Hallo lieve lezertjes,
jaja... we kennen jullie nog en we zijn jullie niet vergeten op de hoogte te houden van onze reisplannen en reizen. Maar tot vandaag hadden we nog niet veel nieuws te vertellen.
Vandaag echter kunnen we zeggen : we gaan terug op reis. Deze keer kiezen we weer voor lui zijn en alles 'onder ons gat' laten doen. We willen jullie nog niet te veel verklappen, maar het zou moeten een toffe reis worden met voor iedereen wat wils : zon en zee, kou en warmte, platteland en stad, ...
JA we gaan terug naar de US en deels naar een regio waar we nog niet geweest zijn... Maar later meer over waar specifiek :-)
En nu, ga ik wat verder dromen
Tot de volgende keer
x
donderdag 1 maart 2012
zondag 16 oktober 2011
Dag 13T: Genesis 6
Dag lieve lezertjes,
Met enig uitstel volgt hier het vervolg van de 2de week van Steven.
We lieten jullie achter in een erwtensoep. Dinsdagavond bleef koud en miezerig. Blijkbaar had trouwens het grootste deel van Californië niet echt schitterend weer. Niet dat men klaagde. Het was maanden aan een stuk droog gebleven en water was dringend nodig.
Vandaag, woensdag, hebben we een ritje van zo’n 300 kilometer voor de boeg. ’s Avonds was de valies al klaar gemaakt. Bleven enkel nog de toiletzak en de computerapparatuur over. De eerste voor de hygiëne, de tweede voor het doorsturen van de obligate blog (die van de erwtensoep). De 300 meter van het slaapverblijf naar de hotellobby was wel voldoende om door en door nat te zijn, ondanks de stevige regenjas. Dat belooft voor de rit naar Yosemite.
In de lobby was het nog vroeg. Het ontbijt was nog maar net begonnen – vroege vogels krijgen hier voor half acht geen ontbijt. Uitzonderlijk voor de US of A. Gezien het weer buiten passeerden we langs het Amerikaans (spek, eieren, worstjes, pan cakes, patatjes, …) en continentaal (fruit, croissant, …) buffet. Ondertussen werd de iPad aan het werk gezet om de verschillende websites te controleren over wegen-, weer- en parknieuws.
Volgens CalDOT, het Californische Ministerie van Verkeer, waren er geen grote problemen op de route. Enkel verschillende wegenwerken met slechts een rijvak beschikbaar. “Expect delays”. Enkel een beetje wachten tot de vlaggenman je doorlaat. Voor woensdagavond was er wel een waarschuwing voor de High Sierras, i.c. Sequoia en King Canyon National Park, om sneeuwkettingen mee te nemen. Men verwachte (eindelijk) sneeuw boven de 6000 voet (zo’n 1800 meter) en in Californië mag je niet zonder kettingen op de weg als er sneeuwval dreigt. Maar twee maal geen paniek: Yosemite viel niet onder de waarschuwing en met een 4x4 hoef je ook geen kettingen.
In de lobby hing wel een ander verhaal op. Het was al sinds 11 uur ’s avonds hard aan het regenen en … de weg tussen Sequoia en Kings Canyon was versperd door verschillende modderlawines. Daar was de eerste uren geen doorkomen aan. Oeps. Dat wordt een omweg van zo’n 50 kilometers en minstens een uur langer rijden. De enige andere weg uit het park was er niet veel beter aan toe echter. Obama’s dollars zijn daar aan het werk om de weg opnieuw aan te leggen. Op verschillende plaatsen zijn er steenlawines. Tijd dus om te vertrekken.
De gietende regen is ondertussen gestopt en in de plaats is er nu een superstortbui. Over het paadje naar de chalets loopt nu zoveel water naar beneden dat je niet meer hoeft te lopen met je valies. Je kan gerust je valies als vlot gebruiken en zo naar de parking drijven.
Een tweede spurt tot aan de lobby om uit te checken. Daar staat ondertussen de telefoon roodgloeiend. Verontruste toeristen willen weten of het hotel nog niet weggespoeld is en of ze nog wel tot daar zullen raken. De buitenwereld is blijkbaar ook op de hoogte geraakt van de nogal uitzonderlijke toestand in de Sierras. Ook Sandra probeert mij via SMS en mail te waarschuwen maar dankzij geen dekking van noch AT&T, noch Verizon, zullen de berichtjes me maar 2 uur later bereiken wanneer ik terug in de bewoonde wereld ben.
CA-198 East - gesloten wegens teveel modder
Na een kilometer is het al zover. Het berichtje in de lobby is niet om te lachen. Road Closed. Had er beter geen grapje over gemaakt vorige week. Dus wordt het de CA-198 West i.p.v. CA-198 East.
CA-198 West - tijdelijk gesloten wegens wegeniswerken
Juist. “Expect delays”. Een mooie samenvatting. En dat bord geldt voor de zomer niet voor de zondvloed van vandaag.
Uiteindelijk … viel alles toch redelijk mee. Een kilometertje verder staan we een tien minuten te wachten voor het rode licht – dat uur wachten slaat inderdaad op dit licht. De verrassing komt pas wanneer het licht op groen springt. Na de eerste bocht duikt er verkeer op in de tegenrichting. Een grote Winnebago RV komt traag naar boven geklommen met daarachter een sliert personenwagens. Sowieso zijn de Winnebago's – een camper maar dan wel even groot als een bus van De Lijn – nogal trage dingen op de weg. Maar waarom die extra traag rijdt, merken we zelf enkele honderden meters verder. Er liggen overal rotsblokken ter grootte van een football op de weg. En daar moet je je een weg rond zoeken. Onze tuut heeft wel serieuze banden maar we proberen toch liever niet uit of ie tegen zo’n stenen bestand is. Een band wisselen is sowieso niet leuk maar in de stromende regen is het dat zeker niet. Laat staan dat we de handleiding vinden van de auto. We zijn de bandenwissel uit Death Valley nog niet vergeten. Lees nog eens hier.
Anderhalf uur draaien en keren later, staan we aan het “Foothills Visitor Center”. Tijd om even de benen te strekken en te informeren naar de toestand in Yosemite. Verizon & AT&T laten het nog altijd afweten trouwens. We halen ook nog de NPS stempel op. Zo hebben we de 4 beschikbare stempels van SeKi bij elkaar.
Net als boven in de hotellobby is het hier een beetje chaos. Heel wat mensen komen informatie halen over de toestand van de weg en het weer. Nogal wat mensen krijgen een koude douche. Wie vandaag naar boven rijdt, moet sneeuwkettingen meedoen of een 4x4 hebben. Anders riskeer je een zware boete en hoge sleepkosten als je vastraakt in de sneeuw en men je moet bevrijden. Het dichtstbijzijnde autocenter is zo’n 30 mijl naar het westen in Vissalia. Dat is dus minstens een uur tijd verloren. Volgens een vriendelijke ranger hoef ik me over – de weg naar – Yosemite geen zorgen te maken. Zolang als we geen sneeuw hebben aan het Visitor Center van Sequoia (boven dus), zullen ze ook geen sneeuw hebben in Yosemite. Nog nooit gebeurd. Hmm.
Nu we beneden zijn is eindelijk de regen gestopt. En na een twintig minuten rijden komen eindelijk de twee Gsm’s tot leven. We laten maar aan iedereen weten dat we levend en redelijk droog uit het park zijn geraakt. En nog zo’n twintig minuten begint zelfs de zon te schijnen. Volgens de plaatselijke radio blijft het voor de rest van de dag droog.
Het kleine bergweggetje is ondertussen een freeway geworden en zo kunnen we vlot de kilometers en de mijlen afmalen. Tommeke is ook optimistisch. De aankomsttijd schuift steeds meer naar voor. In Fresno luisteren we even niet en zorgen eerst voor drank voor de paarden (20 gallon benzine) en voor de chauffeur (nachos bel grande).
We zijn ondertussen op de CA-41 E, de Yosemite Freeway. De eindbestemming komt in zicht. T.t.z. Een hoop donkere wolken toont waar het park ergens zou moeten zijn. Het plaatselijk radiostation van Vissalia gaf duidelijk heel lokaal weer. Af en toe valt er wat regen uit de lucht en de wegen liggen er allemaal nat bij. De gold rush is al lang verleden tijd in deze streek maar ze hebben wel een nieuwe goudbron gevonden. De weg loopt langs een indianenreservaat dat omgebouwd is tot … casino. Het lijkt wel Las Vegas in het klein.
Uiteindelijk passeren we Oakhurst, het laatste stadje voor je de Sierras terug intrekt. Eerst een stuk National Forest en dan zijn we er. De Wawona-ingang van Yosemite ligt tegelijkertijd ook aan een van de grootste Sequoia-bossen. En nu het weer lijkt te beteren nemen we maar dadelijk de afslag naar rechts, richting de reuzenbomen.
De parking is druk, druk, druk. Het wordt dus een beetje passen en meten om onze grote Dodge Durango in een parkeerplaatsje te dumpen. We maken dus dadelijk kennis met een van de grootste nadelen van Yosemite … zijn bekendheid. Gans het jaar door is het nier namelijk druk. Zelfs op een winterdag passeren hier meer toeristen dan sommige parken in een gans trimester over de vloer krijgen.
Hier en daar komt er een kleine zonnestraal door de wolken en we beslissen om een korte wandeling te maken in het onderste deel van het bos tot aan de Grizzly Tree en California Tunnel Tree. Het trammetje rijdt niet meer en dus moeten we wel de benenwagen gebruiken. De wandeling is een bijna Europese bedoening met veel Duitsers, Russen, Fransen en ook een enkele Noorderbuur.
California Tunnel Tree
We zijn nu een kleine kilometer van de parking en het weer is echt aan het opklaren. Tijd dus om een grote stommiteit te begaan. Het Museum ligt zo’n 1500 meter verder. Waarom niet?
1) Het ligt ook 300 meter hoger
2) Het is gesloten
3) Het weer hoeft niet te blijven verbeteren.
Maar dat zijn maar gedachten na de feiten. We wandelen dus voort. Dat wordt snel al klimmen i.p.v. wandelen. Langs het pad komen we nog twee vriendelijke herten tegen.
Gevangen door de laatste zonnestralen
Langs het pad is het verder heel stil. Geen toeristen te zien. En tiens, er liggen kleine witte bolletjes op de grond. Wat zou dat kunnen zijn? De zon verdwijnt snel achter een stuifsneeuwwolk. Geen sneeuw in Yosemite. Ha! Ik veronderstel dat het nu ook sneeuwt in Sequoia.
Tree Museum
Aan het museum is het stil (wegens gesloten) en koud. We schrappen dan maar de uitstap tot aan de Fallen Tunnel Tree.
Op de lange weg terug komen we dan toch nog twee moedigen tegen. Noorderburen en net als met niet-aangepaste kleding. En een kleine specht sluit de wandeling met kleur af.
Tokketokketok
Na nog een uurtje rijden passeren we eindelijk Yosemite Valley. Het is er stil voor de tijd van het jaar. Maar ja. Iedereen zit binnen en bid voor beter weer morgen.
Heeft het geholpen? Come and see tomorrow.
Met enig uitstel volgt hier het vervolg van de 2de week van Steven.
We lieten jullie achter in een erwtensoep. Dinsdagavond bleef koud en miezerig. Blijkbaar had trouwens het grootste deel van Californië niet echt schitterend weer. Niet dat men klaagde. Het was maanden aan een stuk droog gebleven en water was dringend nodig.
Vandaag, woensdag, hebben we een ritje van zo’n 300 kilometer voor de boeg. ’s Avonds was de valies al klaar gemaakt. Bleven enkel nog de toiletzak en de computerapparatuur over. De eerste voor de hygiëne, de tweede voor het doorsturen van de obligate blog (die van de erwtensoep). De 300 meter van het slaapverblijf naar de hotellobby was wel voldoende om door en door nat te zijn, ondanks de stevige regenjas. Dat belooft voor de rit naar Yosemite.
In de lobby was het nog vroeg. Het ontbijt was nog maar net begonnen – vroege vogels krijgen hier voor half acht geen ontbijt. Uitzonderlijk voor de US of A. Gezien het weer buiten passeerden we langs het Amerikaans (spek, eieren, worstjes, pan cakes, patatjes, …) en continentaal (fruit, croissant, …) buffet. Ondertussen werd de iPad aan het werk gezet om de verschillende websites te controleren over wegen-, weer- en parknieuws.
Volgens CalDOT, het Californische Ministerie van Verkeer, waren er geen grote problemen op de route. Enkel verschillende wegenwerken met slechts een rijvak beschikbaar. “Expect delays”. Enkel een beetje wachten tot de vlaggenman je doorlaat. Voor woensdagavond was er wel een waarschuwing voor de High Sierras, i.c. Sequoia en King Canyon National Park, om sneeuwkettingen mee te nemen. Men verwachte (eindelijk) sneeuw boven de 6000 voet (zo’n 1800 meter) en in Californië mag je niet zonder kettingen op de weg als er sneeuwval dreigt. Maar twee maal geen paniek: Yosemite viel niet onder de waarschuwing en met een 4x4 hoef je ook geen kettingen.
In de lobby hing wel een ander verhaal op. Het was al sinds 11 uur ’s avonds hard aan het regenen en … de weg tussen Sequoia en Kings Canyon was versperd door verschillende modderlawines. Daar was de eerste uren geen doorkomen aan. Oeps. Dat wordt een omweg van zo’n 50 kilometers en minstens een uur langer rijden. De enige andere weg uit het park was er niet veel beter aan toe echter. Obama’s dollars zijn daar aan het werk om de weg opnieuw aan te leggen. Op verschillende plaatsen zijn er steenlawines. Tijd dus om te vertrekken.
De gietende regen is ondertussen gestopt en in de plaats is er nu een superstortbui. Over het paadje naar de chalets loopt nu zoveel water naar beneden dat je niet meer hoeft te lopen met je valies. Je kan gerust je valies als vlot gebruiken en zo naar de parking drijven.
Een tweede spurt tot aan de lobby om uit te checken. Daar staat ondertussen de telefoon roodgloeiend. Verontruste toeristen willen weten of het hotel nog niet weggespoeld is en of ze nog wel tot daar zullen raken. De buitenwereld is blijkbaar ook op de hoogte geraakt van de nogal uitzonderlijke toestand in de Sierras. Ook Sandra probeert mij via SMS en mail te waarschuwen maar dankzij geen dekking van noch AT&T, noch Verizon, zullen de berichtjes me maar 2 uur later bereiken wanneer ik terug in de bewoonde wereld ben.
CA-198 East - gesloten wegens teveel modderNa een kilometer is het al zover. Het berichtje in de lobby is niet om te lachen. Road Closed. Had er beter geen grapje over gemaakt vorige week. Dus wordt het de CA-198 West i.p.v. CA-198 East.
CA-198 West - tijdelijk gesloten wegens wegeniswerkenJuist. “Expect delays”. Een mooie samenvatting. En dat bord geldt voor de zomer niet voor de zondvloed van vandaag.
Uiteindelijk … viel alles toch redelijk mee. Een kilometertje verder staan we een tien minuten te wachten voor het rode licht – dat uur wachten slaat inderdaad op dit licht. De verrassing komt pas wanneer het licht op groen springt. Na de eerste bocht duikt er verkeer op in de tegenrichting. Een grote Winnebago RV komt traag naar boven geklommen met daarachter een sliert personenwagens. Sowieso zijn de Winnebago's – een camper maar dan wel even groot als een bus van De Lijn – nogal trage dingen op de weg. Maar waarom die extra traag rijdt, merken we zelf enkele honderden meters verder. Er liggen overal rotsblokken ter grootte van een football op de weg. En daar moet je je een weg rond zoeken. Onze tuut heeft wel serieuze banden maar we proberen toch liever niet uit of ie tegen zo’n stenen bestand is. Een band wisselen is sowieso niet leuk maar in de stromende regen is het dat zeker niet. Laat staan dat we de handleiding vinden van de auto. We zijn de bandenwissel uit Death Valley nog niet vergeten. Lees nog eens hier.
Anderhalf uur draaien en keren later, staan we aan het “Foothills Visitor Center”. Tijd om even de benen te strekken en te informeren naar de toestand in Yosemite. Verizon & AT&T laten het nog altijd afweten trouwens. We halen ook nog de NPS stempel op. Zo hebben we de 4 beschikbare stempels van SeKi bij elkaar.
Net als boven in de hotellobby is het hier een beetje chaos. Heel wat mensen komen informatie halen over de toestand van de weg en het weer. Nogal wat mensen krijgen een koude douche. Wie vandaag naar boven rijdt, moet sneeuwkettingen meedoen of een 4x4 hebben. Anders riskeer je een zware boete en hoge sleepkosten als je vastraakt in de sneeuw en men je moet bevrijden. Het dichtstbijzijnde autocenter is zo’n 30 mijl naar het westen in Vissalia. Dat is dus minstens een uur tijd verloren. Volgens een vriendelijke ranger hoef ik me over – de weg naar – Yosemite geen zorgen te maken. Zolang als we geen sneeuw hebben aan het Visitor Center van Sequoia (boven dus), zullen ze ook geen sneeuw hebben in Yosemite. Nog nooit gebeurd. Hmm.
Nu we beneden zijn is eindelijk de regen gestopt. En na een twintig minuten rijden komen eindelijk de twee Gsm’s tot leven. We laten maar aan iedereen weten dat we levend en redelijk droog uit het park zijn geraakt. En nog zo’n twintig minuten begint zelfs de zon te schijnen. Volgens de plaatselijke radio blijft het voor de rest van de dag droog.
Het kleine bergweggetje is ondertussen een freeway geworden en zo kunnen we vlot de kilometers en de mijlen afmalen. Tommeke is ook optimistisch. De aankomsttijd schuift steeds meer naar voor. In Fresno luisteren we even niet en zorgen eerst voor drank voor de paarden (20 gallon benzine) en voor de chauffeur (nachos bel grande).
We zijn ondertussen op de CA-41 E, de Yosemite Freeway. De eindbestemming komt in zicht. T.t.z. Een hoop donkere wolken toont waar het park ergens zou moeten zijn. Het plaatselijk radiostation van Vissalia gaf duidelijk heel lokaal weer. Af en toe valt er wat regen uit de lucht en de wegen liggen er allemaal nat bij. De gold rush is al lang verleden tijd in deze streek maar ze hebben wel een nieuwe goudbron gevonden. De weg loopt langs een indianenreservaat dat omgebouwd is tot … casino. Het lijkt wel Las Vegas in het klein.
Uiteindelijk passeren we Oakhurst, het laatste stadje voor je de Sierras terug intrekt. Eerst een stuk National Forest en dan zijn we er. De Wawona-ingang van Yosemite ligt tegelijkertijd ook aan een van de grootste Sequoia-bossen. En nu het weer lijkt te beteren nemen we maar dadelijk de afslag naar rechts, richting de reuzenbomen.
De parking is druk, druk, druk. Het wordt dus een beetje passen en meten om onze grote Dodge Durango in een parkeerplaatsje te dumpen. We maken dus dadelijk kennis met een van de grootste nadelen van Yosemite … zijn bekendheid. Gans het jaar door is het nier namelijk druk. Zelfs op een winterdag passeren hier meer toeristen dan sommige parken in een gans trimester over de vloer krijgen.
Hier en daar komt er een kleine zonnestraal door de wolken en we beslissen om een korte wandeling te maken in het onderste deel van het bos tot aan de Grizzly Tree en California Tunnel Tree. Het trammetje rijdt niet meer en dus moeten we wel de benenwagen gebruiken. De wandeling is een bijna Europese bedoening met veel Duitsers, Russen, Fransen en ook een enkele Noorderbuur.
California Tunnel TreeWe zijn nu een kleine kilometer van de parking en het weer is echt aan het opklaren. Tijd dus om een grote stommiteit te begaan. Het Museum ligt zo’n 1500 meter verder. Waarom niet?
1) Het ligt ook 300 meter hoger
2) Het is gesloten
3) Het weer hoeft niet te blijven verbeteren.
Maar dat zijn maar gedachten na de feiten. We wandelen dus voort. Dat wordt snel al klimmen i.p.v. wandelen. Langs het pad komen we nog twee vriendelijke herten tegen.
Gevangen door de laatste zonnestralenLangs het pad is het verder heel stil. Geen toeristen te zien. En tiens, er liggen kleine witte bolletjes op de grond. Wat zou dat kunnen zijn? De zon verdwijnt snel achter een stuifsneeuwwolk. Geen sneeuw in Yosemite. Ha! Ik veronderstel dat het nu ook sneeuwt in Sequoia.
Tree MuseumAan het museum is het stil (wegens gesloten) en koud. We schrappen dan maar de uitstap tot aan de Fallen Tunnel Tree.
Op de lange weg terug komen we dan toch nog twee moedigen tegen. Noorderburen en net als met niet-aangepaste kleding. En een kleine specht sluit de wandeling met kleur af.
TokketokketokNa nog een uurtje rijden passeren we eindelijk Yosemite Valley. Het is er stil voor de tijd van het jaar. Maar ja. Iedereen zit binnen en bid voor beter weer morgen.
Heeft het geholpen? Come and see tomorrow.
zondag 9 oktober 2011
Dag 16: K en T komen terug samen
Hallo lieve lezertjes,
Vandaag komen de 2 reizigers elkaar terug tegen... Maar zover zijn we nog niet.
Deze morgen was het plots 8u30 toen ik wakker werd. Oei welk uur hadden we nu weer afgesproken was het eerste dat in mijn kop opsprong. A ja, hij ging nen sms sturen wanneer hij vertrok met de vermoedelijk toekomst tijd. Dus hadden we nog wel wat tijd om rustig te douchen en te gaan ontbijten.
Wat ik deze ochtend gegeten heb? Wel omelet, geen spiegelei, geen pancakes, ... maar lekker vers gesneden fruit. Alleen dat? Neen, natuurlijk niet. Ik had gisteren gezien dat ze verse wafels maakten, en dus vroeg ik aan ober of ik een wafel kon hebben. Met bessen? Euh neen, gewoon puur natuur zonder fruit. Terwijl ik van mijn oke-koffie en fruitsap aan het geniet was, heeft de keuken mijn wafel klaar gemaakt en mmmmmm.... Hij was super lekker. Neen, niet zo lekker als die van meter Keppens of meter Saerens, daar kunnen ze hier niet tegen op. Maar het is wel een geluk dat ik dit niet vroeger wist :-)
Toen ik ver klaar was met het ontbijt was het iets voor half tien en Steven had laten weten dat hij zoiets ging toekomen. Even met heb gecheckt waar hij al was en toen bleek dat hij op 300 m van het hotel geraakt was. Hij ging zijn auto nog in de garage achter het hotel zetten, want de Valet daar hadden we niet zo goede herinneringen aan en hij kwam af. Daar ik op een van de verdiepen zat waarvoor je de sleutel nodig had om op het verdiep te geraken, kon ik maar beter beneden op hem wachten want anders moest ik toch terug naar beneden komen om hem op te pikken.
Eens hij er was gingen we snel naar boven, zodat ik me verder kon klaarmaken (tanden poetsen, toiletzak wegsteken,...) Steven had me gisteren al gezegd dat hij naar de Levis winkel wou want hij wou enkele 501's hebben om mee te nemen. Ik moest maar tegen 13u uitchecken, dus we hadden tijd voldoende omdat te doen. Eens deze inkopen gedaan, gingen we even naar de boekenwinkel gaan. Wat bleek? Wel de Borders was weg (want was failliet) en de nieuwe eigenaar (Barnes & Nobles) was er nog niet ingetrokken. Dus zonder boeken terug naar het hotel.
Deze namiddag gingen we naar de vliegshow gaan, maar te voet zagen we geen van beide zitten. Om daar met de auto naar toe te rijden leek ons even min een puik plan want we zouden in de file staan en dan nog eens $20 moeten betalen voor een plaatsje voor de wagen. Dus we zouden het openbaar vervoer nemen. "Gaan we naar de conceirge of vragen we het aan de verantwoordelijke van de Club". Sandra stelde toen voor om nog even naar de Club te gaan om daar nog ne frisse water of iets sterker te drinken en terwijl wat meer te weten te komen. Steven ging akkoord. Spijtig genoeg leek de verantwoordelijke in pauze te zijn en dus konden we enkel wat drinken. Eens we voldoende San Peligreno gedronken hadden, zijn we de bagage van Sandra gaan oppikken op de kamer en heeft Sandra uitgecheckt. Haar bagage lieten we even achter in hotel want dan dienden we niet tot aan de auto te lopen voor niets...
De conceirge gaf ons de richtlijn van tot aan Moscone South te wandelen en daar bus 30 naar Fishermans warf te nemen. Aan het Ghiradelli gekomen hebben we ons een goed plaatsje gezocht en van de show genoten. Waarschijnlijk zal Steven wel nog wat pennen over de show zelf, want voor mij is het samen te vatten in : veel stunts, verschillende vliegtuigen, sommige heel stil en sommige heel luidruchtig :-)
Iets na half 5 was de show gedaan en was het tijd voor ... afscheid te nemen van San Francisco. Hoe konden we dat beter doen dan ... tot aan de Hard Rock te wandelen en daar iets te eten en te drinken. Gelukkig had Sandra haar All Access kaart mee, want deze keer stond er een file van 45 min wachten. Maar Sandra liet de kaart zien en kreeg na een min of 2 een tafel toegewezen. Het genieten kon beginnen ... Maar dat was buiten die 'trut' van een dienster gerekend. Die mevrouw heeft ons zo goed als laten verhongeren en al zeker laten verdorsten. En zoals altijd begint Sandra met 15% tip en gaat er dan per fout. Wat hadden we als fouten gevonden :
- als je cola zonder ijs vraagt, moet je niet met een ijsbokaal afkomen met 2 druppels cola in
- als je de frisdrank besteld tegelijk met een de cocktail is het super dat de frisdrank tamelijk snel komt (na 5 min), maar dan moet je niet 15 min wachten voor je cocktail
- als je 2 verschillende versies vraagt van 1 cocktail, dan moet je ook horen dat ze de juiste bij de juiste zet en niet... 'oops verkeerd te horen krijgt nadien'
- als de klant nu 2 maal nacho's wil, waarom zouden we dan 1 willen sharen?
- als de cola unlimited is, waarom moet je dan niet zien dat het glas leeg is, terwijl je collega's het zien als het glas half leeg is.
- als je de klant ernasst bedient, waarom zou je dan niet eens even checken of alles nog in order is bij de klant zelf.
- als de klant tegen doet op jou, dan zie je dat beter en dan ga je beter even checken (vooral als collega's het wel zien en als andere klanten het ook zien)
- als je de rekening brengt, zorg dan dat ze juist is
- ... en we kunnen nog een tijdje verder gaan
Uiteindelijk was Sandra het zo beu dat ze gewoon aan de manager vroeg : kunnen we hier nu nog wat bestellen voor te drinken of is het normaal dat we dorst moeten hebben. Diene herkende haar nog van vorige week en verontschuldigde zich. Hij heeft de commande opgenomen en deels zelf afgewerkt.
Toen we uiteindelijk de rekening al zo goed als betaald hadden - zo goed als ... want de eerste VISA kaart wou niet meer meewerken - kwam de manager terug en veronschuldigde zich nog eens. Hij vertrok nog even en kwam dan met een bon van 25$ terug te gebruiken waarook in de wereld en geldig tot het HRC zou failliet gaan. Sandra apprecieerde de geste van de manager ten zeerste, maar daarmee ging de dienster niet een mooie tip krijgen. 2 $ tip kreeg ze en daarmee BASTA.
Had de busrit van het hotel naar fisherman zo'n 20 minuten geduurd, het terugrijden duurde zo'n 90 minuten geduurd (inclusief het wachten aan het buskotje waar normaal direct een bus ging toekomen). Waarom zo'n verschil? Het verkeer in de stad zat gewoon vast. Steven wou nog de voet gaan, maar Sandra wou niet (die herinnerde zich immers de wandeling die ze deed vorig jaar om de huurwagen op te pikken)
Uiteindelijk zijn we tegen 7u in het hotel toegekomen en zijn we naar het laatste hotel van het verlof gereden. Het is duidelijk niet het dagje van Sandra, want in het hotel kreeg ze het aan de stok met de receptioniste. Er was nergens nog een parkeerplaatsje te vinden en de opmerking van de dame was "wel, het event duurt tot 9 - 10 u, daarna is er plaats". Wat je dan tussen nu en zo'n 10u diende te doen met de wagen was nog altijd niet echt duidelijk. Parkeer het alswast op de parking van het hotel hier naast... ah en denk je dat we daar nog niet gezien hadden voor plaats misschien? Tja... dan ga je moeten wachten.
Uiteindelijk hebben we na 5x rondrijden toch een plaatjes gevonden, ook al was het toch wat wandelen. En Steven is nu juist de auto gaan zoeken om hem dichter bij te kunnen zetten. En dat is dus gelukt want de auto staat nu op 2 m van de ingant.
Nu dat de valiezen volledig zijn ingepakt, de auto leeg, gecheckt en gehercheckt is, de kleding voor morgen klaarligt.. kunnen we afsluiten voor vandaag. Het is daarbij de hoogste tijd, want het is 23u50... Dus in minder dan 6u staan we op om aan de terugweg naar BXL te beginnen.
Tot weldra
Zaza (en na het ontbijt Tis)
Vandaag komen de 2 reizigers elkaar terug tegen... Maar zover zijn we nog niet.
Deze morgen was het plots 8u30 toen ik wakker werd. Oei welk uur hadden we nu weer afgesproken was het eerste dat in mijn kop opsprong. A ja, hij ging nen sms sturen wanneer hij vertrok met de vermoedelijk toekomst tijd. Dus hadden we nog wel wat tijd om rustig te douchen en te gaan ontbijten.
Wat ik deze ochtend gegeten heb? Wel omelet, geen spiegelei, geen pancakes, ... maar lekker vers gesneden fruit. Alleen dat? Neen, natuurlijk niet. Ik had gisteren gezien dat ze verse wafels maakten, en dus vroeg ik aan ober of ik een wafel kon hebben. Met bessen? Euh neen, gewoon puur natuur zonder fruit. Terwijl ik van mijn oke-koffie en fruitsap aan het geniet was, heeft de keuken mijn wafel klaar gemaakt en mmmmmm.... Hij was super lekker. Neen, niet zo lekker als die van meter Keppens of meter Saerens, daar kunnen ze hier niet tegen op. Maar het is wel een geluk dat ik dit niet vroeger wist :-)
Toen ik ver klaar was met het ontbijt was het iets voor half tien en Steven had laten weten dat hij zoiets ging toekomen. Even met heb gecheckt waar hij al was en toen bleek dat hij op 300 m van het hotel geraakt was. Hij ging zijn auto nog in de garage achter het hotel zetten, want de Valet daar hadden we niet zo goede herinneringen aan en hij kwam af. Daar ik op een van de verdiepen zat waarvoor je de sleutel nodig had om op het verdiep te geraken, kon ik maar beter beneden op hem wachten want anders moest ik toch terug naar beneden komen om hem op te pikken.
Eens hij er was gingen we snel naar boven, zodat ik me verder kon klaarmaken (tanden poetsen, toiletzak wegsteken,...) Steven had me gisteren al gezegd dat hij naar de Levis winkel wou want hij wou enkele 501's hebben om mee te nemen. Ik moest maar tegen 13u uitchecken, dus we hadden tijd voldoende omdat te doen. Eens deze inkopen gedaan, gingen we even naar de boekenwinkel gaan. Wat bleek? Wel de Borders was weg (want was failliet) en de nieuwe eigenaar (Barnes & Nobles) was er nog niet ingetrokken. Dus zonder boeken terug naar het hotel.
Deze namiddag gingen we naar de vliegshow gaan, maar te voet zagen we geen van beide zitten. Om daar met de auto naar toe te rijden leek ons even min een puik plan want we zouden in de file staan en dan nog eens $20 moeten betalen voor een plaatsje voor de wagen. Dus we zouden het openbaar vervoer nemen. "Gaan we naar de conceirge of vragen we het aan de verantwoordelijke van de Club". Sandra stelde toen voor om nog even naar de Club te gaan om daar nog ne frisse water of iets sterker te drinken en terwijl wat meer te weten te komen. Steven ging akkoord. Spijtig genoeg leek de verantwoordelijke in pauze te zijn en dus konden we enkel wat drinken. Eens we voldoende San Peligreno gedronken hadden, zijn we de bagage van Sandra gaan oppikken op de kamer en heeft Sandra uitgecheckt. Haar bagage lieten we even achter in hotel want dan dienden we niet tot aan de auto te lopen voor niets...
De conceirge gaf ons de richtlijn van tot aan Moscone South te wandelen en daar bus 30 naar Fishermans warf te nemen. Aan het Ghiradelli gekomen hebben we ons een goed plaatsje gezocht en van de show genoten. Waarschijnlijk zal Steven wel nog wat pennen over de show zelf, want voor mij is het samen te vatten in : veel stunts, verschillende vliegtuigen, sommige heel stil en sommige heel luidruchtig :-)
Iets na half 5 was de show gedaan en was het tijd voor ... afscheid te nemen van San Francisco. Hoe konden we dat beter doen dan ... tot aan de Hard Rock te wandelen en daar iets te eten en te drinken. Gelukkig had Sandra haar All Access kaart mee, want deze keer stond er een file van 45 min wachten. Maar Sandra liet de kaart zien en kreeg na een min of 2 een tafel toegewezen. Het genieten kon beginnen ... Maar dat was buiten die 'trut' van een dienster gerekend. Die mevrouw heeft ons zo goed als laten verhongeren en al zeker laten verdorsten. En zoals altijd begint Sandra met 15% tip en gaat er dan per fout. Wat hadden we als fouten gevonden :
- als je cola zonder ijs vraagt, moet je niet met een ijsbokaal afkomen met 2 druppels cola in
- als je de frisdrank besteld tegelijk met een de cocktail is het super dat de frisdrank tamelijk snel komt (na 5 min), maar dan moet je niet 15 min wachten voor je cocktail
- als je 2 verschillende versies vraagt van 1 cocktail, dan moet je ook horen dat ze de juiste bij de juiste zet en niet... 'oops verkeerd te horen krijgt nadien'
- als de klant nu 2 maal nacho's wil, waarom zouden we dan 1 willen sharen?
- als de cola unlimited is, waarom moet je dan niet zien dat het glas leeg is, terwijl je collega's het zien als het glas half leeg is.
- als je de klant ernasst bedient, waarom zou je dan niet eens even checken of alles nog in order is bij de klant zelf.
- als de klant tegen doet op jou, dan zie je dat beter en dan ga je beter even checken (vooral als collega's het wel zien en als andere klanten het ook zien)
- als je de rekening brengt, zorg dan dat ze juist is
- ... en we kunnen nog een tijdje verder gaan
Uiteindelijk was Sandra het zo beu dat ze gewoon aan de manager vroeg : kunnen we hier nu nog wat bestellen voor te drinken of is het normaal dat we dorst moeten hebben. Diene herkende haar nog van vorige week en verontschuldigde zich. Hij heeft de commande opgenomen en deels zelf afgewerkt.
Toen we uiteindelijk de rekening al zo goed als betaald hadden - zo goed als ... want de eerste VISA kaart wou niet meer meewerken - kwam de manager terug en veronschuldigde zich nog eens. Hij vertrok nog even en kwam dan met een bon van 25$ terug te gebruiken waarook in de wereld en geldig tot het HRC zou failliet gaan. Sandra apprecieerde de geste van de manager ten zeerste, maar daarmee ging de dienster niet een mooie tip krijgen. 2 $ tip kreeg ze en daarmee BASTA.
Had de busrit van het hotel naar fisherman zo'n 20 minuten geduurd, het terugrijden duurde zo'n 90 minuten geduurd (inclusief het wachten aan het buskotje waar normaal direct een bus ging toekomen). Waarom zo'n verschil? Het verkeer in de stad zat gewoon vast. Steven wou nog de voet gaan, maar Sandra wou niet (die herinnerde zich immers de wandeling die ze deed vorig jaar om de huurwagen op te pikken)
Uiteindelijk zijn we tegen 7u in het hotel toegekomen en zijn we naar het laatste hotel van het verlof gereden. Het is duidelijk niet het dagje van Sandra, want in het hotel kreeg ze het aan de stok met de receptioniste. Er was nergens nog een parkeerplaatsje te vinden en de opmerking van de dame was "wel, het event duurt tot 9 - 10 u, daarna is er plaats". Wat je dan tussen nu en zo'n 10u diende te doen met de wagen was nog altijd niet echt duidelijk. Parkeer het alswast op de parking van het hotel hier naast... ah en denk je dat we daar nog niet gezien hadden voor plaats misschien? Tja... dan ga je moeten wachten.
Uiteindelijk hebben we na 5x rondrijden toch een plaatjes gevonden, ook al was het toch wat wandelen. En Steven is nu juist de auto gaan zoeken om hem dichter bij te kunnen zetten. En dat is dus gelukt want de auto staat nu op 2 m van de ingant.
Nu dat de valiezen volledig zijn ingepakt, de auto leeg, gecheckt en gehercheckt is, de kleding voor morgen klaarligt.. kunnen we afsluiten voor vandaag. Het is daarbij de hoogste tijd, want het is 23u50... Dus in minder dan 6u staan we op om aan de terugweg naar BXL te beginnen.
Tot weldra
Zaza (en na het ontbijt Tis)
zaterdag 8 oktober 2011
Dag 15K : Lui zijn
Hallo lieve lezertjes,
Deze ochtend was een klein beetje anders dan de andere ochtenden. Vooral dat er geen druk was om snel en op tijd te ontbijten. Het ontbijt blijft tot 11u beschikbaar, maar zo lang bleef ik ook niet in mijne nest hoor. Iets na 9en zat ik aan de ontbijttafel en deze keer had ik dus echt geen zin op 'scrambled eggs' of omelet. Dus ik heb gevraagd of ik niet eens een spiegelei of een lichtgekookt eitje kon hebben. Ik moest da maar zeggen en ze deden dat ... Dus als ik tegen mijn zin omelet zitten eten heb deze week - niet echt want bijna geen ei gegeten - dan was ik stom geweest. De vertaalde woorden van de ober. Als je het buffet neemt (of zoals in mijn geval als het inbegrepen is in het pakket) moet je het gewoon zeggen wat je wil. Staat het niet op het buffet dan maakt het de keuken wel. Had ik wel verwacht, maar als het restaurant overvol zit, vond ik dat een beetje erover. Enfin, het spiegeleitje met toast heeft me super gesmaakt en het nagerechtje verse meloencombinatie maakte het ontbijt AF.
Nu dat Oracle zijn biezen heeft gepakt en vertrokken is, is het plots nog zo rustig in het hotel en de directe omgeving. Gewoon zalig is het nu om in de buurt te wandelen. Je kan in een Starbucks binnen wandelen en je moet niet meer oneindig aanschuiven voor ne Latte :-) Dus heb ik na het ontbijt en de krant (de Belgische krant wel te verstaan) even te lezen, ben ik even buiten geweest, met slechts 1 doel : ne starbucks koffie.
Met de koffie in de hand ben ik dan mijn mails even beginnen doornemen - de chance van gratis wifi te hebben - en daar was een antwoord van de bank. Misschien herinneren jullie je wel dat mijn aankoop in een van de winkels totaal mislukte door dat de verkoper de verkoop en dus de betaling per ongeluk annuleerde en daarna niet meer via visa betaald kreeg. Wel Dirk van de bank liet me weten dat volgens Visa België alles oké was, maar dat het geweigerd was omdat het bedrag van de eerste betaling bevroren was voor 15 dagen en dat de limiet van de kaart dat bedrag een tweede keer niet meer toeliet. En dat het enige wat diende te gebeuren was dat de verkopen naar Visa USA diende te bellen en expliciet diende te vragen om de betalingen met de eerste code direct te laten annuleren.
Dus belde ik naar de verkoper en vertelde hem wat hij diende te doen. Mijn kaart nummer.... Wel de ken ik niet vanbuiten en die heb ik niet... Een kleine leugen, maar ik wist van vorige keer dat ze op basis van het kaartnummer en het bedrag toch maar proberen een betaling te doen en dat het zo was dat hij een echte PERSOON aan de lijn diende te krijgen. Ik gaf hem wel het confirmatie nummer van de betaling en het bedrag ... en daarmee moest hij maar aan de slag. Hij heeft me nog 3 keer teruggebeld om me vanalles te melden :
- dat ik wel zeker de kaart diende mee te brengen als ik kwam betalen;
- dat hij niemand te pakken kreeg bij VISA en dan maar naar het hoofdkantoor van de winkel had gebeld maar daar niemand echt aanwezig was want het was daar lunch pauze
- dat het gelukt was... dat ik zeker mocht langskomen en dat ik mijn tijd niet ging verspillen. Het hoofdkantoor had naar VISA gebeld en zoals Dirk van de bank uitlegde, de eerste betaling geannulleerd.
Door deze uitermate rare en ambetante situatie had ik heel de voormiddag niet echt iets gedaan buiten wat gesurfd, gemailed, gechat en me ge-ergerd. Tegen 12u30 ging ik naar de winkel terug en heb daar snel even nagekeken dat alles wat ik gekozen had nog steeds in de zak zat, en dan heb ik zonder enig probleem betaald. DANK JE DIRK :-)
Ik vond dat ik nu voldoende gewinkeld had en ben via een lege Starbucks terug gekeerd. Met een Latte in de hand, komt mijn door het ganse land of toch bijna. Op de kamer terug begon het te kriebelen : hoe ga ik alles in mijn valiezen kunnen krijgen zonder overgewicht en zonder dat er iets kon stuk gaan. Dus ben ik alles beginnen opplooien en klaarleggen ... En juist op het ogenblik dat ik ging beginnen proberen te laden was het ZOEF.... NEN soort straaljager die net naast het hotel door vloog. SUPER Gewoon ... en verdomme... ik wist dat ze nog eens gingen oefen voor de show van morgen, waarom had ik de camera niet klaar gelegd :-(
Tussen de fotos van vliegtuigen door, heb ik mijn valiezen VOL gkregen (overvol eigenlijk) en nog net binnen de grenzen van DELTA. Dus apetrots ben ik dan naar de Club gegaan om me daar eens een biertje te nemen en er buiten van te genieten. Jaja de club heeft niet enkel eten en drank maar ook nog een terras. De zon was wel niet zo warm meer en er was een leuk windje... maar even genieten van de buitenlucht... alvorens de SPA eens onveilig te maken van het hotel.
Na een dik uurtje was ik het daar beu en ben ik naar de kamer terug gewandeld. Daar ik tot dan toe in short had rond gelopen, heb gewisseld met mijn lange broek en .... naar de bar van het hotel getrokken. Niet om echt iets te drinken - dat kan er natuurlijk wel bij zijn he - maar gewoon om toch eens iets gegeten te hebben. Sinds deze morgen had ik nog niet gegeten en dus kon ik beter wat knabbelen. Het is een kippefilet-sandwich geworden met een LIIT :-) Het laatste was lekkerder dan het eerste maar tja daar verschieten we al lang niet meer van.
Deze blog is geschreven tijdens het nagenieten van het drankje en om zeker te zijn dat hij online kwam voor ik ging slapn... zette ik hem nu al maar online.... Want de rest van de avond zal wel tamelijk voorspelbaar zijn.
Nog even wat tv kijken, nog wat surfen en dan ... lichtjes uit en dodo doen.
Tot morgen lieve lezertjes
Zaza
Deze ochtend was een klein beetje anders dan de andere ochtenden. Vooral dat er geen druk was om snel en op tijd te ontbijten. Het ontbijt blijft tot 11u beschikbaar, maar zo lang bleef ik ook niet in mijne nest hoor. Iets na 9en zat ik aan de ontbijttafel en deze keer had ik dus echt geen zin op 'scrambled eggs' of omelet. Dus ik heb gevraagd of ik niet eens een spiegelei of een lichtgekookt eitje kon hebben. Ik moest da maar zeggen en ze deden dat ... Dus als ik tegen mijn zin omelet zitten eten heb deze week - niet echt want bijna geen ei gegeten - dan was ik stom geweest. De vertaalde woorden van de ober. Als je het buffet neemt (of zoals in mijn geval als het inbegrepen is in het pakket) moet je het gewoon zeggen wat je wil. Staat het niet op het buffet dan maakt het de keuken wel. Had ik wel verwacht, maar als het restaurant overvol zit, vond ik dat een beetje erover. Enfin, het spiegeleitje met toast heeft me super gesmaakt en het nagerechtje verse meloencombinatie maakte het ontbijt AF.
Nu dat Oracle zijn biezen heeft gepakt en vertrokken is, is het plots nog zo rustig in het hotel en de directe omgeving. Gewoon zalig is het nu om in de buurt te wandelen. Je kan in een Starbucks binnen wandelen en je moet niet meer oneindig aanschuiven voor ne Latte :-) Dus heb ik na het ontbijt en de krant (de Belgische krant wel te verstaan) even te lezen, ben ik even buiten geweest, met slechts 1 doel : ne starbucks koffie.
Met de koffie in de hand ben ik dan mijn mails even beginnen doornemen - de chance van gratis wifi te hebben - en daar was een antwoord van de bank. Misschien herinneren jullie je wel dat mijn aankoop in een van de winkels totaal mislukte door dat de verkoper de verkoop en dus de betaling per ongeluk annuleerde en daarna niet meer via visa betaald kreeg. Wel Dirk van de bank liet me weten dat volgens Visa België alles oké was, maar dat het geweigerd was omdat het bedrag van de eerste betaling bevroren was voor 15 dagen en dat de limiet van de kaart dat bedrag een tweede keer niet meer toeliet. En dat het enige wat diende te gebeuren was dat de verkopen naar Visa USA diende te bellen en expliciet diende te vragen om de betalingen met de eerste code direct te laten annuleren.
Dus belde ik naar de verkoper en vertelde hem wat hij diende te doen. Mijn kaart nummer.... Wel de ken ik niet vanbuiten en die heb ik niet... Een kleine leugen, maar ik wist van vorige keer dat ze op basis van het kaartnummer en het bedrag toch maar proberen een betaling te doen en dat het zo was dat hij een echte PERSOON aan de lijn diende te krijgen. Ik gaf hem wel het confirmatie nummer van de betaling en het bedrag ... en daarmee moest hij maar aan de slag. Hij heeft me nog 3 keer teruggebeld om me vanalles te melden :
- dat ik wel zeker de kaart diende mee te brengen als ik kwam betalen;
- dat hij niemand te pakken kreeg bij VISA en dan maar naar het hoofdkantoor van de winkel had gebeld maar daar niemand echt aanwezig was want het was daar lunch pauze
- dat het gelukt was... dat ik zeker mocht langskomen en dat ik mijn tijd niet ging verspillen. Het hoofdkantoor had naar VISA gebeld en zoals Dirk van de bank uitlegde, de eerste betaling geannulleerd.
Door deze uitermate rare en ambetante situatie had ik heel de voormiddag niet echt iets gedaan buiten wat gesurfd, gemailed, gechat en me ge-ergerd. Tegen 12u30 ging ik naar de winkel terug en heb daar snel even nagekeken dat alles wat ik gekozen had nog steeds in de zak zat, en dan heb ik zonder enig probleem betaald. DANK JE DIRK :-)
Ik vond dat ik nu voldoende gewinkeld had en ben via een lege Starbucks terug gekeerd. Met een Latte in de hand, komt mijn door het ganse land of toch bijna. Op de kamer terug begon het te kriebelen : hoe ga ik alles in mijn valiezen kunnen krijgen zonder overgewicht en zonder dat er iets kon stuk gaan. Dus ben ik alles beginnen opplooien en klaarleggen ... En juist op het ogenblik dat ik ging beginnen proberen te laden was het ZOEF.... NEN soort straaljager die net naast het hotel door vloog. SUPER Gewoon ... en verdomme... ik wist dat ze nog eens gingen oefen voor de show van morgen, waarom had ik de camera niet klaar gelegd :-(
Tussen de fotos van vliegtuigen door, heb ik mijn valiezen VOL gkregen (overvol eigenlijk) en nog net binnen de grenzen van DELTA. Dus apetrots ben ik dan naar de Club gegaan om me daar eens een biertje te nemen en er buiten van te genieten. Jaja de club heeft niet enkel eten en drank maar ook nog een terras. De zon was wel niet zo warm meer en er was een leuk windje... maar even genieten van de buitenlucht... alvorens de SPA eens onveilig te maken van het hotel.
Na een dik uurtje was ik het daar beu en ben ik naar de kamer terug gewandeld. Daar ik tot dan toe in short had rond gelopen, heb gewisseld met mijn lange broek en .... naar de bar van het hotel getrokken. Niet om echt iets te drinken - dat kan er natuurlijk wel bij zijn he - maar gewoon om toch eens iets gegeten te hebben. Sinds deze morgen had ik nog niet gegeten en dus kon ik beter wat knabbelen. Het is een kippefilet-sandwich geworden met een LIIT :-) Het laatste was lekkerder dan het eerste maar tja daar verschieten we al lang niet meer van.
Deze blog is geschreven tijdens het nagenieten van het drankje en om zeker te zijn dat hij online kwam voor ik ging slapn... zette ik hem nu al maar online.... Want de rest van de avond zal wel tamelijk voorspelbaar zijn.
Nog even wat tv kijken, nog wat surfen en dan ... lichtjes uit en dodo doen.
Tot morgen lieve lezertjes
Zaza
vrijdag 7 oktober 2011
Dag 14K : Oracle dag 4
Goede morgen lieve lezertjes
Deze ochtend was ik rond de zeven uit de veren, een lekker douche genomen en eens uitgebreid ontbeten. Vandaag waren de lezingen vooral klanten die vertelden hoe de Oracle implementatie goed gelukte en hoe het voor iedereen een makkie kan zijn. De eerste lezing was om 9 u en in het hotel.
En gelukkig maar dat het in het hotel was, want het was deze ochtend aan het gieten. ( Volgens het nieuws deze avond, bleek er ongeveer een 4 cm op 2 minuten gevallen zijn)
Deze namiddag ging ik op uitstap naar het hoofdkwartier van Oracle. Je moest op voorhand inschrijven en dat deed ik, want ik wou wel eens zien hoe het eruit zag. De bus vertrok om 13u45 en je diende er wel een ritje van drie kwartier voor over hebben.
Amai dat is dat mooi. We zijn officieel het user experience lab gaan bezoeken. Sinds enkele maanden/jaren zijn ze hard bezig om de schermen en tools handig en gebruiksvriendelijk te maken. Er werd ons uitgelegd dat ze daarvoor alle mogelijk technieken gebruiken : ze volgen de ogen hoe ze op het scherm bewegen, ze timen hoe lang het duurt om bepaalde taken te doen en ze gaan zelfs je gezichtsuitdrukking na.
De weg terug was wat lastiger want we zijn een deel in de avondfile terecht gekomen. Toen we op enkele meters van het hotel waren, was er plots een hevig geluid. En ja hoor.. het waren de US Navy Blue Angels die aan het oefenen waren voor de weekend. Dit weekend zijn het fleet days en daar het de 100ste keer is, wordt het blijkbaar iets speciaal : enkel oorlogsschepen komen langs en dan heb je en spectaculair vliegshow. Vorige 2 jaar waren die machtig, dus we hebben waarschijnlijk beslist wat we zaterdag namiddag doen.
Uiteindelijk zijn we aan het hotel terug geraakt en ben ik na alles op de kamer af te gooien nog wat gaan winkelen. Ik diende nog iets te gaan halen in de Apple store en zag dus hoe mensen Steven Jobs herinneren.
En om de dag eens op een andere manier af te ronden dat de laatste 4 dagen ben ik op restaurant gegaan. In het shopping center was er volgens veel commentaren een SUPER steak restaurant dat niet enkel steak serveerde maar ook mooie dingen op de grill doet. En ze hebben gelijk : de kipfilet met blauwe kaas saus en een gebakken patat waren heel lekker en de de mini crème brulee nadien was voor terug te komen.. Maar dat zal pas voor volgend jaar zijn :-) Het restaurant is dan ook nog super gelegen, kijk maar eens hoe het uitziet als je gewoon even naar boven kijkt.
Nog even snel in de club een lekkere koffie gaan drinken - want het machine is gemaakt - en dan dit verslagje getikt en online gezet. Nu rest er mij enkel nog de laptop af te zetten, de tv op stanby te zetten, de airco te doen zwijgen en te gaan slapen.
Dus ... tot de volgende keer lieve lezertjes
Slaapwel
Zaza
Deze ochtend was ik rond de zeven uit de veren, een lekker douche genomen en eens uitgebreid ontbeten. Vandaag waren de lezingen vooral klanten die vertelden hoe de Oracle implementatie goed gelukte en hoe het voor iedereen een makkie kan zijn. De eerste lezing was om 9 u en in het hotel.
En gelukkig maar dat het in het hotel was, want het was deze ochtend aan het gieten. ( Volgens het nieuws deze avond, bleek er ongeveer een 4 cm op 2 minuten gevallen zijn)
Deze namiddag ging ik op uitstap naar het hoofdkwartier van Oracle. Je moest op voorhand inschrijven en dat deed ik, want ik wou wel eens zien hoe het eruit zag. De bus vertrok om 13u45 en je diende er wel een ritje van drie kwartier voor over hebben.
Amai dat is dat mooi. We zijn officieel het user experience lab gaan bezoeken. Sinds enkele maanden/jaren zijn ze hard bezig om de schermen en tools handig en gebruiksvriendelijk te maken. Er werd ons uitgelegd dat ze daarvoor alle mogelijk technieken gebruiken : ze volgen de ogen hoe ze op het scherm bewegen, ze timen hoe lang het duurt om bepaalde taken te doen en ze gaan zelfs je gezichtsuitdrukking na.
De weg terug was wat lastiger want we zijn een deel in de avondfile terecht gekomen. Toen we op enkele meters van het hotel waren, was er plots een hevig geluid. En ja hoor.. het waren de US Navy Blue Angels die aan het oefenen waren voor de weekend. Dit weekend zijn het fleet days en daar het de 100ste keer is, wordt het blijkbaar iets speciaal : enkel oorlogsschepen komen langs en dan heb je en spectaculair vliegshow. Vorige 2 jaar waren die machtig, dus we hebben waarschijnlijk beslist wat we zaterdag namiddag doen.
Uiteindelijk zijn we aan het hotel terug geraakt en ben ik na alles op de kamer af te gooien nog wat gaan winkelen. Ik diende nog iets te gaan halen in de Apple store en zag dus hoe mensen Steven Jobs herinneren.
En om de dag eens op een andere manier af te ronden dat de laatste 4 dagen ben ik op restaurant gegaan. In het shopping center was er volgens veel commentaren een SUPER steak restaurant dat niet enkel steak serveerde maar ook mooie dingen op de grill doet. En ze hebben gelijk : de kipfilet met blauwe kaas saus en een gebakken patat waren heel lekker en de de mini crème brulee nadien was voor terug te komen.. Maar dat zal pas voor volgend jaar zijn :-) Het restaurant is dan ook nog super gelegen, kijk maar eens hoe het uitziet als je gewoon even naar boven kijkt.
Nog even snel in de club een lekkere koffie gaan drinken - want het machine is gemaakt - en dan dit verslagje getikt en online gezet. Nu rest er mij enkel nog de laptop af te zetten, de tv op stanby te zetten, de airco te doen zwijgen en te gaan slapen.
Dus ... tot de volgende keer lieve lezertjes
Slaapwel
Zaza
Dag 13K : Oracle dag 3
Hallo Lieve lezertjes,
Deze ochtend had ik het toch extreem moeilijk om uit het warme, zachte bed te geraken. Uiteindelijk het idee van een super warme en relaxerende douche heeft me eruit gekregen.
Het tempo was extra traag en toen ik uiteindelijk de kamer verliet om te gaan ontbijten vond het onderhoudspersoneel blijkbaar ook dat ik veel te laat opstond : papiertje tussen de deur 'we willen je niet storen...laat ons weten wanneer we de kamer mogen doen' en de krant aan de deur. Ook al had ik toen veel zin om terug in de kamer te gaan en de krant te lezen, het ontbijt wachtte. Mag ik zeggen dat ik het buffet een beetje beu ben en eigenlijk gewoon ne lekker toast met zacht gekookt eitje wou of een boterham met speculoospasta? Ik ben maar braaf geweest en heb wat fruit genomen.
Eens dat ik terug in de kamer was en mij klaar had gemaakt voor een dagje congres, liet ik weten dat mijn kamer vrij was ... En lach nu niet via een knopje werd de persoon die dat verdiep verzorgt op de hoogte gebracht.. Dus nadat ik het knopje drukte, dook er plots een kopke van uit een andere kamer en zie toen ik voor bijliep "have a nice day Mrs Keppens"...
Woensdag betekende dat ik deze ochtend bijna de hele tijd in het hotel mocht doorbrengen en 2 maar moest verkassen naar een van de grote zalen van het conventiegebouw. Van vorige keer had ik me herinnerd dat ik de lezing van Larry zo goed als zeker niet in de zaal ging volgen, want dan zie je bijna niets, maar gewoon via de laptop of via een van de grote schermen in een van de andere zalen.
Na de hele dag lezingen was het dan tijd om toch eens iets anders te doen dan enkel naar lezingen te gaan. Ik had een kledingwinkel gezien waar ik zeker eens binnen wou springen en daar ben ik dan maar toegestapt. Ook al was het een "Big & Tall for Men" ze waren vriendelijk en hebben me denk ik aan leuke dingen geholpen. Tot daar het perfecte verhaal. De rekening werd gemaakt en betaalde met mijn Visa. Nog steeds een perfecte score... Maar dan ... Diene vent van de winkel drukt om de een of andere duistere reden op "CANCEL". Gevolg : de visa kaart wordt wel gecrediteerd en dus kan hij helemaal op nieuw beginnen met ingeven. Je zou zeggen boif niets erg. Klopt, maar toen hij de betaling terug wou doorvoeren weigerde zijn betaalautomaat het bedrag nogmaals van mijn Visa af te nemen. Zelfs met het bellen naar de lokale Visa geraakte je niet verder dan "een NEEN van de IVR". Ik heb dus bijgevolg toffe kleding gezien, maar heb ze niet niet mee. Ik bel donderdag even naar Visa België om na te kijken wat er aan de hand is en we hebben afgesproken om vrijdag rond de middag het nog eens te proberen.
Zeer teleur gesteld ben ik naar het hotel terug gewandeld en even de Club binnengesprongen voor een bakje troost. Maar... het is duidelijk ... Woensdag is niet mijn dagje: het koffiemachine was nog steeds stuk en 'morgen' ging het gemaakt worden.
Dat Steven Jobs gestorven is... daar kan me hier niet meer naast kijken : Overal worden extra journaals gestart; Het hotel leek plots zo veel stiller. Iedereen vroeg aan iedereen "hebben we dat goed gehoord? dat kan toch niet, de dag na de nieuwe lancering,..."
Enfin... ik heb het allemaal niet aan mijn hart laken komen... Even nog iets te eten en te drinken, dan warme kleren aan te trekken en naar de bus te gaan. De bus zou je dan tot 'Treasury Island' rijden, waar iedereen kon genieten van een concert van Sting gevolgd door Tom Petty and the Heartbreakers. En nadien kwam Dave Wakeling & The English Beat ook nog eens langs.
Maar... Jullie hebben me al vaak zot verklaard en ik weet niet wat jullie nu gaan zeggen op het volgende :
Eens uit het hotel was het normaal 3 meter tot aan de bus... Leuk, perfect makkelijke en veilig oplossing voor het opgaan en het afkomen. Maar ze hadden zicht volgens mij serieus misrekend. Er waren zo'n 152 bussen voorzien om iedereen naar daar te krijgen, maar ik denk niet dat ze de toeloop verwacht hadden. Ik ben gaan zoeken naar het einde van de file want ik wou nog steeds naar het concert gaan. Toen ik na 2 blokken het einde begon te zien, begon ik me te realiseren dat met 50 personen per bus, en met een bus om de 5 min vertrekkend... ik daar nog makkelijk 90 minuten of meer ging staan. Sting speelde als eerste en stond geprogrammeerd tussen 8u15 en 9u50. Nu ik hoor graag Sting, maar ik ga geen 90 min in de rij staan staan om dan eigenlijk op het einde van zijn show pas toe te komen. En sorry Tommy maar voor jou deed ik zelfs geen effort. Dus jullie begrijpen het al : heb een wandelingetje gemaakt van zo'n 3 blokken rond het hotel en dan terug naar mijn kamer gewandeld.
Ik heb mijn laptop genomen en terug tot aan de club gewandeld. Luis - de super vriendelijke persoon - heeft me een lekker koffie gezet en die heb ik nu net uitgedronken. Nu dat de blog klaar is, kan hij online gezet worden en kan ik ook afsluiten voor de dag.
Slaapwel lieve lezertjes
Zaza
Deze ochtend had ik het toch extreem moeilijk om uit het warme, zachte bed te geraken. Uiteindelijk het idee van een super warme en relaxerende douche heeft me eruit gekregen.
Het tempo was extra traag en toen ik uiteindelijk de kamer verliet om te gaan ontbijten vond het onderhoudspersoneel blijkbaar ook dat ik veel te laat opstond : papiertje tussen de deur 'we willen je niet storen...laat ons weten wanneer we de kamer mogen doen' en de krant aan de deur. Ook al had ik toen veel zin om terug in de kamer te gaan en de krant te lezen, het ontbijt wachtte. Mag ik zeggen dat ik het buffet een beetje beu ben en eigenlijk gewoon ne lekker toast met zacht gekookt eitje wou of een boterham met speculoospasta? Ik ben maar braaf geweest en heb wat fruit genomen.
Eens dat ik terug in de kamer was en mij klaar had gemaakt voor een dagje congres, liet ik weten dat mijn kamer vrij was ... En lach nu niet via een knopje werd de persoon die dat verdiep verzorgt op de hoogte gebracht.. Dus nadat ik het knopje drukte, dook er plots een kopke van uit een andere kamer en zie toen ik voor bijliep "have a nice day Mrs Keppens"...
Woensdag betekende dat ik deze ochtend bijna de hele tijd in het hotel mocht doorbrengen en 2 maar moest verkassen naar een van de grote zalen van het conventiegebouw. Van vorige keer had ik me herinnerd dat ik de lezing van Larry zo goed als zeker niet in de zaal ging volgen, want dan zie je bijna niets, maar gewoon via de laptop of via een van de grote schermen in een van de andere zalen.
Na de hele dag lezingen was het dan tijd om toch eens iets anders te doen dan enkel naar lezingen te gaan. Ik had een kledingwinkel gezien waar ik zeker eens binnen wou springen en daar ben ik dan maar toegestapt. Ook al was het een "Big & Tall for Men" ze waren vriendelijk en hebben me denk ik aan leuke dingen geholpen. Tot daar het perfecte verhaal. De rekening werd gemaakt en betaalde met mijn Visa. Nog steeds een perfecte score... Maar dan ... Diene vent van de winkel drukt om de een of andere duistere reden op "CANCEL". Gevolg : de visa kaart wordt wel gecrediteerd en dus kan hij helemaal op nieuw beginnen met ingeven. Je zou zeggen boif niets erg. Klopt, maar toen hij de betaling terug wou doorvoeren weigerde zijn betaalautomaat het bedrag nogmaals van mijn Visa af te nemen. Zelfs met het bellen naar de lokale Visa geraakte je niet verder dan "een NEEN van de IVR". Ik heb dus bijgevolg toffe kleding gezien, maar heb ze niet niet mee. Ik bel donderdag even naar Visa België om na te kijken wat er aan de hand is en we hebben afgesproken om vrijdag rond de middag het nog eens te proberen.
Zeer teleur gesteld ben ik naar het hotel terug gewandeld en even de Club binnengesprongen voor een bakje troost. Maar... het is duidelijk ... Woensdag is niet mijn dagje: het koffiemachine was nog steeds stuk en 'morgen' ging het gemaakt worden.
Dat Steven Jobs gestorven is... daar kan me hier niet meer naast kijken : Overal worden extra journaals gestart; Het hotel leek plots zo veel stiller. Iedereen vroeg aan iedereen "hebben we dat goed gehoord? dat kan toch niet, de dag na de nieuwe lancering,..."
Enfin... ik heb het allemaal niet aan mijn hart laken komen... Even nog iets te eten en te drinken, dan warme kleren aan te trekken en naar de bus te gaan. De bus zou je dan tot 'Treasury Island' rijden, waar iedereen kon genieten van een concert van Sting gevolgd door Tom Petty and the Heartbreakers. En nadien kwam Dave Wakeling & The English Beat ook nog eens langs.
Maar... Jullie hebben me al vaak zot verklaard en ik weet niet wat jullie nu gaan zeggen op het volgende :
Eens uit het hotel was het normaal 3 meter tot aan de bus... Leuk, perfect makkelijke en veilig oplossing voor het opgaan en het afkomen. Maar ze hadden zicht volgens mij serieus misrekend. Er waren zo'n 152 bussen voorzien om iedereen naar daar te krijgen, maar ik denk niet dat ze de toeloop verwacht hadden. Ik ben gaan zoeken naar het einde van de file want ik wou nog steeds naar het concert gaan. Toen ik na 2 blokken het einde begon te zien, begon ik me te realiseren dat met 50 personen per bus, en met een bus om de 5 min vertrekkend... ik daar nog makkelijk 90 minuten of meer ging staan. Sting speelde als eerste en stond geprogrammeerd tussen 8u15 en 9u50. Nu ik hoor graag Sting, maar ik ga geen 90 min in de rij staan staan om dan eigenlijk op het einde van zijn show pas toe te komen. En sorry Tommy maar voor jou deed ik zelfs geen effort. Dus jullie begrijpen het al : heb een wandelingetje gemaakt van zo'n 3 blokken rond het hotel en dan terug naar mijn kamer gewandeld.
Ik heb mijn laptop genomen en terug tot aan de club gewandeld. Luis - de super vriendelijke persoon - heeft me een lekker koffie gezet en die heb ik nu net uitgedronken. Nu dat de blog klaar is, kan hij online gezet worden en kan ik ook afsluiten voor de dag.
Slaapwel lieve lezertjes
Zaza
donderdag 6 oktober 2011
Dag 12K : Oracle Dag 2
Hallo lieve lezertjes,
deze keer is het echt een kort verslag want vandaag was er dan ook echt niet veel te vertellen.
Ik ben opgestaan rond 7en zodat ik tegen 8u paraat was om naar de algemene sessie met de Mr Dell te luisteren. Wel het was interessant en gelukkig was ik al wakker, want.. hoe hoger de piet, hoe minder dat ze lijken te kunnen presenteren.
Deze ochtend was de koffiebrouwer nog steeds niet langs geweest en ik had ook geen zin om in een te lange file voor Starbucks te gaan staan... dus geen cafe latte.
Vandaag heb ik naar 7 totaal verschillende topics geluisterd, de ene al wat beter dan de andere.. maar in het algemeen toch beter dan gisteren.
En jullie kunnen me proficiat wensen : ik heb ervoor gezorgd dat ik mijn lunch op tijd oppikte (lees 11.40) en ook vandaag was ik het rond 5en kots beu. En tja... "morgen komen ze de machine maken" ...
Nu wat geschreven, en wat tv gekeken en te moe om nog veel anders te doen.
Tot morgen lieve Lezers...
Zaza
deze keer is het echt een kort verslag want vandaag was er dan ook echt niet veel te vertellen.
Ik ben opgestaan rond 7en zodat ik tegen 8u paraat was om naar de algemene sessie met de Mr Dell te luisteren. Wel het was interessant en gelukkig was ik al wakker, want.. hoe hoger de piet, hoe minder dat ze lijken te kunnen presenteren.
Deze ochtend was de koffiebrouwer nog steeds niet langs geweest en ik had ook geen zin om in een te lange file voor Starbucks te gaan staan... dus geen cafe latte.
Vandaag heb ik naar 7 totaal verschillende topics geluisterd, de ene al wat beter dan de andere.. maar in het algemeen toch beter dan gisteren.
En jullie kunnen me proficiat wensen : ik heb ervoor gezorgd dat ik mijn lunch op tijd oppikte (lees 11.40) en ook vandaag was ik het rond 5en kots beu. En tja... "morgen komen ze de machine maken" ...
Nu wat geschreven, en wat tv gekeken en te moe om nog veel anders te doen.
Tot morgen lieve Lezers...
Zaza
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
