7 uur. Tijd om op te staan.
Ik ga proberen om niet in herhaling te vallen.
1. De grote mensen hebben hun badkamerscenario gedaan. Ik bekijk alles vanuit een veilig plaatsje.
2. Een beetje paniek want er moet nog gepakt worden en het Is tijd voor het ontbijt.
3. Het ontbijt gebeurt heel efficiënt want het Is een inloopbuffet.
Oops. Mis poes. We hadden buiten Nelson gerekend.
Had ik al over Nelson verteld? Neen? Gisteren vergeten dus.
Nelson was gisteren onze ober op het terras. En mijn baasjes hadden zin in een biertje. Dus vroegen ze raad aan Nelson. Die gaf een prachtige sales speech. En dus bestelden we een biertje van 6,5 en een van 5,5. Neen geen liter maar alcohol. Dachten mijn baasjes een goede raad gevolgd te hebben.
Kwam Nelson met de bestelling. Bleek de 5,5 maar 4,5 en over de 6.5 zei hij dat de brouwerij niet goed wist hoe ze het bier moesten brouwen en de smaak continu veranderden. Daar stonden mijn baasjes dan. Hihi. Gelukkig voor hun vond Nelson een nieuw slachtoffer in een groepje verse Amerikanen die net waren toegekomen.
Nelson dus.
Was ook onze ober voor het ontbijt.
En hij zorgde dat alles in het honderd liep.
Eerst nam hij geen bestelling op. Dan wel - toast - maar hij vergat het door te geven aan de keuken. Dan ging hij iedereen verwelkomen in plaats van mijn bestelling voor spek en worst op te nemen. Dan deed hij wel de bestelling maar na die van aL de andere tafels. Allez. Zelfs ik kreeg het op mijn dunne lende en mijn staart schoot zelfs uit zijn mise-en-place.
Grrr
Ik wou weL maar hij was te mager om in zijn poep te bijten.
En zo had ik zelfs geen tijd om nog een lekker stevige boom uit te zoeken.
Tot overmaat van ramp schoten de riemen van de duffel zak los en vloog ik met bagage en al op de grond.
Een slecht begin.
Het leek wel vrijdag de dertiende. En niet 11 september - allez 9/11.
Ah nee dat Is ook geen dag met een goed karma.
Gelukkig was Mousse wel op post met een vers gewassen landrover.
We konden aan onze trip beginnen.
Eerst een kilometertje Afrikaanse massage en dan waren we klaar voor vele kilometers asfalt.
Maar Mousse wou ons toch een stukje van de grootstad Arusha tonen. En langs zijn fami#ie passeren om zijn kleren op te pikken en water extra in te slagen.
Alleen wist hij niet dat een minister of president langs de zelfde weg ging passeren.
En zo mochten we wachten langs de kant van de weg tot de vlucht jeeps en auto's voorbij was. Jipie. We zijn in Afrika.
Na een tien minuten konden we terug de weg op tussen busjes, truckjes, jeeps en grote vrachtwagens. Ik was er toen niet bij maar in Kenia was de weg van Mombassa veel slechter blijkbaar.
Om de paar ki#ometer was er wel een vlucht heuveltop het verkeer te laten vertragen en busstrook voor de vele busjes die mensen van nar her maar vooral naar Arusha te voeren.
Na een half uurtje moesten we alweer aan de kant voor een konvooi. Hier reden twee zwaantje zelfs voor, dus moest dit wel de president zijn. Wie anders krijgt er twee zwaantje? Koningen hebben ze hier niet meer.
Na nog een half uurtje stopten we aan een groot erf. Dat stond vol met toeristenjeeps. Binnen stond het vol met allerlei beeldjes. Was het hier dat alle missiezusters hunnen beeldjes uit de Congo kochten of zouden er in Congo ook zo'n winkeltjes zijn.
Al die beeldjes leken wel heel fragiel. Zeker niet geschikt om mee te nemen op een bushflight. En dus werd er enkel een T-shirt gekocht. Zucht. Alweer een. En de kast ligt al zo vol.
Na nog een twintig kilometer stond er eindelijk een groot bord richting Tarangyre Park. Oef.
Na een tien kilometer massage passeren we eindelijk de gate en... Konden we aanschuiven om onze papieren in orde te krijgen. Het ging hier echt pole pole.
En er stonden al veel jeeps voor ons dus dat werd heel lang pole pole. Hopelijk bleven er nog geen beestjes boor ons over.
Na een twintig minuten konden we eindelijk, onder de bareel door, het park in.
Ik had mijn scorelijstje al klaar liggen voor de grote vijf.
Weten jullie nog wie de big five zijn? Neen? Foei de roadbook van Sandra niet gelezen.
Vandaag hoopten we op olifanten en buffels. De nummers een en vier op de lijst.
Sandra en Steven zaten al klaar met hun camera's en ik hoopte niet te hard door elkaar geschokt te worden.
Na enkele kilometers konden we al zebras en kleine antilopen zien. Dat begon dus wel goed. Na een paar kruisingen met andere wegen waren al de andere wagens en bussen verdwenen en waren we moederziel alleen op de wereld. Allez zo leek het toch zolang je niet naar de gidsenradio luisterde want daar werd wat afgekwetterd in het swahili.
Een beetje later kwamen we dan de nummer een tegen, de Afrikaanse olifant. Dadelijk een mama, een kindje en een beschermend zusje. En het kleintje moest mooi tussen de twee dikhuiden lopen of het kreeg een kleine tik of een grote duw. Het was wel heel lief zo een klein dikkertje
En dan was het tijd om verder te rijden. We werden verwacht in de lodge voor het middageten en het was nog vele zandkilometers te rijden.
En dus toeren we verder langs de Tarangyre rivier. Een van de laatste plaatsen in de savanne waar er nog water Is op het einde van het droog seizoen. En daar komen alle beesten natuurlijk op af.
Een keer hebben we hard moeten remmen. Niet voor overstekend wild maar voor een busje schooljongens die in het zand van een zijrivier waren vastgereden.
Na nog een heel eind rijden zag ik in de verte een antenne en ik hoopte stilletjes dat daar het hotel was want ik was nu toch wel een beetje beu gebotst. Mijn baasjes daarentegen. Pfff. Die stonden heel de tijd in alle richtingen te turen. Die leken enkel honger naar beestjes te hebben.
En jipie. Ik had gelijk de lodge lag naast de antenne. Na wat formaliteiten konden we naar de lunch. Maar ik had daar niet veel zin in. Maar des te meer in het zwembad. Dan kon ik mijn vel eens mooi wassen na al dat stof.
Na een uurtje uitrusten aan het zwembad waren we klaar voor de volgende game drive.
Nu gingen we langs de rivier rijden op zoek naar dieren die gaan drinken waren.
En we hoefden niet lang te wachten want daar zagen we kleine groepjes olifanten en zebras en antilopen lopen. Veel meer nog dan vanmorgen. Na een tijdje stopten we zelfs niet meer voor een kleine groep, enkel grote. We waren een beetje bedorven. Hihi.
Na een uurtje kwamen we echt aan de rand van de rivier net waar er nog echt water in stond. Daar zagen we wel twintig giraffen die in alle richtingen aan het wandelen waren. En heel veel zebras en gnoes. Misschien wel tienduizend. Af en toe moesten we wel stoppen, want net als een trein denken ze dat ze geen voorrang moeten geven.
Maar nog wat verder kwamen we aan een hele grote groep buffels. Dus dat was de tweede op mijn lijstje.allez nummer vier in feite. Buffels hebben niet alleen horens maar ook hun voorhoofd Is volledig vergroeid met de horens. Zo hard als staal naar men zegt.
Dan was het wel tijd om op tijd terug te zijn in de lodge. De weg hielp wel niet want er waren veel meer putten en voren in.
Sandra had wel een arendsoog of eerder een oog voor arenden. Want ze zag niet een maar twee blacksnake arenden. Nog voor de chauffeur. Vanaf nu mag je haar Arendsoog noemen vind ik. Hihi.
Gelukkig is er hier geen Nelson dus het avondeten zal wel vlot lopen. Ik kijk al uit naar het ontbijt.
Akuna matata.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten