
In elk geval, Sandra krijgt vandaag een medaille voor moed en zelfopoffering. Ondanks een beperkte zuurstoftoevoer (lees de randeffecten van een beginnend bronchitis met een neus vol snot en een keel vol smurrie) wil ze toch alles meedoen.
Het museum is het enige overgebleven gebouw van de vroegere toeristennederzetting in Giant Forest. Enkele honderden gebouwen werden in de jaren negentig afgebroken omdat de Sequoia's begonnen te sterven van het teveel aan mensen en auto's op hun wortels. Vandaag probeert het museum de Amerikanen te leren om beter om te gaan met het milieu. Als je ziet wat voor monsterjeeps zelfs het NPS personeel heeft, is er nog een lange weg te gaan. We leren ook dat de Sequoia niet Sequoia heet maar Sequoiadendron en dat de redwood in feite Sequoia Sempervirens heet. Dus als je een boom Sequoia noemt, wat is het dan? Enfin, in de VS is het eenvoudig. Sequoia's vind je op 12 plaatsen op de flanken van de Sierra Nevada. Redwood (sempervirens dus) vind je enkel langs de Californische kust, van het Noorden tot onder San Francisco.
Aan het museum maken we ook een korte wandeling - niets ernstig - tot Beetle Rock. Daar hebben we een mooi uitzicht over de San Joaquin vallei (of Central Valley). Die loopt van San Francisco tot aan de bergen ten noorden van LA. Vandaag hebben we geluk, De regen van de afgelopen dagen heeft de lucht gezuiverd en we kunnen nog een vage schaduw zijn van de kustbergen, 100 kilometer ver. Zeker in de zomer zie je hier slechts enkele kilometers ver om wille van de luchtvervuiling. We zien ook wat wolkjes afkomen onze kant, dus we moeten ons haasten naar de volgende afspraak.
Moro Rock is een hard stuk graniet dat uitsteekt uit de zijkant van de vallei. Over meer dan 400 treden kan je naar boven klimmen tot op zijn kale, granieten knikker. En daar heb je dan een schitterend uitzicht op zowel de Zuidelijke Sierra Nevada als de San Joaquin vallei - als je tenminste niet in de wolken zit. Als het zonnetje schijnt is het er wel lekker om te zonnen. En dat is dan de wortel voor Sandra om naar boven te gaan. En de brochures liegen niet, het is er inderdaad schitterend. Rondom is er het geluid van vogels, watervalletjes, stroomversnellingen en domme toeristen (neen er zitten geen apen al zou je dat af en toe denken). Sandra heeft al snel ook enkele hagedissen gevonden die net zoals haar zitten de zonnen op de warme stenen. Die staan dus ook mee op de foto. Wanneer ook de wolken in het spel komen, wordt het uitzicht nog mooier. De ene minuut is een bergrug volledig in de zon, de volgende kruipt er een wollen deken over. Dat spelletje gaat door tot Moro Rock de volgende heuvelrug wordt. Binnen enkele seconden valt het zicht van kilometers naar meters en het is uit met het zonnen. Pech voor de mensen die nu naar boven klimmen. Je kan enkel nog kijken naar "Londen in de Fog".
Terwijl we nog met onze hoofden in de wolken steken komen we nog twee Belgen tegen. Tja, als je rondloopt met een petje van brouwerij Moortgat uit Breendonk (Duvel voor de niet-alcoholisten), dan val je wel op. Zij zijn te laat voor het uitzicht maar ter compensatie hebben ze wel vanmorgen aan het museum een berin met jonge beertjes gezien. Je kan niet alles hebben in het leven. (Als Sandra kon kiezen ...)
De stroom toeristen houdt heel snel op en we dalen de 400 treden terug af. Volgende stop: Tunnel log. Een boom die al meer dan honderd jaar op de grond ligt. En voor de toeristen en de business van mijnheer Kodak hebben ze daar een mooie tunnel doorgeboord. Snel voortrijden maar.
Sandra hoopt dat er nog beren zitten en wil nu de Big Trees trail doen. Maar de beren zijn al gevlogen. Het is er zonder beren ook mooi hoor. En we doen alles een beetje aan een slakkengangetje. Een uur voor iets meer dan twee kilometer. Ja mijnheer, de grote hoogte he ...
Tijd voor een knabbel. Maar we worden nog eens verrast door de Park Service. Officieel is het geen winter meer maar ook geen zomer. Dus is enkel de winkel open maar kan je niets warm krijgen want de bar is dicht. Dat wordt dan terug powerkoekjes met lekkere sneetjes kaas. Die eten we op aan Wolverton, lekker lief naast elkaar in de koffer van de auto. Honderden kikvorsen houden ons gezelschap. Tot ze plots zwijgen. Er is toch geen beer in de buurt? We zullen het nooit weten.
En dan de Pièce de Résistance, de Congress Trail. De trail zelf loopt dwars door Giant Forest, langs President Tree, the Senate en the House boomgroepen en is in feite niet zo zwaar. Maar omdat het geen winter is, mag je niet aan het begin van de wandeling parkeren maar wel op de Sherman Tree parking, een kleine 200 meter hoger - en dat zal zwaar worden op de terugweg. Maar Sandra laat zich niet doen en ze stopt monter mee. Je weet maar nooit welke beestjes we nog tegenkomen.
Na veel gepuf en gezweet zijn we een anderhalf uur later terug boven. Er was maar een (1) hert te zien, achternagezeten door een domme toeriste die perse een stukje eten aan het dier wou geven. Het hert had daar blijkbaar geen zin in.
Dan bleef er nog een ding over, nog wat beestjes zien. We hebben dus wat rondgereden met de tuut naar de plaatsen waar vaak dieren komen. Maar buiten enkele kleine herten en wat cheerleaders hebben we in feite niets gezien. Tijd voor een licht diner, gevolgd door een tweede poging om beestjes te zien. Ook al noppes. Zouden de dieren enkel tijdens het weekend komen werken?
En morgen gaan we terug naar huis. !!!! Dit is maar een grapje !!! Nee we dalen terug af naar Long Beach om onze auto in te leveren en te wachten op onze boot.
Tot morgen.
Zaza en Bibi
maandag 4 mei 2009
Dag 3 - over koningen en beren
Hallo,
een kort verslag over onze tweede dag in de bergen.
Vandaag bezoeken we Kings Canyon, de tweelingbroer van Sequoia NP. Het is in feite een schizofreen park. Het lage deel heeft net als Seqoia een vallei met reuzeseqoia's - de General Grant cove - en een enorm diepe vallei, dieper dan de Grand Canyon, uitgesleten door gletschers en de Kings rivier. Voila, dat verklaart al de koningen in de titel.
What about de beren?
Wel alle parken in de buurt hangen vol posters die je waarschuwen voor beren. Maar daar trappen wij niet in. Yellowstone, geen beer te bespeuren. Yosemite, idem. Heel New England hing vol met borden over Moose. Geen moose te bespeuren. Dus als ze hier reklame maken voor hun beren ... dan kopen we dat niet.
En toch, na ons supervroeg ontbijt, vertrekken we gezwind naar Kings Canyon. En we zijn nog maar enkele kilometers ver of Sandra test de ABS van de auto. Gelukkig was het ontbijt al diep genoeg gezakt.
Foto Nemen.
Ja Chef.
De arendsogen van Sandra hadden iets zwart bemerkt in het veld. En inderdaad een zwarte beer, meer nog een zwarte beer met een zwart vel. Die vind je niet zoveel. Mijnheer of mevrouw was aan het genieten van de verse grasscheutjes in het veld. Tja als er geen koeien zijn, dan moet je zelf maar het gras maaien. Ondanks het getoeter van een ongeduldige Japanse toerist, trekt de beer zich niets aan van de rest van de wereld en waggelt op zijn gemakje het toneel af, een riviertje in. Hehe, na 10 jaar nationale parken eindelijk een beer. De dag kan niet meer stuk.
En wij terug op weg. Door Giant Sequoia National Monument bereiken we dan het geisoleerd stukje Kings Canyon NP. We halen onze obligate stempel voor de verzameling. En dan kiezen we ervoor om eerst de weg tot nemen tot "Road's End" - inderdaad het einde van de weg. We rijden kilometers en kilometers door sequoiabossen, tot we aan de bovenkant komen van de Kings Canyon. De weg zwiept hier van links naar rechts met haarspeldbochten. We moeten zo'n 1500 meter dalen op korte termijn. We lijken wel geteleporteerd naar de Gorges du Verdon. Achter elke bocht ligt wel een ander mooi uitzicht.
uiteindelijk komen we op de bodem van de vallei. Een typische gletschervallei in U-vorm met een bruisende bergrivier die van links naar rechts slingerd. Wat wel ontbreekt op het appel is de infrastructuur. Het is nog winter en alle winkeltjes zijn gesloten. De maag knort maar een glas water is alles dat die krijgt.
Ondertussen zien we nog een leuk onweer over de rand van de vallei kruipen, dus keren we fluks onze auto en rijden de 32 mijl terug naar het visitor center. Onderweg krijgen we zon, regen, hagel maar geen sneeuw. Daar moeten we langs de kant van de weg maar gaan instaan met onze voeten.
Terug in het Visitor Center krijgen we een blik op het andere Amerika. Ook al is het pas 2 na 2, het restaurant is closed. Want ze sluiten om 2 uur. Ook al zijn er mensen nog net voor ons binnengekomen. Dat wordt improviseren.
