ik waarschuw jullie nu al... deze aflevering is niet zo spectaculair en zou kunnen samengevat worden in enkel woorden : terug naar af... Maar laten we toch maar het verhaal volledig vertellen.
Deze ochtend stonden we op ons normaal tempo op en het leek of alles nog trage ging dan anders. Tegen iets na 9u was Steven uit de badkamer - neen niet omdat hij het zolang trok, maar eerder omdat hij pas laat in de badkamer trok. En Sandra tja.. die was aan het chatten deze keer, want die diende eens geen blog meer in te halen. Juist voor 10 kwam Sandra uit de badkamer gestormd, want ze herinnerde zich plots dat om 10u het buffet afgebroken werd... Dus snel schoenen aan en naar beneden. Gelukkig zat er nog tamelijk veel volk en konden we nog genieten van de mogelijkheden van het buffet.
Nadien hebben we de valiezen verder ingepakt en vertrokken. Het weer was niet zo schitterend en dus hadden we niet zo veel zin om veel uit te stappen en nog minder om te wandelen. Voor San Francisco zijn we slechts eenmaal gestopt en dat was voor ne... Frappucino waar we zin in hadden.
Eens in de SFO area had Sandra een plan : eerst naar een Sport outletstore, dan naar een klein shopping center voor wat overlevingsmiddelen en een Verizon Phone voor Steven... en volgens Sandra kan je niet zeggen dat je in Frisco bent als je niet naar Pier39 bent geweest. Wat ze eigenlijk bedoelt is simpel : ze wil een Extreme Long Island Ice Tea van het Hard Rock Café drinken en liefst nog met wat Nacho's erbij. Deze keer was dat geen probleem, want het was tegen dat we aan de pier kwamen al over 4en. Na lekkere ice teas reden we naar het hotel .. of dat was toch de bedoeling.
Tot op zo'n 100 meter van het hotel ging het nog tamelijk vlotjes... Maar dan kwamen we aan een afgesloten straat - ah ja Oracle had dat stuk laten afsluiten - en vanaf daar is het een ramp geweest. De ene straat mocht je niet in, de andere was een die enkel richting was en nog een ander waren we voorbij zonder het te weten... Gevolg: na zo'n 30 minuten stonden we terug op hetzelfde punt ... de straat die afgesloten was. Maar Sandra had nu wel even opgelet en wist Steven door een kleine rechts - rechts - rechts te loodsen zodat we plots aan het hotel kwamen. In een normaal hotel zou je dan in de garage binnen rijden en de bagage uitladen... MIS POES... Hier stonden we nog maar op de oprit of er stond al iemand bij de wagen. Sandra is snel zo'n baggage-wagen gaan oppikken want diene bellboy was de koffer al aan het open trekken... En eigenlijk was het een van de gemakkelijkste koffers dat je kan denken : je komt aan de hendel van de koffer en automatisch gaat de kofferdeur open zodat je je dus niet moe dient te maken. Een automatisch kofferdeur zelf zitten 'openbreken' is een pak moeilijker om niet te zeggen vermoeiender (we spreken van ondervinding).
Eens bagage op het wagentje geladen diende Steven de sleutel echt af te staan. Een man was zo goed als direct weg met de wagen, terwijl de bellboy met onze bagage verdween. Gelukkig kregen we wel voor beide dingen een ticketje. Sandra checkte in en kreeg direct te horen dat ze op het een na hoogste verdiep ging slapen en wat ze allemaal gratis mocht gebruiken. Tja tis niet moeilijk, als je eerst moet betalen voor de kamer, dat er dingen gratis zijn.... DEUH..... Sandra heeft - als ze het toegeeft - niet echt geluisterd naar die vriendelijk madam terwijl die haar lijstje opzei : gratis internet, gratis toegang tot de club verdiep waar je gelijk wanneer wel iets te drinken of te eten vind, dus gratis snacks, gratis ontbijt - wel maar voor 1 persoon want is maar voorzien voor 1 persoon.,... en gratis droogkuis (ale in beperkte mate), korting voor het een en het andere... en die madam bleef maar opnoemen. Eens in de lift werd ze geconfronteerd met het eerste probleem : die lift aanvaarde niet dat je 32 drukte.. Had ze echter goed opgelet, had ze gehoord dat ze haar sleutel in de sleuf van de lift dient te steken om op verdiepen 32 en 33 te geraken. Uiteindelijk is dat dan toch gelukt en is ze tot op haar kamer geraakt. En wat voor een kamer is het : A room with a view....
Enkele minuten later is hare frank dan toch gevallen en heeft ze snel naar de klantenservice gebeld : hoe moeten we met 2 van een onbijtvoucher voor 1 person eten? Mag Steven dan niet gratis ontbijten of hoe moet ze dat begrijpen. De vriendelijk dame heeft toen uitgelegd dat Sandra Steven gewoon moest meebrengen en dat het automatisch oké was. Voor dat kleine foutje kan je toch geen nieuw kaartje schrijven. Enfin we zullen wel zien morgen vroeg of Steven eten krijgt of niet.
Eenmaal alles georganiseerd zoals het moest en dus ruimte gecreëerd in de al grote kamer, zijn we nog even de stad in getrokken. ale, tot aan de apple store gewandeld :-) Daar hebben we even geneusd was ze allemaal hadden en toen bleek dat er geen verrassingen waren, zijn we maar terug gekeerd op onze stappen en rustig naar het hotel terug gekeerd. Een ding is zeker : Steven begrijpt nu, na de auto-uitstap vannamiddag en de 'leute' op de hoofdstraat bij valavond, wel waarom Sandra een hotel dicht tegen het congres centrum wou en niet meer ver wou wandelen na de vele lezingen of na een avondje genieten van de extraatjes.
Eenmaal in het hotel zijn we nog even aan bekijken wat die 'club' betekende op het 6de verdiep en Steven was overtuigd dat Sandra hier wel een week rustig zou kunnen genieten en leven. Daar er nog enkel pousse-cafés voorradig waren en geen van beide daar zin in had, hebben we een Cola Light gedronken en dan naar de kamer afgezakt. Steven heeft dan zijn spieren wat laten ontspannen in een warm/heet bad, terwijl Sandra wat op het web surfte en met enkele collega's van het werk chatte.
Plots bleek het na elven te zijn en was het dus de hoogste tijd om de fabeltjes krant te spelen ... ' Snaveltjes toe, oogjes dicht, .....'
Slaapwel lieve bloglezers,
Zaza en Tis
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten