Hallo,
een kort verslag over onze tweede dag in de bergen.
Vandaag bezoeken we Kings Canyon, de tweelingbroer van Sequoia NP. Het is in feite een schizofreen park. Het lage deel heeft net als Seqoia een vallei met reuzeseqoia's - de General Grant cove - en een enorm diepe vallei, dieper dan de Grand Canyon, uitgesleten door gletschers en de Kings rivier. Voila, dat verklaart al de koningen in de titel.
What about de beren?
Wel alle parken in de buurt hangen vol posters die je waarschuwen voor beren. Maar daar trappen wij niet in. Yellowstone, geen beer te bespeuren. Yosemite, idem. Heel New England hing vol met borden over Moose. Geen moose te bespeuren. Dus als ze hier reklame maken voor hun beren ... dan kopen we dat niet.
En toch, na ons supervroeg ontbijt, vertrekken we gezwind naar Kings Canyon. En we zijn nog maar enkele kilometers ver of Sandra test de ABS van de auto. Gelukkig was het ontbijt al diep genoeg gezakt.
Foto Nemen.
Ja Chef.
De arendsogen van Sandra hadden iets zwart bemerkt in het veld. En inderdaad een zwarte beer, meer nog een zwarte beer met een zwart vel. Die vind je niet zoveel. Mijnheer of mevrouw was aan het genieten van de verse grasscheutjes in het veld. Tja als er geen koeien zijn, dan moet je zelf maar het gras maaien. Ondanks het getoeter van een ongeduldige Japanse toerist, trekt de beer zich niets aan van de rest van de wereld en waggelt op zijn gemakje het toneel af, een riviertje in. Hehe, na 10 jaar nationale parken eindelijk een beer. De dag kan niet meer stuk.
En wij terug op weg. Door Giant Sequoia National Monument bereiken we dan het geisoleerd stukje Kings Canyon NP. We halen onze obligate stempel voor de verzameling. En dan kiezen we ervoor om eerst de weg tot nemen tot "Road's End" - inderdaad het einde van de weg. We rijden kilometers en kilometers door sequoiabossen, tot we aan de bovenkant komen van de Kings Canyon. De weg zwiept hier van links naar rechts met haarspeldbochten. We moeten zo'n 1500 meter dalen op korte termijn. We lijken wel geteleporteerd naar de Gorges du Verdon. Achter elke bocht ligt wel een ander mooi uitzicht.
uiteindelijk komen we op de bodem van de vallei. Een typische gletschervallei in U-vorm met een bruisende bergrivier die van links naar rechts slingerd. Wat wel ontbreekt op het appel is de infrastructuur. Het is nog winter en alle winkeltjes zijn gesloten. De maag knort maar een glas water is alles dat die krijgt.
Ondertussen zien we nog een leuk onweer over de rand van de vallei kruipen, dus keren we fluks onze auto en rijden de 32 mijl terug naar het visitor center. Onderweg krijgen we zon, regen, hagel maar geen sneeuw. Daar moeten we langs de kant van de weg maar gaan instaan met onze voeten.
Terug in het Visitor Center krijgen we een blik op het andere Amerika. Ook al is het pas 2 na 2, het restaurant is closed. Want ze sluiten om 2 uur. Ook al zijn er mensen nog net voor ons binnengekomen. Dat wordt improviseren.
Na de lunch gaan we dan toch op weg naar de General Grant en de andere reuzesequoia's. Alweer heel indrukwekkend en je hoeft hier niet zo'n zware wandeltocht te doen om de verschillende bomen te zien. Je kan zelfs door een van de bomen lopen. Die ligt al honderden haren op zijn zij en het binnenste is volledig weggerot maar de harde buitenkant vergaat niet ondanks regen en bosbrand.
En dan is het tijd om terug te keren naar Sequoia NP en ons hotelletje. De wolken zijn terug aan het dalen. Dat wordt dus een vroege diner en vroeg gaan slapen.
Zo, dat was dag 3. Hopelijk vonden jullie het leuk. Wij alleszins wel.
Zaza en Bibi
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten