Hallo lieve lezertjes,
Oké… ik geef het toe… Het is moeilijk om over een gewone dag op een gewoon congres te schrijven.. Maar ik ga een poging doen :-)
In alle rust wakker worden in de stad, dat moet je kunnen. Wel ik kan dat nu zeggen, want heb dus niets gehoord van de ochtendspits. Zalig wakker geworden rond 8 u en kort surfje en een lange hete douche.. een heerlijk ontbijt genomen. Zou erg zijn als ik nu had moeten zeggen dat het niet lekker was, want ik had zelf kunnen kiezen wat ik nam. Het voordeel van een buffet zal ik maar toegeven.
Daar ik gisteren de verschillende sessies al doorgenomen had en me had ingeschreven, wist ik perfect waar ik wanneer diende te geraken. En laat me zeggen dat het zoeken van de ‘juiste’ lezing niet zo makkelijk is als het echt lijkt. De keuzemogelijkheden van vandaag alleen al, en laten we het nu even makkelijk maken in rekenen, is welgeteld 30 pagina’s lang en dan is dat elke lezing max 3 lijntjes lang. Dus als je goesting niet in het pak vind, dan zit je op het verkeerde congres.
Ik had geluk… de eerste 2 lezingen waren hier in het hotel zelf en dus was het enkel een korte afstand die ik diende te lopen en dat betekende dan ook dat ik nog snel nog even naar de Club kon om een lekkere latte . Jihah een heerlijke cafe late met een view om naar huis te schrijven in een wonderbaarlijke stad … wie kan dat zeggen?
Na de koffie was het in snel tempo naar de zaal en begon de lezing. Twee dames die kwamen uitleggen dat hun migratie van hun oude applicatie naar Oracle CRM-HR-Student perfect was gelopen op hun school en dat op slechts op 6 maanden tijd. Volgens hen was het moeilijkste stuk de permissies en de security settings . Waarom? Wel, in hun College konden proffen ook plots student worden en tja.. . iedereen kan wel begrijpen dat dit een nog al ambetante situatie kon opleveren. Maar met slechts 1 security officer voor zo’n 85000 gebruikers lukte het prima.
Na de lezing diende ik naar een totaal andere locatie .. zo’n ,5 km van het hotel, maar met iets meer dan 30 min lukte dat perfect. In die sessie kwam een Senior Director ons eens vertellen hoe Oracle de perfecte tool was om over de verschillende kanalen web-telefoon-email-sms klantenbinding te doen. Als de manier van vertellen overeenkomt met de kwaliteit van het product, dan moet ik jullie melden.. niet kopen. Amai die gast zaagde … Gevolg na 30min hield ik het voor bezien en ging ik op pad naar de volgende locatie voor een volgende lezing. En zo gaat het dus heel de dag door..
Rond 5u had ik er echt genoeg van en kreeg ik wel wat honger. Tja .. ik was te laat voor mijn lunchpakket dus heb ik braaf gewacht en een beetje water extra gedronken. Maar om 5u ben ik terug gegaan naar het hotel en ben ik gewoon direct naar de club gewandeld. Ik had zin in een tas koffie en wat er ook maar te eten lag… Groot was echter mijn ontgoocheling toen er een blad op hing “buiten gebruiken”. Luis, de gast van de club en volgens mij over de Belgische pensioen leeftijd, meldde dat er morgen al iemand langs ging komen om het te repareren.
Dus van ne goede koffie is er niets terecht gekomen, maar lekker gegeten en gedronken heb ik wel … Toen vond ik dat het genoeg was voor vandaag en ben ik naar mijn kamer gegaan om deze blog beginnen te tikken. Nu dat hij ver klaar is … kan ik hem afwerken , online zetten en de lichtjes uitdoen.
Slaapwel lieve lezertjes.
Zaza
donderdag 6 oktober 2011
woensdag 5 oktober 2011
Dag 12T: wie lust er erwtensoep?
Dag lieve lezertjes,
dit wordt dan week twee, scène twee, dag vier.
De ochtendstond brak aan met … stilte. De hamvraag is: "welke weerprofeet heeft nu het minst ongelijk?". De onheilsprofeet met zijn voet sneeuw is alleszins geen kandidaat. De voorstanders van regen mogen ook terug naar hun plaats. Het is buiten namelijk geen gouden of witte of natte kleur maar … grijs.
Grijs zoals in mistgrijs. Erwtensoep dus. Maar dat betekent dat er hoop is op zon!
Maar eerste dingen, eerst. Een warme douche om alles op te warmen - het was gisteren te warm om de verwarming aan te zetten, mijnheer! Een korte, snelle wandeling naar de lobby voor een full breakfast met ei en spek en patat en pancakes en zelfs wat fruit en een 11-uurtje. Een snelle wandeling terug voor een laatste inspectie van de kamer, een gevulde frigobox en extra kleren (en fleece en regenjas en winddichte jas). Enfin, snel. Het is ondertussen toch al na half negen.
Eerste stopplaats: de Lodgepole Visitor Centre. Om een ticketje te kopen voor de Crystal Cave toer. Het is gelukkig niet druk - niet in het VC en niet voor de grottoer. We moeten wel een beetje geduld hebben. De twee aanwezige rangers zijn verwikkeld in een zware discussie over het weer … de ene is blij dat het eindelijk gaat sneeuwen, de andere heeft liever dat de sneeuw wacht tot zijn normale dag, ergens tegen sinterklaas. En ja, de sneeuw is dit jaar extreem vroeg en ja, de sneeuw was de vorige winter al extreem dik. De mevrouw Ranger had er nog altijd haar buik van vol. Ik heb toch maar niet voorgesteld om overplaatsing naar Death Valley aan te vragen … de dame verkocht namelijk de ticketjes. Er was nog plaats om 11 uur. En ik moest voortmaken - ook al was het nog maar net 9 uur. De weg was blijkbaar lang en kronkelig en als je te laat aankomt dan mag je niet meer binnen. En met de mist wordt de weg niet sneller.
Zucht. Op weg dus naar beneden, door de wegenwerken en de laaghangende wolken. Toch maar effe gestopt aan het Museum om een fotooke te nemen vanaf Beetle Rock met de toppen van de sequoia's en ceders die boven de wolken uitkomen.
Als de rook om je hoofd is verdwenen ... dan steek je boven de wolken uit.
Enkele mijlen verder is er dan de afslag voor de Cave. Maar klein probleem. Road Closed Wat wel elk jaar lijkt voor te komen. Of toch niet? Blijkbaar is de weg slechts open van 10 tot 4 - voor wat reden dan ook. We zijn nummer 5 in de rij Een kwartiertje te vroeg komt een grote truck voorrijden. En we mogen mee binnen, joepie. 3 kwartier voor 6 mijl. Op het gemakje naar beneden dus, laat de rest maar razen.
Net op tijd zijn we aan het kleine hokje om … nog een kwartiertje te voet verder te gaan. "Het equivalent van een gebouw met dertig verdiepen, mijnheer". Dat belooft voor straks om terug naar boven te komen.
Vergeleken met het pad naar de grot was de grot zelf een makkie. Overal mooie vlakke beton, goede verlichting en geen lage plafonds. De grot zelf was niet echt spectaculair vergeleken met sommige van de andere grotten die we al bezochten. el speciaal was het gesteente. Bijna alle grotten zijn te vinden in kalksteen, deze is in marmer gevormd. Na een uurtje staan we allemaal terug in de buitenlucht.
Crystal Cave met "Cave Dwellers" (grotbewoners)
Na een halfuurtje staan we dan ook terug boven. Tijd om een stukje te eten. De situatie boven de grond is niet echt verbeterd. Integendeel. Op weg naar de grot kwam de zon hier en daar nog door de wolken. Nu zit alles pot dicht.
Oeps. Dan maar de namiddag herplannen. We tuffen op ons gemak eerst tot aan het Museum. Daar halen we onze derde stempel van de dag op. Ook checken we nog eens het nieuwste weerbericht. Geen zon tot vrijdag, sneeuw vanaf woensdagmiddag. Een deel van de wandelpaden zijn tijdelijk afgesloten wegens te gevaarlijk/te weinig zich.
En dus doen we een deel van de wandeling gisteren nog eens over. Langs General Sherman en verder over de Congress Trail. Het iet er wel totaal anders uit met die reuzen verstopt onder een wattendeken.
General Sherman met zijn maatjes in de wolken
Wanneer de mist stilaan motregen wordt, is het tijd om naar het karretje terug te klimmen en de warmte van de kamer op te zoeken. De thermometer in de auto geeft 43F aan, 5 Celsius. Brr. Gisteren was het nog 83F, 28 Celsius.
Dat was het dan voor de derde dag in Sequoia/Kings Canyon.
Steven
dit wordt dan week twee, scène twee, dag vier.
De ochtendstond brak aan met … stilte. De hamvraag is: "welke weerprofeet heeft nu het minst ongelijk?". De onheilsprofeet met zijn voet sneeuw is alleszins geen kandidaat. De voorstanders van regen mogen ook terug naar hun plaats. Het is buiten namelijk geen gouden of witte of natte kleur maar … grijs.
Grijs zoals in mistgrijs. Erwtensoep dus. Maar dat betekent dat er hoop is op zon!
Maar eerste dingen, eerst. Een warme douche om alles op te warmen - het was gisteren te warm om de verwarming aan te zetten, mijnheer! Een korte, snelle wandeling naar de lobby voor een full breakfast met ei en spek en patat en pancakes en zelfs wat fruit en een 11-uurtje. Een snelle wandeling terug voor een laatste inspectie van de kamer, een gevulde frigobox en extra kleren (en fleece en regenjas en winddichte jas). Enfin, snel. Het is ondertussen toch al na half negen.
Eerste stopplaats: de Lodgepole Visitor Centre. Om een ticketje te kopen voor de Crystal Cave toer. Het is gelukkig niet druk - niet in het VC en niet voor de grottoer. We moeten wel een beetje geduld hebben. De twee aanwezige rangers zijn verwikkeld in een zware discussie over het weer … de ene is blij dat het eindelijk gaat sneeuwen, de andere heeft liever dat de sneeuw wacht tot zijn normale dag, ergens tegen sinterklaas. En ja, de sneeuw is dit jaar extreem vroeg en ja, de sneeuw was de vorige winter al extreem dik. De mevrouw Ranger had er nog altijd haar buik van vol. Ik heb toch maar niet voorgesteld om overplaatsing naar Death Valley aan te vragen … de dame verkocht namelijk de ticketjes. Er was nog plaats om 11 uur. En ik moest voortmaken - ook al was het nog maar net 9 uur. De weg was blijkbaar lang en kronkelig en als je te laat aankomt dan mag je niet meer binnen. En met de mist wordt de weg niet sneller.
Zucht. Op weg dus naar beneden, door de wegenwerken en de laaghangende wolken. Toch maar effe gestopt aan het Museum om een fotooke te nemen vanaf Beetle Rock met de toppen van de sequoia's en ceders die boven de wolken uitkomen.
Als de rook om je hoofd is verdwenen ... dan steek je boven de wolken uit.Enkele mijlen verder is er dan de afslag voor de Cave. Maar klein probleem. Road Closed Wat wel elk jaar lijkt voor te komen. Of toch niet? Blijkbaar is de weg slechts open van 10 tot 4 - voor wat reden dan ook. We zijn nummer 5 in de rij Een kwartiertje te vroeg komt een grote truck voorrijden. En we mogen mee binnen, joepie. 3 kwartier voor 6 mijl. Op het gemakje naar beneden dus, laat de rest maar razen.
Net op tijd zijn we aan het kleine hokje om … nog een kwartiertje te voet verder te gaan. "Het equivalent van een gebouw met dertig verdiepen, mijnheer". Dat belooft voor straks om terug naar boven te komen.
Vergeleken met het pad naar de grot was de grot zelf een makkie. Overal mooie vlakke beton, goede verlichting en geen lage plafonds. De grot zelf was niet echt spectaculair vergeleken met sommige van de andere grotten die we al bezochten. el speciaal was het gesteente. Bijna alle grotten zijn te vinden in kalksteen, deze is in marmer gevormd. Na een uurtje staan we allemaal terug in de buitenlucht.
Crystal Cave met "Cave Dwellers" (grotbewoners)Na een halfuurtje staan we dan ook terug boven. Tijd om een stukje te eten. De situatie boven de grond is niet echt verbeterd. Integendeel. Op weg naar de grot kwam de zon hier en daar nog door de wolken. Nu zit alles pot dicht.
Oeps. Dan maar de namiddag herplannen. We tuffen op ons gemak eerst tot aan het Museum. Daar halen we onze derde stempel van de dag op. Ook checken we nog eens het nieuwste weerbericht. Geen zon tot vrijdag, sneeuw vanaf woensdagmiddag. Een deel van de wandelpaden zijn tijdelijk afgesloten wegens te gevaarlijk/te weinig zich.
En dus doen we een deel van de wandeling gisteren nog eens over. Langs General Sherman en verder over de Congress Trail. Het iet er wel totaal anders uit met die reuzen verstopt onder een wattendeken.
General Sherman met zijn maatjes in de wolkenWanneer de mist stilaan motregen wordt, is het tijd om naar het karretje terug te klimmen en de warmte van de kamer op te zoeken. De thermometer in de auto geeft 43F aan, 5 Celsius. Brr. Gisteren was het nog 83F, 28 Celsius.
Dat was het dan voor de derde dag in Sequoia/Kings Canyon.
Steven
dinsdag 4 oktober 2011
Dag 11T: een koninklijke en presidentiële dag
Dag lieve lezertjes,
dit wordt dan week twee, scène twee, dag drie.
De ochtendstond heeft goud in de mond heet het. Misschien wel. Tenzij je buren hun wekker gezet hebben om 6 uur … en er niet meer zijn om hem af te zetten. En als je eigen wekker om zeven staat is het goud nog niet echt teruggekeerd.
Enfin, de plannen van de dag zijn gewijzigd. Het CBS weerbericht van zondagavond was nogal apocalyptisch. Als je de weervrouw mocht geloven dat zou er tegen maandagavond wel een voet sneeuw boven de 2000 meter kunnen vallen. Het hotel ligt op bijna 2400 meter. OK. Het heeft al een hele tijd niet geregend in de regio, maar toch. Waar andere weerprofeten wel mee instemden was het weer voor dinsdag. Regen. En niet op woensdag zoals eerst gepland. Woensdag is er kans op sneeuw rond de middag.
Gevolg: de geplande trip naar Kings Canyon wordt verschoven van dinsdag naar maandag. "End of the road" - in werkelijkheid het begin van Kings Canyon NP - ligt op zo'n 80 kilometer enkel van het hotel. Dat kunnen we beter niet bij regen en ontij doen.
Maar buiten straalt het zonnetje nog altijd. Tijd dus voor een snelle douche en een goed ontbijt.
Uiteindelijk rond 9 uur kan de auto zijn paarden terug van stal halen, op weg dus. Was er gisteren maar een oponthoud wegens wegenwerken, vandaag is elke werf druk in de weer, o.a. met mannetjes met stop en slow bordjes waar er maar een rijvak is, of om nog een repel asfalt bij te leggen, of om nog wat vuurkestook te spelen voor de regen en de sneeuw alles blust. De rit naar Grant Grove - het visitor Centre van Kings Canyon - duurde dan ook een heel stuk langer dan gepland. Onderweg zijn we toch maar even gestopt in de hoop dat de smog van de vallei en de bosbranden door de nacht een beetje weggetrokken was.
Bij Kings Canyon overlook is het idd het geval - maar er staan teveel bomen in de weg om de bergruggen van de Sierra Nevada goed te kunnen zien. Langs de valleikant ziet het er anders uit. Maar het zicht is alleszins wel interessanter dan gisteren.
Kings Canyon Lookout
San Joaquin Valley ... ergens ver weg
Volgende stop: het visiteer Centre. De verplichte dagstempel opgehaald (Kings Canyon - Grant Grove). En dan kunnen we verder langs de CA-180 E, op weg naar Cedar Grove. Daarvoor moeten we wel zo'n 30 mijl door concurrerend terrein, het Giant Sequoia National Monument onder beheer van de Forest Service. Onderweg krijg je wel een aantal mooie zichten op de canyon uitgegraven door de Kings River. Er hangt nog altijd een BBQ geur in de lucht - de shortcut via Hume Lake is trouwens afgesloten wegens een verkeerd gevallen, brandende boom. De weg daalt continu verder van bijna 7000 voet tot minder dan 3000 voet. De vallei wordt uiteindelijk nauw en diep. Trouwens als je niet op de auto's zou letten, dan lijkt het hier wel de Provence. Na nog enkele bruggen en tientallen bochten staan we eindelijk voor het bord CA-180 End. Maar de weg is nog niet gedaan. Hier begint het grote deel van Kings Canyon. Het eerste deel is Cedar Grove. dan gaat de vallei verder open en komen we in de bovenste gletsjer. Het middageten wordt opgediend op Zumwalds Meadow.
Na een uurtje rust en kalmte worden de de paarden onrustig en drijven de eerste donkere wolken voor de zon. Tijd om terug te keren, maar met nog wat stops onderweg zoals een watervalletje of twee, een mooi zicht op de canyon.
Rond 3 zijn we terug in Grant Grove. Eerst een bezoekje aan de Nationale Kerstboom van de VS - zo noemt de General Grant boom sinds de jaren 20 op gezag van president Coolidge. En sinds de jaren 50 is het ook een National Shrine. Alles voor de een van de grootste bomen ter wereld.
Generaal Grant - de nationale kerstboom
En na zoveel natuurrecords zit er niet veel anders op dan ook de grootste boom ter wereld te gaan> gelukkig staat die niet zover. In de Giant Grove namelijk, op maar vijf kilometer van het hotel. Op weg dus langs wegenwerkers en brandweermannen.
Generaal Sherman - omringd door leden van het Congress
Waar we het heel de dag nog niet over gehad hebben … de beestjes. Die zijn blijkbaar grotendeels op verlof vertrokken. Enkel de eekhoorns in alle maten en soorten zijn actief en wat verborgen vogels.
Aan de voet van de Sherman Tree was er wel nog dit tafereel … met de sneeuw op komst telt elke maaltijd zal je maar denken.
Eten alsof je leven ervan afhangt.
Dat was het dan voor de tweede dag in Sequoia/Kings Canyon.
Steven
dit wordt dan week twee, scène twee, dag drie.
De ochtendstond heeft goud in de mond heet het. Misschien wel. Tenzij je buren hun wekker gezet hebben om 6 uur … en er niet meer zijn om hem af te zetten. En als je eigen wekker om zeven staat is het goud nog niet echt teruggekeerd.
Enfin, de plannen van de dag zijn gewijzigd. Het CBS weerbericht van zondagavond was nogal apocalyptisch. Als je de weervrouw mocht geloven dat zou er tegen maandagavond wel een voet sneeuw boven de 2000 meter kunnen vallen. Het hotel ligt op bijna 2400 meter. OK. Het heeft al een hele tijd niet geregend in de regio, maar toch. Waar andere weerprofeten wel mee instemden was het weer voor dinsdag. Regen. En niet op woensdag zoals eerst gepland. Woensdag is er kans op sneeuw rond de middag.
Gevolg: de geplande trip naar Kings Canyon wordt verschoven van dinsdag naar maandag. "End of the road" - in werkelijkheid het begin van Kings Canyon NP - ligt op zo'n 80 kilometer enkel van het hotel. Dat kunnen we beter niet bij regen en ontij doen.
Maar buiten straalt het zonnetje nog altijd. Tijd dus voor een snelle douche en een goed ontbijt.
Uiteindelijk rond 9 uur kan de auto zijn paarden terug van stal halen, op weg dus. Was er gisteren maar een oponthoud wegens wegenwerken, vandaag is elke werf druk in de weer, o.a. met mannetjes met stop en slow bordjes waar er maar een rijvak is, of om nog een repel asfalt bij te leggen, of om nog wat vuurkestook te spelen voor de regen en de sneeuw alles blust. De rit naar Grant Grove - het visitor Centre van Kings Canyon - duurde dan ook een heel stuk langer dan gepland. Onderweg zijn we toch maar even gestopt in de hoop dat de smog van de vallei en de bosbranden door de nacht een beetje weggetrokken was.
Bij Kings Canyon overlook is het idd het geval - maar er staan teveel bomen in de weg om de bergruggen van de Sierra Nevada goed te kunnen zien. Langs de valleikant ziet het er anders uit. Maar het zicht is alleszins wel interessanter dan gisteren.
Kings Canyon Lookout
San Joaquin Valley ... ergens ver wegVolgende stop: het visiteer Centre. De verplichte dagstempel opgehaald (Kings Canyon - Grant Grove). En dan kunnen we verder langs de CA-180 E, op weg naar Cedar Grove. Daarvoor moeten we wel zo'n 30 mijl door concurrerend terrein, het Giant Sequoia National Monument onder beheer van de Forest Service. Onderweg krijg je wel een aantal mooie zichten op de canyon uitgegraven door de Kings River. Er hangt nog altijd een BBQ geur in de lucht - de shortcut via Hume Lake is trouwens afgesloten wegens een verkeerd gevallen, brandende boom. De weg daalt continu verder van bijna 7000 voet tot minder dan 3000 voet. De vallei wordt uiteindelijk nauw en diep. Trouwens als je niet op de auto's zou letten, dan lijkt het hier wel de Provence. Na nog enkele bruggen en tientallen bochten staan we eindelijk voor het bord CA-180 End. Maar de weg is nog niet gedaan. Hier begint het grote deel van Kings Canyon. Het eerste deel is Cedar Grove. dan gaat de vallei verder open en komen we in de bovenste gletsjer. Het middageten wordt opgediend op Zumwalds Meadow.
Na een uurtje rust en kalmte worden de de paarden onrustig en drijven de eerste donkere wolken voor de zon. Tijd om terug te keren, maar met nog wat stops onderweg zoals een watervalletje of twee, een mooi zicht op de canyon.
Rond 3 zijn we terug in Grant Grove. Eerst een bezoekje aan de Nationale Kerstboom van de VS - zo noemt de General Grant boom sinds de jaren 20 op gezag van president Coolidge. En sinds de jaren 50 is het ook een National Shrine. Alles voor de een van de grootste bomen ter wereld.
Generaal Grant - de nationale kerstboomEn na zoveel natuurrecords zit er niet veel anders op dan ook de grootste boom ter wereld te gaan> gelukkig staat die niet zover. In de Giant Grove namelijk, op maar vijf kilometer van het hotel. Op weg dus langs wegenwerkers en brandweermannen.
Generaal Sherman - omringd door leden van het CongressWaar we het heel de dag nog niet over gehad hebben … de beestjes. Die zijn blijkbaar grotendeels op verlof vertrokken. Enkel de eekhoorns in alle maten en soorten zijn actief en wat verborgen vogels.
Aan de voet van de Sherman Tree was er wel nog dit tafereel … met de sneeuw op komst telt elke maaltijd zal je maar denken.
Eten alsof je leven ervan afhangt.Dat was het dan voor de tweede dag in Sequoia/Kings Canyon.
Steven
maandag 3 oktober 2011
Dag 10T : stadsvlucht
Dag lieve lezertjes,
dit wordt dan week twee, scène twee, dag twee.
Terwijl Sandra een weekje aan de lippen hangt van Larry Ellison en de andere boys en girls van Oracle, trekt Steven de bergen in.
Jullie weten al dat San Francisco aan de zee ligt. En die zee ligt meestal op 0 meter hoogte. Er zit dan ook niets anders op om de Dodge van stal te halen en wat kilometers af te malen.
De eerste stop op de bergreis wordt Sequoia en Kings Canyon National Park, helemaal aan de andere kant van de Centrale Vallei. Dat wordt zo'n vijf uur trucken.
Na een lekker ontbijt gaan de eerste honderd kilometer vlot voorbij. Alhoewel het zondagochtend is, is het wel druk op de I-580. En zelfs na Livermore blijft het druk. Was ook te verwachten. Dit deel van de snelweg noemt dan ook de Yosemite Highway. EN zoals je in België files heb op zondag richting zee, is het hier druk tussen de Bay Area en Yosemite.
Maar Yosemite staat slechts later op het programma. Iedereen blijft naar het oosten rijden, wij mogen naar het zuiden. De CA-99 op, de ruggengraat van de centrale vallei. De komende twee uur zien we enkel velden en af en toe een klein stadje, of een echt lange graantrein. Want de snelweg speelt continu haasje over met de oude Southern Pacific spoorlijn naar Los Angeles.
In Fresno wordt het dan echt interessant. We draaien de Kings Canyon Highway op. Tijd voor een natje en een droogje voor auto en chauffeur. Niet dat we al in de buurt zijn. Het is nog meer dan 100 kilometer tot de grens van Kings Canyon.
De highway begint met wel 6 vakken maar elke paar kilometer lijkt er wel een vak weg te vallen - het geld van Obama raakt snel op blijkbaar. Uiteindelijk wordt de weg een smalle weg tussen druiven, perziken en andere sla en kool. Af en toe ligt er een gele heuvel tussen de velden maar alles blijft voor de rest redelijk vlak. In de verte verbergen hoge wolken wel het echte werk … de 3000 en 4000 meters van de Sierra Nevada.
Uiteindelijk begint de weg stevig te stijgen, de bordjes met 1000, 2000, 3000 voet volgen elkaar snel op tot aan de grens van het Sequoia National Monument. Niet te vroeg juichen. Dit is een park van de concurrentie, de Forest Service.
CA-180 E: de lange klim beloond, het eerste Sequoia Park is in zicht.
Na een vals plat en een klein dal gaat het nu enkel nog omhoog. De zon blijft keihard schijnen. En het is te merken aan het landschap. het heeft al weken niet geleden en er hangt enorm veel smog. m.a.w. de vergezichten waren geen gezicht. Maar de bomen werden ondertussen wel hoger en hoger. We komen eindelijk in de buurt van de sequoia's.
Met onze jaarkaart van de Nationale Parken mogen we gratis binnen. Na enkele kilometers slaan we af op de Generals Highway, de weg langs de Sequoiabossen. Het hotel is nog zo'n 50 kilometer ver maar dat is maar een detail.
Na een vlotte check-in, nemen we nog effe de auto tot aan Morro Rock waar je een mooi zicht hebt op de vallei. Maar we gaan niet voor het zicht wel voor de GSM ontvangst. Want in het park is er slechte ontvangst. Niet dat het helpt … transmissieproblemen.
Oh ja, onderweg nog een kleine ramp. Net buiten het hotel willen drie beren de weg oversteken. Noodstop dus en de camera's zoeken. Pech. Een auto uit de tegenrichting begint te toeteren en de beren vluchten het bos terug in. En een Ranger jaagt de toeristen weg. Tja.
Buiten ruikt het trouwens nogal naar BBQ. En we stuiten per ongeluk op de party.
Apocalyptische beelden!!! Toeristen ingesloten door het vuur!!!
De ondergaande zon maakt de rookwolk oranje alsof ook de lucht in vuur staat.
Maar geen paniek, alles is onder controle. De brand is aangestoken … door brandweermannen.
No Panic, ik ben brandweerman. Ik blus vuur dat ik zelf aanstak
Dat was het dan voor de eerste dag in Sequoia/Kings Canyon. Nu nog internet zoeken om het geplaatst te krijgen.
Steven
dit wordt dan week twee, scène twee, dag twee.
Terwijl Sandra een weekje aan de lippen hangt van Larry Ellison en de andere boys en girls van Oracle, trekt Steven de bergen in.
Jullie weten al dat San Francisco aan de zee ligt. En die zee ligt meestal op 0 meter hoogte. Er zit dan ook niets anders op om de Dodge van stal te halen en wat kilometers af te malen.
De eerste stop op de bergreis wordt Sequoia en Kings Canyon National Park, helemaal aan de andere kant van de Centrale Vallei. Dat wordt zo'n vijf uur trucken.
Na een lekker ontbijt gaan de eerste honderd kilometer vlot voorbij. Alhoewel het zondagochtend is, is het wel druk op de I-580. En zelfs na Livermore blijft het druk. Was ook te verwachten. Dit deel van de snelweg noemt dan ook de Yosemite Highway. EN zoals je in België files heb op zondag richting zee, is het hier druk tussen de Bay Area en Yosemite.
Maar Yosemite staat slechts later op het programma. Iedereen blijft naar het oosten rijden, wij mogen naar het zuiden. De CA-99 op, de ruggengraat van de centrale vallei. De komende twee uur zien we enkel velden en af en toe een klein stadje, of een echt lange graantrein. Want de snelweg speelt continu haasje over met de oude Southern Pacific spoorlijn naar Los Angeles.
In Fresno wordt het dan echt interessant. We draaien de Kings Canyon Highway op. Tijd voor een natje en een droogje voor auto en chauffeur. Niet dat we al in de buurt zijn. Het is nog meer dan 100 kilometer tot de grens van Kings Canyon.
De highway begint met wel 6 vakken maar elke paar kilometer lijkt er wel een vak weg te vallen - het geld van Obama raakt snel op blijkbaar. Uiteindelijk wordt de weg een smalle weg tussen druiven, perziken en andere sla en kool. Af en toe ligt er een gele heuvel tussen de velden maar alles blijft voor de rest redelijk vlak. In de verte verbergen hoge wolken wel het echte werk … de 3000 en 4000 meters van de Sierra Nevada.
Uiteindelijk begint de weg stevig te stijgen, de bordjes met 1000, 2000, 3000 voet volgen elkaar snel op tot aan de grens van het Sequoia National Monument. Niet te vroeg juichen. Dit is een park van de concurrentie, de Forest Service.
CA-180 E: de lange klim beloond, het eerste Sequoia Park is in zicht.Na een vals plat en een klein dal gaat het nu enkel nog omhoog. De zon blijft keihard schijnen. En het is te merken aan het landschap. het heeft al weken niet geleden en er hangt enorm veel smog. m.a.w. de vergezichten waren geen gezicht. Maar de bomen werden ondertussen wel hoger en hoger. We komen eindelijk in de buurt van de sequoia's.
Met onze jaarkaart van de Nationale Parken mogen we gratis binnen. Na enkele kilometers slaan we af op de Generals Highway, de weg langs de Sequoiabossen. Het hotel is nog zo'n 50 kilometer ver maar dat is maar een detail.
Na een vlotte check-in, nemen we nog effe de auto tot aan Morro Rock waar je een mooi zicht hebt op de vallei. Maar we gaan niet voor het zicht wel voor de GSM ontvangst. Want in het park is er slechte ontvangst. Niet dat het helpt … transmissieproblemen.
Oh ja, onderweg nog een kleine ramp. Net buiten het hotel willen drie beren de weg oversteken. Noodstop dus en de camera's zoeken. Pech. Een auto uit de tegenrichting begint te toeteren en de beren vluchten het bos terug in. En een Ranger jaagt de toeristen weg. Tja.
Buiten ruikt het trouwens nogal naar BBQ. En we stuiten per ongeluk op de party.
Apocalyptische beelden!!! Toeristen ingesloten door het vuur!!!
De ondergaande zon maakt de rookwolk oranje alsof ook de lucht in vuur staat.Maar geen paniek, alles is onder controle. De brand is aangestoken … door brandweermannen.
No Panic, ik ben brandweerman. Ik blus vuur dat ik zelf aanstakDat was het dan voor de eerste dag in Sequoia/Kings Canyon. Nu nog internet zoeken om het geplaatst te krijgen.
Steven
Dag10 K : Sundae in the City
Hallo lieve lezertjes,
Vanaf vandaag zou je normaal 2 hoofdstukken voor elke dag moeten vinden : een voor wat Steven beleefde en een voor was Sandra allemaal uitstak.
Deze morgen rustig wakker geworden en ons klaar gemaakt. Daar Steven gisteren een pootbadje had genomen, had hij geen zin om te douchen... Sandra zou wel douchen als Steven vertrokken was ... ale dat was het plan -- maar tot op heden en het is nu toch al 21u - is dat niet gebeurd. ... Ale voor een keer mag dat Sandra, maar het mag geen gewoonte worden hé.
Eens dat Steven gepakt en gezakt was, zijn we naar beneden afgezakt om te ontbijten... En ja hoor.. Daar was het dan : Ja maar op dit kaartje staat maar 1 persoon, en jullie zijn met 2... hoe kan dat? waar is jouw kaartje Meneer... Sandra bleef rustig en stelde voor om zelf tot de receptie te gaan en het laten te corrigeren, maar dat hoefde dan toch niet. Het ontbijt was lekker en heel gezond : vers fruit van hier tot ginder heeft Sandra opgepeuzeld.
Na nog een plaspauze was Steven klaar om te vertrekken en gingen we zijn auto terug recupereren . Sandra is daar lichtjes uit haar o zo kalme zelf geschoten : want de bellboy .. ja de diene weer... slaagde erin om de roos - de Sandra in het begin van het verlof verkregen had voor het goede doel - nee nee Steven heeft haar dat niet gegeven - te verpletteren. Sandra maakte eerst de opm. tis toch maar een dode bloem en herhaalde daarna dezelfde beweging ook al had Sandra dus gezegd dat hij wat diende op te letten.... En om het nog wat te verergeren smeet - en ja smijten is het juiste woord - de valies uiteindelijk op zijn kop in de koffer. Steven liet horen dat hij het niet apprecieerde, maar dat werd niet gehoord want Sandra was even heel krachtig uit de hoek gekomen.
Nadat Steven dan toch vertrokken is geraakt, is Sandra haar gaan inschrijven op het congres en met haar extra materiaal terug naar de kamer gegaan. Sandra belde even naar de ouders van Steven en naar die van haar om nog eens iets te laten horen van uit den Americ. Bij Steven was enkel zijn vader thuis en in Buggenhout was het blijkbaar kaartnamiddag met de grootmoeders en tante Maria..
Omdat het vandaag nog goed weer ging zijn en vanaf morgen kouder en vanaf dinsdag regenachtig, nam Sandra de Oracle Shuttlebus naar een van de hotels in de Fishermanswharf en speelde daar de echte toerist.... Windowshopping, wat dingen kopen .. genieten van het mooie weer tja... jullie raden het al ... afgerond met een lekker drankje vooraleer naar de openingszitting te gaan van het congres. De shuttlebussen waren afgeladen vol, maar Sandra was op tijd om Larry over zijn verwezenlijkingen te horen vertellen. En Larry was gekleed zoals elke keer : donker grijs kostuum en een zwarte rolkraag... en ook al was het weer een beetje gezaag, de woordspelingen waren schitterend.
Nadien is Sandra nog even naar de openingsparty geweest, maar niet te lang... want ze kon evengoed drinken in het hotel op kosten van het hotel... en nog meer .... het was al een pak kouder geworden en Sandra had het plots te koud gekregen en had geen jas meegenomen.
Even een stopje op het 6de om te kijken wat er vandaag te snoepen was - want eten hoefde al niet meer.. dat had ze al op de Wharf gedaan ..
En nu .. dan het schrijven van de blog, gaat Sandra eens genieten van tv-kijken.. Dus lieve lezertjes... is ga jullie verlaten ... tot morgen
Zaza
Vanaf vandaag zou je normaal 2 hoofdstukken voor elke dag moeten vinden : een voor wat Steven beleefde en een voor was Sandra allemaal uitstak.
Deze morgen rustig wakker geworden en ons klaar gemaakt. Daar Steven gisteren een pootbadje had genomen, had hij geen zin om te douchen... Sandra zou wel douchen als Steven vertrokken was ... ale dat was het plan -- maar tot op heden en het is nu toch al 21u - is dat niet gebeurd. ... Ale voor een keer mag dat Sandra, maar het mag geen gewoonte worden hé.
Eens dat Steven gepakt en gezakt was, zijn we naar beneden afgezakt om te ontbijten... En ja hoor.. Daar was het dan : Ja maar op dit kaartje staat maar 1 persoon, en jullie zijn met 2... hoe kan dat? waar is jouw kaartje Meneer... Sandra bleef rustig en stelde voor om zelf tot de receptie te gaan en het laten te corrigeren, maar dat hoefde dan toch niet. Het ontbijt was lekker en heel gezond : vers fruit van hier tot ginder heeft Sandra opgepeuzeld.
Na nog een plaspauze was Steven klaar om te vertrekken en gingen we zijn auto terug recupereren . Sandra is daar lichtjes uit haar o zo kalme zelf geschoten : want de bellboy .. ja de diene weer... slaagde erin om de roos - de Sandra in het begin van het verlof verkregen had voor het goede doel - nee nee Steven heeft haar dat niet gegeven - te verpletteren. Sandra maakte eerst de opm. tis toch maar een dode bloem en herhaalde daarna dezelfde beweging ook al had Sandra dus gezegd dat hij wat diende op te letten.... En om het nog wat te verergeren smeet - en ja smijten is het juiste woord - de valies uiteindelijk op zijn kop in de koffer. Steven liet horen dat hij het niet apprecieerde, maar dat werd niet gehoord want Sandra was even heel krachtig uit de hoek gekomen.
Nadat Steven dan toch vertrokken is geraakt, is Sandra haar gaan inschrijven op het congres en met haar extra materiaal terug naar de kamer gegaan. Sandra belde even naar de ouders van Steven en naar die van haar om nog eens iets te laten horen van uit den Americ. Bij Steven was enkel zijn vader thuis en in Buggenhout was het blijkbaar kaartnamiddag met de grootmoeders en tante Maria..
Omdat het vandaag nog goed weer ging zijn en vanaf morgen kouder en vanaf dinsdag regenachtig, nam Sandra de Oracle Shuttlebus naar een van de hotels in de Fishermanswharf en speelde daar de echte toerist.... Windowshopping, wat dingen kopen .. genieten van het mooie weer tja... jullie raden het al ... afgerond met een lekker drankje vooraleer naar de openingszitting te gaan van het congres. De shuttlebussen waren afgeladen vol, maar Sandra was op tijd om Larry over zijn verwezenlijkingen te horen vertellen. En Larry was gekleed zoals elke keer : donker grijs kostuum en een zwarte rolkraag... en ook al was het weer een beetje gezaag, de woordspelingen waren schitterend.
Nadien is Sandra nog even naar de openingsparty geweest, maar niet te lang... want ze kon evengoed drinken in het hotel op kosten van het hotel... en nog meer .... het was al een pak kouder geworden en Sandra had het plots te koud gekregen en had geen jas meegenomen.
Even een stopje op het 6de om te kijken wat er vandaag te snoepen was - want eten hoefde al niet meer.. dat had ze al op de Wharf gedaan ..
En nu .. dan het schrijven van de blog, gaat Sandra eens genieten van tv-kijken.. Dus lieve lezertjes... is ga jullie verlaten ... tot morgen
Zaza
Dag 9: terug naar de stad
Hallo Lieve lezertjes van deze blog,
ik waarschuw jullie nu al... deze aflevering is niet zo spectaculair en zou kunnen samengevat worden in enkel woorden : terug naar af... Maar laten we toch maar het verhaal volledig vertellen.
Deze ochtend stonden we op ons normaal tempo op en het leek of alles nog trage ging dan anders. Tegen iets na 9u was Steven uit de badkamer - neen niet omdat hij het zolang trok, maar eerder omdat hij pas laat in de badkamer trok. En Sandra tja.. die was aan het chatten deze keer, want die diende eens geen blog meer in te halen. Juist voor 10 kwam Sandra uit de badkamer gestormd, want ze herinnerde zich plots dat om 10u het buffet afgebroken werd... Dus snel schoenen aan en naar beneden. Gelukkig zat er nog tamelijk veel volk en konden we nog genieten van de mogelijkheden van het buffet.
Nadien hebben we de valiezen verder ingepakt en vertrokken. Het weer was niet zo schitterend en dus hadden we niet zo veel zin om veel uit te stappen en nog minder om te wandelen. Voor San Francisco zijn we slechts eenmaal gestopt en dat was voor ne... Frappucino waar we zin in hadden.
Eens in de SFO area had Sandra een plan : eerst naar een Sport outletstore, dan naar een klein shopping center voor wat overlevingsmiddelen en een Verizon Phone voor Steven... en volgens Sandra kan je niet zeggen dat je in Frisco bent als je niet naar Pier39 bent geweest. Wat ze eigenlijk bedoelt is simpel : ze wil een Extreme Long Island Ice Tea van het Hard Rock Café drinken en liefst nog met wat Nacho's erbij. Deze keer was dat geen probleem, want het was tegen dat we aan de pier kwamen al over 4en. Na lekkere ice teas reden we naar het hotel .. of dat was toch de bedoeling.
Tot op zo'n 100 meter van het hotel ging het nog tamelijk vlotjes... Maar dan kwamen we aan een afgesloten straat - ah ja Oracle had dat stuk laten afsluiten - en vanaf daar is het een ramp geweest. De ene straat mocht je niet in, de andere was een die enkel richting was en nog een ander waren we voorbij zonder het te weten... Gevolg: na zo'n 30 minuten stonden we terug op hetzelfde punt ... de straat die afgesloten was. Maar Sandra had nu wel even opgelet en wist Steven door een kleine rechts - rechts - rechts te loodsen zodat we plots aan het hotel kwamen. In een normaal hotel zou je dan in de garage binnen rijden en de bagage uitladen... MIS POES... Hier stonden we nog maar op de oprit of er stond al iemand bij de wagen. Sandra is snel zo'n baggage-wagen gaan oppikken want diene bellboy was de koffer al aan het open trekken... En eigenlijk was het een van de gemakkelijkste koffers dat je kan denken : je komt aan de hendel van de koffer en automatisch gaat de kofferdeur open zodat je je dus niet moe dient te maken. Een automatisch kofferdeur zelf zitten 'openbreken' is een pak moeilijker om niet te zeggen vermoeiender (we spreken van ondervinding).
Eens bagage op het wagentje geladen diende Steven de sleutel echt af te staan. Een man was zo goed als direct weg met de wagen, terwijl de bellboy met onze bagage verdween. Gelukkig kregen we wel voor beide dingen een ticketje. Sandra checkte in en kreeg direct te horen dat ze op het een na hoogste verdiep ging slapen en wat ze allemaal gratis mocht gebruiken. Tja tis niet moeilijk, als je eerst moet betalen voor de kamer, dat er dingen gratis zijn.... DEUH..... Sandra heeft - als ze het toegeeft - niet echt geluisterd naar die vriendelijk madam terwijl die haar lijstje opzei : gratis internet, gratis toegang tot de club verdiep waar je gelijk wanneer wel iets te drinken of te eten vind, dus gratis snacks, gratis ontbijt - wel maar voor 1 persoon want is maar voorzien voor 1 persoon.,... en gratis droogkuis (ale in beperkte mate), korting voor het een en het andere... en die madam bleef maar opnoemen. Eens in de lift werd ze geconfronteerd met het eerste probleem : die lift aanvaarde niet dat je 32 drukte.. Had ze echter goed opgelet, had ze gehoord dat ze haar sleutel in de sleuf van de lift dient te steken om op verdiepen 32 en 33 te geraken. Uiteindelijk is dat dan toch gelukt en is ze tot op haar kamer geraakt. En wat voor een kamer is het : A room with a view....
Enkele minuten later is hare frank dan toch gevallen en heeft ze snel naar de klantenservice gebeld : hoe moeten we met 2 van een onbijtvoucher voor 1 person eten? Mag Steven dan niet gratis ontbijten of hoe moet ze dat begrijpen. De vriendelijk dame heeft toen uitgelegd dat Sandra Steven gewoon moest meebrengen en dat het automatisch oké was. Voor dat kleine foutje kan je toch geen nieuw kaartje schrijven. Enfin we zullen wel zien morgen vroeg of Steven eten krijgt of niet.
Eenmaal alles georganiseerd zoals het moest en dus ruimte gecreëerd in de al grote kamer, zijn we nog even de stad in getrokken. ale, tot aan de apple store gewandeld :-) Daar hebben we even geneusd was ze allemaal hadden en toen bleek dat er geen verrassingen waren, zijn we maar terug gekeerd op onze stappen en rustig naar het hotel terug gekeerd. Een ding is zeker : Steven begrijpt nu, na de auto-uitstap vannamiddag en de 'leute' op de hoofdstraat bij valavond, wel waarom Sandra een hotel dicht tegen het congres centrum wou en niet meer ver wou wandelen na de vele lezingen of na een avondje genieten van de extraatjes.
Eenmaal in het hotel zijn we nog even aan bekijken wat die 'club' betekende op het 6de verdiep en Steven was overtuigd dat Sandra hier wel een week rustig zou kunnen genieten en leven. Daar er nog enkel pousse-cafés voorradig waren en geen van beide daar zin in had, hebben we een Cola Light gedronken en dan naar de kamer afgezakt. Steven heeft dan zijn spieren wat laten ontspannen in een warm/heet bad, terwijl Sandra wat op het web surfte en met enkele collega's van het werk chatte.
Plots bleek het na elven te zijn en was het dus de hoogste tijd om de fabeltjes krant te spelen ... ' Snaveltjes toe, oogjes dicht, .....'
Slaapwel lieve bloglezers,
Zaza en Tis
ik waarschuw jullie nu al... deze aflevering is niet zo spectaculair en zou kunnen samengevat worden in enkel woorden : terug naar af... Maar laten we toch maar het verhaal volledig vertellen.
Deze ochtend stonden we op ons normaal tempo op en het leek of alles nog trage ging dan anders. Tegen iets na 9u was Steven uit de badkamer - neen niet omdat hij het zolang trok, maar eerder omdat hij pas laat in de badkamer trok. En Sandra tja.. die was aan het chatten deze keer, want die diende eens geen blog meer in te halen. Juist voor 10 kwam Sandra uit de badkamer gestormd, want ze herinnerde zich plots dat om 10u het buffet afgebroken werd... Dus snel schoenen aan en naar beneden. Gelukkig zat er nog tamelijk veel volk en konden we nog genieten van de mogelijkheden van het buffet.
Nadien hebben we de valiezen verder ingepakt en vertrokken. Het weer was niet zo schitterend en dus hadden we niet zo veel zin om veel uit te stappen en nog minder om te wandelen. Voor San Francisco zijn we slechts eenmaal gestopt en dat was voor ne... Frappucino waar we zin in hadden.
Eens in de SFO area had Sandra een plan : eerst naar een Sport outletstore, dan naar een klein shopping center voor wat overlevingsmiddelen en een Verizon Phone voor Steven... en volgens Sandra kan je niet zeggen dat je in Frisco bent als je niet naar Pier39 bent geweest. Wat ze eigenlijk bedoelt is simpel : ze wil een Extreme Long Island Ice Tea van het Hard Rock Café drinken en liefst nog met wat Nacho's erbij. Deze keer was dat geen probleem, want het was tegen dat we aan de pier kwamen al over 4en. Na lekkere ice teas reden we naar het hotel .. of dat was toch de bedoeling.
Tot op zo'n 100 meter van het hotel ging het nog tamelijk vlotjes... Maar dan kwamen we aan een afgesloten straat - ah ja Oracle had dat stuk laten afsluiten - en vanaf daar is het een ramp geweest. De ene straat mocht je niet in, de andere was een die enkel richting was en nog een ander waren we voorbij zonder het te weten... Gevolg: na zo'n 30 minuten stonden we terug op hetzelfde punt ... de straat die afgesloten was. Maar Sandra had nu wel even opgelet en wist Steven door een kleine rechts - rechts - rechts te loodsen zodat we plots aan het hotel kwamen. In een normaal hotel zou je dan in de garage binnen rijden en de bagage uitladen... MIS POES... Hier stonden we nog maar op de oprit of er stond al iemand bij de wagen. Sandra is snel zo'n baggage-wagen gaan oppikken want diene bellboy was de koffer al aan het open trekken... En eigenlijk was het een van de gemakkelijkste koffers dat je kan denken : je komt aan de hendel van de koffer en automatisch gaat de kofferdeur open zodat je je dus niet moe dient te maken. Een automatisch kofferdeur zelf zitten 'openbreken' is een pak moeilijker om niet te zeggen vermoeiender (we spreken van ondervinding).
Eens bagage op het wagentje geladen diende Steven de sleutel echt af te staan. Een man was zo goed als direct weg met de wagen, terwijl de bellboy met onze bagage verdween. Gelukkig kregen we wel voor beide dingen een ticketje. Sandra checkte in en kreeg direct te horen dat ze op het een na hoogste verdiep ging slapen en wat ze allemaal gratis mocht gebruiken. Tja tis niet moeilijk, als je eerst moet betalen voor de kamer, dat er dingen gratis zijn.... DEUH..... Sandra heeft - als ze het toegeeft - niet echt geluisterd naar die vriendelijk madam terwijl die haar lijstje opzei : gratis internet, gratis toegang tot de club verdiep waar je gelijk wanneer wel iets te drinken of te eten vind, dus gratis snacks, gratis ontbijt - wel maar voor 1 persoon want is maar voorzien voor 1 persoon.,... en gratis droogkuis (ale in beperkte mate), korting voor het een en het andere... en die madam bleef maar opnoemen. Eens in de lift werd ze geconfronteerd met het eerste probleem : die lift aanvaarde niet dat je 32 drukte.. Had ze echter goed opgelet, had ze gehoord dat ze haar sleutel in de sleuf van de lift dient te steken om op verdiepen 32 en 33 te geraken. Uiteindelijk is dat dan toch gelukt en is ze tot op haar kamer geraakt. En wat voor een kamer is het : A room with a view....
Enkele minuten later is hare frank dan toch gevallen en heeft ze snel naar de klantenservice gebeld : hoe moeten we met 2 van een onbijtvoucher voor 1 person eten? Mag Steven dan niet gratis ontbijten of hoe moet ze dat begrijpen. De vriendelijk dame heeft toen uitgelegd dat Sandra Steven gewoon moest meebrengen en dat het automatisch oké was. Voor dat kleine foutje kan je toch geen nieuw kaartje schrijven. Enfin we zullen wel zien morgen vroeg of Steven eten krijgt of niet.
Eenmaal alles georganiseerd zoals het moest en dus ruimte gecreëerd in de al grote kamer, zijn we nog even de stad in getrokken. ale, tot aan de apple store gewandeld :-) Daar hebben we even geneusd was ze allemaal hadden en toen bleek dat er geen verrassingen waren, zijn we maar terug gekeerd op onze stappen en rustig naar het hotel terug gekeerd. Een ding is zeker : Steven begrijpt nu, na de auto-uitstap vannamiddag en de 'leute' op de hoofdstraat bij valavond, wel waarom Sandra een hotel dicht tegen het congres centrum wou en niet meer ver wou wandelen na de vele lezingen of na een avondje genieten van de extraatjes.
Eenmaal in het hotel zijn we nog even aan bekijken wat die 'club' betekende op het 6de verdiep en Steven was overtuigd dat Sandra hier wel een week rustig zou kunnen genieten en leven. Daar er nog enkel pousse-cafés voorradig waren en geen van beide daar zin in had, hebben we een Cola Light gedronken en dan naar de kamer afgezakt. Steven heeft dan zijn spieren wat laten ontspannen in een warm/heet bad, terwijl Sandra wat op het web surfte en met enkele collega's van het werk chatte.
Plots bleek het na elven te zijn en was het dus de hoogste tijd om de fabeltjes krant te spelen ... ' Snaveltjes toe, oogjes dicht, .....'
Slaapwel lieve bloglezers,
Zaza en Tis
zaterdag 1 oktober 2011
Dag 8: nog eens op handen en voeten
Dag Lieve lezertjes overal terwereld,...
Misschien vragen jullie je af hoe zit er zo'n typische dag uit. Wel laten we dat eens proberen uit de doeken te doen : We worden steeds wakker zonder wekker en meestal is dat rond 7u. Maar in plaats van direct in gang te schieten, doen we op ons luie gemakje waar we zin in hebbeb. Voor Sandra is dat aan de blog verder schrijven, zodat jullie zo snel mogelijk te weten komen wat we hier allemaal uitsteken; Steven surft soms, lees de krant op andere momenten, leest soms een blog na -- ja ja.. de 4eye principe geld hier ook :-) -- of droomt nog wat verder. Na 8 begint dan de eerste zich effect klaar te maken en kan nadien de andere beginnen aansporen tot hetzelfde ritueel. Dan pakken we alles al in en gaan we ontbijten als het hotel die mogelijkheid voorziet. Nadien snel nog een tandenpoets en plaspauze, uitchecken en weg zijn we.
Ook voor de avond hebben we een patroon. Het tijdstip dat we in een hotel toekomen verschilt tamelijk van dag tot dag, maar voor de rest is het het volgende ritueel : Sandra checkt in, terwijl Steven de wagen op een 'goede' plaats parkeert. Eens Sandra de sleutel van de kamer heeft, worden de bagage en fotozakken uit de auto gehaald en wordt de valiezen zo gelegd dat ze open kunnen zonder elkaar te storen. Dan wordt even de mail gecheckt en dan wordt er overlegd ... 'wat gaan we nu nog doen? wat gaan we eten?...' Eens gaan eten en terug op de kamer begint Sandra met de laptop op te starten en de foto's van de kaartjes af te halen. Als ze veel zin heeft schrijft ze dan verder aan de blog; Steven daarentegen surft wat, leest de krant nog wat verder, kijkt wat tv en beantwoordt de vele domme vragen die Sandra stelt over waar was dit of dat nu al weer, hoe noemde dat,..... Daar Steven voorlopig het autorijden op zich neemt, heeft Sandra hem VOORLOPIG vrijgesteld van andere taken. Tot zover onze typische dag indeling..... Laten we nu maar eens vertellen wat we vandaag allemaal uitstaken.
Deze ochtend hebben we geen ontbijt in het hotel, dus checkten we uit en dachten we toen na. Steven had wel eens zin in een Starbucks ontbijt... dus hij reed tot daar en we namen daar en Turkey-delight-ontbijt-sandwich met een cafe latte erbij. mmmmm, dat heeft dus werkelijk gesmaakt. Nadien was het even moeiljk want welke richting moeten we nu uit rijden om tot aan Pinnacles National Monument te geraken. Er zijn immers 2 delen en vorige maal deel we de Oostkant, dus deze keer wouden we de Westkant doen. Onze lieve TomTom vond er geen enkele en het adres dat Sandra vond was volgens Steven aan de Oostkant. Sandra zocht nog wat verder en vertelde wat de wegbeschrijving diende te zijn. Terwijl Steven die al volgde, zorgde Sandra dat TomTom uiteindelijk ook naar daar wou rijden en zo kun Sandra zich terug concentreren om het belangrijkste : beestjes zoeken en dan ook fotografen. Twee keer moest Steven in alle vlucht stoppen. De ene keer had Sandra een groepje herten gezien. De tweede keer omdat ze een arend had gezien en die wou op foto vast leggen.
Eens in Pinnacles toonden we onze National Parks kaart die nog tot eind oktober geldig was en kregen we wat basis uitleg. Er zijn 3 wandelingen, 2 kan je met elkaar combineren en de 3de is een voor gevorderden. Nu Steven had al wat gepiepeloerd en wou enkel die 2 doen, want de derde ws een pure klim de berg op.
We hadden onze auto op een van de parkeerplaatsten aan de start van het parkoer geparkeerd, extra water in onze zakken bijstoken want die mevrouw zei dat het echt wel nodig was. ... en weg waren wij. De eerste kilometer ging lichtjes op en neer en volgde de rivierbedding. Nadien kregen we de keuze : Caves of Cliff (de grot of de klif) We besloten eerst de grot te doen en nadien via de klif - wandeling 2 - terug te komen. Voor we aan de grot aankwamen, dienden we nog wat meer te klimmen en te dalen en begon het smaller te worden. Eens in de grot was het duidelijk waarom we een licht nodig hadden. Het was niet echt een grot waar je doorwandelde, maar een waar je door klauterde en dient te zorgen dat je nergens bleef hangen. Super leuk maar super vermoeiend. Eens we de kleine kilometer geklauterd hadden, zagen we terug licht in de duisternis en dienden we nog enkel een grote rots door te steken en we waren buiten.
Uiteindelijk stonden we beide buiten doorweekt in het zweet en met spieren die lieten voelen dat het de eerste keer was in weken dat ze nog eens wat moesten zwoegen.. En dan dienden we nog de heuvel op want we zaten nu op het diepste punt van de omgeving. De klifwandeling was leuk en ook al was het op sommige plaatsen verschikkelijk warm, we waren blij met de uitdaging. Tegen 2en waren we terug aan de auto en besloten we eten wat te knabbelen en wat frisdrank te drinken.
Nadien ging het in een vlotte beweging naar Santa Cruz waar we incheckten in het hotel dat vorige keer pas was geopend toen we aankwamen. Deze keer gaan we proberen ook de auto niet achterwaarts tegen een van de pilaren te laten bollen. Daar we een weekje aan het reizen waren, was het ook nodig om de kleding eens te wassen en dus we vroegen of er een wasmachine en droogkast in het hotel waren. Er waren er dus geen maar de dame was wel zo vriendelijk om de wegbeschrijving naar de lokale wasserette te geven.
Na de kleding gewassen en gedroogt te hebben , zijn we nog snel iets gaan eten in de locale brouwerij die juist naast de wasserette gelegen was. We moeten zeggen die van Monterey was veel beter en had meer keuze van bieren.
Eenmaal terug op de kamer en de was proper in de valiezen gestopt was het blog en tv-avond. We bleven niet te lang op want we waren beide moe en wouden fris aan de laatste dag uitstap beginnen…
Dus.. slaapwel lieve lezers en tot morgen
Misschien vragen jullie je af hoe zit er zo'n typische dag uit. Wel laten we dat eens proberen uit de doeken te doen : We worden steeds wakker zonder wekker en meestal is dat rond 7u. Maar in plaats van direct in gang te schieten, doen we op ons luie gemakje waar we zin in hebbeb. Voor Sandra is dat aan de blog verder schrijven, zodat jullie zo snel mogelijk te weten komen wat we hier allemaal uitsteken; Steven surft soms, lees de krant op andere momenten, leest soms een blog na -- ja ja.. de 4eye principe geld hier ook :-) -- of droomt nog wat verder. Na 8 begint dan de eerste zich effect klaar te maken en kan nadien de andere beginnen aansporen tot hetzelfde ritueel. Dan pakken we alles al in en gaan we ontbijten als het hotel die mogelijkheid voorziet. Nadien snel nog een tandenpoets en plaspauze, uitchecken en weg zijn we.
Ook voor de avond hebben we een patroon. Het tijdstip dat we in een hotel toekomen verschilt tamelijk van dag tot dag, maar voor de rest is het het volgende ritueel : Sandra checkt in, terwijl Steven de wagen op een 'goede' plaats parkeert. Eens Sandra de sleutel van de kamer heeft, worden de bagage en fotozakken uit de auto gehaald en wordt de valiezen zo gelegd dat ze open kunnen zonder elkaar te storen. Dan wordt even de mail gecheckt en dan wordt er overlegd ... 'wat gaan we nu nog doen? wat gaan we eten?...' Eens gaan eten en terug op de kamer begint Sandra met de laptop op te starten en de foto's van de kaartjes af te halen. Als ze veel zin heeft schrijft ze dan verder aan de blog; Steven daarentegen surft wat, leest de krant nog wat verder, kijkt wat tv en beantwoordt de vele domme vragen die Sandra stelt over waar was dit of dat nu al weer, hoe noemde dat,..... Daar Steven voorlopig het autorijden op zich neemt, heeft Sandra hem VOORLOPIG vrijgesteld van andere taken. Tot zover onze typische dag indeling..... Laten we nu maar eens vertellen wat we vandaag allemaal uitstaken.
Deze ochtend hebben we geen ontbijt in het hotel, dus checkten we uit en dachten we toen na. Steven had wel eens zin in een Starbucks ontbijt... dus hij reed tot daar en we namen daar en Turkey-delight-ontbijt-sandwich met een cafe latte erbij. mmmmm, dat heeft dus werkelijk gesmaakt. Nadien was het even moeiljk want welke richting moeten we nu uit rijden om tot aan Pinnacles National Monument te geraken. Er zijn immers 2 delen en vorige maal deel we de Oostkant, dus deze keer wouden we de Westkant doen. Onze lieve TomTom vond er geen enkele en het adres dat Sandra vond was volgens Steven aan de Oostkant. Sandra zocht nog wat verder en vertelde wat de wegbeschrijving diende te zijn. Terwijl Steven die al volgde, zorgde Sandra dat TomTom uiteindelijk ook naar daar wou rijden en zo kun Sandra zich terug concentreren om het belangrijkste : beestjes zoeken en dan ook fotografen. Twee keer moest Steven in alle vlucht stoppen. De ene keer had Sandra een groepje herten gezien. De tweede keer omdat ze een arend had gezien en die wou op foto vast leggen.
Eens in Pinnacles toonden we onze National Parks kaart die nog tot eind oktober geldig was en kregen we wat basis uitleg. Er zijn 3 wandelingen, 2 kan je met elkaar combineren en de 3de is een voor gevorderden. Nu Steven had al wat gepiepeloerd en wou enkel die 2 doen, want de derde ws een pure klim de berg op.
We hadden onze auto op een van de parkeerplaatsten aan de start van het parkoer geparkeerd, extra water in onze zakken bijstoken want die mevrouw zei dat het echt wel nodig was. ... en weg waren wij. De eerste kilometer ging lichtjes op en neer en volgde de rivierbedding. Nadien kregen we de keuze : Caves of Cliff (de grot of de klif) We besloten eerst de grot te doen en nadien via de klif - wandeling 2 - terug te komen. Voor we aan de grot aankwamen, dienden we nog wat meer te klimmen en te dalen en begon het smaller te worden. Eens in de grot was het duidelijk waarom we een licht nodig hadden. Het was niet echt een grot waar je doorwandelde, maar een waar je door klauterde en dient te zorgen dat je nergens bleef hangen. Super leuk maar super vermoeiend. Eens we de kleine kilometer geklauterd hadden, zagen we terug licht in de duisternis en dienden we nog enkel een grote rots door te steken en we waren buiten.
Uiteindelijk stonden we beide buiten doorweekt in het zweet en met spieren die lieten voelen dat het de eerste keer was in weken dat ze nog eens wat moesten zwoegen.. En dan dienden we nog de heuvel op want we zaten nu op het diepste punt van de omgeving. De klifwandeling was leuk en ook al was het op sommige plaatsen verschikkelijk warm, we waren blij met de uitdaging. Tegen 2en waren we terug aan de auto en besloten we eten wat te knabbelen en wat frisdrank te drinken.
Nadien ging het in een vlotte beweging naar Santa Cruz waar we incheckten in het hotel dat vorige keer pas was geopend toen we aankwamen. Deze keer gaan we proberen ook de auto niet achterwaarts tegen een van de pilaren te laten bollen. Daar we een weekje aan het reizen waren, was het ook nodig om de kleding eens te wassen en dus we vroegen of er een wasmachine en droogkast in het hotel waren. Er waren er dus geen maar de dame was wel zo vriendelijk om de wegbeschrijving naar de lokale wasserette te geven.
Na de kleding gewassen en gedroogt te hebben , zijn we nog snel iets gaan eten in de locale brouwerij die juist naast de wasserette gelegen was. We moeten zeggen die van Monterey was veel beter en had meer keuze van bieren.
Eenmaal terug op de kamer en de was proper in de valiezen gestopt was het blog en tv-avond. We bleven niet te lang op want we waren beide moe en wouden fris aan de laatste dag uitstap beginnen…
Dus.. slaapwel lieve lezers en tot morgen
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