Na de lunch gaan we dan toch op weg naar de General Grant en de andere reuzesequoia's. Alweer heel indrukwekkend en je hoeft hier niet zo'n zware wandeltocht te doen om de verschillende bomen te zien. Je kan zelfs door een van de bomen lopen. Die ligt al honderden haren op zijn zij en het binnenste is volledig weggerot maar de harde buitenkant vergaat niet ondanks regen en bosbrand.
En dan is het tijd om terug te keren naar Sequoia NP en ons hotelletje. De wolken zijn terug aan het dalen. Dat wordt dus een vroege diner en vroeg gaan slapen.
Zo, dat was dag 3. Hopelijk vonden jullie het leuk. Wij alleszins wel.
Zaza en Bibi
een kort verslag over onze tweede dag in de bergen.
Vandaag bezoeken we Kings Canyon, de tweelingbroer van Sequoia NP. Het is in feite een schizofreen park. Het lage deel heeft net als Seqoia een vallei met reuzeseqoia's - de General Grant cove - en een enorm diepe vallei, dieper dan de Grand Canyon, uitgesleten door gletschers en de Kings rivier. Voila, dat verklaart al de koningen in de titel.
What about de beren?
Wel alle parken in de buurt hangen vol posters die je waarschuwen voor beren. Maar daar trappen wij niet in. Yellowstone, geen beer te bespeuren. Yosemite, idem. Heel New England hing vol met borden over Moose. Geen moose te bespeuren. Dus als ze hier reklame maken voor hun beren ... dan kopen we dat niet.
En toch, na ons supervroeg ontbijt, vertrekken we gezwind naar Kings Canyon. En we zijn nog maar enkele kilometers ver of Sandra test de ABS van de auto. Gelukkig was het ontbijt al diep genoeg gezakt.
Foto Nemen.
Ja Chef.
De arendsogen van Sandra hadden iets zwart bemerkt in het veld. En inderdaad een zwarte beer, meer nog een zwarte beer met een zwart vel. Die vind je niet zoveel. Mijnheer of mevrouw was aan het genieten van de verse grasscheutjes in het veld. Tja als er geen koeien zijn, dan moet je zelf maar het gras maaien. Ondanks het getoeter van een ongeduldige Japanse toerist, trekt de beer zich niets aan van de rest van de wereld en waggelt op zijn gemakje het toneel af, een riviertje in. Hehe, na 10 jaar nationale parken eindelijk een beer. De dag kan niet meer stuk.
En wij terug op weg. Door Giant Sequoia National Monument bereiken we dan het geisoleerd stukje Kings Canyon NP. We halen onze obligate stempel voor de verzameling. En dan kiezen we ervoor om eerst de weg tot nemen tot "Road's End" - inderdaad het einde van de weg. We rijden kilometers en kilometers door sequoiabossen, tot we aan de bovenkant komen van de Kings Canyon. De weg zwiept hier van links naar rechts met haarspeldbochten. We moeten zo'n 1500 meter dalen op korte termijn. We lijken wel geteleporteerd naar de Gorges du Verdon. Achter elke bocht ligt wel een ander mooi uitzicht.
uiteindelijk komen we op de bodem van de vallei. Een typische gletschervallei in U-vorm met een bruisende bergrivier die van links naar rechts slingerd. Wat wel ontbreekt op het appel is de infrastructuur. Het is nog winter en alle winkeltjes zijn gesloten. De maag knort maar een glas water is alles dat die krijgt.
Ondertussen zien we nog een leuk onweer over de rand van de vallei kruipen, dus keren we fluks onze auto en rijden de 32 mijl terug naar het visitor center. Onderweg krijgen we zon, regen, hagel maar geen sneeuw. Daar moeten we langs de kant van de weg maar gaan instaan met onze voeten.
Terug in het Visitor Center krijgen we een blik op het andere Amerika. Ook al is het pas 2 na 2, het restaurant is closed. Want ze sluiten om 2 uur. Ook al zijn er mensen nog net voor ons binnengekomen. Dat wordt improviseren.
Na de lunch gaan we dan toch op weg naar de General Grant en de andere reuzesequoia's. Alweer heel indrukwekkend en je hoeft hier niet zo'n zware wandeltocht te doen om de verschillende bomen te zien. Je kan zelfs door een van de bomen lopen. Die ligt al honderden haren op zijn zij en het binnenste is volledig weggerot maar de harde buitenkant vergaat niet ondanks regen en bosbrand.
En dan is het tijd om terug te keren naar Sequoia NP en ons hotelletje. De wolken zijn terug aan het dalen. Dat wordt dus een vroege diner en vroeg gaan slapen.
Zo, dat was dag 3. Hopelijk vonden jullie het leuk. Wij alleszins wel.
Zaza en Bibi
Dag 2 - de bergen in.
Voorzienigheid is de moeder van de porseleinenkast... of zoiets.
We worden dus verwacht op woensdag namiddag om in te schepen in de haven van Long Beach. Maar je weet maar nooit of je bagage ook wel samen met jou toekomt. En een keer op de boot, dan kan je het vergeten om je bagage te laten nasturen. Ik zie daar al iemand van DHL met een roeibootje het schip achterna peddelen. Dus je beslist dan om toch een dagje vroeger in LA te zijn. Hmm, vertrekken op dinsdag op verlof is niet zo een goed idee. Wat doe je dan in het extra-lang weekend ervoor? Met de lancering van NGRP weet Sandra waarschijnlijk wel wat doen. Maar zo gaat de stress niet naar beneden...
Na lang en intens overleg hebben we dan maar besloten om op het feest van de werkmens te vertrekken en zo nog een viertal daagjes langer in het land van Oom Sam te verblijven. Maar we laten ons niet verleiden door het verderf van LA - Disney World, Hollywood, ... Nee we gaan dadelijk de natuur opzoeken. Met Sequoia en Kings Canyon National Park en Giant Sequoia National Monument kunnen we dadelijk drie parken toevoegen aan onze score lijst.
En daar zijn we nu vanmorgen opweg naar. Na een kort ontbijt in het hotel, springen we fluks op de I-405 en ontvluchten LA. Ook al is het zaterdag, toch zit de snelweg goed vol. Een keer Santa Clarita voorbij wordt de I-5 een stuk leger. Het gaat ook wat trager want we moeten met zijn allen over de kustbergen tot in de grote Centrale Vallei van Californië.
Terwijl de Interstate verder loopt langs de bergen, gaan wij op de CA-99. We lijken wel in de polders te zitten - alleen hebben die geen bergen op de horizon zoals hier. We rijden tussen allerhande soorten groenten en fruit. Voorbij Bakersfield rijden we pal noord. De eerste twintig mijl zie je vooral ja-knikkers. Bakersfield is een van de oudste gebieden met petroleumontginning. Maar de grond raakt leeggepompt en er komen appelsienbomen in de plaats en ook cacahouettes.
Na enige discussie met de gps - we vertrouwen de adviezen van TomTom niet meer blindelings sinds ons avontuur in Lava Beds NM - slaan we uiteindelijk de weg in naar Sequoia NP. De wolken onttrekken nog altijd de Sierra Nevada van het zicht maar we weten wel dat ze er zijn. De weg gaat nu nog enkel naar omhoog.
En dan is het zover, het eerste Nationale Park van 2009 en het tweedeoudste van de Verenigde Staten ... Sequoia. Een vriendelijke dame verleent ons toegang mits een kleine bijdrage. We kiezen voor de jaarkaart - hopelijk komen we dus voor eind mei 2010 terug in de States.
De eerste tien kilometer zijn er alles behalve Sequoia's te zien. We rijden door het lagere deel van de Sierra en het is hier niet vochtig genoeg blijkbaar. Maar we gaan wel de goeie richting uit. 3000 voet, 4000 voet, 5000 voet. En met de vochtigheid zit het ook snor, de toppen van de bergen zitten nog altijd gehuld in de wolken. Hebben die Amerikaanse auto's wel mistlichten?
En dan zijn we er plots. Op bijna 2000 meter hoogte komen we aan Giant Forest, Maar een mens moet ook al eens een versterving kunnen doen. De bomen moeten nog wat wachten. Ook een toerist kan niet marcheren op een lege maag. En dus rijden we verder naar de village voor een snelle beet. En om te bewijzen dat je geen GPS nodig hebt om verkeerd te rijden, komen we prompt aan bij ons hotel. Daar hebben ze gelukkig ook nog eten - ook al is het half drie.
Een snelle beet verder, we zijn ingechecked. We zitten in een van de drie cabins hoger op de berg. Gelukkig zonder lift zodat steven nog een beetje kan foeteren op het gewicht van de valiezen. Maar geen gezaag of getreur, de bomen wachten en dus dalen we snel af tot op de parking van de General Sherman, de grootste boom ter wereld naar volume.
De NPS bakt ons wel een poets. Om aan de toeristen te tonen hoe hoog de boom wel is, hebben ze het parkeerterrein aangelegd boven de top van de boom. En dan mag je de volledige lengte van de boom afdalen tussen honderden andere dikke en dunnen sequoia's.
Na een bedevaart rond de Boom en de nodige foto's en filmpjes, keren we op onze stappen terug. Sandra is trots. Ondanks haar bronchitis is ze in drie keer terug boven. Wat doen we nu nog? Enkele kilometer verder is er nog de Tunnel Log, een tunnel uitgesneden uit een omgeval reuzesequoia. Dat gaan we nog doen.
Alleen speelt het weer wat tegen. De wolken zijn ondertussen verder gedaald en geconcentreerd. Wanneer we de afslag moeten kiezen voor Tunnel Log of Moro Rock, besluiten we om te keren. We zien gaan hand laat staan een boom voor ons en het wordt een beetje gevaarlijk. Dat is dus voor een van de volgende dagen.
Zo lieve kindertjes. Dat is het voor vandaag. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.
Zaza en Bibi.
We worden dus verwacht op woensdag namiddag om in te schepen in de haven van Long Beach. Maar je weet maar nooit of je bagage ook wel samen met jou toekomt. En een keer op de boot, dan kan je het vergeten om je bagage te laten nasturen. Ik zie daar al iemand van DHL met een roeibootje het schip achterna peddelen. Dus je beslist dan om toch een dagje vroeger in LA te zijn. Hmm, vertrekken op dinsdag op verlof is niet zo een goed idee. Wat doe je dan in het extra-lang weekend ervoor? Met de lancering van NGRP weet Sandra waarschijnlijk wel wat doen. Maar zo gaat de stress niet naar beneden...
Na lang en intens overleg hebben we dan maar besloten om op het feest van de werkmens te vertrekken en zo nog een viertal daagjes langer in het land van Oom Sam te verblijven. Maar we laten ons niet verleiden door het verderf van LA - Disney World, Hollywood, ... Nee we gaan dadelijk de natuur opzoeken. Met Sequoia en Kings Canyon National Park en Giant Sequoia National Monument kunnen we dadelijk drie parken toevoegen aan onze score lijst.
En daar zijn we nu vanmorgen opweg naar. Na een kort ontbijt in het hotel, springen we fluks op de I-405 en ontvluchten LA. Ook al is het zaterdag, toch zit de snelweg goed vol. Een keer Santa Clarita voorbij wordt de I-5 een stuk leger. Het gaat ook wat trager want we moeten met zijn allen over de kustbergen tot in de grote Centrale Vallei van Californië.
Terwijl de Interstate verder loopt langs de bergen, gaan wij op de CA-99. We lijken wel in de polders te zitten - alleen hebben die geen bergen op de horizon zoals hier. We rijden tussen allerhande soorten groenten en fruit. Voorbij Bakersfield rijden we pal noord. De eerste twintig mijl zie je vooral ja-knikkers. Bakersfield is een van de oudste gebieden met petroleumontginning. Maar de grond raakt leeggepompt en er komen appelsienbomen in de plaats en ook cacahouettes.
Na enige discussie met de gps - we vertrouwen de adviezen van TomTom niet meer blindelings sinds ons avontuur in Lava Beds NM - slaan we uiteindelijk de weg in naar Sequoia NP. De wolken onttrekken nog altijd de Sierra Nevada van het zicht maar we weten wel dat ze er zijn. De weg gaat nu nog enkel naar omhoog.
En dan is het zover, het eerste Nationale Park van 2009 en het tweedeoudste van de Verenigde Staten ... Sequoia. Een vriendelijke dame verleent ons toegang mits een kleine bijdrage. We kiezen voor de jaarkaart - hopelijk komen we dus voor eind mei 2010 terug in de States.
De eerste tien kilometer zijn er alles behalve Sequoia's te zien. We rijden door het lagere deel van de Sierra en het is hier niet vochtig genoeg blijkbaar. Maar we gaan wel de goeie richting uit. 3000 voet, 4000 voet, 5000 voet. En met de vochtigheid zit het ook snor, de toppen van de bergen zitten nog altijd gehuld in de wolken. Hebben die Amerikaanse auto's wel mistlichten?
En dan zijn we er plots. Op bijna 2000 meter hoogte komen we aan Giant Forest, Maar een mens moet ook al eens een versterving kunnen doen. De bomen moeten nog wat wachten. Ook een toerist kan niet marcheren op een lege maag. En dus rijden we verder naar de village voor een snelle beet. En om te bewijzen dat je geen GPS nodig hebt om verkeerd te rijden, komen we prompt aan bij ons hotel. Daar hebben ze gelukkig ook nog eten - ook al is het half drie.
Een snelle beet verder, we zijn ingechecked. We zitten in een van de drie cabins hoger op de berg. Gelukkig zonder lift zodat steven nog een beetje kan foeteren op het gewicht van de valiezen. Maar geen gezaag of getreur, de bomen wachten en dus dalen we snel af tot op de parking van de General Sherman, de grootste boom ter wereld naar volume.
De NPS bakt ons wel een poets. Om aan de toeristen te tonen hoe hoog de boom wel is, hebben ze het parkeerterrein aangelegd boven de top van de boom. En dan mag je de volledige lengte van de boom afdalen tussen honderden andere dikke en dunnen sequoia's.
Na een bedevaart rond de Boom en de nodige foto's en filmpjes, keren we op onze stappen terug. Sandra is trots. Ondanks haar bronchitis is ze in drie keer terug boven. Wat doen we nu nog? Enkele kilometer verder is er nog de Tunnel Log, een tunnel uitgesneden uit een omgeval reuzesequoia. Dat gaan we nog doen.
Alleen speelt het weer wat tegen. De wolken zijn ondertussen verder gedaald en geconcentreerd. Wanneer we de afslag moeten kiezen voor Tunnel Log of Moro Rock, besluiten we om te keren. We zien gaan hand laat staan een boom voor ons en het wordt een beetje gevaarlijk. Dat is dus voor een van de volgende dagen.
Zo lieve kindertjes. Dat is het voor vandaag. Oogjes dicht en snaveltjes toe. Slaap lekker.
Zaza en Bibi.
zondag 3 mei 2009
Dag 1 - Hoe krijg je 33 uur in een dag?
De langste dag van onze reis. EN met het tijdsverschil tussen Los Angeles en Frietland maakt dat dus 33 uur.
In feite is deze blog een van lang wachten en veel zitten.
Zoals beloofd, stond de chauffeur om 6u30 aan de deur. Zo'n vroeg uur doet het eerder aanvoelen als "just another working day". Maar toch niet hoor. Op deze dag van de arbeid was de Brusselse ring quasi uitgestorven. Zelfs op de luchthaven is het nog rustig. De horden Nederlanders van de afgelopen dagen zijn al lang vertrokken en komen pas zaterdag of zondag terug.
Bij Delta staat alles al klaar voor de grondige doorlichting van de kandidaat Amerika-vaarders. En we zijn nummer 3 in de rij. De beloning voor het vroege opstaan. Nog een half uurtje wachten tot de iedereen klaar is.
Het inchecken ging vlot - naar gewoonte hoeft Sandra geen retourticket te tonen en steven wel. Hihi het voordeel van een green card. Extra beenruimte kunnen we wel vergeten want alle exit-seats zijn al gereserveerd. Verdorie, dankzij de boekskes begint iedereen nu die truuk te kennen.
Na de inscheping begint phase 1 van de Amerikanisering ... ontbijt bij Starbucks. Een grote Latte en een blueberry muffin verder, gaan we nog een beetje leesvoer bijeenhalen en verdwijnen we fluks door de grenscontrole. En help, wat is er hier aan de hand. Het pralinehuisje lijkt wel onder belegering te staan door honderden toeristen. Nee, er worden geen gratis Godiva's uitgedeeld. Al die mensen wachten om hun handbagage te laten controleren. We kunnen dus al mooi vergeten om nog een DVD-tje van 24 te bekijken.
Hehe, dan toch door de controle geraakt. Steven laat alle alarmen weer eens afgaan met zijn Levis. Hij zal de volgende keer in zijn piyama komen - daar zal veel volk naar komen kijken. We hebben nog een kleine deritg minuten over tot de inscheping en dus komt de laptop niet naar boven. In de plaats doen we een beetje sudoku op de spelcomputer. En dan is het zover ... met een smoes geraakt Sandra dan toch sneller door de laatste controle en we kunnen het vliegtuig op.
We zitten nog geen tien minuten in de lucht en de we zitten al midden een helse achtervolging in de bergen boven Firenze met James Bond aan het stuur. Een diabetes en vegie maal later, zijn de slechterikken verslagen en de wereld gered. Plaats dan voor een melodrama over het leven van een hond.
Maar de vlucht duurt en duurt. Zelfs na drie films zijn we nog maar net ter hoogte van New York. We zwaaien even naar de familie Stevens maar die zullen dat wel niet gemerkt hebben.
EN de vlucht duurt en duurt, tot de oren van sandra beginnen pijn te doen. We zijn eindelijk aan het dalen.
Op naar het volgende wachten. WOrdt het het scenario van 2007 of dat van 2008? Gaat Steven pijlsnel door de immigratie of is het Sandra die een klein uur mag wachten op Bibi. Wel de immigratie van Atlanta wil bewijzen dat ze nog grondiger kunnen werken dan hun collega's in JFK. Na 80 (!!!) minuten komt Steven ook door de immigratie.
Na een tweede inspectie van de handbagage zijn we veilig bevonden om de United States binnen te treden. En dat vieren we ook met een TexMex knabbel in Chili's.
Terwijl we genieten van onze Mex, wordt zonder ons weten duchtig met het vliegtuig naar Los Angeles geschoven. ZItten we uiteindelijk toch in de verkeerde vertrekhal. Te voet of met de trein verkassen. We kiezen dan toch maar voor de automatische trein. Nog een dertig minuutjes wachten voor de vlucht naar LAX.
Aan boord laat de crisis zich wel voelen. Nee het vliegtuig is niet leeg, verre van. Maar buiten een enkel drankje en wat nootjes, moet je voor alles betalen. Filmpje kijken, spelletje spelen, credit card please.
Net zoals tijdens de vlucht naar Atlanta, is er veel turbulentie - shaken and sturred. En als de piloot besluit een beetje hoger te vliegen, dan krijgt hij het deksel op de neus of liever de tegenwind. De aankomsttijd begint al snel richting 8 uur te lopen i.p.v. de oorspronkelijke 7 uur. Nog een beetje wachten dus.
Eindelijk LAX. De bagage is er snel. Het busje van Enterprise rijdt ons bijna voorbij. Let op Sandra, doe geen Popie Jopie! (de grond kussen wanneer je geland bent). Je hebt Lowa's aan. Een schokkerige rit later, kunnen we ons autootje oppikken. We kunnen zelfs kiezen welke. Dus toch crisis. Het wordt terug een Dodge Journey net als vorig jaar.
Zo, snel de GPS opgezet. Nog een klein half uurtje rijden langs de I-405 tot Van Nuys. We kunnen eindelijk gaan slapen.
tot morgen
Zaza en bibi
In feite is deze blog een van lang wachten en veel zitten.
Zoals beloofd, stond de chauffeur om 6u30 aan de deur. Zo'n vroeg uur doet het eerder aanvoelen als "just another working day". Maar toch niet hoor. Op deze dag van de arbeid was de Brusselse ring quasi uitgestorven. Zelfs op de luchthaven is het nog rustig. De horden Nederlanders van de afgelopen dagen zijn al lang vertrokken en komen pas zaterdag of zondag terug.
Bij Delta staat alles al klaar voor de grondige doorlichting van de kandidaat Amerika-vaarders. En we zijn nummer 3 in de rij. De beloning voor het vroege opstaan. Nog een half uurtje wachten tot de iedereen klaar is.
Het inchecken ging vlot - naar gewoonte hoeft Sandra geen retourticket te tonen en steven wel. Hihi het voordeel van een green card. Extra beenruimte kunnen we wel vergeten want alle exit-seats zijn al gereserveerd. Verdorie, dankzij de boekskes begint iedereen nu die truuk te kennen.
Na de inscheping begint phase 1 van de Amerikanisering ... ontbijt bij Starbucks. Een grote Latte en een blueberry muffin verder, gaan we nog een beetje leesvoer bijeenhalen en verdwijnen we fluks door de grenscontrole. En help, wat is er hier aan de hand. Het pralinehuisje lijkt wel onder belegering te staan door honderden toeristen. Nee, er worden geen gratis Godiva's uitgedeeld. Al die mensen wachten om hun handbagage te laten controleren. We kunnen dus al mooi vergeten om nog een DVD-tje van 24 te bekijken.
Hehe, dan toch door de controle geraakt. Steven laat alle alarmen weer eens afgaan met zijn Levis. Hij zal de volgende keer in zijn piyama komen - daar zal veel volk naar komen kijken. We hebben nog een kleine deritg minuten over tot de inscheping en dus komt de laptop niet naar boven. In de plaats doen we een beetje sudoku op de spelcomputer. En dan is het zover ... met een smoes geraakt Sandra dan toch sneller door de laatste controle en we kunnen het vliegtuig op.
We zitten nog geen tien minuten in de lucht en de we zitten al midden een helse achtervolging in de bergen boven Firenze met James Bond aan het stuur. Een diabetes en vegie maal later, zijn de slechterikken verslagen en de wereld gered. Plaats dan voor een melodrama over het leven van een hond.
Maar de vlucht duurt en duurt. Zelfs na drie films zijn we nog maar net ter hoogte van New York. We zwaaien even naar de familie Stevens maar die zullen dat wel niet gemerkt hebben.
EN de vlucht duurt en duurt, tot de oren van sandra beginnen pijn te doen. We zijn eindelijk aan het dalen.
Op naar het volgende wachten. WOrdt het het scenario van 2007 of dat van 2008? Gaat Steven pijlsnel door de immigratie of is het Sandra die een klein uur mag wachten op Bibi. Wel de immigratie van Atlanta wil bewijzen dat ze nog grondiger kunnen werken dan hun collega's in JFK. Na 80 (!!!) minuten komt Steven ook door de immigratie.
Na een tweede inspectie van de handbagage zijn we veilig bevonden om de United States binnen te treden. En dat vieren we ook met een TexMex knabbel in Chili's.
Terwijl we genieten van onze Mex, wordt zonder ons weten duchtig met het vliegtuig naar Los Angeles geschoven. ZItten we uiteindelijk toch in de verkeerde vertrekhal. Te voet of met de trein verkassen. We kiezen dan toch maar voor de automatische trein. Nog een dertig minuutjes wachten voor de vlucht naar LAX.
Aan boord laat de crisis zich wel voelen. Nee het vliegtuig is niet leeg, verre van. Maar buiten een enkel drankje en wat nootjes, moet je voor alles betalen. Filmpje kijken, spelletje spelen, credit card please.
Net zoals tijdens de vlucht naar Atlanta, is er veel turbulentie - shaken and sturred. En als de piloot besluit een beetje hoger te vliegen, dan krijgt hij het deksel op de neus of liever de tegenwind. De aankomsttijd begint al snel richting 8 uur te lopen i.p.v. de oorspronkelijke 7 uur. Nog een beetje wachten dus.
Eindelijk LAX. De bagage is er snel. Het busje van Enterprise rijdt ons bijna voorbij. Let op Sandra, doe geen Popie Jopie! (de grond kussen wanneer je geland bent). Je hebt Lowa's aan. Een schokkerige rit later, kunnen we ons autootje oppikken. We kunnen zelfs kiezen welke. Dus toch crisis. Het wordt terug een Dodge Journey net als vorig jaar.
Zo, snel de GPS opgezet. Nog een klein half uurtje rijden langs de I-405 tot Van Nuys. We kunnen eindelijk gaan slapen.
tot morgen
Zaza en bibi
D-12, -11, -10, -9, ... -1
De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens en slechte uitvluchten.
De vorige blog liet zo een beetje vermoeden dat er nog meer berichtjes gingen volgen over de voorbereiding van deze 27-dagen reis. Dat was dan ook het goede voornemen. Blijven dus nog de slechte uitvluchten ...
Ach waar zullen we het over hebben? Werk? Gezondheid? Tijd? Teveel van het ene en een plots tekort van het andere.
Uiteindelijk is onze reisbrochure dan toch afgeraakt (dank u Zaza). En met onze superdeluxe nieuwe printer kunnen we het nu ook mooi in alle kleuren van de regenboog/inktcassette afdrukken. (En ondertussen is die dan ook op bijna alle printers geinstalleerd geraakt, dank u Bibi.
Na enig gebel en gefax hebben we ook al onze ticketten gekregen. Het Nederlandse reisburo had niet echt rekening gehouden met de efficientie van de internationale en Belgische posterijen. En nu hebben we alles in tripel - het origineel, de fax en de PDF. In tegenstelling tot andere jaren, hebben we nu enkel voor de eerste zes dagen moeten zorgen voor logies en transport. De rest laten we ons voeren. Dat is eens iets anders zie.
Onze valiesjes staan al van maandag klaar. 4 dagen op voorhand! Kunnen we eens rustig vroeg gaan slapen voor ons vertrek en is de stress bij Sandra weg. Dat dacht je maar. Stress kruipt waar hij niet gaan kan.
Enfin, aan alle wachten komt een einde en om 6u30 morgenvroeg staat onze chauffeur aan de acherdeur (dank u Vic).
Het lange zitten kan beginnen.
Sandra en Steven (aka Zaza en Bibi)
De vorige blog liet zo een beetje vermoeden dat er nog meer berichtjes gingen volgen over de voorbereiding van deze 27-dagen reis. Dat was dan ook het goede voornemen. Blijven dus nog de slechte uitvluchten ...
Ach waar zullen we het over hebben? Werk? Gezondheid? Tijd? Teveel van het ene en een plots tekort van het andere.
Uiteindelijk is onze reisbrochure dan toch afgeraakt (dank u Zaza). En met onze superdeluxe nieuwe printer kunnen we het nu ook mooi in alle kleuren van de regenboog/inktcassette afdrukken. (En ondertussen is die dan ook op bijna alle printers geinstalleerd geraakt, dank u Bibi.
Na enig gebel en gefax hebben we ook al onze ticketten gekregen. Het Nederlandse reisburo had niet echt rekening gehouden met de efficientie van de internationale en Belgische posterijen. En nu hebben we alles in tripel - het origineel, de fax en de PDF. In tegenstelling tot andere jaren, hebben we nu enkel voor de eerste zes dagen moeten zorgen voor logies en transport. De rest laten we ons voeren. Dat is eens iets anders zie.
Onze valiesjes staan al van maandag klaar. 4 dagen op voorhand! Kunnen we eens rustig vroeg gaan slapen voor ons vertrek en is de stress bij Sandra weg. Dat dacht je maar. Stress kruipt waar hij niet gaan kan.
Enfin, aan alle wachten komt een einde en om 6u30 morgenvroeg staat onze chauffeur aan de acherdeur (dank u Vic).
Het lange zitten kan beginnen.
Sandra en Steven (aka Zaza en Bibi)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
