Dag 4 - Koning Nobel is niet thuis

Dag lieve lezertjes,

Jullie mogen Sandra allemaal heel dankbaar zijn.

Eigenlijk feitelijk ging ik vandaag in blogs taking.

Neen, niet omdat er een nieuwe Nelson mijn ontbijt had laten uitlopen, maar door jullie.

Ja hoor. Ik zit hier maar 's nachts op dit klavier te tikken tot er eelt op mijn tere pootjes groeit. Maar om dan wat reactie van het publiek. Ho maar. Volgens de blog statistiek niks nada nougaballen.

En dus ging ik in staking.

Maar Sandra heeft mijn blog gered.

Ze heeft het mij uitgelegd wat er aan de hand was. Het was allemaal de schuld van smoelenboek. Daar kunnen jullie blijkbaar wel lezen maar geen commentaar of applaus geven.

Daar kunnen jullie natuurlijk niet aan doen. Maar jullie kunnen mij wel een likje geven op mijn persoonlijke smoelenboekpagina hier.

Ik geef jullie dan misschien wel een superlikje terug. Hihi.

Wat gebeurde er ondertussen allemaal vandaag?

Wel mijn baasjes hebben allebei een zonneslag gekregen of weten toch minstens van de warmte. Ze stonden op om 6!zes! uur. Ik mag dat op een normale zondag proberen. Noppes. Maar hier in de tropen. Geen probleem. Trouwens ik kan jullie nu al vertellen dat het nog zotter wordt.

Mij maakt dat niet uit maar ik weet dat er al een paar slaap tekort hebben. Er zal nogal gesnurkt worden op de gewone weg.

Ha. Jullie popelen om te weten hoe mijn ontbijt was. Tja. Je kan niet alle dagen een Nelson als ober hebben.

Was het al efficiënt het ontbijt was toch niet zo lekker. En ik miste eigenlijk wel mijn zondags wit pistoleetje van bij de warme bakker.

Ik mis ook kleine en grote loebas. Ik hoop dat ze al op logies zijn mogen vertrekken. Anders voel ik mij wel heel schuldig. Snif.

Na het ontbijt ging het snel richting kamer voor de laatste acties met de bagage. Die leek wel met de dag te groeien en er was nog niets gekocht.

Stipt om acht waren we klaar en stonden op onze limo te wachten aan de deur.

Wij waren eerst weg alleen was het effe lichte paniek. Steven was verdwenen. Hij had nog geen foto van de inrit blijkbaar. Pfff. Fotografen. 

Dan ging het verder richting de grote Tarangire rivier. Maar nu wel de overkant van de rivier. Hopelijk kwamen we nu wel wat drinkende dieren tegen. De wegen lagen hier wel veel slechter. En na een kwartier was ik blij dat ik nog al mijn vier pootjes had. Want ze schoten in alle richtingen.

Sandra was wel in form voor het vinden van vogels: gieren, arenden, en wat ik nog vergeten ben aan soorten. Grote dieren kwamen we wel niet zo veel tegen. Misschien waren ze allemaal naar de vroegmis of zaten ze bij elodie op café. Het was dan ook zondag. Ik weet niet hoe ze dat in de tropen doen.

Na veel toeren kregen we een korte pauze op een heel mooi uitkijkpunt over de rivier. Moest dit in Amerika zijn dan stond hier een schitterend visitor center en McDonald's restaurant. Maar hier moest je het doen met betonnen bankjes en je eigen water uit de jeep. En een ideeënbus ontbrak.

Dan ging het verder richting uitgang. Maar Moussa kende nog een leuk plaatsje. Tarangire is gekend als de laatste plaats waar je water vindt op het einde van het droog seizoen. En niet alleen de rivier maar ook enkele meertjes zorgen voor vers water gedurende de droogte. En aan zo'n plas vonden we veel gnoes en zebras en ook al weer een gier.

En zo kwam er een einde aan ons bezoek aan Tarangire National Park.

Het was echt leuk geweest. Ik kan het al mijn lezers aanbevelen. En als je het leuk vraagt wil ik wel als gids meegaan. Waf Waf waf.

Nu volgt een eenzaam stukje. We moesten van Tarangire terugrijden richting Lake Manyara. Eerst wel over massage aan, dan echte strakke asfalt. Enkel Sandra Is wakker gebleven. En Moussa natuurlijk. Want die reed.

Na een nogal plotse stop waren we allemaal wakker. We waren bijna aan het nieuwe park maar eerste moesten we terug aan de kant staan voor een speciale kolonne. Niet de president dit keer maar de ronde van Tanzania. Geen wieler koers gewoon veel jeeps en politie die voor de functie het land rondrijdt.

Ja. Juist. Zoals u zegt mevrouw. Enkel in Afrika.

Ik begon wel al wat honger te krijgen. Moussa had dat door. Hij had al wat water gekocht voor ons en wat diesel voor de landrover en nu stopte hij langs de kant van het park om wat verse bananen te kopen. Hmm verse bananen zijn toch lekkerderder dan bij ons hoor.

En dan ging het richting lodge en lunch. Eerst nog een tussenstop bij een beeldjesmaker, Niks gekocht. Dan konden we eindelijk onze pootjes strekken in de nieuwe kamer. Het was ook tijd voor buffet en omdat het zondag was, was er veel Indisch eten. Dat was blazen geblazen. Zo heet.

 

Na de lunch gingen Sandra en ik pootje baden in het zwembad. Je had er een magnifiek zicht op het park. De rand van het zwembad was ook de rand van de ravijn. Je kon dus beter maar niet te hard zwemmen of je sloeg overboord.

Rond half vier was dan deel twee van de dag. Lake Manyara.

We daalden de rand van de grote riftvallei af en reden dan tot aan de gate van het park. Na 10 minuten burocratie konden we verder.

Eerst reden we door oerwoud met veel aapjes en bavianen - we mogen bavianen niet monkeys noemen. Dan gingen we de open vlakte op. Het park Is gekend voor zijn boomklimmende leeuwen maar ook voor zijn nijlpaarden bijvoorbeeld.

En vandaag was er zelfs een speciale gast aan de nijlpaalpoel, een grote kolonie pelikanen. Die waren een grote lichtshow aan het geven toen we toekwamen. Er waren ook nog andere vogels zoals reigers, ibissen  en zo. Teveel om op te noemen.

We kwamen ook wat andere dieren tegen zoals buffels, giraffen, zebras, waterbokken en zo.

Maar koning Nobel die vonden we niet. Niet in de bomen en niet op de grond. 

Snif. Zo heb ik nog altijd maar twee op vijf.

Iedereen is ondertussen echt moe en we gaan allen naar de Lodge.

 Morgen vertrek om half acht. 't Is nog erger dan werken.

Tot morgen, behoudens syndicale actie van de bloggilde.

Daag.