De paniek van mijn broer sloefie was helemaal niet nodig.
Waarom ik dit weet?
Wel gisteren was het stress niveau al deftig gestegen. Maar vanmorgen was het bingo. Twaalf op de schaal van sloefie. Of vijf op de schaal van stress.
Ah ja. De valiezen lagen terug open. En de inhoud van de rugzakjes lag verspreid over tafels en stoelen.
En mijn baasje moest nog zijn fotorugzak in elkaar steken.
Erger nog.
Als ik de hoop zo bij elkaar zag, wist ik: ER IS GEEN PLAATS VOOR MIJ. Ik ga misschien in de valies of erger nog ... IK BLIJF ACHTER!!!!
Snik snik snik.
En met sloefie was het al niet veel beter. Die had ook al geen oog dichtgedaan. Ah ja hij moest gisterenavond nog naar een nieuwjaarsdrink van de bank. Pfff.
En vandaag moest hij thuiswerken. Allez zijn baasje moest dat. Want bij de bank zijn ze heel zuinig op verlof denk ik. Of ze hebben te weinig plaats. Of allebei.
Enfin. Met tranen in mijn ogen ben ik dan maar begonnen met de batterijtjes bijeen te rapen.
En ik mocht een zoekactie opzetten om de verloren fotokaartjes terug te vinden. En voor een keer was het niet mijn baasje.
En blijkbaar waren sommige kaartjes nog niet leeg. En dus sleepte mijn baasje nog een grotencomputer en grooote schijf naar beneden om snel-snel alles nog te copieren.
Waf waf waf baasje je moet wel zorgen dat alles ingepakt geraakt!! Zo weet ik tenminste of ik mee mag.
Snif snif snif.
Allez, stilaan begon de zak gevuld te raken. En er lag nog een hoop spullen.
Oef, de extra kabels vlogen al richting de grote valies.
Maar ik mankeerde nog een aantal dingen. Zoals de aaipad en de medicatie. Dat mag mijn baasje zeker niet vergeten.
Ik bracht al maar het waterzakje omdat de spuitjes koel te houden - wie vindt er iets uit om je beentjes zo warm te houden? Gewoon door verdamping.
Baasje was ondertussen blisters aan het tellen. Dat werd een grote hoop. Gelukkig alweer voor de bagage.
Maar ik zag dat mijn baasje ook doorhad dat de stapel te groot werd. Oef. Er scheen een lijntje hoop vanonder de gordijnen.
Broer. Dat gaat zo niet lukken hè. Ik zal maar het kado van mijnheer Didier meenemen als persoonlijk ding. Zo zit jij ook wat comfortabeler. Want uiteindelijk is het dertien uur vliegen en dan dadelijk een hele dag de stad bezoeken. Dan moet je uitgeslapen zijn.
OEF. IK MAG MEE!!!! Jipiejee.
Ik ga snel het nieuws brengen naar sloefie maar die zat ernstig te kijken met een koptelefoon op. Hij had misschien een kwade bankklant aan de lijn. Of een iT-er die werkloos is tot baasje terug is.
Enfin. Zorgen voor de wormen.
IK MAG MEE IN MIJN EIGEN DRAAGZAK!!!
Baasje had ondertussen al bijna alles weggestopt gekregen.
Als middageten kregen we overschotjes van nieuwjaar. De beentjes waren niet zo sappig meer. De lasagne van de baasjes smaakte beter blijkbaar.
Maar ik vind het nbiet erg. IK MAG MEE!
Enfin. Sloefie ging nog wat bankieren en de achterblijvers deden de afwas.
Het stressniveau was terug op een normale een gedaald. Tenminste in de keuken. In de bank was het wel wat anders.
Hopelijk zijn de baasjes weer niet het een of het ander vergeten. Want dan gaat de stressmeter terug door het dak. Of is het het stressniveau dat rood uitslaat?
Tot schrijfs.
Met zo een lange voorbereiding van 75 dagen zijn we er klaar voor. Nu nog de baasjes.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten