T-1/2 : het is bijna zover

Dag lieve lezertjes.

De paniek van mijn broer sloefie was helemaal niet nodig. 

Waarom ik dit weet? 

Wel gisteren was het stress niveau al deftig gestegen. Maar vanmorgen was het bingo. Twaalf op de schaal van sloefie. Of vijf op de schaal van stress.

Ah ja. De valiezen lagen terug open. En de inhoud van de rugzakjes lag verspreid over tafels en stoelen.

En mijn baasje moest nog zijn fotorugzak in elkaar steken. 

Erger nog. 

Als ik de hoop zo bij elkaar zag, wist ik: ER IS GEEN PLAATS VOOR MIJ. Ik ga misschien in de valies of erger nog ... IK BLIJF ACHTER!!!! 

Snik snik snik. 

En met sloefie was het al niet veel beter. Die had ook al geen oog dichtgedaan. Ah ja hij moest gisterenavond nog naar een nieuwjaarsdrink van de bank. Pfff. 

En vandaag moest hij thuiswerken. Allez zijn baasje moest dat. Want bij de bank zijn ze heel zuinig op verlof denk ik. Of ze hebben te weinig plaats. Of allebei.

Enfin. Met tranen in mijn ogen ben ik dan maar begonnen met de batterijtjes bijeen te rapen. 

En ik mocht een zoekactie opzetten om de verloren fotokaartjes terug te vinden. En voor een keer was het niet mijn baasje. 

En blijkbaar waren sommige kaartjes nog niet leeg. En dus sleepte mijn baasje nog een grotencomputer en grooote schijf naar beneden om snel-snel alles nog te copieren. 

Waf waf waf baasje je moet wel zorgen dat alles ingepakt geraakt!! Zo weet ik tenminste of ik mee mag. 

Snif snif snif. 

Allez, stilaan begon de zak gevuld te raken. En er lag nog een hoop spullen. 

Oef, de extra kabels vlogen al richting de grote valies. 

Maar ik mankeerde nog een aantal dingen. Zoals de aaipad en de medicatie. Dat mag mijn baasje zeker niet vergeten. 

Ik bracht al maar het waterzakje omdat de spuitjes koel te houden - wie vindt er iets uit om je beentjes zo warm te houden? Gewoon door verdamping.

Baasje was ondertussen blisters aan het tellen. Dat werd een grote hoop. Gelukkig alweer voor de bagage. 

Maar ik zag dat mijn baasje ook doorhad dat de stapel te groot werd. Oef. Er scheen een lijntje hoop vanonder de gordijnen. 

Broer. Dat gaat zo niet lukken hè. Ik zal maar het kado van mijnheer Didier meenemen als persoonlijk ding. Zo zit jij ook wat comfortabeler. Want uiteindelijk is het dertien uur vliegen en dan dadelijk een hele dag de stad bezoeken. Dan moet je uitgeslapen zijn. 

OEF. IK  MAG MEE!!!! Jipiejee. 

Ik ga snel het nieuws brengen naar sloefie maar die zat ernstig te kijken met een koptelefoon op. Hij had misschien een kwade bankklant aan de lijn. Of een iT-er die werkloos is tot baasje terug is. 

Enfin. Zorgen voor de wormen. 

IK MAG MEE IN MIJN EIGEN DRAAGZAK!!! 

Baasje had ondertussen al bijna alles weggestopt gekregen. 

Als middageten kregen we overschotjes van nieuwjaar. De beentjes waren niet zo sappig meer. De lasagne van de baasjes smaakte beter blijkbaar.

Maar ik vind het nbiet erg. IK MAG MEE! 

Enfin. Sloefie ging nog wat bankieren en de achterblijvers deden de afwas. 

Het stressniveau was terug op een normale een gedaald. Tenminste in de keuken. In de bank was het wel wat anders.

Hopelijk zijn de baasjes weer niet het een of het ander vergeten. Want dan gaat de stressmeter terug door het dak. Of is het het stressniveau dat rood uitslaat?

Tot schrijfs. 

Met zo een lange voorbereiding van 75 dagen zijn we er klaar voor. Nu nog de baasjes. 

T-1 : ‘t is nog meer van da

Hallo blogvolgers,

Gaan we nu nooit vertrekken?

Vandaag ging die radiolawaaimaker weer en weer sprong ik volle moed uit bed.

Sandra draaide haar nog maar eens om en ik begreep het helemaal niet meer.

Groote broer zat al klaar voor vertrek...

... 

Naar den bureau  ?!?

Na enkele likjes waren wij ook klaar voor vertrek ... naar den bureau?!?

Zijn de baasjes nu ons in de maling aan het nemen?

We gingen toch op verlof?!?

Op de groene bank was er nog niet veel volk en dus kon mijn baasje direct aan het werk.

Na een tijdje kwamen de collega’s binnen en zette ze haar beste pootje voor “beste wensen” in.

Ze probeert het wel maar ohoh dit gaat een lange werkdag worden voor mij.

Ik beperkte me tot een beleefd droog likje. Dat is voor hondjes het equivalent van een luchtkus. 

De koffie pauze met Sandra Dee en Dorothea bracht toch wat rust blijkbaar...

Maar niet voor te lang.. 

Sandra is op stressniveau 2 aan het komen. 

Bij het vullen van de rijdendevaliezen zaterdag, was ze op al op stressniveau 1 beland.

Aha... Het zal dan toch niet meer lang duren voor we vertrekken.

Na een lunch in de kerker van de Marais en nog enkele koffiepauzes hier en daar gingen er alarmen af.

Biep Biep

Boep boep

De groene telefoon, de sloefiephone, den bureaulaptop, ... alles maakte lawaai.

Zelfs dat rare ding Jabber of zoiets tringelde..

“Wanneer vertrekken we nu ? Scotts wacht op ons”

Ahja, de vervroegde nieuwsjaardrink van de gang.

Hopelijk kunnen die mannen en vrouwen het stressniveau onder controle houden of verlagen.

Buiten Rudy-de-raindeer waren ze er allemaal : Sandra Dee, Marc, mr de wielrenner, superbaasje Dries, Dorothea en Orhan

En superbaas had ook nog 2 nieuwe mee in de gang meegetrokken, maar die hun naam weet ik niet zo goed meer.

Ze zullen wel nog een paar keer meegaan en dan ken ik hen.

Eens thuis was Stressniveau 3 aangebroken...

Ik ben snel bij broer gaan zitten en me niet meer bewogen.

De rugzak vloog naar links, de kabeltjes naar rechts, de handtas naar boven, ...

Hopelijk zit alles wel op de juiste plaats nu, want pfffff. .. niet nog zo’n dag.

Maar stressniveau 3 betekent wel dat we echt ver weg zijn.

Ik ga nu maar heel snel slapen  en misschien zijn we morgen dan echt weg bij de eerste biep.

Dada

De onrustige hond

T-2 : ik hou niet van nieuwjaar

Dag allemaal,

ik ben een beetje bokkig vandaag.

En ook slecht uitgeslapen.

Ja, ik hoor het al.

Groote Broer heeft een kater.

Sloefie heeft goed klappen. Hij is tot elf uur in bed blijven liggen.

Gelukkig moest ik niet naar de bakker. Want die was toch alleen maar op afspraak. zoals bij de hondenkapper. Maar die doen niet zo vroeg open.

Maar ik had dus geen kater. Of een kattin. En hoe noemt men een gekastreerde kater? Katmin?

Wat was er dan wel aan de hand?

Ik had geen oog dicht gedaan vannacht.

Boenk

retteketet

Pfieuw

Flash

Boenk

Uren en uren en uren leek dat wel door te gaan.

Via het lokale hondenwaaknetwerk - ja we zijn daar ondertussen ook bij aangesloten - was het groot alarm geslagen. De baasjes waren zot geworden.

Meestal zijn het eenzame honden en wolven die 's nachts of overdag lawaai maken.

Maar een keer in het jaar zijn het de baasjes die lawaai maken. En licht, veel licht. En sterren die plots poef doen.

Enfin, ik kan daar niet tegen. Ik kan daar niet van slapen, En dan word ik kattig voor de rest van de dag.

En ik had nog een reden om ongerust te zijn.

Neen, heeft niets met de valiezen te maken. De baasjes panikeren veel te snel.

Ik maakte me wel wat zorgen over Grote Loebas. Want die vertrekt vandaag al op verlof.

Hopelijk amuseert hij zich ook.

En de voorbereiding van de cruise? Dis is voor morgen.

Mañana

Voila, dat is jullie woordje Spaans voor vandaag.

Kleine Loebas (ook gekend als Groote Broer)

T-3 : Gingen wij niet op verlof ?

Hallo lieve lezertjes,

Met welke pootjes speelt mijn baasje? Ik begrijp er niets meer van.. We gingen toch op verlof vertrekken?!?!

Deze ochtend werd ik wakker gemaakt door die vreselijke radiolawaaimaker.

Als een zot sprong ik uit mijn nest en begon ik mijn baasje wakker te likken.

“Opstaan, we gaan op reis.”

Sandra drukte snel op de lawaaimaker en draaide zich nog eens om.

“Allez baasje, opstaan.. de vlieger gaat niet wachten”

Na 9 lange minuten begon mijn vriend de radiolawaaimaker terug.

Nu kwam er toch wel leven in de brouwerij.

EINDELIJK

Op haar gemak maakte zich klaar. 

Na enkel likjes was ik klaar, bij mijn baasje duurde dat weer extra lang

Pfff straks missen we de vlieger.

Nog geen teken van grote broer of zijn baasje...

Sandra deed gewoon verder .

Hein? Mogen ze niet meer mee?!?

En plots zei ze “Sloefie, wanneer ga je nu in de auto springen”

Ik kroop een beetje verbaasd in de auto.

Gingen we misschien nog een half dagje werken misschien?

Ja, jullie lezertjes kennen haar al een beetje.

Werken - werken - werken... dat is het enige dat ze kent.

Soms krijg ik nog eens wat aandacht maar anders is het gewoon steeds die Groene Bank.

Waar was de tijd van de Paarse telefoontjes en de blauwe assurances..

Pfff 

Zoals ik verwachte was er niet veel volk op de bank maar Sandra was er.

Rond de middag namen we met zij die toch gekomen waren een glaasje Bubbels.

En na de afwas begon ze dacht ik in te pakken.

Aha.. we gaan naar huis en op verlof...

Niks daarvan .. we gingen naar de refter om een gebakken plattebrood te eten.

Ik begrijp het echt niet meer.

We gingen op verlof vertrekken.. De valiezen waren klaar.

Mijn zwembroek zat goed weggestopt.

Wat gebeurd er nu?!

Pas om vier ruimde ze op en zei ze tegen iedereen tot volgend jaar.

JIPIE we gaan op reis.

Toen we thuis terug waren, vlogen de valiezen terug open.

Enkele T-shirts werden er uitgenomen, anderen werden er bijgestoken. Ah ja, want broer had heel de dag op uitkijk gestaan voor de facteur. Want die had nog een dringend pakje.

Mijn wandelrugzak werd opzij gelegd ..

De zak met kabeltjes voor de aaaaaaipad, mijn super mobiel en anderen dingen werden verwijderd

En toen ging de valies terug toe ?!?

“HEY Ik ga wel mee hè” 

Maar dan werd alles in de andere valies bijgeduwd en mocht die ook toe.

OEF...

“Sloefie, Broer,  ... het is tijd ... we vertrekken”

Oh we gaan op reis.. JIPIE .. hier heb ik naar afgeteld. 

Eindelijk Quality time met mijn baasje.

Groot was mijn verdriet.. toen bleek dat de bagage bleef staan.

We gingen naar de ouders van de baasjes om “nieuwjaar te vieren”

Bij de ouders van het baasje van broer kregen we het aperitief met hapjes.

Nadien gingen we bij oma-grootmoeder-meter Rita en bij opa Vic voor de rest van den diner.

Ik ben blij dat we dit nog eerst mochten doen voor we de vlieger opstappen.

Nu ben ik er helemaal klaar voor.

...

Zouden we vanavond nog vertrekken ?

Overenthousiaste blog-ster

Sloefie

T-4 Tik tok, tik tok

Dag lieve lezertjes.

Ik heb niet de luxe om zoals mijn broer Sloefie, onder het laken te duiken en de gsm van mijn baasje te gsmnappen. De gsm van mijn baasje kan je niet meer met een natte poot ontgrendelen. Je moet je foto laten nemen. En geef toe, mijn baasje en ik lijken zelfs niet in het pikdonker op elkaar.

Dus geen geheime berichten vanonder de lakens voor dag en dauw. 

Enfin, hoever staan we?

De tafel ligt voor de tweede keer volledig vol met spullen die mee moeten. En ik heb zo de indruk dat het niet een twee drie gaat lukken. 

Zelfs de badkamerweegschaal is bij het feest betrokken. En - zoals wel vaker bij badkamerweegschalen - is het verdict ... te zwaar. 

Aiaiai en mijn broer en ik moeten er nog bij. 

Ik ben dus al maar wat advies gaan geven aan mijn baasje. 

Wat minder t-shirts, wat minder kousen, wat minder boeken want dat weegt veel. 

Hopelijk vergeet hij nu niet te veel.

Ondertussen zijn we voor de achterblijvers ook nog een overlevingsbrochure aan het maken. 

Kwestie dat iedereen zo een beetje weet waar we ergens uithangen - of als ondersteuning bij het volgen van onze dagelijkse blog. Zo van vandaag zijn we naar huppeldup geweest en we hebben beesten zus en zo gezien.

