T 3 : Valparaiso en Casablanca wijngebied

¿Hola nena, como te va?

Een vraagje die ik regelmatig gehoord heb van de honden rond het hotel.. Ik denk dat ik touch heb :)

Maar ik zal maar bij het verslag van de dag blijven.

Deze ochtend liep de wekker om 6.30

Ik hoor jullie al zeggen is dat nu verlof !?!?

De baasjes namen een douche en broer en ik likten ons proper. Maar wij waren snel klaar dus konden we de zon over de berg zien kruipen...  

Toen de baasjes dan eindelijk klaar  waren , was het tijd voor ontbijt.  Het is een hotel uit de favoriete keten van mijn baasje dus dat moet lekker zijn.  

Pfff geen spekjes of beentjes

Om 8 was iedereen mooi op tijd in het busje. Dus we konden direct vertrekken. Broer en ik kregen onze eigen zetel want de bus was groot genoeg.

We vertrokken met mooi weer, maar na een tunnel van 3km lang was de zon plots weg.  De temperatuur viel direct 15 graden en werd  alles wit voor de ogen. Neen, niet van de sneeuw maar wel van de mist :(

Na een korte tussenstop reden we verder en zakte de temperatuur nog verder. Brrrrr ik wil terug naar de zon :(

Eerste echte stop was de kuststad Viña del mar... Nu schitterend weer is het niet echt, maar we gaan toch even uit de bus voor de bloemenklok.

We reden verder en kamen toen aan in Valparaiso. Deze kleurrijke havenstad ligt zo’n 70 km van Santiago en ligt aan de Grote Oceaan. 

Meneeer Didier vertelde ons dat de stad ontstaan is net daar omdat er een natuurlijke baai is en volgens hem zou de stad op zo’n 42 heuvels gebouwd zijn.  Zou hij deze allemaal zelf geteld hebben ? Het is wel in orde want de heuvels zijn met elkaar verbonden : op klimmende straatjes, 16 kabelbanen of gewoon trappen. De kabelbanen hebben blijkbaar een echt hondenleven, want ze zijn in onderhoud de helft van de tijd.   

Toen de stad groeide kwamen er vele Europeanen naar daar en elk van hen bracht een beetje cultuur en kleur mee. Het lijkt alsof er een regenboog is neergevallen in de stad, zoveel diversiteit is er.  

Maar ze gaan nog een stapje verder. De muren waren te kaal en dus is er nu in bijna elke straat echte StreetArt te zien.

Nu ben ik maar een hond, maar ik heb al veel muren bekeken en getest, en sommige zijn toch maar domme Grafiti tekeningen hoor.

Na vele op en neers, kwam er plots een heel zwaar stuk. Wel 60 trappen dienen de mensenvoeten te  nemen om boven te geraken.

Wij honden hebben daar geen last van want wij worden gedragen :).  

Bzzzzz bzzzzzz...

 Waar zit die verdomde bij? Maar het was geen bij,.. het was een Drone,... 

Peter had hem net uitgelaten ons wat filmpjes te kunnnen  trekken.

Na enkele minuten vliegen, moest Bijtje terugkeren naar zijn baasje.

Bzz bzzz ...

Nadien waren we dan eindelijk aan nen teleferiek die ons de heuvelwand naar beneden bracht. 

Eens beneden sprongen we in ons busje.

Het bleef verdacht stil in het busje.. ik denk dat ze allemaal sliepen.

Rond half drie kwamen we aan bij Casa del Bosque, een super mooi wijnhuis.

We konden direct aan tafel voor een lekkere lunch met aangepaste huiswijnen.

Mmmm die witte was wel heel lekker.

Na de lunch kregen we een begeleid bezoek aan het domein door een gids.

De grootmoeder was van Gent afkomstig en hij was tamelijk trots op de fritjes en het bier dat we produceren.

De rondleiding werd afgerond met nog een proeverij van 3 wijnen .

Ook deze wijnen waren weer superlekker

Zouden ze hem ook aan boord van het schip hebben ?

Op de terugweg naar het hotel was het geen minuut stil. 

Ofwel was er nog heel veel te vertellen of wel had de wijn de tongen was los gemaakt.

Tegen half zeven waren terug aan het hotel en namen we afscheid van onze chauffeur.

Onze gids zouden we morgen nog terugzien opweg naar de Eclipse.

Didier vroeg net zoals gisteren of er mensen waren die de stad nog even wouden verkennen.

Vandaag leek hij iets meer succes te hebben en dus sprak hij af met hen.

Wij hadden niet zoveel honger en zin meer dus leek een beetje onnozel.

Na een kleine pitstop in de kamer gingen even we naar de lounge voor een natje en een droogje.

Even was het gepland, maar de baasjes raakten aan de praat met een koppel Amerikanen.

Zij waren pro en tegelijk contra Strumph, maar wisten ook niet goed hoe het op te lossen.

Toen ze uiteindelijk toch uitgepraat geraakten zijn we terug naar de kamer gegaan,

Sandra heeft haar bagage al klaargemaakt voor morgen. Steven nog niet.

Terwijl ik mijn verhaaltje schrijf, is groote broer wat aan het surfen en lezen.

Nu kunnen de lichtjes uitgedaan worden en kuren we onze oogjes toedoen.

Slaapwel en zwoele dromen

Sloefie de reizendehond

T 2 : met gemengde gevoelens

Dag lieve lezertjes aan de andere kant van de wereld,

Ik liet jullie achter ergens boven de Zuid-Brazilië. We waren dus al mooi ver in Zuid-Amerika. Hoe verging het de rest van de dag?

Wel de baasjes zagen er een beetje verfrommeld uit vanmorgen - vliegen en slapen is toch niet ideaal blijkbaar voor mensen - maar verzekerden ze mij, veel minder verfrommeld omdat ze in een badkuip van business hadden mogen slapen.

Ik ben er zeker van., Wanneer ik mijn baasje voorstel om eens in de badkuip te gaan slapen, dan mag ik vier weken het gras afdoen, met de keukenschaar.   Maar kom, wie zei dat baasjes logisch waren. Ha.

Alleszins het ontbijt was heel wat uitgebreider en lekkerderder dan anders. Croissant, toast (2 stuks), configuur, gesuikerde yoghurt (!), fruitsap,  een omelet en hesp. En echte messen en vorken en een groot serviet. Dat slapen in een badkuip heeft dan toch voordelen.

Mijn baasje had dan eindelijk de bewegende aardbol op het scherm gezet en ik kon mooi zien hoe we op de rand van nacht en dag aan het vliegen waren. Wij aan bakboord hadden zon, de andere kant had er geen.

Eerst vlogen we nog over Paraguay, en wanneer de bergen buiten echt hoog werden en met een witte top (jippie de eerste sneeuw van 2019) waren we eindelijk op onze bestemming, Chili. Zoals de pepertjes die heel lekker smaken bij Burger King. 

Iets na het geplande uur, kwamen we met een grote plof met de wielen op de grond. Iberia piloten trainen niet op zachte landingen blijkbaar. Of ze waren ook moe misschien.

We hadden al alles bij elkaar gezocht en waren dan ook naar gewoonte bij de eerste die van de vlieger stapten. Nog een voordeel van vliegen in de badkuipklasse.

Omdat de rest veel verder naar achter zat, moesten we natuurlijk wel een tijdje wachten. Brrr. Dat worden lange rijen bij de immigratie.

We liepen door een netwerk van gangen. Baasje vond dat het er een beetje leek op het oude Zaventem. Het was zo “alles was er wel, maar niet altijd in goede, functionele staat”.

Eindelijk mochten we in de rij gaan staan voor de immigratie. De mensen zagen er wel vriendelijker uit dan die in New York of zo. Maar ja,, misschien hebben ze hier ook een president die ze wel allemaal ongeveer op een rij staan heeft. 

Na de immigratie was het alweer wachten geblazen.

Help. We zitten in het verhaal van Agatha Christie. Veertien kleine negertjes. En dan waren ze nog met elf. 

Wat was er gebeurd? Wie was de moordenaar?

De ziekte van overboeking blijkbaar. Er was niet genoeg plaats op de vlieger en dus mochten er drie medepassagiers mee met de vlucht van een kwartier later. 

Volgende wachtkamer : de bagage carroussel. 

Terwijl we nog een plaatsje aan het zoeken waren voor het wachten, moest ik mijn baasje al in zijn oor bijten. 

Daar daar twee lichtblauwe, geblutste en gebuilde koffers. Die zijn van ons. 

Met een duik en een sleur kon mijn baasje de twee van de band halen. Nog een voordeel van de badkuipklasse?

En dan was het wachten, lang wachten, heel lang wachten. Had ik al gezegd dat het een grote vlieger was en dat ie overvol zat?

Na een kwartiertje was de rest van de bagage er ook. Maar ook die van alle andere vluchten. En dus was het aanschuiven voor de douane. 

Ik leidde baasje langs de hele lange rij wachtenden en dacht zo snel te zijn. Maar Sloefie was slimmer, hij leidde de rest via een doorgangetje voor bejaarden, gehandicapten en andere moeilijke gevallen. En zo waren wij laatst buiten.

En daar gingen we dan wachten op de ontbrekende drie.

Pfff. Ik hou niet van wachten.

Na een kwartiertje waren we terug volledig en konden we met onze valiesjes op zoek naar de bus. Pfff. Dat was wel een grote. Maar die was berekend op het aantal valiezen. Voor de volgende dagen gingen we met een kleine bus op stap. 

Enige stop was het hotel. Daar mocht iedereen douchen en een nieuw velletje aantrekken. 

En dan gingen we met een nieuw busje dwars door de stad naar het restaurant. Het menu moest er wel vertaald worden met gebarentaal.

Na het middageten - veel eten maar weinig drank - gingen we nog wat in de stadsfiles. 

We gingen eerst het metropolitan park bezoeken, een parkje aangelegd langs de rivier. En dan gingen we naar de SAN Cristobal heuvel voor een mooi overzicht van de stad. Maar het had al lang niet geregend en dus hing er een groot smog-deken over de stad en de heuvels. 

Dan was het terug stadsfile op weg naar de Santa Lucia, de heuvel midden in de stad. 

Ik hou niet van stadsfiles. 

Mijn baasje ook. 

En dan gingen we nog naar de Plaza de Armas, het Spaanse equivalent van een Grote Markt. In de Nieuwe Wereld begon Spanje bij de bouw van een nieuwe stad, steeds met een zelfde plan, een dambord met centraal het wapenplein. 

Rond de plaza vind je de belangrijkste gebouwen, de president, de kathedraal, het stadhuis. 

We liepen zo door heel wat straatjes. Je moest wel heel braaf zijn want overal stond er politie. 

En we kregen ook nog uitleg over wat er in 1973 gebeurde bij de militaire staatsgreep die president Allende de kop koste - en nog een paar duizende andere Chilenen. 

De wandeling deed wel goed voor de baasjes. En ze begonnen lekkere plannen te maken voor vanavond. We gingen een ijsthee drinken bij HRC. JIPIE. 

Alhoewel. 

Een keer in het hotel, gingen Sandra en Sloefie vragen of zo toegang kregen tot de lounge. Oei, oei. Grote paniek. Want we hadden dat direct moeten krijgen. 

En dan twijfelden de baasjes of ze wel zouden naar HRC gaan. 

Ja, maar zo niet he. 

Paf, beslist. We gaan naar boven naar de lounge, niet naar HRC. En denk je dat Sloefie en ik inspraak kregen? Niks van, meekomen. 

Gelukkig voor Sloefie en mij, was er toch niet zoveel om te eten of drinken. 

Een voorbeeld? Als bier was er Heineken. 4 flesjes. En dat was het het. 

Genoeg om er zat van te worden maar niets lekker. 

En dus gingen we naar HRC. JIPIE. 

Maar onze ijdensweg was nog niet gedaan. 

Hoe er te geraken. 

De gids zei via de metro. Het hotel stelde een taxi voor. En de toeristdienst stelde uber voor. 

Teveel keuze en lap, de baasjes konden niet kiezen. 

Uiteindelijk werd het een taxi die dollars aannam. 

De Hardrock was in een modern deel van de stad waar de gemiddelde Chileen zeker geen slaapplaats kan vinden. 

Het winkeltje was klein maar we vonden wat we zochten. 

En dan konden we aan tafel.

Het was ondertussen 9 uur en iedereen had honger en dorst, en goesting. 

Bestellen was moeilijk want Spaans alstublieft. En de Pepsi was ook een probleem. Later vonden we waarom, dit was de eerste hardrock die geen Pepsi maar cola verkocht. 

De ijsthee smaakte een beetje raar maar dat gebeurt wel meer. 

Het eten smaakte ook al raar maar vooral te koud. In tegenstelling tot de drank was de Pepsi was lauw. 

snif en snotter, ik wel een ijsthee uit Antwerpen - of van opa Vic maar dat is al lang geleden dat hij thee heeft gemaakt. 

Teleurgesteld gingen we met een uber terug naar hotel.

Daar was ondertussen de lounge ook al dicht. En de supermarkt achter het hotel was ook dicht. 

Snif. 

Dat was uiteindelijk niet zo een toffe dag. Hopelijk wordt het morgen beter. 

Broer. 

T 1 : it’s only over when it’s over

Dag lieve lezertjes

Ik schrijf dit verhaal ergens boven de uitgestrekte wouden van zuid-Brazilië. 

Want jullie hebben nog recht op de rest van dag een. 

Rondom mij heerst nog diepe rust. Bijna iedereen slaapt of doet alsof. Er zijn ook wat bomen gesneuveld onderweg. Amai wat een bende snurkers. 

We waren dus ergens rond 9 uur toegekomen op de immense luchthaven van Madrid. En we waren nog met veertien. Oef. 

Mijnheer Didier was terug een beetje meer leider en minder lijder geworden. We waren in terminal 4. En we moesten naar de andere terminal, 4S. Er zal wel een logica zitten achter de naamgeving, maar ik heb ze niet gevonden. 

We namen wel tien roltrappen naar beneden tot we bijna in de hel zaten. Daar wachte niet Lucifer en Beëlzebub maar een automatisch treintje. 

Zei ik al dat het een grooooote luchthaven was? Meer dan vijf minuten zaten we op het treintje. Alsof je van de Rogier naar de Zuid rijdt met de pre-metro. 

Enfin. Alweer enkele roltrappen verder en we waren op het nivo van de gates. Mijnheer D gaf zijn marsorders en we waren anderhalf uur ver. 

Sloefie en ik hadden vandaag nog geen deftig eten gekregen en ons baasjes zagen er uitgedroogd uit. Sloefie had al dadelijk in de mot dat er een BK was, een Burger King. En dus bedelden we bij de baasjes om een zakje chili cheese en voor hen twee aupersize drankjes. 

Zo gezegd, zo gedaan. 

Ik moest wel nog wat straf schrijven want ik had heel veel bouten in mijn schrijfstukjes geschreven. Hihi. En de baasjes konden genieten van hun laatste mobiel internet dankzij Europa. 

En dan werd het tijd om zoals afgesproken naar de gate te gaan. Het was niet ver, op ruikafstand van de Bk. 

Volk, volk, volk. 

En mijn baasjes moesten nog een zetel krijgen. Mijn baasje wou rij 0 hebben maar de andere passagiers waren het daar niet mee eens. Die hadden liever dat de piloten daar zitten. 

Enfin. We vonden een enkele Iberia dame achter een van de togen. Ze werd belaagd door een aantal mensen en ze kon daar niet mee om. 

Ze begon in het Spaans te blaffen. 

En dan maakte ze een verdedigingslinie met afspanlinten. 

Het was een grote vlieger en ook twee gates. De baasjes werden strategisch gepositioneerd aan beide. 

Na een tijdje was de dame gekalmeerd - of ze voelde zich veilig achter haar linten. Ze werd terug aanspreekbaar. 

Mijn baasje was naar de tweede plaats in de rij geslopen - niet zo makkelijk om dat onopvallend te doen met een grote rugzak op de rug. Het eerste koppel verstond niet waarom ze zetels op rij tien en elf kregen. Want dat was business toch en zij hadden Economy. Antwoord: economy is vol en we hebben u verzet. 

Jipie. 

Mijn baasjes hadden lange zetels besteld voor de benen van baasje. Misschien krijgen ze ook wel iets op rij elf of zo. 

Dan kwamen de baasjes aan de beurt. De mevrouw begon dadelijk te schrijven. 

Voila uw tickets. 

Jipie. Rij elf en twaalf. 

En dan was het wachten tot we op de vlieger mochten. Ik wou weten waarom rij elf en twaalf zo bijzonder waren. 

We kregen elk onze persoonlijke badkuip om in te slapen. En daar waren de baasjes heel tevreden mee. Sloefie en ik kregen een eigen nachtkastje om alles goed in het oog te houden. Een eigen badkuip had ook wel gemogen. 

Maar het was vooral de maag van de baasjes die gesoigneerd werd. Nog voor de deur dicht was kwamen ze al rond met cava (het zijn Spanjaarden hè en er is ook lekkere cava). 

En dan kwamen ze met een uitgebreid voorgerecht met nog meer drank. En keuze uit drie hoofdgerechten. Alles geserveerd met echt bestek en wijn in glazen die bijgevuld werden. 

Dit was beter dan BK. 

Nu snap ik waarom de baasjes zo blij waren. 

Ik stop nu met schrijven. Er is net een stewardess gepasseerd en ze keek nogal boos naar mijn leeslamp. 

Tot morgen lezertjes. 

T 1/2 : Busje komt zo

Dage lezertjes. 

We zijn eindelijk op reis. 

Sloefie en Sandra hebben de bank in veilige handen kunnen achterlaten. Mijn baasje had dat gisteren al gedaan. Hij moet daar toch alleen maar ideeen produceren en den telefon kan wel drie weken zonder ideeen. 

Om tien na drie verscheen een taxi voor de camera. Die was voor ons. Tot in Vilvoorde. 

Daar wachtte mijnheer didier op ons met nog meer mensen die mee gingen varen. 

Iedereen had wel medelijden met mijnheer didier. Hij was nog maar pas terug van een oververhitte trip naar Australië. 49 graden alstublieft. En nu moest hij alweer vertrekken naar een plaats waar het elf van de twaalf  maanden stormt en in putje zomer met moeite 12 graden warm wordt. 

Iedereen was goed op tijd en zo konden we op tijd vertrekken. Allez, toch nadat de leider/lijder afscheid had genomen. 

Maar .... we waren nog niet aan vtm of telefoon. Mijnheer D had papieren vergeten op de bureau. Ticketten of zoiets. Gelukkig heeft Vilvoorde nogal wat rondepunten. Zo was het makkelijk om terug te keren.  

Het ontvangstcomité stond al te zwaaien. 

Maar iedereen was het er over eens ... dit was geen perrongeluk. Door het vergeten kon mijnheer D nog eens afscheid nemen. 

Snif. 

Hoe romantisch... met een busje vol joelende go-for-cruisers achter jou. 

Gelukkig was het nog verlof en de ring was niet druk. Zo kwamen we met niet al te veel vertraging op de luchthaven. 

En daar was iedereen met eigen vervoer ook present. 

Naar de check-in. 

Pets.

Er is iets mis met de ticketten. De verkeerde status of zoiets. Dat ging hier nog wel even duren,

En bij onze balie was de printer naar de ...  er kwam Chinees uit. 

En mijn baasje wou nog wat leesvoer. 

En zo verloren we maar tijd. Tijd om te lounchen.

Oh ja baasje kreeg extra controle voor zijn rugzak. Teveel ijzerwinkel. 

Stress niveau 3!!

Eindelijk de lounch. 

Lekkere patatjes. Lekkere chocomousse. Lekkere g&t. 

Oh ja had ik al gezegd dat baasjes geen plaats hebben op de lange vlucht? Misschien moeten ze helemaal vooraan in het vliegtuig gaan zitten, op rij 0.

Dat beloofd voor straks. Of in de bagageruimte of in de business. Of niet vliegen vandaag. 

Eindelijk aan boord. 

Sloefie en Sandra hadden een speciale stoel gekregen want de plaats voor de knieën was wat te kort. En de vlieger was gelukkig niet vol-vol. Enkel wat ongelukkig gevuld met rijen van zes mensen en dan rijen van een.

Ik ga nu maar een dutje doen. Het wordt nog een lange nacht. 

Tot later. 

T-1/2 : het is bijna zover

Dag lieve lezertjes.

De paniek van mijn broer sloefie was helemaal niet nodig. 

Waarom ik dit weet? 

Wel gisteren was het stress niveau al deftig gestegen. Maar vanmorgen was het bingo. Twaalf op de schaal van sloefie. Of vijf op de schaal van stress.

Ah ja. De valiezen lagen terug open. En de inhoud van de rugzakjes lag verspreid over tafels en stoelen.

En mijn baasje moest nog zijn fotorugzak in elkaar steken. 

Erger nog. 

Als ik de hoop zo bij elkaar zag, wist ik: ER IS GEEN PLAATS VOOR MIJ. Ik ga misschien in de valies of erger nog ... IK BLIJF ACHTER!!!! 

Snik snik snik. 

En met sloefie was het al niet veel beter. Die had ook al geen oog dichtgedaan. Ah ja hij moest gisterenavond nog naar een nieuwjaarsdrink van de bank. Pfff. 

En vandaag moest hij thuiswerken. Allez zijn baasje moest dat. Want bij de bank zijn ze heel zuinig op verlof denk ik. Of ze hebben te weinig plaats. Of allebei.

Enfin. Met tranen in mijn ogen ben ik dan maar begonnen met de batterijtjes bijeen te rapen. 

En ik mocht een zoekactie opzetten om de verloren fotokaartjes terug te vinden. En voor een keer was het niet mijn baasje. 

En blijkbaar waren sommige kaartjes nog niet leeg. En dus sleepte mijn baasje nog een grotencomputer en grooote schijf naar beneden om snel-snel alles nog te copieren. 

Waf waf waf baasje je moet wel zorgen dat alles ingepakt geraakt!! Zo weet ik tenminste of ik mee mag. 

Snif snif snif. 

Allez, stilaan begon de zak gevuld te raken. En er lag nog een hoop spullen. 

Oef, de extra kabels vlogen al richting de grote valies. 

Maar ik mankeerde nog een aantal dingen. Zoals de aaipad en de medicatie. Dat mag mijn baasje zeker niet vergeten. 

Ik bracht al maar het waterzakje omdat de spuitjes koel te houden - wie vindt er iets uit om je beentjes zo warm te houden? Gewoon door verdamping.

Baasje was ondertussen blisters aan het tellen. Dat werd een grote hoop. Gelukkig alweer voor de bagage. 

Maar ik zag dat mijn baasje ook doorhad dat de stapel te groot werd. Oef. Er scheen een lijntje hoop vanonder de gordijnen. 

Broer. Dat gaat zo niet lukken hè. Ik zal maar het kado van mijnheer Didier meenemen als persoonlijk ding. Zo zit jij ook wat comfortabeler. Want uiteindelijk is het dertien uur vliegen en dan dadelijk een hele dag de stad bezoeken. Dan moet je uitgeslapen zijn. 

OEF. IK  MAG MEE!!!! Jipiejee. 

Ik ga snel het nieuws brengen naar sloefie maar die zat ernstig te kijken met een koptelefoon op. Hij had misschien een kwade bankklant aan de lijn. Of een iT-er die werkloos is tot baasje terug is. 

Enfin. Zorgen voor de wormen. 

IK MAG MEE IN MIJN EIGEN DRAAGZAK!!! 

Baasje had ondertussen al bijna alles weggestopt gekregen. 

Als middageten kregen we overschotjes van nieuwjaar. De beentjes waren niet zo sappig meer. De lasagne van de baasjes smaakte beter blijkbaar.

Maar ik vind het nbiet erg. IK MAG MEE! 

Enfin. Sloefie ging nog wat bankieren en de achterblijvers deden de afwas. 

Het stressniveau was terug op een normale een gedaald. Tenminste in de keuken. In de bank was het wel wat anders.

Hopelijk zijn de baasjes weer niet het een of het ander vergeten. Want dan gaat de stressmeter terug door het dak. Of is het het stressniveau dat rood uitslaat?

Tot schrijfs. 

Met zo een lange voorbereiding van 75 dagen zijn we er klaar voor. Nu nog de baasjes. 

T-1 : ‘t is nog meer van da

Hallo blogvolgers,

Gaan we nu nooit vertrekken?

Vandaag ging die radiolawaaimaker weer en weer sprong ik volle moed uit bed.

Sandra draaide haar nog maar eens om en ik begreep het helemaal niet meer.

Groote broer zat al klaar voor vertrek...

... 

Naar den bureau  ?!?

Na enkele likjes waren wij ook klaar voor vertrek ... naar den bureau?!?

Zijn de baasjes nu ons in de maling aan het nemen?

We gingen toch op verlof?!?

Op de groene bank was er nog niet veel volk en dus kon mijn baasje direct aan het werk.

Na een tijdje kwamen de collega’s binnen en zette ze haar beste pootje voor “beste wensen” in.

Ze probeert het wel maar ohoh dit gaat een lange werkdag worden voor mij.

Ik beperkte me tot een beleefd droog likje. Dat is voor hondjes het equivalent van een luchtkus. 

De koffie pauze met Sandra Dee en Dorothea bracht toch wat rust blijkbaar...

Maar niet voor te lang.. 

Sandra is op stressniveau 2 aan het komen. 

Bij het vullen van de rijdendevaliezen zaterdag, was ze op al op stressniveau 1 beland.

Aha... Het zal dan toch niet meer lang duren voor we vertrekken.

Na een lunch in de kerker van de Marais en nog enkele koffiepauzes hier en daar gingen er alarmen af.

Biep Biep

Boep boep

De groene telefoon, de sloefiephone, den bureaulaptop, ... alles maakte lawaai.

Zelfs dat rare ding Jabber of zoiets tringelde..

“Wanneer vertrekken we nu ? Scotts wacht op ons”

Ahja, de vervroegde nieuwsjaardrink van de gang.

Hopelijk kunnen die mannen en vrouwen het stressniveau onder controle houden of verlagen.

Buiten Rudy-de-raindeer waren ze er allemaal : Sandra Dee, Marc, mr de wielrenner, superbaasje Dries, Dorothea en Orhan

En superbaas had ook nog 2 nieuwe mee in de gang meegetrokken, maar die hun naam weet ik niet zo goed meer.

Ze zullen wel nog een paar keer meegaan en dan ken ik hen.

Eens thuis was Stressniveau 3 aangebroken...

Ik ben snel bij broer gaan zitten en me niet meer bewogen.

De rugzak vloog naar links, de kabeltjes naar rechts, de handtas naar boven, ...

Hopelijk zit alles wel op de juiste plaats nu, want pfffff. .. niet nog zo’n dag.

Maar stressniveau 3 betekent wel dat we echt ver weg zijn.

Ik ga nu maar heel snel slapen  en misschien zijn we morgen dan echt weg bij de eerste biep.

Dada

De onrustige hond

T-2 : ik hou niet van nieuwjaar

Dag allemaal,

ik ben een beetje bokkig vandaag.

En ook slecht uitgeslapen.

Ja, ik hoor het al.

Groote Broer heeft een kater.

Sloefie heeft goed klappen. Hij is tot elf uur in bed blijven liggen.

Gelukkig moest ik niet naar de bakker. Want die was toch alleen maar op afspraak. zoals bij de hondenkapper. Maar die doen niet zo vroeg open.

Maar ik had dus geen kater. Of een kattin. En hoe noemt men een gekastreerde kater? Katmin?

Wat was er dan wel aan de hand?

Ik had geen oog dicht gedaan vannacht.

Boenk

retteketet

Pfieuw

Flash

Boenk

Uren en uren en uren leek dat wel door te gaan.

Via het lokale hondenwaaknetwerk - ja we zijn daar ondertussen ook bij aangesloten - was het groot alarm geslagen. De baasjes waren zot geworden.

Meestal zijn het eenzame honden en wolven die 's nachts of overdag lawaai maken.

Maar een keer in het jaar zijn het de baasjes die lawaai maken. En licht, veel licht. En sterren die plots poef doen.

Enfin, ik kan daar niet tegen. Ik kan daar niet van slapen, En dan word ik kattig voor de rest van de dag.

En ik had nog een reden om ongerust te zijn.

Neen, heeft niets met de valiezen te maken. De baasjes panikeren veel te snel.

Ik maakte me wel wat zorgen over Grote Loebas. Want die vertrekt vandaag al op verlof.

Hopelijk amuseert hij zich ook.

En de voorbereiding van de cruise? Dis is voor morgen.

Mañana

Voila, dat is jullie woordje Spaans voor vandaag.

Kleine Loebas (ook gekend als Groote Broer)