Dag 1 bis - de langste dag

Haaaaah,

een lange zucht na een lange week.

Het takenlijstje "9 to 5" is grotendeels afgewerkt.
Het takenlijstje "5 to 9" is iets minder afgewerkt.

Maar niet getreurd. Het is 6 uur 's morgens en binnen 45 minuten staat een vriendelijke chauffeur aan de achterdeur. Dus vooruit met de geit.

Een warme douche in een frisse achterkamer verder en we zijn dan toch een beetje wakker aan het worden. De valies staat klaar. Maar 14 kilogram. En de rugzak, maar 13 kilogram.

Dat is uniek! Nu zijn er wel meerdere redenen waarom alles zo weinig weegt. We hebben geen boeken mee. Alles is ingescand. En de valies van sandra was veel zwaarder.

Ondanks het vroege uur zat de brusselse ring al goed vast ter hoogte van Grimbergen. Een beetje porren en grommelen om er ook op te mogen.

Enfin. Daar zijn we dan. De vertrekhal loopt vol mensen maar we hebben er toch al meer gezien hier. Nog even de chauffeur uitgezwaaid en dan naar binnen.

Voor de states staat er al wat volk. Ik ben bummer 20. Maar het merendeel is er voor Atlanta. Gelukkig maar want het vliegtuigje naar New York is tweemaal zo klein!

Ik kan nog een halve exitseat bemachtigen. Mijn linkerbeen zal ik dus kunnen volledig uitstrekken. Het rechter zal wat korter worden.

En kijk, daar begint de telefoon te bleiren. Heet Obama me persoonlijk welkom in de US of A? Nee, natuurlijk niet. Sandra is nog walker en staat me bij met goede raad.

Op naar de file aan de veiligheidsinspectie. Hier is het wat minder chaos dan 6 maand geleden. Geen rijen tot in de Godiva winkel maar keurige wachtrijen afgezet met linten. En ik mag alweer een persoonlijke inspectie ondergaan. De scanner lust geen 501 levi's jeans.

En dan is het nu wachten en wachten en wachten. Elke keer lijkt de VS een beetje verder te liggen. Eindelijk is het zover. De landing naar JFK is ingezet. In de mist, datwel. Net boven de golven van de Atlantische oceaan. Jiha.

Een bijkomend voordeel van exitseats is dat je vaak als eerste van boord kan. Zo gezegd, zo gedaan. Maar 200 meter verder is dat voordeel al ongedaan gemaakt. De trap is stuk. Alweer, wordt er achter mij geroepen.

De techniekers geven het na vijf minuten op. Het zal voor maandag zijn. En dan spurten we verder naar een quasi leeg immigratie kantoor. Vorige keer duurde het een uur, nu maar vijf minuten. Welcome in the US of A!

Wachten, wachten, wachten.

Nog een volle vlucht maar geen uitgangzetels. Dus nu worden beide benen korter. 4 uur lang. Tot in SFO.

Nog een half uurtje en we zijn eindelijk in het schipperskwartier. De vakantie kan beginnen.

Bibi.