dit wordt dan week twee, scène twee, dag vier.
De ochtendstond brak aan met … stilte. De hamvraag is: "welke weerprofeet heeft nu het minst ongelijk?". De onheilsprofeet met zijn voet sneeuw is alleszins geen kandidaat. De voorstanders van regen mogen ook terug naar hun plaats. Het is buiten namelijk geen gouden of witte of natte kleur maar … grijs.
Grijs zoals in mistgrijs. Erwtensoep dus. Maar dat betekent dat er hoop is op zon!
Maar eerste dingen, eerst. Een warme douche om alles op te warmen - het was gisteren te warm om de verwarming aan te zetten, mijnheer! Een korte, snelle wandeling naar de lobby voor een full breakfast met ei en spek en patat en pancakes en zelfs wat fruit en een 11-uurtje. Een snelle wandeling terug voor een laatste inspectie van de kamer, een gevulde frigobox en extra kleren (en fleece en regenjas en winddichte jas). Enfin, snel. Het is ondertussen toch al na half negen.
Eerste stopplaats: de Lodgepole Visitor Centre. Om een ticketje te kopen voor de Crystal Cave toer. Het is gelukkig niet druk - niet in het VC en niet voor de grottoer. We moeten wel een beetje geduld hebben. De twee aanwezige rangers zijn verwikkeld in een zware discussie over het weer … de ene is blij dat het eindelijk gaat sneeuwen, de andere heeft liever dat de sneeuw wacht tot zijn normale dag, ergens tegen sinterklaas. En ja, de sneeuw is dit jaar extreem vroeg en ja, de sneeuw was de vorige winter al extreem dik. De mevrouw Ranger had er nog altijd haar buik van vol. Ik heb toch maar niet voorgesteld om overplaatsing naar Death Valley aan te vragen … de dame verkocht namelijk de ticketjes. Er was nog plaats om 11 uur. En ik moest voortmaken - ook al was het nog maar net 9 uur. De weg was blijkbaar lang en kronkelig en als je te laat aankomt dan mag je niet meer binnen. En met de mist wordt de weg niet sneller.
Zucht. Op weg dus naar beneden, door de wegenwerken en de laaghangende wolken. Toch maar effe gestopt aan het Museum om een fotooke te nemen vanaf Beetle Rock met de toppen van de sequoia's en ceders die boven de wolken uitkomen.
Als de rook om je hoofd is verdwenen ... dan steek je boven de wolken uit.Enkele mijlen verder is er dan de afslag voor de Cave. Maar klein probleem. Road Closed Wat wel elk jaar lijkt voor te komen. Of toch niet? Blijkbaar is de weg slechts open van 10 tot 4 - voor wat reden dan ook. We zijn nummer 5 in de rij Een kwartiertje te vroeg komt een grote truck voorrijden. En we mogen mee binnen, joepie. 3 kwartier voor 6 mijl. Op het gemakje naar beneden dus, laat de rest maar razen.
Net op tijd zijn we aan het kleine hokje om … nog een kwartiertje te voet verder te gaan. "Het equivalent van een gebouw met dertig verdiepen, mijnheer". Dat belooft voor straks om terug naar boven te komen.
Vergeleken met het pad naar de grot was de grot zelf een makkie. Overal mooie vlakke beton, goede verlichting en geen lage plafonds. De grot zelf was niet echt spectaculair vergeleken met sommige van de andere grotten die we al bezochten. el speciaal was het gesteente. Bijna alle grotten zijn te vinden in kalksteen, deze is in marmer gevormd. Na een uurtje staan we allemaal terug in de buitenlucht.
Crystal Cave met "Cave Dwellers" (grotbewoners)Na een halfuurtje staan we dan ook terug boven. Tijd om een stukje te eten. De situatie boven de grond is niet echt verbeterd. Integendeel. Op weg naar de grot kwam de zon hier en daar nog door de wolken. Nu zit alles pot dicht.
Oeps. Dan maar de namiddag herplannen. We tuffen op ons gemak eerst tot aan het Museum. Daar halen we onze derde stempel van de dag op. Ook checken we nog eens het nieuwste weerbericht. Geen zon tot vrijdag, sneeuw vanaf woensdagmiddag. Een deel van de wandelpaden zijn tijdelijk afgesloten wegens te gevaarlijk/te weinig zich.
En dus doen we een deel van de wandeling gisteren nog eens over. Langs General Sherman en verder over de Congress Trail. Het iet er wel totaal anders uit met die reuzen verstopt onder een wattendeken.
General Sherman met zijn maatjes in de wolkenWanneer de mist stilaan motregen wordt, is het tijd om naar het karretje terug te klimmen en de warmte van de kamer op te zoeken. De thermometer in de auto geeft 43F aan, 5 Celsius. Brr. Gisteren was het nog 83F, 28 Celsius.
Dat was het dan voor de derde dag in Sequoia/Kings Canyon.
Steven
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten