Dag 4 - De paadjes op, de laantjes in

De vorige dagen hebben we onze tuut een groot deel van het werk laten doen. Vandaag wordt het anders. Maandag is voetendag.

De maag is goed gevuld en de toerist kan dus marcheren. Wat is er allemaal gepland?

• het museum in Giant Forest


• Big Trees trail rond het Circle Meadow


• Moro Rock


• Tunnel Log


• en als we nog fit zijn ... een tweede keer de Sherman Tree walk en Congress Trail

In elk geval, Sandra krijgt vandaag een medaille voor moed en zelfopoffering. Ondanks een beperkte zuurstoftoevoer (lees de randeffecten van een beginnend bronchitis met een neus vol snot en een keel vol smurrie) wil ze toch alles meedoen.

Het museum is het enige overgebleven gebouw van de vroegere toeristennederzetting in Giant Forest. Enkele honderden gebouwen werden in de jaren negentig afgebroken omdat de Sequoia's begonnen te sterven van het teveel aan mensen en auto's op hun wortels. Vandaag probeert het museum de Amerikanen te leren om beter om te gaan met het milieu. Als je ziet wat voor monsterjeeps zelfs het NPS personeel heeft, is er nog een lange weg te gaan. We leren ook dat de Sequoia niet Sequoia heet maar Sequoiadendron en dat de redwood in feite Sequoia Sempervirens heet. Dus als je een boom Sequoia noemt, wat is het dan? Enfin, in de VS is het eenvoudig. Sequoia's vind je op 12 plaatsen op de flanken van de Sierra Nevada. Redwood (sempervirens dus) vind je enkel langs de Californische kust, van het Noorden tot onder San Francisco.

Aan het museum maken we ook een korte wandeling - niets ernstig - tot Beetle Rock. Daar hebben we een mooi uitzicht over de San Joaquin vallei (of Central Valley). Die loopt van San Francisco tot aan de bergen ten noorden van LA. Vandaag hebben we geluk, De regen van de afgelopen dagen heeft de lucht gezuiverd en we kunnen nog een vage schaduw zijn van de kustbergen, 100 kilometer ver. Zeker in de zomer zie je hier slechts enkele kilometers ver om wille van de luchtvervuiling. We zien ook wat wolkjes afkomen onze kant, dus we moeten ons haasten naar de volgende afspraak.

Moro Rock is een hard stuk graniet dat uitsteekt uit de zijkant van de vallei. Over meer dan 400 treden kan je naar boven klimmen tot op zijn kale, granieten knikker. En daar heb je dan een schitterend uitzicht op zowel de Zuidelijke Sierra Nevada als de San Joaquin vallei - als je tenminste niet in de wolken zit. Als het zonnetje schijnt is het er wel lekker om te zonnen. En dat is dan de wortel voor Sandra om naar boven te gaan. En de brochures liegen niet, het is er inderdaad schitterend. Rondom is er het geluid van vogels, watervalletjes, stroomversnellingen en domme toeristen (neen er zitten geen apen al zou je dat af en toe denken). Sandra heeft al snel ook enkele hagedissen gevonden die net zoals haar zitten de zonnen op de warme stenen. Die staan dus ook mee op de foto. Wanneer ook de wolken in het spel komen, wordt het uitzicht nog mooier. De ene minuut is een bergrug volledig in de zon, de volgende kruipt er een wollen deken over. Dat spelletje gaat door tot Moro Rock de volgende heuvelrug wordt. Binnen enkele seconden valt het zicht van kilometers naar meters en het is uit met het zonnen. Pech voor de mensen die nu naar boven klimmen. Je kan enkel nog kijken naar "Londen in de Fog".

Terwijl we nog met onze hoofden in de wolken steken komen we nog twee Belgen tegen. Tja, als je rondloopt met een petje van brouwerij Moortgat uit Breendonk (Duvel voor de niet-alcoholisten), dan val je wel op. Zij zijn te laat voor het uitzicht maar ter compensatie hebben ze wel vanmorgen aan het museum een berin met jonge beertjes gezien. Je kan niet alles hebben in het leven. (Als Sandra kon kiezen ...)

De stroom toeristen houdt heel snel op en we dalen de 400 treden terug af. Volgende stop: Tunnel log. Een boom die al meer dan honderd jaar op de grond ligt. En voor de toeristen en de business van mijnheer Kodak hebben ze daar een mooie tunnel doorgeboord. Snel voortrijden maar.

Sandra hoopt dat er nog beren zitten en wil nu de Big Trees trail doen. Maar de beren zijn al gevlogen. Het is er zonder beren ook mooi hoor. En we doen alles een beetje aan een slakkengangetje. Een uur voor iets meer dan twee kilometer. Ja mijnheer, de grote hoogte he ...

Tijd voor een knabbel. Maar we worden nog eens verrast door de Park Service. Officieel is het geen winter meer maar ook geen zomer. Dus is enkel de winkel open maar kan je niets warm krijgen want de bar is dicht. Dat wordt dan terug powerkoekjes met lekkere sneetjes kaas. Die eten we op aan Wolverton, lekker lief naast elkaar in de koffer van de auto. Honderden kikvorsen houden ons gezelschap. Tot ze plots zwijgen. Er is toch geen beer in de buurt? We zullen het nooit weten.

En dan de Pièce de Résistance, de Congress Trail. De trail zelf loopt dwars door Giant Forest, langs President Tree, the Senate en the House boomgroepen en is in feite niet zo zwaar. Maar omdat het geen winter is, mag je niet aan het begin van de wandeling parkeren maar wel op de Sherman Tree parking, een kleine 200 meter hoger - en dat zal zwaar worden op de terugweg. Maar Sandra laat zich niet doen en ze stopt monter mee. Je weet maar nooit welke beestjes we nog tegenkomen.

Na veel gepuf en gezweet zijn we een anderhalf uur later terug boven. Er was maar een (1) hert te zien, achternagezeten door een domme toeriste die perse een stukje eten aan het dier wou geven. Het hert had daar blijkbaar geen zin in.

Dan bleef er nog een ding over, nog wat beestjes zien. We hebben dus wat rondgereden met de tuut naar de plaatsen waar vaak dieren komen. Maar buiten enkele kleine herten en wat cheerleaders hebben we in feite niets gezien. Tijd voor een licht diner, gevolgd door een tweede poging om beestjes te zien. Ook al noppes. Zouden de dieren enkel tijdens het weekend komen werken?

En morgen gaan we terug naar huis. !!!! Dit is maar een grapje !!! Nee we dalen terug af naar Long Beach om onze auto in te leveren en te wachten op onze boot.

Tot morgen.

Zaza en Bibi