Ja, we willen niet dat jullie zomaar verloren lopen in de fjorden van Chili of de pampa’s van Argentinië. En depampa's, dat zijn de echte originele pampa’s he, niet wat een gemiddelde Antwerpenaar bedoelt als hij het over de rest van Vlaanderen heeft. Bah, de snoevers.

Wij kennen de route al op ons duimpje. Volgen jullie ook?

Oei de baasjes zijn terug op komst. Snel mijn berichtje posten nog. Tot schrijfs. Tot dag min-drie.

Groote Broer 

T-5 Het begint te spannen

Dag beste lezertjes.

Deden jullie dat vroeger ook? Zo onder de lakens een boek lezen met een zaklamp? Of met een portable?

Nu denken jullie zeker en vast, die Sloefie, die is helemaal gaga.

Nee hoor.

Ik heb gisteren onder mijn pootjes gekregen omdat mijn broer al wel stukjes geschreven had over onze reise en ik nog niet.

En dus heb ik nu de gsm van mijn baasje gegsmnapt om toch ook een stukje te schrijven. En zoals jullie vroeger met een boek en lantaarn onder het deksel kropen, heb ik mij verstopt met de gsm onder de lakens. Een lantaarn is niet nodig, want die gsm geeft licht voor gans de straat. Amai mijn oude oogjes.

Hoe het zit met de voorbereiding van de reis?

Tja. Ons baasjes zijn toch maar rare beestjes hoor. Als er niet een beetje stress is, dan komt het niet in orde. 

Mijn broer en ik hebben al ons warme wollen zwembroek klaargelegd - en voor mijn broer een extra frivole sjaal. Waarom een wollen? Wel we passeren heel dicht bij de zuidpool naar het schijnt - antartantica of zoiets noemt het denk ik. En daar zitten dikke vette pinguïns. En dat vet is tegen de kou. En om warm te krijgen aan het zwembad hebben we gekozen voor een wollen zwembroek. Nah. 

En oh ja, we hebben ook een bestelling gedaan bij mijnheer didier. Naar het schijnt kunnen we vijf keer een lekkere ijsthee gaan drinken op reis. Want we passeren vijf keer een HardRock. En we willen niet eindigen zoals in Stockholm, met het café aan de verkeerde kant van een breed water.

Mijn broer had gisteren trouwens een schitterend idee. Als je een koers met vijf etappes doet, dan moet je goed op voorhand gaan trainen. En dat hebben we gisteren grondig gedaan.

Wij op training met de beste ploeg van ‘T Stad.

De baasjes moeten rijden en krijgen de cola. Hihi. Wij de ijsthee. Hihips.

Of we er klaar voor zijn?

Ja hoor. En broer spreekt al Spaans. Dos té helado, por favor. 

Nuevo noches mas

Hola!

Hablo poco español. 

Goed hè beste lezertjes.

Ik heb al een paar woordjes Spaans geleerd voor op reis.

Dos cervesas.

Ik kan al tellen zoals op Reizen Waes. En aan boord moet je niet meer kennen heeft mijnheer Didier ooit gezegd.

En voor Sloefie en mij ... Dos hueso.

Ik heb ondertussen wel onder mijn pootjes gekregen.

Eigenlijk feitelijk ben ik nog maar net terug van een andere reis.

Naar het land van de gele vestjes.

Maar ik was daar eigenlijk wel niet echt op mijn gemak.

Er hing heel veel mist. En prikkende mist. Waar je moest van wenen. Ik had echt rode oogjes. En dan kan je niet schrijven he. 

Maar nu komt alles goed.

We hebben al ons strikjes om aan de valies te doen.

En we hebben al een lijstje van dingen dat ons baasjes allemaal gaan doen de komende drie weken.

Ik zweer het ze gaan weer doodop terugkomen van de reis. 

En van de veertien, 14!, uren in de vliegende sigaar. 

En de vlieger zit vol. Dus niet zoals we met de KLM van de Galapagos teruggekomen zijn. Met een stoel extra voor zowel Sloefie als voor mij. 

ENfin. Zorgen voor de baasjes. Ik heb al gezorgd dat er plaats is in de rugzak voor Sloefie en mij. 

Want wij gaan wel genieten van het verlof. We laten ons dragen alle dagen. Zoals keizers.

Oh ja. Er gaat nog iemand op verlof.

Loebas.

Hij mag drie weekjes logeren op een luxe resort.

Met een massagezetel, enkel voor hem. En geen katten om hem te storen.

Zo, nu moet ik mijn baasjes terug gaan controleren. Of de afwas van gisteren wel goed afgelikt is. 

Tot later deze week, en anders zal het volgende week zijn.

Feliz navidad.